Ένας ανώνυμος άντρας πολιορκεί μια γοητευτική, αινιγματική γυναίκα
μέσα στο λαμπερό σκηνικό ενός αριστοκρατικού ξενοδοχείου στην ευρωπαϊκή
παραθεριστική πόλη Μάριενμπαντ. Ισχυρίζεται ότι είχαν συναντηθεί και
φλέρταραν εκεί έναν χρόνο νωρίτερα, και προσπαθεί να την πείσει να φύγει
μαζί του, κάτω από το βλέμμα του βλοσυρού συνοδού της. Ενώ η ίδια στην
αρχή αρνείται τα πάντα, η σχέση τους ξεδιπλώνεται μέσω θραυσμάτων μνήμης
ή φαντασίας που όμως δεν ταιριάζουν ποτέ.
Ακριβώς 60 χρόνια πριν, το 1961, κυκλοφόρησε το "Πέρυσι στο Μάριενμπαντ", σε σκηνοθεσία του Αλέν Ρενέ. Αποτελώντας ένα καθοριστικό έργο του Γαλλικού Νέου Κύματος, που γρήγορα έγινε κλασικό, εγκαινίασε -μαζί με τις ταινίες του Τρυφώ, του Γκοντάρ κ.α.- μια νέα εποχή κινηματογραφικού μοντερνισμού, κερδίζοντας παράλληλα τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας του 1961.
ΠΗΓΗ: moveitmag.gr
Το "Πέρυσι στο Μάριενμπαντ" είναι ένα ερωτικό δράμα και ταυτόχρονα μια ταινία μυστηρίου, που συγχωνεύει υπνωτιστικά το παρελθόν με το παρόν, την υποκειμενικότητα με την αντικειμενικότητα, και τη μνήμη με τη φαντασία, μέσω της διφορούμενης ιστορίας ενός άνδρα και μιας γυναίκας που μπορεί να συναντήθηκαν πριν από έναν χρόνο ή μπορεί και όχι, στο ίδιο μέρος ή πιθανόν και κάπου αλλού.
Με την αφηγηματική της δομή να αποφεύγει την αιτιώδη σχέση μεταξύ των γεγονότων, περιγράφοντας έναν καθαρά διανοητικό χώρο και χρόνο όπως εκείνον των ονείρων ή της μνήμης, αλλά και με το αμφίσημο τέλος της, γινόμαστε μάρτυρες μιας αριστοτεχνικά κινηματογραφημένης ψυχαναλυτικής διαδικασίας.
Αισθητικά τέλεια, η ταινία μένει αξέχαστη τόσο για το πρωτοποριακό της σενάριο όσο και για την εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία και τα εντυπωσιακά σκηνικά της (επιχρυσωμένες οροφές, τεράστιοι καθρέφτες που επιτείνουν την αίσθηση διάθλασης και αναδίπλωσης του χώρου και του χρόνου), όπως και για την υποβλητική χρήση της μουσικής (βήματα, μεμονωμένες νότες, κραυγές). Το "Πέρυσι στο Μάριενμπαντ" δεν χωράει σε καμία από τις συνήθεις κατηγορίες κινηματογραφικών ταινιών, αποτελώντας τελικά ένα αίνιγμα που καλείται να λύσει ο ίδιος ο θεατής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου