Financial Times : «Με το κενό με τη Βουλγαρία να μειώνεται σταδιακά, δεν είναι παράλογο να αναμένουμε ότι η Ελλάδα σύντομα θα γίνει η φτωχότερη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση»!
Με τη νέα του ταινία του που τιτλοφορείται «Poor things» ο
Γιώργος Λάνθιμος στρέφεται για πρώτη φορά στην καριέρα του στο gothic
θρίλερ.
Δόθηκαν στη δημοσιότητα οι πρώτες εκτεταμένες φωτογραφίες από το νέο
φιλμ του Γιώργου Λάνθιμου. Το «Poor things» έρχεται με μεγάλες
φιλοδοξίες καθώς πέρασαν ήδη 5 χρόνια από την τελευταία δουλειά του (η
«Ευνοούμενη» είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα όσκαρ με τις 10
υποψηφιότητες και το βραβεία Α γυναικείου ρόλου στην Ολίβια Κόλμαν) ενώ
είχε μεσολαβήσει η μικρή μήκους ταινία «Βληχή» της Λυρικής Σκηνής.
Το σενάριο του Τόνι Μακναμάρα, ο οποίος ήταν υποψήφιος για όσκαρ με
την «Ευνοούμενη» αποτελεί διασκευή του μυθιστορήματος του σκοτσέζου
Άλιστερ Γκρέι «Χαμένα κορμιά» (κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις
Νεφέλη)που είχε ως υπότιτλο «Επεισόδια από τη νεανική ζωή ενός γιατρού
του δημόσιου οργανισμού υγείας της Σκωτίας». Η υπόθεση του φιλμ
σχετίζεται με την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας, της Μπέλα Μπάξτερ (άλλη
μία συνεργασία του σκηνοθέτη με την Έμα Στόουν η οποία εκτελεί και χρέη
παραγωγού) η οποία ανασταίνεται χάρη στον ιδιοφυή και αντισυμβατικό
επιστήμονα δρ Γκάντγουιν Μπάξτερ (ο Γουίλεμ Νταφό στο ρόλο). Η
αναγεννημένη γυναίκα όμως παρά το δώρο της ζωής που της χάρισε ο
ευεργέτης της, αρχίζει να δυσανασχετεί για τους περιορισμούς που της
βάζει κι αποφασίζει να αντιδράσει. Διψασμένη για εμπειρίες και γνώση θα
το σκάσει με ένα τυχοδιώκτη και καταφερτζή δικηγόρο, τον Ντάνκαν (Μαρκ
Ράφαλο) και μαζί του θα περιπλανηθεί σε όλη τη Γη.
Το φιλμ που θα βγει στις αμερικανικές αίθουσες στις 8 Σεπτεμβρίου
έχει σοβαρές πιθανότητες να βρίσκεται στο διαγωνιστικό τμήμα του
φεστιβάλ της Βενετίας.
***************************
ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΣΤΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
The cast of Yorgos Lanthimos 'Poor Things' starring Emma Stone, Willem Dafoe, Ramy Youseff, Mark Ruffalo and Jerrod Carmichael.
Described as a re-imagining of Frankenstein in which the monster has been replaced with a beautiful, volatile erotomaniac named Bella Baxter (Stone).
Καταστροφή βιβλικών διαστάσεων στον σταθμό ηλεκτροπαραγωγής, σε
εγκαταστάσεις που αποτελούν δημόσια περιουσία, με την ανοχή των αρίστων.
Τα
λόγια είναι φτωχά μπροστά στις φωτογραφίες που αποτυπώνουν το μέγεθος
της καταστροφής στο μεγαλύτερο εργοστάσιο ζάχαρης στην Ελλάδα. Η
περηφάνια του μακεδονικού κάμπου από το 1962, η επένδυση του
Κωνσταντίνου Καραμανλή που έστεκε όρθια 60 χρόνια και παραδόθηκε το 2019
από την κυβέρνηση Μητσοτάκη στον Σερραίο «επενδυτή» -τι ιστορικός
σαρκασμός, αλήθεια-, έτοιμη για παραγωγή χιλιάδων τόνων ζάχαρης, σήμερα
δεν υπάρχει! Οπως δεν υπάρχει πλέον τευτλοκαλλιέργεια. Όπως τέσσερα
χρόνια δεν έχει παραχθεί κόκκος ζάχαρης.
Όταν στις 2.2.2023 υπό τον πρωτοσέλιδο τίτλο «Οργανωμένο έγκλημα στη ζάχαρη»
η «Εφ.Συν.» αποκάλυπτε τη μυστική επιχείρηση της Δίωξης Οργανωμένου
Εγκλήματος στις εγκαταστάσεις στο Πλατύ και μεταφέραμε τις αδιάψευστες
πληροφορίες για το πλιάτσικο στον εξοπλισμό, δεν φανταζόμασταν καν αυτό
που οι φωτογραφίες καταδεικνύουν. Κι επειδή οι φωτογραφίες πολλές φορές
«εξαπατούν», ερευνήσαμε τι ακριβώς απεικονίζουν. Oι πληροφορίες για τον
σταθμό ηλεκτροπαραγωγής που αφανίστηκε κυριολεκτικά έδωσαν στην
αποτυπωμένη καταστροφή βιβλικές διαστάσεις
Άλλα δύο βασικά τμήματα του εργοστασίου, αξίας πολλών εκατομμυρίων ευρώ, που
δεν υπάρχουν πια είναι το πλυντήριο τεύτλων και οι εκχυλίσεις. Οπως
έχουμε εξηγήσει («Εφ.Συν.» 3.2.2023, «Κλαίνε οι τευτλοπαραγωγοί στην Κεντρική Μακεδονία»),
οι εκχυλίσεις είναι το τμήμα εκείνο του εργοστασίου στο οποίο διαλύεται
η ζάχαρη από τα τεύτλα σε ζεστό νερό, δημιουργώντας έτσι τον
ακατέργαστο χυλό ο οποίος με περαιτέρω επεξεργασία θα μας δώσει την
καθαρή ζάχαρη. Ήταν τεράστια συγκροτήματα ημερήσιας δυναμικότητας
εκχύλισης 9.000 τόνων τεύτλων, εξ ολοκλήρου ανοξείδωτα, που αποτελούνταν
από μηχανικό εξοπλισμό και πάρα πολλούς αυτοματισμούς. Η σημερινή τους
θλιβερή κατάσταση απεικονίζεται στις αποκαλυπτικές φωτογραφίες. Η ζημία
αποτιμάται και εδώ σε πολλά εκατομμύρια. Για σύγκριση παραθέτουμε και
φωτογραφίες τής προ του 2019 κατάστασης. H σύγκριση μόνο δάκρυα προκαλεί.
Αυτό
που αποτυπώνει το σημερινό ρεπορτάζ δεν είναι άλλο από τη δραματικών
και οδυνηρών για την εθνική οικονομία διαστάσεων διάψευση του
κυβερνητικού αφηγήματος περί «επενδύσεων» και «ανάπτυξης» ή
«ενδιαφέροντος» για τον πρωτογενή τομέα της χώρας.
Γνώστες
κατασκευής βιομηχανικών εγκαταστάσεων ανάλογου μεγέθους είπαν στην
«Εφ.Συν.» ότι το εργοστάσιο στο Πλατύ για να καταστεί ξανά ενεργό
απαιτεί επένδυση 150 εκατομμυρίων. Τα λόγια περιττεύουν επίσης αν
αναλογιστούμε ότι το Πλατύ –όπως και τα άλλα εργοστάσια της ΕΒΖ–
βρέθηκαν στην κατάσταση αυτή για... δανειακή οφειλή στην Τράπεζα
Πειραιώς 160 εκατομμυρίων![....................................................]
Η ιστορική Φιλαρμονική Εταιρεία Κέρκυρας (σύντομη ιστορία από τον Ιστότοπο της ΦΕΚ)
HΦιλαρμονική Εταιρεία Κέρκυρας (γνωστή και ως «Παλαιά Φιλαρμονική») ιδρύθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1840 και είναι ο παλαιότερος μουσικοεκπαιδευτικός οργανισμόςστην Ελλάδα. Ο αρχικός σκοπός των ιδρυτών του ήταν η δημιουργία μιας πλήρους μουσικής ακαδημίας, παρόμοιας με εκείνες της γειτονικής Ιταλίας. Με τον τρόπο αυτό επιχειρήθηκε να δοθεί βιώσιμηλύση σε ένα χρονίζον πρόβλημα, δηλαδή την απουσία μιας παιδαγωγικά πλήρους μουσικής σχολής, η οποία θα προσέφερε στους Κερκυραίους μουσική εκπαίδευση, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, ηλικίας, φύλου και γενικής παιδείας. Στο σημείο αυτό πρέπει να ειπωθεί ότι πριν το 1840
στην Κέρκυρα πρόσβαση στη μουσική εκπαίδευση είχαν είτε άτομα που
μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στο οικονομικό έξοδο της πρόσληψης ενός
ιδιώτη μουσικοδιδασκάλου είτε τα μέλη των άτυπων επαγγελματικών μουσικών
συντεχνιών του νησιού. Ο δεύτερος ήταν και ο μόνος τρόπος μέσω του οποίου μπορούσε κανείς να αποκτήσει (ημι)επαγγελματική μουσική κατάρτιση.
Οι ιδρυτές της Φιλαρμονικής
Εταιρείας Κέρκυρας κατανοούσαν πλήρως τις παραπάνω αδυναμίες και -με
αφορμή την άρνηση της βρετανικής διοίκησης να επιτρέψει από τον Αύγουστο
του 1837 τη συμμετοχή στις θρησκευτικές τελετές του νησιού τιμητικού
στρατιωτικού αγήματος και μπάντας- ξεκίνησαν την οργάνωση ενός πρότυπου
μουσικού οργανισμού. Στο πλαίσιό του μπορούσε κανείς να καταρτιστεί
μουσικά τόσο σε πρακτικό επίπεδο (έγχορδα και πνευστά όργανα, πιάνο,
φωνητική μουσική) όσο και σε θεωρητικό (από βασικά θεωρητικά μέχρι
μουσική σύνθεση και αισθητική). Όλα τα παραπάνω προσφέρονταν στους
μαθητές της Φιλαρμονικής εντελώς δωρεάν από πλήρως καταρτισμένους
δασκάλους. Ο μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας του ιδρύματος παράλληλα με το
επίπεδο της εκπαίδευσης άλλαξαν τα δεδομένα της μουσικής παιδείας σε
τοπικό επίπεδο.
Κατά τον 19ο
αιώνα και μέχρι τα χρόνια του Μεσοπολέμου την καλλιτεχνική ηγεσία του
ιδρύματος είχαν κατά καιρούς μερικές από τις σημαντικότερες μορφές της
μουσικής της νεώτερης Ελλάδας, όπως για παράδειγμα ο Νικόλαος Μάντζαρος
(1795-1872), ο Δομένικος Παδοβάνης (1817-1892), ο Διονύσιος Ροδοθεάτος
(1849-1892), ο Δημήτριος Ανδρώνης (1866-1918) και ο Σπυρίδων Δουκάκης
(1886-1974). Όλοι οι παραπάνω κατάγονταν από την Κέρκυρα και είχαν
σημαντικές σπουδές στην Ιταλία ή στη Γερμανία. Πολλοί από τους μουσικούς
της Φιλαρμονικής σταδιοδρόμησαν (και σταδιοδρομούν) ως συνθέτες,
σολίστες, μουσικοί ορχηστρών και στρατιωτικών μουσικών σωμάτων και
αρχιμουσικοί, και συνεισέφεραν με τον τρόπο τους στη διαμόρφωση της
έντεχνης μουσικής στην Ελλάδα του 19ου και του 20ού αιώνα.
Παρά τις ποικίλες δραστηριότητες
της Φιλαρμονικής, το λαοφιλέστερο από τα μουσικά σχήματά της παραμένει η
μπάντα. Πρωτοεμφανίστηκε τον Αύγουστο του 1841 και υπήρξε εξαρχής το
δημοφιλέστερο μουσικό συνολό της. Αυτή πρωτοαπέδωσε τον Ελληνικό Εθνικό
Ύμνο το 1864 και αυτή παιάνισε κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 τον
«Ολυμπιακό Ύμνο». Αλλά και η εκπαιδευτική σημασία της μπάντας συνεχίζει
να είναι σημαντική. Ακόμη και σήμερα εκατοντάδες μαθητές έρχονται σε
πρώτη επαφή με τη μουσική μέσα από τη δωρεάν διδασκαλία των πνευστών και
κρουστών οργάνων. Μερικοί μάλιστα ανακαλύπτουν και το μουσικό τους
ταλέντο, γεγονός που τους οδηγεί να ακολουθήσουν τελικά επαγγελματική
καριέρα στη μουσική. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα πρότυπα της μπάντας της
Φιλαρμονικής υιοθετήθηκαν κατά καιρούς και από άλλα παρόμοια σχήματα
εντός και εκτός Κέρκυρας.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 η Φιλαρμονική Εταιρεία Κέρκυρας έχει ξεκινήσει
σειρά δράσεων με σκοπό τη διεύρυνση των μουσικών δραστηριοτήτων της.
Εκτός από την μπάντα της, η Φιλαρμονική διατηρεί πλέον συμφωνική
ορχήστρα και έχει ενεργοποιήσει πλήρως τη διδασκαλία εγχόρδων και
πιάνου. Η μπαντίνα της, επίσης, προσφέρει την ευκαιρία στους
εκκολαπτόμενους μουσικούς να συμμετάσχουν από μικρή ηλικία σε ένα
μουσικό σύνολο. Κάθε χρόνο 100-150 νέοι μαθητές εγγράφονται στις σχολές
της για να διδαχθούν δωρεάν μουσική. Επίσης, η νέα αίθουσα εκδηλώσεων
φιλοξενεί μαθητικές συναυλίες και άλλες μουσικές εκδηλώσεις, ενώ από το
2009 οργανώνονται εκεί και μουσικολογικές διαλέξεις. Τέλος, τόσο το
διοικητικό όσο και το μουσικό αρχείο του ιδρύματος είναι πλέον προσιτό
στους ερευνητές, ενώ το Μουσείο Μουσικής της Φιλαρμονικής άνοιξε στο
κοινό το 2010.Φιλαρμονική Εταιρεία Κερκύρας (Παλαιά)
Συναυλία του Μουσικού Σώματος (Μπάντας)
Διεύθυνση: Αρχιμουσικός Σπύρος Προσωπάρης
Σάββατο του Λαζάρου 8 Απριλίου 2023, Πάσχα 2023
Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας
Το 1909, η πανέμορφη αλλά ανήθικη βρετανική καλλονή Ivy Lexton συναντά τον μεγαλύτερο σε ηλικία αλλά πλούσιο Miles Rushworth. Χωρίς
να διστάζει που είναι ήδη παντρεμένη με τον Τζέρβις
και επιπλέον διατηρεί εξωσυζυγικό δεσμό με τον Ρότζερ, κυνηγά τον Μάιλς και δεν έχει πρόβλημα να τον γοητεύσει, αλλά παραδόξως ανακαλύπτει ότι η σχέση δεν μπορεί να προχωρήσει , επειδή εκείνος έχει ως αρχή να μη μπλέκει με με τις
γυναίκες άλλων ανδρών.
Αυτό φυσικά δεν είναι πρόβλημα για την Ivy Lexton και βάζει μπρος ένα σατανικό σχέδιο για να απαλλάξει τον άντρα της από την παρουσία του στον μάταιο ετούτο κόσμο .
Η ταινία είναι καλά σκηνοθετημένη και με έξοχους φωτισμούς, που αναδεικνύουν την ατμόσφαιρα ενός καλά δομημένου και με έντονο σασπένς αστυνομικού θρίλερ . Οι ερμηνείες είναι πειστικές , όμως ξεχωρίζει ιδιαίτερα αυτή της Τζόαν Φοντέν, που υποδύεται τη "διαβολογυναίκα" Ivy.
●Πέρασαν
εβδομήντα χρόνια από τον θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν (1878-1953) και μόλις
πρόσφατα εγκαινιάστηκε ένα νέο μνημείο του στο Βόλγκογκραντ (το πρώην
Στάλινγκραντ). Πώς ερμηνεύετε αυτό το γεγονός;
Ετορε Τσινέλα:
Εδώ και καιρό γίνεται στη Ρωσία μια επανεκτίμηση του Στάλιν. Ο Ρώσος
πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν απεχθάνεται τον Λένιν και την μπολσεβίκικη
επανάσταση, την οποία κατηγορεί ότι κατέστρεψε την προεπαναστατική
Ρωσία, ενώ θαυμάζει την εξωτερική πολιτική του Στάλιν, τον τρόπο με τον
οποίο εδραίωσε και διεύρυνε τις κτήσεις της τσαρικής Ρωσίας, νικώντας
στη σύγκρουση εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας.
Λουτσιάνο Κάνφορα:
Στις 7 Σεπτεμβρίου 2008, ο Σέρτζιο Ρομάνο έγραφε στην Corriere della
Sera ότι για τους Ρώσους ο Στάλιν είναι ο δημιουργός της βιομηχανίας, ο
μεγάλος υποκινητής της απελευθέρωσης στη διάρκεια του παγκόσμιου
πολέμου, ο ηγέτης που έδωσε στη Ρωσία το κύρος της μεγάλης δύναμης. Ο
Πούτιν, σημείωνε ο Ρομάνο, «δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίσει τον
σοβιετικό δικτάτορα σαν μαύρη τρύπα». Εγώ συμμερίζομαι αυτή την εκτίμηση
και προσθέτω ότι η Corriere είχε ήδη εκφραστεί έτσι στις 6 Μαρτίου
1953, όταν πέθανε ο Στάλιν, με ένα άρθρο του διευθυντή της Μάριο
Μισιρόλι, στο οποίο διαβάζουμε ότι «όταν ήρθε η ώρα της μέγιστης
δοκιμασίας, ο άνδρας στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και στο ύψος των
καθηκόντων που η ιστορία του είχε αναθέσει».
●Η μέγιστη δοκιμασία ήταν η σύγκρουση με τη Γερμανία;
Κάνφορα:Στον
εικοστό αιώνα, η Ρωσία ηττήθηκε σε όλους τους πολέμους εκτός από
εκείνον. Ηττήθηκε από την Ιαπωνία, ηττήθηκε έπειτα στον A’ Παγκόσμιο
Πόλεμο και στη συνέχεια στον Ψυχρό Πόλεμο. Η μοναδική νίκη είναι εκείνη
που επιτεύχθηκε στον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο οι Ρώσοι αποκαλούν
«Μεγάλο πατριωτικό πόλεμο». Στον Στάλιν οφείλεται η στροφή της
σοβιετικής εμπειρίας προς τον ρωσικό πατριωτισμό. Η ιστορία αποτελείται
από συνεχείς μετασχηματισμούς. Ο Μουσολίνι έφτασε μάλιστα να γράψει ότι ο
Στάλιν είχε γίνει φασίστας και δεν ήθελε να το παραδεχθεί. Πέρα από το
προπαγανδιστικό κίνητρο, ο Ιταλός δικτάτορας αντιλαμβανόταν την εθνική
κατεύθυνση προς την οποία προσανατολιζόταν η ΕΣΣΔ ήδη με την επιλογή του
«σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα». Όλα αυτά εξηγούν την επανεκτίμηση της
μορφής του Στάλιν στην τωρινή Ρωσία, η οποία άλλωστε βρίσκεται σε πόλεμο
και επομένως τείνει να εξαίρει το σύμβολο των νικών του παρελθόντος.
●Μεταξύ του Λένιν και του Στάλιν συναντάμε περισσότερα στοιχεία συνέχειας ή αλλαγής;
Τσινέλα:
Ο Λένιν ήταν εκείνος που έθεσε τις βάσεις της σοβιετικής τυραννίας,
εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς που ήταν σκληρό και μη λαοφιλές. Ωστόσο, δεν
έφτασε ώς το σημείο να κηλιδωθεί με τα τρομερά ανοσιουργήματα που
διέπραξε ο διάδοχός του. Διαφορετικά από τον Στάλιν, ο Λένιν διατήρησε
μια αμυδρή ιδέα ηθικότητας, τουλάχιστον στις σχέσεις με τους κομματικούς
συντρόφους του. Πριν πεθάνει, ο Λένιν κατόρθωσε να εντοπίσει ορισμένα
αρνητικά γνωρίσματα του σοβιετικού συστήματος, υπέδειξε μια διαφορετική
προσέγγιση απέναντι στον αγροτικό κόσμο και διείδε τον κίνδυνο που
αντιπροσώπευε ο Στάλιν, αλλά δεν είχε το κουράγιο να στοχαστεί για τις
δικές του πολιτικές ευθύνες. Εξάλλου, εκτράχυνε τη δικτατορία και
συνέχισε να καταδιώκει τα σοσιαλιστικά κόμματα. Οι σχέσεις μεταξύ Λένιν
και Στάλιν ήταν πολύ στενές τουλάχιστον μέχρι το 1922. Αλλά στην
περίφημη «πολιτική διαθήκη» του, δηλαδή στις σημειώσεις του 1922-1923
που γράφτηκαν στη διάρκεια της σοβαρής ασθένειάς του, ο Λένιν διατύπωσε
μιαν αρκετά αρνητική κρίση για τον Στάλιν.
Τσινέλα:
Θα ήθελα να σας θυμίσω μια πολύ βαθιά διαφορά. Στις αρχές της δεκαετίας
του 1920, ο Στάλιν είχε μιαν εξαιρετική διαίσθηση: αντιλήφθηκε τη φύση
της μαζικής κοινωνίας. Όταν ο Λένιν δημιούργησε το μπολσεβίκικο κόμμα,
απέβλεπε σε μιαν ελιτίστικη οργάνωση (το κόμμα των επαγγελματιών
επαναστατών). Ο Στάλιν αντίθετα, παρόλο που ήταν πεισμένος ότι το κόμμα
έπρεπε να είναι ένα είδος ιπποτικού τάγματος, αντιλήφθηκε ότι στο
προσκήνιο της σύγχρονης κοινωνίας κινούνται οι μάζες και ότι αυτές οι
μάζες έπρεπε να τιθασευτούν, να οργανωθούν, να καθοδηγηθούν, να
χειραγωγηθούν. Ο Λένιν παρέμεινε ένας ιακωβίνος επαναστάτης, ένας
θιασώτης του Διαφωτισμού και του ορθολογισμού. Η κατανόηση των
θεμελιωδών γνωρισμάτων της σύγχρονης μαζικής κοινωνίας συνδέει αντίθετα
τον Στάλιν με τον Χίτλερ και με τον Μουσολίνι. Χρειάζεται επομένως να
διακρίνουμε τον ιακωβίνικο κομμουνισμό του Λένιν από τον ολοκληρωτικό
κομμουνισμό του Στάλιν.
Κάνφορα:
Μια ουσιώδης αλλαγή γραμμής πραγματοποιείται ήδη από τον Λένιν με τη
Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ), το άνοιγμα στον αγροτικό κόσμο που
διαδέχεται τις ριζικές επιλογές του πολεμικού κομμουνισμού. Η στάση του
είναι συχνά εμπειρική, πραγματιστική: σκεφτείτε τη σχέση που εγκαθιδρύει
με την αυτοκρατορική Γερμανία, το μοναδικό κράτος που αναγνωρίζει ήδη
από το 1918 τη σοβιετική Ρωσία μετά τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Ο
Στάλιν με τη σειρά του αλλάζει γραμμή πάρα πολλές φορές. Ο Ισαάκ
Ντόιτσερ, πολύ επικριτικός απέναντι στον Στάλιν, δημοσιεύει αμέσως μετά
τον θάνατό του ένα βιβλίο με τίτλο «Η Ρωσία μετά τον Στάλιν», όπου
γράφει ότι, αν είχε επιζήσει ο Λένιν, θα ήταν υποχρεωμένος να επιλέξει
και πιθανότατα θα είχε συμπεριφερθεί όπως ο διάδοχός του.
Κάνφορα:
Αυτή τουλάχιστον είναι η γνώμη του Ντόιτσερ, που ήταν πολύ οξυδερκής
αναλυτής. Σε ένα πρώτο διάστημα ο Στάλιν έχει μια ήπια προσέγγιση
απέναντι στον αγροτικό κόσμο, σε αντίθεση με τον Τρότσκι. Έπειτα όμως ο
Στάλιν, με την κολεκτιβοποίηση της γεωργίας, εφαρμόζει με μιαν ορισμένη
έννοια την πολιτική του Τρότσκι με τρομερές συνέπειες. Το ίδιο ισχύει
και με την εξωτερική πολιτική. Μεταξύ της παρέμβασης στην Ισπανία υπέρ
της δημοκρατίας και του συμφώνου με το Τρίτο Ράιχ υπάρχει πελώρια
διαφορά. Ο τελευταίος λόγος του Στάλιν στο 19ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, το
1952, είναι μια παρότρυνση στα κομμουνιστικά κόμματα να υψώσουν τη
σημαία των δημοκρατικών ελευθεριών, που είχε εγκαταλείψει η αστική τάξη.
Μεταξύ αυτού του λόγου και της γραμμής των πρώτων ετών της δεκαετίας
του 1930, που στιγμάτιζε τους σοσιαλιστές σαν «σοσιαλφασίστες», υπάρχει
άβυσσος. Με δυο λόγια, οι πολιτικές στροφές είναι σύμφυτες με τη
διαχείριση της εξουσίας. […]
ℹ️ Ο
Λουτσιάνο Κάνφορα είναι ομότιμος καθηγητής ελληνικής και λατινικής
Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπάρι. Είναι γνωστός στον Έλληνα
αναγνώστη, καθώς ορισμένα από τα πολλά βιβλία που έχει γράψει για την
ιστορία του αρχαίου κόσμου, αλλά και για την ιστορία και την ιδεολογία
της δημοκρατίας, έχουν μεταφραστεί και στη γλώσσα μας. Ο Έτορε Τσινέλα
είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας και Ιστορίας της Ανατολικής Ευρώπης
στο Πανεπιστήμιο της Πίζας. Βαθύς γνώστης της σοβιετικής ιστορίας, έχει
αφιερώσει σε αυτήν πολλά από τα έργα του. Στη γλώσσα μας κυκλοφορεί το
βιβλίο του «Ο άλλος Μαρξ» (μετάφραση: Αννα Γρίβα, Οι Εκδόσεις των
Συναδέλφων 2019)
Ο
Ζορζ Ματιέ ήταν Γάλλος ζωγράφος, θεωρητικός της τέχνης και
μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών στο Παρίσι. Θεωρείται ένας από τους
πατέρες της ευρωπαϊκής λυρικής αφαίρεσης, μιας τάσης του ανεφορμαλισμού. [...................]
Georges Mathieu Born: January 27, 1921; Boulogne-sur-Mer, France Died: June 10, 2012; Boulogne-Billancourt, France Nationality: French Art Movement: Art Informel, Tachisme, Abstract Art Genre: abstract Field: painting
_____________________________ Georges Mathieu is a French painter and theorist known for launching the movement of lyrical abstraction and informal art in post-World War II Paris.
He published several manifestos emphasizing the beliefs of lyrical abstraction important in the creation of paintings: priority to the primacy of speed, refusal of references and an ecstatic state of mind.
His work is characterized by a particular calligraphy and rhythmic quality akin to the so-called dripping works of Jackson Pollock.
He often goes to French television sets to create paintings, “the most important moments are when I paint in public,” he says. “It is the joy of communion with the other. A bit like in love. What defines love is this tension between two people who share the same interest.
Born on January 27, 1921 in Boulogne-sur-Mer, France, Mathieu pleads for the improvement of the design of everyday objects and the disavowal of the culture produced by the mass media. His works can be found in the Guggenheim Museum in New York and the Art Institute of Chicago, among others.
_________________________
Soundtrack: Edward MacDowell Piano Concerto No. 1 In A Minor, Op. 15, I. Maestoso; Allegro Con Fuoco II. Andante Tranquilo III. Presto Derek Han (piano), Chicago Sinfonietta, Paul Freeman (conductor)Vangelis: Georges Mathieu (complete, unreleased, remastered)
Borgs Borneé:"This is experimental Vangelis in its purest form. Some parts remind me of Stravinsky's Rite of Spring, and the ending track gives off a lot of vibes of "Friends Past Reunited" from Stairway to the Stars by The Caretaker".
Από τον κυβερνητικό «περίπατο», σε ένα «νέο τοπίο»
Άρθρο του Γιάννη Λούλη*
Για ένα μεγάλο διάστημα, η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, έμοιαζε να
οδεύει προς μια σχετικά άνετη δεύτερη θητεία. Που θύμιζε, λίγο πολύ,
περίπατο. Στο διάστημα αυτό ο Μητσοτάκης είχε μια καλή διεθνή παρουσία,
φάνταζε «πρωθυπουργικός», και ο βασικός ανταγωνιστής του, ΣΥΡΙΖΑ,
βρισκόταν σε αφασία. Ο, για ένα διάστημα, ιδιαίτερα χαρισματικός Αλέξης
Τσίπρας είχε απωλέσει την όποια λάμψη του. Ενώ το κόμμα του, μέσα από τη
δίνη κρίσεων είχε ανάγκη από άμεση και τολμηρή μεταμόρφωση. Το σκηνικό
πάντως εφόσον η κυβέρνηση ήταν στοιχειωδώς απολεσματική, έμοιαζε,
αμετακίνητο. Πολύ περισσότερο μάλιστα, καθώς διέθετε προκλητικά
συντριπτική στήριξη από τα ΜΜΕ. Η εικόνα αυτή δεν έμοιαζε εύκολο να
κλυδωνισθεί. Με δυο λόγια, για να μεταβληθούν τα δεδομένα αυτά,
χρειάζονταν κάποιο ισχυρό κυβερνητικό ταρακούνημα. Και ταυτόχρονα να
συνέλθει ο Τσίπρας, ώστε να γίνει υγιώς ανταγωνιστική η αξιωματική
αντιπόλιτευση.
Άρα θα έπρεπε να γίνουν πολλά, και μάλιστα σωρευτικά, για να ανακοπεί
ο κυβερνητικός «περίπατος», ο οποίος παρέπεμπε σε κάποια μορφή
καθεστωτισμού, που δημιουργούσε βαθιές ρίζες στο πολιτικό σκηνικό. Είτε
διότι, αρχικά τουλάχιστον, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του είχαν μια
θετική ή περίπου θετική εικόνα, είτε διότι, στη χειρότερη περίπτωση,
παρέμεναν το μικρότερο κακό. Αρχικά, η κυριαρχία του Μητσοτάκη και της
ΝΔ, φάνταζε ακλόνητη. Ειδικά ο πρωθυπουργός, με τη διεθνή παρουσία του
και τη γνώση τριών ξένων γλωσσών έμοιαζε κυρίαρχος. Το διαβόητο
«επιτελικό κράτος», θεωρείτο ένα στιβαρό συντονιστικό όργανο. Ενώ,
παράλληλα, δεν υπήρχε αξιόπιστη και με κύρος αντιπολίτευση. Σταδιακά
όμως, αν και η εικόνα Μητσοτάκη άντεχε ακόμη, η κυβερνητική εικόνα
θόλωνε διαρκώς στο πεδίο διαχείρισης της καθημερινότητας και στο ήθος
της εξουσίας. Μέχρι να φθάσουμε στις ρωγμές στην εικόνα του πρωθυπουργού
και το έντονο ταρακούνημα των Τεμπών. Έτσι, ο διαφαινόμενος
κυβερνητικός «περίπατος» άρχισε να… παραπατάει!
Ας παρακολουθήσουμε όμως τώρα, πολύ συνοπτικά τη διαδρομή των δύο
μεγαλύτερων κομμάτων και των ηγεσιών τους, για να φωτίσουμε την τωρινή
συγκυρία. Αυτή πλέον, κυρίως λόγω του βαθύτερου ραγίσματος της
κυβερνητικής εικόνα έγινε [μετατράπηκε] από άνετος περίπατος, σε κρίσιμο
σταυροδρόμι. Καθώς μάλιστα, ο Αλέξης Τσίπρας άρχισε επίσης να
ανακαλύπτει τμήμα της πιο χαρισματικής του εικόνας, βελτιώνοντας κάπως
και την εικόνα του κόμματός του. Ένα νέο κρίσιμο δεδομένο, όπως δείχνουν
τα στοιχεία των ελάχιστων αξιόπιστων δημοσκοπήσεων, καθώς μεσολάβησαν
τα Τέμπη, έδειξε πως η ευνοϊκή εικόνα του πρωθυπουργού, η οποία
λειτουργούσε ως ασπίδα του κόμματός του, είχε υποστεί πλέον σημαντικές
ρωγμές. Έτσι φθάσαμε στο «νέο τοπίο». Αυτά μας δείχνουν άλλωστε οι
ελάχιστες αξιόπιστες δημοσκοπήσεις. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη
σειρά τους. Για να φθάσουμε, εφοδιασμένοι με στοιχεία, στο σήμερα και
στις προοπτικές που αυτό χαράζει.
Καταρχάς, η ΝΔ επικράτησε κατά κράτος το 2019, όχι διότι προκαλούσε
ενθουσιασμό, αλλά διότι είχε ενισχυθεί μια έντονη αρνητική ψήφος
τιμωρίας του ΣΥΡΙΖΑ, για όσα είχαν προηγηθεί. Και ιδίως, το λαϊκίστικο
και ανόητο δημοψήφισμα, συν βεβαίως τον αναπόφευκτο (και ορθό)
ταπεινωτικό συμβιβασμό με τους Ευρωπαίους δανειστές. Ο Μητσοτάκης,
εκλογικά δεν συγκινούσε. Όμως, προκαλούσε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Από
εκεί και πέρα, για ένα πρώτο διάστημα ως πρωθυπουργός, έγινε απόλυτος
κυρίαρχος του μετεκλογικού τοπίου. Φανταζε ως στιβαρό αντίβαρο, σε όσα
αρνητικά είχαν προηγηθεί. Η κυριαρχία Μητσοτάκη ενισχύθηκε επίσης από
έναν Τσίπρα σε κατάσταση σκοτοδίνης. Αυτό φάνηκε από το ότι προκήρυξε,
φορτισμένος, το βράδυ της ήττας του στις Ευρωεκλογές, εθνικές εκλογές
στη χειρότερη δυνατή στιγμή. Ενώ μετά την ήττα παρέλυσε για μακρύ
διάστημα ως θεατής. Αντί να αλλάξει συθέμελα το κόμμα του. Που
απελπισμένα χρειάζονταν ένα νέο ξεκίνημα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για μακρύ διάστημα, έμεινε χωρίς αντίπαλο.
Άρχισε να χτίζει μια συγκροτημένη πρωθυπουργική εικόνα. Με έντονη διεθνή
παρουσία. Τούτη ήταν η καλύτερη φάση του. Όμως, η όποια αυτοπεποίθηση
που εκπέμπονταν [εξέπεμπε] έκρυβε μια ωρολογιακή βόμβα: Κλιμακούμενη
αλαζονεία, αυταρέσκεια και, εντέλει, ακρισία. Αυτή θα πλήρωνε στην
πορεία. Τα αρνητικά σημάδια ξεπήδησαν γρήγορα. Το λεγόμενο «επιτελικό
κράτος», που υποτίθεται πως θα συντόνιζε την κυβέρνηση, ξεστράτησε. Με
ακραίο τρόπο. Ο ανιψιός του πρωθυπουργού που το διοικούσε είχε
ικανότητες και ευφυΐα. Δεν είχε όμως κανένα μέτρο. Πρωταγωνίστησε στις
σαρωτικές υποκλοπές. Το γιατί ο Μητσοτάκης αυτοχρίσθηκε επικεφαλής της
ΕΥΠ παραμένει ακατανόητο. Το κύμα των προκλητικών υποκλοπών, αμαύρωνε τη
χώρα. Ήσαν ασυγχώρητες. Ανέδειξαν και μια σκοτεινή πλευρά του
πρωθυπουργού. Και την ακρισία, που συνοδεύει κάθε αλαζονεία.
Γενικότερα, όλη η κυβερνητική παράταξη, πίστευε στην απόλυτη
κυριαρχία της, από το κράτος έως τους θεσμούς. Φαινόμενα διαφθοράς,
ξεπήδησαν. Η αίσθηση παντοδυναμίας της κυβέρνησης ενισχύονταν από τα
προκλητικά φιλικά ΜΜΕ και τις αντίστοιχες δημοσκοπήσεις. Παρόμοια
φαινόμενα, ήσαν καινοφανή. Όμως δεν συγκράτησαν τη σταδιακή φθορά της
κυβέρνησης και δεν απέτρεψαν ένα φιάσκο ανασχηματισμού. Παράλληλα, η
σκληρή καθημερινότητα έπληττε τις πιο ευάλωτες ομάδες,αλλά και σημαντικό
τμήμα της μεσαίας τάξης. Επίσης ο Αλέξης Τσίπρας ξαναβρήκε τμήμα των
επικοινωνιακών ικανοτήτων του, ιδίως όταν χαμήλωσε τους τόνους του. Η
MRB, η πιο αξιόπιστη δημοσκοπική εταιρεία, με ιστορία δεκαετιών και
κύρος, τον Δεκέμβριο κατέγραψε τριγμούς στο εκλογικό σκηνικό: η ΝΔ, που
υπερείχε με 7,2% του ΣΥΡΙΖΑ, υποχώρησε σε μια διαφορά της τάξης του
5,9%. Επρόκειτο για ένα σήμα κινδύνου στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, που
συσσώρευε κόπωση, φθορά αλλά και αλαζονεία. Την ίδια ώρα, καθυστερημένα
βέβαια, ο Τσίπρας επιχειρούσε όντως να ξαναχτίσει μια νέα ηγετική
εικόνα. Ενώ, λίγο αργότερα, ήρθε το σοκ στα Τέμπη.
Το σοκ αυτό ταρακούνησε μια ήδη βαθιά ρυτιδιασμένη κυβέρνηση. Το
σαθρό υπόβαθρο του κράτους, ξεπέρασε κάθε απαισιόδοξη άποψη γι’ αυτό.
Ταυτόχρονα ράγισε βαθιά μια κυβερνητική εικόνα, που αποκαλύφθηκε στην
έσχατη γύμνια της. Με τον αρμόδιο υπουργό να είναι ο απόλυτος καθρέπτης
της. Την ίδια ώρα, υπέστη ένα σοβαρότατο τραύμα η πρωθυπουργική εικόνα
με την ενστικτώδη και προκλητική μεταφορά των ευθυνών στον μηχανοδηγό.
Ενώ από εκεί και πέρα, η πρωθυπουργική επικοινωνιακή διαχείριση της
κρίσης, φώτιζε, απουσία ενσυναίσθησης, ακόμα περισσότερο όταν
επιχειρούσε να την υπογραμμίσει. Επρόκειτο για τη χειρότερη στιγμή του
Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι φιλικές δημοσκοπήσεις έκαναν ότι «μπορούσαν» για
να απαλύνουν τη φθορά.
Η όλη εικόνα όμως καταγράφηκε από την MRB.
Καταρχάς η οργή εκτινάχθηκε από το 41,7% στο 63,4%. Ο Μητσοτάκης, ως
«καταλληλότερος πρωθυπουργός» από το 38,8% έπεσε στο 33,8%. Η διαφορά
στο δείκτη αυτό από τον Τσίπρα μειώθηκε στο 4,5%. Το πιο σοβαρό όμως
μήνυμα από την MRB καταγράφηκε στην ερώτηση που αφορούσε την ενόχληση
των ψηφοφόρων από μια τυχόν νίκη στις εκλογές, ή της ΝΔ, ή του ΣΥΡΙΖΑ:
Το 39% θα ενοχλείτο αν κέρδιζε η ΝΔ, και το 31,7% αν επικρατούσε ο
ΣΥΡΙΖΑ! Από μόνα τους τα ποσοστά αυτά μας δείχνουνε ένα «νέο σκηνικό»
και μια τραυματισμένη κυβέρνηση, συν τον πρωθυπουργό της. Πάντως, η
πραγμάτωση του «περίπατου» της κυβέρνησης αποτελεί πλέον φαντασίωση.
Παράλληλα, η πρωτοκαθεδρία της ΝΔ, που κάποτε φάνταζε απόλυτα ασφαλής,
κινδυνεύει αν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που τον εγκατέλειψαν το 2019, σε
κάποιο βαθμό, θα επιστρέψουν σε αυτόν. Ενώ, εάν στην ψηφοφορία της απλής
αναλογικής, η ΝΔ κερδίσει μια μια οριακή διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ, τούτο
θα δώσει αέρα στα πανιά, όχι στην ίδια, αλλά στον βασικό ανταγωνιστή
της. Καθιστώντας ντέρμπι τον δεύτερο γύρο της μάχης.
Συνοπτικά, η πραγματικότητα του αντικρίζουμε είναι ξεκάθαρη:
Ξεκινώντας τη πρωθυπουργική του θητεία ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είχε
στοιχεία στιβαρότητας. Με τραυματισμένο, πολιτικά, τον ανταγωνιστή του,
έμοιαζε να εξασφαλίζει άνετα μια δεύτερη θητεία. Όμως η μεγάλη εικόνα,
θόλωνε όλο και περισσότερο. Πρώτα στην κυβέρνηση και μετά στον ίδιο τον
πρωθυπουργό. Όπου εκκολάφθηκαν σοβαρές τοξικότητες. Ο παράλυτος ΣΥΡΙΖΑ,
άρχιζε να συνέρχεται, διότι ο Τσίπρας άρχισε να προσπαθεί να αλλάξει το
κόμμα του και δείχνει πιο συγκροτημένος και μετριοπαθής. Τώρα όλα
«παίζονται». Έστω κι αν η ΝΔ προηγείται οριακά. Άρα υπάρχει πλέον ένα
όντως «νέο τοπίο». Τούτο όμως, σε καμιά περίπτωση, δεν σημαίνει ότι το
πολιτικό προσωπικό ξεπερνά τη μετριότητα. Βεβαίως, με δεδομένες τις
διαχρονικές παθογένειες του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού
προσωπικού, αν η χώρα κατακτούσε μια αξιοπρεπή μετριότητα, αυτό θα
αποτελούσε θρίαμβο!
Ο Γιάννης Λούλης, διδάκτωρ του Καίμπριτζ, είναι επικοινωνιολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων. Με πιο πρόσφατο το Η τοξική εποχή μας (Καστανιώτης, 2022).
Ανταμώνουμε στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (Αποθήκη 1, Λιμάνι)Μουσείο Φωτογραφίας ένα απόγευμα που έξω από
τις τζαμαρίες του καφέ ο Θερμαϊκός και ο ήλιος έχουν κέφια και διάθεση
να απαθανατιστούν από δεκάδες ινσταγκράμερ που κυνηγούν την τέλεια
εικόνα για τα σόσιαλ. Ιδανικός θεσσαλονικιώτικος καιρός, καμιά σχέση με
τον βαρύ χειμώνα του Βανκούβερ, ο Ελληνοκαναδός φωτογράφος Χρήστος Δικαιάκος επιστρέφει στη γενέθλια πόλη υπό ιδανικές συνθήκες.
Η έκθεσή του Ο κόσμος ως ανοιχτό στούντιο άνοιξε και θα φιλοξενείται μέχρι και τον Ιούνιο, πλαισιώνοντας το πρόγραμμα της 8η ΜπιενάλεΣύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης,
που κορυφώνει. Χωρίς να έχει ανοίξει ακόμα η κεντρική έκθεση της
διοργάνωσης (ανυπομονώ!), αλλά έχοντας δει ως στιγμή όλο το περιφερειακό
της πρόγραμμα, σας διαβεβαιώνω πως η ρετροσπεκτίβα στον Χρήστο Δικαιάκο
είναι το πιο βαρύ της χαρτί.
Ο καλλιτέχνης, σχετικά άγνωστος στο ελληνικό κοινό αλλά
πασίγνωστος στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, με υποδέχεται εγκάρδια.
Μπαίνω στο θέμα κατευθείαν, τον ρωτώ τι θυμάται από τα παιδικά του
χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Και ο πολιτογραφημένος Καναδός καλλιτέχνης,
ελληνικής καταγωγής, γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1946, δεν το
πολυσκέφτεται. Ο πατέρας του εργαζόταν ως μηχανικός στο εργοστάσιο Υφανέτ και ο Δικαιάκος, που μετανάστευσε στο Βανκούβερ σε ηλικία εννέα ετών, να που ακόμα αναπολεί το Φώτο Όπτικ της Άνω Τούμπας!
«Υπάρχει ακόμα το αρχαίο αυτό φωτογραφείο, σήμερα το τρέχει η τέταρτη
γενιά ιδιοκτητών. Εκεί με πήγε η μαμά μου ντυμένο τσολιαδάκι και με ρουζ
στα μάγουλα, μιαν επέτειο της 25ης Μαρτίου, για μια
αναμνηστική. Ο πατέρας μου μού έδωσε να κρατώ στο χέρι ένα πιστόλι σαν
του καουμπόη Ρόι Ρότζερς, τι να πω, ακόμα έχω στα ρουθούνια μου τη
μυρωδιά από το μπαρούτι που αναδυόταν όταν έσκαγαν οι
σφαίρες-καψούλες!».
Στο Βανκούβερ ο Δικαιάκος σπούδασε Τέχνη και ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της British Columbia,
όπου γνώρισε επίσης τη Sophie, σύντροφο της ζωής του έως και σήμερα. Οι
περγαμηνές του είναι ατελείωτες, τα έργα του φιλοξενούνται σε άπειρα
μουσεία, όπως και οι εκθέσεις του, που είναι πάμπολλες, εφόσον είναι
ενεργός από τη δεκαετία του ’60 έως και σήμερα. Ο Δικαιάκος που συνέβαλε
στην εξέλιξη της «σχολής» Vancouver Photo conceptualism, στο
έργο του πραγματεύεται την τοπική ιστορία, τη συνθήκη της νεωτερικότητας
και τις κοινωνικο-οικονομικές σχέσεις κάποιων συγκεκριμένων τόπων.
Παράλληλα με την καλλιτεχνική του δραστηριότητα, μαζί με την σύζυγό του
άνοιξαν το εστιατόριο Κοσμάςτο 1982 στο Βανκούβερ, το
πρώτο ελληνικό εστιατόριο στην πόλη που αναζητούσε την αυθεντική
ελληνική κουζίνα. Η επιχείρηση στέφθηκε από επιτυχία και έγινε τόπος
συνάντησης καλλιτεχνών καθώς ο Δικαιάκος, η γυναίκα του Sophie και η
αδελφή του Αλεξάνδρα προσέφεραν μια ποιότητα φιλοξενίας που συμβάδιζε με
τη στάση του προς την τέχνη, τον κοινωνικό της ρόλο, και την παράδοση
των αυτοχθόνων. Γεμιστά εναντίον Μπιγκ Μακ και μερακλίδικοι μουσακάδες
στην κόντρα με τα άνοστα κλαμπ σάντουιτς· γεια σου, πατρίδα, με τα ωραία
σου και χαίρε τεράστιε, Χρήστο Δικαιάκο!
Χρήστος Δικαιάκος, Ιτιά, 2017
Πριν από τη συνάντησή μας, περιπλανήθηκα ανάμεσα στα έργα του και εντυπωσιάστηκα από το Βανκούβερ, όπως
το συνέλαβε αλλά και συνεχίζει να το καταγράφει. Οι μητροπόλεις τελούν
πάντα υπό μετάβαση και ο νους μου, ακόμα και τώρα που συζητάμε με τον
καλλιτέχνη, τρέχει συνεχώς και ανακαλεί το τραγούδι Blue, των Fine Young
Cannibals: My hometown is falling down and I am mad about that.
Όταν η νεαρή Λίζελ φτάνει στο σπίτι των θετών γονιών της, έχοντας χάσει
την οικογένειά της, το μόνο που κρατάει στα χέρια της είναι το κλεμμένο
εγχειρίδιο ενός νεκροθάφτη, το οποίο δεν μπορεί καν να διαβάσει, αφού
δεν ξέρει γραφή και ανάγνωση. Αυτή θα είναι και η αρχή της καριέρας της
ως... κλέφτρας. Η Λίζελ αρχίζει να κλέβει βιβλία -βιβλία που πετάνε
οι ναζί στη φωτιά για να τα κάψουν, βιβλία από τη βιβλιοθήκη του
δημάρχου, βιβλία που τη συντροφεύουν στις περιπέτειές της παρέα με το
φίλο της, Ρούντι, στους δρόμους της πόλης, βιβλία που θα γεμίσουν τις
ώρες του άλλου φίλου της, του κυνηγημένου Μαξ. Κι ενώ οι βόμβες των
συμμάχων πέφτουν συνεχώς και οι σειρήνες ουρλιάζουν, η Λίζελ μοιράζεται
τα βιβλία της με τους γείτονές της στα καταφύγια και βρίσκει σ' αυτά
παρηγοριά. Μέχρι που κάποια μέρα η σειρήνα θα αργήσει να σφυρίξει... Μια
αξέχαστη ιστορία για τη δύναμη της ανθρωπιάς, για τις ανατροπές της
ζωής, αλλά και για την αστείρευτη γοητεία των βιβλίων! (Από την
παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Σπάνια μου συμβαίνει να
έχω στο μυαλό μου ένα βιβλίο που διάβασα εδώ και αρκετό καιρό και να
θέλω να το ξαναδιαβάσω. Όχι τυχαία. Η ιστορία μπορεί να είναι ζοφερή,
αλλά ξεχειλίζει από δύναμη και ανθρωπιά... Εξαιρετική γραφή, πραγματικό
λογοτεχνικό κατόρθωμα που θα το απολαύσουν και οι έφηβοι αναγνώστες.
Κατόρθωμα και η ολοζώντανη μετάφραση της Κώστιας Κοντολέων» (Λίτσα
Ψαραύτη, συγγραφέας, περ. INDEX) «Δι-ηλικιακό μυθιστόρημα ικανό να
συγκινήσει κάθε αναγνώστη. Μια περίεργη ιστορία ενηλικίωσης μέσα από
βιβλία και σκληρή ζωή. Ενδιαφέρουσα η μέθοδος του συγγραφέα να
παρεμβαίνει με μεσότιτλους και σχόλια, και να αποστασιοποιείται έτσι από
τη δράση αλλά και τη σκέψη του αναγνώστη» (Γιάννης Μπασκόζος, περ.
ΔΙΑΒΑΖΩ) «Η ΚΛΕΦΤΡΑ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ αξίζει μια θέση στο ίδιο ράφι με το
"Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ"... Γι' αυτό το αριστουργηματικό έργο δεν
μπορεί να μιλήσει κανείς σε μία σελίδα. Μπορεί όμως να το διαβάσει και
να χαρεί την ωραία γραφή, το πλήθος των συναισθημάτων, τις εναλλαγές από
τη φρίκη στην πιο γλυκιά συγκίνηση, το σθένος και τον αλτρουισμό της
ηρωίδας, και να γνωρίσει έτσι ένα σπουδαίο συγγραφέα» (εφημ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)
Μία μαθήτρια από σχολείο του Πειραιά διάβασε το βιβλίο το 2018 και έγραψε
σε εργασία που της ανάθεσε ο φιλόλογός της, συμπερασματικά τα εξής:
«Το βιβλίο μου άρεσε αρκετά, διότι έθιγε πολύ έντονα όλα τα αρνητικά που είχε το καθεστώς που είχε επιβάλει ο Χίτλερ.
Επίσης,έδειχνε πολύ έντονα πόσο σημαντικά είναι ο θεσμός της οικογένειας και ο θεσμός της πραγματικής φιλίας για τον άνθρωπο και ιδιαίτερα για έναν έφηβο.
Επιπλέον,μας δείχνει το πόσο σπουδαία είναι η φαντασία και η ανάγνωση ενός βιβλίου ή ακόμα και η διήγηση μιαςαπλήςιστορίαςμπορεί να ηρεμήσει και να καθησυχάσει τις ψυχές των ανθρώπωνσε μία δύσκοληχρονικήστιγμή,όπωςείναιγιαπαράδειγμαο πόλεμος.
Το μόνοστοιχείο που δεν μου άρεσε πολύστο βιβλίο είναι το τέλος του, ήταν στενάχωρο/συγκινητικό διότι πέθαναν πάρα πολλοίαθώοι άνθρωποι: άντρες, γυναίκες και παιδιά.»
The Book Thief (Η κλέφτρα των βιβλίων /Ταινία 2013)
Η ταινία επικεντρώνεται στην ιστορία της μικρής Λίζελ, ενός ξεχωριστού
κοριτσιού με απίστευτο κουράγιο, που δίνεται για υιοθεσία σε ανάδοχη
οικογένεια, στη Γερμανία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Με την υποστήριξη
της νέας της οικογένειας και του Μαξ, ενός νεαρού Εβραίου πρόσφυγα που η
οικογένειά κρύβει στο σπίτι της, η Λιζέλ μαθαίνει σιγά-σιγά να
διαβάζει.
Για την Λίζελ και τον Μαξ, η δύναμη των λέξεων και της
φαντασίας είναι ο μοναδικός τρόπος διαφυγής από την ταραχώδη κατάσταση
που επικρατεί.
Σκηνοθεσία:
Brian Percival
Κύριοι Ρόλοι:
Sophie Nelisse … Liesel Meminger
Ben Schnetzer … Max Vandenburg
Geoffrey Rush … Hans Hubermann
Emily Watson … Rosa Hubermann
Nico Liersch … Rudy Steiner
Heike Makatsch … η μητέρα της Liesel
Barbara Auer … Ilsa Hermann
Roger Allam … ο θάνατος (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Michael Petroni
Παραγωγή: Ken Blancato, Karen Rosenfelt
Μουσική: John Williams
Φωτογραφία: Florian Ballhaus
Μοντάζ: John Wilson
Σκηνικά: Simon Elliott
Κοστούμια: Anna B. Sheppard
Αυθεντικός Τίτλος: The Book Thief
Ελληνικός Τίτλος: Η Κλέφτρα των Βιβλίων
Σεναριακή Πηγή
Μυθιστόρημα: The Book Thief του Markus Zusak.
Κύριες Διακρίσεις
Υποψήφιο για Όσκαρ μουσικής.
Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα μουσικής.
Υποψήφιο για Bafta μουσικής.
Παραλειπόμενα
Η αναζήτησης της ηθοποιού για τη μικρή Λίζελ έλαβε χώρα ανά τον
κόσμο. Η καναδή Sophie Nelisse που επιλέχτηκε δεν είχε παίξει ξανά σε
αγγλόφωνη ταινία.
Πρώτη χολιγουντιανή ταινία για τον βρετανό Brian Percival.
Ο ρόλος του αφηγητή-θανάτου είναι μικρότερος από ό,τι στο βιβλίο.
Παρότι είναι γυρισμένο στα αγγλικά, το Ναι και το Όχι ακούγονται ως Ja και Nein.
Μουσικά Παραλειπόμενα
Πρώτη κινηματογραφική δουλειά για τον John Williams από το 2005 μακριά από τον Steven Spielberg.
Είχαμε συνηθίσει τις γραφικότητες πως «ένα είναι το κόμμα» και όλα τα
άλλα είναι ίδια. Ότι Σύριζα, ΝΔ και Πασόκ είναι ίδια γιατί κανένα από
αυτά δεν ανατρέπει τον καπιταλισμό!
Θα χαρακτήριζε κανείς αυτή την στάση πως όλοι ειναι ίδιοι, ως
ευρύτερα ιδεολογική, κατανοώντας πως η δογματική συρρίκνωση του εγκεφάλου
επιφέρει μια στρεβλή επαφή με την πραγματικότητα.
Κατανοώντας επίσης ότι μετά τον αείμνηστο Χαρίλαο Φλωράκη,
οι εμπαθείς ηγεσίες Παπαρήγα και πολύ περισσότερο Κουτσούμπα, βρήκαν ελεύθερο
το πεδίο να καλλιεργήσουν το μίσος προς την ανανεωτική αριστερά που τους
χαλούσε την «αριστερή» ηγεμονία τους.
Σε όλα αυτά λοιπόν δεν δίναμε και ιδιαίτερη σημασία, τα συνηθίσαμε,
όπως και δεν δίνουν σημασία και τα κανάλια που αφήνουν τους εκπροσώπους του
κόμματος να λένε τα δικά τους, ανεμπόδιστα και σχεδόν χωρίς ερωτήσεις. Όχι μόνο γιατί θεωρούν το κόμμα ως παντελώς ακίνδυνο
για να ανατρέψει τον καπιταλισμό (sic) με το σχεδόν μόνιμο 5% του, αλλά και πλέον τον καλύτερο
σύμμαχο του κου Μητσοτάκη απέναντι στο κοινό εχθρό που λέγεται συριζα.
Όντως, από το 2015 η ηγεσία του ΚΚΕ πρωταγωνιστεί προσφέροντας
την «αριστερή» εγκυρότητα και νομιμότητα στο αντισύριζα μέτωπο γινόμενη πολλές
φορές και βασιλικότερη του βασιλέως.
Αυτή τη φορά όμως ξεπέρασε κάθε όριο. Παραμερίζοντας αξίες και
ιδεολογίες πέρασε απροσχημάτιστα από το όλοι είναι «ίδιοι» στο είναι
«χειρότεροι».
Και φυσικά η ΝΔ αξιοποίησε αμέσως την προσφορά. Βάζει στο
προεκλογικό της σποτ τον κο Κουτσούμπα να λέει ότι «η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η
χειρότερη κυβέρνηση που έφερε το χειρότερο μνημόνιο όλων των εποχών»!
Το αν είναι χειρότερη η κυβέρνηση Τσίπρα από την κυβέρνηση Σαμαρά,
αυτό μπορεί να το κρίνει κάθε πολίτης. Δεν χρειάζεται να είναι αριστερός. Αρκεί
να είναι σοβαρός και δημοκράτης, να μην είναι εμπαθής και πρωτίστως να έχει μια
στοιχειώδη αντίληψη της πραγματικότητας.
Το θέμα πλέον δεν είναι ιδεολογικό και δεν δικαιολογείται
από καμία προεκλογική τακτική. Έχουμε να κάνουμε και στην χώρα μας, όπως και σε
άλλες χώρες της Ευρώπης, με τον εκφυλισμό της ηγεσίας ενός ιστορικού κομμουνιστικού
κόμματος.
Με μια ηγεσία που με την άκρως αντιδραστική και ανέντιμη
συμπεριφορά της εκμεταλλεύεται τίμιους αγωνιστές, εξαπατά συνειδητά τους
ψηφοφόρους και προκειμένου να μην κυβερνήσει την χώρα η προοδευτική αριστερά, ευνοεί
συνειδητά την Δεξιά και το καθεστώς Μητσοτάκη.
Ο εκφυλισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ κάνει τα μέλη και τους φίλους του
κόμματος να ντρέπονται για την κατάντια της, να θλίβονται και να
σιωπούν. Το είναι «χειρότεροι» είναι τόσο ψευδές και ανόητο, όσο και
αποκαλυπτικό, που ούτε και ως προεκλογική τακτική δεν κάνει, καθώς
διώχνει και κάθε νοήμονα ψηφοφόρο που θα ψήφιζε το «ένα είναι κόμμα»
έστω και μόνο από αντίδραση στον Σύριζα.
Ωμή εκλογική κατήχηση από το αφεντικό παρουσία Άδωνη [βίντεο]
efsyn.gr
4–5 λεπτά
Αδιανόητη ομιλία του εργοδότη προς τους εργαζόμενους για τις
επικείμενες εκλογές μπροστά στον υπουργό Ανάπτυξης. Το βίντεο που κάνει
τον γύρο του διαδικτύου.
Ένα αποκαλυπτικό βίντεο κάνει τις
τελευταίες ώρες τον γύρο του Διαδικτύου καταγράφοντας μια αδιανόητη
στιγμή από επίσκεψη του υπουργού Ανάπτυξης σε γραφεία εταιρείας.
Σύμφωνα
με τις χθεσινές ανακοινώσεις του, ο Άδωνις Γεωργιάδης επισκέφθηκε την
εταιρεία Nos Insurances Services και έσπευσε να ανεβάσει ένα βίντεο στο
Tik Tok με την παρουσία του εκεί και την ομιλία του προς τους
υπαλλήλους, παρουσία του επικεφαλής της εταιρείας.
Ο υπουργός
Ανάπτυξης καταγράφεται να λέει ότι δεν θα πει σε κάποιον τι θα ψηφίσει,
αλλά περνάει στο παρασύνθημα… εκφράζοντας την άποψή του ότι «οι εκλογές
είναι 21Μαΐου, δεν είναι ντέμο εκλογές. Εάν κάποιος είναι στο ντεμί δεν
είναι καλή ιδέα να το αφήσει για τη δεύτερη φορά γιατί μπορεί να μην
υπάρξει δεύτερη φορά και μετά η ζημιά μπορεί να είναι ανήκεστος».
Κάπου
εκεί, ωστόσο, όπως καταγράφεται στο μονταρισμένο βίντεο τα πράγματα
παίρνουν μια αδιανόητη τροπή, καθώς τον λόγο παίρνει ο CEO της εταιρείας
και προχωρά σε μια άνευ προηγουμένου τοποθέτηση προς τους εργαζόμενους,
«μαρτυρώντας» ότι έχει κάνει ξανά αντίστοιχη ομιλία ακόμη πιο έντονη
από αυτή που ακολουθεί.
Το «αφεντικό» λέει ξεκάθαρα προς τους
εργαζόμενους ότι δεν είναι τόσο δημοκρατικός, αλλά είναι δίκαιος,
ξεκαθαρίζει ότι δεν υπάρχει επιλογή για τις εκλογές, κραδαίνει τον
μπαμπούλα των capital controls (επαναλαμβάνοντας, ουσιαστικά, το αφήγημα
Μαξίμου) και καταλήγει «Επειδή είναι άδικο να την πληρώσουμε όλοι γιατί
κάποιοι έχετε αποφασίσει να επαναστατήσετε για τους χ, ψ λόγους. Πρέπει
να το συζητήσουμε».
Τι θα «συζητήσουμε» ακριβώς δε μας λέει.
Ολόκληρη η τοποθέτησή του: Ο
υπουργός λέει ήπια. Εγώ σας τα είπα χθες πιο έντονα. Δεν υπάρχει
επιλογή εδώ. Η δουλειά μας, η καθημερινότητά μας, το μέλλον μας,
εξαρτάται πάρα πάρα πολύ από μία χώρα κυβερνημένη. Με μία σωστή
κυβέρνηση. Ήμασταν παρέα όταν ήταν κλειστές οι τράπεζες παιδιά και
θυμόσασταν τι γινόταν. Και στα τηλέφωνα, και με τους συνεργάτες μας, και
με τον κόσμο και με τις αποζημιώσεις. Εγώ δεν είμαι τόσο δημοκρατικός
σε αυτά τα πράγματα και σας το έχω αποδείξει. Είμαι όμως δίκαιος. Επειδή
είναι άδικο να την πληρώσουμε όλοι γιατί κάποιοι έχετε αποφασίσει να
επαναστατήσετε για τους χ, ψ λόγους. Πρέπει να το συζητήσουμε.
Σε
εκείνο το σημείο επεμβαίνει ο Άδωνις Γεωργιάδης, καθότι έμπειρος
πολιτικός, κι επαναλαμβάνει ότι «ο καθένας ψηφίζει ό,τι θέλει» για να
του απαντήσει το αφεντικό ότι «εδώ είμαστε μια οικογένεια».
Πάντως,
ο υπουργός Ανάπτυξης έσπευσε να ολοκληρώσει την τοποθέτησή του λέγοντας
ότι «με κάθε υπευθυνότητα, η αλήθεια είναι ότι αν η χώρα έχει αστάθεια
πολιτική η οικονομία θα πάει προς τα πίσω».
που είχε ως υπότιτλο «Επεισόδια από τη νεανική ζωή ενός γιατρού
του δημόσιου οργανισμού υγείας της Σκωτίας». Η υπόθεση του φιλμ
σχετίζεται με την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας, της Μπέλα Μπάξτερ (άλλη
μία συνεργασία του σκηνοθέτη με την Έμα Στόουν η οποία εκτελεί και χρέη
παραγωγού) η οποία ανασταίνεται χάρη στον ιδιοφυή και αντισυμβατικό
επιστήμονα δρ Γκάντγουιν Μπάξτερ (ο Γουίλεμ Νταφό στο ρόλο). Η
αναγεννημένη γυναίκα όμως παρά το δώρο της ζωής που της χάρισε ο
ευεργέτης της, αρχίζει να δυσανασχετεί για τους περιορισμούς που της
βάζει κι αποφασίζει να αντιδράσει. Διψασμένη για εμπειρίες και γνώση θα
το σκάσει με ένα τυχοδιώκτη και καταφερτζή δικηγόρο, τον Ντάνκαν (Μαρκ
Ράφαλο) και μαζί του θα περιπλανηθεί σε όλη τη Γη.
Όταν η νεαρή Λίζελ φτάνει στο σπίτι των θετών γονιών της, έχοντας χάσει
την οικογένειά της, το μόνο που κρατάει στα χέρια της είναι το κλεμμένο
εγχειρίδιο ενός νεκροθάφτη, το οποίο δεν μπορεί καν να διαβάσει, αφού
δεν ξέρει γραφή και ανάγνωση. Αυτή θα είναι και η αρχή της καριέρας της
ως... κλέφτρας.
Borgs Borneé:"This is experimental Vangelis in its purest form. Some parts remind me of Stravinsky's Rite of Spring, and the ending track gives off a lot of vibes of "Friends Past Reunited" from Stairway to the Stars by The Caretaker".