Benjamin Biolay - Dans la Merco Benz (Cold War)

Petite princesse, ma beauté, ma promesse
Ma petite faiblesse, ma plus belle histoire de fesses
Dans la mercedes, c'est de l'espoir que je caresse
Soviet suprême, t'es mon plus beau problème
Dans ton abdomen, tout nouveau spécimen
Choux à la crème, c'est de l'espoir que je promène
Mon amour hélas, le temps passe
Mon amour hélas, le temps passe
Mon amour hélas, le temps passe
Mon amour hélas, le temps passe
Petite princesse, c'est pas l'heure de la grand-messe
Mais charmante hôtesse, qu'as-tu fait de ta jeunesse?
Dans la Merco Benz, c'est de l'espoir que je caresse
Petite connasse, pourquoi fais-tu ta radasse?
Telle une petite pétasse qui montre rien en surface
Qui veut qu'on l'embrasse encore, l'embrasse encore
Mon amour hélas, le temps passe
Mon amour hélas, le temps passe
Mon amour hélas, le temps passe
Mon amour hélas, le temps passe
Le temps passe
Mon amour hélas
Mon amour hélas
Le temps passe
Dans la Merco Benz
Dans la Merco Benz
Dans la Merco Benz

Οι θέσεις της Νέας Αριστεράς για τον «προοδευτικό πόλο»

 

Γαβριήλ Σακελλαρίδης: «Τρεις οι κρίσιμοι πυλώνες για έναν προοδευτικό πόλο»

Ιωάννα Δρόσου

epohi.gr 

 

9–11 λεπτά

---

“Μέσω της πολιτικής αριθμητικής δεν μπορεί να προκύψει αυτομάτως μια ανταγωνιστική δύναμη στον Μητσοτάκη”, τονίζει μεταξύ άλλων ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, ο οποίος κάνει λόγο για την ανάγκη μιας νέας ριζοσπαστικοποίησης και ενός νέου ήθους  αριστερής πολιτικής, που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως μια “Αριστερά των Τεμπών”.

*************************

Η κυβέρνηση βρίσκεται σε αποδρομή μετά το ξέσπασμα των μαζικών κινητοποιήσεων για το έγκλημα στα Τέμπη και δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που της κοστίζει πολιτικά. Τελευταίο κρούσμα το αντισυνταγματικό ατόπημα με την Προανακριτική. Τα Τέμπη λειτουργούν ως θρυαλλίδα; 

Η κυβέρνηση παραμένει προσκολλημένη στο δόγμα της συγκάλυψης. Είναι εντυπωσιακό ότι ενώ διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους απέναντι σε αυτή την κατηγορία, την ίδια στιγμή κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποφύγουν να αποδοθεί δικαιοσύνη. Τα τελευταία επεισόδια με την προανακριτική-παρωδία επιβεβαιώνουν ότι ο Μητσοτάκης τρέμει την ιδέα να ακολουθηθεί η προβλεπόμενη συνταγματική διαδικασία για τον Τριαντόπουλο, γιατί μπορεί να προκύψουν ευθύνες που φτάνουν μέχρι τον ίδιο, τον «επιτελάρχη» του επιτελικού κράτους. Είναι η κυβέρνηση του μπαζώματος. Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις ήταν βαθιά πολιτικές, όχι μνημόσυνα, με ξεκάθαρο αντικυβερνητικό μήνυμα απέναντι σε ένα καθεστώς. Και εδώ πραγματικά αξίζει να μνημονεύσουμε τη συμβολή των συγγενών, που πολιτικοποίησαν τον αγώνα, όχι για να κάνουν πολιτικές καριέρες -όπως τους κατηγορούν- αλλά γιατί, δυστυχώς, έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους σε ένα δυστύχημα που αν το πολιτικό σύστημα λειτουργούσε αλλιώς δεν θα είχε συμβεί. Και για αυτό είναι έγκλημα με πολιτικές προεκτάσεις που αποζητά δικαιοσύνη.

Βλέποντας η κυβέρνηση τη δημοσκοπική της φθορά επιλέγει να προωθήσει ακροδεξιά ατζέντα. Την ίδια στιγμή, στην παρέλαση ακούστηκαν ακραία εθνικιστικά συνθήματα. Που οδηγεί αυτή η στρατηγική; 

Η κυβέρνηση προσπαθεί να συντονιστεί με την παγκόσμια στροφή προς τα ακροδεξιά. Δεν το κάνει μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους, το κάνει γιατί αυτό εκφράζει ιδεολογικά, πετώντας και τα τελευταία φύλλα συκής πολιτικού φιλελευθερισμού. Η Αριστερά πρέπει να σηκώσει μέτωπο απέναντι στον εθνικισμό και την αντιμεταναστευτική ρητορική. Πρέπει επίσης να σταθεί αταταλάντευτα απέναντι στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών και την κούρσα των εξοπλισμών. Όσοι νομίζουν ότι θα το κάνουν αυτό εντασσόμενοι στην «εθνική γραμμή» του φράχτη στον Έβρο, των push-back και των επιστροφών σε μη- ασφαλείς χώρες, προσθέτοντας ανθρωπιστικές κορώνες, ενισχύουν το κυβερνητικό αφήγημα. Το ίδιος ισχύουν και όσους συντάσσονται (έστω με προϋποθέσεις) με τους υπερξοπλισμούς.

Και αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια στις οργανώσεις και τις νομικές ομάδες για τις επιτυχίες τους στο ΕΔΔΑ, το ΣτΕ και τις αποκαλύψεις για το ναυάγιο στην Πύλο. Μπροστά σε μία μάχη αξιών με την συντήρηση και τη Δεξιά σε όλες της τις εκφάνσεις, η Αριστερά πρέπει να δώσει την μάχη για τις δικές της αξίες με αυτοπεποίθηση και καθαρό λόγο.

Η κυβέρνηση εφησυχάζεται από το ότι μέχρι στιγμής δεν έχει διαμορφωθεί ένα αντίπαλο δέος.  Ωστόσο, τελευταία η Πλεύση Ελευθερίας έχει μια ανοδική δημοσκοπική πορεία που μπορεί να καταλήξει στη δημιουργία ενός δεύτερου πόλου. Γιατί συμβαίνει αυτό; 

Η κριτική στην Ζωή Κωνσταντοπούλου από τα αριστερά είναι δικαιολογημένη και είναι και εύκολη. Για τις Πρέσπες, για το ότι υπερψήφισε όλα τα νομοσχέδια του υπουργείου Παιδείας, για το ότι δεν έχει πρόγραμμα. Όμως είναι ανέξοδη κριτική γιατί δεν πιάνει τα δύσκολα ζητήματα. Γιατί απολαμβάνει τόσο υψηλά ποσοστά δημοφιλίας και πρόθεσης ψήφου; Αφού δεν έχει πρόγραμμα, δεν έχει σχέδιο, δεν αποτελεί «κυβερνητική εναλλακτική». Και εδώ πρέπει να δούμε τι κάνει η Ζ. Κωνσταντοπούλου που δεν το κάνει η Αριστερά. Συνδέεται με το λαϊκό αίσθημα, ακούει την κοινωνία, ταυτίζεται με το κίνημα των Τεμπών και μάχεται στην Βουλή μέχρι τελικής πτώσης, χωρίς να τη νοιάζει η άποψη πολιτικών της αντιπάλων ή δημοσιογράφων. Θα ήθελα να πολιτεύεται η Αριστερά όπως η Ζ. Κωνσταντοπούλου; Και ναι και όχι. Όχι φυσικά με αυτόν τον τρόπο, όχι με αυτές τις θέσεις και την ρητορική, αλλά ναι με αυτό το πάθος και την αφοσίωση. Έτσι γίνεται η σύνδεση με τα λαϊκά ακροατήρια. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι μετρήσεις δείχνουν πολύ μεγάλη διείσδυση σε αριστερό ακροατήριο. Το εύκολο -και πολιτικά αναγκαίο- για την Αριστερά είναι να της ασκεί κριτική. Το δύσκολο είναι να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα.

Κατά τις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη διαμορφώθηκε μια κοινοβουλευτική συμμαχία. Το ΠΑΣΟΚ έσπευσε να τη χαρακτηρίσει “ad hoc” και ο ΣΥΡΙΖΑ να τη θεωρήσει ως μια αρχή μιας πολιτικής συνεργασίας. Τι σημαίνει από την σκοπιά της Νέας Αριστεράς; 

Ήταν μια απαραίτητη συνεργασία σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Οι κινητοποιήσεις των Τεμπών έδειξαν ότι υπάρχει μία κοινωνία έτοιμη να εμπνευστεί, να απεργήσει και να κινητοποιηθεί για να διεκδικήσει δικαιοσύνη. Θεωρώ λάθος μία μονοδιάστατη προσέγγιση διχοτόμησης ανάμεσα στο κοινωνικό και το πολιτικό, του τύπου «η κοινωνία βγήκε στους δρόμους, τα προοδευτικά κόμματα αναλαμβάνουν τώρα να την εκπροσωπήσουν πολιτικά». Δεν είναι μόνο αυτό η δουλειά της Αριστεράς. Πρέπει να προσπαθήσει να γίνει οργανικό κομμάτι αυτής της κινητοποίησης, να συμπορευτεί με τον κόσμο και να αναπτύξει οργανικές σχέσεις με τα κομμάτια της κοινωνίας που πλήττονται από την πολιτική Μητσοτάκη. Στις δημοσκοπήσεις προκύπτει ένα μεγάλο πολιτικό κενό εκπροσώπησης που αφορά ανθρώπους φιλικά διακείμενους στην Αριστερά. Η Νέα Αριστερά, αν θέλει να έχει προοπτική πρέπει να θυμηθεί το πολιτικό ρεπερτόριο των κομμάτων της Αριστεράς και να πειραματιστεί με νέους τρόπους.

Η συζήτηση για τη δημιουργία ενός πόλου προοδευτικών δυνάμεων έχει αναθερμανθεί. Πώς τοποθετείστε;

Στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται ο διάλογος αυτός, θεωρώ ότι γίνονται κάποιες λάθος παραδοχές, όπως ότι μέσω της πολιτικής αριθμητικής μπορεί να προκύψει αυτομάτως μία ανταγωνιστική δύναμη στον Μητσοτάκη. Λείπουν από αυτή τη συζήτηση τρεις κρίσιμοι πυλώνες. Πρώτον, η προγραμματική συζήτηση για τα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν την κοινωνία αυτή την περίοδο όπως η δικαιοσύνη, οι δημόσιες υποδομές, η αγοραστική δύναμη, οι εξοπλισμοί και η πολεμική οικονομία. Δεύτερον, ένας ουσιαστικός αναστοχασμός για το τι έχει οδηγήσει την Αριστερά σήμερα στην απαξίωση και την συρρίκνωση. Και τρίτο, η συγκρότηση μία νέας πολιτικής ταυτότητας που να υπερβαίνει την κρίση αξιοπιστίας και την ηθική απαξίωση των υφιστάμενων πολιτικών χώρων. Ειδικά το τελευταίο γίνεται μέσω της πράξης και όχι μέσω των διακηρύξεων.

Με δεδομένη την απαξίωση των πολιτικών υποκειμένων του προοδευτικού χώρου πιστεύω πως η κοινωνία που βγήκε στον δρόμο για τα Τέμπη μάς δείχνει την κατεύθυνση για να βάλουμε τα θεμέλια μίας νέας ριζοσπαστικοποίησης και να παραχθεί ένα νέο ήθος αριστερής πολιτικής. Εκεί βρίσκεται ο προοδευτικός πόλος και όχι στην ανακύκλωση φθαρμένων υλικών. Και μέσα από τη συγκροτημένη δουλειά και την καθαρή γραμμή μπορεί να προκύψουν δυνατότητες που σήμερα δεν διαφαίνονται, εξαιτίας αυτών των ελλείψεων. Ειδάλλως, θα περιστρεφόμαστε γύρω από τον εαυτό μας, θα κάνουμε προσθέσεις με αρνητικούς αριθμούς, θα δίνουμε την εικόνα ότι όλα γίνονται για τις καρέκλες και θα απορούμε γιατί ο κόσμος δεν μας εμπιστεύεται. Θέλουμε μια «Αριστερά των Τεμπών», αν μου επιτρέπετε την έκφραση.

Εμφανίζονται διάφορες κινήσεις που ερμηνεύονται ως κινήσεις προσέγγισης. Από τη μία η επίσημη τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ για “συνεργασία προοδευτικών δυνάμεων σε προγραμματικό πλαίσιο και με χρονοδιάγραμμα” και από την άλλη το μανιφέστο του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για μια “Νέα Εθνική Πυξίδα”. Σας περιλαμβάνουν; 

Μία συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικά αδύνατο να παράγει αποτελέσματα και ηθικά είναι διάτρητη, πόσο δε μάλλον όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει κάτω από το χαλάκι τους λόγους που οδήγησαν στην απαξίωση της Αριστεράς. Από την άλλη, η ανάλυση του Αλ. Τσίπρα ως τέτοια παρουσιάζει ενδιαφέρον για την κατάσταση στην Ουκρανία, όμως βάζει κάτω από το χαλάκι ζητήματα όπως την παραχώρηση της βάσης της Αλεξανδρούπολης στις ΗΠΑ που υποβοηθά στους σχεδιασμούς απέναντι στην Ρωσία και τις στρατηγικές συμφωνίες της Ελλάδας με τον Νεντανιάχου.

Τελικά μένει κανείς να συνεργαστείτε; Και το ΜέΡΑ25, δια του Γ. Βαρουφάκη αυτή τη βδομάδα επιτέθηκε και προς τη Νέα Αριστερά, με αφορμή τη συζήτηση για εξοπλισμούς στη Γερμανία. 

Πρώτα από όλα να θυμίσουμε ότι η Νέα Αριστερά έχει καθαρή γραμμή στο ζήτημα των εξοπλισμών στην Ευρώπη, ενώ καταψήφισε τις εξοπλιστικές δαπάνες στον Κρατικό Προϋπολογισμό, επειδή αναγνωρίζει πως το ζήτημα αυτό δημιουργεί μία διαιρετική τομή. Ο Γ. Βαρουφάκης επιτέθηκε στο Die Linke διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα και αυτό πλέον έχει γίνει σαφές, χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι υπήρχε προβληματική στάση του Die Linke στα δύο κρατίδια. Όμως το κρίσιμο ζήτημα βρίσκεται αλλού όσον αφορά την ανάλυση του Γ. Βαρουφάκη. Αν θεωρεί πως σήμερα το 2015 επικαθορίζει την συζήτηση στην ελληνική Αριστερά, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε πολλά για το κρίσιμο διάστημα της Υπουργίας του, και όχι με βάση τα απομνημονεύματά του. Όμως σημασία έχει όλοι να αναστοχαστούμε τις προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας και να υπερβούμε αυτές τις διαφωνίες. Είμαστε στο 2025, όχι στο 2015. Θέλουμε μια Αριστερά του 2025.

Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων : «Υποχρέωση της κυβέρνησης η καταβολή 13ου -14ου μισθού στο δημόσιο»

 

Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων / Σκληρή ανακοίνωση - «Υποχρέωση της κυβέρνησης η καταβολή 13ου -14ου μισθού στο δημόσιο»

avgi.gr 

Αυγή Newsroom

6–8 λεπτά

---

Βολές κατά της κυβέρνησης και του υπουργείου Οικονομικών που αρνούνται να ακούσουν το αίτημα – «Καρφιά» και για τον Γιάννη Στουρνάρα

Την έντονη αντίδραση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων έχει προκαλέσει η επίμονη άρνηση του υπουργείου Οικονομικών να συναντηθεί μαζί της και να ακούσει το αίτημα επαναφοράς των δώρων σε εργαζόμενους και συνταξιούχους του δημοσίου τομέα. Σε σκληρή της ανακοίνωση, η ΕΝΔΕ κάνει λόγο για «πρωτοφανές δείγμα έλλειψης σεβασμού μέσα σε μία περίοδο έντονης κοινωνικής αμφισβήτησης των θεσμών» εξαπολύοντας βολές τόσο κατά της κυβέρνησης όσο και κατά του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, που είχε ισχυριστεί ότι η επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο «θα στερήσει χρήματα από τους φτωχούς».

Η ΕΝΔΕ σημειώνει ότι η κυβέρνηση είναι απούσα, ενώ έχουν γίνει δεκάδες συναντήσεις της Ένωσης με επαγγελματικές κατηγορίες και κοινές εκδηλώσεις με την ΑΔΕΔΥ σε όλη την Ελλάδα. Μάλιστα, τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα σταδιακά δέχτηκαν το δίκαιο του αιτήματος και κατέθεσαν σχετικές προτάσεις στη Βουλή. 

«Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι δεν είναι επαίτες ούτε ζητούν να τους χαριστεί κάποια επιπλέον αμοιβή. Τα Δώρα ενσωματώνουν ουσιαστικά μέρος της απλήρωτης εργασίας τους κατά την διάρκεια του έτους. Έχουν ιστορία ενός αιώνα και καταβάλλονταν στις πιο ακραίες συνθήκες φτώχειας. Το Ελληνικό Δημόσιο με πρόφαση την οικονομική κρίση της δεκαετίας του 2010 ανέστειλε την καταβολή τους. Η αναστολή αυτή παίρνει πλέον χαρακτήρα μόνιμης κατάργησης» υπογραμμίζει.

Όπως αναφέρει, το επιχείρημα της έλλειψης δημοσιονομικού χώρου εύκολα αποδομείται από τα επίσημα στοιχεία της Eurostat που παρουσιάζουν αύξηση του πραγματικού κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ελλάδα κατά 7,7% την τετραετία που μας πέρασε, ποσοστό υπερδιπλάσιο του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ήταν 3,3% και τριπλάσιο της Ευρωζώνης (2,3%). Η ελληνική οικονομία αναπτύσσεται με ρυθμούς 2,5% δηλαδή τριπλάσιους σε σχέση με την υπόλοιπη ευρωζώνη. 

«Τα πλεονάσματα του 2024 είναι κατά πολύ μεγαλύτερα από αυτά που είχαν αρχικά προβλεφθεί. Είναι συνεπώς κυβερνητική επιλογή και όχι αδυναμία η εξακολούθηση της αποστέρησης μισθών και συντάξεων από τους δικαιούχους» τονίζει η ΕΝΔΕ. 

«Είναι επιπλέον πρόκληση η δήλωση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Στουρνάρα πως η επαναφορά των Δώρων θα στερήσει χρήματα από τους φτωχούς τη στιγμή που στην Τράπεζα την οποία διοικεί τα Δώρα εξακολουθούν να καταβάλλονται κανονικά και οι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι στον δημόσιο τομέα βρίσκονται ήδη κοντά στα όρια της φτώχειας» σημειώνει ακόμη με νόημα. 

«Είναι εμπαιγμός να χαρακτηρίζονται οι μηδενικές αυξήσεις στους μισθούς στον δημόσιο τομέα ως “Δώρα” τη στιγμή που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε στο ελάχιστο τις τεράστιες πληθωριστικές αυξήσεις. Στις μέρες μας εργαζόμενοι και συνταξιούχοι του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα βιώνουν την μεγαλύτερη αδικία καθώς στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που επλήγησαν από την οικονομική κρίση, μισθοί και συντάξεις έχουν αποκατασταθεί πλήρως στα επίπεδα πριν το 2010» αναφέρει ακόμη, τονίζοντας ότι θα συνεχίζει να παλεύει για «να αποκατασταθεί μία κοινωνική αδικία, να επαναφέρουμε από τον λήθαργο μια σημαντική ιστορική κατάκτηση και να επιστραφούν σε εργαζόμενους και συνταξιούχους αυτά που δικαιούνται». 

Ολόκληρη η ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων 

Εδώ και επτά μήνες η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων ζητάει επίμονα συνάντηση με το Υπουργείο Οικονομικών προκειμένου να υποβάλει το αίτημα επαναφοράς των Δώρων σε εργαζόμενους και συνταξιούχους του δημόσιου τομέα. Δείξαμε μεγάλη υπομονή. Το αίτημά μας μένει εκκρεμές και αναπάντητο. Το Υπουργείο αρνείται να μας δεχτεί. Πρόκειται για πρωτοφανές δείγμα έλλειψης σεβασμού μέσα σε μία περίοδο έντονης κοινωνικής αμφισβήτησης των θεσμών. 

Έχουν γίνει δεκάδες συναντήσεις της Ένωσης με επαγγελματικές κατηγορίες.  Κοινές εκδηλώσεις με την ΑΔΕΔΥ σε όλη την Ελλάδα. Σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις η Κυβέρνηση είναι απούσα.  Τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα σταδιακά δέχτηκαν το δίκαιο του αιτήματος και κατέθεσαν σχετικές προτάσεις στη Βουλή.

Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι δεν είναι επαίτες ούτε ζητούν να τους χαριστεί κάποια επιπλέον αμοιβή. Τα Δώρα ενσωματώνουν ουσιαστικά μέρος της απλήρωτης εργασίας τους κατά την διάρκεια του έτους. Έχουν ιστορία ενός αιώνα και καταβάλλονταν στις πιο ακραίες συνθήκες φτώχειας.

Το Ελληνικό Δημόσιο με πρόφαση την οικονομική κρίση της δεκαετίας του 2010 ανέστειλε την καταβολή τους. Η αναστολή αυτή παίρνει πλέον χαρακτήρα μόνιμης κατάργησης. Το επιχείρημα της έλλειψης δημοσιονομικού χώρου εύκολα αποδομείται από τα επίσημα στοιχεία της Eurostat που παρουσιάζουν αύξηση του πραγματικού κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ελλάδα κατά 7,7% την τετραετία που μας πέρασε, ποσοστό υπερδιπλάσιο του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ήταν 3,3% και τριπλάσιο της Ευρωζώνης (2,3%).

Η ελληνική οικονομία αναπτύσσεται με ρυθμούς 2,5% δηλαδή τριπλάσιους σε σχέση με την υπόλοιπη ευρωζώνη. Τα πλεονάσματα του 2024 είναι κατά πολύ μεγαλύτερα από αυτά που είχαν αρχικά προβλεφθεί. Είναι συνεπώς κυβερνητική επιλογή και όχι αδυναμία η εξακολούθηση της αποστέρησης μισθών και συντάξεων από τους δικαιούχους.

Είναι επιπλέον πρόκληση η δήλωση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κ Στουρνάρα πως η επαναφορά των Δώρων θα στερήσει χρήματα από τους φτωχούς τη στιγμή που στην Τράπεζα την οποία διοικεί τα Δώρα εξακολουθούν να καταβάλλονται κανονικά και οι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι στον δημόσιο τομέα βρίσκονται ήδη κοντά στα όρια της φτώχειας.

Είναι εμπαιγμός να χαρακτηρίζονται οι μηδενικές αυξήσεις στους μισθούς στον δημόσιο τομέα ως «Δώρα» τη στιγμή που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε στο ελάχιστο τις τεράστιες πληθωριστικές αυξήσεις. Στις μέρες μας εργαζόμενοι και συνταξιούχοι του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα βιώνουν την μεγαλύτερη αδικία καθώς στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που επλήγησαν από την οικονομική κρίση, μισθοί και συντάξεις έχουν αποκατασταθεί πλήρως στα επίπεδα πριν το 2010.

Όση κρατική αδιαφορία κι αν συναντήσουμε, όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες μέσα στις οποίες αγωνιζόμαστε, θα παλέψουμε για να αποκατασταθεί μία κοινωνική αδικία, να επαναφέρουμε από τον λήθαργο μια σημαντική ιστορική κατάκτηση και να επιστραφούν σε εργαζόμενους και συνταξιούχους αυτά που δικαιού

Christmas Holiday /Θα σ' αγαπώ παντοτινά (1944)

Christmas Holiday (Θα σ' αγαπώ παντοτινά 1944) 

Robert Siodmak 

Deanna Durbin, Gene Kelly, Richard Whorf 

 

Η Τζάκι γνωρίζει και παντρεύεται τον αριστοκράτη από το Νότο, Ρόμπερτ Μονέτ. Τίποτα, όμως, δεν μοιάζει πλέον αριστοκρατικό. Ο Ρόμπερτ κάνει φόνο, τον οποίο καλύπτει η μητέρα του. Όταν, όμως, συλλαμβάνεται, η Τζάκι αναγκάζεται να φύγει μακριά, να αλλάξει όνομα και να εργαστεί σαν τραγουδίστρια σε κλαμπ της Νέας Ορλεάνης. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αγαπάει ακόμα τον άντρα της, ακόμα κι όταν τα πράγματα γίνονται πιο επικίνδυνα.

Οι Διακοπές των Χριστουγέννων είναι αμερικανική αστυνομική ταινία νουάρ του 1944 σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Σίοντμακ και πρωταγωνιστές την Ντίνα Ντάρμπιν και τον Τζιν Κέλι. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1939 του  W. Somerset Maugham.

Ημερομηνία πρώτης κυκλοφορίας: 28 Ιουνίου 1944

Διευθυντής: Ρόμπερτ Σιόντμακ

Διανομέας: Universal Pictures

Υποψηφιότητες: Όσκαρ Καλύτερης πρωτότυπης μουσικής επένδυσης 

Wikipedia (Αγγλικά)

*My favourite Christmas film: Christmas Holiday | Drama films

The Guardian

Το μόνο δυνατό στοιχείο της Ζωής

Αν κάποιος δε συμφωνεί μ΄αυτήν, είναι λαγουμιτζής κι εθνοπροδότης 

Μπροστά στο μεγαλείο της ο πάσα ένας φαντάζει  μια μηδαμινότης 

Ατάκες  μίσους ευκόλως αμολά, της λείπουν  αυτογνωσία και   σεμνότης

Χωρίς αντίρρηση  , το μόνο  δυνατό  στοιχείο της Ζωής  είναι η γελοιότης. 

1.Θόδωρος Μαργαρίτης: «Καρφώνει» Κωνσταντοπούλου για όσα είπε για Τσίπρα. Η αποστροφή  της Ζωής Κωνσταντοπούλου με τα "λαγούμια" είναι εκτός πολιτικής αντιπαράθεσης. Καλλιεργεί την απόλυτη εχθροπάθεια και το μίσος. Έτσι όμως δεν έχουμε ιδεολογική σύγκρουση αλλά παρανοϊκή αντιπαλότητα. 

 

2. Εντυπωσιάστηκε με τον Αλέξη Τσίπρα καθηγητής του Harvard. Έμεινα εντυπωσιασμένος, δυναμική πολιτική προσωπικότητα . Η διάλεξη έγινε στα αγγλικά, με τον πρώην πρωθυπουργό, όπως είπε ο καθηγητής του Harvard ,να μιλά σε «άπταιστα, πολύ εκλεπτυσμένα αγγλικά».

Μαρία Ευθυμίου: “Αντέχοντας στο χρόνο” 13ος -19ος αι. (24 μαθήματα της ιστορίας του Νέου Ελληνισμού)

Μαρία Ευθυμίου: "Η ιστορία του νέου Ελληνισμού" (Όλες οι διαλέξεις της)

mybites.gr

---

Μία εξαιρετική σειρά 24 επεισοδίων που προβλήθηκε στο Βουλή TV, με τίτλο “Αντέχοντας στο χρόνο” για την ιστορία του Νέου Ελληνισμού από τον 13ο μέχρι τον 19ο αιώνα από την κυρία Μαρία Ευθυμίου, Ομότιμη Καθηγήτρια Ιστορίας στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Τα μαθήματα  είναι οργανωμένα σε θεματικούς κύκλους, απευθύνονται σε κάθε ενδιαφερόμενο, ανεξαρτήτως ηλικίας και επιπέδου γνώσεων, και έχουν αποκτήσει φανα­τικό κοινό.

Η δύναμη των μαθημάτων έγκειται  στον χαρισματικό τρόπο με τον οποίο η Μαρία Ευθυμίου αφηγείται την ιστορία, δένοντας τα γεγονότα, που συνήθως μαθαίναμε αποσπασματικά και κα­τακερματισμένα, σε ένα ενιαίο και συνεχές όλο, στην αμεσότητα, τη θεατρικότητα και το χιού­μορ, με τα οποία η ομιλήτρια ζωντανεύει την κάθε εποχή κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού καθ’ όλη τη διάρκεια του μαθήματος. Κυρίως, όμως, έγκειται στη δυνατότητα αυτογνω­σίας που τα μαθήματα προσφέρουν, γιατί όπως λέει και η ίδια «δημιουργώντας μίαν ατραπό στοχαστικής διαφυγής από το τώρα, η ιστορία, σε δύσκολους καιρούς, ανοίγει ορίζοντες που επιτρέπουν την επανατοποθέτηση του εαυτού μας στο σήμερα, την εκ μέρους μας επαναπροσέγγιση της κοινωνίας μας και του κόσμου». 

Δες τα 23 μαθήματα της ιστορίας του Νέου Ελληνισμού

Το 24ο επεισόδιο που λείπει από την  παραπάνω playlist

Ποια είναι η Μαρία Ευθυμίου

Η Μαρία Ευθυμίου είναι Ελληνίδα ιστορικός και ομότιμη καθηγήτρια πανεπιστημίου, ερευνήτρια Ιστορίας, συγγραφέας ιστορικών βιβλίων, επιμελήτρια και συνεργάτης συλλογικών έργων και αρθρογράφος στην Ελληνική, Γαλλική και Αγγλική γλώσσα. Είναι βραβευμένη με το Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας.

Γεννήθηκε το 1955 στη Λάρισα. Είναι κόρη του φιλόλογου Δημητρίου Ευθυμίου και της δασκάλας Χριστίνας Βακάλη και αδελφή του βουλευτή και ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Πέτρου Ευθυμίου. Σε μικρή ηλικία εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα.

Μαρία Ευθυμίου. Η μεγάλη δασκάλα της Ιστορία

Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών της εισήλθε στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών από το οποίο αποφοίτησε το 1977 και κατόπιν πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Το 1984 ολοκλήρωσε τη διδακτορική της διατριβή. Έχει διδαχθεί επτά ξένες γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, τουρκικά και αλβανικά.

Από το 1977 μέχρι το 1979 διετέλεσε ερευνήτρια στο Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα και από το 1981 διδάσκει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ακόμη έχει συγγράψει βιβλία ιστορικού περιεχομένου, έχει συμμετάσχει στη συγγραφή συλλογικών έργων και έχει παρουσιάσει δεκάδες άρθρα και συμβολές σε επιστημονικά συνέδρια και περιοδικά Ιστορίας.

Από το 2006 πραγματοποιεί διαλέξεις ελληνικής και παγκόσμιας Ιστορίας ανά την Ελλάδα. Το 2013 τιμήθηκε με το Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας.

Ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία κήρυξαν πόλεμο στον εκδοτικό οίκο Hachette ακροδεξιού Βενσάν Μπολορέ

 

Γαλλία: Ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία κήρυξαν πόλεμο στον εκδοτικό οίκο Hachette

diastixo.gr

Δημοσιεύτηκε 30 Μαρτίου 2025

Πόλεμο κήρυξαν δεκάδες ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία της Γαλλίας στον δισεκατομμυριούχο των ΜΜΕ Βενσάν Μπολορέ,

Vincent Bolloré (1952)Wikipedia

ιδιοκτήτη μεταξύ άλλων του ιστορικού εκδοτικού οίκου Hachette, αντιδρώντας στην ισχυρή επιρροή που έχει αποκτήσει στον εκδοτικό κόσμο.

Σε άρθρο τους που δημοσιεύτηκε σε γαλλική ιστοσελίδα, 80 βιβλιοπωλεία απευθύνουν κάλεσμα υπέρ της πολυφωνίας και κατά της «αυτοκρατορίας του Μπολορέ» στην εκδοτική βιομηχανία, γνωστοποιώντας ότι στο εξής θα τοποθετούν σε χαμηλότερα ράφια, δεν θα διαφημίζουν ή ακόμα και θα σταματήσουν να προμηθεύονται βιβλία του οίκου Hachette. Αναφέρουν μεταξύ άλλων: «Αρνούμαστε να γίνουμε όργανο προπαγάνδας αντιδραστικών δυνάμεων. […] Δε λέμε ότι όλοι οι συγγραφείς που εκδίδονται από τον οίκο Hachette είναι ακροδεξιοί, όμως αυτά τα βιβλία χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν, συχνά άθελά τους, μία εταιρεία που έχει στόχο να μας καταστρέψει».

Υπενθυμίζεται ότι η Hachette, κορυφαίος εκδοτικός οίκος και διανομέας βιβλίων στη Γαλλία, πέρασε το 2023 στα χέρια του ομίλου Vivendi, που ανήκει στον Μπολορέ, έναν καθολικό, συντηρητικό δισεκατομμυριούχο, ο οποίος έχει κατηγορηθεί ότι μέσα από τα ΜΜΕ που του ανήκουν έχει δώσει μία πλατφόρμα έκφρασης σε αντιδραστικές φωνές, διευκολύνοντας την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γαλλία. Από την πλευρά του, ο ίδιος ο Μπολορέ ισχυρίζεται πως δεν έχει καμία πρόθεση για ιδεολογικής ή πολιτικής φύσεως παρεμβάσεις, αλλά ο όμιλός του είναι αρκετά μεγάλος για να χωρά όλες τις απόψεις.

Mutiny brews in French bookshops over Hachette owner's media grip

Διηγήματα που ξαναγράφονται τώρα: ΖΩΗ ΤΟΙΣ ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ

 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΟΥΧΑΓΙΕΡ

 

 ΖΩΗ  ΤΟΙΣ ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ

[Διήγημα] 

Ήταν Απρίλης γεματούτσικος, καιρός άστατος με αλεξιβρόχιο μονίμως κατοικοεδρεύον στην αριστερή μασχάλη. Μόλις είχαμε καβατζάρει το Πάσχα των αφορεσμένων και οδεύαμε ακάθεκτοι προς το δικό μας Πάσχα, το σωστό, με τα αρνάκια του και τις μαγειρίτσες του, με τις κουλούρες και τ’ αβγουλάκια τους. Αλλά μας είχε πάρει αμπάριζα η βιοζάλη , φιδοσερνόμασταν στο λούκι, λίγο αέρα , ρε παιδιά , θα σκάσουμε, μέρα έμπαινε μέρα έβγαινε κι εμείς τις χαζομάρες μας...
Και είπα στην Κούλα μου: «Δεν πεταγόμαστε στη Γερμανία να δούμε τους φίλους του εξωτερικού, μπας και τους χάσουμε οριστικά;»
« Συμφωνώ ως προς το πρώτο. Ως προς το δεύτερο όμως , ουδείς λόγος ανησυχίας.Οι φίλοι μας είναι σταθεροί, παλαιόθεν προοδευτικοί, έχουν μεγάλη κατανόηση.»
«Προοδευτικοί;», λέω, « και σταθεροί; Πού τη βλέπεις αυτήν την προοδευτική σταθερότητα; Όλο πληγές θέλεις να ξύνεις τώρα τελευταία, ρε Κούλα…».
Μου λέει: «Δεν μπορεί να ξέχασαν . Οι παλαιοί προοδευτικοί όλο ενοχές είναι τη σήμερον ημέρα, γιατί ποτέ δεν ξεχνούν. Εγώ, επί παραδείγματι, έχω ένα βάρος μόνιμο στη γαστέρα. Είναι τα σταλινικά σουτζουκάκια του Τάκη που έτρωγα στη Δόμνα και δεν μπορώ να ησυχάσω ακόμη.»
«Να πιεις κάνα ελληνορθόδοξο φλισκούνι.» , την πείραξα , « είναι ένα κι ένα, όλα τα χωνεύει! Δε βλέπεις τι γίνεται με τους επωνύμους εδώ πέρα; Σαν την Αφροδίτη Μάνου , τον Χωμενίδη, τον Καλύβα, την Τριανταφύλλου  και τους Δοξιάδηδες έχουν γίνει. Ρουφούν τoν  πατριωτικό πρωινό  καφέ και ξερνοβολούν   στα φατσαμπούκια  τους  τα κατάλοιπα  της νεανικής ιδεολογίας  τους.Τι λες όμως για μας τους δυο;»
« Tι να πω, αγάπη μου; Ότι  τσέπη έχουμε και φράγκο δε σταυρώνουμε ; Μια δασκαλίτσα με  μνημονιακό  μισθό εγώ κι εσύ ο επί πιστώσει δικηγόρος πάντων των ταπεινών  και των καταφρονεμένων; Που  ποτέ δε θα αξιωθούμε ένα καθώς πρέπει βίο , ένα σπιτάκι με ένα κηπουλάκι τοσοδά ; Α  propos , τώρα που είναι ζεστό το πράμα, τι λες, να ξηγηθούμε  εδώ και τώρα,   κάνοντας μια χαλαρωτική ντισκάσιον , να ξεσκάσουμε λιγάκι, να μας φύγουν τα σώψυχα; Διότι έχουμε πατήσει τα πενήντα , δεν έχει πλοίο για μας, δεν έχει οδό και όλο τ’ άλογο, τ’ άλογο, Ομέρ Βρυώνη, λέμε , αλλά πού  είναι  το άλογο για να το σκάσουμε από τούτον τον κόσμο τον παράλογο; ».
Συμφώνησα μετά πολλών ενστάσεων , αναστεναγμών  και  ενίων   βρυχηθμών . Σε λίγα λεπτά όμως αχός βαρύς άρχισε να ακούγεται  , πολλά τουφέκια  έπεφταν    στα περήφανα  όρη  και τους αδούλωτους κάμπους μας, είχε ανάψει για τα καλά η μάχη. Αντάρτικες ιαχές  μαίνονταν ώρα πολλή ,  χρησιμοποιήσαμε και τις εφεδρείες των απωθημένων, εν ολίγοις έγινε το έλα να δεις , όπως ταιριάζει σε μια πολιτισμένη εκ βαθέων συζυγική συζήτηση του στιλ τσίγκλα με να σε τσιγκλώ , πόνα με να σε πονώ, τελικά  ο καθείς έπαιξε τέλεια τη δική του εκδοχή σολάροντας το ατομικό του καπρίτσιο αλά Παγκανίνι.

« Θυμάμαι πώς ξεκινήσαμε τη ζωή και κλαίω τα νιάτα μας...», είπε  στο τέλος μαλακωμένη η συντρόφισσα. «...Τα φουσκωμένα ρεύματα των ιδεών και τα ονειροπαρμένα που μας παράσερναν, τα αμέτρητα  κλασικά  βιβλία που ρουφήξαμε ,  οι κινηματογράφοι και τα θέατρα που μπαινοβγαίναμε  , Εμείς θα φτιάξουμε τον κόσμο το σωστό, λέγαμε, ενώ οι Άλλοι θα μείνουν στην αντιπέρα λασπωμένη όχθη,  να στήνουν μηχανές και να αφρίζουν με τις δημιουργικές ιδέες  και τα όνειρά μας. Τι καταφέραμε, Μανόλη;Πες μου τι καταφέραμε, γιατί εγώ δε ξέρω τι μου γίνεται...»
«Για όλα φταίει η εποχή!», άρχισα να αμπελοφιλοσοφώ «… Η  εποχή , που δε μας έδωσε να καταλάβουμε τη φύση του ανθρώπου, ενός ζώου μοναχικού και ανήμερου   , που ζει εξ ανάγκης στο κοπάδι . Το θέμα είναι η Ελευθερία της κάθε του πλευράς . Γέρνει η πλάστιγγα στη μια μεριά; Τότε περνά  καλά. Αν όμως γύρει η πλάστιγγα στην άλλη, τότε την έβαψε ! Σε τελική ανάλυση , μας πήρε σβάρνα ο Καταναλωτισμός ,  μας παρέσυρε στα πανίσχυρα κύματά του. Όμως το υπαρξιακό ερώτημα για τον καθένα ξεχωριστά παραμένει: "Θέλεις να  τα 'χεις καλά με το εαυτό σου; Αν , ναι , τότε οφείλεις να  διαχωρίσεις την ευτυχία σου από την  κατοχή των υλικών αγαθών! Αυτό είναι το Θέμα.Αν  ήταν μόνο τα ντουβάρια και τα όβολα που αξίζουν στη ζωή , τότε έχουμε πάρει λάθος δρόμο . Εξ αρχής έπρεπε να πούμε ότι μου αρέσει ο μικροαστικός τρόπος  ζωής . Αυτόν θέλω να ακολουθήσω , όπως κάνουν εκατομμύρια συνάνθρωποί μου»
« Πολύ αφορισμό  διακρίνω στο αντικαταναλωτικό λογίδριό σου  , καλέ μου . Το ζήτημα που βάζω εγώ συνοψίζεται σε μια μόνο ερώτηση : "Τι καταφέραμε εμείς στη ζωή μας;".  Σπίτι δεν έχουμε , λεφτά δεν έχουμε , χρόνο για τον εαυτό μας δεν έχουμε. Τι στο διάολο έχουμε;...»
 «Κανένα ζήτημα δεν μπαινοβγαίνει, Κούλα μου, έτσι όπως το θέτεις τόσο απλοϊκά...», ετοιμάστηκα να συνεχίσω με ύφος χιλίων καρδιναλίων...
« Ου με πείσεις καν με πείσεις, Μανόλη.» , με διέκοψε αυτή. «  Καλύτερα όμως να βάλουμε εδώ μια άνω τελεία στη συζήτησή μας. Προτείνω  να κάνουμε το  ταξιδάκι μας στη Γερμανία  και να τη συνεχίσουμε όταν επιστρέψουμε με το καλό».

 
 Την επομένη κιόλας κλείσαμε  θέσεις για τη Στουτγάρδη σε μία φτηνιάρικη  αεροπορική εταιρεία, απ΄αυτές που επιβιβάζεσαι έχοντας ύψος 1.80 και αποβιβάζεσαι 1.30 , σε  σχήμα της πρώτης φάσης της Σελήνης .
Και επισκεφθήκαμε με τη σειρά τους φίλους μας  στη Γερμανία . Που όλοι τους  κάποτε έφυγαν από την Ελλάδα ανήκοντες σε κάποιο ακροαριστερό γκρουπούσκουλο (ΚΛΜ Μπουλκουμέ κλπ, κλπ) και κατέληξαν να ψηφίζουν Χριστιανοδημοκράτες ή τα ξαδέρφια τους του σοσιαλδημοκράτες . Εμείς κατεστραμμένοι οικονομικά , να ζέχνουμε από την πείνα,  αυτοί  χεσμένοι στα ευρώπουλα  και με  προγούλια να φτάνουν ως το στομάχι. Το τέλειο κοντράστ . Μας  δείξανε τα επιβλητικά ακίνητά  τους , ζηλέψαμε τα πανάκριβα κινητά  τους και τα ηλεκτρουβριδικά αυτοκίνητά τους ,  μας πήγανε  στα Bad Τάδε και στα Berg Δείνα , μας κέρασαν  σε γκουρμέ εστιατόρια μερίδες  των εκατό ευρώ, στιγμές στιγμές διασκεδάζαμε  , βοηθούσαν και  οι μέρες που παραδόξως  έμοιαζαν με  τις κροκάτες γάζες του Βάρναλη, μέσα όμως έβραζε η αγανάκτηση βλέποντας τον  χυδαίο νεοπλουτισμό τους , Aχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος !...

«Πολλή γκλαμουριά διακρίνω στους φίλους μας», είπε κάποια στιγμή η γυναικα μου, ενώ παίρναμε το πρωινό μας  μόνοι στο συμπαθέστατο Cafe Journal   του Μανχάιμ. 

«Είναι απλό, καλή μου. Στα νιάτα τους  φώναζαν το τσιτάτο της Ρόζας Λούξεμπουργκ "Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα". Μεγαλώνοντας ανακάλυψαν τη γοητεία της καπιταλιστικής Βαρβαρότητας και πέταξαν στα σκουπίδια τον μπατίρη Σοσιαλισμό .»

«Μανόλη, λέω να του δίνουμε το γρηγορότερο από δω. Να γυρίσουμε στην Ελλάδα , περνώντας πρώτα από τη Βαυαρία , για ένα προσκύνημα στα μουσεία» .Συμφώνησα.

 

Ήρθε λοιπόν και η ώρα της πόλης των μοναχών, ήτοι του Μονάχου, και καταλύσαμε στο Hotel Italia. Κατεβαίνω στο μπαρ και πίνω δυο σφηνάκια ρώσικα εκ Δανίας , παρεπιμπτόντως ρωτώ τον πανδοχέα με το χρυσό κυνόδοντα και το ρουμπινάτο δαχτυλίδι στο δεξί:«Si parla italiano?»« Νein ich bin aus Turkei!», μου λέει αυτός 
« Όμως στην επιγραφή γράφετε Italia…»
« Η Ιταλία είναι ένα απωθημένο που είχα από παιδί, ζώντας σε μια φτωχογειτονιά του Βοσπόρου» είπε ο Τούρκος πανδοχεύς πιάνοντας την μπουκάλα με το ουίσκι. 
« Ήθελα να πάω στη  Βενετία , με τους δόγηδες και τα καρναβάλια, αλλά κατέληξα στη χώρα των ξενέρωτων, τη Γερμανία. Ποτέ δε μου άρεσε  η Ισταμπούλ, χίλια διακόσια χρόνια χέσιμο οι βυζαντινοί συν άλλα εξακόσια  οι πισινοί οι δικοί μας, πολλή σκατίλα, αδερφέ μου, έχει μαζέψει ο Βόσπορος κι εγώ γουστάρω ψάρια πελαγίσια , δε γίνεται να σκουπίζω με χαρτί υγείας τη μαρίδα πριν τη βάλω στο τηγάνι, γι’ αυτό έγινα μετανάστης και με τον κόπο μου αγόρασα αυτό το ριμάδι από ένα μαφιόζο, που τον πιάσανε για ηρωίνη.»

«Μπράβο , έχεις μυαλό Ρωμιού, εσύ θα πας μπροστά!», του χτύπησα την πλάτη. «Βάλε τώρα και κανά ουισκάκι για να συσφίξουμε τις σχέσεις μας, κερνώ εγώ. »
Ξημέρωσε η  άλλη μέρα του δικού μας του Θεού, του καλού και σπλαχνικού,  κατεβήκαμε  για πρωινό στην τραπεζαρία. Πολύ το χαρήκαμε αυτό το πρωινό , έχοντας στη δούλεψή μας  τους δύο Τούρκους  του υπηρετικού προσωπικού. Τον ένα τον έλεγαν Κεμάλ, τον άλλο Χαϊκάν, και δώστου Κεμάλ φέρε μας τον καφέ , Χαϊκάν δώσε μας το μέλι, βγάλαμε όλα μας τα απωθημένα σε παραγγελιές, φλεγότανε ακόμα η Σμύρνη του Στρατή Δούκα  και κάπνιζε το Αϊβαλί του Φώτη Κόντογλου εντός μας, βλέπετε...

Αυτή η μικρή εκδίκηση επί των νεοοθωμανών μάς έφτιαξε το κέφι και πήραμε σβάρνα τα μουσεία. Πρώτα σαρώσαμε έμπλεοι εθνικής υπερηφάνειας  την περίφημη Glyptothek  με τα ελληνορωμαϊκά αγάλματα .κι ύστερα φύγαμε σφαίρα για την  Alte Pinakothek, ρυθμίζοντας το κοντέρ του βηματομετρητή στο κινητό μας . Τα ποδάρια μας  πήραν φωτιά  διατρέχοντας τις  αίθουσες του γηραιού κτιρίου  ! Όλο στάσου, ρε γυναίκα, μούγκριζα ασθμαίνων εγώ , να πιούμε κάνα καφέ, να ξαποστάσουμε λιγάκι σε κάνα παγκάκι, αλλά αυτή σαν τρεχαντήρι Μυκονιάτικο φούσκωνε τα πανιά της στους διαδρόμους κι εγώ να την ακολουθώ σαν  ταπεινή  βαρκούλα, ώσπου ξαφνικά , ω θαύμα θαυμάτων, με παρέσυρε κι εμένα ο οίστρος της και εσχίσθην εις τα δύο, αλλού πήγε το σώμα αλλού το πνεύμα. Η  δόνηση των καλλιτεχνικών ερεθισμών σαν  ένας οργασμός διαρκής ήταν συγκλονιστική. Τι βασιλιάδες βλοσυρούς διέτρεξα μαζί της, τι βασίλισσες  με χλεμπονιάρικο πρόσωπο  , τι Ρούμπενς  και Φλαμανδικές Σχολές , τι μαντόνες και Χριστούς, αμέτρητους Χριστούς, βρεφάκια , νταγλαράδες, ανφάς, προφίλ, γκρο πλαν, εσταυρωμένους , μυστικοδειπνούντες ή ξαπλωτούς,  με ολόχρυσα ή κατάμαυρα μαλλάκια , που μας κοιτούσανε ασκαρδαμυκτί με τα καστανά, τα μαύρα ή τα καταγάλανά τους μάτια (άλλο μυστήριο κι αυτό ) κι εμείς μπροστά τους  στήλες άλατος  με ορθάνοιχτο το στόμα.
 Βγήκαμε πεθαμένοι απ’ την πινακοθήκη και καταλύσαμε προσωρινώς σε μία μπιραρία, όπου βάλαμε κατά μέρος τα υγιεινιστικά μας must  και ντερλικώσαμε μέχρι σκασμού  ένα βουνό από διάφορα βουρστ, στην κορυφή του οποίου ήταν θρονιασμένο  ένα βαρέλι μπίρα .
Οι συνέπειες του γαστροοισοφαγικού οργίου ήταν άμεσες. Εκείνο το βράδυ με επισκέφθηκε για πρώτη φορά σε όνειρο του εξωτερικού η  μάνα μου και μ' έπιασε το παράπονο . Σαν πιο σκυφτή μού φάνηκε από τα όνειρα του εσωτερικού κι όλο κλαυθμύριζε, "Παιδάκι μου, τι θα απογίνεις στη ζωή, ακόμα παιδιά δεν έκανες ,  σπιτάκι δεν απέκτησες"  και τα παρόμοια όλων  των μανάδων του κόσμου.
Σώπα , ρε μάνα!" , της έλεγα καταπραϋντικά  εγώ". ...Ο  Μανόλης σου θα σώσει τον κόσμο, έχει ιδέες αυτός", αλλά αυτή όλο μουρμούριζε "Να βράσω τις ιδέες σου , ρε Μανόλη, να βράσω τις ιδέες σου!",  εγώ έκλαιγα από το κακό μου , που δε συμμεριζόταν το  γιο της , κι όλο σκεφτόμουν "Τι σόι μάνα είναι αυτή , η δική μου  η Μακεδονίτισσα ή του Τούρκου ξενοδόχου από την Πόλη;"...

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Ξυπνώντας ο Μανόλης Βασιλειάδης από τον τρομερό εφιάλτη του Μονάχου,  επέστρεψε με τη συμβία του στη Θεσσαλονίκη. Εκεί προέβη επειγόντως στις  εξής  ενέργειες:
 1.Παράγγειλε και κρέμασε στον τοίχο πίσω από την καρέκλα του γραφείου το γνωστό κάδρο "Ο πωλών τοις μετρητοίς" κλπ.
 

2.Παράγγειλε επίσης τις παρακάτω ταμπέλες τις οποίες κρέμασε σε εμφανές σημείο

του γραφείου του :

* 

 * 

Gerontakos , Θεσσαλονίκη,30/03/2025

Ο Εφευρέτης των Χριστουγέννων/ The Man Who Invented Christmas (2017)

 

Ο εφευρέτης των Χριστουγέννων είναι μια βιογραφική κωμική αλλά και δραματική ταινία τού 2017, σε σκηνοθεσία Bharat Nalluri και σενάριο της Susan Coyne, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Les Standiford. Η ταινία αφηγείται τη διαδικασία με την οποία ο Κάρολος Ντίκενς συνέλαβε και έγραψε το 1843 το κλασικό έργο Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ντίκενς εμφανίζεται ο Dan Stevens, ενώ ο Christopher Plummer ενσαρκώνει τον Εμπενίζερ Σκρουτζ (Ebenezer Scrooge) και ο Jonathan Pryce τον πατέρα τού Ντίκενς.[.........] 

 Βικιπαίδεια

Το απίστευτα οργανωμένο σχέδιο του Ισραήλ να εξαφανίσει τους Παλαιστινίους από τη Γάζα μέσα από τα λόγια και τη δράση της σιωνίστριας Daniella Weiss

 

Το Ισραήλ κύρια απειλή για την ειρήνη και τη δημοκρατία

Διονύσιος Γ. Δρόσος 

Ομότιμος Καθηγητής Ηθικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

kosmodromio.gr 

12–16 λεπτά

---

Σε ερώτηση δημοσιογράφου «τι θα γίνει αν οι Παλαιστίνιοι δεν θέλουν να φύγουν από τη Γάζα;» η γηραιά κυρία απαντά: «όχι όχι! θέλουν να φύγουν. Οι φυσιολογικοί άνθρωποι) δεν θέλουν να ζήσουν στην κόλαση!»

• Ερώτηση: «Αυτό για το οποίο μιλάτε, μοιάζει με σχέδιο για εθνοκάθαρση».
• Απάντηση: «Μπορείτε να το πείτε εθνοκάθαρση, να το πείτε απαρτχάιντ, πείτε το όπως θέλετε. Επιλέξτε εσείς τον χαρακτηρισμό».

Η κυρία που δίνει την συνέντευξη ονομάζεται Ντανιέλα Βάις (Daniella Weiss). Είναι στέλεχος του υπερεθνικιστικού, ορθόδοξου σιωνιστικού κόμματος των εποίκων της Δυτικής Όχθης, Γκους Εμουνίμ («το μπλοκ των πιστών»). Έχει ιδρύσει το κίνημα εποίκων Ναχαλά, το οποίο βοηθάει νέους εποικιστές (αυτούς που επισήμως ονομάζονται «παράνομοι εποικιστές» να εγκατασταθούν. Κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας που εξαπολύθηκε μετά την 7η Οκτωβρίου, οργάνωνε νυχτερινές «βαρκάδες» για να απολαύσουν τα παιδιά των εποίκων το θέαμα της φλεγόμενης Γάζας και πρωτοστατεί σε πρωτοβουλίες εποικισμού της.  Έχει στην πλάτη της μια σειρά καταδίκες από την ισραηλινή δικαιοσύνη για βιαιοπραγίες. Και τον Ιούλιο του 2024 καταδικάστηκε από τον (σούπερ φιλοϊσραηλινό) Καναδά για πρόκληση και άσκηση βίας εναντίον Αράβων κατοίκων της Δυτικής Όχθης (η οποία, να θυμίσουμε, θεωρείται διεθνώς ως παράνομα κατεχόμενη, καθώς παραβιάζει τα όρια της πράσινης γραμμής που τέθηκαν μετά τον πόλεμο του 1967).

Πολλοί όταν άκουσαν την είδηση ότι η καλή αυτή κυρία προτάθηκε από το Ισραήλ για βραβείο Νόμπελ, θεώρησαν ότι πρόκειται για φάρσα κάποιου αντισιωνιστικού τρολ. Όμως όχι. Πράγματι είναι υποψήφια για Νόμπελ, με το σκεπτικό ότι «η δράση της στη Δυτική Όχθη προστάτευσε την περιοχή από μεγαλύτερη βία».

Προ ημερών, οι εκτός ελέγχου δολοφονικές συμμορίες της Weiss συνέλαβαν και κακοποίησαν τον έναν εκ των σκηνοθετών της βραβευμένης με Όσκαρ ταινίας Nootherland. Τον Παλαιστίνιο Χαμπντάν Μπαλάλ (οι άλλοι δύο είναι ο Παλαιστίνιος Μπάσελ Άντρα και ο Εβραίος Γιουβάλ Αμπραχάμ). Ο Μπαλάλ έχει απαχθεί και αγνοείται η τύχη του (όσο ακόμα γράφονταν αυτές οι γραμμές). Η ταινία είναι ντοκιμαντέρ χωρίς μυθοπλασία και κινηματογραφεί απλώς πώς ο ισραηλινός στρατός κατέλαβε το χωριό της Δυτικής Όχθης έδιωξε τους κατοίκους, κατεδάφισε σχολείο, τζαμί, σπίτια, τα πάντα και εγκατέστησε Εβραίους εποίκους. Η ταινία κινηματογραφεί απλώς γεγονότα που συνέβησαν πριν την 7η Οκτωβρίου. Γεγονότα καθημερινής ρουτίνας για τα 75 χρόνια της ισραηλινής κατοχής.

Πριν λίγες μέρες, το Ισραήλ παραβίασε την κατάπαυση του πυρός και μέσα σε μια νύχτα δολοφόνησαν 400 ανθρώπους, εκ των οποίων 180 παιδιά, που «απειλούσαν» την ασφάλεια του Ισραήλ. Κατέστρεψαν και το τελευταίο νοσοκομείο της Γάζας και ανέβασαν και βιντεάκια με τους στρατιώτες τους να κοροϊδεύουν και να χασκογελάνε. Απαγόρευσαν την είσοδο της ανθρωπιστικής βοήθειας. Έκοψαν το ρεύμα και το νερό. Ο Τραμπ, με τις μισές του αλήθειες και τις τεράστιες δεσμεύσεις απέναντι στους Αμερικανοεβραίους χρηματοδότες του, κυρίως την πολύ-εκατομμυριούχο Μαριάμ Έντελμαν, έδωσε το πράσινο φως για αυτήν τη δολοφονική επιχείρηση. Η δε Ευρώπη, η Ευρώπη η υπεύθυνη για τους διωγμούς των Εβραίων επί αιώνες και για το Ολοκαύτωμα, σήμερα καταδιώκει ανελέητα ως «αντισημιτισμό» την κάθε διαμαρτυρία για το έγκλημα που συντελείται μπροστά τα μάτια της Ανθρωπότητας. Η Ευρώπη του Διαφωτισμού και του φιλελευθερισμού είναι πολύ απασχολημένη (για πολλοστή φορά άλλωστε) με τον επανεξοπλισμό της κατά της Ρωσίας.

Μέσα σε αυτούς τους πολεμικούς καπνούς, δεν φαίνεται η Γάζα, ούτε η Δυτική Όχθη. Μέσα στις πολεμικές ιαχές της πολεμόχαρης Ευρώπης, δεν ακούγονται οι θρήνοι και οι κραυγές από το μεγάλο έγκλημα του αιώνα μας. Η ντροπή ίσως έλθει, αν έλθει, αργότερα. Και πάντα για τους λάθους λόγους. 

Οι σιωνιστές έκαναν ήδη από νωρίς τη μεγάλη διπλή στρατηγική επένδυση. Το εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ κυρίως και από κοντά του Ηνωμένου Βασιλείου και των λοιπών ευρωπαϊκών δυνάμεων. Η δύναμη αυτού του λόμπι και η σκανδαλωδώς αντισυνταγματική του ανάμειξη στα εσωτερικά των ΗΠΑ, έχει καταστήσει όμηρό της την αμερικανική πολιτική ελίτ. O Τζον Τζ. Μερσχάιμερ (John Mearsheimer) τα αναλύει αυτά στο σχετικό βιβλίο του. Όποιος είπε το αυτονόητο, ότι δηλαδή πρόκειται για πρακτορείο ξένης δύναμης, τον έφαγε το σκοτάδι. Ένας εξ αυτών λεγόταν Τζον Κένεντι. Τώρα που άνοιξαν τα επτασφράγιστα αρχεία της δολοφονίας του, θα δούμε πόσο βαθιά αντέχει η αμερικανική κοινωνία να φτάσει η έρευνα. Διότι η επένδυση που αναφέραμε πιο πάνω είναι διπλή.

Μεγάλος σύμμαχος και υποστηρικτής του εβραϊκού λόμπι, είναι οι Χριστιανοί σιωνιστές, οι Ευαγγελιστές, που όχι απλώς πιστεύουν ότι η επικράτηση του Ισραήλ είναι το αναγκαίο βήμα για την ανέγερση του Τρίτου Ναού και την έλευση του Μεσσία (!), αλλά απαιτούν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να έχει ως αδιαπραγμάτευτη σταθερά της την στήριξη του Ισραήλ. Και για όσους ανεμίζουν την ψευδή σημαία ότι δήθεν ο αντισιωνισμός είναι «αντισημιτισμός», ας θυμίσουμε ότι τουλάχιστον το 90% των σιωνιστών που υπάρχουν στον κόσμο δεν είναι Εβραίοι. Και το νέο και ελπιδοφόρο στοιχείο είναι οι νέοι Εβραίοι της Αμερικής που ευαισθητοποιούνται και αρνούνται να γίνεται αυτή η γενοκτονία στο όνομά τους. Και μαζί τους πάρα πολλοί από τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος ή άμεσοι απόγονοί τους.

Πλέον όλο και περισσότερες φωνές στην Αμερική, ακόμα και Ρεπουμπλικανοί και οπαδοί του Τραμπ, καταγγέλλουν με παρρησία ότι το περίφημο America first είναι στην πραγματικότητα Israel first. Διότι η υποστήριξη του σιωνιστικού μορφώματος υπερβαίνει συχνά τα ίδια τα αμερικανικά συμφέροντα, των οποίων προπύργιο είναι το ισραηλινό κράτος. Για χάρη του Ισραήλ, διαλύθηκαν τρεις χώρες στην περιοχή (Λίβανος, Ιράκ, Συρία) με αμερικανική εμπλοκή. Ποιος ξεχνά τις δηλώσεις Νετανιάχου, πριν τον πόλεμο στο Ιράκ; Βεβαίωνε τότε ο πρωθυπουργός της «μόνης Δημοκρατίας» στη Μέση Ανατολή, πως «εγγυάται ότι η τρομοκρατία θα τερματιστεί, αν πληγεί το Ιράκ και ανατραπεί η ηγεσία του». Το αποτέλεσμα γνωστό. Τώρα λέει το ίδιο για το Ιράν. Εάν και αυτή τη φορά εμπλακεί η Αμερική σε πόλεμο με το Ιράν, ίσως έχουμε μια παγκόσμια ανάφλεξη όχι εκεί που την «περιμένει» (την «προκαλεί» είναι το σωστό ρήμα) η ευρωπαϊκή παρασυναγωγή, η «συμμαχία των προθύμων», όπως ονομάζεται αυτή η σταυροφορία του νέου Μπρανκαλεόνε.

Ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη είναι το Ισραήλ. Όχι ο Νετανιάχου. Το Ισραήλ. Η στρατηγική του Ισραήλ είναι η εξασθένιση όλων των χωρών στην ευρύτερη περιφέρειά του. Αυτό είναι απαραίτητο τόσο για την επίτευξη του ελάχιστου όσο και του μέγιστου των ισραηλινών επιδιώξεων. Το ελάχιστο είναι η ασφάλειά μιας αποικίας εποικιστών επί ενός ξένου εδάφους, το οποίο καταπάτησαν και συντηρούν με τη βία. Ασφάλεια που απαιτεί την συστηματική εθνοκάθαρση των ιθαγενών, οι οποίοι αποτελούν το ήμισυ του πληθυσμού και πολλαπλασιάζονται ταχύτερα από τους εποίκους. Το μέγιστο είναι το σχέδιο του Μείζονος Ισραήλ. Η επέκταση των συνόρων. Τα σύνορα του Ισραήλ είναι πάντα προσωρινά· δεν περιγράφονται από κάποιο σύνταγμα, καθόσον σύνταγμα δεν υπάρχει. Τα σύνορα του Ισραήλ είναι εκείνα που ο στρατός του μπορεί δια της βίας να ελέγχει, έξω από εκεχειρίες, συμφωνίες και συμβάσεις, έξω από διεθνές δίκαιο. 

Στη δε Συρία, έσπευσε η Δύση να πανηγυρίσει την κατάρρευση του φιλορωσικού καθεστώτος Άσαντ και να αναγνωρίσει επίσημα ως νέα νόμιμη εξουσία έναν κοινό και επικηρυγμένο τρομοκράτη ισλαμιστή. Ναι από αυτούς τους ισλαμιστές που «απεχθάνεται» η Δύση και τους θεωρεί -και ορθά- ως εχθρούς του πολιτισμού. Βεβαίως το νέο καθεστώς άρχισε τις σφαγές των ετεροδόξων, κάνοντας αυτό που πάντα ήξερε καλά να κάνει. Οπότε το Ισραήλ, το οποίο έχει το ίδιο εισβάλει και βομβαρδίζει τη Συρία, διαρρηγνύει τα ιμάτιά του και καταγγέλλει τη Συρία για γενοκτονία! Φυσικά η καταγγελία είναι ορθή. Ορθή άλλωστε είναι και η καταγγελία της Τουρκίας για την γενοκτονία του Ισραήλ! Όλες οι αναθεωρητικές δυνάμεις, με χαιρεκακία δείχνουν με το δάχτυλο η μία την άλλη, για αυτά που κάνουν και οι ίδιοι.

Και η πολιτισμένη μας Δύση; Όσον αφορά τον τρομοκράτη Τζολάνι, μιλάει για εκκαθάριση από «κατάλοιπα» του παλαιού καθεστώτος. Για δε το Ισραήλ, για δικαίωμα «αυτοάμυνας» απέναντι σε νήπια που όταν μεγαλώσουν θα γίνουν τρομοκράτες. Για τη Δύση τρομοκράτες δεν είναι ούτε ο κουστουμαρισμένος ισλαμιστής ούτε οι φρενοβλαβείς με τα κιπά που επαίρονται για την κραιπάλη της φρίκης δια της οποίας θρησκεύονται. «Τρομοκράτης» είναι ο φοιτητής του πανεπιστημίου Κολούμπια Μαχμούτ Χαλίλ, ο οποίος συνελήφθη, κρατείται σε άγνωστο μέρος και απειλείται με απέλαση, παρόλο που έχει πράσινη κάρτα. Με ανάρτησή του ο Τραμπ μάλιστα τον ειρωνεύτηκε: «Σαλόμ Μαχμούτ. Είναι μόνον η αρχή. Θα ακολουθήσουν και άλλοι».

Στην Ευρώπη επίσης καταστολή, φίμωση και απολύσεις για όποιον τολμήσει να πει αυτό που όλοι βλέπουν και δια της σιωπής τους επιδοκιμάζουν. Το Ισραήλ, λοιπόν, όχι μόνον είναι η μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη, αλλά είναι και η μεγαλύτερη απειλή γιατην ελευθερία γνώμης, λόγου, έκφρασης στη «δημοκρατική» Δύση. Για ό,τι δηλαδή έχει απομείνει από αυτά. Το μόνο καλό σε όλη αυτή την άθλια και ντροπιαστική ιστορία είναι ο εκφυλισμός και η αυτοακύρωση της έννοιας «αντισημιτισμός». Ποιος πλέον φοβάται μήπως χαρακτηριστεί «αντισημίτης», όπως εννοεί τον όρο η Μοσάντ και οι δυτικοί συνοδοιπόροι της;

Γιατί όμως λέμε πως το πρόβλημα είναι το Ισραήλ και όχι μόνον ο εγκληματίας πρωθυπουργός του; Μήπως δεν υπάρχουν σε όλη τη χώρα διαδηλώσεις εναντίον του; Μήπως δεν έχουν χωριστεί οι Ισραηλινοί πολίτες στα δύο; Υπέρ και εναντίον του; Υπάρχει μια πικρή αλήθεια, την οποία δεν θέλαμε να δούμε, μέσα στην πλάνη μας και την αισιοδοξία μας, όσοι βλέπαμε με ελπίδα τις μεγάλες κινητοποιήσεις διαρκείας εναντίον του Νετανιάχου πριν την 7η Οκτωβρίου. Όλη αυτή η ταραχή είναι μια εσωτερική διαίρεση των αποικιοκρατών σιωνιστών και διόλου -με ελαχιστότατες και στατιστικά ασήμαντες εξαιρέσεις -δεν έθεσε το μεγάλο πρόβλημα της δήθεν δημοκρατικής χώρας: ο μισός πληθυσμός που κατοικεί στην επικράτεια δεν έχει πλήρη δικαιώματα του πολίτη.

Λιγότερο από το ένα τρίτο των Παλαιστινίων είναι Ισραηλινοί πολίτες με περιορισμένα δικαιώματα. Και περισσότεροι από τα δύο τρία δεν είναι πολίτες καμίας χώρας. Αυτοί είναι νομικά ανύπαρκτοι. Είναι όχι πολίτες β΄ κατηγορίας όπως οι πρώτοι, αλλά ό,τι ήταν οι Εβραίοι επί Χίτλερ: Unter menschen (υπάνθρωποι). Καμία ενσυναίσθηση δεν μπορεί να λειτουργήσει προς το απολύτως αλλότριο. Μπορούν να συλλαμβάνονται χωρίς κατηγορία, να φυλακίζονται, να βασανίζονται, να φονεύονται, χωρίς καμία εξήγηση, καμία λογοδοσία. Αυτό είναι το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα. Σε αυτό συναινεί όλος ο Εβραϊκός πληθυσμός. Όσοι νομίζαμε πως η φιλελεύθερη φλυαρία των «αριστερών» σιωνιστών είχε το παραμικρό νόημα, η μετά την 7η Οκτωβρίου κατάσταση ήλθε να μας προσγειώσει.

Πριν δυο μήνες, μια τακτική αρθρογράφος της εφημερίδας Haaretz έγραψε πως το Ισραήλ σήμερα μοιάζει σαν να παίζει σε ταινία του Ταραντίνο. Ο Ντοστογιέβσκι μας έμαθε πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Ο Ταραντίνο μας έμαθε πως το έγκλημα εκδίκησης είναι όμορφο! Οι Ισραηλινοί λοιπόν γίναμε -γράφει η Καρολίνα Λάντσμαν (Carolina Landsmann)- ένα έθνος «Inglourious Basterds», που μεθούν από ηδονή δολοφονώντας και πανηγυρίζοντας για αυτό. Και πιστεύουν πως αυτή η «ομορφιά» θα τους «σώσει». Όπως γράφει: αίμα, σεξ και χάρμπου-ντάρμπου (πρόκειται για ένα άθλιο τραπ κομμάτι που είναι σταθερά πρώτο τα τσαρτς του Ισραήλ, και παρακινεί τους στρατιώτες να σφάξουν χωρίς έλεος όλους τους Παλαιστίνιους). Στο ίδιο πνεύμα γράφουν και οι Hanin Majadli, Falah Saab και Gideon Levy.

Όλο το Ισραήλ και όχι μόνον ο Νετανιάχου, διότι μόνον 1,8% των ερωτηθέντων απάντησαν πως οι βομβαρδισμοί στη Γάζα είναι κάπως υπερβολικοί. Οι υπόλοιποι υποστήριξαν είτε ότι είναι τόσοι όσο πρέπει είτε ότι είναι πολύ μικρής έκτασης! Μια κοινωνία όπου ποσοστό άνω του 60% υποστηρίζει ότι οι κρατούμενοι πρέπει να υφίστανται βιασμό στις φυλακές και οι υπόλοιποι είναι απλώς υπέρ των «κλασικών» βασανιστηρίων. Μια κοινωνία σαν αυτή είναι απλώς αηδιαστικά αρρωστημένη. Οι συγκρίσεις με την Γερμανία του Χίτλερ αδικούν κατάφωρα την δεύτερη. Διότι οι ναζιστές έκρυβαν με μεγάλη προσοχή μέχρι την τελευταία στιγμή τα αίσχη τους. Αυτοί τα επιδεικνύουν, καμαρώνουν, επιζητούν επιβράβευση, την οποία και έχουν προφανώς από τους φίλους και οικείους τους και από αυτό το φανταστικό τέρας που φαντάζονται ως Θεό τους (αποκλειστικά δικό τους) και πλέον προχωρούν ακάθεκτοι προς ένα ακόμα Νόμπελ Ειρήνης!

Όλα όσα συμβαίνουν από την 7η Οκτωβρίου και μετά, μοιάζουν να είναι πολύ καλά ωριμασμένα μέσα στην ισραηλινή κοινωνία. Όλοι μοιάζουν σαν έτοιμοι από καιρό να απελευθερώσουν χωρίς φρένο και χαλινό, αυτό που πάντα ένιωθαν βαθιά μέσα τους: οι ιθαγενείς είναι κατώτερα όντα και πρέπει να πεθάνουν όλοι. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Είναι όμως η πρώτη φορά που το παρακολουθούμε σε απευθείας μετάδοση, το χειροκροτούμε, το επιβραβεύουμε και καταδικάζουμε όποιον ψελλίσει μισή κουβέντα. Πώς ακούγεται αυτό που έλεγε ως «αμάχητο» επιχείρημα σε συνέντευξή του στέλεχος της ισραηλιτικής κοινότητας εδώ: για φανταστείτε να φτιάξουν πυρηνικά οι φανατικοί ισλαμιστές! Για τους θρησκόληπτους δολοφόνους παιδιών του Ισραήλ, δεν χρειάζεται να φανταστούμε τίποτα. Διαθέτουν ήδη 200-400 πυρηνικές κεφαλές.