Παρασκευή, Μαΐου 31, 2019

Νότης Μαυρουδής - Άγρυπνο φεγγάρι (νέος δίσκος) ζωντανά από τον Ιανό

 

 Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις IANOS το βιβλίο-cd του Νότη Μαυρουδή «Άγρυπνο φεγγάρι», με μελοποιήσεις σπουδαίων ελληνικών ποιημάτων του 19ου και του 20ού αιώνα. Στα 13 τραγούδια του δίσκου ο N. Μαυρουδής ανιχνεύει μουσικά τον ποιητικό λόγο του Γ. Βιζυηνού, του Γ. Σαραντάρη, της Μ. Πολυδούρη, του Γ. Σεφέρη, του Ν. Λαπαθιώτη, του Κ. Βάρναλη και του Κ. Καρυωτάκη, με τη συνδρομή σπουδαίων ερμηνευτών: της Νένας Βενετσάνου, του Χρήστου Θηβαίου, της Μαρίας Θωίδου, του Αλκίνοου Ιωαννίδη, του Σωκράτη Μάλαμα και της Μόρφως Τσαϊρέλη. Το βιβλίο περιλαμβάνει τα ποιήματα, βιογραφικό και σημείωμα του ίδιου του συνθέτη, και δύο κείμενα του Αντώνη Μποσκοΐτη: ένα για τον Νότη Μαυρουδή και μια συνοπτική έρευνα για την «παρουσία» των παραπάνω ποιητών στην ελληνική δισκογραφία. Τέλος, την έκδοση κοσμεί πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τις ηχογραφήσεις. Εδώ και έξι δεκαετίες, ο Νότης Μαυρουδής διαγράφει μια πολυσχιδή πορεία στη μουσική, ως συνθέτης, ως δεξιοτέχνης της κλασικής κιθάρας και ως δάσκαλος. Ως σολίστ κιθάρας έχει δώσει πολλές συναυλίες και ρεσιτάλ, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, ενώ ως συνθέτης έχει στο ενεργητικό του ένα πλήθος τραγουδιών που έχουν ερμηνεύσει δημοφιλείς τραγουδιστές, αλλά και έργα για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Η δισκογραφία του περιλαμβάνει 30 προσωπικούς δίσκους. Για το «Άγρυπνο φεγγάρι» γράφει ο ίδιος στο σημείωμά του που περιλαμβάνεται στην έκδοση: «Είναι αλήθεια πως επί πολλά χρόνια με απασχολούσε η γλωσσική εξέλιξη και η αισθητική ιδιαιτερότητα των σπουδαίων αυτών ποιητών. […] Με οδηγό την κιθάρα μου, άρχισα από το 2016 να διερευνώ τις συλλαβές και τις λέξεις· πρόσεξα τους τονισμούς, το εννοιολογικό βάθος, τον βαθύτατα ερωτικό λόγο με τις παρακλήσεις, τις επιθυμίες, τον πόνο και τις υπαρξιακές ομολογίες, ανιχνεύοντας ακόμα και την απόκρυφη μουσική και ρυθμολογική αίσθηση που υποφώσκει στον ποιητικό τους λόγο. Ακολούθησα τους δρόμους τους. […]»

 Τιμή IANOS: 11.90

Νότης Μαυρουδής - Άγρυπνο φεγγάρι (νέος δίσκος)

[ζωντανά από τον Ιανό]



Αποτέλεσμα εικόνας για συριζα

Η μεγάλη ευθύνη ενός επικοινωνιακού επιτελείου


 
Του Τάκη Ψαρίδη
Επί σχεδόν τέσσερα χρόνια διεξήχθη ένας επικοινωνιακός πόλεμος μεταξύ των μίντια και της λογικής, της αλήθειας και του ψέματος, της πολιτικής και του θεάματος της πολιτικής. Το πόλεμο αυτόν τον έχασε τελικά η πολιτική και τον κέρδισαν τα κυρίαρχα μίντια, σύγχρονα και παραδοσιακά. Τον έχασε βεβαίως και η κυβέρνηση και ο Σύριζα, όχι τόσο γιατί το επικοινωνιακό επιτελείο τους δεν διέθετε τις δυνάμεις για να τον αντιμετωπίσει, όσο γιατί αγνόησε αλαζονικά και υποτίμησε τον συγκεκριμένο επικοινωνιακό χαρακτήρα του.
Το ότι αυτός ο πόλεμος ήταν πρωτίστως επικοινωνιακός δεν χρειάζεται ιδιαίτερες αποδείξεις. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς το είδος και την ποιότητα του «πολιτικού» λόγου, των «θέσεων» και των «προτάσεων» με τις οποίες η αντιπολίτευση και τα διαπλεκόμενα μίντια κατάφεραν να «πείσουν» ένα μεγάλο μέρος των πολιτών αυτής της χώρας. Με την πολακιάδα, τους Μαδούρους και τις Βενεζουέλες, τα κότερα και εν γένει με ένα άηθες θέαμα εκτός πολιτικής, που πολλές φορές ξεπερνούσε σε χυδαιότητα και κακοήθεια ακόμα και αυτόν τον «αδωνισμό».
Έφτασαν έως και την πιο αδίστακτη εκμετάλλευση και τυμβωρυχία της τραγωδίας στο Μάτι και στη Μάνδρα. Αυτό δηλαδή που «έπεισε» τους πολίτες ήταν ένας αντιπολιτευτικός λόγος που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με προγράμματα και πολιτική, με θέσεις και ιδέες για τα προβλήματα και το μέλλον της χώρας.
Με εργαλεία τα κυρίαρχα μίντια επιβλήθηκε ένα ιδιότυπος αντιπολιτευτικός ολοκληρωτισμός, αυτό που ο Τσίπρας αποκάλεσε «μεταδημοκρατία». Εξαπολύθηκε ένας λόγος μη πολιτικός, χωρίς επιχειρήματα, γεμάτος χαρακτηρισμούς και προσωπικές ύβρεις που πρωτίστως στόχευε να πλήξει το ήθος της αριστεράς. Κατασκευάστηκαν ψεύτικες ειδήσεις, διαστρεβλώθηκαν γεγονότα, λοιδορήθηκαν και δολοφονήθηκαν χαρακτήρες.
Οτιδήποτε έβλαπτε την ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ λογοκρίθηκε και πετάχτηκε στον Καιάδα της ανυπαρξίας. Έκαναν το άσπρο μαύρο και αντέστρεψαν πλήρως την πραγματικότητα. Μια επικοινωνιακή καταιγίδα, όχι λαθεμένων εκτιμήσεων, αλλά συνειδητών ψεμάτων που αμαύρωνε και διαστρέβλωνε οτιδήποτε το θετικό. Ένας νέος ορισμός της είδησης επιβλήθηκε στην ενημέρωση από την κυρίαρχη δημοσιογραφία. Ότι είδηση πλέον σημαίνει οτιδήποτε μπορεί να βλάψει την κυβέρνηση και προσωπικά τον Τσίπρα.
Και φυσικά ο σκοπός επετεύχθη. Αυτού του είδους ο επικοινωνιακός πόλεμος, που στόχευε κατ ευθείαν στο θυμικό χωρίς πολιτικό λόγο και ουσία, δημιούργησε ένα αντισύριζα σύνδρομο από το οποίο έσπευσαν οι πάντες, εντός και εκτός του κοινοβουλίου, να ωφεληθούν πολιτικά, αναπτύσσοντας έτσι και ένα αντισύριζα μέτωπο. Όλοι εναντίον ενός.
Τα αποτελέσματα αυτής της επικοινωνιακής τακτικής ήταν όντως εκπληκτικά. Κατάφεραν να διαγράψουν από την συνείδηση της κοινής γνώμης τον μόλις προηγούμενο βίο της αντιπολίτευσης, λες και η ιστορία της χώρας άρχισε το 2015, και να φορτώσουν στην κυβέρνηση όλα τα κακά του κόσμου, ακόμα και εκείνα της Βενεζουέλας(!). Το αντι-σύριζα σύνδρομο κάλυψε την ένδεια των πολιτικών επιχειρημάτων, εξαφάνισε τα σκάνδαλα τα οποία κατέστησε παντελώς αδιάφορα και απέκρυψε τις πραγματικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που σχεδιάζονται για το μέλλον, όσο και αν αυτές καθημερινά ομολογούνται από στελέχη και τον ίδιο τον πρόεδρο της ΝΔ.
Και ύστερα ήρθαν οι εκλογές και επιβεβαιώθηκε του λόγου το ασφαλές. Το αντι-σύριζα συναίσθημα νίκησε κατά κράτος την αλήθεια, την λογική, την οικονομία, ακόμα και την ίδια την τσέπη. Ο Σύριζα έπεσε παντού, ακόμα και στους δημόσιους υπαλλήλους και στους συνταξιούχους, που μόλις πριν η κυβέρνηση έβαλε ό,τι μπορούσε στην τσέπη τους, αλλά αυτοί επηρεασμένοι από το αντι-σύριζα σύνδρομο το αγνόησαν παντελώς.
Αυτό που νίκησε δηλαδή στις εκλογές δεν ήταν η πολιτική, αλλά το θέαμα της πολιτικής. Δεν ήταν η οικονομία και τα θετικά οικονομικά μέτρα, αλλά το αντι-σύριζα συναίσθημα. Νίκησε δηλαδή αυτό που ουδέποτε συνειδητοποίησε και κατάλαβε το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης και του Σύριζα.
Αντί σε αυτήν την επικοινωνιακή καταιγίδα να απαντήσουν και αυτοί και επικοινωνιακά, δηλαδή να αξιοποιήσουν όλα τα σύγχρονα μέσα, καμπάνιες, σποτάκια, κλπ, για να στρέψουν τον δημόσιο λόγο από το θέαμα προς την ουσία της πολιτικής, άφησαν να απαντούν διάφορα στελέχη που πρόσφεραν και αυτά μπόλικο θέαμα και έκαναν περισσότερο κακό αντί για καλό. Επέτρεψαν να αναπτυχθεί το αντι-σύριζα σύνδρομο, δεν απάντησαν και δεν αποκάλυψαν τα καθημερινά ψέματα των επικοινωνιακών επιτελείων του συστήματος και επαναπαύτηκαν αλαζονικά στο «ξέρει ο λαός και καταλαβαίνει», η «αλήθεια θα νικήσει», ενώ ταυτοχρόνως περίμεναν από την οικονομική πολιτική και τα επιδόματα να αντιστρέψουν το τοξικό κλίμα και να κάνουν την δική τους δουλειά.
Και το χειρότερο: Επί τέσσερα χρόνια άφησαν τον Τσίπρα μόνο του με το χάρισμα του και επέτρεψαν στα αντίπαλα επικοινωνιακά επιτελεία να μεταφέρουν την ετικέτα του «ψεύτη» από το μέτωπο τους στο μέτωπο του Τσίπρα χωρίς ούτε καν να διαμαρτυρηθούν! Αδίστακτα τα επιτελεία του συστήματος, πήραν τις μεθόδους του πολιτικού μάρκετινγκ και της διαφήμισης και έκαναν την λέξη ψεύτης συνώνυμο του Τσίπρα. Πάνω σε αυτό στηρίχτηκε και στηρίζεται ολόκληρο το αντιπολιτευτικό οικοδόμημα, γεγονός που έχουν καταλάβει οι πάντες, πλην των κυβερνητικών επιτελείων.
Όποιον και να ρωτήσεις, αριστερούς και δεξιούς, γιατί καταφέρεται εναντίον του Σύριζα, θα σου πει, γιατί ο Τσίπρας είπε ψέματα. Και αν ρωτήσεις τι ψέματα είπε, συνήθως δεν παίρνεις απάντηση. Δεν είναι υπερβολή ότι σε ένα μεγάλο τμήμα της νεολαίας το αντι-σύριζα σύνδρομο έχει γίνει κάτι σαν μόδα. Ρώτησα, από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, μια παρέα νέων που καταφερόταν εναντίον του Σύριζα με έναν τρόπο απολιτικό σαν να είναι της μόδας. «Γιατί θα ψηφίσετε ΝΔ»;
«Γιατί ο Τσίπρας είναι ψεύτης» η απάντηση. «Τι ψέματα είπε»; Ξαναρωτώ. Σιωπή. «Άκουσε να σου πω», μου λέει ένας άλλος. «Ψηφίζουμε ΝΔ, αλλά δεν είμαστε ΝΔ»! «Είμαστε απλώς αντι-σύριζα, κατάλαβες»;; Και γέλασαν όλοι μαζί.
Εγώ το έχω καταλάβει εδώ και χρόνια. Το αντι-σύριζα σύνδρομο δεν πλήττει μόνο την κυβέρνηση και τον Σύριζα, αυτό είναι το λιγότερο. Πλήττει ευθέως την πολιτική και την δημοκρατία και κατ’ ευθείαν το μέλλον της χώρας και αυτό είναι που ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα.

Πέθανε σε ηλικία 86 ετών ο σπουδαίος Αντώνης ΡεπάνηςΠέθανε σε ηλικία 86 ετών ο σπουδαίος Αντώνης Ρεπάνης




Πέθανε σε ηλικία 86 ετών ο σπουδαίος Αντώνης Ρεπάνης που υπήρξε κορυφαία προσωπικότητα του κλασικού λαϊκού τραγουδιού.
Είχε γεννηθεί στις 14 Αυγούστου 1933 στο Περιστέρι.
Στην δεκαετία του ’60 καθιερώθηκε σαν δεξιοτέχνης κιθαρίστας και ερμηνευτής τραγουδώντας σε πρώτη εκτέλεση συνθέσεις των Τσιτσάνη, Καλδάρα, Χιώτη, Δερβενιώτη, Μπακάλη, Βασίλη Βασιλειάδη κ.ά. που έμειναν διαχρονικές: Γιατί γλυκιά μου κλαις, Ανεβαίνω σκαλοπάτια, Όλος ο κόσμος με μισεί, Σήκω κοπέλα μου, Στο σταυροδρόμι κ.ά.
Διαθέτοντας εξαιρετικό φωνητικό χάρισμα συμμετείχε δυναμικά στις θρυλικές επανεγγραφές σε δίσκους 45 στροφών παλαιότερων κλασικών κομματιών που έγιναν για λογαριασμό της Columbia υπό την εποπτεία των Τσιτσάνη και Χιώτη και που η πληρότητα τους σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνά ακόμη και τις πρωτότυπες.
Στα μισά του ’60 και μέχρι τα μισά του ’70 πέρασε παράλληλα και στο χώρο της σύνθεσης -εκπέμποντας ένα ισχυρό προσωπικό και ιδιαίτερο σήμα- δημιουργώντας αθάνατες επιτυχίες που όλοι αγαπήσαμε με τις φωνές των Διονυσίου, Γαβαλά (Χτες το βράδυ στην ταβέρνα, Παλιατζής, Αγάπη μου επικίνδυνη, Τ’ αγκάθια της καρδιάς του, Που να γυρνάς-που να γυρνάς, Έτσι είναι πάντα μ’ ένα αντίο) αλλά και με τον ίδιο μπροστά στο μικρόφωνο (Η διπρόσωπη, Δυο γυναίκες-δυο αγάπες. Είναι η σκέψη μου τρελή, Ανοίχτε πόρτες τ’ ουρανού).
Συνέχισε σε ανάλογους ρυθμούς και στα χρόνια του ’80 προσφέροντας στους Σακελλαρίου, Πίτσα Παπαδοπούλου, Μαργαρίτη κ.ά. δυνατά σουξέ (Μα τι λέω, Είσαι το κάτι άλλο, Πωλούνται όνειρα, Θυσιάστηκα) ενώ ανάλογη περίπου μοίρα είχαν και οι συνεργασίες του με τους Μυτιληναίο, Μαράντη, Καλλογιάννη, Βελή, Κοντολάζο, Νομικό κ.ά. (Ποια είσαι εσύ, Παράνομος δεσμός, Σ’ αγαπάει βρε κουτό).
Μαχητής του πάλκου και δεξιοτέχνης κιθαρίστας, έχοντας περάσει απ’ όλα τα μαγαζιά-πανεπιστήμια (Τριάνα, Φαληρικόν, Τζίμης ο Χοντρός, Περιβόλας) στο πλευρό όλων των μεγάλων, ενώ για 20 χρόνια είχε μετατρέψει την «Αστροφεγγιά» στα Κάτω Πατήσια σε δικό του στέκι όπου παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα στους πιστούς που συρρέουν για να τον απολαύσουν.
Πηγή:  tribune.gr

Αντώνης Ρεπάνης, ο τελευταίος μεγάλος

Αφιέρωμα στον μεγάλο Αντώνη Ρεπάνη που έφυγε απ' τη ζωή στις 30 Μαΐου 2019. Ακούγονται τα τραγούδια: 1.00:00 Αγάπη μου επικίνδυνη (στίχοι:Δ.Γκούτη). 2.02:39 Είναι η σκέψη μου τρελή (στίχοι:Μ.Τουτουντζή). 3.05:21 Γιατί κοντά μου κάθεσαι ακόμα (στίχοι:Μ.Τουτουντζή)/Που να γυρνάς (στίχοι:Νίκου Γκούμα). 4.09:29 Ανεβαίνω σκαλοπάτια (μουσική:Απ.Καλδάρας/στίχοι:Γ.Μουφλουζέλης). 5.12:13 Άστε με απόψε μοναχό (στίχοι:Μ.Τουτουντζής). 6. 16:03 Η διπρόσωπη (σβήσε με κυρά μου) (στίχοι:Ευτ.Παπαγιαννοπούλου). 7.18:58 Ανοίχτε πόρτες τ'ουρανού. 8.21:55 Πικρό ποτήρι ο χωρισμός (το ταβερνάκι)

Διανομείς Θεσσαλονίκης: Συγκέντρωση διαμαρτυρίας σήμερα στο  εστιατόριο Τσαρουχά στην οδό Ολύμπου

  Από την Επιτροπή Αγώνα Διανομέων Θεσσαλονίκης, με αφορμή την καταχρηστική απόλυση συναδέλφου τους 

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την απόλυση εργαζομένου από το εστιατόριο Τσαρουχά  θα πραγματοποιήσουν σήμερα μέλη της Επιτροπής Αγώνα Διανομέων Θεσσαλονίκης.

Συγκεκριμένα, η διαμαρτυρία θα γίνει στις 20:00, έξω από εστιατόριο στην οδό Ολύμπου, στη Θεσσαλονίκη. Τα μέλη της Επιτροπής Αγώνα Διανομέων Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιήσουν μόνο συγκέντρωση και δεν έχουν εκφράσει κάποια πρόθεση να κάνουν και πορεία.


Αναλυτικά σε σχετική ανακοίνωσή της η Επιτροπή Αγώνα Διανομέων Θεσσαλονίκης αναφέρει:

Η εργοδοσία στο εστιατόριο «Τσαρούχας», στις 24/5/19, απέλυσε τον συνάδελφο Γ.Σ επειδή είχε το θάρρος να καταθέσει στα δικαστήρια τους πραγματικούς λόγους απόλυσης των τριών  διανομέων που διεκδικούν τις επαναπροσλήψεις τους και δεδουλευμένα στο εν λόγω κατάστημα.
Ο συνάδελφος, αμέσως μετά την εκδίκαση της υπόθεσης των απολυμένων συναδέλφων, δέχτηκε «πρόταση» από τον εργοδότη να  απολυθεί με το καλό γιατί αλλιώς… ο δρόμος είναι γνωστός.  Ο εργαζόμενος προφανώς δεν δέχτηκε. Κατήγγειλε αμέσως το παραπάνω περιστατικό, όπως και την  μεθόδευση της εργοδοσίας, σύμφωνα με τις απειλές της,  για την απόλυσή του: (εμφάνισε μάρτυρες «καλοθελητές εργαζόμενους» που τον άκουσαν δήθεν να βρίζει τον εργοδότη).
Η εργοδοσία που αρνείται να πληρώσει τις διαφορές δεδουλευμένων και τα ένσημα των απολυμένων διανομέων συναδέλφων, όπως αυτά αναγνωρίστηκαν από το ΙΚΑ. που ισχυρίζεται ότι τα φιλοδωρήματα που λάμβαναν οι εργαζόμενοι από τους πελάτες και το νερό (!) που έπιναν από τη βρύση του μαγαζιού, πρέπει να συνυπολογίζονται ως κομμάτι του μισθού τους, που με την χυδαία και κατάπτυστη αγωγή εναντίον των εργαζομένων (ζητάει 800.000€ από 4 διανομείς φαγητού και μέλη της Επιτροπής Αγώνα Διανομέων για συκοφαντική δυσφήμιση), που ο ίδιος ο Τσαρούχας έχει δηλώσει  πως δεν μπορεί κανένας να του επιβάλλει να πληρώνει τα νόμιμα και θα απολύει όποιον θέλει…
..πρέπει  να πάρει απαντήσεις μέσα απ’ τους αγώνες μας!
Συνάδελφοι την ώρα που ο αγώνας μας τα δύο τελευταία χρόνια, έχει αρχίσει να φέρνει αποτελέσματα (ψήφιση νόμου για διανομείς, συνάδελφοι που οργανώθηκαν, διεκδίκησαν και  κέρδισαν δεδουλευμένα χιλιάδων ευρώ μέσω της Επιτροπής Διανομέων και του Συνδικάτου μας, πρέπει να δώσουμε την κατάλληλη απάντηση στον Τσαρούχα και σε κάθε εργοδότη που θέλει να μας γυρίσει έναν αιώνα πίσω, σε συνθήκες δουλοπάροικου:
ΔΕΝ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ! Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
ΜΕ ΟΠΛΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ!

Μικρά διαμάντια της παγκόσμια λογοτεχνίας

Κέιτ Σοπέν* , "Φεντόρα"

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaCq6Q0J58nR-nhUylSbkAhDtCfEQewu7iKT0Ejkoh7SJ9FI8M6Y6C4QUMc3RkND6apGvwx6PYcq8HZmuUsn4fbgh6vHgrxqgz18_RhT6sjArs8tzTnDjaBBszrpC5_Y9c4kwK/s1600/coming+train.jpg

Μετάφραση απόδοση: Βασίλης Κ. Μηλίτσης


Η Φεντόρα ήταν αποφασισμένη να πάει η ίδια με τη σούστα στο σταθμό για να παραλάβει τη δεσποινίδα Μόλδερς.
Αν και κάνα δύο απ’ την παρέα της φάνηκαν να μην τους αρέσει η απόφασή της – προπάντων ο αδερφός της – κανείς δεν έφερε αντίρρηση. Ισχυρίστηκε ότι το ζώο ήταν ατίθασο και δεν έπρεπε να εμπιστευτεί το χειρισμό του σε νεαρά άτομα.


Για να πούμε την αλήθεια η Φεντόρα ήταν αρκετά μεγάλη απ’ όσο την έκριναν η αδερφή της η Καμίλα και οι υπόλοιποι τους. Κι όμως κανείς δε θα σκεφτόταν έτσι αν δεν επέμενε στα νάζια της και στην ανόητη αντίληψη ανωτερότητας της ηλικίας της και της σοφίας της. Ήταν τριάντα χρονών.

Από πολύ νωρίς στη ζωή της η Φεντόρα είχε δημιουργήσει ένα ιδανικό και το κρατούσε σαν κάτι πολύτιμο. Σύμφωνα μ’ αυτό το ιδανικό μετρούσε κάθε αρσενικό που έπεφτε στην αντίληψή της και, περιττό να ειπωθεί, τους εύρισκε ανεπαρκείς. Οι νεαροί – που τους κάλεσαν τα αδέρφια της και πηγαινοέρχονταν συνέχεια εκείνο το καλοκαίρι – την απασχολούσαν σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν την ενδιέφεραν καθόλου. Φρόντιζε να έχουν τις ανέσεις τους – ερήμην της μητέρας της – την υγεία τους και την καλοπέρασή τους. Έβρισκε τρόπους για να διασκεδάζουν, χωρίς ή ίδια να συμμετέχει.
Και, καθώς η Φεντόρα ήταν ψηλή και λεπτή και κρατούσε το κεφάλι της ψηλά με μεγαλοπρέπεια, και φορούσε γυαλιά που της προσέδιδαν μια αυστηρότητα, μερικοί απ’ αυτούς – οι πιο ανόητοι – είχαν την εντύπωση πως αυτή ήταν εκατό χρονών. Ο νεαρός Μόλδερς πίστευε πως ήταν περίπου στα σαράντα.


Μια μέρα όταν αυτός στάθηκε μπροστά της πάνω στο χαλικόστρωτο δρομάκι για να τη ρωτήσει σχετικά με το απογευματινό άθλημα, η Φεντόρα, αν και ψηλή, έπρεπε να σηκώσει το βλέμμα της στο πρόσωπό του για να του απαντήσει. Τον ήξερε οχτώ χρόνια, αφότου αυτός ήταν δεκαπέντε, και για την ίδια δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα δεκαπεντάχρονο παλικαράκι.

Εκείνο το απόγευμα, όμως, σηκώνοντας το βλέμμα της να τον κοιτάξει, συνειδητοποίησε ξαφνικά ότι ο νεαρός ήταν πλέον άντρας – στη φωνή, στη στάση του, στο φέρσιμό του, από κάθε άποψη – ένας σωστός άντρας.


Με μια διαπεραστική ματιά και μια ακατανόητη πρόθεση, κατέγραψε κάθε λεπτομέρεια της μορφής του σαν να της ήταν κάτι παράξενο, κάτι καινούριο, σαν να τον έβλεπε για πρώτη φορά. Τα μάτια του ήταν γαλάζια, σοβαρά και τη στιγμή εκείνη λίγο προβληματισμένα για κάποιο ασήμαντο ζήτημα που ο νεαρός της έλεγε. Το πρόσωπό του ήταν ηλιοκαμένο, απαλό, χωρίς ίχνος κοκκινίλας εκτός από τα χείλη του που ήταν πειστικά, σταθερά και καθαρά. Η Φεντόρα συνέχισε να στοχάζεται το πρόσωπο του νεαρού και κάθε έκφρασή του ακόμη κι όταν αυτός είχε φύγει.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά ο νεαρός υπήρχε μόνο γι’ αυτή. Συνήθιζε να τον παρατηρεί όταν βρισκόταν κάπου κοντά, να ακούει τη φωνή του και να προσέχει και να λαβαίνει υπόψη της ό, τι έλεγε. Τον αναζητούσε. Τον επέλεγε όταν είχε την ευκαιρία. Τον ήθελε κοντά της, αν και η εγγύτητα αυτή την ενοχλούσε. Ένιωθε μια ανησυχία, μια ταραχή, μια προσδοκία όταν δεν τον έβλεπε και δεν τον άκουγε. Η ταραχή της μεγάλωνε όταν ήταν κοντά της – ένιωθε μια εσωτερική αναστάτωση, κατάπληξη, έκσταση, αλλά και αυτοπεριφρόνηση – μια γοργή, άγρια πάλη μεταξύ λογικής και συναισθήματος.
Η Φεντόρα δύσκολα μπορούσε να εξηγήσει ικανοποιητικά γιατί ήθελε η ίδια να πάει στο σταθμό για να παραλάβει την αδερφή του νεαρού Μόλδερς. Ένιωσε την επιθυμία να δει το κορίτσι, να βρεθεί κοντά του. Μια επιθυμία τόσο ανεξήγητη, όταν προσπάθησε να την αναλύσει, όσο και η παρόρμηση, στην οποία συχνά υπέκυπτε, να αγγίζει το καπέλο του νεαρού, που ήταν κρεμασμένο μαζί με τα υπόλοιπα πάνω στους ξύλινους πίρους στο χολ, όταν περνούσε από δίπλα τους. Μια φορά ένα σακάκι παρατημένο ήταν κρεμασμένο εκεί επίσης. Αυτή το πήρε με την πρόφαση να το κρεμάσει με τάξη. Δεν ήταν κανείς εκεί κοντά, και ενδίδοντας σε με ξαφνική παρόρμηση, έχωσε το πρόσωπό της για μια στιγμή στις τραχιές πτυχές του ρούχου.

Η Φεντόρα έφτασε στο σταθμό λίγο πριν αφιχθεί το τρένο. Ο σταθμός ήταν σ’ ένα όμορφο κοίλωμα, πράσινο και ευωδιαστό, στους πρόποδες ενός δασωμένου λόφου. Πιο πέρα σ’ ένα ξέφωτο έβλεπες ένα χωράφι με χρυσοκίτρινο σιτάρι, πάνω στο οποίο το φως του ηλιοβασιλέματος έπεφτε σε πλάγιες διακοπτόμενες ακτίνες. Μακρύτερα στις ράγες δούλευαν κάτι άντρες, και ο χτύπος σφυριών τους ήταν ο μόνος ήχος που τάραζε τη γαλήνη. Η Φεντόρα δε χόρταινε να το βλέπει όλο αυτό – τον ουρανό και το δάσος και το φως του ήλιου, να ακούει τους ήχους και ν’ απολαμβάνει τις ευωδιές. Όμως η στάση της – κομψή, συγκροτημένη, φλεγματική – δεν πρόδιδε τίποτε από τη συγκίνησή της καθώς βημάτιζε ζωηρά, με το μαστίγιο στο χέρι, και περιστασιακά να καταδέχεται να ανταλλάξει μια κουβέντα με τον ταχυδρόμο ή τον νυσταλέο πράκτορα.
Η αδερφή του Μόλδερς ήταν το μοναδικό άτομο που κατέβηκε από το τρένο. Η Φεντόρα δεν την είχε ποτέ ξαναδεί. Αλλά θα μπορούσε να αναγνωρίσει το κορίτσι ανάμεσα σε εκατό. Ήταν ένα μικροσκοπικό πλασματάκι. Αλλά χώρια απ’ αυτό, εντυπωσιάστηκε από το χρώμα των ματιών της. Είχε γαλανά μάτια με καθάριο βλέμμα. Αλλά πάνω απ’ όλα, ήταν εκείνα τα σφικτά, γεμάτα και καμπυλωτά χείλη, που κάλυπταν μια ολόλευκη, ομοιόμορφη οδοντοστοιχία. Υπήρχε ένα ανεπαίσθητο παιχνίδισμα στη μορφή της, ένα φευγαλέο εκφραστικό τέχνασμα, ένα ιδιόρρυθμο και ίδιο χαρακτηριστικό, όπως νόμισε: γνωρίσματα ιδιαίτερα της οικογένειας της κοπέλας.

Η υποδηλωτική ομοιότητα του κοριτσιού με τον αδερφό της ήταν έντονη, αιχμηρή ακόμη και στη Φεντόρα, που διαπίστωσε με ένα οδυνηρό συναίσθημα πως η εξοικείωση και η συνήθεια σύντομα θα θόλωναν την εικόνα.

Η δεσποινίς Μόλδερς ήταν ένα ήσυχο, επιφυλακτικό πλάσμα, και ολιγομίλητη. Είχε φοιτήσει στο κολέγιο με την Καμίλα, και μίλησε μέσες άκρες για τη φιλία τους και την πρώην οικειότητά τους. Η κοπέλα κάθισε χαμηλότερα από τη Φεντόρα στη σούστα, η οποία κατεύθυνε το άλογο χειριζόμενη το μαστίγιο και τα ηνία με δόκιμη ικανότητα.

«Ξέρεις, αγαπημένο μου παιδί», είπε η Φεντόρα με τον συνηθισμένο της μεγαλίστικο τρόπο. «Θέλω να νιώθεις εντελώς άνετη μαζί μας». Οδηγούσαν σ’ έναν μακρύ, ήσυχο δρόμο με φυλλωσιές, όπου το λυκόφως άρχισε μόλις να έρπει. «Να έρχεσαι σε μένα ελεύθερα και ανεπιφύλακτα – λέγοντάς μου κάθε σου ανάγκη και παράπονο. Νιώθω πως θα μου είσαι πολύ συμπαθής».

Μάζεψε τα ηνία στο ένα της χέρι, και ελευθερώνοντας το άλλο το πέρασε γύρω από τους ώμους της δεσποινίδας Μόλδερς.

Όταν το κορίτσι σήκωσε το μάτια της προς το πρόσωπό της μουρμουρίζοντας ένα ‘ευχαριστώ’, η Φεντόρα έσκυψε και της έδωσε ένα παρατεταμένο, διαπεραστικό φιλί στο στόμα.

Η αδερφή του Μόλδερς φάνηκε έκπληκτη, και όχι πολύ ευχαριστημένη. Η Φεντόρα με φαινομενικά ατάραχη αυτοσυγκράτηση, ξαναπήρε τα ηνία και κατά την υπόλοιπη διαδρομή στύλωσε το βλέμμα της μπροστά και ανάμεσα από τα αυτιά του αλόγου.

Αποτέλεσμα εικόνας για Kate Chopin American author

*Kate Chopin | American author | Britannica.com

Βίντεο για Kate Chopin "Fedora"
___________________________________________


Fedora 

 by Kate Chopin 

Text


Fedora had determined upon driving over to the station herself for Miss Malthers.

Though one or two of them looked disappointed—notably her brother—no one opposed her. She said the brute was restive, and shouldn’t be trusted to the handling of the young people.

To be sure Fedora was old enough, from the standpoint of her sister Camilla and the rest of them. Yet no one would ever have thought of it but for her own persistent affectation and idiotic assumption of superior years and wisdom. She was thirty.

Fedora had too early in life formed an ideal and treasured it. By this ideal she had measured such male beings as had hitherto challenged her attention, and needless to say she had found them wanting. The young people—her brothers’ and sisters’ guests, who were constantly coming and going that summer—occupied her to a great extent, but failed to interest her. She concerned herself with their comforts—in the absence of her mother—looked after their health and well-being; contrived for their amusements, in which she never joined. And, as Fedora was tall and slim, and carried her head loftily, and wore eye-glasses and a severe expression, some of them—the silliest—felt as if she were a hundred years old. Young Malthers thought she was about forty.

One day when he stopped before her out in the gravel walk to ask her some question pertaining to the afternoon’s sport, Fedora, who was tall, had to look up into his face to answer him. She had known him eight years, since he was a lad fifteen, and to her he had never been other than the lad of fifteen.

But that afternoon, looking up into his face, the sudden realization came home to her that he was a man—in voice, in attitude, in bearing, in every sense—a man.

In an absorbing glance, and with unaccountable intention, she gathered in every detail of his countenance as though it were a strange, new thing to her, presenting itself to her vision for the first time. The eyes were blue, earnest, and at the moment a little troubled over some trivial affair that he was relating to her. The face was brown from the sun, smooth, with no suggestion of ruddiness, except in the lips, that were strong, firm and clean. She kept thinking of his face, and every trick of it after he passed on.

From that moment he began to exist for her. She looked at him when he was nearby, she listened for his voice, and took notice and account of what he said. She sought him out; she selected him when occasion permitted. She wanted him by her, though his nearness troubled her. There was uneasiness, restlessness, expectation when he was not there within sight or sound. There was redoubled uneasiness when he was by—there was inward revolt, astonishment, rapture, self-contumely; a swift, fierce encounter betwixt thought and feeling.

Fedora could hardly explain to her own satisfaction why she wanted to go herself to the station for young Malthers’ sister. She felt a desire to see the girl, to be near her; as unaccountable, when she tried to analyze it, as the impulse which drove her, and to which she often yielded, to touch his hat, hanging with others upon the hall pegs, when she passed it by. Once a coat which he had discarded hung there too. She handled it under pretense of putting it in order. There was no one near, and, obeying a sudden impulse, she buried her face for an instant in the rough folds of the coat.

Fedora reached the station a little before train time. It was in a pretty nook, green and fragrant, set down at the foot of a wooded hill. Off in a clearing there was a field of yellow grain, upon which the sinking sunlight fell in slanting, broken beams. Far down the track there were some men at work, and the even ring of their hammers was the only sound that broke upon the stillness. Fedora loved it all—sky and woods and sunlight; sounds and smells. But her bearing—elegant, composed, reserved—betrayed nothing emotional as she tramped the narrow platform, whip in hand, and occasionally offered a condescending word to the mail man or the sleepy agent.

Malthers’ sister was the only soul to disembark from the train. Fedora had never seen her before; but if there had been a hundred, she would have known the girl. She was a small thing; but aside from that, there was the coloring; there were the blue, earnest eyes; there, above all, was the firm, full curve of the lips; the same setting of the white, even teeth. There was the subtle play of feature, the elusive trick of expression, which she had thought peculiar and individual in the one, presenting themselves as family traits.

The suggestive resemblance of the girl to her brother was vivid, poignant even to Fedora, realizing, as she did with a pang, that familiarity and custom would soon blur the image.

Miss Malthers was a quiet, reserved creature, with little to say. She had been to college with Camilla, and spoke somewhat of their friendship and former intimacy. She sat lower in the cart than Fedora, who drove, handling whip and rein with accomplished skill.

“You know, dear child,” said Fedora, in her usual elderly fashion, “I want you to feel completely at home with us.” They were driving through a long, quiet, leafy road, into which the twilight was just beginning to creep. “Come to me freely and without reserve—with all your wants; with any complaints. I feel that I shall be quite fond of you.”

She had gathered the reins into one hand, and with the other free arm she encircled Miss Malthers’ shoulders.

When the girl looked up into her face, with murmured thanks, Fedora bent down and pressed a long, penetrating kiss upon her mouth.

Malthers’ sister appeared astonished, and not too well pleased. Fedora, with seemingly unruffled composure, gathered the reins, and for the rest of the way stared steadily ahead of her between the horses’ ears. 

 
“Fedora” is Kate Chopin’s short story about a thirty-year-old
 woman in love with a younger man and determined to meet
the man’s sister.


Εγώ μεγάλωσα σα λύκος





Εγώ μεγάλωσα σα λύκος
χωρίς κοπάδι που κρυώνει
κι όταν πεινούσα και διψούσα
χόρταινα μόνο με το χιόνι.

Εγώ μεγάλωσα σαν ίσκιος
που έψαχνε κάποιον να δροσίσει
και παρακάλαγα να έρθει
κάτω μου κάποιος να καθίσει.

Εγώ μεγάλωσα σα σκέψη
που δεν τη σκέφτηκε κανένας
κι όλο ζητούσα να κυλήσω
απ’ το μελάνι κάποιας πέννας.

Κι όμως μέσα στη σιωπή άκουσα δυο βήματα
χρόνια είχα συντροφιά μόνο κάτι ποιήματα.
Κι όμως μέσα στη σιωπή ήρθες κι αναστήθηκα
ίσως βλέπει ο θεός, ίσως και να κρίθηκα.

Εγώ ταξίδεψα σα φύλλο
που ο αέρας το `χει αγαπήσει
και σε μια αυλή με τ’ άλλα φύλλα
ποτέ να πέσει δε θ’ αφήσει.

Εγώ κορφή βουνού μονάχη
τον ουρανό είχα ρωτήσει
σε τούτα πάνω εδώ τα ύψη
ποιος θα `ρθει για να με πατήσει.

Κι όμως μέσα στη σιωπή άκουσα δυο βήματα
χρόνια είχα συντροφιά μόνο κάτι ποιήματα.
Κι όμως μέσα στη σιωπή ήρθες κι αναστήθηκα
ίσως βλέπει ο θεός, ίσως και να κρίθηκα.

Πέμπτη, Μαΐου 30, 2019

Αδιανόητο: τιμή από "αριστερό" υπουργό στον μεγαλύτερο μαυραγορίτη της Κατοχής


Ο κανιβαλισμός της Ιστορίας

Κλέαρχος Τσαουσίδης



Πολλά μικρά επεισόδια στην τετραετία που κυβερνά ο «λογικός» ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην εξηγούν επιστημονικά τα αίτια της βαριάς εκλογικής του ήττας, αλλά συνθέτουν μιαν εικόνα ενός βαθύτατα αντιδραστικού κρατικού μηχανισμού, σε όλα τα επίπεδα, τον οποίον ελάχιστα κατόρθωσε να περιορίσει, κυρίως στην επαρχία.
Ο κινηματικός χαρακτήρας κάποιων ζωηρών ακτιβιστών μεταλλάχτηκε. Αποκαλύφθηκαν κάποιοι «καλοί νοικοκυραίοι» που σταδιακά -συνήθως όταν τους ανατέθηκε κάποια ευθύνη- τα έβρισκαν με τις παλιές καλές αρχές: τον παπά, τον δάσκαλο και τον χωροφύλακα.
Αντιλαμβάνομαι ότι όλοι δεν μπορούν να γνωρίζουν τα πάντα. Όμως όταν είσαι υπουργός ή βουλευτής, ρωτάς προτού να πάρεις μιαν απόφαση. Ρωτάς και για τα αυτονόητα, διότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε μια χώρα που επί 70 χρόνια πέρασε από μια πλύση εγκεφάλου άνευ προηγουμένου.
Ποιο είναι το θέμα; Ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου έδειξε ότι δεν μπορούσε να μην επικυρώσει την ονοματοθεσία ενός σχολείου στη Νέα Κίο προς τιμήν του Απόστολου Κιουζέ Πεζά. http://www.parapolitikaargolida.gr/wp-content/uploads/2019/03/sxoleio-logo.jpg 
Ο τιμώμενος φέρεται ως ευεργέτης της Νέας Κίου. Μπορεί. Όμως παράλληλα ήταν ο ιδιοκτήτης των Λιγνιτωρυχείων Καλογρέζας και αυτός που ζήτησε την επέμβαση των κατοχικών αρχών για να σταματήσει η απεργία των εργατών του στις 15 Μαρτίου 1944.
Ακολούθησε το Μπλόκο της Καλογρέζας και η εκτέλεση 22 Ελλήνων πατριωτών από τις κατοχικές δυνάμεις (στις οποίες είχαν συμπεριληφθεί και οι ντόπιοι δωσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες).
Το ότι ο Πεζάς κατηγορήθηκε ότι ήταν μαυραγορίτης, εκμεταλλευόμενος τις λιγνιτικές μπρικέτες -τον γνωστό «ανθρακίτη»- που ήταν ίσως το μόνο μέσο θέρμανσης στις χειμαζόμενες πόλεις, δεν είναι καθόλου επιλήψιμο για όσους εισηγήθηκαν την απόδοση αυτής της τιμής. Ούτε η εκτέλεση των 22 πατριωτών! Το σπουδαίο είναι ότι νοιάστηκε τη Νέα Κίο…
Αναρωτιόμαστε πώς συμβιβάζεται η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών από την ενιαία πλέον Γερμανία, σύμφωνα με τη σχεδόν ομόφωνη απόφαση της Βουλής στις 17/4/2019 με την επιβράβευση ενός συνεργάτη των κατακτητών;
Είναι δηλ. πιο ισχυρές από τις αποφάσεις της εθνικής αντιπροσωπίας «οι ομόφωνες -διάβαζε επιεικώς ανιστόρητες- αποφάσεις των εκπροσώπων της τοπικής κοινωνίας», όπως διατείνεται ο υπουργός Παιδείας; Δημοκρατική διαπαιδαγώγηση της ιστορικά αναλφάβητης νέας γενιάς δεν γίνεται με τον ιστορικό αναθεωρητισμό και την «υγειονομική ταφή» της μνήμης.
Σκεφτείτε να τιμούσαν κάποιοι σήμερα τον Αντών Τσαούς, τον Κισά Μπαζάκ, τον Πούλο ή τον Δάγκουλα, διότι, ναι μεν μπορεί να δολοφονούσαν αντιστασιακούς και άμαχους στη Μακεδονία, αλλά φρόντισαν και για το καμπαναριό του χωριού τους με τις λίρες που έκλεβαν από τα θύματά τους!
Ε, τότε, γιατί οι απόγονοι του στρατηγού Αθ. Χρυσοχόου, του κατοχικού φρούραρχου Θεσσαλονίκης, να μη ζητάνε και «το βόδι» από τους τρεις πολιτικούς κρατούμενους  της χούντας (Γρίμπα –Μηταφίδη -Σακέττα), που πρότειναν να αποκαθηλωθεί το όνομά του από δρόμο της πόλης; Και σ’ αυτήν την περίπτωση το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης αποφάσισε με μεγάλη πλειοψηφία.
Ή μήπως πρέπει να θυμίσουμε την άρνηση του ΓΕΣ, στα χρόνια που κυβερνούσε ο δικομματισμός της συμφοράς ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, να μετατραπεί σε χώρο μνήμης της αντιδικτατορικής αντίστασης ο χώρος βασανισμού των «κακών κομουνιστών» και των «συνοδοιπόρων» τους, δηλαδή το άντρο της χουντικής  ΚΥΠ,  που έδρευε στο σημερινό Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης;
Κάπως έτσι η Ιστορία κανιβαλίζεται και τα εγγόνια των δωσιλόγων και των χουντικών θα μας ζητούν και τα ρέστα, γιατί  δεν είπαμε ναι σε όλα!

*Ο Γαβρόγλου τίμησε τον μεγαλύτερο... μαυραγορίτη της Κατοχής !...

Πόσες γυναίκες ζωγράφους μπορείτε να αναφέρετε από την ιστορία;

Πόσες γυναίκες  ζωγράφους μπορείτε να αναφέρετε από την ιστορία; Αν πείτε λιγότερες  από μία χούφτα, δεν είστε μόνοι. Στην πραγματικότητα, υπήρχε ένα πλήθος γυναικών που πέτυχαν καλλιτεχνική λαμπρότητα και επαγγελματική επιτυχία από τις αρχές της δεκαετίας του 1500.
Σε αυτό το βίντεο, ο επαγγελματίας καλλιτέχνης Jill Poyerd καθοδηγεί τον θεατή  αναφερόμενος στη ζωή μερικών από τις πιο επιτυχημένες γυναίκες  ζωγράφους πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο,  θίγοντας  τους αγώνες τους, τους καταπιεστικούς περιορισμούς τους  και τον τρόπο με τον οποίο συμπαρατάχθηκαν δίπλα σε μερικές από τις πιο διάσημες προσωπικότητες  στην ιστορία της ζωγραφικής.

Διαλύοντας "βολικούς" εθνικούς μύθους

Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ: «Κερκόπορτα; Αστεία πράγματα!» 
 
 Πιμπλής Μανώλης



Η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ θυμάται παλαιότερα τους- ξένους φοιτητές της στη Σορβόννη να της στέλνουν... συλλυπητήριο τηλεγράφημα κάθε 29η Μαΐου, την ίδια ώρα που τα περισσότερα Ελληνόπουλα αν τα ρωτούσες τι έγινε τη μέρα εκείνη δεν ήξεραν ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε. Στην Ελλάδα έγινε, λίγο έως πολύ, μόδα να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα την Άλωση της Πόλης- μερικοί από κεκτημένη ταχύτητα ή άγνοια μιλούν για «εορτασμό», αντί για επέτειο, και να μην αρκούμαστε στον εορτασμό της έναρξης της Επανάστασης, κάθε 25 του Μαρτίου. Μεγάλη η σημασία της Πόλης, θα πει κανείς, για τους Έλληνες. Σωστό. Οπότε και η συμβολική σημασία της Άλωσης είναι εξίσου μεγάλη. Έστω και αν η πολιορκία της από τους Οθωμανούς ήταν απλώς μία από τις πολλές, έστω και αν το κλίμα της εποχής ήταν τέτοιο, η κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν τέτοια, που έκπληξη θα ήταν το να μην αλωθεί η Πόλη.
«Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Αλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής».
Ο διχασμός. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της Ενωσης των Εκκλησιών. Οι αντίθετοι στην Ενωση συμμαχούσαν και με τους Τούρκουςήταν οι λεγόμενες παρά φύσιν συμμαχίες. Οι υπέρμαχοι της Ενωσης διακήρυσσαν: “Οταν οι δύο Ρώμες ήταν ενωμένες διαφεντεύαμε τον κόσμο. Οταν διχάστηκαν, χάσαμε τα πρωτεία”. Με αυτή την έννοια η πραγματική πτώση της Πόλης χρονολογείται από το 1204 και μετά. Η ανθενωτική διαμάχη πήρε μάλιστα τεράστιες διαστάσεις μετά το 1438 και τη Σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ξεσήκωσε την Εκκλησία σε μια τελευταία προσπάθεια Ενωσης, αλλά ενώ η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω», λέει χωρίς να μασάει τα λόγια της η ελληνίδα βυζαντινολόγος, η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης στα 700 χρόνια ιστορίας του μεγάλου γαλλικού πανεπιστημίου.
Και συνεχίζει: «Υπήρχε όμως ακόμη ένας παράγοντας παρακμής. Ηταν η γενική δεισιδαιμονία που τρεφόταν από τις προφητείες. Ηδη από τον 6ο αιώνα υπήρχαν προφητείες, τότε ήταν όμως αισιόδοξες. Τώρα προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Αυτό ήταν, λοιπόν, το κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά. Οι Βυζαντινοί ζούσαν σε μια πόλη ερημωμένη. Και στα ανάκτορα του Πορφυρογέννητου πολύ λίγα δωμάτια χρησιμοποιούνταν. Οπως λέει και ο Παλαμάς στον “Δωδεκάλογο του Γύφτου”: “Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (...) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει”».

Το κλίμα της εποχής ήταν: δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά

«Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει πολύ νωρίτερα»
Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων πολύ νωρίτερα. «Ο λόγος που δεν έγινε αυτό και ανάσανε για πενήντα χρόνια ήταν ότι ο Βαγιαζίτ έπεσε στα χέρια των Μογγόλων» λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, έστω και αν τους δέχονταν εκεί με τιμές και δόξες. Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει. Διέθεσε τις ιντουλγκέντσιες- τα επί πληρωμή συγχωροχάρτια- του 1450, που ως ιντουλγκέντσιες Ιωβηλαίου ήταν πιο προσοδοφόρες, στον πόλεμο κατά των Τούρκων. Αλλο αν αυτό δεν ήταν αποτελεσματικό, αφού έδωσε τα χρήματα στους Αραγωνέζους που τα χρησιμοποίησαν για δικούς τους σκοπούς.
Πολλοί λένε ότι η Δύση δεν βοήθησε. Οταν όμως μιλάμε για Δύση τι εννοούμε; Οι Βυζαντινοί ήταν όλη η Ανατολή. Η Δύση ήταν πολυδιασπασμένη και ο Πάπας είχε ένα σχίσμα στην πλάτη του και την Ανατολική Εκκλησία εναντίον του. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους μαζί με τον απεσταλμένο του Πάπα, Ισίδωρο του Κιέβου, και τους Γενοβέζους, ο Γεννάδιος- ο Γεώργιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Αλωσητοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου. Και επίσης: μετά την πτώση της Πόλης, οι Δυτικοί έτρεμαν. Οταν ανέλαβε Πάπας ο Ενιο Σίβλιο Πικολομίνι, δηλαδή ο Πίος Β΄, έγραψε μια πραγματεία για την Αλωση στην οποία μιλούσε για καταστροφή της Χριστιανοσύνης. Αντίθετα οι Ρώσοι, που είναι μάλιστα φανατικοί ανθενωτικοί, δεν γράφουν σχεδόν τίποτα για την πτώση της Πόλης. Πέρασαν χρόνια για να αρχίσουν οι σλαβικοί θρήνοι. Εκείνοι που θρήνησαν από την αρχή για την Πόλη είναι στην Τραπεζούντα. “Πάρθεν η Πόλη, πάρθεν η Ρωμανία”, έλεγαν».

Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει

Η συμφωνία του σουλτάνου με τον Πατριάρχη
Το Ρούμελι Χισάρ, το κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ το 1452 για να ελέγχει το πέρασμα ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Μαρμαρά, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην έκβαση της πολιορκίας, λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Διούλκησε και τον στόλο περνώντας τα πλοία του στον Κεράτιο. Από την άλλη πλευρά, μόνο 3-4 πλοία γενοβέζικα πέρασαν και αυτά για να φέρουν τροφή στους πολιορκημένους». Βέβαια, δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία της ήττας των Βυζαντινών. «Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους. Απέναντι στους τουλάχιστον 100.000 άντρες του- μερικοί μιλούν για 120.000, άλλοι τους ανεβάζουν σε 200.000- αντιπαρατάσσονταν περίπου 4.500 άνθρωποι το πολύ, μαζί με τους ξένους. Και πολλοί ήταν παιδιά και γυναίκες που πολεμούσαν με αγκωνάρια. Μεγάλη ήταν η βοήθεια των Γενοβέζων, αλλά όταν σκοτώθηκε ο Τζουστινιάνι έχασαν το ηθικό τους και υποχώρησαν. Οσοι πολέμησαν, πάντως, πολέμησαν ηρωικά. Οταν ο Μωάμεθ έστειλε αποκρισάριο στον Παλαιολόγο ζητώντας του να παραδώσει την Πόλη, πήρε την απάντηση ότι η Πόλη δεν είναι δικό του πράγμα και πως “με τη δική μας θέληση αποφασίσαμε να πεθάνουμε”. Ακόμη και ο περίφημος Νοταράς που είχε τρεις υπηκοότητες και όλη του την περιουσία στο εξωτερικό, και που είπε ότι είναι καλύτερο το τουρκικό καφτάνι από τη λατινική τιάρα, πολέμησε και εν τέλει εκτελέστηκε από τους Τούρκους. Χαρακτηριστικό του ηρωισμού είναι ότι όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι. Και πρέπει να πούμε και για τον Μωάμεθ, που συνηθίζουμε να τον ταυτίζουμε με τη βαρβαρότητα, ότι δεν ήταν βάρβαρος ή δεν ήταν μόνο βάρβαρος. Ηταν από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές της Τουρκίας. Ηξερε τι ήθελε και πώς να το κάνει». Οσο για την Κερκόπορτα... «Ανοιγμένη ή ξεχασμένη. Αστεία πράγματα. Ηταν χιλιάδες έξω, τα καράβια τους στον Κεράτιο, οι Γενοβέζοι έφευγαν. Τι να πεις για την Κερκόπορτα; Σε συμβολικό επίπεδο μόνο μπορείς κάτι να πεις. Αλλά είναι σαν να λέμε ότι αντί να σκοτώνονταν τρεις Τούρκοι κατά την είσοδό τους στην Πόλη, θα σκοτώνονταν δέκα αν η πόρτα ήταν κλειστή. Και λοιπόν; Αφού είχαν ανεβάσει σκάλες και έμπαιναν από όπου ήθελαν».
«Ο Μωάμεθ έδωσε το πατριαρχικό αξίωμα στον Γεννάδιο Σχολάριο, ορίζοντάς τον αμέσως αρχηγό του Μιλιέτ, δηλαδή όλων των ορθοδόξων. Κάπως έτσι ξέρουμε γιατί η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε», λέει δηκτικά η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Κάπως έτσι φτάσαμε και στα σημερινά βατοπεδινά βακούφια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε αντίθεση με άλλες συμπεριφορές της πολιτείας, ότι όταν ο Μανουήλ Παλαιολόγος είναι στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει κίνδυνος καταστροφής, δημεύει όλα τα κτήματα του Αθω. Και ότι ο Κομνηνός δημεύει όλη την εκκλησιαστική περιουσία για να αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους». Την εποχή της Άλωσης, εξάλλου, υπήρχε έξαρση του μοναχισμού. «Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Αθω ήταν πρώτοι. Είναι πολλοί και δεν πολεμούν. Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν», σημειώνει η ελληνίδα βυζαντινολόγος.
Η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε...



«1453: Η Αλωση της Πόλης»

Πεντακόσια πενήντα πέντε χρόνια μετά την Αλωσης της Πόλης και τις δραματικές εξελίξεις που οδήγησαν στην οριστική πτώση του Βυζαντίου και στην άνοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το National Geographic έρχεται να προσφέρει στο παγκόσμιο κοινό ένα συγκλονιστικό οπτικοακουστικό λεύκωμα: «1453: Η Αλωση της Πόλης». 

Περιλαμβάνει ένα DVD-ντοκιμαντέρ παραγωγής 2007-08, τα οποία βασίζονται στο αρχειακό υλικό του National Geographic, συνδυασμένο με σπάνια ντοκουμέντα, ιστορικές μαρτυρίες και κινηματογραφικές λήψεις σε όλους τους τόπους στους οποίους εξελίχθηκαν τα γεγονότα. Με τη σφραγίδα ενός φορέα αδιαμφισβήτητου κύρους, το έργο αποτελεί πολύτιμο απόκτημα για τη βιβλιοθήκη κάθε ελληνικού σπιτιού, ενώ αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα για τις ελληνικές οικογένειες που έχουν ρίζες στην Κωνσταντινούπολη. Στο ντοκιμαντέρ που κυκλοφορεί σε DVD ξεδιπλώνονται με τον ανυπέρβλητο τρόπο του National Geographic, με δύναμη και καθαρότητα, τα συνταρακτικά γεγονότα που οδήγησαν στην Αλωση. Με εντυπωσιακό κινηματογραφικό υλικό από τη σύγχρονη Κωνσταντινούπολη, τη Βενετία, τη Φλωρεντία και αλλού, το DVD αναπλάθει και προβάλλει την ιστορική αλήθεια εκείνης της κοσμογονικής εποχής. Στο πολυτελές βιβλίο-λεύκωμα καταγράφεται όλη η πορεία από την πολιτική κατάρρευση του μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία (1071-1081) μέχρι την καταστροφή της Πόλης από τους Σταυροφόρους το 1204 και από την εμφάνιση των Οθωμανών στην Ευρώπη και την πρώτη πολιορκία της Πόλης το 1394 μέχρι τη σθεναρή ύστατη αντίσταση των Βυζαντινών σε ξηρά και θάλασσα κατά την πολιορκία του 1453. Κείμενα εποχής, γκραβούρες, χάρτες και άλλα σπάνια ντοκουμέντα εικονογραφούν όλα τα τραγικά γεγονότα που οδήγησαν στην αρχή του τέλους και, τελικά, στην πτώση, με όλες τις δραματικές επιπτώσεις για το λαό της Πόλης αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο.


Κυριάκος Βελόπουλος: Οι επιστολές του... Χριστού, οι κηραλοιφές και το εμπόριο της "Ελληνικής Λύσης"


Του Νίκου Λακόπουλου 
anoixtoparathyro.gr
Σε μια χώρα που υποδέχεται το Άγιο Φως με τιμές αρχηγού κράτους και πάει ο αριστερός υπουργός να το παραλάβει η έκπληξη των εκλογών δεν είναι ο Κυριάκος Βελόπουλος με την «Ελληνική Λύση»- με λίγο Πούτιν, Ορθοδοξία- Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια και έξω οι μετανάστες βεβαίως.
Με τις «επιστολές του Ιησού – ο οποίος ως γνωστόν ήταν αγράμματος, τα μαντζούνια για τη φαλάκρα και τις  κηραλοιφές από το Άγιο Όρος ο «επιχειρηματίας» του τηλεμάρκετιγκ πήρε ένα 4%, αλλά οι ηλίθιοι στην Ελλάδα είναι πολύ περισσότεροι και στη Δημοκρατία ως γνωστόν ψηφίζουν.
Το κόμμα του Βελόπουλου δεν πήρε όπως φαίνεται αρχικά από την Χρυσή Αυγή, όσο από το κόμμα του Καμμένου, τη Νέα Δημοκρατία- στην οποία στράφηκε ένα ποσοστό της Χ.Α. – από τον ΣΥΡΙΖΑ κι όπως λέει ο ίδιος και από το ΚΚΕ, λίγους. Το Μακεδονικό εδώ δούλεψε, αλλά κυρίως δούλεψε αυτό που έκανε ο Βελόπουλος, όπως και ο Άδωνις από τον καιρό που ήταν στο κόμμα του Καρατζαφέρη: πουλάμε κηραλοιφές και βιβλία καλύτερα όταν πουλάμε μαζί και λίγη Ελλάδα.
«Εχει επιστολές του Ιησού Χριστού του ιδίου. Γράφει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Επιστολή δική του. Θα είστε οι μοναδικοί στον κόσμο που θα έχετε επιστολές του Ιησού Χριστού, του Θεού μας! Το καταλαβαίνετε; Δεν το πιστεύετε; Ορίστε! Επιστολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Να τη. Αυτή εδώ είναι. Την έγραψε ο ίδιος. Ο ίδιος ο Θεός μας, ο Χριστός μας γράφει επιστολή. Να τη, ρε παιδιά! Επιστολή του Χριστού μας, του Ιησού μας. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός τις έγραψε. Εδώ μέσα είναι. Νιώθω δέος και μόνο που το κρατώ στα χέρια μου, να έχω τις επιστολές του Ιησού. Ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο;»
Η υπόθεση θυμίζει πολύ την «Αγία» που η Παναγία έγραφε στο δέρμα της μηνύματα και μάλιστα στα ελληνικά- τα οποία μιλούσε φαρσί- και ήταν μάλιστα αντικομμουνίστρια- κάπου το 1980. Σαράντα χρόνια μετά ο Βελόπουλος αποδεικνύει πως τίποτε δεν άλλαξε από τότε. Ίσως να άλλαξε μόνο τι ότι ο υπουργός που πάει να φέρει το Άγιο Φως είναι αριστερός -εκτός του ΠΑΣΟΚ προερχόμενος.
Οι νέοι είναι θρησκευόμενοι κι οι αριστεροί σε μεγάλο βαθμό. Ο Διαφωτισμός έχασε την μάχη ή δεν έφτασε ποτέ στην Ελλάδα- διακόσια χρόνια τώρα, οι παπάδες γράφουν καλύτερα στην τηλεόραση και ο Άδωνις είναι διανοούμενος και ιστορικός που προσφέρεται να κάνει μαθήματα δωρεάν στον Τσίπρα γιατί τα ξέρει καλά- μιλάει φαρσί τα αρχαία- και είναι δάσκαλος ρητορικής -μαζί και Ιστορίας.
Όλα μαζί τα ακροδεξιο-λαϊκά παίρνουν κοντά στο 15% -κι ας έπεσε η …¨»συστημική» πλέον Χρυσή Αυγή, αλλά πρέπει να αθροίσουμε σ΄αυτό το ποσοστό και την ακροδεξιά που κρύβεται στη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη, του Βορίδη και του Άδωνη, του Δαβάκη  και του Αντώνη Σαμαρά που έγραψε κάποτε:
«Κάποιοι θέλουν να σβήσουν την εθνική ταυτότητα αυτού του λαού. Δεν θα τους αφήσουμε! Κάποιοι θέλουν να σβήσουν και την Ορθοδοξία – που δεν είναι απλή «θρησκευτική επιλογή»… Είναι η ταυτότητά μας! Δεν θα τους αφήσουμε… Συντηρητισμός είναι η πίστη στις διαχρονικές αξίες που διατηρούν τη συνοχή της κοινωνίας, όταν κάνει άλματα στο μέλλον».
Στο μεταξύ μαζί με τον Βελόπουλο και καμιά δεκαριά βουλευτές δίπλα σ΄αυτούς της Χρυσής Αυγής η χώρα θάχει τρεις Μητσοτάκηδες στην πολιτική ζωή- τρεις Κεφαλογιάννηδες και παραλίγο δύο Παπανδρέου -σημάδι πως αυτή η χώρα ζει πάντα σε μια πολιτική καθυστέρηση στην οποία πρωταγωνισθεί η Δεξιά, αλλά συμμετέχει και η Αριστερά, αφού η Παναγία μπορεί τελικά να είναι …Συριζαία.
Ο ίδιος ο Χριστός, τον επικαλέστηκε και ο Αλέξης Τσίπρας πρόσφατα- ένας άθεος που τον …αγαπάει ο Θεός, ως τώρα δεν έχει κάνει καμία δήλωση για τη νίκη Βελόπουλου στις εκλογές. Υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι δεν συμμετέχει στις εκλογές. Απέχει. Ίνα πληρωθεί το ρηθέν του Νίκου Παππά:
«Οι δημοσκοπικές εταιρείες δεν μπόρεσαν να διαβλέψουν το ποσοστό της αποχής το γεγονός ότι είχαμε 7,8 μονάδες χαμηλότερη συμμετοχή από ότι στις εκλογές του Γενάρη του ΄15, επηρέασε κατά συντριπτικό τρόπο, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό την επίδοση του δικού μας ψηφοδελτίου».
Δηλαδή, δεν φταίμε εμείς, φταίνε αυτοί που απείχαν.
Πιθανόν η άνοδος της Ακροδεξιάς να συνδέεται με αυτό που ονομάζεται από την εποχή της «Αγίας Αθανασίας» κρίση της Αριστεράς, αλλά αυτό δεν έχουμε χρόνο να το αναλύσουμε: πρέπει να προλάβουμε να φέρουμε το Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα, να διαχωρίσουμε την Εκκλησία από το Κράτος, όσο ο Βελόπουλος θα εμπορεύεται νέα βότανα που φτιάχνουν μοναχοί στο Άγιο Όρος.
Να διογκώσουμε δηλαδή μια Ακροδεξιά την οποία θα επικαλεσθούμε μετά για να δικαιολογήσουμε την δική μας ύπαρξη στον αγώνα κατά της Ακροδεξιάς σε μια παράδοξη πορεία όπου το μέλλον είναι πίσω.

Είναι η αυστηρή χορτοφαγία ακραία διατροφική στάση ζωής;


Soy-whey-protein-diet.jpg1.Χορτοφαγία - Βικιπαίδεια

2. Αυστηρή χορτοφαγία - Βικιπαίδεια

3. List of vegans - Wikipedia


Vegans on top: Ori Shavit at TEDxHiriya

Ποιο είναι το κόστος ενός αβγού; Πολύ περισσότερο από ό, τι νομίζετε. Η δημοσιογράφος, blogger και κριτικός τροφίμων Ori Shavit εξηγεί γιατί οι Βίγκαν πρέπει να βρίσκονται στην κορυφή.

MEΓΑΛΟΙ ΟΠΕΡΑΤΙΚΟΙ ΤΕΝΟΡΟΙ

Εμβρυουλκός πολιτικών τεράτων

https://www.researchgate.net/profile/J_D_R_De_Raadt/publication/257664796/figure/fig4/AS:392782649806849@1470658089070/Anatomy-Lesson-of-Dr-Willem-Roeell-Troost-Cornelis-1728-Amsterdam-Museum.png

 «Μάθημα ανατομίας του Δρα Willem Röell, Troost, Cornelis (1728) Μουσείο του Άμστερνταμ.

 

Εμβρυουλκοί και αναδιανεμητές

 

 του Παντελή Μπουκάλα

Πηγή: kathimerini.gr


Τα μνημόνια, ως συνώνυμα της κρίσης, συνεχίζουν να μετακινούν τις «πλάκες» της κοινωνικής σφαίρας και να αναδιατάσσουν τον κομματικό χάρτη. Την Κυριακή ξανάγινε φανερό πως οι κοινωνικές μετατοπίσεις και οι κομματικές αναδιατάξεις συντελούνται πια σχεδόν σιωπηρά. Με τρόπο δηλαδή που υπερβαίνει τις «φωτογραφικές» δυνατότητες των δημοσκοπήσεων και τις ερμηνευτικές-προγνωστικές ικανότητες των κομματικών επιτελείων, για να μην προσθέσουμε τους επιστρατευθέντες από μερίδα των Μέσων αστρολόγους, που και αυτοί έπεσαν πανηγυρικά έξω.
Εγινε επίσης φανερό ότι το «success story» δεν πείθει, όποιος κι αν είναι ο αφηγητής του (ο κ. Αντώνης Σαμαράς και η Ν.Δ. το 2015, ο κ. Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ το 2019) όσους ευημερούντες αριθμούς κι αν έχει να παρουσιάσει, όποιων κοινωνικών ομάδων και αν εμφανιστεί ως υπέρμαχος. Το κόστος της βίαιης προσαρμογής στις απαιτήσεις των δανειστών (ακόμα και των λανθασμένων, όπως με κυνική ειλικρίνεια παραδέχονται πλέον οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και το ΔΝΤ) παραμένει τεράστιο, και τεράστιες επίσης οι ευθύνες όσων βρέθηκαν στη θέση του επιτηρούμενου κυβερνητικού διαχειριστή στα χρόνια της περιπέτειας. Ωσπου να αποπληρωθεί το βαρύτατο κόστος, ώσπου λ.χ. τα υπερπλεονάσματα να γειτονέψουν με τη λογική, δηλαδή με τις πραγματικές αντοχές και επιδόσεις της οικονομίας, τα μνημόνια, έστω και «σκισμένα» ή άρρητα, θα λειτουργούν σαν πολιτικός εμβρυουλκός.
Στις προχθεσινές εκλογές λειτούργησε ένας επιπλέον αναδιανεμητής ψήφων: το Μακεδονικό. Το πιστοποιούν η μεγάλη υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ από τα Τέμπη και πάνω, η άνετη επικράτηση του κ. Απόστολου Τζιτζικώστα στην Κεντρική Μακεδονία από τον πρώτο γύρο, κυρίως δε η είσοδος στην Ευρωβουλή της «Ελληνικής Λύσης». Το 2012, ο κ. Κυριάκος Βελόπουλος από το ΛΑΟΣ βρέθηκε στη Ν.Δ. Αποχώρησε το 2015 για να ιδρύσει ένα απολύτως προσωποπαγές κόμμα, όπως κάθε άνθρωπος που ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι τυγχάνει προνομιακός συνομιλητής της Ιστορίας και μοναδικός ακοίμητος εθνοφύλακας.
Ο κ. Βελόπουλος, ένας πρωταθλητής των fake news (μέχρι και χειρόγραφα του «Ελληνα» Χριστού ανακάλυψε), εμπορεύεται από τηλεοράσεως κηραλοιφές και συνωμοσιολογικές ανοησίες, αγιορείτικα βοτάνια και ισλαμοφαγία, Μακεδονία και αντισημιτισμό. Η μακεδονοκαπηλία ήταν ο ένας χορηγός του, οι φυγάδες της Χρυσής Αυγής ο δεύτερος. Απολύτως θετική η ήττα του νεοναζιστικού μορφώματος, ωστόσο το μεγάλο ποσοστό του στη νέα γενιά δεν επιτρέπει την πολλή χαρά.

Ένας απολαυστικός κερατάς

Ένας υπέροχος κερατάς

Ένας υπέροχος κερατάς


Κωμωδία σε τρεις πράξεις

Φερνάν Κρομλένκ
μετάφραση: Μαρλένα Γεωργιάδη

Ελληνικά Γράμματα, 1998
229 σελ.
ISBN 960-344-591-6, ISBN-13 978-960-344-591-3, [Κυκλοφορεί]
Τιμή
€ 8,96

Il magnifico cornuto (1964)

ENAΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΚΕΡΑΤΑΣ
Αποτέλεσμα εικόνας για The Magnificent Cuckold
Ζηλιάρης σύζυγος νομίζει ότι η γυναίκα του τον απατά.Καθώς περνάει ο καιρός, όλο αυτό του γίνεται εμμονή και τελικά την εξωθεί στην απιστία.
Θαυμάσια μεταφορά της δημοφιλέστατης "βουλεβαρτιανής"  θεατρικής κωμωδίας του Βέλγου Κρομλένκ (1886-1970). Αποτέλεσμα εικόνας για Fernand Crommelynck
Τα δύο ιερά τέρατα του Ιταλικού κινηματογράφου,   Ούγκο Τονιάτσι και Κλαούντια Καρντινάλε, κερδίζουν ακόμα και σήμερα με την ερμηνεία τους τον πιο απαιτητικό θεατή.
Η ταινία τοποθετεί το πλαίσιο δράσης των προσώπων στην Ιταλία της  δεκαετίας του ΄60, αναδεικνύοντας με έκδηλο  σατιρικό ύφος την ρηχή   ζωή της πλουτοκρατίας σε μία χώρα που αναπτυσσόταν εντυπωσιακά αλλά σπαρασσόταν από τις οξύτατες πολιτικές και κοινωνικές αντιθέσεις.
 Σκηνοθεσία: Antonio Pietrangeli 
Σενάριο: Fernand Crommelynck (play), Diego Fabbri (screenplay) 
Ηθοποιοί: Claudia Cardinale, Ugo Tognazzi, Bernard Blier

*The Magnificent Cuckold - Wikipedia

Μια αλλιώτικη Καθαρή Δευτέρα στην τουρκοκρατούμενη Ήπειρο

  Η ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ Διήγημα του  Χρήστου Χρηστοβασίλη (1862-1937) Ήμουν τότε παιδί όχι πλειότερο από οχτώ χρονών και μαθήτευα στον παπα-Αντ...