Οι κύριοι Αλαφούζος (ιδιοκτήτης) και Παπαχελάς (διευθυντής) προΐστανται της Καθημερινής , μιας εφημερίδας που έδωσε μάχες για τη Δημοκρατία και έκλεισε οικειοθελώς την περίοδο της Χούντας, προκειμένου να μη συναλλαχθεί με το καθεστώς των συνταγματαρχών.
Η εφημερίδα προσφέρει στο αναγνωστικό της κοινό ένα βιβλίο , όπου ένας διαβόητος δικτάτορας, όπως ο Ιωάννης Μεταξάς, κατατάσσεται στο πάνθεον των... εθνικών ηρώων, ανθρώπων δηλαδή υποδειγματικών που οφείλουν να θαυμάζουν οι πάντες.
*
Με ποιο όμως δικαίωμα οι κύριοι αυτοί αποδέχονται ως πρότυπη ( άρα διαχρονική ως προς τις αρετές της) φυσιογνωμία του νεότερου Ελληνισμού μια συμπλεγματική στρατιωτική και πολιτική προσωπικότητα, της οποίας ο βίος και η πολιτεία συνέβαλαν στο ολέθριο Εθνικό Διχασμό (με συνεπακόλουθο τη Μικρασιατική Καταστροφή) και στα δυσμάς του βίου της κατέλυσε ωμά το δημοκρατικό καθεστώς , δημιουργώντας τον Τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό , μια στυγνή δικτατορία που οργανώθηκε στα πρότυπα του Φασιστικού και Ναζιστικού καθεστώτος;
*
Ζώντας σε μία εποχή όπου η οικονομική κατάρρευση έδωσε τη δυνατότητα να εγείρονται από τους τάφους τους οι βρικόλακες των αυταρχικών καθεστώτων που αιματοκύλισαν τον κόσμο , είναι απορίας άξιο πώς κάποιοι ιστορικοί , δημοσιογράφοι και εκδότες, που αυτοδιαφημίζονται ως ηρακλειδείς του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, προβάλλουν ανενδοίαστα έναν δικτάτορα, απλώς και μόνο επειδή είπε με βαριά καρδιά το ΟΧΙ, μια λέξη που του επιβλήθηκε να πει από τον αγγλόφιλο βασιλέα και την "προστάτιδα" Αγγλία που ήλεγχε την Ελλάδα εκείνη την εποχή .
*
Φυσικά, μακριά από μένα η σκέψη μήπως στο πίσω μέρος του μυαλού αυτών των κυρίων περνούν ιδέες που φλερτάρουν επικίνδυνα με τις φασιστικές που επέβαλε με την τρομοκρατία το καθεστώς της 4ης Αυγούστου.Ζώντας όμως σε καιρούς τόσο πονηρούς, είναι πολύ δύσκολο να μην υποκύψει
κανείς στον πειρασμό.
Gerontakos
******************************
[.................]
Όπως είναι ευρέως γνωστό, ο δικτάτορας Μεταξάς χρησιμοποιήθηκε μεταγενέστερα ως σύμβολο κατεξοχήν ακροδεξιών ομάδων, πολιτικών και μορφωμάτων, με πρώτη και κύρια την δικτατορία του 1967-1974 και, στις μέρες μας, την Χρυσή Αυγή. Παράλληλα, παρατηρείται μια όλο και πιο εμφανής στροφή της Νέας Δημοκρατίας προς δεξιότερες –συχνά σχεδόν ακροδεξιές– θέσεις και πράξεις. Το πολιτικό περιβάλλον επηρεάζει –και επηρεάζεται από, αλλά με άλλους όρους– την ιστορική παραγωγή, ιδίως αυτό που αποκαλούμε δημόσια ιστορία. Η Καθημερινή, λοιπόν, και ο Θ. Βερέμης, ξεκινούν να εκδίδουν ένα προϊόν δημόσιας ιστορίας το οποίο νομιμοποιεί, εντάσσοντας σε έναν κανόνα, τον δικτάτορα Μεταξά, εν μέσω του συγκεκριμένου πολιτικού περιβάλλοντος. Κανείς, βέβαια, δεν περίμενε από μια ιστορική εφημερίδα της Δεξιάς να μην αξιοποιήσει τον μηχανισμό του εθνικού πανθέου∙ ωστόσο, από μια παραδοσιακή χρήση της ιστορίας αστικού τύπου (έναν εθνωφελή κανόνα που ξεκινάει από τον Περικλή και φτάνει στον Βενιζέλο με επίκεντρο τον πολιτισμό, τον εκσυγχρονισμό ή όποιο άλλο σχετικό πρόταγμα) μέχρι μια παράταξη προσώπων που καταλήγουν στον Μεταξά, η απόσταση είναι τεράστια.
Χρήστος Τριανταφύλλου
*Διαβάστε :Ο Ιωάννης Μεταξάς, η Καθημερινή και οι υγειονομικές βόμβες
*************************
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου