Οι προσλήψεις, οι γονείς και τα τέκνα τους
Aυτό με τους πολιτικούς που διορίζουν τα τέκνα τους σε ωραίες άνετες θέσεις του Δημοσίου είτε εντός έδρας είτε εκτός δεν έχει προηγούμενο σε άλλες χώρες -τουλάχιστον όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο τα τέκνα υποβάλλονται στη βάσανο του διαγωνισμού [δεν παίρνουν αβίαστα γουρούνι σε σακί, απαιτούν κάποιες γνώσεις, μάλλον πολλές γνώσεις, τουλάχιστον στα «φιλελεύθερα» καθεστώτα, όπου τηρούνται, έστω προσχηματικά, μερικοί κανόνες και θεσμοί].
Εδώ, μπάτε σκύλοι αλέστε για τους γόνους των πολιτικών και άλλων «διασήμων» της πολιτικής ζωής. Δεν είπε κανείς πως δεν έχουν δικαίωμα στην εργασία, αλλά καλό θα ήταν εκ των ων ουκ άνευ θα έλεγε κανείς να ιδρώσουν λίγο, να υποστούν την αγωνία της ανεύρεσης εργασίας, να έχουν αγωνία για την απόκτηση κάποιας θέσης και όχι να τους σερβίρουν τις δουλειές στο πιάτο οι καλοζωισμένοι ούτως ή άλλως γονείς ή φίλοι ή γνωστοί ή ξέρω γω ποιος «ισχυρός» αξιωματούχος.
Θα αντιτάξουν βέβαια τα σαΐνια της ελεύθερης αγοράς ότι οι αιτιάσεις για τέτοιου είδους προσλήψεις είναι σχετλιαστικά επιφωνήματα ή ακραίος λαϊκισμός -δεν περνάει από το μυαλουδάκι τους ότι οι πράξεις αυτές των προσλήψεων είναι ο αίσχιστος λαϊκισμός, ότι διαιωνίζουν τον αηδιαστικό νεποτισμό και παγιώνουν την αντίληψη ότι πρέπει να έχεις -ακόμη!- μπάρμπα στην Κορώνη για να βρεις μία δουλίτσα της προκοπής, δηλαδή άνετη, προνομιακή, με παχυλό μισθό και τα συμπαρομαρτούντα. Εάν είχαν λίγη τσίπα θα έπρεπε να ντρέπονται και όχι να φωτογραφίζονται οι γονείς με τα χαριτωμένα τέκνα τους για την «επιτυχία» της πρόσληψης. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει αποδείξει ότι δεν διαθέτει αυτή τη συστολή, που θα ήταν πρώτα από όλα ευπρέπεια και σεβασμός στα παιδιά που αγωνίζονται να τελειώσουν πανεπιστήμια και καταλήγουν να εργάζονται στον συμπαθέστατο κατά τα άλλα τομέα των γκαρσονιών, των ντελιβεράδων και άλλων εργασιών του ποδαριού -όχι πάντως ή σπάνια στον χώρο που προβλέπουν οι σπουδές τους.
Είναι πολλά τα κρούσματα αλλά όταν κάποιο προέρχεται από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ε, κάπως ταράσσεται κανείς, κάπως δυστροπεί, αγανακτώντας και ελεεινολογώντας το καθεστώς και τη χώρα του -και τι φταίει η καημένη; Φαίνεται περίτρανα πλέον ποια είναι η πραγματική νοοτροπία και «φιλοσοφία» τούτου του κυβερνητικού συνονθυλεύματος από πρώην «σοσιαλιστές», ακροδεξιούς και άλλα λαμπρά αστέρια, χαμένα στη δίνη της εξουσίας και μόνο. Και βεβαίως δεν παύουν να έχουν γούστο τα δεξιά παπαγαλάκια και οι αδιάντροποι προπαγανδιστές της κυβέρνησης, που όλα τούς φαίνονται φυσιολογικά και προσπαθούν με μανία να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι «όλοι έχουν δικαίωμα στην εργασία» -ναι, αλλά κάτω από ποιες συνθήκες; Για ποια ισότητα μιλάνε, με χυδαίο μάλιστα τρόπο; Αυτοί οι δημοσιογράφοι απλώς αυτογελοιοποιούνται, χαράσσσοντας δρόμους υποταγής και ενδυναμώνοντας τις πελατειακές σχέσεις -ό,τι χειρότερο δηλαδή για τη βελτίωση των δημοκρατικών διαδικασιών.
Κάνουν τη δουλειά τους, ασφαλώς, αλλά ποια ακριβώς είναι η δουλειά τους δεν φαίνεται κατανοητό ότι... κατανοούν, καψεροί κι αυτοί, αλλά αγέρωχοι μέσα στην υποτέλειά τους και τον αντισυριζαϊκό φανατισμό τους -για φαντάσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου