Ο Απόστολος Κακλαμάνης πάντα τόσος ήταν. Αστέρας του πελατειακού συστήματος και πάντα δευτερεύον πρόβλημα του πολιτικού. Η χυδαιότητα που εκστόμισε στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ τον χαρακτηρίζει .Δεν χαρακτηρίζει προφανώς όλες και όλους που ακολουθούν το κόμμα αυτό, ούτε θα παρασυρθούμε σε ανάλογες δύσοσμες αναζητήσεις. Όμως ένα ερώτημα αβίαστα προκύπτει.
Ποιο είναι το περιβάλλον , η πολιτική ατμόσφαιρα στο ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ που επιτρέπει στον κάθε Κακλαμάνη να σπέρνει- χειροκροτούμενος μάλιστα- μίσος και διχασμό ανάμεσα στις προοδευτικές δυνάμεις, να προσωποποιεί τον « εχθρό» αποκλειστικά στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία και να αφήνει πλήρως στο απυρόβλητο τον χώρο της δεξιάς ;
Αβίαστα προκύπτει η απάντηση. Η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ πριν και κατά το Συνέδριο -παρά τους ισχυρισμούς της περί ίσων αποστάσεων- έστρεψε τα βέλη της κατά του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία. Έκανε στροφή προς τα δεξιά. Έτσι το αντελήφθη και το αξιοποιεί η ΝΔ και ο φιλικός της τύπος, φοβάμαι ότι έτσι το αντελήφθησαν και οι πολίτες.
Αν η απάντηση στην πρόσκληση Τσίπρα για συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων είναι «βρείτε τα με τον Βελόπουλο» ή ευφυολογήματα για « κόμματα μπαμπούσκες», τότε η ζημιά στην υπόθεση της μετεκλογικής συνεργασίας θα είναι μεγάλη. Μεγαλύτερη όμως θα είναι για τον κ. Ανδρουλάκη και το κόμμα του και αυτό θα έπρεπε να το έχει ήδη συνειδητοποιήσει από τις τελευταίες μετρήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία έχει ένα διπλό στόχο: να κερδίσει με μια ψήφο τις επόμενες εκλογές και να σχηματιστεί από την κάλπη της απλής αναλογικής σταθερή προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας. Αν για οποιοδήποτε λόγο - και πάντως όχι από δική του υπαιτιότητα- ο δεύτερος στόχος απομακρυνθεί , θα επικεντρωθεί στον πρώτο. Δεν θα μείνει χωρίς ρεαλιστικό σχέδιο.
Το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ αν συνεχίσει να αποκλείει - και να επιβαρύνει με χαρακτηρισμούς και εξυπνακίστικες προτροπές το κλίμα- την συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων με ποιον ρεαλιστικό στόχο θα απομείνει ; Με δεδομένο ότι η ανατροπή συσχετισμών και κατάταξης ανάμεσα σε αυτό και τον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία όνειρο ήταν και πέρασε , η μόνη «ρεαλιστική» προοπτική είναι η συνεργασία με την ΝΔ.
Αυτό μυρίστηκαν διάφοροι διαπρύσιοι υποστηρικτές του Κυριάκου Μητσοτάκη και έσπευσαν να επαναπροσεγγίσουν το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ, καπαρώνοντας μελλοντικούς ρόλους. Αυτός βέβαια ο ρεαλισμός συνιστά τέλεια συνταγή αυτοκτονίας για το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ, ήδη από την πρώτη κάλπη της απλής αναλογικής και συνταγή εξαφάνισης από την δεύτερη. Η τριγωνοποίηση της πολιτικής ζωής και ο στόχος για προώθηση μιας άλλης προσωπικότητας για την θέση του πρωθυπουργού (που θα παροπλίσει, όπως λένε , τον Τσίπρα) απαιτεί ποσοστά που δεν διαθέτει το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ.
Απευθυνθήκαμε στο ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ με μια ειλικρινή win win πρόταση που ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης. Για την διαμόρφωση μιας μεγάλης πλειοψηφίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων η οποία θα εφαρμόσει ένα συμφωνημένο πρόγραμμα τομών και μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η κοινωνία.
Αντί να αρχίσουν μια γόνιμη συζήτηση πάνω σε αυτά - που προφανώς θα συμπεριλάβει αυτοκριτική και αμοιβαίο αναστοχασμό για το παρελθόν-στο ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ εμφανίζονται ως άμωμες παρθένες, που πρωτοεμφανίζονται στην πολιτική σκηνή κομίζοντες το «καινούργιο». Αυτοί που συγκυβέρνησαν με Καρατζαφερη, Βορίδη, Άδωνι, Σαμαρά .
Ανακάλυψαν εσχάτως την σοσιαλδημοκρατία και την κακοποιούν γιατί αποκρύβουν ότι και εκεί όπου αυτή αναζωογονείται αυτό συμβαίνει γιατί κάνει στροφή προς τα αριστερά. Την στιγμή που η πληθυντική Αριστερά στην Γαλλία συσπειρώνεται, ο Ανδρουλάκης δηλώνει «100% με τον Μακρόν». Στον πόλεμο με την Ουκρανία, άφωνοι σέρνονται πίσω από την κυβέρνηση , που με την σειρά της σέρνεται πίσω από τις ΗΠΑ. Στο μεγάλα θέμα της ακρίβειας, της ενεργειακής και της επισιτιστικής κρίσης, ενώ αναγνωρίζουν το πρόβλημα , αρνούνται την λύση που μπορεί να αναζητηθεί μόνο μέσω της πολιτικής αλλαγής.
Υπάρχει άλλος δρόμος για το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ, βατός και κυρίως προοδευτικός; Μπορεί όλα αυτά που ακούμε τελευταία να είναι αποτέλεσμα ενός θεραπεύσιμου vertigo που προέκυψε από προγενέστερες μετρήσεις; Μακάρι. Αλλά ο χρόνος τελειώνει και , αντί το πολιτικό και ψυχολογικό χάσμα να γεφυρώνεσαι, διευρύνεται. Και ο Απόστολος Κακλαμάνης φαντάζει σαν το κερασάκι σε μια δηλητηριασμένη τούρτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου