Η Τουρκία και εμείς

 

Εμείς και οι άλλοι

Μιχάλης Γ. Τριανταφυλλίδης,

Πηγ Μεταρρύθμιση/10/2014

---

Παρακολουθώντας προσεκτικά τι ακούγεται και τι γράφεται, γύρω μας, ανακαλύπτω πως είναι τόση η άγνοια μας, για το περιβάλλον μας και το κοντινό και το μακρινό, που ανάθεμα την ώρα, του λαθροβιώσαντος εθνικισμού, που μόνο ανιστόρητες ηλιθιότητες, ξέρει να ξερνάει στη χώρα μας.

Γίνεται μέγας θόρυβος για τις εκατόμβες των Κούρδων στο Κομπάνι.

Ο Νταβούτογλου, πριν από τέσσερις ημέρες, είπε ότι τουλάχιστον άλλα έξι, σαν κι αυτό το Κομπάνι, ήδη καταστράφηκαν και το χειρότερο, πωλούνται οι αιχμάλωτοι ως δούλοι.

Είναι κανόνας της σαρίας, ότι αυτός που εναντιώνεται στον κάτοχο της αλήθειας, που είναι ο καλός μουσουλμάνος, δηλαδή εδώ ο τζιχαντιστής, εάν ηττηθεί έχει το λύειν και δεσμείν ο νικητής…Και λεπίδι και δούλος και ότι θέλει ο νικητής…

Χιλιάδες Γιεζίντι, λοιπόν, πωλούνται και διαμοιράζονται και το πρόβλημα μας είναι το Κομπάνι. Είναι όντως, πελώριο πρόβλημα αλλά για έναν ακόμη λόγο, που αποκρύπτεται…

Γιατί αυτό βρίσκεται μες στην Τουρκία, σχεδόν, και γιατί αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι τα εκατομμύρια των Σουνιτών, στην Τουρκία, μπορεί να μην είναι τζιχαντιστές και φανατικοί, αλλά διάκεινται ευμενώς προς τους τζιχαντιστές. Αφού είναι ίδια ράτσα…

Ακόμη προχθές, Τούρκοι φανατικοί μπήκαν στο Πανεπιστήμιο και τα κάνανε γυαλιά καρφιά, απαιτώντας την εφαρμογή του Νόμου της Σαρίας και από την άλλη είκοσι τόσο εκατομμύρια Αλεβίτες, αντιδρούν προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ο Ερντογάν, το είχε αποφασίσει από καιρό, ότι δίπλα στην Ιρακινή Κουρδική κρατική οντότητα, θα περνούσε κι ένα κομμάτι του Τούρκικου Κουρδιστάν.

Με 200.000 Κούρδους που μπήκαν, την τελευταία βδομάδα, μόνον, οι πιο πολλοί βαριά οπλισμένοι, πώς μπορεί ν’ αντιδράσει η κυβέρνηση, ενός κυρίαρχου κράτους;

Από τη στιγμή που έπαιξε με το θρησκευτικό συναίσθημα, ο Ερντογάν, και από τη στιγμή που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου με το Φετουλαχ Γκιουλέν, και τις ενδοϊσλαμικές έριδες, είναι προφανές ότι ήρθε η ώρα να εισπράξει και τα επίχειρα της απρονοησίας.

Γιατί, ναι μεν, χαρισματικός ηγεμών και σουλτάνος, αλλά τώρα, ήρθαν τα δύσκολα.

Και το μέγιστο ερώτημα είναι το εξής:

Εμείς σαν χώρα , τι είναι αυτό που θέλουμε τελικά; Τι επιδιώκουμε με την δική μας εξωτερική πολιτική;;;

Να τσακίσει και να «ξεφουσκώσει, όπως διάφοροι αμετροεπείς ετοιμάζονται να πανηγυρίσουν, η «Τούρκικη φούσκα», όπως την ονομάζουν;;;

Η πρόθεση του Νταβούτογλου, εξαρχής, να κλείσει οποιαδήποτε εκκρεμότητα, συντηρούνταν στη γειτονιά, ήταν σαφής και ορθή, ως πολιτική σύλληψη.

Απέτυχε ως πολιτική εφαρμογή, λόγω της αμετροέπειας του ίδιου και του Ερντογάν, που ήθελε να παίξει ρόλο απ’ άκρου σ’ άκρο στη Μεσόγειο.

Κι ακόμη και σήμερα, η επιμονή του Ερντογάν, ότι ο πρωθυπουργός ασχολείται με τα εσωτερικά μέτωπα και ο Πρόεδρος με τη διεθνή εικόνα της χώρας, προσπαθώντας να εξισορροπήσει τα κενά και τα λάθη, μάλλον οδηγούν σε επιβάρυνση του κακού κλίματος, στην περιοχή.

Τώρα είναι η ώρα, που η ελληνική εξωτερική πολιτική, πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες, αναζητώντας και καθιερώνοντας ρόλο σημαντικό για τη χώρα μας που ως κομπάρσος άγεται και φέρεται, παρακολουθώντας με αγωνία, τι χρώμα βρακί φορούσε η δικηγορίνα και τι αθλιότητα ξεστόμισαν και σήμερα οι «μονομάχοι» της καταισχύνης…

Διότι η διαρκής σύγκρουση για παράδειγμα, των Τούρκων με τους Αιγύπτιους, κακά μαντάτα ετοιμάζει.

Κι εμείς φαινόμαστε άβουλοι και ανίκανοι, μακριά από τις όποιες εξελίξεις, επιδεικνύοντας έναν αυτισμό, σε περίοδο που θα έπρεπε, η εξωστρέφεια να χαρακτηρίζει την κάθε μας σκέψη.

Τώρα σήμερα, με δυο επιτρόπους, που έχουν την ευθύνη για το πρόβλημα αυτό καθεαυτό, τον Αβραμόπουλο για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες και το Στυλιανίδη για τη διαχείριση των κρίσεων και της ανθρωπιστικής βοήθειας, ανοίξτε την πόρτα για άμβλυνση των αντιδράσεων και την όξυνσης στην περιοχή…τι περιμένουμε να πέσουν στη θάλασσα και να βγουν κολυμπώντας απέναντι, μισό εκατομμύριο πρόσφυγες και μετά να καταλάβουμε την ανοησία μας;;;

Ο Μιχάλης Γ. Τριανταφυλλίδης είναι σύμβουλος ανάπτυξης