Το μέλλον κρίνεται τώρα
Οι εκλογές αυτές έχουν μεγάλη σημασία για ποικίλους λόγους. Και παρά το γεγονός ότι οι προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις του 2014 (αυτοδιοικητικές) και του 2015 συνοδεύονταν από το σασπένς μιας μεγάλης πολιτικής αλλαγής και μιας κρισιμότατης φάσης για την ίδια τη χώρα, οι εκλογές του 2019 διεκδικούν μια εξίσου σημαντική θέση στο χάρτη των εκλογικών αναμετρήσεων που θα μελετάται στο μέλλον.
Το βασικότερο διακύβευμα από πολιτική άποψη, των επερχόμενων βουλευτικών αλλά και των ευρωβουλευτικών εκλογών ως προπομπού τους, είναι το μοντέλο πάνω στο οποίο θα βαδίσει η χώρα τις επόμενες δύο δεκαετίες. Το μοντέλο πάνω στο οποίο θα ξαναχτιστεί. Εδώ, για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα, διαμορφώνονται δύο αντιδιαμετρικές στάσεις και στρατηγικές, που εκπροσωπούν κυριολεκτικά δύο διαφορετικούς κόσμους.
Η μία είναι της συντηρητικής παράταξης που δεν φαίνεται να έχει κάνει καμία βαθιά αυτοκριτική για το παρελθόν της, και συνακόλουθα εύκολα υποπτεύεται κανείς ότι θα έχει τάσεις πισωγυρίσματος σε πελατειακές, αναξιοκρατικές, ακόμα και ληστρικές του δημόσιου χρήματος λογικές από τις οποίες μάλλον δεν απομακρύνθηκε ποτέ.
Σε αυτό θα πρέπει να προσθέσουμε ότι ειδικά υπό το σημερινό ηγετικό της σχήμα, που έχει απομακρυνθεί από τις μεταπολιτευτικές αρχές του ιδρυτή της Ν.Δ., τα πράγματα έχουν και μια δεύτερη δυσάρεστη διάσταση: η συντηρητική παράταξη είναι σήμερα ένας συνδυασμός, ένα μίγμα της παλιάς αβερωφικής παράδοσης, μιας σκληρής δηλαδή δεξιάς που από σχετικά μικρή μειοψηφία έχει κοινοβουλευτικά πλειοψηφήσει, και της νεοφιλελεύθερης τάσης που εκπροσωπεί ο αρχηγός της προσωπικά. Αυτό το μίγμα, που δεν εδράζεται σε καμία πραγματικά πλειοψηφική τάση του όλου εκλογικού σώματος, ούτε καν του δεξιού, ακολουθεί τυφλά και άκριτα μια διεθνή τάση, από χώρες όμως όπου το φαινόμενο έχει πολύ βαθύτερες ρίζες. Έτσι, σε περίπτωση ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας από τη Ν.Δ. και μάλιστα υπό τη συγκεκριμένη ηγετική ομάδα που συνδυάζει τις νεοφιλελεύθερες ιδέες με τις ιδέες του ΛΑΟΣ, σε περίοδο δε που έχει ξεπεραστεί η κρίση και θα αισθανθεί ελεύθερη να δράσει, κινδυνεύουμε να βρεθούμε μπροστά σε πρώτου μεγέθους εκπλήξεις μπροστά στις οποίες το κλείσιμο της ΕΡΤ θα ωχριά. Κινδυνεύουμε δηλαδή να βρεθούμε μπροστά σε μέτρα που θα παίρνονται ελαφρά τη καρδία, ιδεοληπτικά ή και εκδικητικά, όπως κλείσιμο νοσοκομείων, μείωση ασφαλιστικών εισφορών με σκοπό τη μείωση των συντάξεων και την ανάπτυξη της ιδιωτικής ασφάλισης, τυφλές ιδιωτικοποιήσεις, με κάποια ιδιωτικά συμφέροντα να καραδοκούν για λεηλασία. Ο δρόμος αυτός όχι μόνο θα φέρει τη δημοκρατία πολλά χρόνια πίσω, αλλά μαθηματικά θα μας οδηγήσει ξανά στο κατώφλι του ΔΝΤ ως επαίτες, όπως συνέβη σε πολλές άλλες χώρες στο παρελθόν.
Η άλλη στρατηγική είναι να αποεκπαιδευτεί μια μερίδα της ελληνικής κοινωνίας από τις πελατειακές λογικές, να ενισχυθεί η αξιοκρατία, να γίνουν βήματα βελτίωσης της διοικητικής λειτουργίας και υγειούς ενίσχυσης του κρατικού τομέα, να υπάρχει διαρκής μέριμνα για τα φτωχότερα στρώματα, να ενισχυθεί το εισόδημα της μεσαίας τάξης μέχρι εκεί που αντέχουν τα δημοσιονομικά, κυρίως όμως να δημιουργηθεί ένα παραγωγικό μοντέλο που θα θωρακίσει τη χώρα. Ένα παραγωγικό μοντέλο που δεν θα βασίζεται σε ένα μόνο τομέα (λ.χ. τον τουρισμό ή το πετρέλαιο, όπως γίνεται αλλού με πολύ αρνητικά αποτελέσματα για τις χώρες) αλλά θα διασπείρεται σε πολλούς τομείς ώστε να βελτιωθεί το επίπεδο αυτάρκειας και να μειωθούν οι κίνδυνοι. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να ενισχύσει τη θέση αλλά και την αυτοπεποίθηση των πολιτών, να τους κάνει να εμπιστευθούν περισσότερο το κράτος και να δημιουργήσουν. Όλοι έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους για το πώς οδηγήθηκε η χώρα στην τεράστια αυτή δεκαετή περιπέτεια και οι πολίτες είναι περισσότερο έτοιμοι από ποτέ να ακολουθήσουν μια άλλη λογική, αν ένα κόμμα τους εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Άρα και για τον ΣΥΡΙΖΑ το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε είναι κομβικό: δεν πρέπει να γίνει ούτε ένα βήμα πίσω, προς τακτικές που μας ταλάνισαν στο παρελθόν, πρέπει να ακολουθηθεί η μέχρι τώρα στρατηγική που είναι δίκαιη και αποδίδει. Συνεχής διεύρυνση της αγοραστικής δύναμης μέχρι εκεί που αντέχει ο προϋπολογισμός, ενίσχυση της παραγωγής, διεύρυνση του παραγωγικού μοντέλου. Και συνεχής ενίσχυση των οχυρώσεων κατά της διαφθοράς, που ως τώρα έχει φέρει απτά αποτελέσματα και έχει σπάσει όζοντα δίκτυα δεκαετιών. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να πιέζουμε όλοι όσοι πιστεύουμε σε μια δικαιότερη κοινωνία, η Ελλάδα δεν θα έχει δεύτερη ευκαιρία εξυγίανσης αν δεν εδραιωθεί τώρα αυτός ο δρόμος. Επιπλέον, αν σε τόσο δύσκολες συνθήκες η χώρα κρατήθηκε όρθια με αποτελεσματική διακυβέρνηση σε κρίσιμους τομείς, δικαιούται κανείς να ελπίζει ότι σε μια δεύτερη τετραετία θα μπορούν να γίνουν πολύ περισσότερα πράγματα και με μεγαλύτερη ταχύτητα.
Αλλά και η ψήφος των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν στερείται σημασίας. Το αντίθετο. Και αυτό για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η αυτοδιοίκηση διαχειρίζεται σήμερα – και σωστά – πολύ μεγαλύτερους πόρους από το παρελθόν, σε μια λογική αποκέντρωσης της εξουσίας. Άρα το ποιος διαχειρίζεται αυτούς τους πόρους και προς τα πού τους κατευθύνει έχει σχεδόν την ίδια σημασία που έχει ως προς αυτό η διαχείριση της κεντρικής διοίκησης. Οι Περιφέρειες είναι πλέον μικρές κυβερνήσεις, υποχρεωμένες ωστόσο να συνεργάζονται με τις δημοτικές αρχές της ζώνης ευθύνης τους. Ειδικά η Περιφέρεια Αττικής τα τελευταία χρόνια όχι μόνο κατένειμε σωστά τεράστιους πόρους, όχι μόνο απέρριψε προτάσεις δήμων για έργα βιτρίνας ανακατευθύνοντας τις επιλογές τους προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, αλλά το έκανε και χωρίς κομματικές παρωπίδες (οι περισσότεροι δήμοι ήταν άλλωστε άλλων παρατάξεων). Αξίζει πια ο πολίτης να αναζητά τη σωστή πληροφόρηση για το ποια έργα έκανε ποιος και πώς. Θα εκπλαγεί όταν το μάθει. Έργα που διεκδικούν να οικειοποιηθούν πλείστοι των δημάρχων, έχουν στην πραγματικότητα σχεδιαστεί, χρηματοδοτηθεί και εποπτευθεί από την Περιφέρεια.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι για πρώτη φορά οι αυτοδιοικητικές εκλογές γίνονται με σύστημα απλής αναλογικής. Αυτό σημαίνει ότι η κουλτούρα της συνεργασίας, τόσο στο εσωτερικό των συμβουλίων, περιφερειακών και δημοτικών, όσο και ανάμεσα σε Περιφέρειες και Δήμους, πρέπει να ενισχυθεί και να εμπεδωθεί. Η Αριστερά είναι διαποτισμένη από μια τέτοια κουλτούρα και, λογικά, μπορεί να την υποστηρίξει. Άλλες πολιτικές δυνάμεις, που μια άλλοτε (δήθεν;) θανάσιμη εχθρότητα την μετέτρεψαν σε μνημονιακή συνεργασία, μπορεί να θελήσουν πρόσκαιρα να επιστρέψουν στη λογική της κοκορομαχίας, εντούτοις μπορεί να ελπίζει κανείς ότι θα υποχρεωθούν να συμφιλιωθούν με τη νέα πραγματικότητα.
Οι τριπλές εκλογές είναι λοιπόν σημαντικές. Οι τρεις κάλπες είναι αλληλένδετες και θα δείξουν αν η χώρα θα βαδίσει μπροστά ή όχι.
Καμιά φορά οι βαθιές αλλαγές, ενώ φαντάζουν δύσκολες και χρονοβόρες, μπορούν να γίνουν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ειδικά όταν τα πράγματα έχουν μπει σε ράγες, και ένα παρελθόν δεκαετιών φαυλότητας και αναποτελεσματικότητας να φαντάζει γρήγορα ως ένα κακό όνειρο, κάτι που ίσα θα θυμόμαστε ότι το έχουμε ζήσει.
*Ο Μανώλης Πιμπλής είναι δημοσιογράφος, υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στον Νότιο Αττικής με την παράταξη «Δύναμη Ζωής» με επικεφαλής τη Ρένα Δούρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου