Άμα έχεις φίλους σαν  τον Μάνφρεντ Βέμπερ, καταλαβαίνεις  ποια θα είναι η μοίρα της Ελλάδας

Πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης; Όχι, ευχαριστώ. – Γιατί θα αποτύχει η παλινόρθωση της Δεξιάς...

---

Του Ειδικού Συνεργάτη
anoixtoparathyro.gr

---

Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις δημοσκοπήσεις και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα -το ένα περιέχεται στο άλλο άλλωστε- είναι πιθανό ο Κυριάκος Μητσοτάκης να γίνει Πρωθυπουργός- ο δεύτερος από τη οικογένειά  του. Όμως θα ήταν σοβαρό λάθος να τις πάρουμε για λόγους αποδεδειγμένης αναξιοπιστίας: τα τελευταία χρόνια πέφτουν μονίμως έξω.
Πέραν του ότι σε πολλές περιπτώσεις βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία, δεν πληρούν στοιχειώδεις προϋποθέσεις έρευνας κοινής γνώμης: οι μισοί  ερωτώμενοι- όταν υπάρχουν ερωτώμενοι-δεν απαντούν και οι υπόλοιποι παραπλανούν ή αποφεύγουν να τοποθετηθούν, ενώ η συλλογή και επεξεργασία των  ερωτηματολογίων – όταν υπάρχουν ερωτηματολόγια- είναι απολύτως αδιαφανής και χωρίς κανέναν έλεγχο από δημόσια αρχή. Ούτε ποιος πληρώνει και πόσα δεν γίνεται γνωστό.
Η στοιχειώδης πολιτική ανάλυση, αλλά και η κοινή λογική οδηγούν σε συμπεράσματα που ανατρέπουν ό,τι προβάλλουν οι δημοσκόποι και τα ΜΜΕ: η πολιτική ζυγαριά βαραίνει υπέρ του Αλέξη Τσίπρα και όχι του Κυριάκου Μητσοτακη, για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Ας δούμε μερικούς:
1.Στην αναμέτρηση «ένας εναντίον ενός» ο Τσίπρας υπερτερεί συντριπτικά του Μητσοτάκη. Ο Πρωθυπουργός είναι υπέρτερο πολιτικό  μέγεθος από τον  σημερινό επικεφαλής της ΝΔ που υστερεί δραματικά στο δημόσιο  χώρο. Τόσο σε ό,τι αφορά την παρουσία και τη ρητορική του όσο και σε ό,τι αφορά τη δομή του λόγου του και τα μηνύματα που αποπνέει.
2.Η ιστορική ευθύνη για την χρεοκοπία της χώρας, για την διαφθορά και τη σήψη, για την χειραγώγηση του πολιτικού συστήματος από τη διαπλοκή δεν βαρύνει τον Τσίπρα και το κόμμα του αλλά το κόμμα του Μητσοτάκη -ακόμη και την οικογένεια του. Ο ίδιος συνεχίζει να σχετίζεται με τους ιδίους παράγοντες που λεηλάτησαν το δημόσιο πλούτο, με τυχοδιωκτικά στοιχεία και με συμφέροντα.
3. Ο Τσίπρας είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης που δε προέρχεται από «τζάκι» και από τον δοκιμαστικό σωλήνα του κατεστημένου και τις  δολοπλοκίες των μιντιαρχών και των «νταβατζήδων». Αντίθετα ο Μητσοτάκης είναι υιός του πατρός, ένας ακόμη γόνος και διεκδικεί την εξουσία ως κληρονομικό δικαίωμα. Είναι γνωστό τι συμβαίνει στη χώρα όταν την αναλαμβάνουν κληρονόμοι.  Όπως είναι γνωστό ποιοι αναδεικνύουν τον Μητσοτάκη ως κατάλληλο να κυβερνήσει, ενώ όσοι προκρίνουν τον Τσίπρα ουσιαστικά δεν ερωτώνται και θα εκφραστούν μόνο στην κάλπη.
4.Οι εκλογές δεν κρίνονται με δημοσκοπήσεις, δημοσιεύματα και εκπομπές, αλλά με ψήφους και οι ψήφοι υπόκεινται σε μια πολιτική διαδικασία στην οποία παίζει ρόλο η συγκυρία, το κεντρικό ζητούμενο των εκλογών, η ιστορία, η ιδεολογία, η αισθητική  και τα συμφραζόμενα της παρουσίας των πρωταγωνιστών. Σ’ αυτό το πλαίσιο ο Τσίπρας  έχει προβάδισμα.
5.Στις εκλογές υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι μηχανισμοί παρέμβασης  και στην συμπεριφορά του ψηφοφόρου στο παραβάν. Κανείς δεν ψηφίζει καθ’ υπόδειξη. Τα στοιχεία αυτής της διαφοράς  ευνοούν τον ΣΥΡΙΖΑ, ως άξονα της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης, και όχι τη ΝΔ ως φορέα  ακραίων αντιλήψεων και επιδιώξεων.
6.Στην προσεχή εκλογική αναμέτρηση  ο Τσίπρας θα προσέλθει με την δυσχέρεια της πράξης ως κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης με την ευχέρεια των λόγων ως αντιπολίτευση. Ωστόσο είναι ήδη καθαρό ότι ο Πρωθυπουργός θα έχει «αφήγημα». Θα «παρουσιάσει εντυπωσιακό απολογισμό, ικανό να θεμελιώσει την προοπτική εξόδου από την κρίση.
Ο πρόεδρος της ΝΔ  δεν έχει παρά θεωρίες  και παλαιοκομματικές αναφορές, οι οποίες  συγκρούονται με την ιδεολογία και το παρελθόν του κόμματός του, αλλά και με τις προσωπικές αντιλήψεις του. Πιο απλά η αναξιοπιστία βρίσκεται στην πλευρά της ΝΔ που ευθύνεται για την περιπέτεια της χώρας μαζί με το ΠΑΣΟΚ, ενώ  η αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ -που έβγαλε τη χώρα από τον μνημονιακό κύκλο- επιβεβαιώνεται από τρίτους με έμφαση.
7.Ο διεθνής παράγοντας, οι Ευρωπαίοι και τα κοινοτικά όργανα, οι διεθνείς οργανισμοί και οι οίκοι αξιολόγησης τα διεθνή  ΜΜΕ στηρίζουν εμφανώς τον Αλέξη Τσίπρα, που διόρθωσε έγκαιρα την πορεία του εξασφαλίζοντας νέα λαϊκή εντολή και έκτοτε επιτυγχάνει όλους τους στόχους της χώρας. Οι ίδιοι παράγοντες είναι επιφυλακτικοί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον οποίο εμφανώς αποφεύγουν, καθώς λειτουργεί αντιευρωπαικά. Δεν έχουν πειστεί για το πολιτικό βάρος του, ενώ δυσφορούν για τους ακραίους του κόμματός του και για τις θέσεις του στις συμφωνίες, στο Σκοπιανό και σε σε θέματα που θεωρούνται  θεμελιώδη στην σημερινή Ευρώπη και επιθυμούν να δουν έναν ακόμη Ορμπάν ή Σαμαρά.
8.Ο Τσίπρας αποπνέει σταθερότητα καθώς κλείνει την τετραετία χωρίς κοινωνική αναταραχή. Είναι κυρίαρχος στο κόμμα του και  θα παραμείνει επικεφαλής του ακόμη και αν χάσει τις εκλογές. Ο Μητσοτάκης είναι ήδη υποταγμένος στις επιμέρους ομάδες και παράγοντες, τελεί υπό την ομηρία των ακραίων, έχει την ηγεσία, αλλά όχι την ηγεμονία και  θα φύγει το ίδιο βράδυ αν δεν καταφέρει να βγει νικητής, ενώ η πολιτική που αναγγέλλει φέρνει κοινωνική θύελλα. Το στοιχείο της σταθερότητας που συνεκτιμάται πάντα στην κάλπη και είναι υπέρ του Τσίπρα.
9.Ο σημερινός Πρωθυπουργός -παρότι γίνεται συντονισμένη προσπάθεια να φορτιστεί αρνητικά το όνομά του -δεν έχει κηλίδες και μελανά σημάδια -πέραν της  σύμπραξης με τον Καμμένο που είναι εξηγήσιμη και διαχειρίσιμη. Και βέβαια δεν έχει σκελετούς στη ντουλάπα του ούτε βαρύνουν σκάνδαλα  την κυβέρνησή του, ενώ οι υπουργοί του δεν λημεριάζουν στα στέκια της διαπλοκής. Ο πρόεδρος της ΝΔ πρέπει να απολογηθεί για υποθέσεις που τον αφορούν προσωπικά, το κόμμα του έχει βουνό σκανδαλωδών υποθέσεων και δεν ξέρει τι του ξημερώνει από δικαστικής πλευράς. για πολλά στελέχη του και πολλούς υποστηρικτές του εκτός πολιτικής.
Ο Τσίπρας έχει να απολογηθεί για την πολιτική του και τα λάθη του, αλλά έχει να προτάξει και τις επιτυχίες του, τα πραγματικά στοιχεία της οικονομίας, την -έστω μερική- απομόνωση των «νταβατζήδων’, την τηλεοπτική εξυγίανση και  την προοπτική της πολιτικής του υπέρ των πολλών και των αδύναμων. Αντίθετα ο Μητσοτάκης που έχει λάθη πριν καν γίνει πρωθυπουργός- υπουργός και αρχηγός κόμματος- προτάσσει μια πολιτική που δεν κρύβει ότι ευνοεί τους λίγους, στην καλή διάθεση των οποίων εναποθέτει να κάνουν στη συνέχεια κάτι για τους πολλούς.
Ο Τσίπρας θα κριθεί από την πολιτική του και τίποτε άλλο και το σύνθημα «να φύγει» έχει ταξικό πρόσημο- είναι ορατό ποιοι θέλουν να φύγει  Όπως ταξικό χαρακτήρα έχει και η επιχείρηση των διαπλεκόμενων και λοιπών τυχοδιωκτών, να έλθει ο  Κυριάκος.  Για τον οποίο υπάρχει πάντα ο απόηχος του παλιού συνθήματος «καλυτέρα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη».
Αυτά και άλλα παρεμφερή είναι τα στοιχεία που κρίνουν τις εκλογικές αναμετρήσεις. Δεν λαμβάνονται σήμερα υπόψη από τα ΜΜΕ, δεν υπάρχουν στις δημοσκοπήσεις, αλλά βαραίνουν στη συλλογική συνείδηση και θα ληφθούν υπόψη από τους ψηφοφόρους που δεν καταναλώνουν όσα τους σερβίρουν τα μιντιακά σύστημα και το έχουν αποδείξει.
Οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι το 1989 όταν οι τότε υποστηρικτές του πατρός Μητσοτάκη πίστευαν ότι έχουν εξαφανίσει το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου και πήρε 40% σχεδόν -με θεούς και διανομές απέναντί του. Και η δεύτερη το 2012 ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ πήγαιναν στις εκλογές σα να είχαν τους ψηφοφόρους στο τσεπάκι τους και καταποντίστηκαν γιατί οι πολίτες  ήξεραν τις ευθύνες τους και οι λόγοι που ανέδειξαν αυτές τις ευθύνες δεν εξέλιπαν έκτοτε. Απλώς οι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας επιδιώκουν να επιστρέψουν στον τόπο του εγκλήματος…
Πάνω από την κάλπη ο ψηφοφόρος αξιολογεί την ουσία της πολιτικής κατάστασης και αναζητά την πραγματική προοπτική. Δεν αποφασίζει υπό την επήρεια  των ΜΜΕ- τα οποία θεωρεί έτσι αλλιώς αναξιόπιστα. Είναι σε θέση να διακρίνει τις διαφορές ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη και να κρίνει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει, χωρίς την μιντιακή χειραγώγηση.
Άλλωστε για τον καθένα υπάρχει κι ένα ερώτημα στο οποίο η απάντηση είναι προφανής: Αν σας έλεγαν με ποιον θέλετε να κάνετε διακοπές, με τον Αλέξη ή με τον Κυριάκο, ποιον από τους δυο θα διαλέγατε;