Ένας κανονικός άνθρωπος που ξεπερνούσε στο πιάνο συνέχεια τον εαυτό του

www.tar.gr

[πλήκTRa] ΑΛΦΡΕΝΤ ΜΠΡΕΝΤΕΛ in do mineur.

Alfred Brendel (1931-) - Wikipedia

 

Beethoven: Complete Piano Sonatas

Όλες οι Σονάτες για πιάνο του Μπετόβεν

00:00:00 Piano Sonata No.29 in B flat Op.106 ‘Hammerklavier’ I. Allegro

00:11:09 Piano Sonata No.29 in B flat Op.106 ‘Hammerklavier’ II. Scherzo: Assai vivace

00:13:47 Piano Sonata No.29 in B flat Op.106 ‘Hammerklavier’ III. Adagio sostenuto

00:30:38 Piano Sonata No.29 in B flat Op.106 ‘Hammerklavier’ IV. Largo – Allegro risoluto

00:43:18 Piano Sonata No.32 in C minor Op.111 I. Maestoso – Allegro con brio e appassionato

00:51:51 Piano Sonata No.32 in C minor Op.111 Arietta: Adagio molto, semplice e cantabile

01:07:39 Piano Sonata No.28 in A Op.101 I. Allegretto ma non troppo

01:10:57 Piano Sonata No.28 in A Op.101 II. Vivace alla marcia

01:17:15 Piano Sonata No.28 in A Op.101 III. Adagio ma non troppo con affetto – Presto

01:27:19 Piano Sonata No.30 in E Op.109 I. Vivace ma non troppo – Adagio espressivo

01:30:40 Piano Sonata No.30 in E Op.109 II. Prestissimo

01:33:06 Piano Sonata No.30 in E Op.109 III. Tema con variazioni

01:44:46 Piano Sonata No.31 in A flat Op.110 I. Moderato cantabile, molto espressivo

01:50:17 Piano Sonata No.31 in A flat Op.110 II. Allegro molto – III. Adagio ma non troppo –

01:56:13 Piano Sonata No.31 in A flat Op.110 Fuga. Allegro ma non troppo

02:02:52 Piano Sonata No.27 in E minor Op.90 I. Mit Lebhaftigkeit und durchaus mit Empfindung und Ausdruck

02:08:21 Piano Sonata No.27 in E minor Op.90 II. Nicht zu geschwind und sehr singbar vorzutragen

02:16:00 Piano Sonata No.23 in F minor Op.57 ‘Appassionata’ I. Allegro assai

02:25:42 Piano Sonata No.23 in F minor Op.57 ‘Appassionata’ II. Andante con moto

02:31:57 Piano Sonata No.23 in F minor Op.57 ‘Appassionata’ III. Allegro ma non troppo

02:40:06 Piano Sonata No.22 in F Op.54 I. In tempo d’un menuetto

02:45:53 Piano Sonata No.22 in F Op.54 II. Allegretto

02:52:09 Piano Sonata No.26 in E flat Op.81a ‘Les Adieux’ I. Les Adieux: Adagio – Allegro

02:58:23 Piano Sonata No.26 in E flat Op.81a ‘Les Adieux’ II. L’Absence: Andante espressivo

03:01:33 Piano Sonata No.26 in E flat Op.81a ‘Les Adieux’ III. Le Retour: Vivacissimamente

03:07:10 Piano Sonata No.16 in G Op.31 No.1 I. Allegro vivace

03:13:36 Piano Sonata No.16 in G Op.31 No.1 II. Adagio grazioso

03:23:29 Piano Sonata No.16 in G Op.31 No.1 III. Rondo: Allegretto

03:29:50 Piano Sonata No.17 in D minor Op.31 No.2 ‘Tempest’ I. Largo – Allegro – Adagio

03:37:37 Piano Sonata No.17 in D minor Op.31 No.2 ‘Tempest’ II. Adagio

03:45:23 Piano Sonata No.17 in D minor Op.31 No.2 ‘Tempest’ III. Allegretto

03:51:16 Piano Sonata No.18 in E flat Op.31 No.3 I. Allegro

03:59:24 Piano Sonata No.18 in E flat Op.31 No.3 II. Scherzo: Allegretto vivace

04:04:17 Piano Sonata No.18 in E flat Op.31 No.3 III. Menuetto: Moderato e grazioso

04:07:53 Piano Sonata No.18 in E flat Op.31 No.3 IV. Presto con fuoco

04:12:50 Piano Sonata No.21 in C Op.53 ‘Waldstein’ I. Allegro con brio

04:24:00 Piano Sonata No.21 in C Op.53 ‘Waldstein’ II. Introduzione: Adagio molto

04:27:44 Piano Sonata No.21 in C Op.53 ‘Waldstein’ III. Rondo: Allegretto moderato – Prestissimo

04:37:34 Piano Sonata No.19 in G minor Op.49 No.1 I. Andante

04:41:31 Piano Sonata No.19 in G minor Op.49 No.1 II. Rondo: Allegro

04:45:11 Piano Sonata No.1 in F minor Op.2 No.1 I. Allegro

04:49:17 Piano Sonata No.1 in F minor Op.2 No.1 II. Adagio

04:53:30 Piano Sonata No.1 in F minor Op.2 No.1 III. Menuetto: Allegretto – Trio

04:57:00 Piano Sonata No.1 in F minor Op.2 No.1 IV. Prestissimo

05:02:21 Piano Sonata No.25 IN G Op.79 I. Presto alla tedesca

05:07:20 Piano Sonata No.25 IN G Op.79 II. Andante

05:09:20 Piano Sonata No.25 IN G Op.79 III. Vivace

05:11:52 Piano Sonata No.5 in C minor Op.10 No.1 I. Allegro molto e con brio

05:18:00 Piano Sonata No.5 in C minor Op.10 No.1 II. Adagio molto

05:26:38 Piano Sonata No.5 in C minor Op.10 No.1 III. Finale: Prestissimo

05:30:46 Piano Sonata No.6 in F Op.10 No.2 I. Allegro

05:36:08 Piano Sonata No.6 in F Op.10 No.2 II. Allegretto

05:40:29 Piano Sonata No.6 in F Op.10 No.2 III. Presto

05:44:46 Piano Sonata No.9 in E Op.14 No.1 I. Allegro

05:51:47 Piano Sonata No.9 in E Op.14 No.1 II. Allegretto

05:55:20 Piano Sonata No.9 in E Op.14 No.1 III. Rondo: Allegro comodo

05:58:34 Piano Sonata No.10 in G Op.14 No.2 I. Allegro

06:05:42 Piano Sonata No.10 in G Op.14 No.2 II. Andante

06:09:22 Piano Sonata No.10 in G Op.14 No.2 III. Scherzo: Allegro assai

06:13:09 Piano Sonata No.13 in E flat Op.27 No.1 I. Andante – Allegro – Andante

06:17:36 Piano Sonata No.13 in E flat Op.27 No.1 II. Allegro molto e vivace

06:19:37 Piano Sonata No.13 in E flat Op.27 No.1 III. Adagio con espressione

06:22:49 Piano Sonata No.13 in E flat Op.27 No.1 IV. Finale: Allegro vivace

06:28:46 Piano Sonata No.14 in C sharp minor Op.27 No.2 ‘Moonlight’ I. Adagio sostenuto

06:34:57 Piano Sonata No.14 in C sharp minor Op.27 No.2 ‘Moonlight’ II. Allegretto

06:37:16 Piano Sonata No.14 in C sharp minor Op.27 No.2 ‘Moonlight’ III. Presto agitato

06:45:03 Piano Sonata No.15 in D Op.28 ‘Pastoral’ I. Allegro

06:54:58 Piano Sonata No.15 in D Op.28 ‘Pastoral’ II. Andante

07:02:29 Piano Sonata No.15 in D Op.28 ‘Pastoral’ III. Scherzo: Allegro vivace – Trio - IV Rondo: Allegro ma non troppo

07:09:55 Piano Sonata No.7 in D Op.10 No.3 I. Presto

07:16:46 Piano Sonata No.7 in D Op.10 No.3 II. Largo e mesto

07:26:56 Piano Sonata No.7 in D Op.10 No.3 III. Menuetto: Allegro

07:29:48 Piano Sonata No.7 in D Op.10 No.3 IV. Rondo: Allegro

07:33:38 Piano Sonata No.2 in A Op.2 No.2 I. Allegro vivace

07:40:44 Piano Sonata No.2 in A Op.2 No.2 II. Largo appassionato

07:47:18 Piano Sonata No.2 in A Op.2 No.2 III. Scherzo: Allegretto – Trio

07:50:47 Piano Sonata No.2 in A Op.2 No.2 IV. Rondo: Grazioso

07:57:31 Piano Sonata No.3 in C Op.2 No.3 I. Allegro con brio

08:08:00 Piano Sonata No.3 in C Op.2 No.3 II. Adagio

08:15:51 Piano Sonata No.3 in C Op.2 No.3 III. Scherzo: Allegro – Trio

08:19:11 Piano Sonata No.3 in C Op.2 No.3 IV. Allegro assai

08:24:42 Piano Sonata No.8 in C minor Op.13 ‘Pathétique’ I. Grave – Allegro di molto e con brio

08:33:50 Piano Sonata No.8 in C minor Op.13 ‘Pathétique’ II. Adagio cantabile

08:39:34 Piano Sonata No.8 in C minor Op.13 ‘Pathétique’ III. Rondo: Allegro

08:44:00 Piano Sonata No.11 in B flat Op.22 I. Allegro con brio

08:51:53 Piano Sonata No.11 in B flat Op.22 II. Adagio con molto espressione

08:58:31 Piano Sonata No.11 in B flat Op.22 III. Menuetto

09:02:09 Piano Sonata No.11 in B flat Op.22 IV. Rondo: Allegretto

09:08:47 Piano Sonata No.12 in A flat Op.26 ‘Funeral March’ I. Andante con variazioni

09:16:40 Piano Sonata No.12 in A flat Op.26 ‘Funeral March’ II. Scherzo: Allegro molto – Trio

09:19:38 Piano Sonata No.12 in A flat Op.26 ‘Funeral March’ III. Maestoso andante ‘Marcia funebre sulla morte d’une Eroe’

09:25:18 Piano Sonata No.12 in A flat Op.26 ‘Funeral March’ IV. Allegro

09:28:31 Piano Sonata No.24 in F sharp Op.78 I. Adagio cantabile – Allegro ma non troppo

09:35:33 Piano Sonata No.24 in F sharp Op.78 II. Allegro vivace

09:38:17 Piano Sonata No.4 in E flat Op.7 I. Allegro molto e con brio

09:46:28 Piano Sonata No.4 in E flat Op.7 II. Largo con gran espressione

09:54:48 Piano Sonata No.4 in E flat Op.7 III. Allegro

09:59:54 Piano Sonata No.4 in E flat Op.7 IV. Rondo: Poco allegretto e grazioso

10:07:17 Piano Sonata No.20 in G Op.49 No.2 I. Allegro ma non troppo

10:11:48 Piano Sonata No.20 in G Op.49 No.2 II. Tempo di menuetto

• Add to Phrasebook
  • No word lists for English -> Greek...
  • Create a new word list...
• Copy

Ο πόλεμος των ορθοπ*δικών

Ορθοπεδικός ή ορθοπαιδικός;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΣ

sarantakos.wordpress.com 

16-20 λεπτά

---

Την εποχή μας οι περισσότεροι πόλεμοι είναι σύντομοι, μια και τα φονικά σύνεργα έχουν φτάσει σε εξουθενωτικήν αποτελεσματικότητα, αν και λίγο παλιότερα ο πόλεμος Ιράν και Ιράκ σερνόταν για καμιά δεκαετία, ενώ κάποιες ξεχασμένες εμφύλιες συγκρούσεις, όπως στην Κολομβία, διαρκούν ήδη πολλές δεκαετίες, αν και με διαλείμματα, ενώ βέβαια στο κοινωνικό επίπεδο η πάλη των τάξεων δεν έχει σταματήσει χιλιετίες τώρα. Όμως εμείς εδώ γλωσσολογούμε, και στο σημερινό άρθρο θα αναφερθώ σε έναν γλωσσικό πόλεμο, ειδικότερα έναν ορθογραφικό πόλεμο, μια και η ορθογραφία είναι που προκαλεί τα μεγαλύτερα πάθη. Δεν εννοώ τον Πόλεμο των Αυγών, που μαίνεται από τις αρχές του 20ού αιώνα, μια και από τότε χρονολογείται η οργή των οπαδών του Αυγού εναντίον των υποστηρικτών του Αβγού, αλλά έναν νεότερο πόλεμο, που ξέσπασε πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, αλλά ίσως να’χει ξεπεράσει σε ένταση τον προηγούμενο: εννοώ βέβαια τον μεγάλο Ορθοπεδικό πόλεμο, τη σύγκρουση ανάμεσα στους οπαδούς της γραφής Ορθοπεδικός και σε εκείνους που προτιμούν τη γραφή Ορθοπαιδικός.
Η διαμάχη ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα είναι οξύτατη, κι όποιος βρεθεί στη μέση κινδυνεύει να τον πάρουν τα σκάγια κι απ’ τις δυο μεριές. Ήδη, με το να γράψω «Ορθοπεδικός πόλεμος» μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι πήρα έμμεσα θέση, οπότε ίσως θα πρέπει να το γράφω εναλλάξ, τη μία με Ε και την άλλη με ΑΙ, όπως (έχω ακούσει ότι) ο βασιλιάς του Βελγίου στα διαγγέλματά του κανονίζει να πει ακριβώς τις μισές λέξεις στα γαλλικά και τις άλλες μισές στα φλαμανδικά. Πολλές φορές εδώ στο ιστολόγιο, χρησιμοποιώ τη γραφή ορθοπ*δικός. Όχι μόνο από οπορτουνισμό, για να μην προσβάλω δηλαδή τη μία από τις δυο μερίδες κι έτσι… χάσω το μισό αναγνωστικό κοινό μου, αλλά για να δηλώσω ότι η συγκεκριμένη ορθογραφική διένεξη που τόσον σαματά έχει προκαλέσει με αφήνει μάλλον αδιάφορο. [................................]
 

 Ο Ορθοπ*δικός Πόλεμος ξέσπασε στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, δηλαδή τη δεκαετία του 1990. Μέχρι τότε, δεν υπήρχε έντονη αντιδικία, αφού οι περισσότεροι ορθοπ*δικοί γιατροί (συγνώμη, ιατροί!) έγραφαν στην ταμπέλα τους «Ορθοπεδικός», τα λεξικά είχαν μόνο τη γραφή με /ε/ (ορθοπεδική, ορθοπεδικός κτλ.), στο Πανεπιστήμιο οι καθηγητές δίδασκαν Ορθοπεδική κτλ. Ωστόσο, κάποιοι καθηγητές ορθοπεδικοί, στα διεθνή συνέδρια που έπαιρναν μέρος, πρόσεξαν ότι οι αγγλοσάξονες συνάδελφοί τους όχι μόνο προτιμούσαν το δίγραφο ae στην αγγλική μορφή της λέξης (orthopaedics κατά πλειοψηφία και όχι orthopedics), αλλά και ορισμένοι αγγλοσαξονικοί σύλλογοι ορθοπεδικών γιατρών (βλ. την εικόνα αριστερά) παρέπεμπαν στις ελληνικές λέξεις «ορθόν» και «παιδίον» από τις οποίες, όπως θα δούμε παρακάτω, είχε πλαστεί το όνομα της ειδικότητάς τους τον 18ο αιώνα.
Επιπλέον, φαίνεται πως υπήρξαν και κάποιες προτάσεις αγγλοσαξόνων ορθοπεδικών να αντικατασταθεί το δυσκολονόητο ελληνογενές όνομα orthopaedics με κάτι ακριβέστερο και κατανοητό από τον μέσο αγγλοσάξονα πολίτη, σαν το bone surgery, όπως και σε άλλους τομείς βλέπουμε καμιά φορά να γίνονται ή να προτείνονται τέτοιες αντικαταστάσεις (π.χ. water science αντί για hydrology). Κάποιοι λοιπόν «εθνικά σκεπτόμενοι» ορθοπεδικοί έκριναν ότι πρέπει να υιοθετηθεί στα ελληνικά η γραφή «ορθοπαιδικός», ώστε να μη δίνονται επιχειρήματα σε όσους αλλοδαπούς θέλουν τον… αφελληνισμό του διεθνούς όρου. Το πρότειναν στην Ελληνική Εταιρεία Χειρουργικής Ορθοπεδικής και Τραυματολογίας. Η ΕΕΧΟΤ ζήτησε τη γνωμοδότηση τριών επιφανών γλωσσολόγων (Μπαμπινιώτης, Χριστίδης, Πετρούνιας). Οι δύο πρώτοι τάχθηκαν υπέρ της γραφής με ΑΙ, ο τρίτος υπέρ της γραφής με Ε (έχει ενδιαφέρον να διαβάσετε τις τοποθετήσεις τους, που μας τις προσφέρει η Λεξιλογία) κι έτσι με ψήφους 2-1 η ΕΕΧΟΤ γράφεται πλέον Ελληνική Εταιρεία Χειρουργικής ΟρθοπAIδικής και Τραυματολογίας και χρησιμοποιεί τη γραφή ΑΙ σε όλα της τα κείμενα. Κι έτσι, οι μισοί περίπου ορθοπ*δικοί ενστερνίστηκαν τη νέα πρόταση, και έσπευσαν να αλλάξουν τις πινακίδες τους, είτε επειδή πείστηκαν από τα επιχειρήματα των Παιδιστών είτε επειδή αδιαφορούσαν για δευτερεύοντα θέματα όπως η ορθογραφία, και παρουσιάστηκε η εικόνα που σατίρισε ο Παντελής Μπουκάλας στην κριτική που έγραψε για το πρώτο μου βιβλίο: Γωνιακό το ιατρείο της γειτονιάς, στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας, έχει δύο πινακίδες. Μια μεγάλη προς τον κεντρικό δρόμο, μια μικρότερη προς τον κάθετο δρομάκο. Η μεγάλη είναι καινούργια, το δείχνουν και τα χρώματά της, που δεν τα θόλωσαν ακόμα τα καυσαέρια και οι βροχές. Η μικρή, αρκετά παλαιότερη. Καινούργια όμως είναι και η ορθογραφία της «κεντρικής» πινακίδας: «Ορθοπαιδικός», με άλφα γιώτα. Η πλαϊνή, που εκ πραγμάτων απευθύνεται σε λιγότερα μάτια, έμεινε στα παλιά: «Ορθοπεδικός», με έψιλον. Ενας ευδιάκριτος, σχεδόν κραυγαλέος ορθογραφικός διχασμός που δεν είναι απίθανο να αποτελεί το αποτύπωμα, την εκδήλωση ενός βαθύτερου, γλωσσικού διχασμού. Γιατί στα μέρη μας ακόμα και το πώς θα ορθογραφήσουμε μια λέξη έχει αποβεί συχνά, συχνότατα, ζήτημα ιδεολογίας, όχι «καθαρής» επιστήμης.
Ωστόσο, δεν πείστηκαν όλοι από τα επιχειρήματα των Παιδιστών -οι πιστοί της παλιότερης ορθογραφίας, με Ε, θα τους πούμε Πεδητές, πρόβαλαν λυσσαλέα αντίσταση, με αποτέλεσμα ο Ορθοπ*δικός Πόλεμος να μην τελειώσει με τη σύντομη επικράτηση των Παιδιστών, που είχαν και τα θεσμικά όπλα με το μέρος τους αλλά να εξακολουθεί ίσαμε σήμερα.
Είπα τόσα και τόσα και ακόμα δεν αφηγήθηκα την ιστορία της λέξης. Λοιπόν, η λέξη πλάστηκε στα γαλλικά, ως orthopédie, από τον γιατρό Nicolas Andry (1658-1742), καθηγητή στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων, ο οποίος το 1741 στο έργο του Traité d’orthopédie ou l’art de prévenir et corriger dans les enfants les difformités du corps (Πραγματεία περί «ορθοπαιδίας» ή προλήψεως και θεραπείας των σωματικών δυσπλασιών στα παιδιά) έπλασε αυτό τον όρο για να αποδώσει την προσπάθεια διόρθωσης των σωματικών δυσπλασιών ειδικά των παιδιών. Όπως λέει ο ίδιος ο Andry στον πρόλογό του (μπορείτε να διαβάσετε όλο το βιβλίο εδώ αν σας αρέσουν τα παλιά γαλλικά): «Όσο για τον τίτλο, τον έπλασα από δύο ελληνικές λέξεις, ορθός και παιδίον» (Quant au titre, je l’ai formé de deux mots grecs, à savoir d’ Orthos, qui signifie droit, exempt de difformité, qui est selon la rectitude, et Paidion, qui signifie Enfant). Γι’ αυτό άλλωστε και χρησιμοποιεί é, με οξεία, που αποδίδει στους ελληνογενείς όρους το ελληνικό αι, π.χ.  pédagogie = παιδαγωγική, péderastie = παιδεραστία κ.ά. Παρόμοια σκέψη βρίσκεται και πίσω από τον αγγλικό όρο orthopaedics (αν και είναι ισχυρή ή ίσως ισχυρότερη και η απλούστερη γραφή orthopedics) και τον γερμανικό Orthopädie.

Στα ελληνικά ο όρος ήρθε στα μέσα του 19ου αιώνα, και στην αρχή υπήρχε η συνήθης αμηχανία και η δοκιμή διάφορων εναλλακτικών αποδόσεων. Ο Κουμανούδης καταγράφει την «ορθοπαγία» (1891), το «ορθοπαιδευτικόν κατάστημα» (1850 και 1897), τις «ορθοποδίστριες ιατρείνες» (1895), τα «ορθοπεδικά νοσήματα» (1898). Τελικά καθιερώθηκε ο όρος «ορθοπ*δική», και επικράτησε η γραφή «ορθοπεδική», από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι την τελευταία δεκαετία του.
[...........................................]

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ (Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο)

"Ορθοπεδικός ή ορθοπαιδικός;" | Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία

Όχι δεν είναι πλάκα: Ο Μ. Σκορτσέζε είναι εδώ!

  Του Γ. Τεκίδη 

 anoixtoparathyro.gr

Αυτή τη φορά δεν πρόκειται ούτε για αστείο, ούτε για χιούμορ έστω και μαύρο. Αν και ο υποφαινόμενος δεν επιμένει ιδιαίτερα ότι δεν πρόκειται τελικά για μαύρη πλάκα, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις από κύκλους του καταξιωμένου στο διεθνή σινεμά σκηνοθέτη.
Είχαμε ξαναγράψει σ αυτή την φιλόξενη στήλη πριν λίγο καιρό πως τα έργα και οι ημέρες του επιτελικού Μητσοτακικού κράτους δεν άφησαν ανεπηρέαστο τον εν λόγω καλλιτέχνη ο οποίος όπως εκμυστηρεύτηκε σε στενούς του συνεργάτες, αυτό το κουστουμαρισμένο ανθρώπινο συνονθύλευμα που κυβερνάει το τελευταίο εξάμηνο την Ελλάδα και που οι πρακτικές του και η εν γένει συμπεριφορά του παραπέμπουν σε ανάλογες των ανθρώπων του περιθωρίου στις ΗΠΑ κατά κύριο λόγο, ανθρώπων της…έντιμης εικόνας τη μέρα και της βαθιάς παρανομίας τη νύχτα, και που με τόση επιτυχία αρκετές φορές μετέφερε στην οθόνη.
Ο τελευταίος δε τραγέλαφος και όχι μόνο, να κατορθώσει ένας άνθρωπος, ένας υπουργός αυτού του κυβερνητικού θιάσου ακολουθώντας διαδρομές και μεθοδεύσεις ηρώων σε ανάλογες ταινίες του, να στρέψει την μισή χώρα εναντίον της άλλης μισής και όλους μαζί εναντίον του Κούλη, σίγουρα είναι  από τα άγραφα, από αυτά που σε κατατάσσουν σε περίοπτη θέση της παγκόσμιας κυβερνητικής παρανομίας. Κι ας αφορά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, το άμοιρο ποδόσφαιρο, τη χαρά και απόλαυση, τη λατρεία που τρέφουν  για αυτό όλες οι κοινωνικές τάξεις και που κατάντησε βραχνάς και κοινωνική πληγή με ευθύνη των εντρυφούντων μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας ιδιοκτητών του, αλλά και των κυβερνητικών παραγόντων των οποίων η λογικές και οι πρακτικές ελάχιστα απέχουν από αυτές των μεγαλοσχημόνων ποδοσφαιρομπαμπάδων.
***********************************************

ΑΥΓΕΝΑΚΗΣ

 Από τα ψάρια του ελληνικού  γυαλού σ΄ αρέσουνε οι γαύροι.
  με τον χοντρό εσύ  περνάς καλά, κάνοντας  τη ζωή μας μαύρη.

 Σε δράκο ή στον Μινώταυρο,   δε ξέρουμε σε ποιον μοιάζεις,

μα σήκω ντελόγο* τσε  φύγε από παέ , τον ύπνο μας ταράζεις!

* ντελόγο: αμέσως

gerontakos

*****************************************************
Το ιστορικό της υπόθεσης ΠΑΟΚ και ΟΣΦΠ και ο ελεεινός κυβερνητικός χειρισμός, πέρα από τα όποια συναισθήματα αηδίας και αποτροπιασμού γέννησε σε όλους ανεξαίρετα τους πολίτες, πρέπει να παραδεχτούμε ότι διασκέδασε και στάθηκε αφορμή να χαμογελάσει ο κάθε πικραμένος σ αυτή τη χώρα. Αν και η λαϊκή πλειοψηφία των πικραμένων δεν είναι η πρώτη φορά που χαμογελά απαξιωτικά για τα κυβερνητικά καμώματα, τα τερτίπια και τις υποσχετικές απάτες, μιας κυβέρνησης που καμώνεται και τη σοβαρή.
Επειδή όμως το κουστούμι της σοβαρότητας, της συνέπειας, της αλήθειας και του σεβασμού στους νόμους και το σύνταγμα για την δεξιά ανέκαθεν ήταν άβολο και βαρύ, γρήγορα το πέταξε στην άκρη για να ντυθεί με αυτό της σοβαροφάνειας, του ψευδεπίγραφου λόγου, της απάτης. Αλλιώς δεν καταργείς εν ριπή οφθαλμού και αναιτιολόγητα ανεξάρτητες ελεγκτικές αρχές, δεν καταργείς ή και προωθείς άμεσα νόμους ετσιθελικά για να τακτοποιήσεις ημετέρους και ταγμένους σε καίρια και νευραλγικά πόστα, και στις κριτικές για την ακαταλληλότητα και ανεπάρκεια των τοποθετούμενων να απαντάς «έτσι γουστάρω, έτσι κάνω» ή ακόμη και το γνωστό «σκάστε γιατί εμείς κερδίσαμε τις εκλογές».
Η θερινή θεατρική επιθεώρηση με τίτλο «διορισμός νέων διοικήσεων στα νοσοκομεία» που έλαβε χώρα πριν ελάχιστο χρόνο, θα μείνει αξέχαστη γιατί αν μη τι άλλο έδωσε στο χειμαζόμενο και φιλοθεάμων κοινό μπόλικο γέλιο, γέλιο ανακατεμένο με δάκρυ. Δάκρυ πικρό μεν αλλά δάκρυ, μια που ούτε και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της φαρσοκωμωδίας άντεξαν τους διαχειριστές και σκηνοθέτες της πανάθλιας παράστασης και διαμαρτυρήθηκαν έντονα και δημόσια για τον μεγάλο εμπαιγμό που βίωσαν.
Αυτή η κακόγουστη, προκλητική και βάναυση παράσταση με φανερούς και κρυφούς χορηγούς τους γνωστούς βαρόνους των μίντια , του ποδοσφαίρου και άλλων μαύρων επιχειρηματικών εγχειρημάτων, που κέντρισε ακόμη και το ενδιαφέρον του Χόλιγουντ, καιρός να κατέβει. Όσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο.
ΥΓ. Φήμες ανεπιβεβαίωτες ακόμη φέρουν το Μ.Σκορτσέζε να έχει προτείνει στον παραλίγο διοικητή του νοσοκομείου Καρδίτσας, τον επί ημέρες διαμαρτυρόμενο στα ΜΜΕ για την εξαπάτηση του από τον Κυριάκο, να λάβει σχετικό ρόλο στα γυρίσματα της ταινίας. Πρόταση που όπως κυκλοφόρησε, ο ίδιος ο εξαπατηθείς δεν απέρριψε. Επίσης υπό έλεγχο είναι και η πληροφορία, πως συνεργάτες του σκηνοθέτη ήρθαν σε επαφή και πρότειναν στον Αυγενάκη συμμετοχή στην ταινία με ρόλο ανάλογο αυτού που διαδραμάτισε στην τελευταία επεισοδιακή κυβερνητική του διαδρομή. Πάντως όπως και να χει η Ελλάς ξανά προς τη δόξα τραβά. Έστω και…καλλιτεχνική.

ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ; ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΗΝ!

Η μέριμνα για τη δημιουργία καλλιτεχνικών συλλογών είναι σχεδόν ομήλικη με το ελεύθερο ελληνικό κράτος και εκφράζει τον πόθο των Ελλήνων να δουν τις τέχνες να αναγεννώνται στην αρχαία κοιτίδα τους. Το 1836 ο διάσημος Βαυαρός αρχιτέκτων Leo von Klenze εκπονεί μεγαλειώδη μελέτη για ένα «Παντεχνείον», που φιλοδοξούσε να στεγάσει όχι μόνο τις αρχαιολογικές συλλογές και το Σχολείο των Τεχνών αλλά και μια Πινακοθήκη. Το επιβλητικό μέγαρο των τεχνών δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί. Το 1878 ο πρώτος πυρήνας της Πινακοθήκης με 117 έργα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, που προοριζόταν να λειτουργήσει κυρίως ως παιδαγωγικό παράρτημα του Σχολείου των Τεχνών, δημιουργήθηκε στο Πολυτεχνείο και άνοιξε τις πύλες της για το κοινό.

Το 1896 ο νομικός και φιλότεχνος Αλέξανδρος Σούτσος άφησε με διαθήκη τη συλλογή του και την περιουσία του στο κράτος με σκοπό τη δημιουργία ενός «Μουσείου Καλών Τεχνών». Τελικά η Εθνική Πινακοθήκη άρχισε τη λειτουργία της με το νόμο της 10ης Απριλίου του 1900 και την μετάκληση του ζωγράφου Γεώργιου Ιακωβίδη από το Μόναχο, που διορίστηκε στη θέση του Εφόρου στις 28 Ιουλίου του 1900. Τα έργα που παραδόθηκαν στη νεοϊδρυθείσα Πινακοθήκη ανέρχονταν σε 258 και προέρχονταν από τις συλλογές του Πολυτεχνείου και του Πανεπιστημίου, ενώ το 1901 προστέθηκαν σ’ αυτά και τα 107 έργα της δωρεάς του Αλέξανδρου Σούτσου.

*ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΜΟΥΣΕΙΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΟΥΤΣΟΥ

**Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου - Βικιπαίδεια

Σοβαρευθείτε!

 Σύντροφοι, όταν λέμε «αριστερά», δεν εννοούμε την αριστερά της αριστεράς!

 

ΣΥΡΙΖΑ: Το δημοψήφισμα για το όνομα και η φυγή από την εσωστρέφεια

Πηγή: tvxs.gr

5-6 λεπτά

---

Το όνομα θα κριθεί σε δημοψήφισμα μελών στις 5 και 6 Απριλίου, το ανοιχτό ζήτημα είναι εάν θα τεθούν στην κομματική βάση και άλλα ερωτήματα που θα αφορούν καίρια προγραμματικά θέματα, και ο Αλέξης Τσίπρας στέλνει προς άπαντες στην Κουμουνδούρου μήνυμα φυγής από την εσωστρέφεια εν όψει του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πρόεδρος του κόμματος ήταν, σύμφωνα με τις πληροφορίες, εξαιρετικά καθαρός στην χθεσινή συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας – μιας συνεδρίασης στην οποία επικυρώθηκε η πρόταση να τεθεί σε δημοψήφισμα η προσθήκη στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ ενός προσδιορισμού που θα δίνει το στίγμα είτε της προοδευτικής διεύρυνσης του κόμματος. Η πρόταση μένει να εγκριθεί από την Κεντρική Επιτροπή, με δεδομένους όμως τους συσχετισμούς αλλά και το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει ήδη πάρει θέση υπέρ της συμμετοχής της βάσης στην όλη διαδικασία, θεωρείται εξαιρετικά δύσκολο να μην προχωρήσει.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, έδωσε και δημόσια το στίγμα του επί του θέματος αυτή την εβδομάδα, στην συνέντευξή του στον ANT1: «Ο ΣΥΡΙΖΑ», είπε, «είναι ένα πολύ δυνατό brand που δεν πρέπει να αλλάξει. Το εάν θα προστεθεί δίπλα και κάτι που να δίνει και μια άλλη προοπτική είναι ανοικτό και είναι συζητήσιμο, όλη αυτή η συζήτηση όμως θέλουμε να τη διεξαγάγουμε όχι σε κλειστές πόρτες, αλλά πλατιά, με τον κόσμο που μας στηρίζει».
Πρόκειται για μια διαδικασία η οποία εξακολουθεί να συναντά ενστάσεις και αντιρρήσεις κυρίως από την ομάδα των «53», ενώ άλλα στελέχη όπως ο γραμματέας του κόμματος Πάνος Σκουρλέτης θεωρούν ότι το όνομα δεν είναι πρωτεύων θέμα και ζητούν να τεθούν παράλληλα σε ψηφοφορία από την βάση και προγραμματικά ζητήματα όπως, π.χ. οι σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας.
Όλα αυτά θα τεθούν επίσης στην Κεντρική Επιτροπή, ο Αλέξης Τσίπρας όμως στην χθεσινή συνεδρίαση δεν έκρυψε τον προβληματισμό και την δυσαρέσκειά του για την μακρά και έντονη εσωστρέφεια του τελευταίου διαστήματος, επισημαίνοντας σε όλους τους τόνους πως το κόμμα πρέπει να κοιτάξει μπροστά και να μην διακινδυνεύσει το μεγάλο στοίχημα του μετασχηματισμού και της διεύρυνσής του. Είναι το στοίχημα που, όπως επισημαίνουν συνομιλητές του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν παραλείπει σταθερά να επαναλαμβάνει ότι αποτελεί και το περιεχόμενο της εντολής που έδωσαν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στις 7 Ιουλίου.
Και επ’ αυτού, άλλωστε, ήταν εύγλωττος στην συνέντευξή του στον ANT1: «Εγώ», είπε, «είμαι υποχρεωμένος να συνειδητοποιήσω ότι το 36% που μας ψήφισε το 2015 και το 32% που μας στήριξε τον Ιούλιο δεν είναι όλοι ριζοσπάστες αριστεροί, ούτε όλοι πείστηκαν για την ανάγκη του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Είναι ένας κόσμος που προτίμησε τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα κόμμα με έντιμους πολιτικούς, ένα κόμμα έτοιμο να συγκρουστεί,  και δεν πρέπει να τον αφήσουμε εξω από το ιερό – να έρχεται το εκκλησίασμα να παίρνει κερί, αλλά εμείς να είμαστε μέσα και να παίρνουμε τις αποφάσεις».
Σ’ αυτό το πλαίσιο, η 14η Φεβρουαρίου ορίστηκε από την Πολιτική Γραμματεία ως η αφετηρία του τελικού εγχειρήματος του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ και ως η εκκίνηση της τελικής πορείας προς το συνέδριο του Μαϊου. Εκείνη την ημέρα, σε μεγάλη πολιτική εκδήλωση που θα γίνει στην Αθήνα, ο Αλέξης Τσίπρας θα δώσει και το κεντρικό στίγμα του όλου εγχειρήματος.
Πέραν αυτού, η Πολιτική Γραμματεία αποφάσισε επίσης:

• Την διεξαγωγή του συνεδρίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στις 6-8 Μαρτίου.
• Την διεξαγωγή τεσσάρων θεματικών προσυνεδριακών ημερίδων μέχρι το Πάσχα σε διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας, με αντικείμενο την αγροτική πολιτική, την αυτοδιοίκηση, το συνδικαλιστικό κίνημα και τον πολιτισμό.
•  Την διεξαγωγή διεθνούς συνεδρίου αποτίμησης της κυβερνητικής θητείας στις 3-4 Απριλίου.
• Την διεξαγωγή συμβουλευτικού δημοψηφίσματος στις 5-6 Απριλίου. Το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος θα αποφασιστεί στην επόμενη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.
• Οι λίστες μελών του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει του συνεδρίου θα οριστικοποιηθούν έναν μήνα πριν την διεξαγωγή του. Υπενθυμίζεται ότι, όπως έχει ήδη αποφασιστεί, το συνέδριο θα διεξαχθεί 14 – 17 Μαΐου.
• Η εκλογή των συνέδρων θα πραγματοποιηθεί μεταξύ 2-4 Μαΐου.
• Την συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ το διήμερο 8-9 Φεβρουαρίου.

Ηρώ αυτο-σατιριζόμενη

Σπαρταριστές ιστορίες συγγραφικής αυτο-σάτιρας 

Δημήτρης Φύσσας

4-5 λεπτά

oanagnostis.gr

---

 Τα τέσσερα διηγήματα που συναπαρτίζουνε το τομίδιο έχουνε δυο εντονότατα κοινά γνωρίσματα: πρώτο, ότι το πεδίο αναφοράς τους είναι το συγγραφικό σινάφι και, δεύτερο, ότι διαθέτουνε χιούμορ. Την ηγεμονική έκφραση του χιούμορ, μάλιστα, που είναι φυσκά ο αυτοσαρκασμός, ο οποίος προστατεύει κάθε σοβαρό καλλιτέχνη/ιδα από το χειρότερο κίνδυνο, τουτέστιν πάρει τον εαυτό του/της πολύ στα σοβαρά.
Στο πρώτο και πολύ εκτενέστερο, που τιτλοφορείται «Η ανακάλυψη του Μάινα», έχουμε, ανάμεσα στ΄ άλλα, ένα υπό έκδοση ημικουτσομπολίστικο λογοτεχνικό περιοδικό που θα λέγεται «Βαθύ συρτάρι» (!), αναφορές σε υπαρκτούς ποιητές (Βαρβέρης, Στεριάδης, Πούλιος, Κοντός, Βέης, Μάινας βέβαια) και τρεις μυθοπλασμένους ήρωες: τον «Παύλο Σωτάνη» παρακολουθεί ποίηση από τα χρόνια της χούντας, τη νέα ποιήτρια Νάντια (κεντρικό πρόσωπο) και την επιστήθια πλην εκτός σιναφιού φίλη της Ρίτα, που τελικά όμως κι αυτή στιχουργεί κρυφά. Η κορύφωση της δράσης συντελείται σε γνωστό μαγαζί κοντά στο Α΄ Νεκροταφείο, όπου ο Μάινας διαβάζει ποιήματά του. Σπαρταριστοί οι διάλογοι των δυο κοριτσιών, όπως και οι παρατηρήσεις της Νάντιας, στιλιστικές και άλλες.
Στο δεύτερο, το «Τυπογραφία Νέας Τεχνολογίας (ΤΝΤ)», ο δόκιμος  συγγραφέας Λευτέρης Γραμμένος, που λόγω κρίσης εισπράττει συνέχεια εκδοτικές απορρίψεις για το καινούργιο του μυθιστόρημα, τη «Βρεφοδόχο» (!),  έχει την ιδέα να στραφεί στη μετάφραση ποιημάτων του Νικολάι Γκουμιλιόφ, συντρόφου της Αχμάτοβα, μήπως και πιάσει την καλή. Δεν έχει ιδέα όμως με ποιον  απαιτητικό όρο τού την έχει στημένη στη γωνία ο εκδότης, ενώ το κλείσιμο του διηγήματος είναι τόσο έξυπνο που, αν το πω, θα το «κάψω».  Το μόνο που θα γράψω, έτσι, για να σας ιντριγκάρω, είναι ότι συνδυάζει άλμα στο μέλλον, νέους ήρωες που ερευνούν τη θέση του Γραμμένου στην ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και πλήρη ειρωνική ανατρεπτικότητα. (Εξάλλου, θυμίζω φιλικά ότι ΤΝΤ είναι και τ΄ αρχικά της Τρινιτροτολουόλης, μιας άκρως εκρηκτικής χημικής ένωσης).
Στο τρίτο, το «Τελική ανάλυση», ο ήρωας (ονόματι, και καλά «Απόλλωνας»), προσπαθεί να καρυκέψει τη ζωή του δημιουργώντας ψεύτικους εαυτούς και εναλλακτικές περσόνες μέχρι που καταμπερδεύεται μέσα στα ψέματα και παθαίνει κρίσεις πανικού. Καταλήγει στον «ειδικό», ο οποίος τού προτείνει μια λύση που βολεύει τον ίδιο, γιατί οδηγεί σε αέναες, καλοπληρωμένες συνεδρίες. Πλην το πράγμα εκτρέπεται ενάντια στον «ειδικό» και υπέρ του «αρρώστου», με τον τρόπο ακριβώς που φαντάζεστε- αλλά για να βεβαιωθείτε ότι μαντέψατε σωστά μάλλον θα πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο.
Το τελευταίο διήγημα διεκτραγωδεί τα βάσανα της συγγραφέως, που (και) στην αληθινή ζωή τής προσθέτουν, προφορικά και ιδίως γραπτά, ένα «λο» στο επώνυμο, καταντώντας την «Ηρώ Νικολοπούλου». Ταυτόχρονα, έχουμε και μια σάτιρα της λεγόμενης «ροζ λογοτεχνίας», καθώς στο επίκεντρο βρίσκεται το μπεστ σέλερ «Ραντεβού στο χθες», που είναι αμφίβολο αν το πιστώνεται η πεντασύλλαβη ή η εξασύλλαβη συγγραφέας. Στο κλείσιμο, οι «οξυδερκείς» παρατηρήσεις του εκδότη επιτείνουν την παιγνιώδη σύγχυση της Νικο(λο)πούλου, του εκδότη, των αναγνωστών που περιμένουνε ένα καινούργιο βιβλίο στιλ «Ραντεβού», τη δική σας, τη δική μου-


Στην ευθεία κι παιγνιώδη επίθεση κατά της σοβαροφάνειας συμβάλλει και η εξωτερική εστίαση που διαλέγει σε όλα τα κομμάτια της η Νικοπούλου (χωρίς το «λο), γιατί όλα τα διηγήματα έχουν μεν πρωταγωνιστή/ίστρια, πλην η τριτοπρόσωπη αφήγηση τής επιτρέπει να χλευάζει με συμπάθεια τόσο τα κεντρικά πρόσωπα (Νάντια, Γραμμμένος, «Απόλλωνας», Ηρώ), όσο και όποια άλλα εμφανίζει στη δράση, και ειδικά τους «μισητούς» εκδότες και τους επιμελητές τους.
info: Ηρώ Νικοπούλου*, Ηρώ Νικολοπούλου κι άλλες συντεχνιακές ιστορίες, Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2019

     Ηρώ Νικοπούλου - Βικιπαίδεια

Ένα υπέροχο Μπολερό για να ξεκινήσουμε με κέφι την τελευταία εργάσιμη μέρα του Γενάρη

Roland Petit, Bolero (Ravel)

Χορεύουν: Lucia Lacarra* και Massimo Murru**

*Lucia Lacarra - Wikipedia

**Massimo Murru - Wikipedia