Tέσσερις μέρες στο πολιορκημένο Κομπάνι

 

Hμερολόγιο: Tέσσερις μέρες στο πολιορκημένο Κομπάνι

του Χεϋσάμ Μισλίμ
μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης
 
Ο κούρδος δημοσιογράφος Heysam Mislim, που ζούσε και εξακολουθεί να ζει στο Κομπάνι καταγράφει στο ημερολόγιό του, την καθημερινότητα των κατοίκων του Κομπάνι: μαχητών και αμάχων, ανδρών και γυναικών, τις ελλείψεις, την αποφορά των πτωμάτων στους δρόμους, το σφίξιμο στην καρδιά, αλλά και το γέλιο των παιδιών, την αλληλλεγγύη, την πίστη ότι το Κομπάνι είναι το Στάλινγκραντ και θα νικήσει. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Newsweek», στις 15.10.2104. Τα αποσπάσματα που ακολουθούν μετέφρασε ο Γιάννης Χατζηδημητράκης.
 
ΠΗΓΗ: ENΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ
 
 
Πέμπτη 9 Οκτωβρίου. Η ζωή υπό πολιορκία φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Όλοι είναι εθελοντές στο Κομπάνι, για να συνεχίσουν την αντίσταση στο ISIS. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές εργάζονται χωρίς αμοιβή στα πρόχειρα νοσοκομεία· οι καταστηματάρχες πήραν τα τρόφιμα, ποτά και τις άλλες προμήθειες από τα ράφια των μαγαζιών τους, για να τα μοιράσουν δωρεάν σε μαχητές και πολίτες.
Γενναίες μητέρες, των οποίων οι γιοι και οι κόρες αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή, συγκεντρώνουν τρόφιμα και μαγειρεύουν σε καθημερινή βάση για όποιον πεινάει και χρειάζεται φαγητό. Το χρήμα δεν αξίζει πλέον τίποτα, γιατί όλοι θέλουν να μοιράζονται τους πόρους τους, καθώς και τη δύναμη της θέλησης τους, για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο αυτές τις δύσκολες στιγμές, για να συνεχιστεί η αντίσταση για να σωθεί η πόλη. Μοιάζει όλοι να ανήκουν σε μια μεγάλη οικογένεια.
Αυτή η αλληλεγγύη είναι που τροφοδοτεί το πνεύμα αντίστασης του Κομπάνι. Μικροί και μεγάλοι οι οποίοι είναι σε θέση να πολεμήσουν οπλίστηκαν και ορκίστηκαν να υπερασπιστούν την πόλη μέχρι το τέλος. Σήμερα, είδα την συναρχηγό του Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) Asiya Abdullah και τον κυβερνήτη του καντονιού του Κομπάνι, Enwer Muslim, να φεύγουν με κατεύθυνση τις ανατολικές επαρχίες, όπου οι μάχες με το ISIS έχουν ενταθεί σε μια άνευ προηγουμένου κλίμακα, κρατώντας καλάσνικοφ. [...]
Αν θες να κοιμηθείς, μπορείς να κοιμηθείς οπουδήποτε, γιατί ξέρεις ότι όλοι οι άλλοι γύρω σου είναι σε επιφυλακή. Αλλά τις περισσότερες φορές απλώς προσποιούμαστε ότι κοιμόμαστε, ενώ απλώς ξεκουραζόμαστε για λίγο. Όταν θέλω να μπω μέσα σε ένα σπίτι για να κοιμηθώ, εισβάλλει ξαφνικά στο μυαλό μου η σκέψη των ανθρώπων του Κομπάνι να εξοντώνονται σε μια γενοκτονία ή ότι ένας όλμος ή μια βόμβα θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να προσγειωθεί στο κεφάλι μου. Αυτό με εμποδίζει να κοιμάμαι καλά. Και ίδιο ισχύει, νομίζω, για όλους σχεδόν που ζουν τώρα εδώ.
Δεν υπάρχει επαρκές ηλεκτρικό, νερό, φάρμακα – ούτε αρκετά όπλα. Έχουμε έλλειψη σχεδόν σε όλα, και γι' αυτό επιβάλλουμε περιορισμούς στα πάντα. Ένας μαχητής του YPG που επέστρεψε σήμερα από το ανατολικό μέτωπο, μου είπε ότι οι ένοπλοι του ISIS έχουν απεριόριστα πυρομαχικά και έτσι μερικές φορές πυροβολούν για το κέφι τους, αλλά οι μαχητές των YPG και YPJ πρέπει να σημαδεύουν σωστά, έτσι ώστε να μην πηγαίνει ούτε μία σφαίρα χαμένη.
Με άλλα λόγια, οι Κούρδοι μαχητές έχουν περιορισμό ακόμη και στις σφαίρες και τα πυρομαχικά τους. Οι άνθρωποι σκάβουν πηγάδια για να βρουν πόσιμο νερό, επειδή το ISIS εδώ και καιρό έχει ανατινάξει όλους τους αγωγούς που παρείχαν καθαρό νερό στην πόλη. Γεννήτριες μας τροφοδοτούν περιορισμένη ηλεκτρική ενέργεια και οι άνθρωποι πηγαίνουν σ' αυτές και περιμένουν στην ουρά για να φορτίσουν τα κινητά τους. Επίσης υπάρχει δελτίο σε τρόφιμα, τσάι και καφέ. […]
Πολλοί άνθρωποι που φέρνουν φάρμακα και άλλες προμήθειες από το τουρκικό Κουρδιστάν διακινδυνεύουν τη ζωή τους επειδή η τουρκική κυβέρνηση έκλεισε τα σημεία διέλευσης των συνόρων και οι Τούρκοι συνοριοφύλακες δεν διστάζουν να πυροβολούν Κούρδους άμαχους. Οι Τούρκοι συνοριοφύλακες συνέλαβαν σήμερα 158 άμαχους από το Κομπάνι, καθώς προσπάθησαν να διασχίσουν τα σύνορα στο Βόρειο Κουρδιστάν (Τουρκία). Κρατούνται αιχμάλωτοι στο συνοριακό χωριό Αλί Κουρ. Από τους συλληφθέντες, μίλησα με ένα κορίτσι, το οποίο μπόρεσε να κρατήσει, κρυφά, το κινητό του. Μου είπε ότι οι Τούρκοι στρατιώτες απειλούν να τους απελάσουν πίσω στις περιοχές που ελέγχονται από το ISIS. Οι στρατιώτες τους είπαν ότι θα έπρεπε να έχουν εκκενώσει το Κομπάνι καιρό πριν και ότι τώρα θεωρούνται λαθρέμποροι, επειδή η τουρκική κυβέρνηση δεν δέχεται πλέον πρόσφυγες από το Κομπάνι.
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου. Πιστεύω ότι αυτοί οι Κούρδοι, άντρες και γυναίκες, αγωνίζονται και θυσιάζονται για ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό που κάνουν είναι να αντιστέκονται και να υπερασπίζονται τις ανθρώπινες αξίες και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πράγματα που το ISIS θέλει να εξαφανίσει από πρόσωπου γης.
Είδα μια κούρδισσα μαχήτρια, το δεξί πόδι της οποίας ήταν τυλιγμένο σε επιδέσμους, να προχωρεί κουτσαίνοντας προς στη γωνία ενός κτιρίου κοντά στο νοσοκομείο Μουσταφά Βατανί, για να βάλλει προς την πλευρά που είχαν λάβει θέση οι ένοπλοι του ISIS. Οι λέξεις είναι φτωχές για να περιγράψουν την ηρωική αντίσταση και γενναιότητα που δείχνουν αυτές οι γυναίκες.
Μετά είδα ένα ζευγάρι μαχητές του YPG που είχαν επιδεμένους τους ώμους τους από παλιότερα τραύματα, να εξακολουθούν να αγωνίζονται με αποφασιστικότητα. Οι μαχητές φωνάζουν συνθήματα ο ένας στον άλλο για να ενισχύσουν το ηθικό στην πρώτη γραμμή. Για παράδειγμα, «Γη ή θάνατος», είναι ένα από τα συνθήματα που άκουσα μέσα στο χάος στην περιοχή Μποτάν σήμερα. Η κουρδική λέξη «Heval» (σύντροφος), είναι αυτή που λένε πάντα οι μαχητές, όταν κατευθύνουν και προειδοποιούν ο ένας τον άλλο μέσα στις χαοτικές συγκρούσεις. […]
Οι Κούρδοι αξιωματούχοι και διοικητές έχουν ζητήσει από όλους τους αμάχους να εγκαταλείψουν το Κομπάνι για το βόρειο Κουρδιστάν, στη νοτιοανατολική Τουρκία. Περίπου 400 πολίτες έφυγαν σήμερα, αλλά πολλοί άλλοι διάλεξαν να μείνουν, λέγοντας ότι προτιμάνε να πεθάνουν εδώ, παρά να πάνε αλλού ως πρόσφυγες. Ένας ηλικιωμένος μου είπε ότι προτιμά να πεθάνει μέσα στο σπίτι του παρά να συλληφθεί ή σκοτωθεί από Τούρκους στρατιώτες στα σύνορα ή να ζει στους δρόμους της Τουρκίας, εγκαταλελειμμένος πρόσφυγας. Υπάρχει τώρα ο κίνδυνος της μαζικής σφαγής, καθώς οι επιθέσεις γίνονται ολοένα και πιο κοντά -- αλλά η αντίσταση συνεχίζεται.
Σάββατο 11 Οκτωβρίου. Μένω κυρίως σε ένα σπίτι στο κεντρικό Κομπάνι, δίπλα σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο. Δεν έχουμε πλέον πρωινό· μόνο ένα γεύμα την ημέρα, είτε αργά το απόγευμα είτε το βράδυ. Ωστόσο, το πρωί παίρνουμε τον καφέ ή το τσάι μας σ' ένα σπίτι απέναντι μας. Πήγα εκεί το πρωί. Κάποιοι από τις γυναίκες και τους άντρες που έχουν μείνει, φτιάχνουν καφέ και τσάι για όλους. Απλώς πας και παίρνεις ένα ζεστό ρόφημα. Οχτώ άνθρωποι, πάνω κάτω, είναι πάντα παρόντες εκεί· βλέπεις διαφορετικούς ανθρώπους καθημερινά, συμπεριλαμβανομένων μαχητών, γιατρών και νοσοκόμων. Οι άμαχοι περνούν τη μέρα τους κουβεντιάζοντας για τις οικογένειές τους που έφυγαν πρόσφυγες, την τύχη της πόλης και το τι μπορεί να συμβεί καθώς η επίθεση του ISIS συνεχίζεται. Υπάρχει ένα ραδιόφωνο, κι όλοι μαζεύονται μπροστά του, όταν οι ειδήσεις των περιφερειακών αραβικών και διεθνών ραδιοφώνων αναφέρουν το Κομπάνι. Μερικοί φωνάζουν «Τι ψεύτες!», όταν ακούν την είδηση ​​ότι το Κομπάνι έχει πέσει πλήρως στα χέρια του ISIS, κάτι το οποίο σαφώς δεν είναι αλήθεια. Όταν οι ειδήσεις μιλάνε για την αντίσταση που συνεχίζεται στο Κομπάνι, τότε κάποιοι μερικοί φωνάζουν: «Ζήτω τα αποφασισμένα αγόρια και κορίτσια μας!» Κι άλλοι πάλι φωνάζουν! «Προς τη νίκη! Το Κομπάνι είναι το Στάλινγκραντ! Θα κάνουμε την πόλη νεκροταφείο για τους αρουραίους του ISIS!».
Οι άνθρωποι αστειεύονται για το τι θα συμβεί όταν καταλαγιάσουν οι συγκρούσεις και οι γυναίκες ζητήσουν από τους άνδρες να πλένουν τα πιάτα. «Ελάτε τώρα παιδιά, δεν μπορείτε πια δεν μπορείτε να θέλετε  να μείνουν τα πράγματα όπως ήταν παλιά, από τη τη στιγμή που οι γυναίκες πρωτοστατούν στον αγώνα για την υπεράσπιση της πόλης μας».
Στο σπίτι όπου πίνουμε το τσάι και τον καφέ μας ζούσε μια εξαμελής οικογένειας, αλλά μόνο ο πατέρας έχει μείνει πίσω και τώρα είναι μαχητής. Το σπίτι κατά καιρούς μετατρέπεται σε πρόχειρο νοσοκομείο: όταν οι άνθρωποι τρέχουν να μεταφέρουν έναν τραυματία μαχητή, ξεχνούν ότι το νοσοκομείο βρίσκεται απέναντι, και στη βιασύνη τους φέρνουν τον τραυματία εδώ πέρα. Τότε, συνήθως κάποιος τρέχει να φωνάξει μια νοσοκόμα από το πραγματικό πρόχειρο νοσοκομείο. [...]
Κυριακή 12 Οκτωβρίου. Στο κεντρικό Κομπάνι, εκατοντάδες πολίτες έχουν αρχίσει να βγαίνουν από τα σπίτια τους και τα καταφύγια, καθώς πλησιάζει απόγευμα και οι βομβαρδισμοί ακούγονται μακριά. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι έχουν παραμείνει τόσοι πολλοί άμαχοι στο κεντρικό Κομπάνι. Ένας άντρας μου είπε ότι οι συγγενείς του στα βόρεια της πόλης αρνήθηκαν να διασχίσουν τα σύνορα με την Τουρκία και ότι ξέρει εκατοντάδες οικογένειες που εξακολουθούν να κρύβονται μέσα στα σπίτια τους και τα καταφύγια. Αυτό επιβεβαιώνει ότι χιλιάδες άμαχοι εξακολουθούν να είναι παγιδευμένοι στην πόλη. Είναι δύσκολο να γνωρίζουμε ακριβώς ποιοι είναι εδώ. Αυτοί οι πολίτες θα μπορούσαν να πέσουν θύματα σφαγής ανά πάσα στιγμή. Θεός φυλάξοι, το ISIS προελαύνει και αυτοί είναι ακόμα μέσα στην πόλη. Επίσης είδα πολλά παιδιά σήμερα και δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Ήταν σαν να εμφανίστηκαν από το πουθενά.
Οι κούρδοι αξιωματούχοι προστατεύουν τους αμάχους σε καταφύγια σε όλη την πόλη, μακριά από τα πεδία μάχης. Το να βλέπεις και ακούς τα παιδιά να παίζουν, είναι υπέροχο. Βρίσκονται όμως σε μεγάλο κίνδυνο, και οι αξιωματούχοι προσπαθούν να πείσουν τις οικογένειές τους να εγκαταλείψουν την πόλη, το συντομότερο δυνατόν. Κατά κάποιο τρόπο δεν θέλω να μας εγκαταλείψουν. Η παρουσία τους βεβαιώνει ότι η πόλη είναι ακόμα ζωντανή, παρά τις θανατηφόρες επιθέσεις. Όμως, οι αξιωματούχοι έχουν δίκιο, αυτός ο πόλεμος είναι άγριος, άσχημος και η μοίρα της πόλης αβέβαιη. Σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν σήμερα για να μιλήσουν ο ένας στον άλλο και να πιουν έναν καφέ ή να βοηθήσουν σε ό, τι χρειαζόταν.
Περίπου σαράντα γυναίκες συγκεντρώθηκαν για να μαγειρέψουν πατάτες και ρύζι για όλους. Το φαγητό θα μοιραστεί πρώτα στα παιδιά, μετά στους τραυματίες και στη συνέχεια στις γυναίκες. Μερικοί από τους γέροντες αστειεύονται λέγοντας: «Σε αυτή την κουρδική αυτοδιαχειριζόμενη δημοκρατία που έχουμε εγκαθιδρύσει και υπερασπιζόμαστε, υπονομεύεται ο ρόλος των ανδρών, είμαστε πάντα οι τελευταίοι που παίρνουμε τη μερίδα μας».
Μια καπετάνισσα του YPJ άρπαξε μια ντουντούκα για να μιλήσει στον κόσμο για τις εξελίξεις στην πόλη. Είπε ότι έχουν δεσμευθεί να πολεμήσουν μέχρι τέλους. Είπε ότι αν και δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από τη ζωή της, θα τη θυσιάσει για να υπερασπιστεί τους ανθρώπους. Αναπτέρωσε το ηθικό όλων. Οι Κούρδοι έχουν πολιτισμό, μουσική και ποίηση, είπε, κι έτσι είναι αδύνατο να μας καταστρέψουν. Επιβεβαίωσε τις αναφορές ότι περίπου 100 ένοπλοι του ISIS έχουν συλληφθεί από τους μαχητές και τις μαχήτριες των YPG και YPJ. Είπε ότι δεν είναι σωστό να σκοτώσουν αιχμάλωτους πολέμου και ότι δεν θα τους σκοτώσουν επειδή οι Κούρδοι δεν είναι ίδιοι με το ISIS. […]
Η μυρωδιά των πτωμάτων: περίεργη και αηδιαστική. Ένας καπετάνιος του YPJ μου είπε ότι οι ένοπλοι του ISIS δεν νοιάζονται για τους νεκρούς τους και τους παρατάνε στο πεδίο της μάχης. Για τους κούρδους μαχητές είναι πολύ σημαντικό να μην αφήσουν πίσω τα σώματα των νεκρών συντρόφων τους.
Μερικές φορές μια επίθεση λαμβάνει χώρα μόνο και μόνο για να μπορέσουν να πάρουν τους νεκρούς, και τελικά να μπορέσουν ξεκουραστούν, αφού τους κηδέψουν όπως αρμόζει. Εντούτοις, οι συγκρούσεις είναι τόσο σφοδρές, ώστε μερικές φορές οι μαχήτριες δεν ήταν σε θέση να πάρουν τα σώματα των νεκρών συναγωνιστριών τους.
Οι ένοπλοι του ISIS πήραν τα σώματα των κούρδων μαχητριών, ακρωτηρίασαν σώματα τους και τα αποκεφάλισαν, αν και ήταν ήδη νεκρές. Οι φίλοι μου στην Τουρκία,

μου είπαν ότι το ISIS έχει δημοσιεύσει τις φωτογραφίες από τα ακρωτηριασμένα σώματα και τους αποκεφαλισμούς, σε μια προσπάθεια να σπάσει το ηθικό του κουρδικού λαού και να σπείρει τον φόβο στους μαχητές του Κομπάνι.
Δεν θα λειτουργήσει, αλλά η μυρωδιά των νεκρών σωμάτων θα με καταδιώκει πάντα.
***************************

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ 

• 

  =>Inside Kobane: The Diary of a Siege

  10/15/14

  As ISIS continues its relentless attack on the city, a local reporter describes the incredible courage and stamina of the resistance fighters keeping the enemy at bay 
  ******************************
  
   
  

  • 

    Kobane Diary: Joy, Sadness and Struggle in Town Under Siege

    10/22/14 at 5:52 PM

    A Kurdish journalist reports on three more days of the Syrian town of Kobane, currently under siege by Islamic State militants

  NEWSWEEK: European Edition Version