***********************
Έλληνες έτοιμοι για όλα
Ζωή Χατζηθωμά
ΠΗΓΗ, Μεταρρύθμιση, 27/10/2014
Σε κάθε σκόπιμη συμπεριφορά
υπάρχουν δύο περιπτώσεις, η υγιής και η νοσηρή. Το ίδιο συμβαίνει και με
την αντιμετώπιση της παράδοσης και του πολιτισμού του από έναν λαό.
Στην Ελληνική πραγματικότητα και στον τρόπο αντιμετώπισης της
πολιτισμικής μας κληρονομιάς μάλλον νοσηρές συμπεριφορές είναι έκδηλες.
Λες και έχουμε την ανάγκη να φωνάξουμε πως είμαστε παρόντες μέσα από
παρελθόντα επιτεύγματα, αλλά με λάθος τρόπο.
Η οικονομική ύφεση εναλλάσσεται με την έξαρση και την έπαρση, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και αυτογνωσίας και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κρατηθούμε ή και να ταυτιστούμε με τον αρχαίο μας πολιτισμό. Εννοείται ότι μπορούμε να καμαρώνουμε για το κλασικό μας μεγαλείο. Όμως δυστυχώς είναι φανερή η νοσηρή μας παρελθοντοκρατία, εφόσον πλέον δεν επιδεικνύουμε κάτι καινούριο και αξιόλογο.
Ο μέσος και απλοϊκός νεοέλληνας καθηλώνεται από τα μαθητικά του ακόμη χρόνια από τις ένδοξες σελίδες της ιστορίας του και θαυμάζει τα μεγάλα ονόματα των ηρώων του. Συχνά δε μπορεί όμως να προσδιορίσει ούτε χρονικά πού τοποθετείται όλο αυτό το μεγαλείο και ασφαλώς τότε το παρελθόν μόνο καλό δεν κάνει, αφού οδηγεί σε στείρο θαυμασμό και καταστροφική προγονοπληξία: αρχαία κλέη, Περικλής, Θουκυδίδης, αρχαίοι τραγικοί, Μέγας Αλέξανδρος, ένδοξο ʼ21!... Και διηγώντας τα να νιώθεις υπερηφάνεια, αλλά ταυτόχρονα να κλαις, μια και το πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο έχει αλλάξει άρδην και φυσικά η δημιουργική μίμηση κάποιων στοιχείων προϋποθέτει δουλειά, ωριμότητα και σβελτάδα.
Το καλό τρέχει και πρέπει να τρέξουμε και μεις και όχι να κρυβόμαστε πίσω... από αρχαίες χλαμύδες και ασπίδες, μια και το ʼʼπνευματικό χρονόμετροʼʼ και οι σημερινοί όροι είναι διαφορετικοί σε όλα τα επίπεδα. Σεβόμαστε το παρελθόν μας, αλλά καλό είναι να γίνει γόνιμη ʼʼμεταστοιχείωσηʼʼ και να οδηγηθούμε στη δική μας πρωτογενή αλήθεια βασισμένη σε σωστές βάσεις και κατευθύνσεις. Λείπει ο σωστός βηματισμός: ακούμε το θρήνο της Αντιγόνης, τα λόγια του Παπαδιαμάντη, αλλά χωρίς προσαρμογή σωστή στην εποχή μας παραπαίουμε ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο, χωρίς να βρίσκουμε τη σωστή κατεύθυνση στην Ευρώπη και τον κόσμο. Υπερηφανευόμαστε για παράδειγμα για τον Μέγα Αλέξανδρο, ποτέ όμως και για τον άλλο μας πρόγονο, εκείνον που φρόντιζε τον Βουκεφάλα στους στάβλους στη Μακεδονία! Δεν έχουμε πλήρη συνείδηση της ταυτότητας και των δυνατοτήτων μας και το παρελθόν γίνεται αυτόματα βαρύ φορτίο. Πλάνες στις αδύναμες πλάτες μας!
Ο Ελληνισμός έχει πνευματικά κεφάλαια ανεκτίμητα, δικά του, όχι δανεισμένα. Επιβάλλεται όμως να γίνει συγκερασμός ανάμεσα στο δοκιμασμένο και το αδοκίμαστο, χωρίς να θεωρηθεί η παράδοση σαν εξασφαλισμένη κληρονομιά, αλλά εφαλτήριο παραδειγματικό σχήμα για την ανάδειξη των στοιχείων που θα οδηγήσουν σε μελλοντική σταθερότητα και εξέλιξη. Να είμαστε αρχαιομαθείς, αλλά όχι αρχαιομανείς και να απαλλαγούμε επιτέλους από την κενή οίηση για τους ηρωικούς μας προγόνους, τους οποίους έχουμε καταστήσει φαιδρό στήριγμα της νεοελληνικής αδράνειας και κενότητας.
Έχουμε σήμερα το θάρρος να παλέψουμε με τα δεινά μας; Να χτυπήσουμε το ρουσφέτι, το πελατειακό κράτος, τη γραφειοκρατία, το λαϊκισμό και τα επικοινωνιακά παιχνίδια και να αποβάλλουμε τις θεωρίες συνωμοσίας, ότι οι ξένοι θέλουν να μας αφανίσουν; Να μην έχουμε εκλογικές και προεκλογικές περιόδους κάθε δύο χρόνια, αλλά να ζούμε σε ρυθμούς διαρθρωτικών αλλαγών που σήμερα είναι ανύπαρκτες. Νόμοι, νομοσχέδια, επαναδιαπραγματεύσεις, διαγραφές χρέους, μνημονιακοί και μη αλλάζουμε ρόλους με θαυμαστή μαεστρία!
Είμαστε έτοιμοι να ορίσουμε δίκαιη φορολόγηση χωρίς εξαιρέσεις και να συγκρουστούμε με το κατεστημένο που έχει ριζώσει; Ποιος θα μας εμπιστευθεί και θα έρθει να επενδύσει σε μια χώρα, που ακόμα δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό υπαλλήλων της καθώς και τα προσόντα τους; Μια χώρα που αλλάζει κάθε χρόνο φορολογικό σύστημα και που, για να ορίσει το ωράριο των καταστημάτων, χρειάζεται απόφαση δικαστηρίων; Επικίνδυνα ρήγματα στην κοινωνική συνοχή. Έχουμε γίνει χώρα γερασμένη αντιπαραγωγική: συνταξιούχοι που κάθε χρόνο θα αυξάνονται και νέοι που γίνονται μετανάστες. Άνθρωποι που ζουν χωρίς αξιοπρέπεια και χωρίς ελπίδα. Είμαστε ικανοί να θωρακίσουμε τη Δημοκρατία σήμερα; Και ας αφήσουμε τις συχνές αναφορές στην Αρχαία Δημοκρατία του Χρυσού αιώνα! Παθιαζόμαστε και ταυτιζόμαστε τόσο που, όταν γίνει η Δευτέρα Παρουσία, έχει κανείς την αίσθηση πως δεξιά θα είναι οι αμνοί, αριστερά τα ερίφια και μεις στη μέση να αντιδικούμε για τα ʼʼφώταʼʼ που δώσαμε σε όλη την Ευρώπη!
Επιβάλλεται εκ των συνθηκών να είμαστε έτοιμοι για όλα: για καλή Παιδεία, υγιείς θεσμούς, Κράτος Πρόνοιας, κοινωνική δικαιοσύνη. Αρκεί να κατανοήσουμε πως το πρόβλημα δεν είναι μόνο η παραδοχή και η αποδοκιμασία των ποικίλων παθογενειών, αλλά και η ταχύτατη εξάλειψη των αιτίων τους. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα και όχι οι μόνιμες αναφορές στο ένδοξο παρελθόν. Το μέλλον μας δε θα διαμορφωθεί από τα γονίδια και την πολιτιστική μας κληρονομιά, αλλά από τις δικές μας αποφάσεις και ενέργειες. Ίσως ήρθε η ώρα του ʼʼμαζίʼʼ και η ώρα που οι παρέες θα γράψουν ιστορία!
Ποιος φταίει που τα παιδιά δεν έχουν επαρκή ή έχουν ανύπαρκτη θέρμανση στο σχολείο; Ποιος φταίει για τον ηλικιωμένο στο υπόγειο με τα κοκαλωμένα και ροζιασμένα χέρια, που ζει με πενιχρή σύνταξη, ενώ εκείνος ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις του πάντα; Πώς να αντέξεις το αξιοπρεπές του βλέμμα; Για την ώρα δεν πείθεται κανείς ότι κάτι θα αλλάξει και θα ξυπνήσουμε από τη χειμερία μας νάρκη: όχι για να εκδικηθούμε, ούτε για να κάνουμε ʼʼεπανάστασηʼʼ στην εξουσία, όπως διατείνονται κάποιοι. Συμφωνούμε όλοι ότι ήρθε η ώρα να βρούμε μαζί λύσεις με ενιαία στρατηγική. Τώρα. Χθες.
Χρήσιμο και αναγκαίο το παρελθόν μας, αλλά στο παρόν και στο αύριο θα πρέπει να δώσουμε τη δέουσα βαρύτητα. Για να νιώσουμε ότι δεν περισσεύουμε στη χώρα μας και ότι είναι εφικτό να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Αυτή είναι η αλήθεια μας και η ζωή μας...λίγη ζωή δυστυχώς.
Όλοι γνωρίζουμε το τραγούδι ʼʼΦεγγάρι μάγια μουʼκανεςʼʼ. Μιλά για την ξενιτιά και τον καημό του ξενιτεμένου. Το να το τραγουδά ο ξενιτεμένος είναι κατανοητό, αναμενόμενο και συγκινητικό. Ποιες όμως διαστάσεις παίρνει, όταν το σιγοτραγουδά ο Έλληνας που βιώνει τη δική του ξενιτιά στην πατρίδα του;
Η οικονομική ύφεση εναλλάσσεται με την έξαρση και την έπαρση, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και αυτογνωσίας και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κρατηθούμε ή και να ταυτιστούμε με τον αρχαίο μας πολιτισμό. Εννοείται ότι μπορούμε να καμαρώνουμε για το κλασικό μας μεγαλείο. Όμως δυστυχώς είναι φανερή η νοσηρή μας παρελθοντοκρατία, εφόσον πλέον δεν επιδεικνύουμε κάτι καινούριο και αξιόλογο.
Ο μέσος και απλοϊκός νεοέλληνας καθηλώνεται από τα μαθητικά του ακόμη χρόνια από τις ένδοξες σελίδες της ιστορίας του και θαυμάζει τα μεγάλα ονόματα των ηρώων του. Συχνά δε μπορεί όμως να προσδιορίσει ούτε χρονικά πού τοποθετείται όλο αυτό το μεγαλείο και ασφαλώς τότε το παρελθόν μόνο καλό δεν κάνει, αφού οδηγεί σε στείρο θαυμασμό και καταστροφική προγονοπληξία: αρχαία κλέη, Περικλής, Θουκυδίδης, αρχαίοι τραγικοί, Μέγας Αλέξανδρος, ένδοξο ʼ21!... Και διηγώντας τα να νιώθεις υπερηφάνεια, αλλά ταυτόχρονα να κλαις, μια και το πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο έχει αλλάξει άρδην και φυσικά η δημιουργική μίμηση κάποιων στοιχείων προϋποθέτει δουλειά, ωριμότητα και σβελτάδα.
Το καλό τρέχει και πρέπει να τρέξουμε και μεις και όχι να κρυβόμαστε πίσω... από αρχαίες χλαμύδες και ασπίδες, μια και το ʼʼπνευματικό χρονόμετροʼʼ και οι σημερινοί όροι είναι διαφορετικοί σε όλα τα επίπεδα. Σεβόμαστε το παρελθόν μας, αλλά καλό είναι να γίνει γόνιμη ʼʼμεταστοιχείωσηʼʼ και να οδηγηθούμε στη δική μας πρωτογενή αλήθεια βασισμένη σε σωστές βάσεις και κατευθύνσεις. Λείπει ο σωστός βηματισμός: ακούμε το θρήνο της Αντιγόνης, τα λόγια του Παπαδιαμάντη, αλλά χωρίς προσαρμογή σωστή στην εποχή μας παραπαίουμε ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο, χωρίς να βρίσκουμε τη σωστή κατεύθυνση στην Ευρώπη και τον κόσμο. Υπερηφανευόμαστε για παράδειγμα για τον Μέγα Αλέξανδρο, ποτέ όμως και για τον άλλο μας πρόγονο, εκείνον που φρόντιζε τον Βουκεφάλα στους στάβλους στη Μακεδονία! Δεν έχουμε πλήρη συνείδηση της ταυτότητας και των δυνατοτήτων μας και το παρελθόν γίνεται αυτόματα βαρύ φορτίο. Πλάνες στις αδύναμες πλάτες μας!
Ο Ελληνισμός έχει πνευματικά κεφάλαια ανεκτίμητα, δικά του, όχι δανεισμένα. Επιβάλλεται όμως να γίνει συγκερασμός ανάμεσα στο δοκιμασμένο και το αδοκίμαστο, χωρίς να θεωρηθεί η παράδοση σαν εξασφαλισμένη κληρονομιά, αλλά εφαλτήριο παραδειγματικό σχήμα για την ανάδειξη των στοιχείων που θα οδηγήσουν σε μελλοντική σταθερότητα και εξέλιξη. Να είμαστε αρχαιομαθείς, αλλά όχι αρχαιομανείς και να απαλλαγούμε επιτέλους από την κενή οίηση για τους ηρωικούς μας προγόνους, τους οποίους έχουμε καταστήσει φαιδρό στήριγμα της νεοελληνικής αδράνειας και κενότητας.
Έχουμε σήμερα το θάρρος να παλέψουμε με τα δεινά μας; Να χτυπήσουμε το ρουσφέτι, το πελατειακό κράτος, τη γραφειοκρατία, το λαϊκισμό και τα επικοινωνιακά παιχνίδια και να αποβάλλουμε τις θεωρίες συνωμοσίας, ότι οι ξένοι θέλουν να μας αφανίσουν; Να μην έχουμε εκλογικές και προεκλογικές περιόδους κάθε δύο χρόνια, αλλά να ζούμε σε ρυθμούς διαρθρωτικών αλλαγών που σήμερα είναι ανύπαρκτες. Νόμοι, νομοσχέδια, επαναδιαπραγματεύσεις, διαγραφές χρέους, μνημονιακοί και μη αλλάζουμε ρόλους με θαυμαστή μαεστρία!
Είμαστε έτοιμοι να ορίσουμε δίκαιη φορολόγηση χωρίς εξαιρέσεις και να συγκρουστούμε με το κατεστημένο που έχει ριζώσει; Ποιος θα μας εμπιστευθεί και θα έρθει να επενδύσει σε μια χώρα, που ακόμα δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό υπαλλήλων της καθώς και τα προσόντα τους; Μια χώρα που αλλάζει κάθε χρόνο φορολογικό σύστημα και που, για να ορίσει το ωράριο των καταστημάτων, χρειάζεται απόφαση δικαστηρίων; Επικίνδυνα ρήγματα στην κοινωνική συνοχή. Έχουμε γίνει χώρα γερασμένη αντιπαραγωγική: συνταξιούχοι που κάθε χρόνο θα αυξάνονται και νέοι που γίνονται μετανάστες. Άνθρωποι που ζουν χωρίς αξιοπρέπεια και χωρίς ελπίδα. Είμαστε ικανοί να θωρακίσουμε τη Δημοκρατία σήμερα; Και ας αφήσουμε τις συχνές αναφορές στην Αρχαία Δημοκρατία του Χρυσού αιώνα! Παθιαζόμαστε και ταυτιζόμαστε τόσο που, όταν γίνει η Δευτέρα Παρουσία, έχει κανείς την αίσθηση πως δεξιά θα είναι οι αμνοί, αριστερά τα ερίφια και μεις στη μέση να αντιδικούμε για τα ʼʼφώταʼʼ που δώσαμε σε όλη την Ευρώπη!
Επιβάλλεται εκ των συνθηκών να είμαστε έτοιμοι για όλα: για καλή Παιδεία, υγιείς θεσμούς, Κράτος Πρόνοιας, κοινωνική δικαιοσύνη. Αρκεί να κατανοήσουμε πως το πρόβλημα δεν είναι μόνο η παραδοχή και η αποδοκιμασία των ποικίλων παθογενειών, αλλά και η ταχύτατη εξάλειψη των αιτίων τους. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα και όχι οι μόνιμες αναφορές στο ένδοξο παρελθόν. Το μέλλον μας δε θα διαμορφωθεί από τα γονίδια και την πολιτιστική μας κληρονομιά, αλλά από τις δικές μας αποφάσεις και ενέργειες. Ίσως ήρθε η ώρα του ʼʼμαζίʼʼ και η ώρα που οι παρέες θα γράψουν ιστορία!
Ποιος φταίει που τα παιδιά δεν έχουν επαρκή ή έχουν ανύπαρκτη θέρμανση στο σχολείο; Ποιος φταίει για τον ηλικιωμένο στο υπόγειο με τα κοκαλωμένα και ροζιασμένα χέρια, που ζει με πενιχρή σύνταξη, ενώ εκείνος ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις του πάντα; Πώς να αντέξεις το αξιοπρεπές του βλέμμα; Για την ώρα δεν πείθεται κανείς ότι κάτι θα αλλάξει και θα ξυπνήσουμε από τη χειμερία μας νάρκη: όχι για να εκδικηθούμε, ούτε για να κάνουμε ʼʼεπανάστασηʼʼ στην εξουσία, όπως διατείνονται κάποιοι. Συμφωνούμε όλοι ότι ήρθε η ώρα να βρούμε μαζί λύσεις με ενιαία στρατηγική. Τώρα. Χθες.
Χρήσιμο και αναγκαίο το παρελθόν μας, αλλά στο παρόν και στο αύριο θα πρέπει να δώσουμε τη δέουσα βαρύτητα. Για να νιώσουμε ότι δεν περισσεύουμε στη χώρα μας και ότι είναι εφικτό να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Αυτή είναι η αλήθεια μας και η ζωή μας...λίγη ζωή δυστυχώς.
Όλοι γνωρίζουμε το τραγούδι ʼʼΦεγγάρι μάγια μουʼκανεςʼʼ. Μιλά για την ξενιτιά και τον καημό του ξενιτεμένου. Το να το τραγουδά ο ξενιτεμένος είναι κατανοητό, αναμενόμενο και συγκινητικό. Ποιες όμως διαστάσεις παίρνει, όταν το σιγοτραγουδά ο Έλληνας που βιώνει τη δική του ξενιτιά στην πατρίδα του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου