1,2,3,4,5,6= Στουτγάρδη
Θεσσαλονίκη
Εντάξει, δεν είμαστε στην εποχή που τις έσερνε
ο αρκουδιάρης από την μύτη και διασκέδαζε
τους μικρούς με το " Δείξτε στον κόσμο
τι κάνει ο γέρος στη γριά!".
Ούτε ασπαζόμαστε την ακραία λογική ορισμένων
οικολόγων να καταργηθούν διά παντός οι ζωολογικοί κήποι.
Αν όμως αυτό το κοτέτσι του Σέιχ Σου είναι
ζωολογικός κήπος, τότε δέχομαινα βάλετε το χαλκά του μαρτυρίου στη δική μου μύτη...
Όταν η Στουτγάρδη, μία πόλη
με τους μισούς κατοίκους από τη δική μας,
διαθέτει εικοσαπλάσιο , σε έκταση, σπίτι υποδειγματικής φιλοξενίας
για τα πάσης φύσεως ζωντανά επί της γης,
εμείς τι προσπαθούμε να δείξουμε;
Ουαί της υποκρισίας και της μακαριότητος,
αγαπητοί δημοτικοί άρχοντες!
Ξαναβλέποντας το θέαμα, ας προσφέρουμε
στους φίλους της στήλης όχι
κουλούρια και γκοφρέτες, όπως κάνουν
ορισμένοι ευσυνείδητοι(;) γονείς στις χαριτωμένες αρκούδες,
αλλά ένα σχετικό με τη μοίρα αυτών των ζώων
ποίημα του Άγγελου Σικελιανού.
Ιερά οδός
Aπό τη νέα πληγή που μ' άνοιξεν η μοίρα
έμπαιν' ο ήλιος, θαρρούσα, στην καρδιά μου
με τόση ορμή, καθώς βασίλευε, όπως
από ραγισματιάν αιφνίδια μπαίνει
το κύμα σε καράβι π' ολοένα
βουλιάζει.
Γιατί εκείνο πια το δείλι,
σαν άρρωστος, καιρό, που πρωτοβγαίνει
ν' αρμέξει ζωή απ' τον έξω κόσμον, ήμουν
περπατητής μοναχικός στο δρόμο
που ξεκινά από την Aθήνα κ' έχει
σημάδι του ιερό την Eλευσίνα.
Tι ήταν για μένα αυτός ο δρόμος πάντα
σα δρόμος της Ψυχής.
Φανερωμένος
μεγάλος ποταμός, κυλούσε εδώθε
αργά συρμένα από τα βόδια αμάξια
γεμάτα αθεμωνιές ή ξύλα, κι άλλα
αμάξια, γοργά που προσπερνούσαν,
με τους ανθρώπους μέσα τους σαν ίσκιους.
Mα παραπέρα, σα να χάθη ο κόσμος
κ' έμειν' η φύση μόνη, ώρα κι ώρα
μιαν ησυχία βασίλεψε. K' η πέτρα
π' αντίκρισα σε μια άκρη ριζωμένη,
θρονί μου φάνη μοιραμένο μου ήταν
απ' τους αιώνες. K' έπλεξα τα χέρια,
σαν κάθισα, στα γόνατα, ξεχνώντας
αν κίνησα τη μέρα αυτή ή αν πήρα
αιώνες πίσω αυτό τον ίδιο δρόμο.
Mα να· στην ησυχία αυτή, απ' το γύρο
τον κοντινό, προβάλανε τρεις ίσκιοι.
Ένας Aτσίγγανος αγνάντια ερχόταν,
και πίσωθέ του ακλούθααν, μ' αλυσίδες
συρμένες, δυο αργοβάδιστες αρκούδες.
Kαι να· ως σε λίγο ζύγωσαν μπροστά μου
και μ' είδε ο Γύφτος, πριν καλά προφτάσω
να τον κοιτάξω, τράβηξε απ' τον ώμο
το ντέφι και, χτυπώντας το με τό 'να
χέρι, με τ' άλλον έσυρε με βία
τις αλυσίδες. K' οι δυο αρκούδες τότε
στα δυο τους σκώθηκαν, βαριά.
H μία,
(ήτανε η μάνα, φανερά), η μεγάλη,
με πλεχτές χάντρες όλο στολισμένο
το μέτωπο γαλάζιες, κι από πάνω
μιαν άσπρη αβασκαντήρα, ανασηκώθη
ξάφνου τρανή, σαν προαιώνιο νά 'ταν
ξόανο Mεγάλης Θεάς, της αιώνιας Mάνας,
αυτής της ίδιας που ιερά θλιμμένη,
με τον καιρόν ως πήρε ανθρώπινη όψη,
για τον καημό της κόρης της λεγόνταν
Δήμητρα εδώ, για τον καημό του γιου της
πιο πέρα ήταν Aλκμήνη ή Παναγία.
Kαι το μικρό στο πλάγι της αρκούδι,
σα μεγάλο παιχνίδι, σαν ανίδεο
μικρό παιδί, ανασκώθηκε κ' εκείνο
υπάκοο, μη μαντεύοντας ακόμα
του πόνου του το μάκρος, και την πίκρα
της σκλαβιάς, που καθρέφτιζεν η μάνα
στα δυο πυρά της που το κοίτααν μάτια!
Aλλ' ως από τον κάματον εκείνη
οκνούσε να χορέψει, ο Γύφτος, μ' ένα
πιδέξιο τράβηγμα της αλυσίδας
στου μικρού το ρουθούνι, ματωμένο
ακόμα απ' το χαλκά που λίγες μέρες
φαινόνταν πως του τρύπησεν, αιφνίδια
την έκαμε, μουγκρίζοντας με πόνο,
να ορθώνεται ψηλά, προς το παιδί της
γυρνώντας το κεφάλι, και να ορχιέται
ζωηρά.
K' εγώ, ως εκοίταζα, τραβούσα
έξω απ' το χρόνο, μακριά απ' το χρόνο,
ελεύτερος από μορφές κλεισμένες
στον καιρό, από αγάλματα κ' εικόνες·
ήμουν έξω, ήμουν έξω από το χρόνο.
Mα μπροστά μου, ορθωμένη από τη βία
του χαλκά και της άμοιρης στοργής της,
δεν έβλεπα άλλο απ' την τρανήν αρκούδα
με τις γαλάζιες χάντρες στο κεφάλι,
μαρτυρικό τεράστιο σύμβολο όλου
του κόσμου, τωρινού και περασμένου,
μαρτυρικό τεράστιο σύμβολο όλου
του πόνου του πανάρχαιου, οπ' ακόμα
δεν του πληρώθη απ' τους θνητούς αιώνες
ο φόρος της ψυχής.
Tι ετούτη ακόμα
ήταν κ' είναι στον Άδη.
Kαι σκυμμένο
το κεφάλι μου κράτησα ολοένα,
καθώς στο ντέφι μέσα έριχνα, σκλάβος
κ' εγώ του κόσμου, μια δραχμή.
Mα ως, τέλος,
ο Aτσίγγανος ξεμάκρυνε, τραβώντας
ξανά τις δυο αργοβάδιστες αρκούδες,
και χάθηκε στο μούχρωμα, η καρδιά μου
με σήκωσε να ξαναπάρω πάλι
το δρόμον οπού τέλειωνε στα ρείπια
του Iερού της Ψυχής, στην Eλευσίνα.
K' η καρδιά μου, ως εβάδιζα, βογκούσε:
"Θά 'ρτει τάχα ποτέ, θε νά 'ρτει η ώρα
που η ψυχή τής αρκούδας και του Γύφτου,
κ' η ψυχή μου, που Mυημένη τηνε κράζω,
θα γιορτάσουν μαζί;"
Kι ως προχωρούσα,
και βράδιαζε, ξανάνιωσα απ' την ίδια
πληγή, που η μοίρα μ' άνοιξε, το σκότος
να μπαίνει ορμητικά μες στην καρδιά μου,
καθώς από ραγισματιάν αιφνίδια μπαίνει
το κύμα σε καράβι που ολοένα
βουλιάζει. Kι όμως τέτοια ως να διψούσε
πλημμύραν η καρδιά μου, σα βυθίστη
ως να πνίγηκε ακέρια στα σκοτάδια,
σα βυθίστηκε ακέρια στα σκοτάδια,
ένα μούρμουρο απλώθη απάνωθέ μου,
ένα μούρμουρο,
κ' έμοιαζ' έλεε:
"Θά 'ρτει."
Άγριες συμπλοκές μεταξύ φοιτητών στη Νομική Αθηνών,
Απονομή Κρατικών λογοτεχνικών Βραβείων 1994..jpg)
David Lynch (1946- )
Edward Albee ( 1928- )
Ουδεμία πρόθεση έχουμε να απλώσουμε χέρι στα μυαλά σας.
1942
1946
1978. Η τελευταία φωτογραφία του Αλεξάνδρου,
Κυριακή πρωί και , επιστρέφοντας με τις εφημερίδες
"Θεέ μου , ποιος θα με φυλάξει από τους ανελλήνιστους;"
Είδος σπάνιο, ανήκον στη συνομοταξία
Η καταγγελία της δουλικής υποταγής και της συναλλαγής.
1,2,3,4,5,6= Στουτγάρδη
Θεσσαλονίκη
Από μπρος κούκλα, από πάνω πανούκλα!
Δυστυχία, υποταγή και περηφάνια υπάρχουν σε κάθε συναλλαγή και μπερδεύονται στα βήματά σου. Το ίδιο απλά συναντάς ανθρώπους «μεγάλους» και ανθρώπους άσχετους.
Η φωτιά, έχοντας ολοκληρώσει το έργο της στο
Πυκνός μαύρος καπνός υψώνεται πάνω από τα
Μερική άποψη της πόλης μετά την πυρκαγιά
Το τμήμα της πόλης που καταστράφηκε
Αρχίας
Μέχρι τώρα ξέραμε τα "τυφλά" παράθυρα.
Ευχαριστούμε για τις καθυστερημένες ευχές σας!
Βρε μανία που έχουν με τους τοίχους αυτά τα παιδιά!
WWW.r.s.f.org
Σου τη φέραμε, σου τη φέραμε! 
