Αρχείο Παττακού: Στο φως άγνωστες επιστολές από καταδότες
Άρης Χατζηγεωργίου
Επιστολές ξεχασµένες στα υπόγεια και στις αποθήκες του υπουργείου
Εσωτερικών επί 50 χρόνια, παραδίδονται στο κοινό έπειτα από δύο χρόνια
προσπάθειας
Σελίδες τετραδίων µε χαρακιές. Μελάνη ποτισµένη στο χαρτί. Ελληνικά, ελληνικούρες, µεγαλοπρεπείς ανορθογραφίες. Οξείες, περισπωµένες, βαρείες... Βαριές πέφτουν και οι σκιές της πρόσφατης Ιστορίας της Ελλάδας µέσα από τα ευρήµατα επίσηµων αρχείων που έµειναν ξεχασµένα στη σκόνη επί 50 χρόνια. Το αρχείο Παττακού, του Στυλιανού Παττακού που ορίστηκε πρώτος υπουργός Εσωτερικών από την «εθνοσωτήριον επανάστασιν της 21ης Απριλίου 1967», έρχεται στο φως έπειτα από δύο χρόνια προσπάθειας. Υπόγεια και αποθήκες του υπουργείου Εσωτερικών, που συνεχίζει να εδρεύει στο ίδιο κτίριο στην πλατεία Κλαυθµώνος, ερευνήθηκαν διεξοδικά και έτσι ήρθαν στο φως επιστολές από κάθε γωνιά της χώρας. Μέσα από τα γράµµατα αυτά παραδίδονται επώδυνα µαθήµατα.
Μάθηµα πρώτο και συνηθέστερο: Πώς να ρουφιανεύετε τον συγχωριανό, τον γείτονα, τον αντίπαλο.
Μάθηµα δεύτερο: Πώς να εκφράζετε τον θαυµασµό στον αποδέκτη της επιστολής.
Τρίτο και χειρότερο, στις περισσότερες των περιπτώσεων, όλα τα παραπάνω γίνονται προκειµένου στη συνέχεια ο «ερίτιµος υπουργός» να ορίσει τον αποστολέα της επιστολής δήµαρχο ή πρόεδρο της κοινότητας ή, έστω, αρχηγό ΤΕΑ του χωριού...
Μέσα από τις χαρακιές των απλών φύλλων χαρτιού, χαράσσεται και παραχαράσσεται η Ιστορία ενός έθνους. Σπαράγµατα και φράσεις συχνά ασυνάρτητες µας φέρνουν αντιµέτωπους µε τη λειτουργία ενός κράτους που ακόµη δεν έχει συνέλθει από τα φαντάσµατα του παρελθόντος.
Σελίδες τετραδίων µε χαρακιές. Μελάνη ποτισµένη στο χαρτί. Ελληνικά, ελληνικούρες, µεγαλοπρεπείς ανορθογραφίες. Οξείες, περισπωµένες, βαρείες... Βαριές πέφτουν και οι σκιές της πρόσφατης Ιστορίας της Ελλάδας µέσα από τα ευρήµατα επίσηµων αρχείων που έµειναν ξεχασµένα στη σκόνη επί 50 χρόνια. Το αρχείο Παττακού, του Στυλιανού Παττακού που ορίστηκε πρώτος υπουργός Εσωτερικών από την «εθνοσωτήριον επανάστασιν της 21ης Απριλίου 1967», έρχεται στο φως έπειτα από δύο χρόνια προσπάθειας. Υπόγεια και αποθήκες του υπουργείου Εσωτερικών, που συνεχίζει να εδρεύει στο ίδιο κτίριο στην πλατεία Κλαυθµώνος, ερευνήθηκαν διεξοδικά και έτσι ήρθαν στο φως επιστολές από κάθε γωνιά της χώρας. Μέσα από τα γράµµατα αυτά παραδίδονται επώδυνα µαθήµατα.
Μάθηµα πρώτο και συνηθέστερο: Πώς να ρουφιανεύετε τον συγχωριανό, τον γείτονα, τον αντίπαλο.
Μάθηµα δεύτερο: Πώς να εκφράζετε τον θαυµασµό στον αποδέκτη της επιστολής.
Τρίτο και χειρότερο, στις περισσότερες των περιπτώσεων, όλα τα παραπάνω γίνονται προκειµένου στη συνέχεια ο «ερίτιµος υπουργός» να ορίσει τον αποστολέα της επιστολής δήµαρχο ή πρόεδρο της κοινότητας ή, έστω, αρχηγό ΤΕΑ του χωριού...
Μέσα από τις χαρακιές των απλών φύλλων χαρτιού, χαράσσεται και παραχαράσσεται η Ιστορία ενός έθνους. Σπαράγµατα και φράσεις συχνά ασυνάρτητες µας φέρνουν αντιµέτωπους µε τη λειτουργία ενός κράτους που ακόµη δεν έχει συνέλθει από τα φαντάσµατα του παρελθόντος.
- Με δακτυλογραφηµένη επιστολή µιας σελίδας, ο εµφανιζόµενος ως πρόεδρος της Ενωσης Αναπήρων Θυµάτων Πολέµου από τη ∆ράµα διαµαρτύρεται διότι «ο νυν δήµαρχος τυγχάνει επικινδυνέστερος του Ανδρέα Παπανδρέου, ο δε προτεινόµενος αντιπαθέστερος του πρώτου λόγω µεγίστου Σατραπισµού του και περιφρονήσεως των πάντων». Ο υπογράφων παρακαλεί τον Παττακό να του επιτρέψει να τον ονοµάζει εξάδελφο και ζητά να ορισθεί δήµαρχος «άνθρωπος µε εθνικήν και όχι υλικήν συνείδηση».
- Εάν όµως ο προηγούµενος εκλιπαρεί να αποκαλέσει τον Παττακό εξάδελφο, ένας έµπορος µοτοπο δηλάτων από την Αργολίδα χαρακτηρίζει την… κουµπαριά «κακό δαίµονα της προηγούµενης πολιτικής ζωής», υπαινισσόµενος ότι αυτή προστατεύει κάποιον ακατάλληλο δήµαρχο και αυτό έρχεται σε σύγκρουση µε «το απόλυτον και ακέραιον πνεύµα της επαναστάσεως» της 21ης Απριλίου, που «είναι η εσχάτη σανίς σωτηρίας της φυλής µας».
- Στις 18 Μαΐου 1967, ένας αποστολέας από την Αττική ζητά στο όνοµα των εθνικών του αγώνων να τεθεί «απλώς και µόνον εις τους υπό κρίσιν διά την εκλογήν δηµοτικών αρχόντων». Προηγουµένως έχει περιγράψει τους αγώνες του, όταν από το 1944 πάλευε ως δηµοτικός σύµβουλος µε την «κοµµουνιστικήν πλειοψηφίαν» και έχει ξεδιπλώσει την ικανότητα στο γλείψιµο λέγοντας ότι «είναι η µόνη φορά που η ελληνική ιστορία θα αναγκασθεί να κατατάξει δηµοσίους άνδρας εις το πάνθεον των Αγίων». ∆ηλώνει «άριστος» και απευθυνόµενος «εις Υµάς τους αριστείς» ζητά ηθική ικανοποίηση «µακράν παντός υλικού συµφέροντος»...
- [.................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου