«Το ταξίδι στις κλασικές ταινίες
συνεχίζεται με μια υπέροχη πραγματικά κωμωδία, από το 1964! Όσα χρόνια
κι αν περάσουν τη φρεσκάδα της δεν την αλλοιώνουν! Το στόρι, οι
πρωταγωνιστές, οι ευρηματικές ατάκες, οι ξεκαρδιστικές καταστάσεις και
τα ερωτικά μπλεξίματα, στα καλύτερα τους! Κι αν αναρωτιέστε πως γίνεται
να χωρέσουν όλα αυτά τα συστατικά μαζί σε μια συνταγή, ρωτήστε τον σεφ Billy Wilder(σενάριο,
παραγωγή, φιλμάρισμα! Όλα σε ένα!), γιατί μόνο αυτός ξέρει τον τρόπο!
Ποια σκηνή να πιάσεις και ποια να αφήσεις! Δεν περιγράφονται αυτά, σε
αυτή την υπέροχη φαρσοκωμωδία καταστάσεων και παρεξηγήσεων, με τις
φοβερές και τρομερές ερμηνείες των Dean Martin(καλά που δεν δέχτηκε τον ρόλο οι Jack Lemmon και Peter Sellers, για να πιάσει από τα μαλλιά την ευκαιρία ο «Ντίνο» και να αφήσει εποχή!), Kim Novak(ω ναι! Η μούσα του Χίτσκοκ αγνώριστη! Από τα «Πουλιά» στα απίθανα κωμικά σκετς του Kiss me Stupid!), Ray Walston, Felicia Farr, Cliff Osmond(προσέξτε γκριμάτσες!), πασπαλισμένη από τα ηχητικά αρώματα του André Previn, που αφήνει κατά μέρος τους ερωτισμούς και τη διακριτικότητα, για να γράψει ένα soundtrack – όνειρο!
Αν το ψάχνατε και δεν ξέρατε πού
ακούγεται το ομώνυμο τραγούδι της Connie Francis, ακούγεται εδώ! Να
απονείμουμε τα εύσημα και στο καταπληκτικό μοντάζ του Daniel Mandell,
που δεν άφησε δευτερόλεπτο από τα 126 λεπτά του φιλμ να γίνει βαρετό! Η
ταινία δεν κλήθηκε να φορέσει το επίσημο της κουστούμι για να παραστεί
στην λαμπρή τελετή των βραβείων Όσκαρ, αλλά κανείς από τους συντελεστές
της δεν έδειξε να ενοχλείται από αυτό, ούτε να προσβάλλεται και φυσικά
δεν μείωσαν τα παλαμάκια και τα γέλια των θεατών στις αίθουσες που
προβλήθηκε! Μπαίνει με συνοπτικές διαδικασίες στο πάνθεον των κλασσικών
ταινιών και στρογγυλοκάθεται στις πρώτες θέσεις …χαλαρά! Είναι από τα
φιλμ εκείνα που σου φτιάχνουν τη διάθεση, όσο και αν σε πνίγει η
καθημερινότητα. Πιστέψτε με, με ένα old fashioned drink(martini πχ Εσείς
βέβαια αρκεστείτε σε 1 -2. Ο «Ντίνο» τα παράκανε!), στο χέρι και
αραχτός στον καναπέ βλέποντας την, νιώθεις πολύ καλύτερα! Λίγα λόγια
και για την υπόθεση(τα υπόλοιπα στις οθόνες σας!), όπου ο Μάρτιν
υποδύεται κάτι αρκετά οικείο γι` αυτόν(τον παθιασμένο με το αλκοόλ
τραγουδιστή της ποπ), που γνωρίζει σε ένα ταξίδι υποχρεωτικής φυγής στην
ντέκαντανς περίπτωση της επαρχιακής Νεβάδα, το συνθετικό δίδυμο που θα
του αλλάξει τη ζωή, όχι ακριβώς με τα τραγούδια που του πρότεινε, όσο με
την γνωριμία που κάνει μέσω αυτών με μια γυναίκα! Και τι γυναίκα!
Ελαφρών ηθών, εργαζόμενη στο μπαρ Belly Button! Βέβαια αυτά που θα
επακολουθήσουν, είναι πέρα από κάθε σεναριακή υπερβολή! Είναι βασισμένο
στο Wife for a night του 1952, με την καταπληκτική Gina Lollobrigida
! Οι μουσικές και τα τραγούδια τότε, είχαν την υπογραφή των γνώριμων
μας από παλαιότερες αναφορές σε ταινίες, χαρισματικών αδελφών Ira &George Gershwin.
Περίμενα ότι θα σας έλεγα πολύ περισσότερα για αυτό το φιλμ, αλλά τι να
πεις σ` αυτές τις περιπτώσεις; Μάλλον τίποτα! Viva Wilder!»
Κυριακή 22 Μαΐου 2022, 13:00 - 14:00 Στο Κόκκινο 105,5
Ο πολιτικός Ιάννης Ξενάκης
Συζητούν ο Μάκης Σολωμός και ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης
Ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης συζητά με τον Μάκη Σολωμό, καθηγητή
μουσικολογίας (Universite Paris 8), για τον πολιτικό Ιάννη Ξενάκη.
Εκκινώντας από τη μουσική του συνθέτη, οι δύο συνομιλητές αναφέρονται
στη συμμετοχή του Ξενάκη στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, στην εμπλοκή
του και στον τραυματισμό του στα Δεκεμβριανά και στην απόδρασή του στο
εξωτερικό. Συζητούν ακόμη για τη στάση του κατά τη διάρκεια της
στρατιωτικής δικτατορίας και τη σχέση του με την ελληνική Αριστερά.
1 νέα ομιλία στον κύκλο «45@22»
[κάθε εβδομάδα, ελεύθερη είσοδος]
Το ακραία τραυματικό στην Ιστορία
του 20ού αιώνα ως ρήξη της χρονικής αλυσίδας
και ως Αποκάλυψη Από την απώθηση στην ιεροποίηση, στην κρίση αναπαραστασιμότητας και στο Αρνητικό Υψηλό
Ομιλητής: Γιώργος Κόκκινος
[Πανεπ. Αιγαίου]
Παρασκευή 20 Μαΐου 2022, στις 19:30 στον χώρο βιβλίων Σ22 (s22.gr),
Κ. Σμολένσκη 22, Εξάρχεια
Υπάρχουν τρόποι για να αναπαρασταθεί η
πρωτόγνωρη (ιατρικοποιημένη, βιομηχανοποιημένη ή μη βαρβαρότητα) που
αναδύθηκε από τις κοινωνίες του 20ού αιώνα; Ή αλλιώς, πόσο θεμιτό είναι
να εξακολουθούμε να αναπαριστούμε το Ολοκαύτωμα και τις υπόλοιπες
γενοκτονίες, τους εμφυλίους και τα πειράματα σε ανθρώπους με τους
συμβατικούς αφηγηματικούς κώδικες που χρησιμοποιεί από τις αρχές του
19ου αιώνα η ακαδημαϊκή ιστοριογραφία; Μήπως με τις συμβατικές
αφηγηματικές τεχνικές «εξημερώνουμε» το αδιανόητο, εντάσσοντάς το
εμμέσως πλην σαφώς στην αλυσίδα μιας «κανονικότητας» που καταργεί την
ιδιαίτερη ιστορικότητα αυτών των ιστορικών γεγονότων και την ιστορική
και πολιτισμική σημασία τους; Στον προβληματισμό που διανοίγεται
προσφεύγει η ιστοριογραφία σε όμορα πεδία των κοινωνικών και
ανθρωπιστικών επιστημών, όπως η ψυχανάλυση και η θεωρία της λογοτεχνίας,
ή επίσης στις αντισυμβατικές αφηγηματικές τεχνικές των αναπαραστατικών
τεχνών, του κινηματογράφου και της λογοτεχνίας; Δημιουργεί νέες
εννοιολογικές κατηγορίες; Είναι αναγκαία μια τέτοια νέα ταυτότητα αν
αυτό που τελικά θεωρείται σημαντικό στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα
είναι η σύλληψη της ιστορικής κουλτούρας ως δικαιώματος όλων, η
συγκρότηση πληθυντικού νοήματος και το ταξίδι στον ιστορικό χρόνο με τον
πληρέστερο δυνατό διανοητικό και ψυχικό εξοπλισμό; Στην ανακοίνωση του
Γιώργου Κόκκινου θα επιχειρηθούν απαντήσεις στα ερωτήματα που τίθενται
με γνώμονα έννοιες όπως η ρήξη της χρονικότητας και το Αρνητικό Υψηλό.
Κύκλος «45@22»: 45 λεπτά ομιλίας για ένα θέμα
Σε συνεργασία με την εκπομπή «Factory – Ιδέες/Τέχνες» (Τρίτο πρόγραμμα) του Δημήτρη Τρίκα.
0:00:00 Jenkins - Concerto Grosso for Strings "Palladio": I. Allegretto - Metamorphose String Orchestra, Pavel Lyubomudrov
0:02:33 Vivaldi - The Four Seasons, Concerto No. 4 in F minor, RV 297 "Winter": I. Allegro non molto - Metamorphose String Orchestra, Yuliya Lebedenko, Pavel Lyubomudrov
0:05:49 Haydn - Die Worte des Erlösers am Kreuze, Hob. XX:1: IX. Il Terremoto - Metamorphose String Orchestra, Pavel Lyubomudrov
0:07:34 Mozart - Symphony No. 40 in G Minor, K. 550: IV. Finale. Allegro assai - Metamorphose String Orchestra, Pavel Lyubomudrov
0:12:16 Schubert (arr. Mahler) - String Quartet No. 14 in D Minor, D. 810 "Death and the Maiden": IV. Presto, Prestissimo - Metamorphose String Orchestra, Pavel Lyubomudrov
0:21:21 Dvořák - Symphony No. 9 in E Minor, Op. 95 "From the New World": IV. Allegro con fuoco - Orquesta Reino de Aragón, Ricardo Casero
0:33:06 Vivaldi - The Four Seasons, Concerto No. 2 in G minor, RV 315 "Summer": III. Presto - Metamorphose String Orchestra, Yuliya Lebedenko, Pavel Lyubomudrov
0:35:46 Beethoven - Symphony No. 3 in E Flat Major, Op. 55 "Eroica": IV. Finale. Allegro molto (Live) - Metamorphose String Orchestra, Pavel Lyubomudrov
0:47:52 Beethoven - Symphony No. 9 "Choral": II. Scherzo. Molto vivace - Orquesta Reino de Aragón, Ricardo Casero
1:02:09 Verdi - Requiem: 2a. Dies Irae - Orquesta Reino de Aragón, Jose Antonio Sainz de Alfaro
1:04:19 Tchaikovsky - Violin Concerto, Op. 35: III. Finale. Allegro vivacissimo - Orquesta Reino de Aragón, Ricardo Casero, Sergey Ostrovsky
1:14:59 Tchaikovsky - The Nutcracker Suite, Op. 71a: No. 2c, Russian Dance - Metamorphose String Orchestra, Pavel Lyubomudrov
1:16:04 Popper - Elfentanz (Dance of the Elves), Op. 39 - Metamorphose String Orchestra, Mikael Samsonov, Pavel Lyubomudrov
1:18:36 Prokofiev - Suite No. 1 from Romeo and Juliet, Op. 64bis: No. 6, Death of Tybalt - Metamorphose String Orchestra, Pavel Lyubomudrov
1:23:08 Rossini - Il Barbiere di Siviglia: "Overture" - Orchestra da Camera Fiorentina, Giuseppe Lanzetta
1:30:02 Bizet - L'Arlésienne Suite No. 2, GB 121b: IV. Farandole - Orquesta Reino de Aragón, Ricardo Casero
1:33:27 Dvořák - Slavonic Dances, Op. 46: No. 8, Furiant (Live) - Orquesta Reino de Aragón, Ricardo Casero
1:37:57 Strauss II - Unter Donner und Blitz (Thunder and Lightning), Op. 324 - Stettino Philharmonic Orchestra, Stefan Marzcik
1:41:05 Mussorgsky - Night on Bald Mountain - Metamorphose String Orchestra, Pavel Lyubomudrov
1:52:21 Beethoven - Symphony No. 6 in F Major, Op. 68 "Pastoral": IV. Thunder. Storm - Orchestra da Camera Fiorentina, Giuseppe Lanzetta
Για
το ιστορικό έργο του Μαρκ Μαζάουερ (Mark Mazower) «Η ελληνική
επανάσταση» (μτφρ. Κώστας Κουρεμένος, εκδ. Αλεξάνδρεια). Κεντρική
εικόνα: Από το λεύκωμα Dupré (1825): «Ο Νικολάκης Μητρόπουλος υψώνοντας
την πολεμική σημαία του Σταυρού στα Σάλωνα, την ημέρα του Πάσχα 1821».
Του Ηλία Καφάογλου
«Αυτό για το οποίο πολέμησαν οι Έλληνες, και νίκησαν, ήταν προάγγελος
του μέλλοντος μιας Ευρώπης όπου νέα κράτη, αποσπασμένα από προεθνικές
αυτοκρατορίες, θα αναδύονταν ως κυρίαρχα έθνη μέσα σε μια παγκόσμια
καπιταλιστική τάξη πραγμάτων. Οιστρηλατημένος από τον μύθο της
ελευθερίας, ο ελληνικός αγώνας σήμανε αναπόφευκτα μια αναζήτηση για το
νόημα της κρατικής υπόστασης στον νεότερο κόσμο […] [Την ίδια εποχή, οι
επαναστάσεις, τα κινήματα συντρίφτηκαν εύκολα]. Μόνο οι Έλληνες
συνέχισαν να πολεμούν και, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, επικράτησαν».
Ήδη από την Εισαγωγή του ο Μαρκ Μαζάουερ μας ειδοποιεί, με
ενδεικτικό, άλλωστε, τον υπότιτλο της αγγλικής έκδοσης, “1821 and The
Making of Modern Europe” (Το 1821 και Η διαμόρφωση της σύγχρονης Ευρώπης),
με την Ελλάδα πλησίστια να εδραιώνεται στη διεθνή ιστοριογραφική
παραγωγή και συζήτηση. Το εν λόγω κατόρθωμα είναι μοναδικό, επισημαίνει ο
Μαζάουερ, όχι μόνο γιατί η Ελληνική Επανάσταση ξερίζωσε την Οθωμανική
διοίκηση «από τα μέρη τους», αλλά και γιατί κονιορτοποίησε ένα ολόκληρο
σύστημα εξουσίας, μια ολόκληρη φιλοσοφία, μαζί με τους υποστηρικτικούς
της θεσμούς. Ο λόγος για μία νέα τάξη πραγμάτων που δεν σημασιοδοτείται
πια από τη νομιμότητα μιας δυναστείας, αλλά από την έννοια του έθνους,
της θρησκευτικής πίστης, της συνταγματικής εκπροσώπησης.
Τα έθνη, πια, κατέδειξε η Ελληνική Επανάσταση, δεν θα κυβερνώνται στο
–κοντινό– μέλλον από ξένους... Η αρχή αυτή διακρίνει τον Ελληνικό
Πόλεμο της Ανεξαρτησίας από άλλες επαναστάσεις στη Νότια Ευρώπη και
μπορεί να εξηγήσει γιατί διήρκεσε τόσα χρόνια –ξεκινά συμβατικά στην
Οδησσό και στη Βιέννη το 1814 και ας πούμε ότι ο ιστορικός κύκλος
κλείνει με την άφιξη του Όθωνα το 1833 και το σύνταγμα το 1843,
περιοδολόγηση, άλλωστε, και του Μαζάουερ– και πήρε τόση έκταση, αλλά και
γιατί χαρακτηρίστηκε από ιδιαίτερη βιαιότητα. Είναι, συγχρόνως και
παράλληλα, ξεχωριστός ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας, η Ελληνική Επανάσταση,
γιατί σε αυτόν ενεπλάκησαν, συνέρρευσαν για να πολεμήσουν στο πλευρό
των Ελλήνων, φιλέλληνες από άλλους καταπιεσμένους λαούς, λόγου χάριν:
Πολωνοί, Γερμανοί, Ιταλοί, δεδομένου ότι διέβλεπαν στην επιτυχία των
Ελλήνων «μια υπόσχεση για το δικό τους μέλλον». Πρόκειται για τα νέα
εθνικά κράτη, ο κόσμος των «εθνικών κρατών», εδραζόμενων στις ίδιες
αρχές που γεώργησε η Ελληνική Επανάσταση, την εθνική ομοιογένεια και τη
δημοκρατική διακυβέρνηση. Πρόκειται, επισημαίνει ο Μαζάουερ, για τον
«κόσμο στον οποίο ζούμε, που επιβίωσε ακόμη κι απέναντι στην
παγκοσμιοποίηση του ύστερου 20ού αιώνα». Στην ιστορία της Ελληνικής
Επανάστασης μπορούμε να αναζητήσουμε και να ανιχνεύσουμε τις απαρχές όχι
μόνον του θριάμβου του εθνικισμού, αλλά και της ίδιας της ιδέας «μιας
διεθνώς οργανωμένης κοινωνίας κρατών», με τα λόγια του συγγραφέα.
«Άρχισα να αντιλαμβάνομαι», μας λέει ο Μαζάουερ εν κατακλείδι στην
Εισαγωγή του, «ότι η επανάσταση του 1821 είχε πετύχει επειδή, πέρα από
τις επικές και πολυύμνητες στιγμές ατομικής γενναιότητας και αυτοθυσίας,
ήταν στη βάση της μια ιστορία κοινωνικής συνοχής απέναντι σε μια
συστημική αναστάτωση. Δεν ήταν τόσο οι νίκες που χάρισαν στους Έλληνες
την ανεξαρτησία τους όσο η άρνησή τους ν΄ αποδεχτούν την ήττα».
«Άρχισα να αντιλαμβάνομαι», μας λέει ο Μαζάουερ εν κατακλείδι στην
Εισαγωγή του, «ότι η επανάσταση του 1821 είχε πετύχει επειδή, πέρα από
τις επικές και πολυύμνητες στιγμές ατομικής γενναιότητας και αυτοθυσίας,
ήταν στη βάση της μια ιστορία κοινωνικής συνοχής απέναντι σε μια
συστημική αναστάτωση. Δεν ήταν τόσο οι νίκες που χάρισαν στους Έλληνες
την ανεξαρτησία τους όσο η άρνησή τους ν΄ αποδεχτούν την ήττα». Ιδού,
έτσι, το βασικό του ερμηνευτικό σχήμα. Αυτό που αποκαλείται Πόλεμος της
Ανεξαρτησίας ήταν, στην πραγματικότητα, μια εξέγερση, όπου η αδύναμη
λόγω συσχετισμών δυνάμεων –πληθυσμού, πόρων, χρημάτων, οργάνωσης, όγκου
στρατευμάτων– πλευρά, αυτό που μπορούσε να κάνει ήταν να επιμείνει να
αγωνίζεται και να ελπίζει, να αρνείται να αποδεχτεί την ήττα, πρωτίστως
οι κατώτερες, ας τις χαρακτηρίσουμε, έτσι, τάξεις του πληθυσμού, όσοι
δούλευαν τη γη, οι περιφερειακές ελίτ και οι αρματολοί, όσοι δεν
βρίσκονταν στην εξουσία. Άλλωστε ήδη στη Φιλική Εταιρεία δεν μετείχαν τα
βαριά ονόματα, κάτι τέτοιο θα φαλκίδευε την ισχύ τους, η οποία απέρρεε
από τη συμμετοχή τους στην Οθωμανική διοίκηση και θα ναρκοθετούσε τις
οικονομικές τους σχέσεις και δραστηριότητες. Αντιθέτως, οι αρματολοί,
παρότι επλήγησαν από τις κινήσεις και επιδιώξεις του Αλή Πασά, αλλά και
τα μεταρρυθμιστικά προτάγματα του Σελίμ και του Μαχμούτ, κατάφεραν να
αποδυναμώσουν τους μουσουλμάνους γαιοκτήμονες στον Μοριά, τους ανθρώπους
που ήταν η πελοποννησιακή εκδοχή των μεγάλων επαρχιακών αρχόντων, των
λεγόμενων «αγιάννηδων», η άνοδος των οποίων σημάδεψε την Οθωμανική
Αυτοκρατορία κατά τον 18ο αιώνα, αποτυπώμενη, με τον πλέον αναμφίλεκτο
τρόπο, στο πρόσωπο του Αλή Πασά.
Εξάλλου, δεν πρόκειται για έναν αγώνα των Ελλήνων εναντίον των
Οθωμανών – τον όρο «Τούρκος», που θεωρείτο, προσβλητικός, σπάνια τον
υιοθετούσαν οι μουσουλμάνοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πρέπει να
συνυπολογίσουμε και τον συχνά αποφασιστικό ρόλο που έπαιξαν οι Αλβανοί,
«οι καλύτεροι στρατιώτες στην υπηρεσία των Τούρκων», κατά τον Μπάυρον,
είτε χριστιανοί είτε μουσουλμάνοι. Δεν πρόκειται, εξάλλου, για έναν και
μοναδικό πόλεμο, αλλά μάλλον για ένα πλέγμα αλληλένδετων συγκρούσεων
κατά περιοχές, με την τοπογραφία, τις τοπικές δομές εξουσίας, τις
επιχώριες ιδιαιτερότητες να διαστίζουν τις εξελίξεις, να καθορίζουν σε
μεγάλο βαθμό τα γεγονότα, έτσι ώστε οι επιμέρους συγκρούσεις βαθμιαία
μόνο να συγκλίνουν.
Το 1828 οι Έλληνες είχαν πλέον αποσπάσει κάποιου είδους ανεξαρτησία
από τον Σουλτάνο, αλλά δεν ήταν σαφές ποιος ήταν ο χαρακτήρας της νίκης
αυτής, παρότι χωρίς την αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα των επαναστατημένων,
δεν θα ήταν εφικτό να παρέμβουν στο Ναβαρίνο οι Μεγάλες Δυνάμεις, όπως
ευφυώς ο Μαζάουερ επιμένει.
Ο πόλεμος της Ανεξαρτησίας, δείχνει ο Μαζάουερ, διέδωσε ευρύτερα το
όραμα μιας πολιτικής κοινότητας, όχι τόσο βασισμένης στην κοινή αφοσίωση
στον πατριάρχη μιας αυτοκρατορίας, όσο στη γενεαλογία. Αυτό που
ξεκίνησε ως ρωμαίικο –το όνειρο της ανασύστασης του αυτοκρατορικού
Βυζαντίου μέσω της ανατροπής του Σουλτάνου– την άνοιξη του 1821,
κατέληξε να εξελιχθεί σε αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία των Ελλήνων.
Την ημέρα Ελευθερίας του Τύπου ο καλεσμένος μας δεν μπορούσε να έρθει
στο στούντιο. Ήταν στην ανακρίτρια…
Ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης,
έστω και με καθυστέρηση, μιλά στο militaire.gr για τη δημοσιογραφία και
το πόσο ελεύθερα μπορεί κάποιος να την ασκήσει στην Ελλάδα…
Εξηγεί αυτό που πολλοί αρνούνται να αποδεχτούν. Οι αποκαλύψεις ενός
δημοσιογράφου πρέπει πρώτα απ ΄ όλα να κρίνονται με ένα και μοναδικό
κριτήριο: την αλήθεια.
Στην Ελλάδα η εξουσία συνηθίζει να παραβλέπει
αυτή τη «λεπτομέρεια» και προσπαθεί πάντα, όταν αποκαλύπτεται, να
απαξιώσει τη σημασία της δημοσίευσης ,«χρεώνοντας» τον δημοσιογράφο
«στους άλλους»…
Ευτυχώς υπάρχει και ο κόσμος που μπορεί να κρίνει.
Αυτή είναι και η ιστορία της εφημερίδας Documento που εκδίδει ο
Κ.Βαξεβάνης. Ό,τι κι αν αποκαλύψει δεν διαψεύδεται με στοιχεία αλλά μόνο
με προσπάθεια απαξίωσής του. Κι όταν αυτό δεν είναι εφικτό, με διώξεις
που έφθασαν σε σημείο υπερβολής στην υπόθεση Novartis.
Ο Κ.Βαξεβάνης που
ερεύνησε την υπόθεση κατηγορείται ούτε λίγο, ούτε πολύ ότι «έστησε μια
σκευωρία»! Τα ίδια συμβαίνουν και με τη συνάδελφο Γιάννα Παπαδάκου. Ο
Κ.Βαξεβάνης μιλά για πολιτική δίωξη.
Η συνέντευξη μαγνητοσκοπήθηκε την Τρίτη , πριν υπάρξουν οι εξελίξεις με
την κατάθεση Μανιαδάκη και την αγωγή που λέει ότι θα καταθέσει η
κυβέρνηση κατά της Novartis.
Μαζί αποχαιρετούμε και έναν κοινό φίλο. Τον Αντιναύαρχο ε.α Γιώργο Ροϊδη
με τον οποίο ο Κώστας Βαξεβάνης βρέθηκε σε «αφιλόξενα μέρη»…
ΥΠΟΘΕΣΗ Κατά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Σόμερσετ Μομ (Χέρμπερτ Μάρσαλ)
είναι καλεσμένος σε μια δεξίωση που λαμβάνει χώρα σε επαρχιακή λέσχη
του Σικάγο. Εκεί συναντά τον φίλο του Έλιοτ Τέμπλετον (Κλίφτον Γουέμπ),
την αδελφή του Λουίζα Μπράντλεϊ (Λουσίλ Γουότσον) και την κόρη της
Ίζαμπελ (Τζιν Τίρνεϊ), η οποία είναι αρραβωνιασμένη και πρόκειται να
παντρευτεί με τον Λάρι Ντάρελ (Τάιρον Πάουερ), που βρίσκεται επίσης στη
δεξίωση και έχει μόλις επιστρέψει από τον πόλεμο. Ο θάνατος ενός
ανθρώπου που θυσίασε τη ζωή του προκειμένου να σωθεί ο Λάρι, έχει
προκαλέσει ριζική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο ο νεαρός άνδρας
αντιλαμβάνεται τη ζωή. Η Ίζαμπελ αποφασίζει να του δώσει χρόνο μέχρι να
βρει τον εαυτό του και τον αφήνει να πάει στο Παρίσι, για να καταλάβει
τι είναι αυτό που ζητάει από τη ζωή του. Όταν μετά από ένα χρόνο ο Λάρι
δε δείχνει να είναι έτοιμος να ζήσει τη ζωή που ονειρεύεται η Ίζαμπελ
για εκείνον, η νεαρή γυναίκα παντρεύεται τον εκατομμυριούχο Γκρέι
(Γουίλιαμ Πέιν), ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα χάνει όλη του την
περιουσία στο οικονομικό κραχ του '29. Το ζευγάρι και τα δυο τους παιδιά
αναγκάζεται να πάει να μείνει στο Παρίσι στο σπίτι του θείου της,
Έλιοτ, στο Παρίσι.[....................]
“O Τσίπρας νίκησε τον Τσίπρα και ανατρέποντας τα προγνωστικά εκλέχτηκε πρόεδρος του κόμματός του”,
σχολιάζει ειρωνικά το γραφείο Τύπου της Ν.Δ την απευθείας εκλογή
συλλογικής ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Τώρα, γιατί το κυβερνών κόμμα σπαταλά
τον χρόνο του να κάνει αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση για μία
εσωτερική διαδικασία που υποτίθεται πως δεν το αφορά, είναι μία άλλη
συζήτηση. Με ποδοσφαιρικούς όρους είναι σαν ο Ολυμπιακός να χλευάζει τον
Γιοβάνοβιτς ή τον Λουτσέσκου. Αλλά δεν είπε κανείς πως το ποδόσφαιρο
είναι -πάντοτε- χειρότερο από την πολιτική.
Θα σπεύσω, όμως, να συμφωνήσω με την ανακοίνωση της Ν.Δ.
Όντως, ο Αλέξης Τσίπρας νίκησε τον… Τσίπρα με τους 150.000 που πήγαν να
τον ψηφίσουν και τις πάνω από 110.000 εγγραφές νέων μελών. Το ερώτημα είναι εάν, σήμερα που είναι η “επόμενη μέρα”, το έχει καταλάβει και ο ίδιος.
Πρώτα, πρέπει να κατανοήσει πως ξύπνησε
το πρωί της Κυριακής χωρίς κόμμα και κοιμήθηκε αργά το βράδυ
ικανοποιημένος επειδή, επιτέλους, απέκτησε κάτι που μπορεί να γίνει ένα
μεγάλο κόμμα εξουσίας. Ως προς τούτο, η αναφορά του στον αριθμό
των μελών που διαθέτει πιά ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ (172.000) δείχνει πως
καταλαβαίνει ότι πολλά έχουν αλλάξει.
Για να είμαστε ειλικρινείς άργησε πολύ. Από το 2012
πορεύεται από εκλογική νίκη σε νίκη, αλλά και από ήττα σε “γλυκιά ήττα”
(όπως αποκάλεσε το αποτέλεσμα του 2019 με την καταγραφή του 32%), χωρίς
ωστόσο να έχει κατορθώσει να αποκτήσει κομματική δομή και μηχανισμό,
κυρίως, όμως, αντιστοίχιση αυτού του ποσοστού εξουσίας με την κοινωνία.
Τα γραφεία των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ ανά την Ελλάδα ήταν στην
καλύτερη περίπτωση λέσχες αφέλειας και “αθωότητας”, στην χειρότερη,
περίκλειστα κλαμπ “αυθεντικής” αριστεροσύνης που έκαναν face control σε
κάθε συμπαθούντα τον ίδιο τον Τσίπρα και ο οποίος είχε παλαιότερα ένσημα
σε άλλο κόμμα, ή είχε κάνει κάποτε …κακές συστημικές παρέες.
Γι αυτό, κι ενώ κατέκτησε την εκλογική κορυφή, δεν κατόρθωσε να
αποκτήσει σχέση εμπιστοσύνης με την βάση, να κερδίσει περιφέρειες,
δήμους, φοιτητικές εκλογές (παρά την υπεροπλία του στους νέους),
σωματεία και παραγωγικούς φορείς. Στην ουσία ήταν ένας
χαρισματικός αρχηγός με αδιαμεσολάβητη σχέση με την κοινωνία, χωρίς
ενδιάμεσα να υπάρχει ένα σοβαρό κόμμα που να μπορεί να οργανώσει αυτή
την σχέση. Φταίει η αδράνεια του ίδιου του Τσίπρα, φταίει και η θηλιά
των ποσοστώσεων και των εσωτερικών συμβιβασμών που παρήγαγε αίσθημα
συνιδιοκτησίας σε πολλούς.
Τώρα, έχει κόμμα. Μια βάση 172.000 μελών, εκ των οποίων τα 110.000
ενεγράφησαν την Κυριακή μόνο επειδή ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του
Τσίπρα. Θα μπορούσαν να είναι περισσότεροι; Ναι, θα μπορούσαν. Η πρώτη
μάχη, όμως, κερδήθηκε και αυτό το κέρδος έχει υπογραφή και ονοματεπώνυμο
και δεν μπορεί να χωριστεί σε τιμάρια, τάσεις, συνιστώσες και
“προσωπικότητες”.
Όμως, αυτοί οι 172.000 πολίτες δεν πρέπει να αφεθούν στην τύχη τους.
Δεν μπορεί να συναντούν τα ξινισμένα μούτρα των “παλιών” που θα
ακτινογραφούν με αυστηρότητα το παρελθόν τους, και πιθανώς τις
αντιλήψεις τους που μπορεί να αποκλίνουν από τα αξιώματα του
(κομματικού) χθες. Πρέπει να βρεθεί ένας τακτικός, συνεπής και
ανοιχτόκαρδος τρόπος επικοινωνίας και συμμετοχής τους. Σπουδαία δουλειά
και μεγάλη πρόκληση για μία ηγετική ομάδα που, για να λέμε αλήθειες, δεν
έχει εκπαιδευτεί στο να ακούει και να συνεργάζεται.
Έπειτα, είναι πιστεύω σαφές πως όλοι αυτοί πήγαν στον
ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για τον Τσίπρα και όχι για την παλιά φρουρά της οποίας έχουν
ωριμάσει πλέον τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Ας το καταλάβουν. Τα νέα μέλη πρέπει να αντιστοιχηθούν και με μία φρέσκια ηγετική ομάδα.
Όλοι αυτοί οι πολίτες (αριστεροί, πασοκογενείς, κεντρώοι) αναμένουν να
δουν νέα πρόσωπα στην ηγεσία και μία Κουμουνδούρου χωρίς τις μούχλες,
τις βεβαιότητες, και τα στερεότυπα του παρελθόντος.
Από την άλλη, είναι σαφές πως οι
150.000 “λογαριασμοί” που εστάλησαν στην κυβέρνηση (κατά το
σύνθημα-πρόσκληση του ίδιου του Τσίπρα) δεν είναι αρκετοί για να
εκδηλωθεί κύμα πολιτικής αλλαγής. Πρέπει να πολλαπλασιαστούν.
Κι αυτό δεν θα συμβεί μόνο επειδή φθείρεται η κυβέρνηση από τους
λογαριασμούς του ρεύματος, την ακρίβεια, και την απώλεια στήριξης που
της προκαλεί βέρτιγκο. Το προβάδισμα και η πολιτική υπεροπλία βρίσκεται
ακόμα στην πλευρά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Για να
αυξηθούν οι πιθανότητες πολιτικής αλλαγής χρειάζεται εκτός από την
αρνητική ψήφο να υπάρξει και θετική ψήφος προς τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Κι αυτό
απαιτεί ο Τσίπρας και η νέα ηγετική ομάδα, που θα λιώσει παπούτσια για
να ιδρύσει νέο κόμμα, οργανώσεις και δομή αντιπροσώπευσης, να καταθέσουν
και ολοκληρωμένο και πειστικό εναλλακτικό αφήγημα διακυβέρνησης.
Μια
στροφή πριν το τέλος της δίκης, πιθανότατα με αίσιο τέλος για τους
κατηγορούμενους από την Αστυνομία πολίτες, η Δικαιοσύνη τους στέλνει
ξανά στην αφετηρία. Οι αδελφοί Καττή και οι δύο φίλοι τους, σύμφωνα με
πολλές μαρτυρίες θύματα αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας το απόγευμα της
17ης Νοεμβρίου 2020 στα Σεπόλια, θα δικαστούν εκ νέου καθώς ο Άρειος
Πάγος αποφάσισε την παύση της προέδρου του δικαστηρίου, προσάπτοντάς της
καθυστερήσεις.
«Ενώ δικάζαμε επτά μήνες, θα ξεκινήσουμε από την
αρχή τον Δεκέμβρη για να γίνει η δίκη πιο γρήγορα. Με ποιό τρόπο; Θα μας
αφαιρεθούν δικαιώματα;» λέει στο tvxs.gr η δικηγόρος της οικογένειας
Καττή, Αντωνία Λεγάκη. Σύμφωνα με τη δικηγόρο, το διαθέσιμο
οπτικοακουστικό υλικό και οι ένορκες καταθέσεις των μαρτύρων έχουν
δείξει με προφανή τρόπο προς την κατεύθυνση της αθώωσης των τεσσάρων
κατηγορουμένων ενώ ο στόχος της Δικαιοσύνης για επίσπευση της
διαδικασίας δεν υπηρετείται από την εν λόγω απόφαση.
Ο 24χρονος
Ορέστης Καττής που ξυλοκοπήθηκε κάτω από το σπίτι της οικογένειας
κατηγορείται για διατάραξη κοινής ειρήνης, απείθεια, πρόκληση απλής
σωματικής βλάβης, εξύβριση. Η αδελφή του Λυδία Καττή, ο Νικόλας Καβακλής
και ο Μάκης Λιβάνης συνελήφθησαν έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Κολωνού
αντιμετωπίζουν κατηγορίες για εξύβριση, απόπειρα για επικίνδυνη σωματική
βλάβη, αντίσταση κατά της αρχής. Υπενθυμίζεται ότι έξω από το Α.Τ
Κολωνού σημειώθηκε το περιστατικό με την κλωτσιά και στη συνέχεια τη
λιποθυμία του πατέρα Καττή, που είχε συγκλονίσει τότε την κοινή γνώμη.
Τι συνέβη κάτω από την οικεία Καττή μετά την πορεία του Πολυτεχνείου
«Λέγοντας
η προϊσταμένη του Πρωτοδικείου ότι η συγκεκριμένη πρόεδρος καθυστέρησε
την δική μας υπόθεση, είναι σαν να μας λέει κατά πρόσωπο ότι η επόμενη
πρόεδρος θα μας εμποδίσει να ασκήσουμε τα δικαιώματα που μας δίνει ο
νόμος», τονίζει η δικηγόρος Αντωνία Λεγάκη.
τα δικαιώματα που έχει η πλευρά του
κατηγορουμένου, εξετάστηκαν όλοι εκείνοι οι αυτόπτες μάρτυρες που
παρέθεσαν τα γεγονότα όπως αυτά συνέβησαν. «Ενώ υποτίθεται ότι ο Ορέστης
μαζί με άλλους πετούσαν πέτρες στους αστυνομικούς, γείτονες που δεν
είχαν καμία σχέση ούτε με τη διαδήλωση ούτε με τα περιστατικά κατέθεσαν
ότι αστυνομικοί κυνηγούσαν με τις μοτοσικλέτες τον κόσμο που βρισκόταν
στον δρόμο, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να αναζητούν καταφύγιο στα σούπερ
μάρκετ», σημειώνει η κα. Λεγάκη.
«Από φωτογραφίες και βίντεο
αποδεικνύεται ότι οι μάρτυρες υπεράσπισης ήταν παρόντες στα γεγονότα.
Από τα ίδια στοιχεία προκύπτει ότι οι αστυνομικοί λένε ανερυθρίαστα
ψέματα», προσθέτει.
Μιλώντας στο tvxs.gr δύο ημέρες μετά τα
γεγονότα, η δικηγόρος Ηρώ Ζιώζια που ακούγεται σε ένα από τα βίντεο να
ζητά επίμονα από τους αστυνομικούς να εξηγήσουν το λόγο για τον οποίο
χτυπούν και συλλαμβάνουν τον Ορέστη Κατή, είχε μεταφέρει ό, τι είχε δει
με τα μάτια της εκείνες τις στιγμές.
«Είδα όλο το περιστατικό από
το πρώτο δευτερόλεπτο. Ήμασταν έξω από το σταθμό του μετρό Σεπολίων, η
πορεία είχε ήδη διαλυθεί και ο κόσμος κινούνταν προς το μετρό για να
αποχωρήσει. Τότε ήρθαν με το γνωστό τρόπο τα μηχανάκια της ομάδας
“Δράση”, με φόρα πάνω στους διαδηλωτές. Ο κόσμος άρχισε να τρέχει για να
γλιτώσει και είδα στο απέναντι πεζοδρόμιο τον Ορέστη κι άλλο ένα παιδί
να φωνάζουν “φύγετε από τη γειτονιά”.
Τότε παρατήρησα αστυνομικούς
να γυρνάνε το κεφάλι τους και να τον “λοκάρουν”, με διάθεση να τον
κυνηγήσουν και να τον συλλάβουν. Να είναι εκείνος το θύμα για σήμερα,
χθες δηλαδή. Άλλαξαν επί τούτου την πορεία τους για να τον ακολουθήσουν
στο στενό του σπιτιού του».
Έξω από το αστυνομικό τμήμα
Παρομοίως
για τη συνέχεια των γεγονότων που εξελίχθηκαν έξω από το Α.Τ Κολωνού, η
Αντωνία Λεγάκη υποστηρίζει πως μέσα από την εξέταση των μαρτύρων δόθηκε
στο δικαστήριο η καθαρή εικόνα.
«Έτσι αποκαλύφθηκε ότι η γιατρός
Ανδρομάχη Ζουμπάκη που πήγε να δώσει πρώτες βοήθειες στον πατέρα Καττή
την ώρα που είχε δεχθεί την κλωτσιά στην καρδιά και είχε πάθει ανακοπή,
δέχθηκε ξύλο από τους αστυνομικούς. Το κατέθεσε ενόρκως. Κατέθεσε επίσης
ότι δεν του άνοιγαν τα χέρια για να μπορέσει να του κάνει ανάνηψη. Το
ότι δεν άφηναν το ασθενοφόρο να φύγει αν δεν τους έδειχνε ταυτότητα που
δεν την είχε πάνω του εκείνη την στιγμή», υπογραμμίζει.
Η δικηγόρος της οικογένειας Καττή μας μεταφέρει πως [.............]
Στην περιοχή μου και αρκετά κοντά
στην οικία μου βρίσκεται η προτομή του ποιητή Ταράς Σεβτσένκο, στο πάρκο
Γουδί. Στις 6/11/2019 συναντήθηκαν ο πρέσβης της Ουκρανίας στην Ελλάδα
Σεργίι Σουτένκο, ως επικεφαλής μαθητών και καθηγητών από το Κίεβο, με
τον δήμαρχο Ζωγράφου Βασίλη Θώδα, για να τιμήσουν τον ποιητή. Στην βάση
της προτομής αναφέρεται σε μεγαλογράμματη ελληνική επιγραφή: ΤΑΡΑΣ ΣΕΒΤΣΕΝΚΟ ΟΥΚΡΑΝΟΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ 1814-1861.
__________________________
Προτομή Ταρά Σεβτσένκο [ Taras Shevchenko( 1814 – 1861 ) ]
Έτος : 2008
Γλύπτης : O. Odrekhivsky
Θέση : Πάρκο Γουδή, Ζωγράφου Γνωριμία με τον εθνικό ποιητή της Ουκρανίας Ταράς Σεβτσένκο, Καθημερινή
__________________________
Το 1999 έγινε η αδελφοποίηση του Δήμου Ζωγράφου (επί δημαρχίας Γιάννη
Καζάκου) με τον Δήμο Σαρτανά Μαριούπολης, μίας πόλης με σπουδαίο
ελληνικό στοιχείο. Τώρα όμως και η σχεδόν ελληνική Μαριούπολη είναι
τελείως κατεστραμμένη από τις εχθρικές επιθέσεις. Ο Κωνσταντίνος
Καλύβας[1] γράφει για την ισοπεδωμένη σήμερα και αδελφοποιημένη πόλη
Σαρτανά: «Νεκροί με αρκαδικές ρίζες» τονίζοντας πως γύρω στα 450 π.Χ.
κάτοικοι της αρχαίας Τραπεζούντας (κοντά στα σημερινά Κυπαρίσσια
Γορτυνίας, νυν Δήμου Μεγαπόλεως) και της γύρω περιοχής έως το
Παλαιόκαστρο Γόρτυνος, μετανάστευσαν στην Μικρά Ασία και τον Εύξεινο
Πόντο. Υπήρξαν ανέκαθεν βαθιές οι σχέσεις του Δήμου Ζωγράφου με τους
Ουκρανούς φίλους, που τώρα φιλοξενούνται ως πρόσφυγες σε κτίρια και
εγκαταστάσεις του Δήμου στην Ραφήνα.
Η μοναδική ποιητική συλλογή του Ταράς
Σεβτσένκο εκδόθηκε στα ελληνικά το 1964 (28 ποιήματα) με αφορμή τα 100
χρόνια από τον θάνατο του ποιητή. Για αυτήν την έκδοση του
Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου εργάστηκαν αρκετοί Έλληνες ποιητές, αλλά την
επιμέλεια είχε η συγγραφεύς Έλλη Αλεξίου, η οποία συνέβαλε πολύ στην
προώθηση του έργου του στους Έλληνες. Αυτή επίσης γνώρισε το έργο του
Ταράς στον Γιάννη Ρίτσο, προτρέποντάς τον να το μεταφράσει. Το εξώφυλλο
αυτής της έκδοσης απεικονίζει την αυτοπροσωπογραφία του ποιητή, που
φανερώνει γλυκό και καλοσυνάτο άνθρωπο. Έχει σχεδόν γκορκικά μουστάκια
και ρωσικό σκούφο. Η καταγωγή της φωτογραφίας είναι από γραμματόσημο που
κυκλοφόρησε προς τιμήν του. Κι εδώ μεγαλογράμματη αλλά κυριλλική γραφή.
Αναφέρεται το ταχυδρομείο της CCCR 6 K, το ονοματεπώνυμο και η
χρονολογία του θανάτου 1861.
Ο Ταράς Σεβτσένκο υπήρξε λάτρης του
αρχαιοελληνικού πνεύματος, της μυθολογίας και των θρύλων, που
χρησιμοποίησε επαξίως στην ποίησή του. Στην έκδοση του 1964 υπάρχει το
θαυμάσιο ποίημά του «Καύκασος», στην ωραία μετάφραση του δικού μας
ποιητή Γιάννη Ρίτσου.
Τα
βουνά, πέρα από τα βουνά, στα νέφη τυλιγμένα/ Καημό σπαρμένα, στο αίμα
ποτισμένα./ Εκεί ο αητός απ’ την αρχή αιώνων/ τον Προμηθέα τυραννά//
Συντρίβει κάθε μέρα τα πλευρά του/ Του κομματιάζει την καρδιά./ Μα όσο
κι αν κομματιάζει την καρδιά του,/ Όλο του το αίμα να ρουφήξει δεν
μπορεί,/ Πάλι η καρδιά του ζωντανεύει.
Το 2011 κυκλοφορεί η δίγλωσση έκδοση
(ελληνικά και ουκρανικά) από τον εκδοτικό οίκο Άλφα Πι (Χίος)[2] με
αφορμή τα 150 χρόνια από τον θάνατο του ποιητή. Φέρει τον συμβολικό
τίτλο Διαθήκη (Ζαποβίτ) από
ποίημα του Ταράς. Η πρώτη που μετέφρασε το ποίημα «Διαθήκη» ήταν η Έλλη
Αλεξίου, δεύτερος ο Γιάννης Ρίτσος και τρίτος ο Αλέξης Πάρνης. Επιλέγω
τμήμα από την απόδοση του Γιάννη Ρίτσου[3]:
Σαν
θα πεθάνω να με θάψετε/ Πάνω στων λόφων τη γωνία/ Στον κάμπο τον πλατύν
ανάμεσα,/ Στην λατρεμένη μου Ουκρανία./ Να βλέπω τα φαρδιά χωράφια
μας,/ Τον Δνείπερο και τους γκρεμνούς του/ Και μέρα-νύχτα ν’
αφουγκράζομαι/ Τους βρόντους και τους βρυχηθμούς του.
Ο ποιητής αγωνίσθηκε όπως η Ουκρανία, μαρτύρησε όπως η χώρα του και απειλήθηκε πολλές φορές η ελευθερία του.
Στην έκδοση του 2011 υπάρχουν δοκίμια
γραμμένα από προσωπικότητες της Ουκρανίας που αναφέρονται στην σχέση του
Ταράς Σεβτσένκο με εκπροσώπους της ελληνικής διανόησης, στην σύγκριση
Διονυσίου Σολωμού και Ταράς Σεβτσένκο, ως υμνητές της ελευθερίας, στην
συνάντησή του με τα ελληνικά γράμματα, στην ζωγραφική του, διότι υπήρξε
και φημισμένος ζωγράφος πολλών έργων, στον ηρωισμό των Κοζάκων με την
γραφίδα του Σεβτσένκο και κυρίως στην σπαρακτική αυτοβιογραφία του.
«Ο αγώνας και η θυσία των Κοζάκων
αποτελούν την ηρωικότερη σελίδα της ιστορίας της Ουκρανίας, γραμμένη με
πόνο και αίμα, τα πλέον ανεξίτηλα υλικά για να σημαδέψουν την ιστορία
ενός έθνους.»[4]
Ο Ταράς είχε κι από τους δύο παππούδες
του κοζάκικη καταγωγή και άκουγε στην παιδική του ηλικία για τις νίκες
των Κοζάκων, που απετέλεσαν την πλέον σημαντική σελίδα στην ουκρανική
ιστορία του 15ου και 16ου έκτου αιώνα. Από την ετυμολογία του κιόλας,
κοζάκος σημαίνει ελεύθερος. Πολλά ποιήματα του Ταράς από την συλλογή του
Κομπζάρ είναι αφιερωμένα στους
Κοζάκους, τους οποίους εθαύμαζε για την αγάπη και την θυσία της ζωής
τους προς την πατρίδα. Όλη η ιστορία των Κοζάκων της Ουκρανίας
ξεδιπλώνεται στις σελίδες αυτού του σπουδαίου δοκιμίου.[5]
Παραθέτω ένα ποίημα που αναφέρεται
στον τσάρο της Ρωσίας, ο οποίος είχε καταπατήσει όλα τα δικαιώματα της
Ουκρανίας. Το ποίημα αφιερώνεται στον θάνατο 10.000 Κοζάκων, οι οποίοι
εστάλησαν για την κατασκευή της διώρυγας Λάντογκα και απεβίωσαν. Σε αυτό
το γεγονός αναφέρεται ο ποιητής στο ποίημα «Όνειρο».
Καταραμένε
βασιλιά!/ Καταραμένε και παμπόνηρε,// Αχόρταγη οχιά,/ Τι έχεις κάνει
τους Κοζάκους μας;// Έχεις σκεπάσει όλους τους βάλτους/ Με τα ευγενή
τους κόκαλα!/ Έχεις ψηλώσει την πρωτεύουσά σου/ Στα βασανισμένα πτώματά
τους πάνω.
Στην ίδια έκδοση περιλαμβάνεται και η
αυτοβιογραφία του ποιητή, μία σπαρακτική μαρτυρία για τα χρόνια της
δουλοπαροικίας, τον δουλοπάροικο πατέρα του και την οικογένεια. Στα οκτώ
μένει ορφανός κι από τους δύο γονείς και βρίσκει καταφύγιο στο σχολείο
του διακόνου της ενορίας σαν παιδί για όλα τα θελήματα, στις διαταγές
του άξεστου και μεθύστακα διακόνου. Η εφηβική του ηλικία κύλησε κοντά
στον νέο του γαιοκτήμονα ως αγόρι-υπηρέτης, μία ιδέα που ανήκε στους
προοδευτικούς τής πέραν του Δνειπέρου Ουκρανίας, τους Πολωνούς. Οι
Πολωνοί γαιοκτήμονες χρησιμοποιούσαν αυτά τα αγόρια εκτός από υπηρέτες
και ως χορευτές και μουσικούς. Μετά αφηγείται τις πρώτες του προσπάθειες
στην ποίηση και την ζωγραφική. Η φράση που προσωπικώς με σημάδεψε
διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του είναι: «Η ιστορία της ζωής μου είναι
μέρος της ιστορίας της πατρίδας μου». Πράγματι, είναι απολύτως σωστό. Ο
ποιητής αγωνίσθηκε όπως η Ουκρανία, μαρτύρησε όπως η χώρα του και
απειλήθηκε πολλές φορές η ελευθερία του. Η καρδιά του χτυπούσε με την
καρδιά της χώρας, εδώ για πρώτη φορά τόσο στενά ενώθηκε η χώρα με τον
ποιητή της.
Ο Ταράς Σεβτσένκο γεννήθηκε το 1814,
και το 1838 σε ηλικία 24 ετών απελευθερώθηκε από το καθεστώς της
δουλοπαροικίας χάριν της οικονομικής βοήθειας φίλων, που αναγνώρισαν τα
ταλέντα του. Το 1845 ήταν μέλος της μυστικής οργάνωσης «Αδελφότητα των
Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου». Η οργάνωση ζητούσε την κατάργηση της
δουλοπαροικίας και «την μετατροπή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας σε μια
ομοσπονδία ελεύθερων και ισότιμων Σλάβων».[6] Το 1847 η Αδελφότητα
διαλύθηκε και τα μέλη της συνελήφθησαν. Ποιήματα του Ταράς θεωρήθηκαν
προσβλητικά για τον τσάρο Νικόλαο Α’ και την οικογένειά του. Έτσι τον
έστειλαν στην Αγία Πετρούπολη, όπου παρέμεινε έγκλειστος και
καταδικάστηκε σε εξορία στο Όρενμπουργκ, πόλη στα Ουράλια Όρη. Του
απαγορεύτηκε να γράφει και να ζωγραφίζει. Ο αναρχικός ποιητής συνεχίζει
να εργάζεται κρυφίως και τότε τον έστειλαν εξορία σε ένα απομονωμένο
φρούριο στην ανατολική ακτή της Κασπίας Θάλασσας. Πέθανε το 1861 σε
ηλικία 47 ετών και –τι καπρίτσιο της μοίρας– δεν πρόλαβε να δει την
κατάργηση της δουλοπαροικίας την ίδια χρονιά επί τσάρου Αλεξάνδρου Β’.
Όντως η ιστορία της ζωής του είναι
μέρος της ιστορίας της χώρας του. Κι όποιος γνωρίζει τον ποιητή Ταράς
Σεβτσένκο, δεν απορεί, ούτε ξαφνιάζεται για τον ηρωισμό του ουκρανικού
λαού, που μάχεται για την γη του και την ελευθερία του.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ [1] Βλ. διαδίκτυο: Κωνσταντίνου Καλύβα, «Νεκροί με αρκαδικές ρίζες». [2] Ταράς Σεντσένκο Διαθήκη (Ζαποβίτ) εκδόσεις Άλφα Πι, Χίος 2011. [3] Αυτόθι, Ναταλία Μπάσενκο-Κόρμαλη, «ο ηρωισμός των Κοζάκων με την γραφίδα του Σεβτσένκο». [4] Αυτόθι. [5] Αυτόθι. [6] Βλ. διαδίκτυο: «Η μηχανή του χρόνου».
«Το ταξίδι στις κλασικές ταινίες
συνεχίζεται με μια υπέροχη πραγματικά κωμωδία, από το 1964! Όσα χρόνια
κι αν περάσουν τη φρεσκάδα της δεν την αλλοιώνουν! Το στόρι, οι
πρωταγωνιστές, οι ευρηματικές ατάκες, οι ξεκαρδιστικές καταστάσεις και
τα ερωτικά μπλεξίματα, στα καλύτερα τους! Κι αν αναρωτιέστε πως γίνεται
να χωρέσουν όλα αυτά τα συστατικά μαζί σε μια συνταγή, ρωτήστε τον σεφ Billy Wilder(σενάριο,
παραγωγή, φιλμάρισμα! Όλα σε ένα!), γιατί μόνο αυτός ξέρει τον τρόπο!
Ποια σκηνή να πιάσεις και ποια να αφήσεις! Δεν περιγράφονται αυτά, σε
αυτή την υπέροχη φαρσοκωμωδία καταστάσεων και παρεξηγήσεων, με τις
φοβερές και τρομερές ερμηνείες των Dean Martin(καλά που δεν δέχτηκε τον ρόλο οι Jack Lemmon και Peter Sellers, για να πιάσει από τα μαλλιά την ευκαιρία ο «Ντίνο» και να αφήσει εποχή!), Kim Novak(ω ναι! Η μούσα του Χίτσκοκ αγνώριστη! Από τα «Πουλιά» στα απίθανα κωμικά σκετς του Kiss me Stupid!), Ray Walston, Felicia Farr, Cliff Osmond(προσέξτε γκριμάτσες!), πασπαλισμένη από τα ηχητικά αρώματα του André Previn, που αφήνει κατά μέρος τους ερωτισμούς και τη διακριτικότητα, για να γράψει ένα soundtrack – όνειρο!
Μπίλι Γουάιλντερ (1906-2002) - Βικιπαίδεια
Πέθανε , σε ηλικία 79 ετών, από κορονοϊό ο κορυφαίος συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου!
The Razor's Edge by W. Somerset Maugham, (1944) PDF ...
Τάιρον Πάουερ & Τζιν Τίρνεϊ -
Ο Τσίπρας νίκησε τον Τσίπρα; Μακάρι…
