Dance Fever
Η μουσική κάθαρση που ελπίζαμε για το τέλος της πανδημίας
Μετά από αρκετές ακροάσεις τους πέμπτου album της Florence Welch νιώθω ότι αν ήμουν γυναίκα μάλλον θα ήταν πιο δίκαιο για να καταγράψω το εύρος των συναισθημάτων που προσπαθεί να δημιουργήσει το "Dance Fever". Αναπόφευκτα μερικά χάνονται μέσα από το ‘αντρικό’ μου πρίσμα αν και οποιοσδήποτε μπορεί να εκτιμήσει μερικά πράγματα, ασχέτως φύλου και προσδιορισμού. Εξάλλου η Florence ανέκαθεν είχε το χάρισμα να προκαλεί ανατριχίλες με τη φωνή της, τη μουσική, το πώς τα γεμάτα νόημα lyrics συνδυάζονται σαν μια μυσταγωγία όπου καθιστούν ειδικά τις live εμφανίσεις της σαν μια σχεδόν θρησκευτική-λυτρωτική εμπειρία.
Σε αντίθεση με το "High As Hope" του 2018 όπου υπήρχε μια εσωτερικότητα, μια θλίψη, κάτι το στενάχωρο χωρίς γυαλάδα, τώρα στο "Dance Fever" δεν το γύρισε μεν στα χορευτικά -αν και υπάρχει το επόμενο χιτάκι έτοιμο για ρεμιξ στο "My Love" όπου μην σας ξεγελάει το θετικό περίβλημα γύρω από το στενάχωρο πυρήνα του κομματιού- υπάρχει όμως το θέμα της "Choreomania" μιας επιδημίας του Μεσαίωνα, ένας Dance Fever όπου κινιόσουν χωρίς να το θες, κάτι σαν αντίδραση του οργανισμού στο άγχος, αν και τότε νόμιζαν ότι ήταν δαιμονισμός. Η Florence μιλάει για τον εαυτό της με διάθεση αυτοσαρκασμού, ‘I met the devil - You know, he gave me a choice - A golden heart or a golden voice’ ("Girls Against God") σε ένα album που φέρει τα σημάδια της πανδημίας στην ενορχήστρωση και σε όλο το mood (ο σπαραγμός του "Cassandra" είναι συγκλονιστικός). Από τους στίχους καταλαβαίνεις ότι μάλλον δεν πέρασε καλά η Florence στο lockdown. Δεν έμειναν πολλά να τραγουδήσει παρατηρόντας το κόσμο σε στάση γύρω της. Και ειδικά αυτό για ένα καλλιτέχνη που αντλεί έμπνευση από την καθημερινότητα όπως η Welsch ήταν πλήγμα. Πολλά ακουστικά μέρη, στιγμες σπαραγμού και εσωτερικότητας ("Prayer Factory", "Restraint"). Στο "King" αναρωτιέται αν θα κάνει παιδιά, καριέρα ή οικογένεια; Ερωτήματα που μεγεθύνονται υπό το θηλυκό πρίσμα και ένα υπέροχο κομμάτι όπου η κραυγή της στο τέλος κάνει τις τρίχες στη πλάτη σου να στέκονται όρθιες. ‘I am no mother, I am no bride, I am King’. Το "Free" έχει ένα υπέροχο video με τον Bill Nighy, το προσωποποιημένο άγχος και κατάθλιψη της Florence και πόσο την εξουσιάζει εκτός όταν ακούει μουσική. Τότε είναι ελεύθερη, μπορεί και χορεύει. ‘We're drying out and hanging on by the skin of our teeth, I never thought it would get this far’ μιλάει για το lockdown και πόσο είχαμε φτάσει στα όρια της παράνοιας όλοι μας στο "Daffodil" όπου δεν μπορούσε να βγεί καν έξω για ένα περίπατο να μαζέψει τα αγαπημενα της λουλούδια. Δύσκολο να μην τη συμπονέσεις. Δύσκολος ο αγώνας για τη νηφαλιότητα όπως μας απαγγέλλει στο ποιητικό "Morning Elvis". Και από το αλκοόλ αλλά και όλες τις καταχρήσεις και τα πάθη, κακές συνήθειες μας. Αυτοβιογραφικό αφού μιλάει για την πραγματική ιστορία που δεν πήγε στη Graceland του Elvis επειδή ήταν μεθυσμένη. ‘But if I make it to the stage, I'll show you what it means, To be saved’. Και στο τέλος του κομματιού και του album she is on the stage, she is saved.
Στη special version του album υπάρχουν ακουστικές εκτελέσεις κομματιών αλλά και μια ενδιαφέρουσα διασκευή στο "Search And Destroy" των Stooges. Ευτυχώς δεν υπήρχε στο βασικό album οχι επειδή είναι κακή αλλά επειδή δεν συνάδει με τη συνοχή και το κλίμα του βασικού μοτίβου που θέλει να πετύχει η Florence. Πάνω σε ένα μαύρο πετάει πινελιές χρώματος, με τον χορό καθαρίζει την ψυχή της, στροβιλιζόμενη ξεφορτώνεται την αρνητικότητα και μιζέρια των τελευταίων δύο χρόνων. Με όπλο τη μαγική της φωνή και την αύρα του ξωτικού, ενός μυθικού μεσαιωνικού πλάσματος που ήρθε στη γη για να τραγουδήσει για τη γυναίκα, για τον σύγχρονο άνθρωπο που παλεύει να ξεφύγει από τη πεζή και ρηχή πραγματικότητα παραδιδόμενη στα πάθη και ενοχές του αλλά πάντα με τρόπο διαφυγής τον χορό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου