Ο ΣΟΥΠΕΡ ΓΙΟΝΑΣ ΚΑΟΥΦΜΑΝ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!ΟΣΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ...(Play list)

 

Ο σούπερ σταρ των τενόρων Jonas Kaufmann έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

Μια συναυλία με τον βραβευμένο αρχιμουσικό Jochen Rieder και την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης.

Ο σούπερ σταρ των τενόρων Jonas Kaufmann έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης πλαισιωμένος από τον βραβευμένο αρχιμουσικό Jochen Rieder και την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης.

Ο Kaufmann έχει αφήσει την προσωπική του σφραγίδα σε εμβληματικούς ρόλους του γαλλικού, ιταλικού και γερμανικού ρεπερτορίου, διαπρέποντας παράλληλα στη φωνητική μουσική δωματίου. Οι ερμηνείες του χαρακτηρίζονται από τεχνική αρτιότητα και υποκριτική δεινότητα, ενώ οι κριτικοί τον έχουν επαινέσει για την σπάνια μουσικότητα και εκφραστικότητα του. Έχει τιμηθεί με τις σημαντικότερες διακρίσεις της γαλλικής και της γερμανικής κυβέρνησης. Έγκριτα έντυπα (Opernwelt, Diapason, Musical America) και μουσικοί φορείς (Echo-Klassik, International Opera Awards) του έχουν απονείμει βραβεία διεθνούς κύρους.

Jonas Kaufmann Τενόρος

Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης

Jochen Reider Διεύθυνση Ορχήστρας

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2025 20:30 (ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ Μ1)

ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΤΕΛΛΟΓΛΕΙΟ:«Τέχνη – Διαγώνιος και το Μουσείο που δεν Έγινε»

 

Νέα Εικαστική Έκθεση στο Τελλόγλειο Ίδρυμα ΑΠΘ: «Τέχνη – Διαγώνιος και το Μουσείο που δεν Έγινε»

Το Τελλόγλειο Ίδρυμα Α.Π. Θεσσαλονίκης φιλοξενεί τη νέα εικαστική έκθεση με τίτλο «Τέχνη-Διαγώνιος και το Μουσείο που δεν έγινε» στο πλαίσιο των εικαστικών εκδηλώσεων για τα 60α Δημήτρια, που διοργανώνει ο δήμος Θεσσαλονίκης

Εγκαίνια: Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2025
Διάρκεια Έκθεσης: Έως 10 Φεβρουαρίου 2026

Το Τελλόγλειο συνδιοργανώνει την έκθεση με την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, τον Δήμο Θεσσαλονίκης, τα 60ά Δημήτρια και την Κεντρική Βιβλιοθήκη- Κέντρο Πληροφόρησης του ΑΠΘ.

Η έκθεση περιλαμβάνει έργα της Τέχνης Μακεδονικής Καλλιτεχνικής Εταιρείας και έργα από την Μικρή Πινακοθήκη Διαγώνιος του Ντ. Χριστιανόπουλου.

Περισσότερες Πληροφορίες

Η διετής και πλέον επίπονη προσπάθεια, έρευνα και συλλογή για τα εκθέματα της επικείμενης μοναδικής έκθεσης που διοργανώνει για την «Τέχνη-Διαγώνιος και το Μουσείο που δεν έγινε» βρίσκεται στο τελικό της στάδιο και το Τελλόγλειο «ντύνει» ολόκληρο τον εκθεσιακό του χώρο με τις συλλογές.

Με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΑΠΘ και τα 25 χρόνια του Τελλογλείου πραγματοποιείται η έκθεση «Τέχνη-Διαγώνιος και το Μουσείο που δεν έγινε».

Η έκθεση «Τέχνη – Διαγώνιος και το Μουσείο που δεν έγινε» αποτελεί ένα βλέμμα προς το πρόσφατο παρελθόν της Θεσσαλονίκης με κύριο άξονα δύο εικαστικές συλλογές.

Στην έκθεση παρουσιάζονται περισσότερα από 400 έργα, αφού στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ βρίσκονται τα εικαστικά έργα της συλλογής της ΤΕΧΝΗΣ Μακεδονικής Καλλιτεχνικής Εταιρείας, ενώ στην Κεντρική Βιβλιοθήκη – Κέντρο Πληροφόρησης ΑΠΘ στεγάζεται η Συλλογή Ντίνου Χριστιανόπουλου με ζωγραφικά, χαρακτικά έργα και φωτογραφίες.

Από το 1950 έως τη δεκαετία του 1990, η ΤΕΧΝΗ και η ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ, η κάθε μια στην κλίμακά της, δεν ήταν δύο αντίθετες ή συγκρουόμενες προτάσεις. Αντίθετα, η καινοτόμα, γόνιμη και παραγωγική δράση τους έδειχνε ότι συμπλέουν. Αυτό είναι και το μήνυμα της έκθεσης, αφού πρόκειται στην ουσία για την παρουσίαση ενός πλούσιου αποθέματος, παράδειγμα του τι σημαίνει προσφορά στην παιδεία και στην πόλη. Αυτή ήταν άλλωστε και η κοινή τους θεμελιακή αρχή και αποστολή.

Η έκθεση αποτελεί ένα βλέμμα προς το πρόσφατο παρελθόν της Θεσσαλονίκης με κύριο άξονα δύο εικαστικές συλλογές που διαμορφώνουν στο παρόν έναν πυρήνα πολιτισμού στην καρδιά της πανεπιστημιούπολης και συνολικά ξεπερνούν τα 600 έργα και τεκμήρια από περισσότερους από 200 δημιουργούς.

Το Τελλόγλειο συνδιοργανώνει την έκθεση με την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, τον Δήμο Θεσσαλονίκης, τα 60ά Δημήτρια και την Κεντρική Βιβλιοθήκη / Κέντρο Πληροφόρησης του ΑΠΘ.

Την γενική ευθύνη της έκθεσης έχει η Ομοτ. Καθηγήτρια ΑΠΘ και Γενική Διευθύντρια του Τελλογλείου Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά, ενώ την συνεπιμέλεια έχουν οι Μιγκέλ Φ. Μπελμόντε και Ανναρέτα Τουλουμτζίδου με την υποστήριξη των επιμελητών Ραφαέλας Νίκα και του Νίκου Βιάνα.

Στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ ανήκουν πλέον τα εικαστικά έργα της συλλογής της ΤΕΧΝΗΣ Μακεδονικής Καλλιτεχνικής Εταιρείας και στην Κεντρική Βιβλιοθήκη – Κέντρο Πληροφόρησης ΑΠΘ η Συλλογή Ντίνου Χριστιανόπουλου που περιλαμβάνει ζωγραφικά, χαρακτικά έργα και φωτογραφίες. Πρόκειται για σημαντικές συλλογές που είναι αντιπροσωπευτικές της πολιτισμικής ζωής και της πνευματικής δραστηριότητας της μεταπολεμικής Θεσσαλονίκης και όχι μόνο.

Η Τέχνη άνοιξε τον δρόμο σε πολλά μέτωπα από τη δεκαετία του 1950 σε σχέση με τη μουσική, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη διεκδίκηση της ίδρυσης και την υποστήριξη θεσμών (Κρατική Ορχήστρα Βορείου Ελλάδος, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, Πινακοθήκη, Σχολή Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, Φεστιβάλ Κινηματογράφου) και πραγματοποίησε ένα πλούσιο πρόγραμμα που περιλάμβανε εκδόσεις, συναυλίες, εκθέσεις, διαλέξεις, ανοιχτές συζητήσεις, παραστάσεις, προβολές κτλ., στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα.

Η σύνδεση με το Πανεπιστήμιο ήταν μια καθοριστική διάσταση της Τέχνης μαζί με τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα της και την παρουσία πρωτοπόρων Ελλήνων, Κυπρίων και ξένων δημιουργών.Στο ισόγειο, τα έργα της ΤΕΧΝΗΣ βρίσκονται στην κόκκινη πλευρά, τα έργα της ΔΙΑΓΩΝΙΟΥ στην μπλε, ενώ στον δεύτερο όροφο βρίσκονται οι Διασταυρώσεις, οι διασταυρώσεις δηλαδή των δύο συλλογών σε επίπεδο ιδρυτών και καλλιτεχνών.

H δραστηριότητα της Μικρής Πινακοθήκης Διαγώνιος του Ντ. Χριστιανόπουλου, η οποία τοποθετείται χρονολογικά αργότερα (1974-1993), επικεντρώθηκε κυρίως σε ντόπιους καλλιτέχνες και είχε μια στοχευμένη και σημαντική δράση στην ευρύτερη πνευματική ζωή της πόλης.

Μέσα σε αυτή τη διαδρομή, ειδικά από το 1950 έως τη δεκαετία του 1990, η Τέχνη και η Διαγώνιος, η κάθε μια στην κλίμακά της, δεν ήταν δύο αντίθετες ή συγκρουόμενες προτάσεις αλλά η δράση τους διαφαίνεται όλο και περισσότερο ως καινοτόμα, γόνιμη και παραγωγική. Πρόκειται στην ουσία για ένα πλούσιο απόθεμα και παράδειγμα, όπου η προσφορά στην παιδεία και στην πόλη ήταν κοινή τους θεμελιακή αρχή και αποστολή.Στο ισόγειο, τα έργα της ΤΕΧΝΗΣ βρίσκονται στην κόκκινη πλευρά, τα έργα της ΔΙΑΓΩΝΙΟΥ στην μπλε, ενώ στον δεύτερο όροφο βρίσκονται οι Διασταυρώσεις, οι διασταυρώσεις δηλαδή των δύο συλλογών σε επίπεδο ιδρυτών και καλλιτεχνών.

Σε έργα της συλλογής του Τελλογλείου διακρίνεται η συνέχεια των δύο ομάδων .

Το μουσείο που δεν έγινε- είτε πρόκειται για απευθείας αγορές της Αλίκης Τέλλογλου από εκθέσεις των δύο φορέων, είτε έφθασαν στο Τελλόγλειο μέσω δωρεών καλλιτεχνών ή συλλογών.

Η έκθεση είναι μια συνδιοργάνωση του Τελλογλείου Ιδρύματος ΑΠΘ, της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, του Δήμου Θεσσαλονίκης – Φεστιβάλ Δημητρίων και της Βιβλιοθήκης και Κέντρου Πληροφόρησης ΑΠΘ.

Τελεί υπό την αιγίδα της Α.Ε. του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνου Αν. Τασούλα.
Τη γενική ευθύνη της έκθεσης έχει η Γενική Διευθύντρια του Τελλογλείου και ομοτ. Καθηγήτρια ΑΠΘ, Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά, ενώ την επιμέλεια έχει ο Δρ. Ιστορίας της Τέχνης, Miguel Fernandez Belmonte.

Γενική διεύθυνση έκθεσης: Αλεξάνδρα Γουλάκη – Βουτυρά, Γενική Διευθύντρια του Τελλογλείου και Ομοτ. Καθηγήτρια ΑΠΘ

Επιμέλεια έκθεσης: Miguel Fernandez Belmonte, Δρ. Ιστορίας της Τέχνης

Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ

Αγίου Δημητρίου 159Α, Θεσσαλονίκη

Τηλέφωνο: 2310247111 & 2310991610 / Ωράριο λειτουργίας: Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή 9:00-14:00, Τετάρτη 9:00-14:00 & 18:00-21:00.

I Love Trouble (1948): νουάρ σε στιλ Ρέιμοντ Τσάντλερ

Το I Love Trouble είναι μια αμερικανική αστυνομική ταινία νουάρ του 1948 που γράφτηκε από τον Roy Huggins από το πρώτο του μυθιστόρημα The Double Take, σε σκηνοθεσία S. Sylvan Simon, και με πρωταγωνιστή τον Franchot Tone ως Stuart Bailey. Wikipedia (Αγγλικά) 

Ο πλούσιος πολιτικός Ραλφ Τζόνστον (Tom Powers) προσλαμβάνει τον ντετέκτιβ Στούαρτ Μπέιλι (Franchot Tone) για να ερευνήσει το μυστηριώδες παρελθόν της γυναίκας του, η οποία έχει εξαφανιστεί . Η έρευνα του Μπέιλι τον οδηγεί από τανυχτερινά κέντρα  του Πόρτλαντ στον λαμπερό αλλά με πολλές  σκιές κόσμο  του Λος Άντζελες, όπου ανακαλύπτει ψέματακαι μια κλοπή 40.000 δολαρίων . Στην πορεία, συναντά μια σειρά από ύποπτους χαρακτήρες, μεταξύ των οποίων και τη Νόρμα Σάννον (Janet Blair), που ισχυρίζεται ότι είναι η αδελφή της χαμένης γυναίκας.
Οι κριτικές αναφέρουν ότι η πλοκή είναι εμπνευσμένη από το στιλ του Ρέιμοντ Τσάντλερ και θυμίζει ταινίες όπως The Big Sleep και Murder, My Sweet, με πολλές ανατροπές και μπερδεμένες καταστάσεις
 Το ύφος είναι ελαφρύτερο από άλλα φιλμ νουάρ της εποχής, με έμφαση στον πνευματώδη διάλογο και την κωμική χημεία των πρωταγωνιστών . Η ερμηνεία της Glenda Farrell ως σκανδαλιστικής  γραμματέως του Μπέιλι θεωρείται μια από τις καλύτερες στιγμές της ταινίας .

Σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα της ταινίας :η ταινία  βρίσκεται επισήμως σε καθεστώς Public Domain (Κοινής /δημόσιας κληρονομιάς), πράγμα που σημαίνει ότι τα πνευματικά της δικαιώματα έχουν λήξει.

ΜΕΡΙΚΑ ΚΑΛΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑ

 

ΜΕΡΙΚΑ ΚΑΛΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ  ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑ 

Ο πατέρας του φίλου μου του Επαμεινώνδα , ο κύριος Πελοπίδας, έτρωγε το ξύλο της αρκούδας από τον παππού του, τον κύριο Αχιλλέα, για να γίνει καλός άνθρωπος. Εκτός από αυτόν, ο παππούς του Νώντα  μπούρμωνε, όπως μου αποκάλυψε κάποτε ο ίδιος, :

1ον,  τη γιαγιά του, προληπτικώς για να είναι καλή σύζυγος ,  2ον κάτι φουκαράδες γείτονες, περιοδικώς για  να  θυμούνται  με τι γείτονα είχανε να κάνουν και 3ον, κάθε ξένο περαστικό που νόμιζε ότι τον  στραβοκοίταζε στο δρόμο ή καλόβλεπε τη γιαγιά του , αν και οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι έμοιαζε της Γεωργίας Βασιλειάδου , έτσι κακομούτσουνη και στραβοχυμένη που ήταν.

Ο πατέρας του φίλου μου , φυσικά,  ήτανε ο πιο ήπιος άνθρωπος του κόσμου, ένας καλός Χριστιανός ορθόδοξος, αφού πήγαινε ανελλιπώς στην εκκλησία και εξομολογούνταν τακτικά στον πνευματικό του , που πάντοτε του συγχωρούσε τις αμαρτίες . 

Γενικά , του κυρίου Πελοπίδα δεν του άρεσε να δέρνει , το διακήρυσσε σε όλους τους τόνους , αλλά,  όταν τύχαινε να πιει κανένα  ποτήρι παραπάνω, τότε θόλωνε το μάτι του ,  έβγαζε   το λουρί με τη στρατιωτική αγκράφα από το παντελόνι του και έκανε όλη την οικογένεια  μπλε μαρέν, ξεκινώντας  πάντα ιεραρχικώς από την "πουτάνα" τη  γυναίκα του, την κυρία Νίτσα ,   και καταλήγοντας στην "καριόλα" τη  μικρή  αδερφή του Νώντα, τη Λίτσα,  που νόμιζε ότι του  έβγαζε γλώσσα και έσκαγε προκλητικά της φούσκες της  Hubba Bubba  Bubblegum,  κάθε φορά που της έβγαζε κήρυγμα .

 

Όπως αντιλαμβάνεσθε, στο ελληνορθόδοξο αυτό σπίτι επικρατούσαν αυστηρές  ηθικές αρχές και όποιος τις παραβίαζε, τον περίμενε η τιμωρία, που κλιμακώνονταν από τη φάπα και έφτανε έως την κλωτσοπατινάδα.

 Στη φαμελιά αυτή τα παιδιά μάθαιναν εξ απαλών ονύχων να είναι γνήσιοι Έλληνες , δηλαδή   καλοί χριστιανοί με δεξιότατο  εθνικό φρόνημα. 

Σε κάθε εθνική επέτειο έβγαζαν δύο σημαίες στο μπαλκόνι τους , η μία ήταν η γαλανόλευκη, που την έπαιρναν και στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό με τους γυφτοσκοπιανούς, και η άλλη ήταν μια κίτρινη με  το δικέφαλο αετό  που στα αχαμνά  του έγραφε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ.  

 

A propos, οφείλω να σας εκμυστηρευθώ ότι  ο πατέρας του Νώντα ήταν πολύ έξυπνος τύπος  . Ενώ ήτανε βαμμένος Άρειανός , έβγαζε στο μπαλκόνι και κρεμούσε  τη σημαία του ΠΑΟΚ. Κάποια μέρα μάλιστα τον έκανε τόπι στο ξύλο, όταν του είπε : "Γιατί, ρε πατέρα δε βγάζουμε

στο μπαλκόνι τη  σημαία του ΠΑΟΚ αντί του Άρη, που είμαστε φαν ;". «Γιατί,  ρε μαλακισμένο,δεν καταλαβαίνεις ότι ζούμε στο στόμα του λύκου; Όλοι στη γειτονιά είναι Παοκτζήδες . Αν  κρεμούσα τη σημαία του Άρη, θα μας καίγανε το σπίτι κάθε φορά που θα τους νικούσαμε»...

Ο Επαμεινώνδας , σας διαβεβαιώ ότι κληρονόμησε  τον ήρεμο χαρακτήρα των προγόνων του , όπως επίσης και τις αυστηρές εθνικόφρονες και θρησκευτικές αρχές τους. Στο σπίτι του, από τότε που παντρεύτηκε όλα βαίνουν καλώς γιατί όλα βρίσκονται, όπως λέει, σε  άντερ κοντρόλ. Οι γυναίκα του είναι "συμμαζεμένη" , τα δύο παιδιά του το ένα καλύτερο από το άλλο. Βέβαια, τρώνε τις σφαλιάρες τους , κάθε φορά που κάνουν καμιά  μαλακία, γιατί ο Νώντας πιστεύει στις προγονικές αξίες , που έχουν βασική αρχή  ότι το  ξύλο έχει βαθιά παιδαγωγική και ηθοπλαστική σημασία. Σας διαβεβαιώνω όμως  ότι λουρί δεν έβγαλε ποτέ για να δείρει  τη γυναίκα του  , το χρησιμοποιεί μόνο για τα παιδιά του . Και πάντα το λουρί που κληρονόμησε από τον πατέρα του. Αυτό πάει να πει «Τίμα μόνο τον πατέρα σου κι άσε στην μπάντα τη μητέρα σου»...

 

Φυσικά, η οικογένειά του , όπως  κι εγώ ,έχουμε τον Άρη για Θεό , αλλά προσποιούμαστε  πως είμαστε  με τον ΠΑΟΚ, για να φυλάμε τα νώτα μας . 

Μερικές μάλιστα φορές κατεβαίνουμε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης   για να διαδηλώσουμε υπέρ των "αθώων παιδιών που κλείστηκαν άδικα στη φυλακή για το φόνο του Άκη Καμπανού " κι άλλες φορές για να πάρουμε μέρος στις παρελάσεις , όπου φοράμε τις στολές των Μακεδονομάχων και φωνάζουμε  με ένα στόμα και μία ψυχή πατριωτικά συνθήματα , όπως ΝΑ ΚΑΕΙ , ΝΑ ΚΑΕΙ ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ Η ΒΟΥΛΗ , ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΤΕ, ΑΛΒΑΝΕ, ΑΛΒΑΝΕ ή ΕΙΝΑΙ ΠΟΥΤΑΝΑ, ΟΕΟ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΥΤΑΝΑ ΤΟΥ ΣΚΟΠΙΑΝΟΥ Η ΜΑΝΑ και τραγουδάμε πολλά εθνεγερτικά άσματα , όπως ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ Ο ΓΙΟΣ και ΚΥΡΊΩΣ τον ΥΜΝΟ ΤΗΣ 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ , όπου καυ#@νουμε με  στίχους όπως :Τραγούδι αγάπης αντηχεί/γελούν όλα τα χείλη/και σμίγουν μέσα στην ψυχή/του Εικοσιένα η εποχή/κι η είκοσι μια του Απρίλη!κτλ.

 

Γιατί τα κάνουμε όλα αυτά; Γιατί εδώ και πενήντα  χρόνια είμαστε  αγανακτισμένοι με τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τους υπάνθρωπους μετανάστες , τις  κουνιστές "αδελφές" και τα σκουλήκια τους κομουνιστές κι τους αναρχοάπλυτους,  που όλο φασαρίες  κάνουν  και δεν αφήνουν να πάει μπροστά ο τόπος με πυξίδα την Ορθοδοξία και οδηγούς μας το Χριστό και τον Λεωνίδα της Σπάρτης.

 Επιθυμούμε να επιστρέψουμε στα χρόνια της ευημερίας , της  Hσυχίας ,  της Tάξης και της Ασφάλειας , της εποχής των ενδόξων αξιωματικών μας της Επανάστασης της  21ης Απριλίου  και ακόμα πιο παλιά , στα χρόνια του Μεταξά και του αλησμόνητου Χίτλερ. Χάιλ Χίτλερ!

 

Έγραψε ο Σ.Τ. (ονόματα δε λέμε για ευνόητους λόγους)

Αντέγραψε ο Gerontakos 

 

 

Ο ΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ : Ο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑΡΧΗΣ-ένα επίκαιρο διήγημα του Ανδρέα Καρκαβίτσα

 

ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ

                              
Ανδρέας Καρκαβίτσας(1865-1922)/Βικιπαίδεια

                         Ο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑΡΧΗΣ

(Ένα επίκαιρο διήγημα από τη συλλογή "Παλιές αγάπες", 

που εκδόθηκε το  1900 και μέσα από το οποίο αποτυπώνεται

παραστατικότατα η ζωή στην ελληνική επαρχία στην αυγή

 του εικοστού αιώνα. 

Ο Ανδρέας  Καρκαβίτσας αναδεικνύει με γλαφυρό αλλά αντικειμενικό 

τρόπο τις μεγάλες πληγές της νεοελληνικής κοινωνίας από καταβολής

του "ελεύθερου" κράτους μας έως τις μέρες μας , την καθυστέρηση 

δηλαδή των ηθών  και τον πανίσχυρο κομματισμό, που μετατρέπει σε 

φέουδό του  το κράτος, υπαλλήλους των κυβερνητικών κομμάτων τους 

δημόσιους λειτουργούς και ευτελέστατους υπηκόους τους πολίτες,

 που υποχρεώνονται στους πιο ταπεινωτικούς συμβιβασμούς, 

               εάν θέλουν να μην έχουν μπλεξίματα με το Νόμο...) 


Ακολουθούσα κάποιο απόσπασμα στου Κίσσαβου τα χωριά. Μόλις φτάσαμε
στη Σπηλιά, ο απόσπασματάρχης μοίρασε στα κονάκια τους στρατιώτες
και μεις πήγαμε στου πάρεδρου το σπίτι. Η νοικοκυρά, καλοδέματη
γυναίκα, με το «καλώς κοπιάζετε» ήρθε κι έριξε μπροστά μας το σοφρά
και καθίσαμε σταυροπόδι χάμω, μαζί με το νοικοκύρη, που μας φίλευε.
Το τραπέζι ήταν καλό και πλούσιο. Ο σύντροφός μου με τα ορθά
μουστάκια του, το ηλιοψημένο πρόσωπο και τον τσουχτερό βούρδουλά του
εφρόντιζε πάντα να δείχνη πως δε χωρατεύει με το φαγί. Ένα
οψιμογέννητο κατσίκι βρισκότανε ροδισμένο στο ταψί· ένα καρβέλι από
νιο σιτάρι άχνιζε και πεντοβολούσε στο σοφρά· ένα κλειδοπίνακο με
τυρί χιονάτο κι η πήτα έμεναν στο παραθύρι για κάθε χρεία. Ακόμη
καμάρωνε στο πλευρό του νοικοκύρη η πλόσκα με κρασί της Ράψανης, που
τραβούσε από μακριά κάθε κρασοπατέρα.

Η νοικοκυρά έφερε το πισκίρι, τ' απλώσαμε στα γόνατα κι άρχισε η
δουλειά. Βαρειά δουλειά το φαγί, τι τα θέλεις! Φαντάσου να κάθεται
κανείς κάπου μια ώρα, να κουνή ζερβόδεξα τα χέρια του, να χτυπάη
απάνω — κάτω τα σαγόνια του, να πασαλείφη τα μουστάκια και να έχη
μονάχη φροντίδα την παλιοκοιλιά του! Δεν ξέρω· μα για μένα το φαγί
μου φαίνεται βαρύτερο κι από του λιναριού τα πάθη.

Η αλήθεια είνε πως δεν έχουν όλοι την ίδια ιδέα. Τρανή απόδειξη έχω
το νοικοκύρη, που ξεκοκκάλιζε αλύπητα το ψητό, και το σύντροφό μου,
που άρπαζε απ' όλα και κει που έριχνε στο στόμα του, σύνωρα πετούσε
κρέατα και ψωμί στα σκυλιά, χωρίς να φροντίζη για τις φλοκοτές
κουβέρτες που στρώνανε το πάτωμα. Καπετάνος, σου λέει. κι ό,τι θέλει
κάνει· σε σκοτώνει και σε πληρώνει!

Άξαφν' ακούστηκαν αλυχτήματα στην αυλή και βαριά πατήματα στη σκάλα
και σιγαλινές φωνές. Ο πάρεδρος σηκώθηκε να ιδή τι τρέχει και σε
λιγάκι έμπασε δυο χωριάτες. Ήταν ένας γέροντας ψηλός και λιγνός κι
ένας νέος ομορφοκαμωμένος.

 — Καλώς τα χαιρώστε! ευχήθηκαν κι οι δυο, φέρνοντας το δεξί χέρι
στο στήθος.

 — Καλώς τους· απάντησε ο καπετάνος, καθίστε.

Έδειξαν πως ντρέπονται, ζήτησαν με το βλέμμα γύρω τη θέση και
στρώθηκαν σταυροπόδι κατάχαμα. Ο πάρεδρος τους έδωκε την πλόσκα κι
έπιαν απόλιγο, αφού χαιρέτισαν μ' ένα:

 — Στην υγειά σας. καπετάνοι· να χαιρώστε τα γαλόνια σας κι άλλα να
κερδίστε.

 — Τι είνε, ρε παιδιά; Πώς ήταν κι ήρθατε; τους ρώτησε ο σύντροφός
μου, παίζοντας με τα κεφάλια των σκυλιών του.

 — Με το συμπάθειο, καπετάνε, έχουμε κάτι να μιλήσουμε· είπε ο
γέροντας ξαναχαιρετώντας. [Η] Γιώργης, το παιδί αποδώ, έχει να πάρη
τη θυγατέρα μου, το Ασημό γναίκα. Αύριο, που ξημερώνει Κυριακή, λέμε
να κάνουμε τα στέφανα. Ήρθαμε το λοιπό να σας παρακαλέσουμε να
κοπιάστε στη χαρά μας.

 — Εύκολο πράμα· είπα εγώ αμέσως. Να ζήσης, Γιώργη· θα ρθούμε δίχως
άλλο.

Ο Γιώργης κοκκίνησε, χαμήλωσε το κεφάλι στενοχωρημένος και δεν
απάντησε.

 — Δεν είν' αφτό μονάχα, εξακολούθησε ο γέροντας· έχουμε κι άλλα να
μιλήσουμε. Εγώ, καπτάνε μ', καθώς το συνηθάμε στον τόπο μας, είχα
αρρεβωνιασμένη από μικρή το Ασημώ μου με τον Τασό, του Μήτρου Πάλλα
τον υγιό. Είμαστε φίλοι παλαιοί με το Μήτρο· οι φαμίλιες μας νταμ —
παπαντάμ συγγενολογιόνται. Σαν έκλεισε τα δυο χρόνια το Ασημώ μου
ήρθε η Μήτρος να τη συβάση για τον Τασό του. Το θυμάμαι σαν να ήταν
σήμερα. Μόλις απόλυσε η εκκλησιά — Κυριακή ήταν — μια και δυο στο
σπιτικό μου. Πήρε το Ασημώ στα γόνατά του, του βαλε στα χέρι ένα
μετζήτι και λίγα στραγαλάκια, το φίλησε και του είπε: Σε συβάζω με
το υγιό μου τον Τασό. Εκείνο το σιχαμένο έβαλε κάτι γέλια!...

 — Το χαμόθελε φαίνεται· είπα εγώ γελώντας.

 — Μπα· δεν καταλάβαινε το ζλάπι! εσυμπέρανε ο γέροντας. Μα θα πης
ποιος το ξέρει κι όλα; Θηλυκό ήταν άντρα του δίναν· ποιος λέει πως
δεν τ' αρέσει το μέλι; Ως τόσο ήταν συβασμένο το Ασημώ μου με τον
Τασό. Όσο μεγάλωναν, τόσο γνωριζόντανε καλύτερα. Τα συγγενολόι του
Μήτρου έκραζε νύφη του το Ασημώ· και το δικό μου συγγενολόι έκραζε
γαμπρό του τον Τασό. Όλο το χωριό το ήξερε. Δεν είμαστε δα και
πολλοί κι ο ένας κρύβεται πίσω από τον άλλον...

 — Ως εδώ καλά πάμε· είπε ο καπετάνος, καλοξαπλωμένος σε μια
προσκεφαλάδα.

 — Χμ!... έκαμε ο νοικοκύρης, κουνώντας δισταχτικά το κεφάλι.

 — Καλά· μα τώρα να που βάλθηκε τούτος ο σατανάς και ξεμυάλισε τη
δυχατέρα μου· είπε ο γέροντας δείχνοντας το παιδί. Δε σου λέω,
πρόσθεσε· το φταίξιμο το έχει [η] Τασός που έγινε ένας
κουτοβόμπιρας. Μπορεί εκείνος να κυβερνήση ένα θεοκόριτσο σαν το
Ασημώ μου; Είδε, που λες, η κόρη τούτο το ελάτι, πού να σκύψη να ιδή
τα γαϊδουράγκαθο! Η οξιά με το γαϊδουράγκαθο μαθές πάει;


 — Βέβαια όχι αποκρίθηκα. Η οξιά θέλει το ελάτι· κάνουν αντιρίμια
αντρειωμένα.

Το παιδί γύρισε τα μεγάλα μάτια του απάνω μου, βέβαια θέλοντας να μ'
ευχαριστήση.

 — Α, ντε! το ίδιο λέω και γω. Μα [η] Τασός δεν ήξερε να ειπή το
ίδιο. Έκαμε αρχή από τα δάκρυα και τις παρακάλιες. Μα σαν είδε την
κόρη, που ήταν έτοιμη να τον καταχερίση με τον κόπανο, λύσσαξε.
Λύσσαξε μαζί και το συγγενολόι του και φοβερίζουν να κάψουν και να
σκοτώσουν.

 — Και συ τι λες: ρώτησα το γέροντα.

 — Εγώ τι να ειπώ; αποκρίθηκε σηκώνοντας τους ώμους· δίκιο έχει κι η
κόρη, δίκιο και το παιδί. Το φταίξιμο το έχουμε μεις οι γονοί, που
πάμε και σκλαβώνουμε τη ζωή των παιδιώ μας.

 — Αμ σαν το ξέρτε, γιατί δεν το κόβετε; ρώτησε ο σύντροφός μου.

 — Δεν το ξέραμε, καπετάνε! Πετάχτηκε τώρα ο νοικοκύρης. Έτσι το
βρήκαμε μιας αρχής· έτσι παντρεύτηκα και γω κι οι γονοί μας κι οι
γονοί τω γονιώ μας. Πρώτα σήμερα γίνεται ν' αρνηθούν τη σύβαση.

 — Έτσι το είχατε, μα τώρα το χαλάμε μεις! είπε δυνατά, ανοίγοντας
πρώτη φορά το στόμα ο Γιώργης.

 — Και τώρα τι θέλτε από μένα; ρώτησε χαμογελώντας ο σύντροφός μου.

 — Σαν ο Θεός σας έστειλε, καπετάνοι μου, είπε ο γέροντας με
παρακαλεστική φωνή, να μας κάμετε χατήρι να ρθήτε και λόγου σας, σα
θα πάμε τη νύφη στο σπίτι του γαμπρού. Εκείνοι λεν πως θα ρθούν να
την αρπάξουν μέσ' από τους καλεσμένους· λεν να σκοτώσουν το γαμπρό·
ξέρω τι κακό με βρίσκει; Λυσσασμένος σκύλος, όπου φτάση δαγκώνει.
Σώσε μας, καπτάνε μ', και να γενούμε σκλάβοι σου.

 — Καλά· σύρτε τώρα στο καλό. Αύριο τα λέμε πάλι· είπε με επιφύλαξη
ο σύντροφός μου.

Την αυγή, που κατεβήκαμε στο μεσοχώρι, πρώτη δουλειά του καπετάνου
ήταν να μάθη τι και ποιος αυτός ο Μήτρος Πάλλας και το συγγενολόγι
του. Όχι αν ήταν μεγαλόσωμος και παλληκαράς ή αν βαστιότανε το
συγγενολόγι του στο χωριό. Μα με τι κόμμα ήταν και ανάλογα να φερθή.
Γιατί — να τα λέμε μεταξύ μας — ένας αποσπασματάρχης δεν πηγαίνει να
τσακίζη τα κέρατά του στα κατσάβραχα, ούτε η υπερεσία στέλνει τον
τυχόντα. Πάντα πηγαίνει εκείνος που θα φροντίση, βέβαια, για την
τάξη, μα θα δουλέψη και τον ισχυρό της ημέρας. Και ο σύντροφός μου
ήταν αλήθεια λαμπρός αξιωματικός, είχε όμως και κοινωνικές
υποχρεώσεις ο άνθρωπος, σαν κάθε άνθρωπος. Αν δεν είχε τον
κομματάρχη του, ποιος θα διώριζε, χάρη λόγου, τον αδερφό του στη μια
θέση ή τον ξάδερφό του στην άλλη θέση; Ποιος θα φρόντιζε ν' αθωωθή
από το κακούργημα ο γαμπρός του ή να πάρη «κατ' οίκον νοσηλεία» ο
τάδε κατάδικος συγγενής του. Και ποιος θα έστελνε τον ίδιον
αποσπασματάρχη να ξεκοκκαλίζη οψιγέννητα κατσίκια και να παίρνη τον
καφέ του κάτω από τον πλάτανο, εδώ που οι χωριάτες τον παραστέκουν
σαν τον Αβδούλ Κερίμ πασά; Έκραξε τον πάρεδρο και τον ρώτησε.

 — Του Τσομάκη· ούλοι μονόβολο του Τσομάκη! Άτιμη φάρα! κακή γενιά!
ούλοι του Τσομάκη ένε! αποκρίθηκε με αγανάχτηση εκείνος.

Ο καπετάνος εγνώριζε πως ο Τσομάκης ήταν αντίπαλος του Τσότρα, που
είχε χρέος να συντρέξη. Πριν να φύγη από τη Λάρισα, πήγε πρώτα να
πάρη διαταγές από τον αρχηγό του στρατού κι έπειτα ίσια στον αρχηγό
της πολιτικής. Έμαθε ποιοι ήταν οι φίλοι, ποιοι οι εχτροί. Ποιόν θ'
αφίνη ελεύθερο και ποιόν θα κατατρέχη. Ποια εντάλματα θα ενεργηθούν
και ποια θα μείνουν. Άρα στην άτιμη αυτή φάρα του Πάλλα όλα έπρεπε
να ενεργηθούν. Άνοιξε αμέσως το φύλακά του, διάβασε τα χαρτιά, μα
κανένα δεν ήταν για τον Τασό και τους δικούς του. Κρίμα μεγάλο
κρίμα!

 — Δεν έκαμε τίποτα έτσι, που να πίνη νερό, να τον στείλουμε μέσα;
ρώτησε πάλι τον πάρεδρο.

 — Δεν έκαμε· είπε με μεγάλη του λύπη εκείνος· μα ένε αλογοσούρτης.

 — Έκλεψε τώρα κοντά κανένα άλογο;

 — Τώρα δεν έκλεψε, μα πάντα κλέβει...

Ο καπετάνος κούνησε το κεφάλι. Αν ήταν έτσι, έπρεπε να συλλάβη όλο
το χωριό. Τίποτ' άλλο δεν έχει;

Έμειναν και οι δυο σκυφτοί, συλλογισμένοι απάνω στα πεζούλια, κι ο
γεροπλάτανος άπλωνε τα κλαριά του και ίσκιωνε όλο το μεσοχώρι. Έξω
από το καφενεδάκι οι στρατιώτες, λεροί και ξεκούμπωτοι, με το
απαραίτητο λυτάρι στην ξιφολόγχη τους κουτσόπιναν τσίπουρο κι
έπαιζαν την κοντσίνα. Οι χωριάτες μακρύτερα μπουλούκια — μπουλούκια
κρυφομιλούσαν συνατοί τους και κοίταζαν με σεβασμό και ζήλεια τον
πάρεδρο, που είχε τόσο τα πιστά του καπετάνου. Κάτω πρασίνιζαν τα
δασωμένα πλάγια του βουνού και κατάμπροστα φάνταζε η κοιλάδα του
Κισερλή με τα δάση και τα χωριά της και παραπέρα της Λάρισας ο
κάμπος. Ζερβόδεξα τα σπίτια του χωριού, φτωχικά και
σκουντουφλιάρικα, ροβόλαγαν να γκρεμιστούν στη λαγκαδιά κι απάνω
ψήλωνε σουβλερή και κατάξερη του Κίσσαβου η κορφή.

Άξαφνα κάτω από το μονοπάτι ακούστηκαν φωνές, σα να μαλώνανε άντρες
μαζί και γυναίκες και σε λίγο φανήκανε δυο χωριάτες κόκκινοι,
ιδρωμένοι και πίσω τους πλήθος γυναικόπαιδα.

 — Τι είνε μωρέ; τους φώναξε ο καπετάνος άγρια.

 — Τι να σου ειπώ, καπτάνε μ' και κυρ καπετάνε! είπε ο ένας! Να, η
Πάλλας η Τασός πάησε κι έκοψε πάγο από το μαγαζί μου να τον πουλήση
στη Λάρσα.

 — Έκοψε πεντέξι καντάρια πάγο! Άλλον έτριψε, άλλον πάτησε· μας
έχασε φτωχούς ανθρώπους η Τασός! πρόσθεσε ο άλλος.

 — Για κάτου ένε τα φορτώματα, καπτάνε μ'· έλα να τα ιδής, φώναξαν
κι οι γυναίκες.

 — Σιγά ν' ακούσω· πρόσταξε ο καπετάνος χαμογελώντας. Δεν έχει ο
Τασός μαγαζί;

 — Έχει, πώς δεν έχει; απάντησε ο πρώτος. Και γω έχω κι η Τασός έχει
κι η Γιώργης κι η Διαμάντης κι όλοι.

 — Τότε πού τον είδατε πως έκοψε απ' το δικό σας κι όχι απ' το δικό
του μαγαζί;

 — Τον είδαμε· έχουμε ανθρώπους, που τον είδαν· αμ' πώς!

 — Ποιοι είνε; φέρτε τους.

 — Να η Στέργιος· ρε Στέργιο!...

Ο Στέργιος ήταν μπροστά του· μα κείνος δεν τον έβλεπε από το θυμό
και τον ζητούσε ξέμακρα.

 — Πες μου· τον είδες εσύ; ρώτησε αυστηρά ο καπετάνος τον μάρτυρα.

 — Τον είδα, καπτάνε μ'· έκοβα ξύλα και τον είδα που διάηκε ίσα στο
μαγαζί του Γκόλφη.

 — Μοναχός ήταν;

 — Όχι· ήταν κι η Τασούλας.

Δεν ήθελε περισσότερα ο ανακριτής. Αμέσως έδωκε διαταγή στους
στρατιώτες και σε λιγάκι κουβάλησαν στο μεσοχώρι όλο το συγγενολόγι
του Πάλλα. Ήταν γέροντες και νέοι και μισόκοποι, όλοι όμως στιβαροί
και μελαψοί άντρες. Άρχισε την ανάκριση. Οι κατηγορούμενοι έλεγαν
πως έκοψαν τον πάγο από το δικό τους μαγαζί και το συγγενολόγι όλο
τους υποστήριζε με όρκο. Ο Γκόλφης όμως κι ο Στέργιος έλεγαν τ'
αντίθετα και τους υποστήριζαν οι άλλοι κι οι γυναίκες έπαιρναν από
μακριά το μέρος τους. Η ανάκριση έτσι κατάντησε συζήτηση μεταξύ
τους. Ήρθαν στα λόγια, έπειτα στις βρυσές και τ' αγριοκοιτάγματα κι
ήταν έτοιμοι ν' αρπαχτούνε στα χέρια. Ο καπετάνος έλυσε το βούρδουλά
του, ρίχτηκε στη μέση και τους αλώνισε. Έπειτα τους κάλεσε πάλι,
διώρισε τρεις να πάνε στα μαγαζιά και να φέρουν την αλήθεια. Τέλος
φώναξε δυνατά και αυστηρά:

 — Λοχία Κοτρώτσο!

 — Παρών!

 — Τον Πάλλα και λοιπούς να τους κλείσης στ' αχούρι του παρέδρου. Δε
θα βγουν, αν δεν καθαρίσουμε την υπόθεση.

Το σπίτι της νύφης ήταν στο Μισακό Μαχαλά. Όλες οι ετοιμασίες του
γάμου έγιναν την περασμένη βδομάδα μυστικά, από φόβο των Παλλαίων.
Αφού όμως πάτησε το απόσπασμα στο χωριό, ζωηρέψανε· και τώρα που ο
Τασός κι οι συγγενείς του κλείστηκαν στη φυλακή, βγήκαν [στα] φόρα.

Το απομεσήμερο κινήσαμε να πάρουμε τη νύφη. Ο σύντροφός μου άφησε
κάθε πόζα. Ο πατέρας της νύφης ήταν φίλος του Τσότρα, καθώς κι ο
γαμπρός και κείνοι που κατηγορούσαν τώρα τον Πάλλα. Ήταν λοιπόν
μεγάλο συννενολόγι κι έπρεπε να το περιποιηθή, για να κεντήση των
άλλων τη ζήλεια. Προσφέρθηκε μόνος του να γίνη και κουμπάρος. Ο
πατέρας πάλι του γαμπρού, για να τιμήση τέτοιον κουμπάρο, πήρε κι
ένα μονόματο μουσικό, που γύριζε στα χωριά με το κλαρίνο του και
σήκωνε τον κόσμο στο ποδάρι.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι της νύφης, έπεσε μια πιστολιά· χαιρετισμός
του συμπεθεριού. Έπειτ' ανέβηκαν όσοι χωρέσανε απάνω, έγινε το
μυστήριο κι έπειτα από την άλλη ράχη γυρίσαμε πάλι στο σπίτι. Ξέχασα
να ειπώ, ότι στο δρόμο οι στρατιώτες παράστεκαν με τα όπλα τους κι
έριχναν κάθε τόσο κι από μια μπαταριά. Οι συγγενείς πήγαιναν να
φρενιάσουν από τη χαρά τους. Ας έρθουν τώρα οι Παλλαίοι να
φοβερίσουν. Καπετάνος στεφανώνει! στρατιώτες πυροβολούν! Πού
ξανακούστηκε τέτια τιμή στο χωριό!..

Η νύφη αληθινά ήταν όμορφη. Μια ομορφιά αγροτική από κείνες που
δίνουν βάση για δυναμωμένα παιδιά και βαθιά γεράματα. Και καθώς είχε
στραβά τον κεντητό κεφαλοδέτη και το στήθος μεστωμένο και τους ώμους
πλατείς, με τ' ασημάρματα και την κόκκινη φουστανοποδιά της, έλεγες
πως ήταν ανθισμένη οξιά — όχι γυναίκα. Μα κι ο Γιώργης δεν ήταν
χειρότερός της. Ένας λεβέντης ως εκεί πάνω! με το μαυρομάντιλο στο
κεφάλι, με την κεντητή γκιούρντα, με τα μεγάλα γλυκά του μάτια ήταν
να τον χαίρεται κανείς. Αληθινά, μόνον ο Γιώργης μπορούσε να
κυβερνήση ένα θεοκόριτσο σαν την Ασημώ.

Έπειτ' από λίγη ώρα νύχτωσε. Μέσα στον χαμηλόν οντά, απάνω από τις
μάλλινες απλάδες έστρωσαν το μεσάλι και κάθισαν γύρω οι καλεσμένοι.
Ο μουσικός έπαιζε τώρα, για τιμή του καπετάνου βέβαια. το Λυγερόν
και κοπτερόν σπαθί μου! Την απάνω θέση είχε ο κουμπάρος· δεξιά του
καθότανε ο γαμπρός κι αριστερά του εγώ για παρακουμπάρος. Έπειτα
καθόντανε γύρω οι υπαξιωματικοί κι οι άλλοι καλεσμένοι. Γυναίκα δε
φαινότανε στον οντά και οι φίλοι του γαμπρού είχαν όλη την κυβέρνια
της τάβλας. Έκοβαν το ψητό και το έριχναν μπροστά στον καθένα.
Γέμιζαν τα ποτήρια κρασί κι έπειτα έφερναν γύρω την πλόσκα. Όταν
έφταναν στην άκρη και δεν είχαν τόπο να περάσουν, γυρίζανε ξυπόλυτοι
απάνω στο μεσάλι.

Άξαφν' ακούστηκε μια φωνή από κάτω:

 — Ζήτου η Τσότρας !...

Παραξενεύτηκα. Γύρισα να ρωτήσω το σύντροφό μου, μα δεν έδωκε
καθόλου προσοχή. Τον είδα μόνον να χαμογελάση, να στρίψη αρειμάνια
το μουστάκι του και να κεντήση με το γόνα το γαμπρό.

 — Ζήτου η Τσότρας!... ακούω πάλι.

Ήμουν έτοιμος να δευτερώσω το ρώτημά μου, όταν άκουσα τριποδισμό στη
σκάλα κι είδα σε λίγο να φανερωθούν στον οντά ο λοχίας πρώτος και
όλοι οι φυλακισμένοι κατόπιν του.

 — Ζήτου η Τσότρας!... φώναξαν άλλη μια. Και στρώθηκαν κατάχαμα.

 — Έτσι ρε παιδιά· είπε ο καπετάνος γελαστός· τώρα σας χαίρουμαι. Να
είστε μονιασμένοι. Ένα είνε το χωριό, ένα να χετε και το κόμμα· στην
υγειά σας!

Τα λόγια του αυτά, καθώς και κάτι άλλο, που μου σφύριξε ο
υπαξιωματικός, με φώτισαν. Εκείνοι, που πήγαν για τον πάγο, είπαν,
φυσικά, πως ο Τασός ζήμιωσε φοβερά τον Γκόλφη και το σύντροφό του.
Αμέσως ο καπετάνος ετοιμάστηκε να τους στείλη όλους δεμένους στη
Λάρισα. Μπορεί η τιμωρία τους να μην ήταν και τόσο μεγάλη. Μα ποιος
ξέρει τι άλλες δουλειές θα φύτρωναν στη μέση; Χρέη στον ταμία για
επιτήδευμα και ποινικά κι άλλα χίλια δυο, που μπορούσε να μην έβγουν
ποτέ από τη φυλακή και να ξοδέψουν τα μαλλοκέφαλά τους. Το ξέρουμε
δα! Εύκολα μπαίνει κανείς στη φυλακή, μα πολύ δύσκολα βγαίνει.
Μπορούσαν όμως να τ' αποφύγουν όλα, αν πήγαιναν με το κόμμα του
Τσότρα. Δεν ήταν και τόσο δύσκολη απόφαση και την έκαμαν γρήγορα.
Δεν είνε καλό να τα βάνη κανείς με το Δοβλέτι.

Τώρα καθισμένοι στο τραπέζι έτρωγαν λαίμαργα. Στα πρόσωπό τους καμιά
δε φαινόταν συγκίνηση. Μόνον ο Τασός φαινότανε κίτρινος σαν
θειαφοκέρι και συλλογισμένος· μα ήταν, υποθέτω, από φόβο παρά από
ντροπή.

Όταν τέλειωσε το τραπέζι και σηκώθηκαν να φύγουν, είδα τον
αποσπασματάρχη να κράζη το Μήτρο Πάλλα και τον πατέρα του γαμπρού
παράμερα.

 — Τι θα τους κάμης: τον ρώτησα.

Και κείνος, περήφανος για τα κατόρθωμά του, μου απάντησε.

 — Αύριο τους στέλνω στη Λάρισα στο νέο κομματάρχη τους.

H EΛΛΑΔΑ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ 

Photo: Άγραφα. © Woodhouse Archive/Πηγή: Lifo

Photo:Καλαμπάκα. © Woodhouse Archive/Πηγή:Lifo

Έχει δουλάκι της τον Έρωτα , η μαργιόλα!

 

ΕΡΩΤΙΚΟ

Michael Silver , October 1952 Esquire Pin-Up Calendar

31 Οκτωβρίου/Βικιπαίδεια

*

ΕΡΩΣ - ΥΠΗΡΕΤΗΣ

Έχει δουλάκι της τον Έρωτα , η μαργιόλα!

Αυτός της τα προφταίνει , της τα κάνει όλα΄

αυτός της παραστέκεται νύχτα και μέρα,

και τρέχει μέσα, έξω, δώθε, ’κείθε, πέρα.

Πάντα κοντά της , να την ντύνει , να την γδύνει...

Τις καλτσοδέτες, τον κορσέ αυτός της λύνει΄

αυτός την ξεκουμπώνει σβέλτα- σβέλτα, την κουμπώνει΄

αυτός το κρεβατάκι της στρώνει – ξεστρώνει.

Αυτός κρατάει το κερί ή της το σβήνει΄

αυτός πλερώνει, εισπράττει, παίρνει, δίνει...

Και όταν πάει κάθε φορά για... το τουρνέ της,

κι αυτός κοντά: σκλαβάκι, λούστρος , υπηρέτης!...

Σατανάς/Έτος Εικοστόν Έκτον (1911)| Ημερολόγιον Σκόκου,σελ. 58-

Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος σχολιάζει με το δικό του απαράμιλλο τρόπο την επικαιρότητα : ΟΧΙ ΑΒΓΑ ΣΤΑ ΓΛΥΚΑ!

Το κοκοράκι : άσμα ζαμπέτειον και διαχρονικόν

 

ΤΟ ΚΟΚΟΡΑΚΙ

To Κοκοράκι

Μουσική/Στίχοι: Ζαμπέτας Γιώργος/Άθας Θοδόσης

Ήταν ένα κοκοράκι και έπαιζε μπαγλαμαδάκι
τάκα τάκα κάθε αυγούλα με του Κώστα την κοτούλα
τάκα τάκα κάθε δείλι με την κότα του Βασίλη
τάκα τάκα στο σεργιάνι με την κότα του Κυρ Γιάννη

Τάκα τάκα τάκα τάκα ξένο θηλυκό στην τράκα
ξένο θηλυκό στην τράκα τάκα τάκα τάκα τάκα

Ήταν ένα κοκοράκι κι έπαιζε μπαγλαμαδάκι
τάκα τάκα κάθε αυγούλα με του Παύλου την κοτούλα
τάκα τάκα κάθε δείλι με την πάπια του Βασίλη
μια στα αλλιώς και μια στο έτσι δεν απόμεινε κοτέτσι

Τάκα τάκα...

Μα το πήρανε χαμπάρι οι αλέκτορες οι άλλοι
όταν είδαν τις πουλάδες να γεννούνε μπαγλαμάδες
στο ψου ψου το συζητήσαν κο κο κο κι αποφασίσαν
πλήρωσαν ένα γεράκι κι έφαγε το κοκοράκι

Διαβάζετε Πέτρο Μάρκαρη , τον ανατόμο της ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ που γονάτισε την Ελλάδα, αλλά δεν εξαφάνισε τους διαχρονικούς πολιτικοοικονομικούς ολετήρες μας ...

 

Ο ΑΝΑΤΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

1. ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΡΚΑΡΗΣ

Ο ανατόμος της ελληνικής κρίσης

Ο μετρ του νουάρ μυθιστορήματος έγινε περιζήτητος σχολιαστής

 της πολιτικής και της οικονομίας

ΕΙΠΕ

"Το ελληνικό κράτος είναι η μοναδική μαφία στον κόσμο

 που κατάφερε να... χρεοκοπήσει!"

Της Μικέλας Χαρτουλάρη

Τα Νέα: Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Οι ισπανοί δημοσιογράφοι το λένε απερίφραστα: «Ο Μάρκαρης είναι ο μοναδικός συγγραφέας του ευρωπαϊκού Νότου που γράφει τι περνάμε και γιατί το περνάμε». Με καταγωγή αρμενική, παιδεία γερμανική, κοσμοπολιτισμό κωνσταντινουπολίτικο, σκέψη μαρξιστική και πάθος νεανικό, εξελίχθηκε σε μάστορα του νουάρ μυθιστορήματος με πανευρωπαϊκή απήχηση, που γιγαντώθηκε όταν τόλμησε να κάνει μια ανατομία της ελληνικής κρίσης

Εχει πολλούς λόγους ο Πέτρος Μάρκαρης να καμαρώνει για την πολιτική του όσφρηση. Ο πλέον πρόσφατος είναι πως δεν πίστεψε ποτέ τις κυβερνητικές εξαγγελίες ότι η κρίση θα περνούσε σε μια πενταετία. «Και τώρα ακούω βερεσέ τη θριαμβολογία του Πρωθυπουργού. Διότι το πρόβλημα δεν ήταν να πάρουμε το δάνειο. Ηταν, και είναι, το ότι δεν βγαίνει το πρόγραμμα - κάτι που το λένε και οι νομπελίστες Στίγκλιτς και Κρούγκμαν». Ετσι, στο αστυνομικό μυθιστόρημά του που μόλις κυκλοφόρησε μας προκαλεί να αναρωτηθούμε ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις στην κοινωνία μας εάν ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος επέστρεφε στο εθνικό του νόμισμα; Αυτά όμως δεν τα λέει για να κινδυνολογήσει και να κηρύξει την υποταγή στις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες αλλά για να εξηγήσει ότι «η κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με ριζικές αλλαγές και ριζοσπαστικές λύσεις»... τις οποίες, εκείνος τουλάχιστον, δεν βλέπει στον ορίζοντα. Γι' αυτό και επιμένει σε μια πολιτική κριτική από αριστερή, όπως λέει, σκοπιά, η οποία διατρέχει ολόκληρο το μυθιστορηματικό έργο του από το 1995. Ηταν τότε 58 χρόνων και (ξανα)ξεκινούσε για τρίτη φορά τη ζωή του, «όχι από την αρχή, αλλά διαφορετικά», μπαίνοντας στα χωράφια της λογοτεχνίας με πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Χαρίτο. Εναν μικροαστό προϊστάμενο του Τμήματος Ανθρωποκτονιών, τυπικό εκπρόσωπο της παλιάς Ελλαδίτσας ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με τα ανεπούλωτα τραύματα της πρόσφατης ελληνικής Ιστορίας και την παθογένεια της νέας, εκσυγχρονισμένης, Ελλάδας, έχοντας ως μοναδικό όπλο του την επιμονή και την εντιμότητά του.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ. Στα χρόνια που ακολούθησαν την πτώση του συστήματος του «υπαρκτού σοσιαλισμού»,  όταν η ιστορία είχε φτάσει, υποτίθεται, στο τέλος της και ο κανόνας ήταν η  αποπολιτικοποίηση, ο Μάρκαρης θέλησε να επαναφέρει τις κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες στο τραπέζι από έναν πλάγιο δρόμο: τον δρόμο της αστυνομικής πλοκής. Το ίδιο έκαναν εκείνη την εποχή ο Μονταλμπάν στην Ισπανία, ο Ιζό στη Γαλλία, ο Καμιλέρι στην Ιταλία, ο Τάιμπο στο Μεξικό κ.ά. Το 1995 κυκλοφόρησε, λοιπόν, το πρώτο από τα οκτώ έως τώρα μυθιστορήματά του, το «Νυχτερινό δελτίο», όπου μίλησε για τη δύναμη των ΜΜΕ και την εμπορία παιδιών, και συνέχισε μιλώντας για τις διασυνδέσεις ανάμεσα στον κόσμο του ποδοσφαίρου και εκείνον της νύχτας («Αμυνα ζώνης»).

Πριν από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας έγραψε για τα προδομένα οράματα της γενιάς του Πολυτεχνείου, για το αναπτυξιακό «μπουμ» και για το φαινόμενο της διαπλοκής ως αρμό ενός συστήματος χωρίς ηθικά ερείσματα («Ο Τσε αυτοκτόνησε»). Μετά τους Ολυμπιακούς συνέλαβε την ανάδυση του εθνικισμού και της θρησκοληψίας, της τυφλής βίας και του κυνισμού σε μια Ελλάδα-χρηματιστήριο («Βασικός μέτοχος»). Και την τελευταία τριετία  εξερευνά τα «τι» και τα «γιατί» της ελληνικής κρίσης, κερδίζοντας περίοπτη θέση σε μεγάλες ισπανικές, ιταλικές, γαλλικές και γερμανικές εφημερίδες. Ηδη σχολίασε το ντοπάρισμα της ελληνικής κοινωνίας με τα τραπεζικά δάνεια («Ληξιπρόθεσμα δάνεια»), τη φοροδιαφυγή που καλλιεργεί το έδαφος για την ανοχή της κοινωνίας σε σωτήρες τύπου Μπερλουσκόνι, οι οποίοι υπονομεύουν εντέλει τους δημοκρατικούς θεσμούς («Περαίωση»), και έκλεισε την τριλογία με το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία», που κυκλοφόρησε πριν από δύο εβδομάδες. Εδώ, τραβάει στα άκρα μια υπόθεση εργασίας - την επιστροφή στη δραχμή - με στόχο να εμπνεύσει μια δημιουργική αντιμετώπιση της κατάστασης και να ταρακουνήσει τα αριστερά κόμματα. «Η ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνει ότι σε ανάλογες καταστάσεις οι κοινωνίες κάνουν δεξιά στροφή. Γι' αυτό και πιστεύω πως η άνοδος της Χρυσής Αυγής και της Ακροδεξιάς γενικότερα μπορούν να αναχαιτιστούν μονάχα με ένα κοινό πρόγραμμα δράσης της Αριστεράς, το οποίο δυστυχώς δεν υπάρχει. Το σύστημα των κομμάτων αντιδρά σαν εξαρτημένο άτομο, διατεθειμένο να κάνει τα πάντα για να εξασφαλίσει τη δόση του».

ΤΙΤΑΝ, ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΜΠΡΕΧΤ. Δεν μοιάζει ο Μάρκαρης με τους συγγραφείς που εκσφενδονίζουν εκ του ασφαλούς απόψεις για την οικονομία και το μέλλον της χώρας. Και δεν έφτασε τυχαία να λειτουργεί ως παρεμβατικός διανοούμενος, με πανευρωπαϊκή μάλιστα απήχηση. Γνωρίζει τι σημαίνει οικονομική διαχείριση επειδή εργάστηκε ως προϊστάμενος εξαγωγών σε κορυφαία βιομηχανία. Ο πατέρας του τον ήθελε οικονομολόγο κι εκείνος ξεκίνησε σπουδές στην Αυστρία, αλλά τις παράτησε στη μέση προκειμένου να αφιερωθεί στο γράψιμο. Ομως δεν τα κατάφερε τότε. Κι έτσι η πρώτη του ζωή, η τεχνοκρατική, ξεκίνησε το 1965 στα Τσιμέντα Τιτάν, όπου έμεινε έντεκα χρόνια. Γι' αυτό σήμερα έχει την άνεση να λέει ξεκάθαρα (και σε άψογα γερμανικά) στους Γερμανούς που του ζητούν συνεντεύξεις και άρθρα πως «με κάθε νέο πακέτο μέτρων, περικοπών και φόρων, η απόσταση ανάμεσα στο ευρώ και στη δραχμή μειώνεται, διότι η κοινωνία δεν αντέχει άλλο!» Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη: είναι η πολιτική παιδεία του Μάρκαρη και η ταύτισή του με μια γενιά που όλα τα αξιολογούσε και τα ανέλυε πολιτικά. Οι δάσκαλοί του ήταν ο Μαρξ και ο Μπρεχτ, η σκέψη του εξακολουθεί να λειτουργεί μαρξιστικά, και πρωτοέκανε όνομα στα ελληνικά καλλιτεχνικά πράγματα ως ειδήμων και μεταφραστής του Μπρεχτ, που ήταν ευαγγέλιο στα χρόνια της δικτατορίας. «Ο Μαρξ μου έδωσε τα εργαλεία της πολιτικής ανάλυσης και ο Μπρεχτ τον τρόπο να κρατώ την απόσταση του παρατηρητή». Η δεύτερη ζωή του, η θεατρική, αρχίζει το 1971, στα 34 του, με το (μπρεχτικό) θεατρικό έργο του «Η ιστορία του Αλή Ρέτζο» που ανέβηκε από την ομάδα του Ελεύθερου Θεάτρου στο Καλουτά και λειτούργησε ως συλλογική πράξη αντίστασης κατά της χούντας, με εντυπωσιακή επιτυχία. Το 1971 γνώρισε και τον Θόδωρο Αγγελόπουλο κι άρχισε η μακροχρόνια συνεργασία τους, με τη σύμπραξή του στο σενάριο της ταινίας «Μέρες του '36». Από τότε, λέει, είχε να παθιαστεί τόσο πολύ με την πολιτική, και νοσταλγεί εκείνο το κλίμα επειδή «ο κόσμος ζητούσε μια δημοκρατία θεσμική και λειτουργική».

ΠΡΕΣΒΕΥΤΗΣ. Σήμερα ο Μάρκαρης έχει εξελιχθεί σε περιζήτητο και συστηματικό σχολιαστή της ελληνικής υπόθεσης στις τέσσερις γωνιές της Ευρώπης. Το διαβατήριό του είναι τα μυθιστορήματά του, που κερδίζουν τα μεγαλύτερα βραβεία της αστυνομικής λογοτεχνίας, και το «γκελ» που κάνει στο ακροατήριό του, όσο κι αν δυσαρεστεί τους πιο ριζοσπάστες αριστερούς...

ΕΙΠΑΝ  ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ

Πίσω από τα σαρκαστικά σχόλιά του κρύβεται ένας οργισμένος άνθρωπος που δεν μασάει τα λόγια του προκειμένου να καταγγείλει το πελατειακό σύστημα, το οποίο έχει πλέον γιγαντωθεί και καθορίζει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία

Γιαν Πλουγκαστέλ, στη «Μοντ» της 15/8/2012

*********************************** 

2. Πέτρος Μάρκαρης (1937)/Βικιπαίδεια

*****************************

3.  Βίος και Πολιτεία με τον  συγγραφέα Πέτρο Μάρκαρη.  

Παρουσιάζει ο Κώστας Κατσουλάρης. 

 0:00 Εισαγωγή 01:29 Η μοναχική ζωή στη Χάλκη που τον έφερε κοντά με την ανάγνωση 04:25 Το πρώτο κείμενο, ένα μονόπρακτο θεατρικό έργο 05:35 Οι σπουδές στο εξωτερικό και το επίθετο Μαρκαριάν 08:32 Ο καθοριστικός ρόλος του Μπρεχτ στο συγγραφικό του έργο 11:03 Η συνεργασία και η στενή φιλία με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο 14:47 Η δουλειά ως σεναριογράφος στην τηλεόραση 17:20 Η γέννηση του αστυνόμου Χαρίτου 19:57 Η ελληνική μικροαστική οικογένεια 26:35 "Για να γράψω ένα μυθιστόρημα, πρέπει κάτι να με εξοργίσει στην κοινωνία ή την πολιτική" 30:02 Η εξέγερση των Καρυάτιδων 33:38 Η σχέση του με την επικαιρότητα 37:10 Η επιτυχία του αστυνομικού μυθιστορήματος 40:57 Η επιτυχημένη πορεία στο εξωτερικό 50:24 Η αντίσταση των νέων στην κατάρρευση του συστήματος αξιών 52:25 Ερωτήσεις του κοινού

 0:00 Εισαγωγή 01:29 Η μοναχική ζωή στη Χάλκη που τον έφερε κοντά με την ανάγνωση 04:25 Το πρώτο κείμενο, ένα μονόπρακτο θεατρικό έργο 05:35 Οι σπουδές στο εξωτερικό και το επίθετο Μαρκαριάν 08:32 Ο καθοριστικός ρόλος του Μπρεχτ στο συγγραφικό του έργο 11:03 Η συνεργασία και η στενή φιλία με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο 14:47 Η δουλειά ως σεναριογράφος στην τηλεόραση 17:20 Η γέννηση του αστυνόμου Χαρίτου 19:57 Η ελληνική μικροαστική οικογένεια 26:35 "Για να γράψω ένα μυθιστόρημα, πρέπει κάτι να με εξοργίσει στην κοινωνία ή την πολιτική" 30:02 Η εξέγερση των Καρυάτιδων 33:38 Η σχέση του με την επικαιρότητα 37:10 Η επιτυχία του αστυνομικού μυθιστορήματος 40:57 Η επιτυχημένη πορεία στο εξωτερικό 50:24 Η αντίσταση των νέων στην κατάρρευση του συστήματος αξιών 52:25 Ερωτήσεις του κοινού

***************

4. ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΡΚΑΡΗΣ - ΧΩΡΙΣ ΣΚΗΝΙΚΟ

Αστυνομικό διήγημα , σε επιμέλεια της Τιτίνας Δανέλλη, ραδιοσκηνοθεσία και επιμέλεια παραγωγής της Αντέλας Μέρμηγκα, ηχοληψία του Κυριάκου Σιβατζή και αφήγηση του Δημήτρη Πουλικάκου.