Antonio Lucio Vivaldi: Le quattro stagioni / The four seasons
00:00 • Concerto in E major, RV 269 - La primavera - Spring 10:48 • Concerto in G minor, RV 315 - L'estate - Summer 21:33 • Concerto in F major, RV 293 - L'autunno - Autumn 33:28 • Concerto in F minor, RV 297 - L'inverno - Winter
Midori Seiler, violin Akademie für Alte Musik Berlin Conducted by Clemens-Maria Nuszbaumer
Μάνος Κοντολέων | Κόντρα ρόλος \ Μυθιστόρημα | Σελ. 272 | εκδόσεις Πατάκη, 2025
«Παγίδα για το σώμα της νεότητας ο έρωτας· παγίδα για το σώμα του γήρατος ο θάνατος». Στον Κόντρα ρόλο, ο Κοντολέων -συγγραφέας πολυγραφότατος, που έχει ασχοληθεί επιτυχημένα με όλα σχεδόν τα είδη του λόγου-, ολοκληρώνει μια στοχαστική μυθιστορία για τη ζωή στο περιθώριο και την απατηλή ασφάλεια του χθες∙ ένα ώριμο έργο, όπου πρωταγωνιστούν η θνητότητα, η μνήμη και τα δυσεπίλυτα οικογενειακά και ερωτικά αδιέξοδα
Στο μυθιστόρημα Κόντρα ρόλος, ο Μάνος Κοντολέων μέσ’ από το βλέμμα ενός κριτικού θεάτρου που πλησιάζει τα ογδόντα, του Λάμπρου Αρνή, επιχειρεί να φωτίσει τις έντονες αλληλεπιδράσεις αλλά και τις αδυσώπητες αντιθέσεις ανάμεσα στον έρωτα, το γήρας και τη δημιουργία. Ο Αρνής βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν «κρίσιμο ρόλο», ίσως τον πιο «κόντρα ρόλο» που καλείται να εκπροσωπήσει εκτός σκηνής. Καθώς η απομόνωση, η σωματική φθορά και η αβεβαιότητα της ερωτικής σχέσης του με την κατά σχεδόν σαράντα χρόνια νεότερή του ηθοποιό Αντρίνα Λεμονή κυριαρχούν στη ζωή του επιβάλλοντας νέους όρους, συνειδητοποιεί ότι κι αυτός -όπως η Γουίνι στο Ω, Οι ωραίες Μέρες (Ολοι εκείνοι που πέφτουν)-σταδιακά και με ρυθμό μη αναστρέψιμο βυθίζεται στην αφάνεια.
Με τη θεατρική τέχνη να επιδρά ως άξονας αυτογνωσίας, ο Αρνής καλείται να ζήσει σε συνθήκες παρασκηνίου σαν να βρίσκεται μέσα σε ένα τούνελ που ολοένα στενεύει, που του αφαιρεί σκηνικό και λόγο. Δεν είναι πια καθοδηγητής και βασικό στέλεχος μιας θεατρικής σκηνής, αλλά έρμαιο ενός προσωπικού δράματος. Η αποτυχία του να διεγερθεί ερωτικά και η σκέψη να λύσει το πρόβλημα, καταφεύγοντας στα Zanipram και τα Lexotanil, αποκαλύπτουν τη σωματική και ψυχική του κόπωση. Το παρελθόν, οι ρόλοι, οι θεατρικές παραστάσεις γίνονται σκιά – ένας ίσκιος μανόλιας που, πλέον, «δεν προσφέρει απόλυτη προστασία, μήτε υπάρχει».
Η φιγούρα του φίλου του, συνταξιούχου γιατρού Ερρίκου Εσκενάζυ, προαναγγέλλει τις εξελίξεις εισάγοντας τον αντίλογο και έναν νέο ηθικό και αισθητικό ορίζοντα. Η γήινη σοφία του Εσκενάζυ, οι ιατρικές συμβουλές, ο εκλεπτυσμένος σαρκασμός και ο πραγματισμός του αποτελούν το alter ego της κοινής λογικής ή, ίσως, τη θυμοσοφική όψη του θανάτου. Οι εμβριθείς, παρηγορητικές ατάκες των δύο ηλικιωμένων αθεϊστών που συζητούν για το νόημα της ζωής, πίνοντας ουίσκι σε μια επαρχιακή κωμόπολη, φέρνουν στον νου «συντροφικές ανταλλαγές» ηρώων του Τσέχοφ. Η αναφορά στον Ρώσο θεατρικό συγγραφέα από τον ίδιο τον Αρνή δεν είναι τυχαία.
Από την πρώτη κιόλας σελίδα γίνεται φανερό πως έχουμε να κάνουμε με έναν ήρωα-στοχαστή. Ταυτόχρονα, η δεινή θέση και η ψυχοσύνθεσή του θυμίζουν χαρακτήρες του Φίλιπ Ροθ· άνδρες που παλεύουν να σώσουν κάτι από την πνευματική τους κυριαρχία ενώ το σώμα τους παρακμάζει. Ο Αρνής σκέφτεται την Αντρίνα ως «ώριμη γυναίκα», χαρακτηρισμός που ηχεί παράδοξος όταν προέρχεται από έναν άντρα της ηλικίας του. Δεν προκαλεί μόνο τη θυμηδία αλλά και έναν βαθύτερο προβληματισμό, αν αναλογιστεί κανείς την αγεφύρωτη ηλικιακή διαφορά και την καθολική σύγκρουση που αυτή επιφέρει· αισθητική, θεατρική, ψυχοσεξουαλική. Ο Κοντολέων τον συμπονά, τον κατανοεί, αλλά δεν τον εξιδανικεύει, τον ξεγυμνώνει κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αποφεύγει κάθε περιττή δραματοποίηση, όμως, σε αντίθεση με τον Ροθ, επιλέγει μια πιο ήπια και διαλογική ματιά.
Η μορφή και ο ρόλος της Αντρίνας στη ζωή του Αρνή συγκροτούν μια σύνθετη και εύθραυστη αντανάκλαση των ερωτικών, κοινωνικών και πολιτισμικών μεταβολών της εποχής. Η σχέση τους φαίνεται να χτίζεται πάνω στην ανάγκη του Αρνή, ως άντρα-μέντορα, να παρατείνει τη νεότητά του μέσω της γυναικείας παρουσίας, αλλά και στην αβεβαιότητα της Αντρίνας, που έχει διαπλάσει την ταυτότητά της υπό τη σκέπη ενός έμπειρου πνευματικού καθοδηγητή. Η αναμόχλευση του νεανικού παρελθόντος του Αρνή με την απροσδόκητη εμφάνιση ενός γιου -του σαραντάχρονου, διάσημου φωτογράφου Πασκάλ Ομάν (ή Πασχάλ, ή Πασχάλη)-και, μέσω εκείνου, της μνήμης της νεκρής πια Σιμπέλ Ομάν -Γαλλοαλγερινής κεραμίστριας, ιδιοκτήτριας παραθαλάσσιου μπαρ κάπου στην Κρήτη και πρώην ερωμένης του Αρνή στο Παρίσι-, θα οξύνουν τις αντιθέσεις του ζεύγους. Η «Φαίδρα» του Ρακίνα -με το πάθος, την απώθηση, τη μοιραία επιθυμία- γίνεται εδώ καθρέφτης των εσωτερικών συγκρούσεων.
«Παγίδα για το σώμα της νεότητας ο έρωτας· παγίδα για το σώμα του γήρατος ο θάνατος». Στον Κόντρα ρόλο, ο Κοντολέων -συγγραφέας πολυγραφότατος, που έχει ασχοληθεί επιτυχημένα με όλα σχεδόν τα είδη του λόγου-, ολοκληρώνει μια στοχαστική μυθιστορία για τη ζωή στο περιθώριο και την απατηλή ασφάλεια του χθες· ένα ώριμο έργο, όπου πρωταγωνιστούν η θνητότητα, η μνήμη και τα δυσεπίλυτα οικογενειακά και ερωτικά αδιέξοδα. Παράλληλα, εστιάζοντας στους χαρακτήρες, με πλήθος ερωτημάτων, υπαινικτικών μεταφορών και γλωσσική φροντίδα που συχνά ακουμπά στην ποίηση, μας παραδίδει ένα πολύπτυχο, σύγχρονο ψυχογράφημα για το αμετάκλητο της φθοράς, την προνοητικότητα της παραδοχής και τη δύναμη της υποχώρησης. Οι εύστοχες διακειμενικότητες, οι δραματικοί εσωτερικοί μονόλογοι, η εναλλαγή υπαρξιακής και καθημερινής παρατήρησης, καθώς και το κτίσιμο μιας ρεαλιστικής όσο και θεατρικής ατμόσφαιρας αποτελούν μερικά από τα πιο δυνατά και διακριτά χαρακτηριστικά της γραφής του
1. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το διεθνές δίκαιο έχει κινηθεί σε ένα φάσμα μεταξύ ρεαλιστικού πραγματισμού και νομικιστικού φορμαλισμού. Για τους ρεαλιστές, το διεθνές δίκαιο δεν είναι ιερό κείμενο, δεν έχει σωστές απαντήσεις. Παρέχει ένα «επαγγελματικό λεξιλόγιο» για τη διεξαγωγή συζητήσεων.
Οι νομικιστές ισχυρίζονται ότι έχει αναπτυχθεί σταδιακά ένα διεθνές κράτος δικαίου. Διακρίνεται από την πολιτική και επιβάλλει περιορισμούς στην εξουσία και στους ισχυρούς. Οι κανόνες του έχουν εσωτερική συνέπεια και συνοχή και η παραβίασή τους από τις μεγάλες δυνάμεις δεν είναι αποτέλεσμα αδυναμιών του δικαίου, αλλά πολιτικών παραγόντων που εμποδίζουν την πλήρη συμμόρφωση. Οι πρώτοι ακολουθούν την άποψη του Χομπς ότι η ισχύς καθορίζει τις διεθνείς σχέσεις. Οι δεύτεροι, του Καντ ότι το δίκαιο και η ηθικής μπορούν να δαμάζουν την δύναμη.
Τι μας λέει ο πόλεμος στη Γάζα για το διεθνές δίκαιο; Όταν τα διακυβεύματα είναι ύψιστα — πόλεμος, θάνατος και σκοτωμοί — το διεθνές δίκαιο γίνεται ένα στοιχείο που λαμβάνουν υπόψη οι κυβερνήσεις όπως και την εξωτερική τους πολιτική, οικονομικά επιχειρήματα και την γεωπολιτική και στρατιωτική τους στρατηγική. Επιστρατεύεται όταν υποστηρίζει τα συμφέροντά τους, απορρίπτεται αν δημιουργεί πραγματικούς ή φανταστικούς περιορισμούς.
Η ισραηλινή κυβέρνηση εμφανίστηκε στο Διεθνές Δικαστήριο στην υπόθεση της Νότιας Αφρικής εναντίον της. Ο Νετανιάχου χαρακτήρισε την κατηγορία για γενοκτονία «εξωφρενική» αλλά χαιρέτισε το δικαστήριο που «υπερασπίστηκε» το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα Το Ισραήλ όπως και η Ρωσία δηλώνουν ότι τα εντάλματα σύλληψης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου δεν θα επηρεάσουν τις ενέργειές τους.
Ads
Η ιδέα ότι λίγο περισσότερο ή λίγο καλύτερο δίκαιο θα μας απαλλάξει από τις τους πολέμους και τις φρικαλεότητες είναι το «ευγενές ψεύδος» των διεθνών σχέσεων. Το παλιό ρητό inter armes silent leges εξακολουθεί να ισχύει. Το δίκαιο ως τεχνικό μέσο επίλυσης ή εξανθρωπισμού των συγκρούσεων λειτουργεί έως ότου ένα ισχυρό κράτος αποφασίσει να το αγνοήσει. Όταν μιλάει η raison d’état, το δίκαιο σιωπά. Πριν την Γάζα, οι πόλεμοι στο Κόσοβο, το Αφγανιστάν και το Ιράκ ήταν παράνομοι. Ο Πούτιν χρησιμοποίησε το Κόσοβο για να δικαιολογήσει την εισβολή στην Ουκρανία.
Ας πάμε στο Διεθνές Δίκαιο. Οι Συνθήκες της Γενεύης (κεντρικός πυλώνας του δικαίου του πολέμου) απαιτεί μεταξύ άλλων: την αναλογικότητα μεταξύ σκοπών και μέσων στην χρήση βίας. Απαγορεύουν τις επιθέσεις σε αμάχους και υποδομές, και την χρήση αντιποίνων και συλλογικής τιμωρίας. Οι μαζικοί θάνατοι αμάχων, οι επιθέσεις σε κοινωνικές υποδομές, όπως νοσοκομεία και σχολεία, ο αποκλεισμός των 2.1 εκατομμυρίων Παλαιστινίων και η στέρηση των απολύτως απαραίτητων για την ζωή αποτελούν κραυγαλέες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου.
Αντιπρόσωπος του Ισραηλινού στρατού δήλωσε ότι οι βομβαρδισμοί της Γάζας βάζουν την «έμφαση στις βλάβες που προκαλούν και όχι στην ακρίβεια.» Υπουργός της κυβέρνησης Νετανιάχου δήλωσε ότι κτυπάμε «ανθρωπόμορφα» ζώα και ο αποκλεισμός σημαίνει ότι δεν θα έχετε «ηλεκτρισμό, νερό ή φαγητό». Η απειλή πραγματοποιήθηκε.
Η αδιαφορία για την «ακρίβεια» των βομβαρδισμών που αυξάνει τα θύματα μεταξύ των αμάχων υποδηλώνει πρόθεση γενοκτονίας. Το άρθρο 33 των Συμβάσεων της Γενεύης δηλώνει ότι «προστατευόμενα πρόσωπα [κυρίως άμαχοι] δεν πρέπει να τιμωρούνται για εγκλήματα που δεν διέπραξαν». Η μαζική τιμωρία του πληθυσμού αποτελεί εκδίκηση και όχι αυτοάμυνα. Ας πάμε στον αποκλεισμό του πληθυσμού. Ο Μορένο Οκάμπο, πρώτος εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, δήλωσε ότι ο αποκλεισμός της Γάζας αποτελεί «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» και πιθανή γενοκτονία.
Τα «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», μια ρηξικέλευθη νομική έννοια που πρωτοεμφανίστηκε στην Δίκη των Χιτλερικών εγκληματιών στην Νυρεμβέργη, και μετά εισήχθη στο Διεθνές Δίκαιο, αποτελεί μαζί με την γενοκτονία ένα από τα πιο άγρια εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία. Ήταν αποτέλεσμα της νομικής φαντασίας για να απαντήσει στην Χιτλερική βαρβαρότητα και το Ολοκαύτωμα. Σήμερα το Ισραήλ επαναλαμβάνει ως θύτης αυτό που οι Εβραίοι υπέφεραν ως θύματα.
Σύμφωνα με την Φρανσέσκα Αλμπανέζε, ειδική απεσταλμένη του ΟΗΕ στην Γάζα, η υποχρεωτική έξοδος 1 εκατομμυρίου Παλαιστίνιων από την Βόρεια Γάζα αποτελεί «μαζική εθνοκάθαρση». Η Ισραηλινή στρατηγική είναι να πιέσει ένα μεγάλο αριθμό Παλαιστινίων να φύγουν προς την Αίγυπτο, την Ιορδανία ή τον Λίβανο για να σωθούν ώστε να «αδειάσει» η λωρίδα της Γάζας – μόλις 365 τετραγωνικά χιλιόμετρα – μια ανοικτή φυλακή στην καλύτερη περίπτωση και χώρος για κυνήγι αμάχων τώρα. Αν γίνει κάτι τέτοιο θα ήταν η «μητέρα όλων των εθνοκαθάρσεων».
*Κώστας Δουζίνας, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Λονδίνου
Λέξεις:Γιάννης Μυλόπουλος* 
Αν προχωρήσουν τα σχέδια της κυβέρνησης για τη ΔΕΘ, όπως αυτά αποκαλύφθηκαν στο άρθρο 36 του νόμου του Υπουργείου Οικονομικών που ψηφίστηκε πρόσφατα στη Βουλή με μεγάλες αντιδράσεις τόσο από την αντιπολίτευση, όσο όμως και από την ίδια την κυβέρνηση, τότε κάθε πιθανότητα η ΔΕΘ να αξιοποιηθεί σαν μητροπολιτικό πάρκο προς όφελος της πόλης της Θεσσαλονίκης και των πολιτών της εξανεμίζεται.
Οπότε και κάθε διεκδίκηση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος προκειμένου να αποφασίσουν οι ίδιοι οι πολίτες για το μέλλον της ΔΕΘ, δεν θα έχει πλέον κανένα νόημα.
Η ΔΕΘ, όπως τη γνωρίζαμε τόσα χρόνια, ήταν μια δημόσια εταιρεία που διοικούνταν από ένα ΔΣ στο οποίο εκπροσωπούνταν οι οικονομικοί φορείς της Θεσσαλονίκης, καθώς και οι εργαζόμενοι σε αυτήν.
Πράγμα που σήμαινε ότι η περιουσία της ΔΕΘ, όπως και το προνόμιό της να οργανώνει εκθέσεις δεν είχαν μέχρι σήμερα κερδοσκοπικό χαρακτήρα, αλλά αποσκοπούσαν στην εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος. Του συμφέροντος δηλαδή της πόλης και των πολιτών της.
Γι’ αυτό και οι δράσεις της ΔΕΘ μέχρι πρόσφατα ήταν δημοφιλείς στον κόσμο της πόλης, καθώς αντικατόπτριζαν τον δημόσιο χαρακτήρα της.
Σήμερα τα πράγματα, μετά την κυβερνητική πρωτοβουλία, αλλάζουν άρδην.
Η ΔΕΘ και μαζί με αυτήν και το οικόπεδο και όλη η περιουσία της, μετά το άρθρο 36 του πρόσφατα ψηφισθέντα νόμου, ανήκουν πλέον στο Υπερταμείο.
Το οποίο στο εξής θα διορίζει τα 6 από τα 9 μέλη του ΔΣ της ΔΕΘ.
Με τα 3 μόλις μέλη που θα εκπροσωπούν αντίστοιχα την Περιφέρεια Κ. Μακεδονίας, τον δήμο της Θεσσαλονίκης και το ΕΒΕΘ, να μειοψηφούν από τα αποδυτήρια, όπως λέμε.
Η μεταβίβαση του συνόλου της περιουσίας και της διοίκησης της ΔΕΘ στο Υπερταμείο δεν γίνεται χωρίς συνέπειες.
Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΘ σημαίνει στο εξής ότι το μέλλον της εταιρείας δεν θα εξετάζεται υπό το πρίσμα της εξυπηρέτησης του δημόσιου συμφέροντος, αλλά αποκλειστικά υπό το πρίσμα της κερδοφορίας του Υπερταμείου.
Και επειδή η επένδυση στο δημόσιο συμφέρον δεν έχει κανένα κερδοσκοπικό ενδιαφέρον για κανέναν ιδιώτη, κάθε σκέψη για αξιοποίηση της ΔΕΘ σαν Μητροπολιτικό Πάρκο, όπως είναι η μεγάλη διεκδίκηση της πόλης, εγκαταλείπεται οριστικά.
Με δυο λόγια το… φιλέτο της Θεσσαλονίκης, το καλύτερο, κεντρικότερο και εμβληματικότερο οικόπεδό της, εδώ και λίγες μέρες δεν ανήκει πια στην πόλη και στους πολίτες της.
Ενόψει αυτής της νέας πραγματικότητας, οι ασκήσεις Δημοκρατίας της κοινωνίας των πολιτών της Θεσσαλονίκης για διεξαγωγή δημοψηφίσματος δεν έχουν πλέον κανένα νόημα.
Η Θεσσαλονίκη και οι φορείς της, επομένως, μετά τις πρόσφατες εξελίξεις, πρέπει να επανεξετάσουν τη δράση τους και να αντιδράσουν με αποφασιστικότητα.
Μια από τις πρώτες αντιδράσεις πρέπει να έρθει από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας.
Η οποία, πλέον και εφόσον έχει αλλάξει χέρια η ΔΕΘ, δεν έχει κανένα λόγο να χρηματοδοτεί με 30 εκατομμύρια ευρώ τα κερδοσκοπικά σχέδια του Υπερταμείου.
Γι’ αυτόν τον λόγο, στην ειδική συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου τη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου, η παράταξή μας ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ Κ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, από κοινού με άλλες παρατάξεις της αντιπολίτευσης, υπερψηφίσαμε την πρόταση της παράταξης ΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ με επικεφαλής τον Χρήστο Παπαστεργίου, για πάγωμα της χρηματοδότησης των σχεδίων ανάπλασης της ΔΕΘ από την Περιφέρεια, καθώς και για άρνηση της συμμετοχής στο νέο ΔΣ του εκπροσώπου της.
Καθώς η μειοψηφική συμμετοχή της Περιφέρειας στο νέο ΔΣ θα νομιμοποιεί τις αποφάσεις της πλειοψηφίας που θα ελέγχεται από το Υπερταμείο, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να τις διαμορφώνει προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος. Δυστυχώς, η διοίκηση της Περιφέρειας Κ. Μακεδονίας, δεν αντιλήφθηκε τη μεγάλη αλλαγή που προοιωνίζεται η εκχώρηση της ΔΕΘ στο Υπερταμείο και δεν υπερψήφισε την πρόταση της αντιπολίτευσης.
Η Θεσσαλονίκη ενωμένη πρέπει να δείξει με αποφασιστικότητα την απόλυτη αντίθεσή της στα νέα κερδοσκοπικά και σε βάρος της πόλης και των πολιτών της σχέδια της κυβέρνησης.
Η ΔΕΘ ούτε πωλείται, ούτε εκχωρείται, ούτε ιδιωτικοποιείται.
Η ΔΕΘ ανήκει στη Θεσσαλονίκη, όπως την ήθελε ο ιδρυτής της, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και όπως το επιβεβαίωσαν όλοι οι μετέπειτα πρωθυπουργοί της χώρας. Από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μέχρι τον Κώστα Σημίτη, τον Κώστα Καραμανλή, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Αντώνη Σαμαρά και τον Αλέξη Τσίπρα.
Η ΔΕΘ ανήκει στη Θεσσαλονίκη και στους πολίτες της και σε αυτούς πρέπει να παραμείνει.
* Ο Γιάννης Μυλόπουλος είναι Καθηγητής, πρώην Πρύτανης ΑΠΘ, Επικεφαλής παράταξης ΑΛΛΑΓΗ
ANTHOLOGIA GRAECA
ΙΧ
Πούλυπον ἀγρεύσας ποτὲ Τύννιχος, ἐξ ἁλὸς εἰς γῆν
ἔρριψεν, δείσας θηρὸς ἱμαντοπέδην.
ἀλλ᾽ ὃ γ᾽ ἐφ᾽ ὑπνώοντα πεσὼν συνέδησε λαγωόν,
φεῦ, τάχα θηρευτὰς ἄρτι φυγόντα κύνας.
ἀγρευθεὶς ἤγρευσεν: ὁ δ᾽ εἰς ἅλα Τύννιχος ἰχθὺν
ἧκε πάλιν ζωόν, λύτρα λαγωὸν ἔχων.
— Paton edition
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
[Gerontakos]
Kάποτε ο Τύννιχος έπιασε ένα χταπόδι,
κι από το φόβο μην τον τυλίξουν τα πλοκάμια του
το πέταξε από τη θάλασσα στη στεριά.
Όμως το χταπόδι έπεσε πάνω σ΄ένα λαγό που κοιμόταν,
έχοντας γλιτώσει στο τσακ από τα κυνηγόσκυλα,
και τον άδραξε γερά.
Αλλά ο Τύννιχος έριξε πάλι στο νερό το χταπόδι
και λέγοντας « Ο ψαρεμένος ψάρεψε»
πήρε ως λύτρα το λαγό.
Αγόρι που ψαρεύει. Ερυθρόμορφη κύλικα του Ζ. του Αμβροσίου, που χρονολογείται γύρω στο 510 π.Χ. και βρίσκεται στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης με αριθμό καταλόγου 01.8024
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ
Το επίγραμμα δε διηγείται απλώς μια αστεία ιστορία. Μας δείχνει με παραστατικό τρόπο τη σημασία της στάσης μας απέναντι στο απρόβλεπτο της τυχαιότητας, από τα αμέτρητα συμβάντα που δημιουργεί η ζωή .
Ο Τύννιχος , που φαίνεται ότι κερδίζει το ψωμί του από τη θάλασσα, μολονότι είναι τυχερός που βρίσκει στο θαλάμι του το χταπόδι, αντιδρώντας αυθόρμητα από φόβο , το πετάει μακριά στη στεριά, με κίνδυνο να του ξεφύγει .
Η κίνησή του όμως αυτή είναι σωτήρια για το χταπόδι (που γλιτώνει τελικά από τον άνθρωπο) και μοιραία για τον λαγό (που γλιτώνει από τα σκυλιά για να πέσει σε έναν άλλο μεγαλύτερο κίνδυνο).
Το χταπόδι γίνεται το απρόβλεπτο "δώρο" της Τύχης και για τους δύο:προσφέρει στον άνθρωπο ένα ακριβό δώρο , το λαγό, που είναι πολύ καλύτερος ως τροφή, και τη σωτηρία στο μαλάκιο .
Είναι κοινοτοπία η σκέψη ότι η ζωή είναι ένα πλέγμα καταστάσεων με ξαφνικές και απρόβλεπτες ανατροπές , άλλοτε ευχάριστες , άλλοτε δυσάρεστες για όλους τους ανθρώπους . Καμία πράξη μας δεν μπορεί να έχει τη σφραγίδα του απόλυτου ελέγχου . Το απρόβλεπτο ελλοχεύει στη ζωή μας και μας αναγκάζει να παίρνουμε τις αποφάσεις μας με ταχύτητα, σύνεση και αποφασιστικότητα.
Ο ψαράς πήρε την απόφασή του: πέταξε το χταπόδι στη θάλασσα με τη φράση-κλειδί «Ο ψαρεμένος ψάρεψε» . Η φράση αυτή είναι στη ιστορία μας μια υπέροχη ανατροπή των ρόλων, αφού ο άνθρωπος ψαρεύει το ψάρι. Όμως εδώ, το ψάρι (χταπόδι) "ψάρεψε" το θήραμα (λαγό) και το "πρόσφερε" στον άνθρωπο.
Ο επιγραμματικός ήρωάς μας αναγνωρίζει με χιούμορ αυτή την ειρωνεία της Τύχης.Βλέπει αυτή την ανατροπή ως "κατόρθωμα" του χταποδιού. Μας κλείνει λοιπόν το μάτι και μας λέει :
"Δεν έπιασα εγώ το λαγό , αυτός πιάστηκε από το χταπόδι μέσω ενόςπαράξενου παιχνιδιού της Τύχης. Τι λέτε, δεν έκανα καλά που χάρισα στο χταπόδι τη ζωή;Γιατί έπρεπε να φάω κι αυτό το πλάσμα που πρόσφερε στην οικογένειά μου ένα γκουρμέδικο γεύμα, λαγό στιφάδο στη γάστρα;
Α, όλα κι όλα , εγώ ο ταπεινός ψαράς Τύννιχος δεν ήμουν ταμαχιάρης , όπως οι περισσότεροι από εσάς του εικοστού πρώτου αιώνα, που τα θέλετε όλα δικά σας ... "
.
 |
3.ΤΟ ΨΑΡΕΜΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑvaltadoreioenvironmental.blogspot.com
5.Το κυνήγι του λαγού 2500 χρόνια πριν
Μυστήριο,
προδοσία, ίντριγκα, διπροσωπία. Με κεντρικό ήρωα τον «ζωντανό-νεκρό»
Φρανκ Μπίγκελοου, τo κλασικό φιλμ νουάρ του Ρούντολφ Ματέ περικλείει όλη
τη γοητεία του είδους.Η.Π.Α., 1950, Ασπρόμαυρο
Παραγωγή: Λίο & Χάρι Πόπκιν, Τζόζεφ Νάντελ
Σκηνοθεσία: Ρούντολφ Ματέ
Σενάριο: Ράσελ Ρόουζ, Κλάρενς Γκριν
Φωτογραφία: Ερνεστ Λάζλο
Μοντάζ: Αρθουρ Νάντελ
Μουσική: Ντιμίτρι Τιόμκιν
Πρωταγωνιστούν: Eντμοντ Ο’ Μπράιεν, Πάμελα Μπρίτον, Λούθερ Aντλερ, Μπέβερλι Γκάρλαντ, Λιν Μπάτζετ
Διάρκεια: 83 λεπτά
Ένας άντρας, με την πλάτη γυρισμένη στην κάμερα, μπαίνει σ’ ένα αστυνομικό τμήμα. Διανύει διαδρόμους και αίθουσες μέχρι να φτάσει στον αστυνομικό υπηρεσίας. «Θέλω να καταγγείλω ένα φόνο». «Μάλιστα», θα πει ο αστυνομικός. «Ποιος είναι το θύμα;» «Εγώ». Ο αστυνομικός δε θα εκπλαγεί: μοιάζει να περιμένει τον Φρανκ Μπίγκελοου και καταχωρεί τα στοιχεία του. Από αυτό το σημείο, σ’ ένα συναρπαστικό φλας μπακ, ξεδιπλώνεται η ιστορία ενός προτετελεσμένου φόνου.
Αντί να διαβάσει κανείς τον ορισμό του φιλμ νουάρ, αρκεί να δει και να μελετήσει την ταινία του Ρούντολφ Ματέ – τα συστατικά και τα χαρακτηριστικά της συνοψίζουν την καρδιά του είδους. Το σασπένς και η σκηνοθετική έμπνευση στήνονται από την αρχή, από το εναρκτήριο μονοπλάνο, τόσο πρωτότυπο και καθηλωτικό που στέκεται στην κινηματογραφική ιστορία δίπλα σ’ εκείνο του «Touch of Evil» του Ορσον Γουελς, μια ζηλευτή σκηνή ριζοσπαστικού μεγαλείου.
Σκληροί, διεφθαρμένοι άντρες και γυναίκες με σάπια ψυχή αλλά όμορφες γάμπες κι αιματοβαμμένα χείλη, άφθονο αλκοόλ και τζαζ (ακόμα καλύτερα, jive!) σε σκοτεινά καταγώγια, η αμερικανική κοινωνία στην πλαστή άνθιση του ’50 κι ένας ήρωας εγκλωβισμένος σφιχτά σε μια αόρατη απειλή την οποία αγωνίζεται όχι να διώξει, αλλά να καταλάβει. Δεν πάει πολύ πιο ψηλά η αυθεντικότητα μιας ταινίας.
Έχοντας ήδη χτίσει την καριέρα του ως διευθυντής
φωτογραφίας, ο Ματέ συνεργάζεται με τον Ερνεστ Λάζλο και παγιδεύει ένα
σύμπαν σε σύνθετο άσπρο και μαύρο, έναν αστικό εφιάλτη χωρίς κάθαρση.
Οσο θεαματική είναι η σκηνοθεσία του Ματέ, τόσο μεγαλύτερη γοητεία της
δίνει το γεγονός ότι αυτό εδώ είναι στην ουσία του ένα b-movie, μια
φτηνή ταινία, με ηθοποιούς που παίζουν μέτρια, με σκηνικά εκ των ενόντων
και πολλά ιλιγγιώδη εξωτερικά, ένα περιτύλιγμα ωμό και βρώμικο για μια
μεγάλη καλλιτεχνική δημιουργία.
Η Αγία Οικογένεια και το Καθεστώς της.
Σε κάθε κοινωνία, υπάρχουν εκείνοι που δεν επιδιώκουν απλώς να κυβερνήσουν. Κάποιοι θέλουν να στήσουν Καθεστώς.
Να εγκαθιδρύσουν ένα πλέγμα ελέγχου που διαπερνά κάθε νευραλγική λειτουργία του κράτους: από τη Διοίκηση έως την Οικονομία, από τη δημόσια σφαίρα έως τους Θεσμούς.
Αυτή η «Οικογένεια» δεν χρειάζεται βία για να υποτάξει. Χρησιμοποιεί μεθοδικά τη διάβρωση, την εξουθένωση, την ακρίβεια που χτυπάει αλύπητα κάθε νοικοκυριό. Έτσι, ένας λαός κουρασμένος, σπρωγμένος στην καθημερινή αγωνία της επιβίωσης, μετατρέπεται σε έρμαιο πολιτικών «παροχών», ψευδοεπιδομάτων που μοιάζουν με ανακούφιση, αλλά γυρίζουν πάντα πίσω: στα ταμεία των ολιγαρχών..
Εκείνων με τους οποίους η Οικογένεια συμπορεύεται, συνδιαλέγεται, μοιράζεται την εξουσία και τα κέρδη. Το αποτέλεσμα; Το κράτος δεν λειτουργεί πια ως δημοκρατικό οικοδόμημα, αλλά ως Αυλή. Μια προέκταση του ιδιωτικού τους παιχνιδιού, με τον λαό θεατή και θύμα μαζί.
Η κοινωνία έτσι μετατρέπεται σε σκηνικό, όπου η εξουσία δεν υπηρετεί αλλά παίζει. Παίζει με τους κανόνες της, με τους φόβους των πολιτών, με τον ίδιο τον ιστό του δημόσιου βίου.
Και το ερώτημα παραμένει: πόσο μπορεί να αντέξει ένα κράτος που καταντάει να υπάρχει μόνο ως σκηνικό για την Αυλή των λίγων;
Η Δικαιοσύνη, άραγε, είναι μέρος αυτής της Αυλής;
Δείτε την εκπομπή στο παρακάτω Video. Ειδικά, από το 2:00:01 και μετά:
Ένα από τα πολλά… αδιανόητα που θα δούμε στην Ελλάδα της ανεγέλεγκτης στεγαστικής κρίσης και της επέλασης του μεγάλου κεφαλαίου στις γειτονιές, φέρνει στο φως η Ένωση Ενοικιαστ(ρι)ών Θεσσαλονίκης!
Είσαστε έτοιμοι; Διαμέρισμα στην «εξωτική» -όπως την αποκαλεί η Ένωση- Καλαμαριά πωλείται έναντι 800.000 ευρώ.
Ευρύχωρο, ευάερο, ευήλιο, ανακαινισμένο και όλα τα συναφή, έτοιμο να το αγοράσει ο επενδυτής -γιατί κάποιος πιο «πονηρεμένος» θα έλεγε πως μάλλον η τιμή δεν απευθύνεται στους κατοίκους της περιοχής.
Όλως τυχαίως, «800.000 ευρώ είναι το κατώτατο όριο επένδυσης για την απόκτηση Golden Visa στη Θεσσαλονίκη», όπως ενημερώνει η Ένωση Ενοικιαστ(ρι)ών Θεσσαλονίκης σε ανάρτησή της.
Αν αναρωτιέστε πώς μπορεί ένα διαμέρισμα 40 ετών στην… εξωτική Καλαμαριά να βγαίνει στην αγορά σε τιμές λοφτ στην Νέα Υόρκη, η απάντηση είναι απλή: 800.000 ευρώ είναι το κατώτατο όριο επένδυσης για την απόκτηση Golden Visa στη Θεσσαλονίκη. Ο πωλητής δεν απευθύνεται σε κατοίκους της πόλης, αλλά σε πλούσιους επενδυτές που με τα λεφτά αυτά αγοράζουν τη διέλευση τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και καμία πρόθεση δεν έχουν να μείνουν σε αυτά ή να στεγάσουν οικογένειες.
Όσο περισσότερο τρέχουν τα σάλια πωλητών, μεσιτών και κατασκευαστών με το ζεστό εισαγόμενο χρήμα, τόσο συμπαρασύρονται οι τιμές αγοράς και ενοικίου, και τόσο μεγαλώνει η φούσκα. Αποτέλεσμα: όλο και περισσότερα νοικοκυριά καταδικάζονται στη στεγαστική επισφάλεια, πληρώνοντας περισσότερο από το μισό εισόδημά τους για τη στέγαση, περικόπτοντας τροφή, ένδυση, θέρμανση για να αντεπεξέλθουν.
Κι αν δεν μπορέσουν αντεπεξέλθουν; Έχουν να αντιμετωπίσουν εξώσεις fast-track, Τειρεσίες ενοικιαστών και άλλα μέτρα ποινικοποίησης της φτώχειας που η κυβέρνηση νομοθετεί κατά παραγγελία της ΠΟΜΙΔΑ, που ρίχνουν λάδι στη φωτιά της στεγαστικής κρισης.
Η Golden Visa είναι ένα αντικοινωνικό μέτρο που υποδαυλίζει την κερδοσκοπία, εις βάρος των πιο αδύναμων. Πάγιο αίτημα της Ένωσης Ενοικιαστ(ρι)ών Θεσσαλονίκης είναι η κατάργηση της! Ως πρώτο μέτρο για την ανακούφιση της κρίσης, και σε συνδυασμό με τον έλεγχο της αύξησης των ενοικίων και την επένδυση σε πραγματική κοινωνική κατοικία.
ANTHOLOGIA GRAECA
ΙΧ
πηρὸς ὁ μὲν γυίοις, ὁ δ ἄρ ὄμμασιν ἀμφότεροι δὲ
εἰς αὑτοὺς τὸ τύχης ἐνδεὲς ἠράνισαν .
τυφλὸς γὰρ λιπόγυιον ἐπωμάδιον βάρος αἴρων
ταῖς κείνου φωναῖς ἀτραπὸν ὠρθοβάτει:πάντα δὲ ταῦτ ἐδίδαξε πικρὴ πάντολμος ἀνάγκη,
ἀλλήλοις μερίσαι τοὐλλιπὲς εἰς τέλεον.— Paton edition
Το 46ο έμβλημα από το Emblemata saecularia του Γιόχαν Τέοντορ ντε Μπράι με θέμα την αμοιβαία υποστήριξη
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
[Gerontakos]
Ισίδωρου από τις Αιγές ή Φιλίππου Θεσσαλονικέως *
Ήταν δύο ανάπηροι, ο ένας κουτσός κι ο άλλος τυφλός,αλλά καθένας πρόσφερε στον άλλοαυτό που η ατυχία τού είχε στερήσει.Ο τυφλός στήριζε στον ώμο του τον κουτσό
ενώ βάδιζε ο ίδιος υπό την καθοδήγηση του άλλου.
Είναι η πικρή και πανίσχυρη ανάγκη που τους δίδαξε
να μοιράζονται τις ατέλειές τους,
ώστε να σχηματίζουν ένα τέλειο σύνολο.
ΣΧΟΛΙΟ:
*Μηδενικές σχεδόν οι πληροφορίες που υπάρχουν για τον συγγραφέα.
Ο Γιάννης Τζανής πιστεύει ότι ο συντάκτης του επιγράμματος είναι ο Ισίδωρος από τις Αιγές της Μακεδονίας και όχι ο Φίλιππος ο Θεσσαλονικεύς(Δες: Αρχαία και Βυζαντινά επιγράμματα Θεσσαλονικέων και άλλων Μακεδόνων Ποιητών, Μπίμπης,1997)
Η γλυπτή απόδοση του μύθου από τον Τουρκάν, το 1883.
«Ο Τυφλός και ο Κουτσός» είναι ένας αρχαιοελληνικός μύθος που αφηγείται επιγραμματικά πώς δύο ανάπηρα άτομα συνεργάζονται σε μια προσπάθεια να ξεπεράσουν τις σωματικές ατέλειές τους . Το θέμα αναφέρεται για πρώτη φορά στον ελληνορωμαϊκό κόσμο περίπου τον 1ο αιώνα μ.Χ. και ήταν εξαιρετικά δημοφιλές μέσα στους αιώνες , ξεκινώντας από τον σπουδαίο μυθοποιό Αίσωπο.
Η αλληγορία του κουτσού και του τυφλού που πορεύονται αλληλοβοηθούμενοι είναι ένα ισχυρό πρότυπο ατομικής και κοινωνικής ζωής σε όλες τις εποχές,
Ως βασική της αρχή παραμένει η συνειδητοποίηση ότι τα οι ατομικές αδυναμίες μπορούν να ξεπεραστούν μέσω της αλληλοβοήθειας, της αλληλοσυμπαράστασης, της συλλογικής δράσης, όπου ο καθένας προσφέρει αυτό που μπορεί.
Σε έναν κόσμο που ζει με γνώμονα την ατομική ανάδειξη, πιστεύει στο μύθο της τελειότητας και αυτοδυναμίας και επιδιώκει την παντοδυναμία με κάθε μέσο , η αλληγορία αυτή εξαιρετικά επίκαιρη . Μας θυμίζει ότι η Ζωή καθημερινά αποδεικνύει ότι και τα πιο πετυχημένα άτομα έχουν ατέλειες και χρειάζονται τη βοήθεια του Άλλου για να τις ξεπεράσουν. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να τα ξέρουμε όλα, δεν είμαστε ικανοί για όλα, δεν έχουμε εξασφαλισμένη υγεία για πάντα , ασκούμενοι εντατικά για να έχουμε αρμονικό σώμα , τρώγοντας υγιεινά και κόβοντας τις βλαβερές συνήθειες. Με τον καιρό όμως θα ανακαλύψουμε ότι ζούμε σε ένα «κουκούλι» ψευδαισθήσεων , ότι βρισκόμαστε στο κέντρο ενός φαύλου κύκλου καταναγκασμών μιας ψυχοφθόρας αυτοβελτιστοποίησης.
Δεν μπορούμε να γίνουμε υπεράνθρωποι.Η ίδια η ζωή είναι ο μεγάλος δάσκαλός μας , γιατί καθημερινά αποδεικνύει καθημερινά την τρωτότητά μας, τις ανυπέρβλητες, σε ορισμένες περιπτώσεις, αδυναμίες μας . Αν δε ζητήσουμε τότε από τον Άλλο βοήθεια , αν δε στηριχτούμε στο συνάνθρωπο που με ανιδιοτέλεια μας την προσφέρει, δε θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα, θα ηττηθούμε.
Πολύτιμη φυσικά είναι η ύπαρξη του Κοινωνικού Κράτους και των διαφόρων οργανωμένων θεσμών του για την ανακούφιση και στήριξη της ζωής των ΑΜΕΑ, όμως ας έχουμε υπόψη ότι και τα "υγιή" , τα αρτιμελή άτομα έχουν χτυπητές ατέλειες και , υπό μία έννοια , «αναπηρίες».
Η συνειδητοποίησή τους παραμερίζει τον εγωισμό μας και απευθυνόμαστε στους ανιδιοτελείς συνανθρώπους για το ξεπέρασμα των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε , ενώ από την άλλη μεριά τείνουμε ευήκοον ους στο διπλανό μας μας στην αντίστοιχη έκκλησή του για τη δική μας στήριξη.
.
Εικόνα από βιβλίο με μύθους του Αισώπου , που περιέχει την ίδια ιστορία.
The Blind Man and the Lame(Wikipedia)
Καλώς ορίσατε, λάτρεις της τέχνης και λάτρεις της μουσικής, στην τελευταία παρουσίαση της Art Living Gallery, με τίτλο «Καλλιτεχνική Σερενάτα: Ιμπρεσιονιστικά Οράματα & Μελωδικές Αρμονίες». Βυθιστείτε σε μια καθηλωτική εμπειρία που παντρεύει την λεπτή ομορφιά του Ιμπρεσιονισμού με το συναρπαστικό βάθος της κλασικής μουσικής. 🚀
Ξεκινήστε ένα οπτικό ταξίδι μέσα από την σχολαστικά επιμελημένη συλλογή μας ιμπρεσιονιστικής τέχνης, σχεδιασμένη να μεταμορφώσει το περιβάλλον σας σε έναν χώρο κομψότητας και ηρεμίας. Αυτή η παρουσίαση διαφανειών με έργα τέχνης τοίχου τηλεόρασης δεν είναι απλώς μια εμπειρία θέασης. Είναι ένα ταξίδι μέσα στον χρόνο και το συναίσθημα, όπου κάθε πίνακας συμπληρώνεται από τις υπέροχες νότες κλασικών μελωδιών.
Είτε είστε αφοσιωμένος συλλέκτης έργων τέχνης είτε κάποιος που θέλει να προσδώσει στον χώρο του μια πινελιά κομψότητας, αυτή η παρουσίαση διαφανειών είναι το τέλειο μέσο για να δείξετε την εκτίμησή σας για τα καλύτερα πράγματα στη ζωή. Ζήστε την αίσθηση της περιπλάνησης σε μια ελίτ γκαλερί τέχνης, με τον πρόσθετο πλούτο της κλασικής μουσικής να εμπλουτίζει κάθε στιγμή.
_____________________
No copyright infringement intended. I do not own this video, nor make money from it. Everything belongs to its respective owner. I just want to share great Composers great Artists, an impressive Beautiful Performances, if anyone has a problem with this video do feel free to tell me and I will delete it immediately.
Charade / Ραντεβού στο Παρίσι 1963
Η Ρέτζι Λάμπερτ είναι έτοιμη να χωρίσει τον σύζυγο της, όταν πληροφορείται πως αυτός δολοφονήθηκε. Μαζί όμως πρόλαβε να ρευστοποιήσει την περιουσία τους, η οποία έχει εξαφανιστεί. Στην κηδεία θα γνωρίσει τον πράκτορα Χάμιλτον Μπαρθόλομιου, που την πληροφορεί πως η περιουσία τους είναι κλεμμένη από τον αμερικανικό στρατό. Τότε, επανεμφανίζεται ο μυστήριος Πίτερ Τζόσουα, τον οποίο είχε γνωρίσει στις διακοπές της. Αυτός θα της προσφέρει χείρα βοηθείας, όταν κάποιοι συνεργάτες του συζύγου της την αναζητούν με φονικές προθέσεις. Κανείς όμως δεν είναι σίγουρο πως είναι αυτός που δηλώνει.
Σκηνοθεσία:
Stanley Donen
Κύριοι Ρόλοι:
Audrey Hepburn … Regina ‘Reggie’ Lampert
Cary Grant … Peter Joshua/Brian Cruikshank
Walter Matthau … Hamilton Bartholomew/Carson Dyle
James Coburn … Tex Panthollow
George Kennedy … Herman Scobie
Dominique Minot … Sylvie Gaudet
Ned Glass … Leopold W. Gideon
Jacques Marin … επιθεωρητής Edouard Grandpierre
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Peter Stone
Παραγωγή: Stanley Donen
Μουσική: Henry Mancini
Φωτογραφία: Charles Lang
Μοντάζ: Jim Clark
Σκηνικά: Jean d’Eaubonne
Κοστούμια: Hubert de Givenchy
Ραντεβού στο ΠαρίσιΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ LIFO Το Ταρανδάκι των Χριστουγέννων Niko: Beyond the Northern Lights Animation 2024 (ΕΓΧΡ.) Σκηνοθεσία: ...
