Κυριακή, Μαρτίου 31, 2019

Rammstein - Deutschland: Οι Γερμανοί και ο "ναζισμός" στο νέο τους βίντεο

Οι Γερμανοι και οι Ναζι: Η περιπτωση των Rammstein και του “Deutschland”

Όταν ο «ναζισμός» είναι η εύκολη λέξη

Κείμενο: Νούλα Μπίτσικα
Πηγή: elculture.gr 

 
«Σάλος για βίντεο των Rammstein που παραπέμπει στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης», «Γερμανοί “ροκάδες” προκαλούν, “παίζοντας” με το Ολοκαύτωμα» και «Αθλιότητα: Στο ροκ γκρουπ Rammstein ντύθηκαν… κρατουμένοι του Άουσβιτς». Αυτοί είναι οι πρώτοι τίτλοι που έκαναν θραύση το πρωί της περασμένης Πέμπτης στα ελληνικά μέσα. Η Ελλάδα, γνωστή για την ευαισθησία της στον ναζισμό, ενδιαφέρθηκε για τις δηλώσεις των Ισραηλιτικών οργανώσεων αλλά και Γερμανών πολιτικών, σχετικά με το βίντεο προώθησης του νέου τραγουδιού των Rammstein, του γερμανικού συγκροτήματος που κατά καιρούς έχει κατηγορηθεί περί ναζιστικών απόψεων.
Στο επίμαχο βίντεο, κάποια από τα μέλη του συγκροτήματος εμφανίζονται με θηλιές στον λαιμό, έτοιμα για εκτέλεση, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Φορούν το κίτρινο αστέρι, ενώ ένας εξ αυτών φορά ένα ανάποδο ροζ τρίγωνο στο στήθος, που φορούσαν οι ομοφυλόφιλοι της ναζιστικής Γερμανίας. Το βίντεο προωθούσε το νέο τραγούδι του συγκροτήματος με τίτλο “Deutschland”.
Τι και αν έχουν αρνηθεί αμέτρητες φορές τη σχέση τους με τον ναζισμό και τον έχουν κατακρίνει, τι και αν το τραγούδι τους “Links 2 3 4” δηλώνουν ότι «η καρδιά τους χτυπά στα αριστερά», τι και αν στο τραγούδι τους “Mann gegen Mann” αναφέρονται εκτενώς στα συναισθήματα ενός ομοφυλόφιλου άνδρα που δεν έχει κάνει coming out, οι Rammstein βρίσκονται 25 χρόνια στο στόχαστρο όλων των Μέσων που ονομάζουν την προχειροδουλειά ενημέρωση. Το ότι είναι Γερμανοί ανέκαθεν τους έκανε εύκολη λεία για τα ΜΜΕ, αλλά και το ότι είναι εύκολη λεία για τα ΜΜΕ ανέκαθεν έδινε στους Rammstein το αβαντάζ να προκαλούν ως πρέπει, για να διατηρήσουν το όνομά τους. Γιατί όταν τραγουδάς στα Γερμανικά και έχεις διεθνές κοινό, τότε στόχος (και μέσο σου) είναι η πρόκληση.

Κι επανερχόμαστε στο τώρα. Λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα του βίντεο κλιπ, όλοι είχαν αποφανθεί ότι πρόκειται για ένα χλευαστικό βίντεο για το Ολοκαύτωμα που δεν πρέπει να προβληθεί. Και πως απάντησαν σε όλα αυτά οι Rammstein αυτήν τη φορά; Με την προβολή του βίντεο κλιπ φυσικά, την ίδια μέρα.
Σε αυτό, μια έγχρωμη γυναίκα συμβολίζει τη Γερμανία, αναλλοίωτη στην Ιστορία, που πληγώνει και πληγώνεται από τους πολίτες της κάθε φορά μέχρι σήμερα. Κάθε φορά, συμμετέχει στις καταστροφές της, όμως στο τέλος είναι η μόνη που απομένει να κοιτά τα συντρίμμια. Στις σκηνές του Ολοκαυτώματος, το ένα μέλος των Rammstein εν τέλει απαγχονίζεται και τα υπόλοιπα αργότερα απελευθερώνονται, ανακτούν τις δυνάμεις τους και εκτελούν τους ναζιστές στρατιωτικούς πυροβολώντας τους στο κεφάλι. Γιατί έτσι σκοτώνεις το φίδι, χτυπώντας το στο κεφάλι, πριν κάνει αβγά.

Η Γερμανία, μια χώρα “canis canem edit” για τους Rammstein, φέρει το συλλογικό τραύμα του ναζισμού. Η ευαισθησία σε αυτό το ζήτημα φέρνει αντιδράσεις σε οποιαδήποτε μη εξαρχής ξεκάθαρη αναφορά στις συνέπειες του ναζισμού. Όμως κάπου εδώ τίθεται το θέμα της άγνοιας: ο ναζισμός έχει ξεκάθαρη μορφή σε όποια χώρα κι αν παρασιτεί. Δεν κρύβεται πίσω από την προβολή ιστορικών γεγονότων, αλλά πίσω από την άρνησή τους ή τη θέληση για επανάληψή τους. Και η θέληση αυτή δεν κρύβεται ποτέ.

 ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ


Η αρχή αντανακλά τη διαίρεση της Γερμανίας σε δύο κράτη:
You have cried a lot
In the mind apart
In the heart united
We have been together for a very long time
Your breath is cold
The heart in flames
You
I
Us
You
Στη συνέχεια, οι στίχοι απευθύνονται στην ίδια τη Γερμανία:
Germany
My heart in flames
Want to love you want to damn you
Germany
Your breath is cold
So young
And yet so old
Germany
Το δεύτερο μέρος του κομματιού στηλιτεύει το φασιστικό παρελθόν της χώρας:
I
I never want to leave you
One want to love you
And want to hate you
Overbearing
Superior
To take over
To surrender
Surprising
To attack
Germany, Germany over everyone
Σε αυτό το σημείο, ο κιθαρίστας Richard Kruspe ντυμένος ως "ναζί" δέχεται έναν πυροβολισμό στο πρόσωπο από τον Till Lindemann που φορά φόρμα κρατούμενου σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Και ακολουθούν οι στίχοι:
Superior
Needless
Superman
Sick of
The higher you climb, the farther you fall
Germany, Germany over everyone
Ας είμαστε λοιπόν πιο προσεκτικοί σε ό,τι γράφουμε, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να μας πιστέψουν.

Περισσότερα για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Μερικές απλές αλήθειες για το Μακεδονικό , που κονιορτοποιούν τους πάσης φύσεως "μακεδονομάχοους"

Μακεδονία: Ένα έργο σε 3 πράξεις

Του Κλεάνθη Γρίβα

Πηγή: zougla.gr



Η θέση της σύγχρονης Ελλάδας σφραγίστηκε από τρεις Συνθήκες Ειρήνης με τις οποίες οι Μεγάλες Δυνάμεις αντιμετώπισαν το «Ανατολικό Ζήτημα» σύμφωνα με τα συμφέροντά τους: Τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913), των Σεβρών (1920) και της Λωζάνης (1923), στις οποίες η Ελλάδα εκπροσωπούνταν - ευτυχώς - από τον Ελευθέριο Βενιζέλο.


Με βάση τα δεδομένα αυτών των Συνθηκών, ανακύπτει το κρίσιμο ερώτημα για την ατομική και συλλογική μας αυτοσυνειδησία: Τι είμαστε;

*Ιδανικοί αυτόχειρες (που παίζουν σε ένα θεατρικό έργο σκηνοθετημένο από την Τουρκία);

*Βλάκες (που, όταν το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι, κοιτάνε το… δάκτυλο);

*Διανοητικά υπολειπόμενοι (που αδυνατούν να διακρίνουν το σημαντικό από το ασήμαντο και το μείζον από το έλασσον);


*Παράφρονες (που ανοίγουν μόνοι τους την πύλη του ψυχιατρείου-κόλαση στο οποίο θα εγκλειστούν); 


*Αδαείς (που έχουν άποψη επί παντός του επιστητού);


*Ή, απλώς, ανόητοι (που βγάζουν μόνοι τους τα μάτια τους);


Δεδομένου ότι βασικός στόχος της επεκτατικής εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας είναι η επαναδιείσδυσή της στα εδάφη κυριαρχίας της πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας (με πρώτο στόχευση τα Βαλκάνια, το Αιγαίο και τη Μέση Ανατολή), κύριος στόχος της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας δεν μπορεί παρά να είναι η αποτροπή αυτής της τουρκικής προσπάθειας. 



Και σ’ αυτή την κατεύθυνση, είναι προφανές ότι συμφέρον της Ελλάδας είναι να περιβάλλεται στα βόρεια σύνορά της από μια ομάδα χωρών που, εξαιτίας της ενσωμάτωσής τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, είναι υποχρεωμένες να εναντιώνονται σ’ αυτή τη διείσδυση και όχι από χώρες έρμαια στην επιρροή της Τουρκίας ή εξαρτημένες απ’ αυτή.








Ανατολικό Ζήτημα -Πράξη 1η (Presto):

Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913)

Εκδίωξη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από τα Βαλκάνια και Διπλασιασμός της Ελλάδας














Η συνθήκη ειρήνης του Βουκουρεστίου (1913) αποτελεί την πρώτη πράξη της επίλυσης του «ανατολικού ζητήματος» με την εκδίωξη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από τα Βαλκάνια, μέσω των διευθετήσεων στις οποίες κατέληξαν οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής εκείνης (Γερμανία, Γαλλία, Ρωσία, Αυστρο-ουγγαρία, Αγγλία, Ιταλία), με βάση τα συμφέροντά τους και τον συσχετισμό της ισχύος μεταξύ τους.

Και έκτοτε, η επαναδιείσδυση της Τουρκίας στα Βαλκάνια αποτελεί πάγιο στόχο της εξωτερικής της πολιτικής.



Σ’ αυτή τη δύσκολη και σύνθετη γεωπολιτική παρτίδα «σκακιού», η Ελλάδα σημείωσε απρόσμενες σημαντικές επιτυχίες, με τον εδαφικό και πληθυσμιακό διπλασιασμό της, έχοντας την τύχη να εκπροσωπείται στις εργασίες της διάσκεψης από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, έναν από τους ελάχιστους ηγέτες που είχαν γνώση της γεωπολιτικής (άριστου γνώστη και μεταφραστή του έργου του «πατέρα της γεωπολιτικής» Θουκυδίδη).



Στο πλαίσιο αυτών των διευθετήσεων, με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου, η Ελλάδα διπλασίασε το έδαφός της (από 64.790 σε 108.610 τετρ. χλμ) και τον πληθυσμό της (από 2.660.000 σε 4.363.000), προσαρτώντας μεγάλα τμήματα της Ηπείρου και της Μακεδονίας (μεταξύ αυτών η Θεσσαλονίκη, η Φλώρινα και η Καβάλα), και ακολούθησε η επίσημη οριστική ενσωμάτωση της Κρήτης στην Ελλάδα (14 Δεκεμβρίου 1913). 



Μ’ άλλα λόγια, η Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) έδωσε στην Ελλάδα περίπου τη σημερινή της μορφή και, γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, θα πρέπει να διαφυλάσσεται ως «κόρη οφθαλμού» από ελληνικής πλευράς.



Η Συνθήκη δεν προέβλεψε τον οριστικό διακανονισμό του ζητήματος των νησιών του Β.Α. Αιγαίου, (Λήμνος, Χίος, Σάμος κ.α.), τα οποία είχε πάρει η Ελλάδα από τους Οθωμανούς και επί των οποίων αναγνωρίστηκε η επικυριαρχία της Ελλάδας από τις Μεγάλες Δυνάμεις τον Φεβρουάριο 1914.

Μέχρι τότε, τα νησιά κατέχονταν από την Ελλάδα «de facto».



Από τις Μεγάλες Δυνάμεις, η Γερμανία και η Γαλλία υποστήριξαν τις ελληνικές θέσεις, η Ρωσία και η Αυστροουγγαρία υποστήριξαν τις Βουλγαρικές απαιτήσεις, ενώ η Αγγλία και η Ιταλία κράτησαν «ουδέτερη» στάση.



Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, η οθωμανική περιφέρεια της Μακεδονίας μοιράστηκε σε τρεις χώρες (Ελλάδα, Σερβία και Βουλγαρία), με την Ελλάδα να παίρνει τη «μερίδα του λέοντος», πράγμα που σημαίνει ότι με βάση αυτή τη Συνθήκη, από γεωγραφική άποψη η Μακεδονία δεν είναι μία αλλά τρεις. 





Ανατολικό Ζήτημα. Πράξη 2η (adagio):

Συνθήκη των Σεβρών (1920)

Εκδίωξη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από τη Μέση Ανατολή






Η συνθήκη ειρήνης των Σεβρών (1920) αποτελεί την δεύτερη πράξητης επίλυσης του «ανατολικού ζητήματος» με την εκδίωξη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από τη Μέση Ανατολή.




Η Συνθήκη των Σεβρών υπογράφηκε στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στη γαλλική πόλη Σεβρ (Sevres),ως συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές δυνάμεις μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ιαπωνία) και τις δυνάμεις που σχετίζονταν μ’ αυτές (Αρμενία, Βέλγιο, Ελλάδα, Χετζάζ, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία).



Από μέρους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η συνθήκη έγινε αποδεκτή από τον σουλτάνο Μεχμέτ ΣΤ΄ (που προσπαθούσε να σώσει τον θρόνο του), αλλά απορρίφθηκε από το κίνημα των Νεότουρκων υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ (που χρησιμοποίησε αυτή τη διένεξη για να αυτοανακηρυχθεί κυβέρνηση και να καταργήσει το χαλιφάτο).



Με βάση αυτή τη συνθήκη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδωσε στην Αγγλία την Μεσοποταμία (Ιράκ), την Παλαιστίνη και την Υπεριορδανία και στη Γαλλία την Συρία και τον Λίβανο.

Η Ανατόλια πέρασε στη σφαίρα επιρροής της Ιταλίας. Και προβλέπονταν ότι η Χετζάζ (μέρος της σημερινής Σαουδικής Αραβίας), το Κουρδιστάν και η Αρμενία θα γίνονταν ανεξάρτητα κράτη.



Στην Ελλάδα (η οποία εκπροσωπούνταν στις εργασίες της διάσκεψης από τον Ελευθέριο Βενιζέλο) παραχωρήθηκαν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος και η ανατολική Θράκη μέχρι τη γραμμή της Τσατάλτζας κοντά στην Κωνσταντινούπολη. 



Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα.



Το άρθρο 26 όριζε ακόμα και εάν οι οθωμανικές αρχές δεν συναινούσαν στην εφαρμογή της Συνθήκης, θα εξέπιπταν από την κυριαρχία τους στην Κωνσταντινούπολη, την οποία θα μπορούσε να καταλάβει η Ελλάδα (θέση την οποία είχε προωθήσει εντέχνως ο Ελ. Βενιζέλος).



Παράλληλα, η Βόρεια Ήπειρος ενσωματωνόταν στην Ελλάδα με το μυστικό Σύμφωνο Βενιζέλου - Τιττόνι.

Η Ιταλία συμφώνησε να παραχωρήσει στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα (εκτός από τα νησιά Ρόδος και Καστελόριζο, τα οποία δεσμεύονταν να τα παραχωρήσει κατόπιν δημοψηφίσματος, όταν η Βρετανία θα έδινε στο μέλλον την Κύπρο στην Ελλάδα – μια δέσμευση που ακυρώθηκε από την Ιταλία το 1922).



Τα στενά των Δαρδανελίων και η θάλασσα του Μαρμαρά αποστρατικοποιήθηκαν και έγιναν προσωρινά διεθνής περιοχή, οι Σύμμαχοι απέκτησαν τον οικονομικό έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και καθορίστηκε η ισότητα και τα δικαιώματα των χριστιανικών μειονοτήτων.



Η επικύρωση της Συνθήκης δεν έγινε από κανένα συμμαχικό κοινοβούλιο - (ούτε από το ελληνικό), καθώς μετά την επαναφορά του Κωνσταντίνου στον ελληνικό θρόνο, διαταράχθηκαν οι σχέσεις με τις συμμαχικές δυνάμεις, οι οποίες ποτέ δεν αναγνώρισαν τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό του ελληνικού κράτους.



Η Σοβιετική Ένωση έκανε ξεχωριστή συνθήκη με τους Οθωμανούς. Μετά την επικράτηση τους, οι Νεότουρκοι μετέφεραν την πρωτεύουσα στην Άγκυρα, και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή (1922), οι σύμμαχοι υπέγραψαν νέα συνθήκη ειρήνης (τη Συνθήκη της Λωζάνης1923) με ευνοϊκότερους όρους για την Τουρκία.




Ανατολικό Ζήτημα. Πράξη 3η (allegro)

Συνθήκη της Λωζάνης (1923)

Διαμόρφωση των (σημερινών) συνόρων της Τουρκίας














Η Συνδιάσκεψη Ειρήνης της Λοζάνης διήρκεσε (με ένα διάλλειμα) από τις 20 Νοεμβρίου 1922 μέχρι τον Αύγουστο 1923. 



Συνήλθε υπό την προεδρία του βρετανού Υπουργού Εξωτερικών λόρδου Κόρζον. 

Συμμετείχαν οι χώρες: Ελλάδα, Τουρκία, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ρουμανία και Σερβία. 



Η Σοβιετική Ρωσία προσκλήθηκε να πάρει μέρος μόνο όταν θα συζητούνταν το καθεστώς των Στενών και στη Βουλγαρία επιτράπηκε να εκθέσει τις απόψεις της για την έξοδό της στο Αιγαίο και για το καθεστώς των Στενών.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέστησαν εκπροσωπούμενες στην πρώτη φάση από τον αντιπρόσωπο τους Α.W. Child, και στη δεύτερη από τον Αμερικανό πρεσβευτή στη Βέρνη J. ClarkGrew.

Η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και η Τουρκία από τον Ισμέτ Πασά. 



1) Αναγνωρίστηκε η κυριαρχία της Ελλάδας στα νησιά του Αιγαίου (Λήμνος, Σαμοθράκη, Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία).

2) Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία.

3) Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να εκκενώσει τη Σμύρνη και την Ανατολική Θράκη (εκκένωση που στρατιωτικά, είχε ήδη συντελεστεί με την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922).

4) Αναγνωρίστηκε η ιταλική κυριαρχία σε όλα τα Δωδεκάνησα (που, τελικά, θα ενσωματωθούν στην Ελλάδα το 1947).

5) Συμφωνήθηκε η ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, και η υποχρέωση της Τουρκίας να αναγνωρίσει

(α) το δικαίωμα της ισοπολιτείας στις αλλοεθνείς μειονότητες,

(β) την παραμονή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη, και

(γ) την ειδική σύμβαση για το καθεστώς των Στενών, που ίσχυσε μέχρι την υπογραφή της Συμβάσης του Montreux στις 20 Ιουλίου 1936.



Με τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) διαμορφώθηκαν τα (σημερινά) σύνορα της Τουρκίας, με συνέπεια να αποτελεί ένα σοβαρό εμπόδιο στην επεκτατική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, κεντρικός στόχος της οποίας ήταν και παραμένει η επανάκτηση των απολεσθέντων επιρροών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας προς κάθε δυνατή κατεύθυνση.




ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ (Moltoadagio;)

«Άσμα ηρωϊκό» που δεν πρέπει να γίνει Πένθιμο



* Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913), η Ελλάδα διπλασίασε το έδαφός της (από 64.790 σε 108.610 τετρ. χλμ) και τον πληθυσμό της (από 2.660.000 σε 4.363.000), προσαρτώντας μεγάλα τμήματα της Ηπείρου και της Μακεδονίας (μεταξύ αυτών η Θεσσαλονίκη, η Φλώρινα και η Καβάλα), και ακολούθησε η επίσημη οριστική ενσωμάτωση της Κρήτης στην Ελλάδα (14 Δεκεμβρίου 1913).

Μ’ άλλα λόγια, η Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) έδωσε στην Ελλάδα περίπου τη σημερινή της μορφή.

Και, γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, θα πρέπει να διαφυλάσσεται ως «κόρη οφθαλμού» από ελληνικής πλευράς.



* Με τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) διαμορφώθηκαν τα (σημερινά) σύνορα της Τουρκίας, με συνέπεια να αποτελεί ένα σοβαρό εμπόδιο στην επεκτατική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, κεντρικός στόχος της οποίας ήταν και παραμένει η επανάκτηση των απολεσθέντων επιρροών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας προς κάθε δυνατή κατεύθυνση.

Και, γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, θα πρέπει να διαφυλάσσεται ως «κόρη οφθαλμού» από ελληνικής πλευράς.



Γι’ αυτό το λόγο, η Τουρκία θέτει αυτή τη συνθήκη υπό αμφισβήτηση (διαρκώς και με κάθε ευκαιρία) μέσα από το λόγο και την πράξη, αφενός των διαμορφωτών και των διαχειριστών της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας και αφετέρου των κάθε συνομοταξίας Τούρκων ακροδεξιών και εθνικιστών, οι οποίοι δεν αποδέχονται το γεγονός ότι τα προαναφερθέντα αιγαιοπελαγίτικα νησιά ανήκουν στην Ελλάδα και ότι, μέσω αυτών, η Ελλάδα ελέγχει νομίμως το 70% του Αιγαίου Πελάγους, μιας θάλασσας με κομβική σημασία και με διαρκώς αυξανόμενο στρατηγικό βάρος, ιδιαίτερα στη ρευστή μετα-ψυχροπολεμική εποχή.



Στην επιδίωξή της αυτή, η επεκτατική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, ενισχύεται εξ’ αντικειμένου από τους εγχώριους «Μεγαλέξανδρους» που (περιβεβλημένοι με περικεφαλαίες, μανδύες, σημαίες και σταυρούς -αγκυλωτούς και άλλους), κραυγάζουν εν χωρώ «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική», αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι μ’ αυτό τον τρόπο:



α) αμφισβητούν (προς το παρόν, οχλοκρατικώ δικαίω) τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913), με την οποία η Ελλάδα διπλασίασε το έδαφος και τον πληθυσμό της και για την οποία από γεωγραφική άποψη η Μακεδονία δεν «είναι μία και ελληνική» αλλά τρεις (ελληνική, σερβική, βουλγαρική).

Και έτσι,



β) νομιμοποιούν τις παράνομες-από την άποψη του διεθνούς δικαίου- προσπάθειες της Τουρκίας για την ανατροπή της Συνθήκης της Λωζάνης (1923).



Συνεπώς, όσοι έχουν προσβληθεί από τον θανατηφόρο ιό του εθνικισμού και του κομματισμού, αγνοώντας το γεγονός ότι, κατά κανόνα, οι διεθνείς συνθήκες ανατρέπονται με πόλεμο, βάζουν τα ευτελή συμφέροντα της ιδιοτέλειας, του φανατισμού και της άγνοιας (τους) πάνω από τα συμφέροντα της χώρας, τα οποία (όπως και τα πραγματικά συμφέροντα κάθε χώρας) διακυβεύονται, μόνον ή κυρίως, σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής.



Κι έτσι, «πρωταγωνιστούν» σε μια ιλαροτραγωδία που θα μπορούσε εύκολα μπορεί να μεταβληθεί σε τραγωδία, στο πλαίσιο της ρευστότητας του κόσμου που διαμορφώθηκε μετά την κατάρρευση του ανατολικού ολοκληρωτισμού, κατάρρευση που προκάλεσε την ανατροπή της ψυχροπολεμικής ισορροπίας δυνάμεων που ίσχυε μέχρι τότε, η οποία δεν έχει υποκατασταθεί ακόμη από μια νέα ισορροπία.



Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος διανύει μια «μεταβατική περίοδο» που (όπως όλες οι μεταβατικές περίοδοι στην ιστορία) είναι άκρως επικίνδυνη και επισφαλής, δεδομένου ότι τα πάντα είναι δυνατό να συμβούν από οποιαδήποτε αιτία.



Σ’ αυτή τη ζοφερή περίοδο («σου εύχομαι να ζήσεις σε καιρούς ενδιαφέροντες», λέει μια παλιά κινέζικη κατάρα), όσοι αδυνατούν να κατανοήσουν τη δυνητική επικινδυνότητα των ενεργειών τους (πράγμα που απαιτεί γνώση και σκέψη, δηλαδή δύο στοιχεία εν ανεπαρκεία στις μέρες μας).



Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) και η Συνθήκη της Λωζάνης (1923) που είναι αλληλένδετες μεταξύ τους, πρέπει να διαφυλαχθούν ως κόρη οφθαλμού από την Ελλάδαέχοντας πάντα κατά νου ότι κάθε αμφισβήτηση της μιας (από μας) ενεργεί υποστηρικτικά στην αμφισβήτηση της άλλης (από την Τουρκία).



Υ.Γ. Προς κάθε ενδιαφερόμενο



Μια συνδυασμένη προσεκτική ανάγνωση των τριών έργων:

Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη (μετάφραση Ελευθέριος Βενιζέλος και Άγγελος Βλάχος – και τα δύο, εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της «Εστίας»),

Το Στρατηγικό Βάθος – Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας του Αχμέτ Νταβούτογλου (εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα, 2010),

και 

Η τραγωδία της Πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων του JohnMearsheimer (εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα, 2006), ίσως επέτρεπε σε όλους εκείνους που θέλουν να έχουν λόγο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και όχι μόνο (και οι οποίοι, κατά κανόνα, δεν έχουν καλές σχέσεις με το διάβασμα), να σχηματίσουν μια – αμυδρή, έστω -εικόνα του διεθνούς σκηνικού και της διεθνούς αρχιτεκτονικής της ισχύος, στο πλαίσιο των οποίων παραπατάει η χώρα μας (εν πολλοίς, εξαιτίας τους).

Τι αξία έχει το διαμάντι, όταν είναι κάρβουνο η ψυχή;

Το στελθ

Τραγουδιστής: Χειμερινοί Κολυμβητές    
Στίχοι: Αργύρης Μπακιρτζής    
Μουσική: Αργύρης Μπακιρτζής    
Τι αξία έχει το διαμάντι, όταν είναι κάρβουνο η ψυχή
Μέσα από την κόλαση του Δάντη, της φυγής η πόρτα είναι κλειστή
Συννέφιασαν οι ουρανοί με αρχαίες κραυγές πολέμου
Οι Γιάνκηδες την πέσανε της χερσονήσου του Αίμου

Της μοίρας ήτανε γραφτό μια νύχτα να κατέλθ’
Στα κρύα βουνά του Κόσοβου, το αεροπλάνο στελθ
Τι αξία να `χει το μετάξι, όταν κουρελιάσει το μυαλό
Τώρα η παγκόσμια νέα τάξη, κάνει πλιάτσ’ κο στο Θερμαϊκό

Μ’ έβαλες ξανά στη ναφθαλίνη, γκιόσα, πεισματάρα, σαν λεπρό
Τώρα που ανάβει το γιαγκίνι, άκου το δικό μου ευχαριστώ

G
M
T
Y
Text-to-speech function is limited to 200 characters
Νίκος Μπελογιάννης: Το όνομά μου ήταν σαν βάρος στη ζωή μου

 
  Συνέντευξη: Γιάννης Χατζηγεωργίου     
 Γιάννης Χατζηγεωργίου, προσωπικό αρχείο Ν. Μπελογιάνη, Εκδόσεις Κέδρος   
Πηγή:  www.philenews.com
Ο γιος του ιδεολόγου και αγωνιστή της αριστεράς, Νίκου Μπελογιάννη, που είχε εκτελεστεί το 1952 στο Γουδή, και της Έλλης Παππά, δημοσιογράφου και συγγραφέα, ανιψιός επίσης της εμβληματικής Διδώς Σωτηρίου που τον μεγάλωσε σαν παιδί της μέχρι τα δώδεκα του χρόνια, σε μια σπάνια συνέντευξή του, αποδεικνύει πως δεν ζει με «ήρωες» και «φαντάσματα».
 
Ξαφνιασμένος, στο σαλόνι του διαμερίσματος του πέμπτου ορόφου μιας μεσοαστικής πολυκατοικίας στου Ζωγράφου (μέσα στο σπίτι, στο οποίο κάποτε έμενε μαζί με τη μητέρα του, την αγωνίστρια της Αριστεράς, Έλλη Παππά), το πρώτο που κοιτάω, επάνω σε μία κολόνα, στα αριστερά της πόρτας εισόδου, είναι το πολυφωτογραφημένο πορτρέτο του Πάμπλο Πικάσο για τον «άνθρωπο με το γαρύφαλλο», τον πατέρα-ήρωά του – σχεδόν ταυτόχρονα με το «χαίρω πολύ» μας. «Είναι το αυθεντικό;», τον ρωτάω έκπληκτος, παρατηρώντας το ιδιόχειρο σημείωμα του ίδιου του σπουδαίου ζωγράφου, που βρίσκεται στην πίσω πλευρά. «Όχι, όχι», μου εξηγεί. «Το αυθεντικό είναι πολύ μικρότερο σε μέγεθος, και ανήκε σε μια σειρά που έφτιαχνε ο Πικάσο με εκτελεσμένους από διάφορα καθεστώτα – μεταξύ αυτών, δυο Βάσκοι που είχε εκτελέσει ο Φράνκο, ένας Αλγερινός που είχαν εκτελέσει οι Γάλλοι και ο πατέρας μου. Η μόνη μαρτυρία που έχουμε για το αυθεντικό είναι απ’ τον Βασίλη Βασιλικό, που έλεγε ότι το είχε δει στο μπουντουάρ της Σιμόν Σινιορέ, παλαίμαχης ηθοποιού, Σταλινικιάς μέχρι το κόκαλο, συζύγου του Υβ Μοντάν. Έκτοτε θα πέρασε σε κάποιον από τους κληρονόμους της, αλλά ουσιαστικά δεν έχουμε ιδέα πού βρίσκεται και δεν μπορούμε καν να το πλησιάσουμε ή να το φωτογραφίσουμε».
Ο συνταξιούχος χημικός μηχανικός που κάθεται απέναντί μου, εμπεριέχει όλα όσα συνθέτουν ένα ισχυρό κεφάλαιο της νεότερης ελληνικής ιστορίας, αν και -συνειδητοποιημένα- επέλεξε να μη γίνει ποτέ κομμάτι της ενεργό, αποδομώντας την έννοια του πολιτικού «συνεχιστή»: Γιος του αγωνιστή-ήρωα και ιδεολόγου της Αριστεράς, Νίκου Μπελογιάννη, που εκτελέστηκε στις 30 Μαρτίου του 1952, στο Γουδή (ημέρα Κυριακή, στις 04:12) και της συντρόφου του, Έλλης Παππά, της αγωνίστριας δημοσιογράφου που τον μεγάλωνε για τρία χρόνια μέσα στις φυλακές προτού αναλάβει την ανατροφή του η αδελφή της και θεία του, η σπουδαία Ελληνίδα συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου, ο (νεότερος) Νίκος Μπελογιάννης δείχνει καταρχήν να είχε συμφιλιωθεί, από τα παιδικά του σχεδόν χρόνια, με τα ασυνήθιστα μεγάλα «βάρη» των ονομάτων και τα «φαντάσματα» της ιστορίας που τον περιτριγύριζαν – ή μήπως όχι;   
- Πώς και γίνατε χημικός μηχανικός – ενώ, υποθέτω, θα μπορούσατε να κάνατε μία λαμπρή τρόπον τινά «καριέρα» στην ελληνική βουλή;
Δηλαδή τι; Να γίνει μια δυναστεία της Αριστεράς; Και μόνο στη σκέψη είναι αποκρουστικό! Να γίνω ένας Γιωργάκης ή ένας Κούλης; Προς Θεού! Θα ήταν απεχθές…
- Δεν το σκεφτήκατε ποτέ; Ούτε κατά διάνοια! Ήδη, από τα δεκατρία μου χρόνια, είχα αποφασίσει πως θα γίνω χημικός. 
 
- Άλλοι θα «αξιοποιούσαν» αυτό το επώνυμο… Ναι, φυσικά. Εγώ δεν ήθελα να κάνω τέτοιο πράγμα – ήξερα πως η πολιτική είναι σκέτη μπόχα. Όπως επίσης δεν ήθελα να ασχοληθώ ούτε με τη συγγραφή, ούτε με τη δημοσιογραφία – για να μη γίνονται συγκρίσεις. 
- Οι γύρω σας δεν σας έλεγαν «εσύ, που είσαι γιος ενός ήρωα της Αριστεράς…»; Οι γύρω μου είχαν ενθουσιαστεί που το παιδί βρήκε το δρόμο του τόσο γρήγορα, έβλεπαν πως στις θετικές επιστήμες τράβαγα καλά, οπότε γιατί να πούνε κάτι άλλο;
 
- Οι Αριστεροί φίλοι της θείας σας, της Διδώς Σωτηρίου, δεν αποζητούσαν τον «συνεχιστή»; Ό,τι κι αν έλεγαν οι διάφορες θείτσες, του τύπου «παιδάκι μου, να γίνεις σαν τον πατέρα σου και να τον ξεπεράσεις!», εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να τις ακούσω. Εννοώντας όλων των ειδών τις «θείτσες».
- Πώς αντιδρούσατε όταν σας έλεγαν κάποιοι πως είστε «γιος ήρωα»; Κάπως ενοχλημένος. Σαν να τους έλεγα: «Μήπως είμαι κι εγώ εδώ; Πρέπει να είμαι εντελώς ετερόφωτος; Μήπως υπάρχω κι εγώ;».
 
- Είχατε και τ’ όνομά του! Αυτό είναι παράδοση στην Ελλάδα. Όταν ο πατέρας πεθάνει πριν από τη βάφτιση του παιδιού, το ‘χουμε να βαφτίζεται το παιδί με τ’ όνομά του. Κανονικά, είχε πει ο ίδιος, ήθελε να με βγάλουνε «Βίκτωρα». Αλλά η γιαγιά μου, η μάνα του, είχε πει «όχι, το παιδί θα βγει Νίκος!». Υποτίθεται πως κρατά τη συνέχεια… 
- Τι ήταν στην παιδική σας ηλικία ο πατέρας σας; Ήτανε ό,τι πιο σεβαστό. Αλλά εγώ, από εκεί κι έπειτα, πήρα το δικό μου δρόμο, αφοσιωμένος στις σπουδές και στη δουλειά μου. 
 
- Ήταν σαν «βάρος» στη ζωή σας αυτό το όνομα; Ναι. Συνέχεια. 
 
Δηλαδή; Στη δεκαετία του ’60 ήτανε «πρόβλημα», με τους χαφιέδες έξω απ’ το σπίτι να παρακολουθούν. Στο σχολείο, άλλοι καθηγητές με κατατρέχανε, άλλοι έδειχναν πως συμπαρίστανται. Μετά έγινε η Χούντα και εκεί ήταν ένα γερό «πρόβλημα». Κι ύστερα, έγινε το ανάποδο – ξεκίνησαν οι πιέσεις απ’ τ’ Αριστερά: «Παιδάκι μου, να γίνεις σαν τον πατέρα σου!». Μιλάμε για γερές πιέσεις από τον Περισσό, στις οποίες δεν υπήρχε περίπτωση να ανταποκριθώ, γιατί είχα ξεκαθαρίσει τη θέση μου απέναντί τους – δεν ήθελα ούτε να τους ξέρω!
 
- Τόσο πολύ; Θεωρούσα πως είχαν στρεβλώσει οποιαδήποτε Αριστερή αξία. Πως της άλλαξαν τα φώτα.
 
- Δεν ήσασταν ποτέ ενεργό μέλος του ΚΚΕ; Όχι. Εγώ ήμουνα στο ΚΚΕ Εσωτερικού, στην Ανανεωτική Αριστερά. Όταν με ρωτάνε, καλή ώρα όπως εσείς, απαντώ πως «εγώ ανήκω στη μη παροπιδιφόρο Αριστερά». Να βάλω, λοιπόν, ένα ζευγάρι παρωπίδες και να πάω στον Περισσό, να με βάλουν σε ένα χρυσό κλουβί και να με περιφέρουν ανά την ύπαιθρο για να με βλέπει το κοινό και να με χειροκροτά, θα μου ήταν απεχθές! Βέβαια, θα το εξαργύρωνα πολύ ωραία: Βουλευτιλίκια, λιμουζίνες, μετά θα πήγαινα στο ΠΑΣΟΚ να βολευτώ πολύ ωραία, ύστερα στην ευρωβουλή, τέλεια όλα. Λυπάμαι, όχι! Όλα αυτά θα μου ήταν αηδιαστικά!
 
- Όταν λέγατε το ονοματεπώνυμό σας υποθέτω πως οι περισσότεροι θα σας αντιμετώπιζαν αν όχι με θαυμασμό, τουλάχιστον με σεβασμό… Μπα, μην το λέτε. Μία φορά, για παράδειγμα, στη Νάουσα, μου έκανε ένας «να, έτσι θα σου στρίψουμε το λαρύγγι!». Σπάνια βέβαια συναντούσα ακραίες αντιδράσεις. 
 
- Έχετε μνήμες μέχρι τα τρία σας χρόνια που βρισκόσασταν μαζί με τη μητέρα σας, την Έλλη Παππά, μέσα στις φυλακές, στον Πειραιά; Ελάχιστες. Θυμάμαι μόνο το τρένο να σφυρίζει, δίπλα ακριβώς, κι εμένα να το φοβάμαι. Θυμάμαι επίσης γυναίκες τριγύρω να φωνάζουν. Τίποτε παραπάνω.
 
Πώς και άφησαν ένα παιδί μέχρι τα τρία του μέσα σε μία φυλακή; Τόσο ήταν το όριο που το παιδί έπρεπε να ζει μαζί με τη μητέρα του. Μετά έπρεπε να με πάρει κάποιος. Κι έτσι με πήρε και με μεγάλωσε η θεία μου, μέχρι τα δώδεκά μου, οπότε και αποφυλακίστηκε η μητέρα μου.
 
- Η θεία σας, η Διδώ Σωτηρίου. Ακριβώς. 
 
- Από τα τρία μέχρι τα δώδεκά σας χρόνια επισκεπτόσασταν συχνά τη μητέρα σας, μέσα στη φυλακή; Επιτρεπόταν μία φορά στις δεκαπέντε μέρες.
 
- Τόσο αραιά; Ναι. 
 
- Πώς εκφραζόσασταν απέναντί της στη φυλακή; Με παράπονο; Έπρεπε να της πω όλα όσα είχαν συμβεί μέσα στο δεκαπενθήμερο. Εκείνη δεν είχε πολλά πράγματα να πει, ρώταγε συνέχεια. 
Ανυπομονούσατε να τη δείτε ή είχε γίνει πια ρουτίνα; Είχε γίνει πια ρουτίνα. Τη στείλανε στις φυλακές Αβέρωφ μετά, κι έτσι μας ήταν και πιο εύκολο να πηγαίνουμε. 
 
- Η ίδια τι σας έλεγε για τη ζωή της στη φυλακή; Η ζωή στη φυλακή ήτανε κάτι τόσο φρικτό, ως προς το ότι έπρεπε να συνυπάρχεις με κόσμο που δεν ήθελες ούτε να τον βλέπεις. Κόσμο που ήταν έτοιμος να σου την ανάψει, να σε καταστρέψει, να σε εξοντώσει διανοητικά, με κάθε τρόπο. Ήταν ένας ψυχικά ταλαιπωρημένος άνθρωπος η μητέρα μου – και πριν και μετά από όλη την αντιμετώπιση. Ήταν επίσης ανεπιθύμητη – και στους μεν και στους δε. 
 
- Ουσιαστικά εσείς «γλιτώσατε» τη ζωή της μαμάς σας και δεν την εκτέλεσαν, αφού η ύπαρξη ενός παιδιού διασφάλισε τη σωτηρία της… Ναι. Ναι. Ήμουνα ήδη επτά μηνών όταν εκτέλεσαν τον πατέρα μου… Αν και η ίδια η μητέρα μου ήθελε να την εκτελέσουν! 
 
- Προσπαθήσατε, μετά τα δώδεκά σας, να αναπληρώσετε το κενό με τη μαμά σας ή δεν αναπληρωνόταν πια, έχοντας χάσει «επεισόδια» από τη ζωή σας; Όχι απλώς επεισόδια, όλη τη σειρά είχα χάσει. Όταν παραλαμβάνεις έναν πιτσιρικά στα δώδεκά του πια, είναι ήδη διαμορφωμένος χαρακτήρας. Θυμάμαι ότι ακόμη και μέσα στη φυλακή, στα οκτώ, στα εννιά μου, η Έλλη μου έφτιαχνε κάτι ωραία βιβλιαράκια, κομψοτεχνήματα – καλλιτεχνικά αριστουργήματα! Και μου τα έδινε με όλη της τη χαρά! Αλλά ήτανε πολύ έξω από εμένα. Μου έδινε ένα που αφορούσε τις εθνικές φορεσιές για παράδειγμα, όταν εγώ διάβαζα Ιούλιο Βερν. Ήμασταν σε άλλο μήκος κύματος… 
 
- Σε ποιες στιγμές σας έλειπε η μαμά σας; Νομίζω σε καμία.
 
- Σας κάλυπτε απόλυτα η Διδώ; Ναι. Έτσι κι αλλιώς, η Διδώ κοιτούσε να καλύψει την έλλειψη, το κενό. Ήταν εξαιρετική ως αυτοσχέδια μητέρα. Υπερπροστατευτική και συνεχώς αγχωμένη, διότι η ταλαίπωρη Διδώ δεν ήθελε -συνειδητά- ούτε παιδί, ούτε κατοικίδιο, γιατί ήθελε να ασχολείται με τη δημοσιογραφία, να κάνει ταξίδια, να γράφει. Και ξαφνικά, της προέκυψε ένας πιτσιρικάς -και μάλιστα «επώνυμος» μέσα στην Αριστερά- και με όλο το κόμμα πάνω απ’ το κεφάλι της να βλέπει αν με μεγαλώνει «σωστά» – όπου το «σωστά» ο καθένας το ερμήνευε κατά βούληση.
- Την ήλεγχαν; Την κριτικάρανε. Ήταν έτοιμοι να της κάνουν εξοντωτική κριτική, για το πώς με μεγαλώνει! Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε… Κι αν μη τι άλλο, μου μετέδωσε και πνεύμα. Θυμάμαι ανθρώπους του πνεύματος να μπαινοβγαίνουν μέσα στο σπίτι – τον Βάρναλη, τη Γαλάτεια Καζαντζάκη, τον Τάσο Βουρνά, την Άλκη Ζέη που με τη θεία μου αλληλολατρευόντουσαν, πολλούς… 
 
- Πώς ήταν η καθημερινότητά σας μαζί με τη θεία σας; Εκτός από υπερπροστατευτική, ήταν και υπερταΐστική (γελάει). Όταν δεν έγραφε ήταν στην κουζίνα και μου έφτιαχνε υπέροχα πράγματα – έφτιαχνε την πιο ωραία σμυρναίικη κουζίνα που μπορεί να φανταστεί κανείς, κι έτσι ήμουνα συνεχώς με σουτζουκάκια, με γιουβαρλάκια, με ωραία ψάρια φτιαγμένα. Και φυσικά, το καλοκαίρι, από τέλη Ιουνίου ως προχωρημένο Σεπτέμβριο, ήμασταν στην Αίγινα, όπου νοικιάζαμε ένα δωματιάκι με την τουαλέτα κάτω, βρυσάκι για πλύσιμο, με τον νερουλά να φέρνει το νερό, και με θέα απέναντι, στο Αγκίστρι. Παράδεισος! Η Διδώ θυμάμαι ότι έγραφε δώδεκα ώρες τη μέρα, κι αυτό για μένα σήμαινε ότι θα τριγύρναγα με το ποδήλατο, θα έκανα βουτιές συνεχώς, θα έπαιζα όλη μέρα – ήταν αριστούργημα! Η Διδώ με είχε επίσης και ως ακροατήριο, επειδή ήταν και ακουστικός τύπος, κι έτσι από πολύ πιτσιρικά, από τα οκτώ μου, μου διάβαζε ό,τι είχε γράψει αρχίζοντας από το «Οι νεκροί περιμένουν». Ήθελε να ακούω… Ρουφούσα ό,τι μου διάβαζε, αλλά δεν ήξερα ακόμη να κάνω παρατηρήσεις. Τώρα που κοιτάμε το αρχείο της, θυμάμαι πράγματα που μου είχε διαβάσει τότε και που δεν είχαν ενσωματωθεί στο βιβλίο, γιατί αλλιώς θα έβγαινε πολύ μεγάλο.  
 
- Σας έλειπε η παρουσία του πατέρα σας στη ζωή σας; Κάτι που δεν έχεις γνωρίσει, δεν σου λείπει! Αν τον είχα γνωρίσει και είχε πεθάνει μετά, ναι, θα μου έλειπε. Γιατί θα ήξερα πώς είναι να ζεις με έναν πατέρα. Αλλά αυτό, εγώ δεν το ήξερα. Δεν είχε νόημα. Αν δεν το δεις στην καθημερινότητά του το πράγμα… Και πού ξέρουμε, όμως, πόσο καταπιεστικός μπορεί να ήταν, για παράδειγμα;
 
- Ήταν ένα «φάντασμα» ο μπαμπάς σας για σας; Προσπάθησαν οι κοντινοί μου άνθρωποι να μην μου το κάνουν «φάντασμα» και να ζω μ’ αυτό. Μόνο όταν προσπαθούσαν να μου το επιβάλουν οι παραέξω, οι εκτός σπιτιού, γινόταν τέτοιο – αλλά είχα πια τις σπουδές μου, τη δουλειά μου, ήμουν σε τελείως άλλο χώρο, με άλλες παραστάσεις στη ζωή, οπότε ήταν δύσκολο πια.  
 
- Από αφηγήσεις της θείας σας και της μητέρας σας, τι σας έλεγαν για τον χαρακτήρα του μπαμπά σας; Ήταν ο διανοούμενος της Αριστεράς, το πιο φωτισμένο πνεύμα, που απλώς προέτρεξε της εποχής του πάρα πολύ. Και, φυσικά, ήταν ανεπιθύμητος σε όλους γι’ αυτόν το λόγο – και στη Δεξιά και στην Αριστερά.  
- Η συνύπαρξή σας, αργότερα, αφότου αποφυλακίστηκε και η μητέρα σας, με τις δύο αυτές γυναίκες, ήταν δύσκολη; Μεταξύ τους είχαν και διαφωνίες. Αλλά, όχι, δύσκολη δεν ήταν. Κάποια στιγμή, η Διδώ αγόρασε ένα σπιτάκι στα Άνω Ιλίσια και φύγαμε από τον Χολαργό, με την Έλλη μέναμε στο Πεδίον του Άρεως και αργότερα αγόρασε η μητέρα μου αυτό το σπίτι εδώ, στου Ζωγράφου. Μέναμε κοντά με τη Διδώ, με τα πόδια ένα εικοσάλεπτο.
 
- «Έλλη» τη λέγατε, όχι «μαμά»; Δεν θυμάμαι πώς την έλεγα. 
 
- Μεγαλώνοντας πια, σας αφηγούνταν ιστορίες μέσα από τη φυλακή; Γενικά, δεν ήθελε η ίδια να τα θυμάται. Ήταν τόσο φρικτό το κλίμα μεταξύ των γυναικών… 
 
- Η εφηβεία σας πώς ήταν; Ήμουνα ένα σπασικλάκι των θετικών επιστημών. Είχα πάει στο Βαρβάκειο, που ήταν «ιερά εξέταση» ως προς αυτά, και έπρεπε να ανταποκρίνομαι συνεχώς.
 
- Στο Πολυτεχνείο σπουδάσατε; Ναι.
 
- Τότε που είχε γίνει και η εξέγερση του ’73; Αυτό συνέβη όταν πια ήμουνα στο πέμπτο έτος της σχολής. 
 
- Ένας γιος Μπελογιάννη – φαντάζομαι δεν θα ήταν και πολύ εύκολα τα πράγματα για σας, μέσα στη Χούντα… Ήταν σχετικά πρόβλημα. Είχαμε δε συμφωνήσει με τα παιδιά στη Σχολή ότι ναι μεν θα είμαι, αλλά όχι φάτσα φόρα μπροστά, διότι θα ‘χε η Χούντα να λέει πως είναι κομμουνιστοκίνητο το πράγμα. 
 
- Νιώθατε πως σας παρακολουθούσαν στη διάρκεια της επταετίας; Ναι. Υπήρχαν οι χαφιέδες της Χούντας… Αλλά δεν θα έβγαζαν από μένα τίποτα. Καλούσαν κατά καιρούς και την Έλλη κι εμένα… Σιγά! Και τι έγινε! Συστάσεις… Αλλά στο Πολυτεχνείο, ιδιαίτερα από τα τέλη του ’71 και πέρα, δεν ήξεραν ποιον να πρωτοπαρακολουθήσουν.
 
- Όσο μένατε μαζί με τη θεία σας στην Κοδριγκτώνος, τότε που η μητέρα σας βρισκόταν στη φυλακή, ήταν πιο έντονη η παρακολούθηση; Ναι, βέβαια! Οι χαφιέδες ήταν έξω απ’ το σπίτι, στημένοι σε μια κολόνα, με μαύρα γυαλιά, τάχαμου διαβάζανε εφημερίδα. 
 
- Φοβόντουσαν τη Διδώ; Ναι. Η Διδώ ήταν επίφοβη. Την έπαιρναν, θυμάμαι, τηλέφωνο και της έλεγαν διάφορα, απειλητικά, τι θα κάνουν στην Έλλη… Ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. 
- Εσείς θυμάστε να ήσασταν χαρούμενο παιδί ή σκεπτικό; Μάλλον το δεύτερο. 
 
- Πάντως, όσο μου τα αφηγείστε αυτά, σκέφτομαι πόσο συναρπαστικό είναι που έχετε ζήσει με τέτοιους μύθους… Μπα… Δεν ήταν πάντα συναρπαστικό. 
 
- Πότε δεν ήταν; Μάλλον όποτε ανακατευόταν το κόμμα. Εκεί ήταν εξοργιστικό. Γιατί πήγαιναν να επιβάλουν πως οι νεκροί ανήκουν στο κόμμα.
Όπως οι άγιοι «ανήκουν στην εκκλησία», όπως οι μάρτυρες «ανήκουν στο Ισλάμ», έτσι και οι ήρωες «ανήκουν στο κόμμα». 
 
- Μεγαλώνοντας επενέβαιναν οι δύο αυτές γυναίκες στη ζωή σας – η μητέρα και η θεία σας; Με τίποτα! Αυτό έλειπε…  
 
- Σας είχαν εκμυστηρευτεί ποτέ -η μητέρα σας ή η θεία σας- πράγματα της ζωής τους για τα οποία να είχαν αργότερα μετανιώσει; Μου είπαν για πράγματα που θα τα είχαν χειριστεί εντελώς διαφορετικά.
 
- Για τον ίδιο τον αγώνα είχε μετανιώσει ποτέ η μητέρα σας; Όχι. Και ούτε επρόκειτο να παραδεχτεί κάτι τέτοιο! Ναι μεν πολλά πράγματα έλεγε πως θα τα είχε χειριστεί διαφορετικά, αλλά όχι το συνολικό. 
 
- Ήταν, όμως, και μία απίθανη ιστορία έρωτα η ιστορία του πατέρα και της μητέρας σας. Ναι. Που κράτησε έξι μήνες.
 
- Έστω! Έξι μήνες μάλιστα σε βαθιά παρανομία. 
 
- Ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής της; Ο μοναδικός μάλλον. 
 
- Τι είχε ξεχωρίσει στον μπαμπά σας και τον είχε ερωτευτεί τόσο πολύ; Το πνεύμα του βασικά. Μέσα από τα βιβλία του, άλλωστε, φαινόταν ότι ήταν ένας άνθρωπος που σκεφτόταν τελείως διαφορετικά. Ήταν ακριβώς το αντίθετο από τα κομματόσκυλα που ξέρουμε σήμερα.
- Θυμάστε μια ιστορία που σας είχε αφηγηθεί η μητέρα σας για εκείνον; Θυμάμαι πως μου είπε πως είχαν συμφωνήσει, όταν θα ελευθερωνόταν πια η Ελλάδα, να κάτσουν και να γράψουν – ο ένας την ιστορία της λογοτεχνίας και η άλλη την ιστορία της φιλοσοφίας. Του πατέρα μου υπάρχει το σχέδιο του βιβλίου, με γραμμένα τα πρώτα κεφάλαια. 
 
- Για τη Διδώ τι ήταν ο πατέρας σας; Ένας πάρα πολύ σημαντικός άνθρωπος. Μια φορά μόνο τον είχε δει. Ό,τι ήξερε για εκείνον, το ήξερε από τις αφηγήσεις της Έλλης. Αλλά έκανε πανευρωπαϊκή κινητοποίηση η Διδώ, για να σωθούν και οι δύο. 
 
- Ποιο είναι το αγαπημένο βιβλίο της θείας σας; «Η Εντολή».
 
- Εσείς διαχειρίζεστε τα βιβλία της Διδώς; Διαχειρίζομαι το 85% του πνευματικού έργου της Διδώς -έχοντας και το ηθικό δικαίωμα γι’ αυτό- και υπάρχει και η πρώτη μου ξαδέλφη για το υπόλοιπο 15%. Έχουν δε προκύψει επίσης, εκτός από το ήδη γνωστό έργο της, και πέντε βιβλία της Διδώς μετά το θάνατό της, που θα γίνουν επτά τελικώς (σ.σ από τις «Εκδόσεις Κέδρος», σε επιμέλεια Νίκου Μπελογιάννη), τα δύο βιβλία του πατέρα μου (σ.σ από τις «Εκδόσεις Άγρα»), τα βιβλία της μητέρας μου και ενάμιση δικό μου. Να, κάτι για το οποίο έχω σκυλομετανιώσει, ήταν που έδωσα τα «Ματωμένα Χώματα» να τα κάνει σήριαλ ο Κουτσομύτης στον Alpha. 
 
- Δεν σας άρεσε… Όχι απλώς δεν μ’ άρεσε. Κακοποιήθηκε! 
 
- Εξηγήστε μου κάτι: Τελικά, ποιος σκότωσε τον μπαμπά σας, κύριε Μπελογιάννη; Και δεν εννοώ τους εκτελεστές στο Γουδή… Η Φρειδερίκη και ο Ζαχαριάδης. Και οι δύο. Αφού ήταν ανεπιθύμητος σε όλους… 
Οι νεκροί σας σάς επισκέπτονται καμιά φορά στον ύπνο σας; Όχι.
 
- Είστε ρεαλιστής… Και κυνικός ενίοτε.  
 
- Να τολμήσω να υποθέσω πως τα γαρίφαλα είναι τα αγαπημένα σας λουλούδια; (χαμογελά) Όχι. Θα σας πω όμως κάτι, μια και με ρωτάτε κάτι τέτοιο. Είχαμε φροντίσει, θυμάμαι, να κάνουμε διπλή πολιτική κηδεία στην Κοκκινιά, στο Γ’ Νεκροταφείο -και του πατέρα μου και της μητέρας μου μαζί- διότι και τον πατέρα μου τον είχαν πετάξει σ’ ένα λάκκο, μετά από τρία χρόνια πήγε η μάνα του, τον ξέθαψε και τον έθαψε στον τάφο που είναι σήμερα, οπότε ουσιαστικά δεν είχε κηδευτεί ποτέ. Στο ΚΚΕ δεν ήξεραν ότι θα τον κηδεύαμε εμείς – μαζί με την κηδεία της μητέρας μου. Και βγάλανε φιρμάνι να μην πατήσει κανείς! Βάλανε στα ψιλά «κηδεύεται σήμερα η Έλλη Παππά», χωρίς τόπο, χωρίς χρόνο, χωρίς τίποτα. Μας ήρθε πολύ ωραία αυτό και διαρρεύσαμε εντέχνως ότι θα κηδευτεί πλάι στον σύντροφό της. Στην κηδεία, λοιπόν, εμφανίζεται ένα στεφάνι, με κατακόκκινη κορδέλα και χρυσά γράμματα «η κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ», που είχε, όμως, άσπρα χρυσάνθεμα – σημειολογία του σταλινισμού, ότι η Έλλη, ως ρεβιζιονίστρια, ήταν ανάξια να έχει κόκκινα γαρίφαλα. Από τότε, λοιπόν, σε κάθε επέτειο θανάτου της Έλλης, στις 27 Οκτωβρίου, της πηγαίνω άσπρα χρυσάνθεμα. Για να της υπενθυμίζω πόσο αφελής υπήρξε που δεν υποψιάστηκε ότι επρόκειτο για έναν στυγνό κομματικό μηχανισμό! Και για να το θυμάμαι κι εγώ…  
  Συνέντευξη: Γιάννης Χατζηγεωργίου      Γιάννης Χατζηγεωργίου, προσωπικό αρχείο Ν. Μπελογιάνηγ, Εκδόσεις Κέδρος   

Yasmine Hamdan - Hal (official music video) #JimJarmusch EditQ « Ω εύθραυστη καρδιά μου/ Ο χωρισμός με σκοτώνει»...

I adore you And if a day passes by without seeing you I forget you How come this time I drew you The Longing moves the nostalgia in my heart...