Mπροστά στην πόρτα της Τουρκίας
Σε αυτόν τον χάρτη της
"Χουριέτ" βλέπετε ότι το "Ισλαμικό Κράτος" ελέγχει ήδη τη μισή
τουρκοσυριακή μεθόριο, κάπου 400 από τα 800 χιλιόμετρα αυτών των
συνόρων.
Ο πληθυσμός της Τουρκίας εκεί μιλάει αραβικά (και κουρδικά). Oι ισλαμιστές διαθέτουν πολλά χρήματα για να πληρώσουν φτωχούς, περιθωριακούς νέους που έχουν προβλήματα με τις αρχές και τις οικογένειές τους. Για την Τουρκία το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο ούτε μικρό. Τη δεκαετία του '90 το τουρκικό κράτος δημιούργησε στη νοτιοανατολική περιοχή της χώρας το "Κόμμα του Θεού" (τουρκική Χεζμπολά) με στόχο να διαθέτει μια εξουσιοδοτημένη πολιτικοστρατιωτική δύναμη για επιχειρήσεις που δεν θα έπρεπε να χρεώνονται στις μυστικές υπηρεσίες. Το κόμμα αυτό, που είναι σουνιτικό, πρωτοστατεί τις τελευταίες μέρες στις βιαιότητες κατά των Κούρδων διαδηλωτών, με 37 νεκρούς μέχρι σήμερα, και στη στρατολόγηση νέων παιδιών για τις ανάγκες του "Ισλαμικού κράτους".
Η Τουρκία, που θα πληρώσει τώρα τις συνέπειες της προηγούμενης πολιτικής της, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη να μην καταρρεύσουν οι διαπραγματεύσεις με τον έγκλειστο στο Ιμραλί Οτσαλάν για ειρήνη μεταξύ PKK και Άγκυρας και στον στόχο να μην ενισχυθεί στρατιωτικά η οργάνωσή του στη Βόρειο Συρία.
Ούτε το PKK θέλει ανάμειξη του τουρκικού στρατού με χερσαίες δυνάμεις στη Συρία διότι δεν εμπιστεύεται την Τουρκία. Επιθυμεί, όπως και η Άγκυρα, τη δημιουργία ενός διαδρόμου για τον ανεφοδιασμό του Κομπάνι και δύο ακόμα πόλεων που εξακολουθεί να ελέγχει. Πόλεις που, δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, αλλά συνδέονται -και οι τρεις -με το τουρκικό έδαφος. Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι μία τέτοια ζώνη θα γίνει ένα no mans land για Κούρδους και τζιχαντιστές που θα πηγαίνουν να πολεμήσουν στη Συρία και ακόμα παραπέρα στο Ιράκ.
Αλλά οι Τούρκοι τους διαβεβαιώνουν ότι αυτό ούτως ή άλλως συμβαίνει σήμερα σε μία έκταση πολλών χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων που δεν είναι δυνατόν να ελεγχθεί και πάντα είχε χαλαρούς δεσμούς με το τουρκικό κράτος λόγω της πολιτιστικής ιδιαιτερότητας και της οικονομικής υπανάπτυξης. Στο τέλος οι Αμερικανοί θα αποδεχθούν την πρόταση, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Ουάσιγκτον και Άγκυρα θέλουν ό,τι και αν αποφασίσουν να μην ενισχύσει το καθεστώς της Δαμασκού αλλά να το αποδυναμώσει, αν και η λεγόμενη μετριοπαθής αντιπολίτευση στη Συρία είναι από αδύνατη ως ανύπαρκτη. Έτσι συζητούν για τους Κούρδους αλλά πρακτικά τους απασχολούν πολλά άλλα. Όμως μέχρι Αγκυρα και η Ουάσιγκτον συμφωνήσουν, το Κομπάνι θα έχει πέσει στα χέρια του ισλαμικού κράτους και το πρόβλημα θα είναι μεγαλύτερο.
Ο πληθυσμός της Τουρκίας εκεί μιλάει αραβικά (και κουρδικά). Oι ισλαμιστές διαθέτουν πολλά χρήματα για να πληρώσουν φτωχούς, περιθωριακούς νέους που έχουν προβλήματα με τις αρχές και τις οικογένειές τους. Για την Τουρκία το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο ούτε μικρό. Τη δεκαετία του '90 το τουρκικό κράτος δημιούργησε στη νοτιοανατολική περιοχή της χώρας το "Κόμμα του Θεού" (τουρκική Χεζμπολά) με στόχο να διαθέτει μια εξουσιοδοτημένη πολιτικοστρατιωτική δύναμη για επιχειρήσεις που δεν θα έπρεπε να χρεώνονται στις μυστικές υπηρεσίες. Το κόμμα αυτό, που είναι σουνιτικό, πρωτοστατεί τις τελευταίες μέρες στις βιαιότητες κατά των Κούρδων διαδηλωτών, με 37 νεκρούς μέχρι σήμερα, και στη στρατολόγηση νέων παιδιών για τις ανάγκες του "Ισλαμικού κράτους".
Η Τουρκία, που θα πληρώσει τώρα τις συνέπειες της προηγούμενης πολιτικής της, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη να μην καταρρεύσουν οι διαπραγματεύσεις με τον έγκλειστο στο Ιμραλί Οτσαλάν για ειρήνη μεταξύ PKK και Άγκυρας και στον στόχο να μην ενισχυθεί στρατιωτικά η οργάνωσή του στη Βόρειο Συρία.
Ούτε το PKK θέλει ανάμειξη του τουρκικού στρατού με χερσαίες δυνάμεις στη Συρία διότι δεν εμπιστεύεται την Τουρκία. Επιθυμεί, όπως και η Άγκυρα, τη δημιουργία ενός διαδρόμου για τον ανεφοδιασμό του Κομπάνι και δύο ακόμα πόλεων που εξακολουθεί να ελέγχει. Πόλεις που, δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, αλλά συνδέονται -και οι τρεις -με το τουρκικό έδαφος. Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι μία τέτοια ζώνη θα γίνει ένα no mans land για Κούρδους και τζιχαντιστές που θα πηγαίνουν να πολεμήσουν στη Συρία και ακόμα παραπέρα στο Ιράκ.
Αλλά οι Τούρκοι τους διαβεβαιώνουν ότι αυτό ούτως ή άλλως συμβαίνει σήμερα σε μία έκταση πολλών χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων που δεν είναι δυνατόν να ελεγχθεί και πάντα είχε χαλαρούς δεσμούς με το τουρκικό κράτος λόγω της πολιτιστικής ιδιαιτερότητας και της οικονομικής υπανάπτυξης. Στο τέλος οι Αμερικανοί θα αποδεχθούν την πρόταση, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Ουάσιγκτον και Άγκυρα θέλουν ό,τι και αν αποφασίσουν να μην ενισχύσει το καθεστώς της Δαμασκού αλλά να το αποδυναμώσει, αν και η λεγόμενη μετριοπαθής αντιπολίτευση στη Συρία είναι από αδύνατη ως ανύπαρκτη. Έτσι συζητούν για τους Κούρδους αλλά πρακτικά τους απασχολούν πολλά άλλα. Όμως μέχρι Αγκυρα και η Ουάσιγκτον συμφωνήσουν, το Κομπάνι θα έχει πέσει στα χέρια του ισλαμικού κράτους και το πρόβλημα θα είναι μεγαλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου