Το αποτέλεσμα των εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ως δυνατότητα
Δεδομένων των συνθηκών, το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. πέτυχε να φέρει στις κάλπες του 152.000 πολίτες μόνο ως επιτυχία μπορεί να εκληφθεί. Και αυτό διότι όσοι και όσες προσήλθαν στα εκλογικά κέντρα δεν κινητοποιήθηκαν υπέρ ή εναντίον κάποιου υποψηφίου, η διαδικασία δεν είχε την ανοιχτότητα άλλων αντίστοιχων εκλογών, ενώ η κάλυψή της από τα ΜΜΕ ήταν σαφώς περιορισμένη.
Του Άγγελου Σεριάτου
Ενδεικτικά, στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ της εκτεταμένης μιντιακής κάλυψης, υπήρξαν έξι υποψηφιότητες, εκ των οποίων οι κυρίαρχες τρεις συμβόλιζαν και τρία διακριτά μεταξύ τους πολιτικά σχέδια. Αντίστοιχα, η προσέλευση στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. αντιστοιχούσε και σε μια οργανωτική δέσμευση ελαφρώς αυστηρότερη συγκριτικά με την αντίστοιχη άλλων διαδικασιών. Δεδομένης λοιπόν της έλλειψης κινητοποιητικού κινήτρου αλλά και της σχετικής αυστηρότητας της διαδικασίας, οι αριθμοί δεν μπορούν παρά να ικανοποιούν το κόμμα της Αριστεράς.
Αν, ωστόσο, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι, δεδομένων των παραπάνω περιορισμών, τα νούμερα ήταν άκρως ικανοποιητικά, μπορεί επίσης να ισχυριστεί πως εν τέλει δεν στάλθηκε μαζικό μήνυμα πολιτικής αλλαγής. Το συγκεκριμένο αφήγημα, ωστόσο, ακόμα και αν ήταν χρήσιμο κατά τη διάρκεια της σχετικής καμπάνιας, λίγοι πίστεψαν ότι θα μπορούσε να αντιστοιχηθεί και με την πραγματικότητα. Και δικαίως. Η μαζική οργανωτικού τύπου κινητοποίηση είναι μια υπόθεση εξαιρετικά δύσκολη που συνδέεται με την γενικότερη συζήτηση γύρω από το κομματικό φαινόμενο και δεν αποτελεί ούτε ειδικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. αλλά φυσικά ούτε και ελληνικό φαινόμενο.
Αντίθετα, το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. πέτυχε μια αναλογία μέλους – ψηφοφόρου περίπου 1 προς 7 δημιουργεί μια τεράστια δυνατότητα για το κόμμα, η οποία εφόσον υπάρχει σχέδιο και μεθοδολογία δυνητικά μπορεί να αξιοποιηθεί, δημιουργώντας νέα υποδείγματα σε σχέση με το πώς ένα αριστερό κόμμα μπορεί να βαδίσει οργανωτικά στο σήμερα. Ενδεικτικά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, δηλαδή σε μια περίοδο ακμής για τα πολιτικά κόμματα, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ με περίπου 620.000 ψηφοφόρους είχαν περισσότερα από 80.000 μέλη, ενώ το ΚΚΕ Εσωτερικού και ο Ρήγας Φεραίος με 75.000 ψηφοφόρους αριθμούσε πάνω από 10.000 μέλη. Μια αναλογία δηλαδή όχι πολύ διαφορετική από αυτή που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
Αλλες οι τότε στρατεύσεις και οι οργανωτικές σχέσεις θα ισχυριστεί εύλογα κάποιος. Εν τούτοις, το κόμμα της Αριστεράς, έστω και καθυστερημένα, πέτυχε οργανωτικά να φτάσει το μπόι των ανταγωνιστών του, δημιουργώντας παράλληλα και μια μεγάλη δυνατότητα γείωσης σε χώρους εργαζομένων, νεολαίας και γειτονιάς. Μια δυνατότητα που, αν αξιοποιήσει, αναμφίβολα θα δημιουργήσει και ένα νέο υπόδειγμα οργανωτικής ανάπτυξης. Αν όχι, όμως, θα έχει απολέσει ενδεχομένως την τελευταία του ευκαιρία να ριζώσει στους χώρους όπου δραστηριοποιούνται τα στρώματα που διακηρύττει ότι επιθυμεί να εκπροσωπήσει. Ο καιρός γαρ εγγύς.
* Ο Άγγελος Σεριάτος είναι επικεφαλής Πολιτικών Ερευνών της Prorata
πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου