Όταν εσύ, ποί­η­σή μου, δια­βά­ζεις ποί­η­ση...

 _Ν.)

 Χουάν Ροδόλφο Ουίλκοκ

 Juan Rodolfo Wilcock (Μπουένος Άιρες, 1919- Λουμπριάνo, Ιταλία 1978)

 

 

Όταν εσύ, ποί­η­σή μου, δια­βά­ζεις ποί­η­ση,

Όταν εσύ, ποί­η­σή μου, δια­βά­ζεις ποί­η­ση,
ο ου­ρα­νός σκο­τει­νιά­ζει μ’ ένα πρά­σι­νο φως,
ο κό­σμος τρέ­χει να φύ­γει απ’ την ακτή
από κά­ποιο αδιό­ρα­το προ­αί­σθη­μα κα­ται­γί­δας
ή πά­λης των στοι­χεί­ων,
αστρα­πές δια­κλα­δώ­νο­νται στα κα­λώ­δια του τραμ,
και μια βα­ριά σιω­πή πέ­φτει στην πό­λη –
η ποί­η­ση πα­ρα­τη­ρεί τον εαυ­τό της.

Δια­βά­ζεις λέ­ξεις μιας εξα­φα­νι­σμέ­νης επο­χής,
ενός πα­ρό­ντος που κα­ταρ­ρέ­ει ακα­τά­παυ­στα,
γορ­γά μέ­σα στο άμορ­φο πα­ρελ­θόν,
δια­βά­ζεις για βα­σι­λιά­δες και για στέμ­μα­τα, κή­πους και πο­λέ­μους,
εσύ που εί­σαι το στέμ­μα κά­θε αυ­το­κρα­το­ρί­ας
και ο κή­πος του γνω­στού κό­σμου
και ο πό­λε­μος με τα νο­ή­μα­τα της φύ­σης,
δια­βά­ζεις: «ποιος θα πι­στέ­ψει τους στί­χους μου στο μέλ­λον
αν τώ­ρα πω όλες τις αρε­τές σου;»
κι εκεί­νη τη στιγ­μή αυ­τοί οι στί­χοι,
σαν βέ­λος που δια­περ­νά­ει τους αιώ­νες,
καρ­φώ­νο­νται σ’ αυ­τόν που κά­ποια μέ­ρα τους ενέ­πνευ­σε.
Και τό­τε το πρά­σι­νο σκο­τά­δι ει­σβάλ­λει πα­ντού,
ο κό­σμος κρύ­βε­ται, τρο­μαγ­μέ­νος,
και σε μια σιω­πή που θυ­μί­ζει σει­σμό
υψώ­νε­ται η σε­λή­νη πά­νω απ’ τα Ρω­μαϊ­κά Κά­στρα
και αρ­γά τα κά­νει όλα γα­λά­ζια
ενώ εσύ, ποί­η­σή μου, δια­βά­ζεις ποί­η­ση.

_{(μτφρ. Ιφιγένεια Ντούμη.)}

 _ΠΗΓΗ

_{Περιοδικό}

_{χάρτης 28, Απρίλιος 2021}

_hartismag.gr