Μια ταινία αφιερωμένη σε όσους επιμένουν να διαγράφουν την Ιστορία και εξισώνουν τον Ναζισμό με τον Κομουνισμό
Διαβάστε => Άγγελος Τσέκερης : «9η Μαΐου / Ποιοι πολέμησαν τον φασισμό και ποιοι τον ξεπλένουν σήμερα.
Οι γερανοί /Cranes /Журавли.
Το
πασίγνωστο αλληγορικό τραγούδι των ιπτάμενων γερανών ως
ψυχών από τους σοβιετικούς φαντάρους που σκοτώθηκαν στον Μεγάλο
Πατριωτικό Πόλεμο εναντίον των Ναζί εισβολέων .
Batyrkhan Shukenov (Батырхан Шукенов) - Cranes (Журавли) - With Lyrics
Translated by Tagilman
LYRICS:
It seems to me sometimes that all those soldiers,
Who’d left their lives on battlefields of war,
Instead of lying in the ground in quiet solace,
Became white cranes and in the sky they soar.
From those old days till now, throughout years,
They fly and sing their wistful song up high
And maybe that is why when someone hears
Their cry, he gets so quiet sadly looking to the sky.
They fly across the evening sky with their grace,
One bird is missing in that perfectly wedged line.
Somehow I can’t stop thinking of this empty space,
Maybe it’s meant to be the place of mine…
The day may come for me to fly around
Caring no more about my remains
And for you all who’ll stay down on the ground
I’ll sing that sad heart-rending song of crane<
Το βίντεο είναι πλάνα από την ταινία «ΟΤΑΝ ΠΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΑΝΟΙ – THE CRANES ARE FLYING» 1957«Σκηνοθεσία Μιχαήλ Καλατόζοφ με τους: Τατιάνα Σαμοίλοβα, Αλεξέι Μπατάλοφ
Τιμημένη με το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών
Ρωσικό τραγούδι
Πρωτότυπος τίτλος: Zhuravli = γερανοί (Журавли)
Αρχικοί στίχοι με ερέθισμα το μνημείο της Sadako Sasaki: Ρασούλ Γκαμζάτοβ (Расу́л Гамза́тов)
Μετάφραση στα ρωσικά: Ναούμ Γκρέμπνεφ (Наум Гребнев)
Διασκευή στίχων: Μαρκ Μπερνές (Ма́рк Берне́с)
Μουσική: Ιάν Φρένκελ (Ян Френкель)
Πρώτη εκτέλεση (1969): Μαρκ Μπερνές (Ма́рк Берне́с)
Απόδοση στα Ελληνικά: Γιάννης Ρίτσος.
Πρώτη ερμηνεία στα Ελληνικά (1977): Μαργαρίτα Ζορμπαλά
Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ’ το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.
Πετούν και μας καλούν
με τις κραυγές τους
απ’ τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι’ αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.
Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.
Θα ‘ρθεί μια μέρα που μ’ αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ’ τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ____
____________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου