Παρασκευή, Οκτωβρίου 31, 2014

Οι ματωμένοι αδελφοποιτοί της Καλαβρίας


 Καλαβρία

Η νέα μαφία ονομάζεται Ντραγκέτα

Εκμεταλλεύεται την παράδοση του «πατέρα αφέντη», δεσμούς αίματος, όρκους τιμής και άλλες τελετουργίες πίστης, που μαζί με τα όπλα και το χρήμα της εγγυώνται τον έλεγχο των εδαφών της Καλαβρίας.
Η Ντραγκέτα, παραπαίοντας ανάμεσα στην κουλτούρα βίας των ιταλικών αγροτικών περιοχών περασμένων αιώνων και στις εκσυγχρονιστικές επιταγές της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, κατάφερε να γίνει η ισχυρότερη μαφία της Ευρώπης και από τις πιο δυναμικές στο παγκόσμιο οργανωμένο έγκλημα.
«Με όνομα - δάνειο από το ελληνικό "ανδραγάθημα", αυτή η οργάνωση που αυτοχαρακτηρίζεται "ατρόμητη", είναι η πλέον ωμή και σκληρή μαφία που έχω ποτέ γνωρίσει» γράφει ο εισαγγελέας Νικολά Γκρατιέρι, συγγραφέας μαζί με το δημοσιογράφο Αντόνιο Νικάζο του «Fratelli di sangue» (Αδελφοποιτοί). 
 
Παγκόσμια ανάπτυξη
Σήμερα, η οργάνωση διαθέτει πλοκάμια σε ολόκληρο τον κόσμο, πανίσχυρο οπλισμό και τεράστια επιχειρησιακή ικανότητα, που καταδεικνύεται από το γεγονός ότι τα τελευταία επτά χρόνια τα μέλη της έχουν εμπλακεί σε 14.000 εγκλήματα. Μπορεί το φέουδό της, η Καλαβρία, να αποτελεί μια από τις πιο φτωχές ευρωπαϊκές περιφέρειες, αλλά η Ντραγκέτα διαθέτει μια επικερδέστατη αυτοκρατορία που από το νότο της Ιταλίας κινεί τεράστια ποσά χρήματος και ναρκωτικών στις πέντε ηπείρους. Άρχισε με χασίσι και ηρωίνη και σήμερα κυριαρχεί στο παγκόσμιο εμπόριο της κοκαΐνης.
Ο δημοσιογράφος Ρομπέρτο Σαβιάνο, επισημαίνοντας ότι μόνο από την κοκαΐνη οι ιταλικές μαφίες κάνουν τζίρο κάπου εξήντα φορές μεγαλύτερο από της Fiat, δίνει μια εικόνα του κύκλου εργασιών της Ντραγκέτα. «Αγοράζει κοκαΐνη προς 2.500 ευρώ το κιλό και την πουλά 60 ευρώ το γραμμάριο: κέρδος 57.500 ανά κιλό. Και πουλά εκατοντάδες τόνους».
Το επιχειρηματικό δαιμόνιο της καλαβρέζικης μαφίας δεν εξαντλείται στα ναρκωτικά, αλλά εκτείνεται από τους εκβιασμούς, τις «απαλοτριώσεις», το εμπόριο όπλων και πλαστών προϊόντων ώς τα δημόσια έργα, τον τομέα της υγείας, τις οικοδομές και βεβαίως την αγροτική παραγωγή. Η γερμανίδα δημοσιογράφος Πέτρα Ρέσκι, που μετά την έκδοση του βιβλίου της «Μαφία» βρίσκεται επίσης υπό αστυνομική προστασία, εκτιμά ότι ο τζίρος της Ντραγκέτα ξεπερνά τα 44 δισ. ευρώ το χρόνο.
Εγκληματίες με Αρμάνι
Κάπου 150 οικογένειες, τα κλαν ή ντρίνες, όπως τα αποκαλούν, ελέγχουν τα πάντα. Κι αν τα επίθετα είναι πάντα τα ίδια, οι σημερινοί αρχηγοί είναι νέοι επιχειρηματίες με πτυχία και ξένες γλώσσες που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τους CEOs μεγάλων πολυεθνικών και αγοράζουν καλλιέργειες κόκας σαν να αγόραζαν μετοχές στο χρηματιστήριο.
Είναι ένα είδος εγκληματικής αριστοκρατίας που έχει προσαρμοστεί στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, συμμαχώντας με μέλη της μασονίας για να εισχωρήσει στην πολιτική, τη δημόσια διοίκηση και τις κρατικές συμβάσεις, γράφει ο Γκρατιέρι. «Ετσι γεννήθηκε η Σάντα, η νέα Ντραγκέτα, που νομιμοποιεί μια διπλή στράτευση: στη μαφία και στη μασονία. Μια τέλεια επιλογή που τους επιτρέπει να κάθονται στα τραπέζια όπου αποφασίζονται όχι πλέον τι μίζες θα χρεωθούν για τα δημόσια έργα, αλλά τι έργα θα γίνουν και πού».

Τα «λεφτά είναι πολλά» αλλ΄ ο Νόμος ασθενής



Οι νόμοι της νύχτας βασιλεύουν στην πλατεία Αριστοτέλους

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ
Τα «λεφτά είναι πολλά». Μέρες και νύχτες τζιράρονται δεκάδες εκατομμύρια στην πολυσύχναστη πλατεία Αριστοτέλους και πέριξ αυτής.

Συνταξιούχος αστυνομικός και «προσωρινά υπεύθυνος» στην καφετέρια του γιου του στην πλατεία Αριστοτέλους. Νταής, στη συμπεριφορά, όταν οι υπάλληλοι του Δήμου Θεσσαλονίκης θέλησαν να τον ελέγξουν για τα παράνομα τραπεζοκαθίσματά τους, φέρεται να τους απείλησε σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες ότι θα κρεμάσει τα έντερά τους στον λαιμό τους, σαν γραβάτες! Και όχι μόνο: τους μήνυσε για... παράβαση καθήκοντος, τους έκλεισε για μια νύχτα στη φυλακή και σήμερα δικάζονται, μαζί του... Δεν εξερράγη, λέει, γιατί ήταν ο ίδιος παράνομος, αλλά διότι ήλεγξαν εκείνον και όχι τον διπλανό του.
Ηταν το προχθεσινό επεισόδιο η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της ανομίας στην Θεσσαλονίκη και προτού «σκάσει» η φούσκα της εστίασης, οι αρχές καλούνται να σπάσουν το απόστημα που όζει σε μια πόλη η οποία φιλοδοξεί να καταστεί ένα από τα σπουδαιότερα τουριστικά κέντρα της Μεσογείου. Από το Βελιγράδι, όπου ταξίδεψε για να προβάλλει -ειρωνεία- τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Θεσσαλονίκης και τις ανέσεις που προσφέρει στους επισκέπτες της, ο κ. Γιάννης Μπουτάρης, πληροφορηθείς το πρωτοφανές επεισόδιο, άστραψε και βρόντηξε. «Δεν περνούν τα νταηλίκια, πόλεμο θέλουν; Πόλεμο θα έχουν» δήλωσε και ανακοίνωσε πως το θέμα θα συζητηθεί εκτάκτως στο δημοτικό συμβούλιο της Δευτέρας.
Κοντός ψαλμός... Η προσπάθεια της δημοτικής αρχής να βάλει τάξη ώστε να μπορούν οι πολίτες και οι χιλιάδες ξένοι επισκέπτες να βαδίζουν στα πεζοδρόμια πυροδότησε κίνημα αγανάκτησης με... αντιμνημονιακά χαρακτηριστικά και το κεφάλι του Μπουτάρη να ζητείται επί πίνακι...
Ολοι οι σχεδιασμοί και τα έως τώρα μέτρα με προειδοποιήσεις, πρόστιμα, κ.λπ. δεν δείχνει να πτοούν τους παρανομούντες και η αλήθεια είναι ότι οι αρχές στο όνομα της οικονομικής κρίσης έδειξαν ανοχή στην ασυδοσία των ιδιοκτητών καφετεριών, ουζερί και πάσης φύσεως ξενυχτάδικων, με αποτέλεσμα η κατάσταση να έχει ξεφύγει. Εξάλλου οι ελεγκτικοί μηχανισμοί μετά και την κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας είναι από αναιμικοί έως ανύπαρκτοι, με τους λιγοστούς υπάλληλους να κάνουν ό,τι μπορούν.
Αποφασίζει ο δήμος να αφαιρέσει για ένα μεγάλο διάστημα τα παράνομα τραπεζοκαθίσματα; Τα αντικαθιστούν την άλλη στιγμή με εφεδρικά που έχουν σε αποθήκες και μάλιστα σε χώρους που απαγορεύεται! Τους βάζει βαριά πρόστιμα; Τα πληρώνουν επιτόπου ή σπεύδουν να κάνουν ρυθμίσεις με την ελπίδα ότι «σε μια άλλη κατάσταση» θα τα γλιτώσουν! Ειδοποιούν την αστυνομία περαστικοί ότι δεν μπορούν να ανέβουν στην πολυκατοικία τους γιατί σκοντάφτουν σε καρέκλες στα ορθάδικα ή τις νύχτες δεν κοιμούνται από τις εκκωφαντικές μουσικές; Κάποιοι τους ενημερώνουν να τα μαζέψουν γιατί «ερχόμαστε»...
Με πρόστιμα συνολικού ύψους 60.000 ευρώ είχε τιμωρηθεί κατά καιρούς ο πρωταγωνιστής του προχθεσινού επεισοδίου στην Αριστοτέλους, αλλά δεν έχει πληρώσει καμία δόση, όπως μεταδίδεται από την αρμόδια υπηρεσία του Δήμου! Δεν δίστασε πάραυτα να απειλήσει και να μηνύσει για παράβαση καθήκοντος τα όργανα του νόμου, και κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στο Ευαγγέλιο ότι, αν η κατάσταση είχε εκτραχυνθεί, δεν θα γινόταν της... Υδρας, με άλλους «συμπάσχοντες» καταστηματάρχες να σπεύδουν στο πλευρό του...
Τα «λεφτά είναι πολλά». Τζιράρονται μέρες και νύχτες δεκάδες εκατομμύρια στην πλατεία Αριστοτέλους και πέριξ αυτής στους καφέδες τα ποτά και τα ξενύχτια. Δέκα χιλιάδες καταστήματα εστίασης λειτουργούν μόνο στα όρια του κεντρικού δήμου εκ των οποίων τα χίλια στο κέντρο του! Οι «μισοί» Θεσσαλονικείς έχουν μαγαζιά και οι άλλοι μισοί τρώνε και πίνουν σ’ αυτά...
Διοίκηση και αντιπολίτευση εξαπέλυσαν ομοβροντία καταγγελιών για το απίστευτο περιστατικό της Αριστοτέλους. Τη Δευτέρα θα κληθούν να βάλουν τέλος στη βαρβαρότητα των καταστημάτων που κινδυνεύει να μετατρέψει την πόλη σε Καλκούτα. Μέχρι τώρα, όπως λέει ο πρώην αντιδήμαρχος Αστικού Περιβάλλοντος κ. Ανδρέας Κουράκης, παρά το όργιο παρανομίας δεν έχει κλείσει ούτε ένα κατάστημα και αυτό τα λέει όλα...
Πηγή: Έντυπη έκδοση της Καθημερινής, 31/10/14

Ο κήπος του Άδωνη

"The Garden of Adonis" Suite for flute and harp, op 245
by Alan Hovhaness*






Η σουίτα "Ο κήπος του Άδωνη"βασίζεται σε ένα κάντο από το "The Faerie Queenie" του Edmund Spencer (1552 - 1599), που περιγράφει έναν κήπο αναγέννησης ή μετενσάρκωσης, όπου οι ψυχές εμφανίζονται σαν λουλούδια. Η μουσική του Hovhaness  ΄διαπνέεται από ένα  ισχυρό μυστικιστικό και θρησκευτικό πνεύμα , απόρροια επιρροών από την ανατολική μουσική παράδοση. Ο συνθέτης  συγκέντρωσε  σε αυτό το κομμάτι  επτά σύντομες αλλά διαφορετικές κινήσεις, καθεμιά από τις οποίες  απεικονίζει ένα διαφορετικό λουλούδι στον κήπο.

Παίζουν 
Eugenis Zukerman, fluteYolanda Kondonassi, harp

*Alan Hovhaness - Wikipedia, the free encyclopedia

Aloha!

 

=>Ιερά Σύνοδος: Χωρίς κηδεία και μνημόσυνο όσοι επιλέγουν αποτέφρωση

"Εξορκίζω σε πνεύμα ακάθαρτον, κατά του θεού Σαβαώθ  και πάσης στρατιάς αγγέλων του θεού Αδωνάι Ελωί. Έξελθε και επαναχώρησον από των δούλων του θεού τούδε. 
Φοβήθητι, φύγε, δραπέτευσον, αναχώρησον, δαιμόνιον ακάθαρτον, καταχθόνιον,απατηλόν, θεατόν ή αθέατον... Αν ει ο Βεελζεβούλ ο κατασείων ή θηριοπρόσωπος ή δρακοντοειδής ή ως πετεινόν  ή ατμίς  ή νυκτίλαλον  ή άλαλον ή κωφόν  ή δυσώδες ή επιθυμητόν ή ηδονικόν  ή φαρμακόφιλον  ή ερωτομανές ή αστρομαγικόν  ή ενοικηματικόν ή αναιδές, ή φιλόνικον ή ακατάστατον  ή ορθρινόν ή μεσημβρινόν ή μεσονυκτικόν ή αωρίας ή αυγής, αυτομάτως συνήντησας ή επέμφθης υπό τινός ή προσπελάσας άφνω  ή ποταμό ή υπό γής ή φρέατος ή κρημνού ή εκ λάκκου ή λίμνης ή καλαμώνος ή ύλης ή απογαίου ή ακαθάρτου κλπ.[....]"

Εξορκισμοί Ιωάννου του Χρυσοστόμου (απόσπασμα)

Το ποντίκι που βρυχάται

Η ινφάντα και η ιντιφάντα

Σημείωση:
 1. Ινφάντα: (Ισπαν.) πριγκίπισσα, βασιλοπούλα. 2. Ιντιφάντα:: η παλαιστινιακή εξέγερση

Αριστεροφασισμός

http://i.stpl.gr/image.ashx?m=Fit&f=L2ZpbGVzLzEvbmV3X2ltYWdlcy8yMDE0LTEwLTMwLzEyNi8yMzAyNTUyOC5qcGc%3d&t=635502518867474360&w=581&h=432Ανένταχτα φασιστάκια

Λώρη Κέζα
Πηγή: Το Βήμα, 30/10/14
 
Ενα ακόμη δείγμα συμπεριφοράς φοιτητών επιβεβαιώνει την ανάγκη να γίνουν αλλαγές στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Ναι, ναι, αντιδρά ο μικροαστός από μέσα μας, ο νοικοκύρης που εκπλήσσεται και θυμώνει με τους νταήδες. Νέο κρούσμα φοιτητικού τσαμπουκά καταγράφηκε στα Προπύλαια. Στην αίθουσα της συγκλήτου του πανεπιστημίου Αθηνών σήμερα το πρωί κρατήθηκε όμηρος ο πρύτανης Θεόδωρος Φορτσάκης. Τον είχε αποκλείσει επί μία ώρα ομάδα φοιτητών που διέκοψε τη συνεδρίαση της συγκλήτου.
Οι φοιτητές μπήκαν στην αίθουσα και έφραξαν με τα σώματά τους την έξοδο. Ο πρύτανης τους έλεγε να σηκωθούν να φύγουν κι επειδή είναι καθηγητής της Νομικής και δεν ξέρει άλλο τρόπο, απειλούσε με μήνυση. Μια παρένθεση: το ότι εξεγείρεται ο νοικοκύρης μέσα μας στην ιδέα πολιτών που υποχρεώνουν άλλους πολίτες να μείνουν σε μια αίθουσα, δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε αυθωρεί τις απόψεις των ομήρων. Ετερον εκάτερον.  
Τα θέματα που είχαν οριστεί για συζήτηση αφορούσαν τις διαγραφές των αιωνίων φοιτητών, τον καθαρισμό και τη φύλαξη των κτηρίων. Στη σύγκλητο εκπροσωπούνται οι πάντες καθώς αποτελείται από τον πρύτανη, τους κοσμήτορες, τους προέδρους των τμημάτων και μέχρι δύο ανά σχολή, έναν εκπρόσωπο των προπτυχιακών φοιτητών, έναν των μεταπτυχιακών φοιτητών, έναν εκπρόσωπο των υποψήφιων διδακτόρων και έναν εκπρόσωπο κάθε κατηγορίας προσωπικού. Δεν πρόκειται για όργανο με αφηρημένη δομή. Τα μέλη δεν είναι φυτευτά τουναντίον έχουν εκλεγεί με δημοκρατικές διαδικασίες.
Την ώρα λοιπόν που τα μέλη της συγκλήτου είχαν αποκλειστεί, στις τηλεοράσεις έπαιζε καταγγελία σε απευθείας μετάδοση, ότι δεν πρόκειται για κάποιους φοιτητές γενικώς και αορίστως αλλά από φοιτητές συγκεκριμένης παράταξης. Δεν αναφέρθηκε ποια παράταξη, ίσως από φόβο ίσως από περιφρόνηση. Μαθαίνουμε ότι ήταν φοιτητές της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης ή όπως αυτό-προσδιορίζονται ανένταχτοι αγωνιστές της ριζοσπαστικής αριστεράς. Είναι εκείνοι που επιδίδονται συστηματικά σε φασιστικές πρακτικές.
Τα μέλη της ΕΑΑΚ δεν αναγνωρίζουν τη βασική αρχή της αναλογικής αντιπροσώπευσης. Γίνονται εκλογές, γίνονται συνελεύσεις όπου έχουν το περιθώριο να αναδειχτούν. Δεν τους αρκεί όμως να μετέχουν εκπρόσωποί τους, πρέπει κάθε φορά να κινούνται ως μπούγιο. Η βία είναι συνήθης πρακτική τους: ο αποκλεισμός των μελών της Συγκλήτου δεν είναι ούτε πρωτοφανής ούτε η πιο ακραία εκδήλωση. Εχουν γίνει γνωστές επιθέσεις με σωματική βία, απωθήσεις, χτυπήματα και τα τοιαύτα. Η στρατηγική επιλογή της ομηρίας αποτελεί πλέον μια παράδοση για τα αριστερά φασιστάκια. Ετσι κάνουν όλοι όσοι νιώθουν να κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.
Η επιτυχία των ανένταχτων της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι προφανής. Συμβάλλουν στον προβληματισμό για αυστηρά μέτρα στην ανώτατη εκπαίδευση. Κανείς δεν μπορεί να τα συζητήσει όλα αυτά μαζί τους. Σήμερα το πρωί εφάρμοσαν την γνωστή πρακτική: φωνές, βρισιές, σπρωξιές. Ετσι νομίζουν ότι θα επιβληθούν και έτσι επιβάλλονται επί δυο δεκαετίες.
 

Θα κρεμάσει τα έντερά τους στον λαιμό τους σαν γραβάτες

ΕΛΛΗΝΟ-ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΤΑΝ


Ένα επεισόδιο άνευ προηγουμένου σημειώθηκε χθες το απόγευμα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ελεγκτές του Δήμου Θεσσαλονίκης που πραγματοποιούσαν ελέγχους για παράνομα τραπεζοκαθίσματα σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος διαπληκτίστηκαν έντονα με ιδιοκτήτη καφετέριας στην πλατεία Αριστοτέλους.

Όλα ξεκίνησαν όταν οι δημοτικοί υπάλληλοι ενημέρωσαν τον ιδιοκτήτη πως υποχρεούνταν να του επιβάλουν πρόστιμο γιατί είχε τραπεζοκαθίσματα σε σημεία που δεν προβλέπονταν από την άδεια του καταστήματος. Του ζήτησαν μια απόδειξη για να καταγράψουν τα στοιχεία της επιχείρησης. Εκείνος αρνήθηκε να συνεργαστεί και πέρασε στην αντεπίθεση. Αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν ότι οι τόνοι ανέβηκαν και ότι ο ιδιοκτήτης εξαπέλυσε ύβρεις εναντίον των δημοτικών υπαλλήλων. Σύμφωνα με τις ίδιες μαρτυρίες ο ιδιοκτήτης της καφετέριας τράβηξε και πήρε από τα χέρια υπαλλήλου την κάμερα με την οποία φωτογραφίζονται τα παράνομα τραπεζοκαθίσματα.

Οι ίδιοι υπάλληλοι κατήγγειλαν στην αστυνομία πως ο ιδιοκτήτης της καφετέριας τους είπε ότι θα κρεμάσει τα έντερά τους στον λαιμό τους σαν γραβάτες. Οι υπάλληλοι κάλεσαν την άμεση δράση. Ο ιδιοκτήτης, ωστόσο, κατέθεσε μήνυση σε βάρος των υπαλλήλων για παράβαση καθήκοντος. Μετά τις αλληλομηνύσεις η Αστυνομία συνέλαβε τον ιδιοκτήτη και τους υπαλλήλους του Δήμου. Μαζί τους συνελήφθη και ο δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης, Λευτέρης Κιοσέογλου, ο οποίος κατηγορήθηκε από τον ιδιοκτήτη ως ηθικός αυτουργός της πράξης των υπαλλήλων. Οι συλληφθέντες πέρασαν τη νύχτα τους στο κρατητήριο και το πρωί οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα. Με εντολή του εισαγγελέα όλοι οι εμπλεκόμενοι στο συμβάν αφέθηκαν ελεύθεροι. Ο δίκη ορίστηκε για την Παρασκευή 31/10 στις 12 το μεσημέρι.
 
Σε δηλώσεις του στην TV100 ο Γιάννης Μπουτάρης τόνισε ότι δεν πρόκειται να ανεχτεί τέτοιου είδους συμπεριφορές από κανέναν καταστηματάρχη. Πρόσθεσε ότι ο δήμος θα ανοίξει πόλεμο με τους καταστηματάρχες που είναι συστηματικά παραβατικοί.

Σύμφωνα με πληροφορίες του thestival.gr ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας είναι συνταξιούχος αστυνομικός και σε βάρος του έχουν βεβαιωθεί από τον δήμο Θεσσαλονίκης πρόστιμα που αγγίζουν τις 60.000 ευρώ.
Σε δηλώσεις του στην TV100 ο Γιάννης Μπουτάρης τόνισε ότι δεν πρόκειται να ανεχτεί τέτοιου είδους συμπεριφορές από κανέναν καταστηματάρχη. Πρόσθεσε ότι ο δήμος θα ανοίξει πόλεμο με τους καταστηματάρχες που είναι συστηματικά παραβατικοί.

Σύμφωνα με πληροφορίες του thestival.gr ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας είναι συνταξιούχος αστυνομικός και σε βάρος του έχουν βεβαιωθεί από τον δήμο Θεσσαλονίκης πρόστιμα που αγγίζουν τις 60.000 ευρώ.
Φωτό: Ο δημοτικός σύμβουλος, Λευτέρης Κιοσέογλου, κατά τη μεταφορά του ως ...εγκληματία, επειδή έκανε το καθήκον του,  στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης
 
 
Πηγή:  thestival

Πέμπτη, Οκτωβρίου 30, 2014

Η Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου

 

 

 ****************************************************

 

Αποτέλεσμα εικόνας για ΕΠΙΚΟΥΡΟΣΕΠΙΚΟΥΡΟΣ*
"συνέθιζε δε εν τω νομίζειν μηδέν προς ημάς είναι τον θάνατον΄
επεί παν αγαθόν και κακόν εν αισθήσει΄στέρησις δέ εστιν αισθήσεως
ο θάνατος. όθεν γνώσις ορθή του μηθέν είναι προς ημάς τον θάνατον
απολαυστόν ποιεί το της ζωής θνητόν, ουκ άπειρον προστιθείσα χρόνον,
αλλά τον την αθανασίας αφελομένη πόθον. ουθέν γάρ έστιν εν τω ζην δεινόν,
ώστε μάταιος ο λέγων δεδιέναι τον θάνατον ουχ ότι λυπήσει παρών,
αλλ' ότι λυπεί μέλλων. ό γαρ παρόν ουκ ενοχλεί, προσδοκώμενον κενώς λυπεί.
το φρικωδέστατον ουν των κακών ο θάνατος ουθέν προς ημάς,
επειδήπερ όταν
μεν ημείς ώμεν, ο θάνατος ου πάρεστιν,
όταν δε ο θάνατος παρή, τόθ' ημείς ουκ εσμέν."
***

Κάνε συνήθειά σου τη σκέψη ότι ο θάνατος είναι ένα τίποτα για μας.

Καθετί καλό ή κακό βρίσκεται στις αισθήσεις μας , αλλά ο θάνατος
είναι η στέρηση της αίσθησης. Έτσι, η ενσυνείδητη γνώση ότι
ο θάνατος είναι ένα τίποτα για μας, κάνει ευχάριστη τη θνητή ζωή μας,
όχι γιατί της προσθέτει άπειρο χρόνο, αλλά επειδή απομακρύνει
τον πόθο της αθανασίας. Κανένα πράγμα  στη ζωή δεν είναι φοβερό
για κείνον που έχει καταλάβει ότι τίποτα το φοβερό
δεν υπάρχει στο να μη ζούμε. Επομένως είναι ανόητος αυτός
που λέει ότι φοβάται το θάνατο, όχι επειδή θα υποφέρει όταν

 κάνει την εμφάνισή του, αλλά επειδή λυπάται με τη σκέψη
ότι  (κάποτε) θα εμφανιστεί εκείνος. Γιατί αυτό που όταν παρουσιαστεί
δεν ενοχλεί, όταν το περιμένουμε αορίστως μας στενοχωρεί.
Το πιο φρικτό λοιπόν από τα κακά , δηλαδή ο θάνατος, στην ουσία είναι
ένα τίποτε για μας, επειδή όσο  εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος
δεν είναι κοντά μας, όταν όμως ο θάνατος εμφανιστεί,
τότε δεν υπάρχουμε εμείς.


Επιστολή προς Μενοικέα, 124-125


Μετάφραση:  Gerontakos

Ολόκληρη η διάλεξη του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη στην Σχολή Εφαρμογών Υγειονομικού του 401 Σ.Ν, με τίτλο "Η Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου".


ΟΥΚ ΑΠΕΣΒΕΤΟ ΤΟ ΛΑΛΟΝ ΥΔΩΡ


Μεγάλοι Έλληνες Διηγηματογράφοι : Μιχαήλ Μητσάκης

 ΟΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΜΠΝΕΕΙ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ


Η Μάχη στο Μανιάκι ήταν μια από τις πολεμικές σεπανάστασης του '21 με νικηφόρα έκβαση για τους Αιγύπτιους και ήττα των Ελλήνων. Στην μάχη αυτή που έγινε τον Μάιο του 1825 σκοτώθηκε ο Παπαφλέσσας
υμπλοκές της

Η πορεία της μάχης

Ο Παπαφλέσσας επικεφαλής 1000 ανδρών έσπευσε προς το μικρό όρος Μάλλια, όπου οχύρωσε πρόχειρα τη θέση Μανιάκι, τη γνωστή έκτοτε ως «ταμπούρια του Παπαφλέσσα», για να την υπερασπίσει από τον Ιμπραήμ ο οποίος βάδιζε προς το Μανιάκι με 6000 Αιγυπτίους .
Την 20η Μαΐου 1825από τους 1000 άνδρες του Παπαφλέσσα οι περισσότεροι λιποτάκτησαν μπροστά στις συντριπτικές αιγυπτιακές δυνάμεις και έμειναν μόνο 300, οι οποίοι αγωνίσθηκαν και έπεσαν μέχρις ενός. Ο Ιμπραήμ αναζήτησε το πτώμα του Παπαφλέσσα το οποίο βρέθηκε ακέφαλο και διέταξε να τοποθετηθεί όρθιο.
Περισσότερο ο μύθος και η μεγαλοποίηση των γεγονότων λένε ότι ο Ιμπραήμ εθαύμασε την ανδρεία του Παπαφλέσσα και των ανδρών του και αυθόρμητα είπε στους αξιωματικούς του «εάν η Ελλάδα είχε κι άλλους σαν τον Παπαφλέσσαν δεν θα μπορούσα ν' αναλάβω αυτήν την εκστρατείαν», ενώ στη συνέχεια πλησίασε τον νεκρό ιερωμένο και τον φίλησε στο μέτωπο.

  Battle of Maniaki


Greece / Messinia / Vlakhypoulon /
 battlefield, place with historical importance, war memorial




Battle of Maniaki
Part of the Greek War of Independence
Date June 1, 1825
Location Maniaki, Messenia, Greece
Result Ottoman Egyptian victory
Belligerents
Greece Greek revolutionaries Egypt Ottoman Egypt
Commanders and leaders
Papaflessas   Ibrahim Pasha of Egypt
Strength
3000 soldiers (1000-1500 combatants) 6000+ soldiers
Casualties and losses
800-1000 Greek soldiers 400


The Battle of Maniaki was fought on June 1, 1825 in Maniaki, Greece (in the hills east of Gargalianoi) between Egyptian forces led by Ibrahim Pasha and Greek forces led by Papaflessas.

With 3,000 Greek soldiers, Papaflessas  (his true name was Gregorios Dikaios) chose to position his troops near Mount Malia in order to acquire a decent view of the plain near Navarino. From that entrenched position, Papaflessas awaited Ibrahim's forces. During the night, many Greeks from within Papaflessas's ranks fled after seeing Ibrahim's enormous armies.(Finlay places the number of remaining Greek soldiers at 1500.

Ibrahim, in person, advanced towards the Greek position leading a force of over 6,000 soldiers. (Phillips calls the Egyptian force 'innumerable'). Papaflessas provided an eloquent speech that enhanced the morale of the remaining Greeks that decided to stay and fight.[ As the Arabs in Ibrahim's army attacked, the Greeks held their positions staunchly but were eventually overwhelmed. Ultimately, a large part of the remaining Greeks including Papaflessas and 400 Arabs perished in the aftermath of the battle. (Finlay places the number of Greek casualties at 1000. The head and body of Papaflessas were recovered and placed upright on a post.

Aftermath


Despite the defeat of Papaflessas, the battle itself helped to change and strengthen the declining morale of other Greeks who contributed to the independence movement.

 http://photos.wikimapia.org/p/00/03/75/14/50_big.jpg
*************************
Μιχαήλ Μητσάκης*


Το φίλημα                            


 Αποτέλεσμα εικόνας για Μιχαήλ Μητσάκης
   Εις το Μανιάκι, επί της κορυφής του λόφου, εκ των τριακοσίων μαχητών δεν απέμεινεν ούτε ένας ζωντανός. Ο ήλιος προβάλλων από τας χιόνας των βουνών τους εχαιρέτησεν, ορθίους όλους, εφώτισε τας λευκάς φουστανέλλας, εχάιδευσε τας μαύρας κόμας των, απήστραψεν εις τους φλογερούς των οφθαλμούς, κατωπτρίσθη εις τον χάλυβα των σπαθιών των, εχρύσωσε των αρμάτων των τας λαβάς. Και τώρα δύων εκεί κάτω, μέσα εις το πέλαγος, τους αποχαιρετίζει λυπημένος νεκρούς, σκορπισμένους επάνω εις το χώμα, και χάνεται, αργά-αργά, ως μέγα κλειόμενον ερυθρόν όμμα, όπερ σβύνον θέλει ακόμη να ρίψη τελευταίον βλέμμα προς τους γενναίους. Όλην την ημέραν άσιτοι και άποτοι επάλαισαν προς την θύελλαν των σφαιρών, αντέστησαν εις την χάλαζαν των βομβών, κατήσχυναν την βροχήν των μύδρων, εχλεύασαν την ορμήν της ρομφαίας και της λόγχης την βίαν. Και αφού έφαγαν την μπαρούτην με την φούχταν, αφού και το έσχατον σπειρί της εσώθη μέσα εις τις παλάσκες των, αφού ερραγίσθη και του τελευταίου όπλου των η κάννα, αφού και το ύστατον γιαταγάνι έσπασε μέσα εις το χέρι των, έπεσαν χαμαί, άψυχοι ναι, ηττημένοι όχι. Κι εν τω μέσω των ο Παπαφλέσσας, ο πρώτος αρχίσας την σφαγήν και τελευταίος σταματήσας, πελιδνός, ξαπλωμένος, με πλατείαν πληγήν επί του στήθους, κρατεί ακόμη το θραυσμένον τμήμα, αιμοστάζον, με σφιχτά δάχτυλα, εν σπασμώ έρωτος και λύσσης. Και ο Αιγύπτιος ανέρχεται, εν καλπασμώ ίππων και κλαγγή ξιφών, εν ήχω τυμπάνων και σαλπίγγων βοή, ενώ τα μπαϊράκια του αναπεπταμένα φρίσσουν εις τον άνεμον της εσπέρας, και τα μισοφέγγαρα αστράπτουν επί του καθαρού ορίζοντος της δύσεως. Μυρμηκιά ανά την πεδιάδα και τα πρανή ο συρφετός, και βαρύ ακούεται το βήμα του. Επί της υγράς εκ του λύθρου γης οι Άραβες βαδίζουν επιμόχθως, των αλόγων τα πέταλα γλυστρούν. Αλλ΄ η χαρά επί τη ανελπίστω νίκη είναι τόση, τόση είναι η μετά τον φόβον ηδονή, ώστε φέρει αυτούς ταχείς προς τον ανήφορον, ταχείς φέρει αυτούς επί την ράχιν. Ήδη ο αρχηγός των έφθασεν εις την οφρύν του λόφου, ανέβη, κι επ΄ αυτής εστάθη, περιέφερε το βλέμμα, εκοίταξε το κοκκινίσαν έδαφος, όπερ πίνει λαιμάργως το αίμα των ανδρείων, επεσκόπησε τον ανερχόμενον στρατόν, είδε κύκλω τους πεσόντας. Και μ΄ ανοικτόν το όμμα, έκπληκτον, αναμετρά τους υψηλούς κορμούς των, τα ευρέα στέρνα των, και τους βραχίονάς των τους νευρώδεις, τας ωραίας των μορφάς, τα μέτωπά των τα αγέρωχα. Και επί την βραχείαν όψιν του ως νέφος τι διέρχεται, το βλέμμα του θολούται ελαφρώς, αδιόρατος παλμός συσπά τα χείλη του.

            — Κρίμα να χαθούν τέτοιοι λεβέντες. 

            Και βλέπει, βλέπει γύρω, βλέπει θαυμάζων, βλέπει απορών, ωσάν να μην πιστεύει πως εχάθησαν τοιούτοι άνδρες, ότι κείτονται αναίσθητοι, και δεν κοιμώνται μόνον, δια να ξυπνήσουν πάλιν φοβερώτεροι, πως και ο ίδιος ο θάνατος υπήρξεν ισχυρότερος αυτών. 

            — Ποιος είναι ο Παπαφλέσσας;           

            Οι οδηγοί του έσπευσαν, προσέδραμον, έδειξαν το πτώμα, διάβροχον, περιρρεόμενον εκ του ιδρώτος του αγώνος, κατερρακωμένον τα φορέματα, μαύρον από του καπνού. 

            — Σηκώστε τον, μωρέ, πάρτε τον... Πάρτε τον, πλύντε τον... Πλύντε το το παλληκάρι... 

            Δυο άνδρες έλαβαν αυτόν από των μασχαλών, τον ήγειραν, τον έστησαν επάνω εις τους πόδας του, κι εβάδισαν, διευθυνόμενοι προς παραρρέουσαν πηγήν. Εκεί τού έπλυναν τας χείρας και το πρόσωπον, εξέτριψαν τον πηλόν και τον ιδρώτα, τον εκαθάρισαν εκ του κονιορτού και της ασβόλης, του καπνού και του ιχώρος, τον εσπόγγισαν, διευθέτησαν τα ξεσχισμένα του ενδύματα, κι εγύρισαν οπίσω, φέροντές τον. 

            — Στήστε τον εκεί από κάτω...

            Οι άνδρες κρατούντες εκατέρωθεν αυτόν, ώδευσαν προς το δειχθέν δένδρον, τον απέθηκαν παρά την ρίζαν του, τον ύψωσαν και τον ακούμβησαν, τον εστερέωσαν επί το στέλεχος αυτού, τον ισορρόπησαν, ωσανεί ζώντα. Έπειτα ετραβήχθησαν, απεμακρύνθησαν, και τον αφήκαν μόνον, βασταζόμενον δια της ιδίας του δυνάμεως. Το πτώμα εναπέμεινεν ακίνητον, ευθύ στηρίζον επί του κορμού την ράχιν, τον θώρακα προτεταμένον, και κρεμάμενα τα χέρια, με αναπόσπαστον το τμήμα του σπασμένου χατζαριού, τα σκέλη διεστώτα, υψηλά την κεφαλήν. Τότε ο Ιμπραΐμης πλησιάζει βραδέως προς το δένδρον, ίσταται και προσβλέπει σιγηλός επί μακρόν το άπνουν πτώμα του αντιπάλου και υπό το φως της σελήνης ήτις ανέτελλε την ώραν εκείνην αιματόχρους, ωσεί βαφείσα και αυτή εκ του λύθρου του χυθέντος κατά την μάχην, υπό τους σειομένους κλάδους, οίτινες ανέφρισσον πενθίμως, φιλεί, παρατεταμένον φίλημα, τον όρθιον νεκρόν.-





The Kiss By Michael Mitsakis*

Τranslation: Vassiliοs Militsis

* A History of Modern Greek Literature

At Maniaki, upon the top of the hill, of the three hundred fighters none survived. When the sun rose that morning soaring from behind the snow-capped mountains, he greeted all of them as they stood full of vigor, shone upon their white kilts, caressed their dark hair, flashed into their fiery eyes, and mirrored upon the brass of the sword blades gilding their hilts. And now setting over the sea, he is sadly bidding them his last farewell as they lie dead, strewn and sprawling on the dirt, and as he is slowly sinking in the water, like a closing red eye, he wants to cast a last glance on those brave men. All day long without food or drink, they fought against the storm of bullets, stood the hail of bombs, shent the rain of shrapnel, and mocked the brunt of the sword and the violence of the saber. And after they consumed handfuls of gunpowder, the last grain of which was exhausted in their bandolier pouches, after the last of their muskets was cracked, and after the ultimate cutlass broke in their hands, they fell on the ground, definitely dead, but not defeated. Among them all, Papaflessas, the first to begin the slaughter and the last to cease, sprawling on the ground, his face livid, with a gaping wound on his chest, is still holding the blood dripping stump of his broken sword, clasping it tight as if gripped in an erotic spasm or rage. And lo! The Egyptian ascends the acclivity, in horse gallop and sword clang, in drum beating and bugle blast, their banners flapping and fluttering in the evening wind and the crescents glittering with the reflection of the twilight glowing on the clear western horizon. The throng of soldiers swarms the plain and the hills like ants while their feet flump on the ground. The Arabs plod on the wet gory ground, which causes their horses to slip on their shoes. However, their joy at this unhoped for victory is very great, and such is their pleasure, now that they are delivered from the battle fright, that it urges them to swiftly climb up the hill and reach the top. Their leader has already arrived at the brow of the hill, stood on it, cast his wandering gaze around, looked at the red earth guzzling the blood of those valiant men, inspected his ascending troops and saw around him the straggling fallen corpses of soldiers. Astounded and unblinking, he ponders over their tall bodies, broad torsos, sinewy arms, handsome countenances and lofty brows. His low brow is clouded over, his look is slightly blurred, and his lips twitch with an imperceptible tremor.









-          It’s a shame for such brave lads to perish.



And he looks, glances around, stares in admiration and wonder as though he did not believe that such men have perished, that they lie lifeless and not simply sleeping only to arise more frightful, and that Death itself was mightier than they.







-          Which is Papaflessas?



His guides hurried to show his corpse soaked in the sweat of the battle, blackened with the smoke, and his clothes tattered.







-          Stand him up, make haste, take him … Take the stalwart fighter and wash him.



Two men held him by the armpits, put him upright, stood him upon his feet and headed with him to a nearby gurgling spring. There, they washed his hands and face, scraped off the mud and the sweat, cleaned him from the dust, soot and lymph, wiped him, tidied his clothes, and brought him back.



-          Stand him over there…







The men holding him on either side, walked to a tree shown them, lay him at its roots, then raised and set him against the trunk balancing him as if he were alive. Then they stepped back, drew away and left him standing by dint of his own inertia. The corpse remained still, upright leaning upon the trunk of the tree, the torso protruding, the arms hanging limp at the sides, one hand still grasping the stump of the broken scimitar, the legs astride, the head upraised.

Thereupon, Ibrahim walks slowly towards the tree, stands and silently stares for a long time the lifeless body of his opponent, and under the light of the moon, which had just risen, blood red as if also stained by the gore of the carnage, under the quaking branches – which rustled lugubriously – he plants a protracted kiss on the standing dead man.





«Ένα μυστήριο κι αυτό, η παράδοση της Υγείας από τη Νέα Δημοκρατία, μετά το 2014, στους τρεις του ΛΑΟΣ(Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης)»,... για να διαλύσουν το ΕΣΥ

  Πανηγυρίζοντας επί των ερειπίων του ΕΣΥ 4' 51" χρόνος ανάγνωσης Παντελής Μπουκάλας Η ΚΑΘΗΜΕ...