Το ερώτημα της κάλπης: Αυτοκτονούν οι κοινωνίες; Συμπεράσματα, διλήμματα και προοπτικές πριν από το παραβάν

anoixtoparathyro.gr

---

Του Γ. Λακόπουλου
Ψυχραιμία, παιδιά. Ό,τι ήταν να πούμε, το είπαμε.  Ό,τι ήταν να προβλέψουμε, το προβλέψαμε. Τώρα παίρνει χαρτί και μολύβι ο ξενοδόχος και θα στείλει στον καθένα τον λογαριασμό. Στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία ο πολίτης είναι ο τελικός υπεύθυνος για την τύχη του.
Πάντως, όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, από Δευτέρα η χώρα θα έχει την ίδια κυβέρνηση.  Ο Τσίπρας θα είναι πάντα Πρωθυπουργός. Και θα είναι  για τέσσερις μήνες ακόμη, μέχρι να κριθεί  για τον απολογισμό του. Είναι πολύς δρόμος και αναμένονται πολλά ως τότε.
Κανονικά σ’ αυτές τις εκλογές θα έπρεπε να συζητάμε για τις τοπικές κοινωνίες και την καλύτερη οργάνωση τους. Για την οργάνωση της Ευρώπης, την καλύτερη εκπροσώπηση μας στο Ευρωκοινοβούλιο.
Μόνο αυτό δεν κάναμε. Και όποιος δεν είδε ότι ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτός που έσπευσε να βγάλει από την ατζέντα αυτά τα θέματα είναι τυφλός. Οι υπόλοιποι είδαμε τη χειρότερη αντιπολίτευση της Μεταπολίτευσης να οδηγείται από τον επικεφαλής  της στην πιο ευτελή -αλλά πανάκριβη- προεκλογική καμπάνια. Με τον ίδιο σε ρόλους που όταν δεν προκαλούσαν μειδιάματα προκαλούσαν οργή.
Ο Μητσοτάκης είπε τα πάντα, έταξε άπαντα, έκανε τα πάντα, «εγγυήθηκε» για τα πάντα. Αλλά από ουσία μηδέν. Παρακολουθούσαμε απλώς την απίστευτη βουλιμία ενός πολιτικού κληρονόμου να αποκτήσει εξουσία- για να αποδείξει ότι αξίζει. Με πολιτική χωρίς αρχές, όταν τη θέση της πολιτικής δεν έπαιρνε το πολιτικό μάρκετινγκ. Ή όταν δεν την υπηρετούσαν τα πιο τυχοδιωκτικά στοιχεία της χώρας.
Τελικά απλώς αποκαλύφθηκε. Από αυτές τις εκλογές ο Μητσοτάκης βγαίνει λιγότερο ηγετικός από ό,τι ήταν. Παρά την σκηνοθεσία και την επιτήρηση των ίματζ μέικερς πάτησε πολλές φορές τα κορδόνια του. Μόνο κατάλληλο να του αναθέσεις την τύχη σου δεν τον λες.
Από την άλλη ο Τσίπρας  επιβεβαίωσε το ιμπέριουμ της δημόσιας παρουσίας του. Αλλά επί της ουσίας άργησε να πάρει πρωτοβουλίες -όπως η απομάκρυνση του Καμμένου, η πολιτική διεύρυνση και η αναζήτηση νέας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Επιπλέον φάνηκε καθαρά ότι το κόμμα τον τραβάει απ’ το μανίκι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Το δίλημμα των εκλογών

Πάντως από αυτή την προεκλογική περίοδο ο Πρωθυπουργός  βγαίνει με ένα όφελος: το  βασικό προπαγανδιστικό όπλο των αντιπάλων του -τους οποίου  έχει κατανικήσει στο πεδίο της πολιτικής-  «να φύγει ο Τσίπρας» εξουδετερώθηκε στα μεσαία και κατώτερα στρώματα. Έμεινε ευσεβής πόθος των προνομιούχων.
Η πλειοψηφία των Ελλήνων κατάλαβε ότι έχει αρχίσει η πορεία εξόδου από την κρίση και η επίδρασή της στα νοικοκυριά  προκύπτει με χειροπιαστό τρόπο.
Ανεξάρτητα από το  εκλογικό αποτέλεσμα η  προεκλογική περίοδος ήταν ένα τεστ που θα φανεί χρήσιμο στις εκλογές του Οκτωβρίου. Κρίθηκαν πρόσωπα, πολιτικές, ρόλοι, δυνατότητες, προθέσεις, συμπεριφορές, ήθος και ποιότητα.
Πάνω από όλα τέθηκε το κεντρικό δίλημμα των βουλευτικών εκλογών που θα ακολουθήσουν: θα συνεχίσουμε την πορεία μπροστά ή θα γυρίσουμε πίσω;
Αυτή η στιγμή η χώρα βρίσκεται σε φάσης ανάκαμψης. Βγήκε από το Μνημόνιο, κλείνει τις μνημονιακές πληγές της, κινείται με ισοτιμία στο διεθνή χώρο, βρίσκεται σε ανάπτυξη. Θεμελιώνει την επιστροφή στη ευημερία, αποβάλλει τους χειραγωγούς από τον δημόσιο βίο, εξυγιαίνει επιμέρους λειτουργίες και απελευθερώνεται από δουλείες δεκαετιών.

Η κληρονομική δημοκρατία

Ασφαλώς η σημερινή κατάσταση δεν είναι ιδανική και να μην ξεχνάμε ότι  η χώρα χρεοκόπησε. Όχι από τη σημερινή κυβέρνηση φυσικά.  Ένας ακόμη -ο Σαμαράς αυτή τη φορά- ομολόγησε δημόσια ότι την είχαν φέρει στα πρόθυρα εξόδου από το ευρώ. Όχι ο Τσίπρας  βεβαίως.
Μετά από πολύ καιρό τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά. Υπάρχει σχέδιο και αποτέλεσμα και κυρίως υπάρχει ελπίδα και προοπτική. Το πιστοποιούν όλοι. Αλλά για να αποκατασταθεί η βλάβη της χρεοκοπίας από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ θα χρειαστούν χρόνια.
Οι Συριζαίοι δεν είναι ούτε αστέρια, ούτε άγγελοι. Υπάρχουν ράμματα για τη  γούνα τους και άρχισαν να φυτρώνουν και ανάμεσά τους άνθη του κακού.
Αλλά συνολικά η κυβέρνηση Τσίπρα έχει πάρει πρωτοβουλίες που έλυσε χρονίζοντα προβλήματα. Έκλεισε εθνικές πληγές, έσπασε αυγά, περιόρισε τους οικονομικούς  παράγοντες στη δουλειά τους.
Οι υπουργοί και τα κομματικά στελέχη δεν πολιτεύονται για να κλέβουν. Δεν πουλάνε από την πίσω πόρτα το δημόσιο πλούτο, δεν αλληθωρίζουν στην αλλαγή κοινωνικού και οικονομικού στάτους. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει προοπτική όπως αναγνωρίζει ολόκληρος ο πλανήτης.
Αυτή η πορεία πρέπει να συνεχιστεί για μια τετραετία ακόμη για να εδραιωθεί. Και ταυτόχρονα να εξυγιανθεί η πολιτική ζωή. Με την νέα την Κεντροαριστερά από τη μια πλευρά και την αυτοκάθαρση της ΝΔ για να αναδειχθεί σε σύγχρονη Κεντροδεξιά από την άλλη.
Ενδεχομένη νίκη της σημερινής ΝΔ του Νεομητσοτακισμού στις εκλογές της Κυριακής-, που θα διαβαστεί μάλιστα ως πρόκριμα και για τις βουλευτικές εκλογές -θα σημαίνει οπισθοδρόμηση.
Πάλι ένας υιός του πατρός, με πολιτικά χαρακτηριστικά που δεν κρύβονται πλέον, με εξουσία στα χέρια του και στα χέρια όσων τον περιβάλλουν, θα είναι δεύτερη καταστροφή μέσα σε μια δεκαετία.
Πάλι οι «νταβατζήδες» θα αποκτήσουν πρόσβαση στο δημόσιο χρήμα. Οι  ενδιάμεσοι -πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές , μανδαρίνοι- θα ξαναπλουτίσουν με πόρους που προορίζονται για την κοινωνία.
Πάλι μαθητευόμενοι μάγοι του νεοφιλελευθερισμού θα πειραματιστούν εκχωρώντας στη ιδιωτική κερδοσκοπία κοινωνικά αγαθά, όπως η υγεία, η παιδεία και η ασφάλιση. Και θα εκποιήσουν εθνικούς πόρους όπως είναι το νερό και η ενέργεια. Ενδεχομένη επιστροφή στην κληρονομική Δημοκρατία  δεν θα ήταν και πολύ υγιής εξέλιξη.
Πρώτα από όλα θα σήμαινε ότι η χώρα κατοικείται από Λωτοφάγους. Ότι οι πολίτες ξέχασαν ήδη ποια κόμματα  τη χρεοκόπησαν, εναλλασσόμενα στην  διακυβέρνηση.
Ποιοι την οδήγησαν σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και στα Μνημόνια και -ξεχνώντας τους σκυλοκαβγάδες τους- συγκυβέρνησαν. Με αποτέλεσμα  να επιδεινώσουν κι άλλο την την κατάσταση. Να γονατίσουν την κοινωνία και να καταστήσουν την Ελλάδα διεθνή περίγελο.
Η ανέλιξη του Σαμαρά -πρώτα- και του Μητσοτάκη στη ΝΔ είναι αποτέλεσμα της κρίσης που η ίδια δημιούργησε.
Θέλει άραγε κανείς επιστροφή στην εποχή της κυριαρχίας των κρατικοδίαιτων «μεγιστάνων»; Όταν με την ισχύ του χρήματος και την- άνομη- δύναμη των ΜΜΕ χειραγωγούσαν τις κυβερνήσεις και απομυζούσαν το δημόσιο, το τραπεζικό, και το κοινοτικό χρήμα, αλλά και το ιδιωτικό με το κόλπο του Χρηματιστηρίου;
Ποιος  επιθυμεί επιστροφή στη βαθιά ανομία, τη διαφθορά και τη σήψη που καλλιέργησαν στην κοινωνία τα δυο κόμματα για δεκαετίες; Τα ίδια έχουν εκδώσει «Μαύρες Βίβλους», το ένα εναντίον του άλλου με τα σκάνδαλά τους.

Η ήττα της πολιτικής

Επικράτηση της ΝΔ θα σημαίνει κοινωνική ανοχή στη χειρότερη δημοσιογραφία που γνώρισε μεταπολεμικά ο τόπος. Με πρόσωπα που καταχρώνται την ιδιότητα του δημοσιογράφου για να πλουτίζουν με  την ανάληψη αποστολών, διαμεσολαβήσεις και  συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Με εισοδήματα πολλαπλάσια από τους μισθούς τους και μετατροπή της δημοσιογραφίας σε εργαλείο εκβιασμών και κομματικών παρεμβάσεων.
Θα σήμαινε επίσης αμνήστευση των σκανδάλων. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είχαν εγκαταστήσει μεταξύ τους ένα σύστημα αλλληλοαπαλλαγής από τις ευθύνες για τα σκάνδαλα -που το ένα κόμμα αναδείκνυε εναντίον του άλλου- με την αθλιότητα του νόμου περί ευθύνης υπουργών και  τον  ασφυκτικό έλεγχο της Δικαιοσύνης .
Σήμερα και τα δυο κόμματα έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με την Εισαγγελία Διαφθοράς. Επιδίωξή τους είναι να μην μάθουμε ποτέ την αλήθεια για κομπίνες, μίζες  και παρανομίες στελεχών τους. Και να μην πληρώσει κανένας….
Φυσικά θα ήταν και επιβράβευση των οικονομικών και μιντιακών παραγόντων που έχουν θέσει υπό τον έλεγχό τους  την ΝΔ και επιχειρούν να ανακτήσουν την κυριαρχία τους, με ωμές παρεμβάσεις και την ακραία χρησιμοποίηση των ΜΜΕ που ελέγχουν ως εργαλεία παραπληροφόρησης.
Θα  ήταν ο θρίαμβος της οικογενειοκρατίας. Σαν μην την έχουμε υποστεί αρκετά μέχρι τώρα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κρύβει την πρόθεση του να θέσει τη χώρα υπό τον έλεγχο της οικογένειας του, την οποία προτάσσει  σαν συνδικαιούχος της  εξουσίας που διεκδικεί. Περισσότερα έχουμε μάθει από το ίδιο για τη σύζυγό του και τα παιδιά του, παρά για τα στελέχη της ΝΔ.
Τελευταίο, αλλά όχι και έσχατο: εκλογική νίκη της σημερινής ΝΔ θα ήταν ήττα της πολιτικής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε μέρος σε μια δημόσια δραστηριότητα εξευτελισμού της πολιτικής αντιπαράθεσης και έκπτωση του πολιτικού λόγου.
Πλαισιωμένος από ανήθικα πρόσωπα, σούργελα, δακτυλοδεικτούμενους και υπονομευτές των θεσμών και των κανόνων λειτουργίας   του κοινοβουλευτισμού και της ενημέρωσης.
Παραγκωνίζοντας τα πολιτικά στελέχη της ΝΔ και τις ιδρυτικές αρχές της επιδόθηκε στη πόλωση και τη μισαλλοδοξίας  ρίχνοντας νερό το  μύλο της ακροδεξιάς ταυτόχρονα. Αυτό δεν είναι πολιτική: είναι έφοδος αδίστακτων, ανερμάτιστων, σούργελων και καθυστερημένων.
Χίλια κουσούρια μπορεί έχει η σημερινή κυβέρνηση. Για πολλά μπορεί να γίνει κριτική στον Τσίπρα. Αλλά  κύλισαν τον τροχό μπροστά.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει εναλλακτική λύση… Και επειδή οι κοινωνίες δεν αυτοκτονούν, θα ήταν παράλογο οι πολίτες πίσω από το παραβάν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους άστοχα; Να βάλουν τα χεράκια τους και να βγάλουν τα ματάκια τους.
Γιατί τότε να δούμε «ποιος θα μείνει πίσω για να ακούει των γυναικών τα μοιρολόγια», όπως θα έλεγε ο Κολοκοτρώνης.