«Έχω πει μερικές φορές στον εαυτό μου ότι αν υπήρχε μία μόνο πινακίδα στην είσοδο κάθε εκκλησίας που να απαγόρευε την είσοδο σε οποιονδήποτε με εισόδημα πάνω από ένα συγκεκριμένο ποσό , θα γινόμουν αμέσως χριστιανή» . Σιμόν Βέιλ, Γαλλίδα φιλόσοφος και πολιτική ακτιβίστρια (1909-1943)
H Alla Nazimova ως Hedda Gabler, 1907 (Πηγή: Wikipedia)
Η Έντα Γκάμπλερ, γυναίκα , με τραυματισμένη νιότη, γεμάτη έπαρση, έντονα πάθη και απωθημένα για μια ονειρεμένη, συναρπαστική ζωή, επιβάλλει στον εαυτό της , σαν τιμωρία περισσότερο και λιγότερο ως διέξοδο, τον γάμο με το Γιέργκεν
Τέσμαν, άνθρωπο άβουλο και πληκτικό , δοσμένο στη μελέτη μιας άχρηστης επιστήμης .
Η Έντα , αμέσως μετά μετά την επιστροφή του ζευγαριού από το γαμήλιο ταξίδι, νιώθει ότι είναι εγκλωβισμένη σε μια ασφυκτικά ανιαρή ζωή και αποφασίζει να διασκεδάσει την πλήξη της παίζοντας με τους ανθρώπους που την περιβάλλουν σαν να είναι μαριονέτες.
Αλλοπαρμένη , εγωίστρια, ζηλόφθονη και μνησίκακη , θα αναστατώσει με τις ίντριγκές της τρεις άντρες, θα εξωθήσει στο θάνατο το παλιό εραστή της , για να οδηγηθεί αυτοβούλως στην αυτοκτονία , όταν θα δει να μη πραγματοποιούνται τα σενάρια ζωής που έχει με διαστροφική δεξιοτεχνία σκηνοθετήσει για ανθρώπους που δεν αγάπησε .
Έχει ο καθένας μας πέρα απ’ το φθόνο Έναν άνθρωπο για τον εαυτό του και μόνο Άλλον άνθρωπο που του απλώνει φυλλωσιά Χωρίς να ’ναι δένδρο ή ομπρέλα, μοναχά δροσιά
Τον κρατάει κρυφόν από τον κόσμο, αλλά Ο ίδιος τις νύχτες τον αγγίζει απαλά Κι ας είναι άυλος όμως μεσουρανεί Στα χαρούμενα όνειρα σε χρώμα ουρανί
Γιατί ο άυλος στ’ όνειρο γίνεται υπαρκτός Πιάνεις το σώμα του, τα στήθη, εκτός Αν χάσεις ποτέ το αόρατο νήμα Θα μείνεις μόνος, με τα δάκρυα και τη ρίμα
Το E Depois do Adeus (Και μετά το Αντίο ) είναι ένα τραγούδι
που ηχογράφησε ο Πορτογάλος τραγουδιστής Paulo de Carvalho. Το τραγούδι
γράφτηκε από τον José Calvário και τον José Niza. Είναι πιο γνωστό ως η
πορτογαλική συμμετοχή στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 1974, που πραγματοποιήθηκε στο Μπράιτον, αφού κέρδισε το Φεστιβάλ da Canção 1974. Το τραγούδι θα προβληθεί στις 24 Απριλίου 1974 στις 10:55 μ.μ. , στο
ραδιοφωνικό σταθμό Emissores Associados de Lisboa, ήταν ένα από τα δύο
μυστικά σήματα που προειδοποίησαν τους επαναστάτες και τους στρατιώτες
να ξεκινήσουν την
1. Τα κυβερνητικά παιδία δέρνει. Αυτό το ξέρουμε καλά ήδη από το περασμένο καλοκαίρι , ιδιαίτερα όσοι είχαν την ατυχία να πέσουν στα χέρια τους . Το ένιωσε επίσης στο πετσί του ο δυστυχής δικυκλιστής, τον οποίο έκανε τουλούμι στο ξύλο η φρουρά του διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου (και ανιψιού) του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το αυτοκίνητο του "μεγάλου" πέρασε τη διασταύρωση με κόκκινο και παρά λίγο να στείλει στον άλλο κόσμο τον δικυκλιστή, αλλά αντί να του ζητήσουν συγγνώμη για την εγκληματική αμέλειά τους , τον έδειραν από πάνω.
Πρακτικές Ντάλτον στην άγρια δύση του κέντρου της Αθήνας . Επιβάλλονται από τους ΛουκιΛούκηδες ενός συνεργάτη (και ανιψιού) του κορυφαίου των "αρίστων" που μας κυβερνούν.
Το βίντεο είναι αψευδής μάρτυς του γεγονότος. Ο τίτλος του οφείλεται προφανώς σε λαθεμένη πληροφόρηση.
2. Κεραμέως: Θρησκόληπτη, οπισθοδρομική , εχθρός της Δημόσιας Παιδείας, επικίνδυνη για την υγεία μας. Μερικά δείγματα γραφής της χρηστής ηγεσίας της : έδωσε γην και ύδωρ στην Εκκλησία και την παραπαιδεία , αυξάνει τον αριθμό των μαθητών στις τάξεις εν μέσω κορωνοϊού, συγχωνεύει τμήματα με βάση τον αυξημένο αριθμό μαθητών , δεν επιτρέπει το "σπάσιμο" των τάξεων σε τμήματα και διώχνει τους "υπεράριθμους" μαθητές σε όμορα σχολεία , αναστατώνοντας τη ζωή τους, καταργεί τη χρησιμότατη Κοινωνιολογία, επαναφέρει τα άχρηστα Λατινικά, απαγορεύει στους άνω των 17 ετών να φοιτήσουν στα Επαγγελματικά Λύκεια. Το πιο επικίνδυνο: ανοίγει ξανά τα σχολεία και εκθέτει μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς στον κίνδυνο να νοσήσουν και να διασπείρουν τον θανατηφόρο σε όλους.Τι να πω ; Μπροστά στη βλακεία, ακόμα και ο Θεός της Κεραμέως είναι ανίσχυρος.
ΖΗΤΩ !
Ομιλώ ντεκλαρέ, ευθέως: Παιδεία όρθρου βαθέως
Εκάς η κοινωνιολογία, τα Λατινικά οπίσω ταχέως
Ο πόλεμος κατά της Προόδου διαρκής, λυσσαλέος
Ζήτω ο νέος Μεσαίων της υπουργού Κεραμέως!
3.
ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΑΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΝ ΙΑΒΕΡΗ!
Σοφία Νικολάου, δικηγόρος, μέλος της Ν.Δ. , Γενική Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής
Η κυρία γράφει Ιστορία. Με την συνειδητή (αλλά αορίστως αιτιολογημένη) απόφασή της να στείλει στα πρόθυρα του Θανάτου τον Βασίλη Δημάκη γράφει με μελανά γράμματα και τη δική της προσωπική ιστορία. Ο ποινικός κρατούμενος , καταδικασμένος για βαριά και κατά συρροήν εγκλήματα , έχει αποφασίσει εδώ και χρόνια να γυρίσει σελίδα στη ζωή του και να ακολουθήσει τον ανηφορικό και και κακοτράχαλο δρόμο της κοινωνικής επανένταξης. Να γίνει ένας σύγχρονος Γιάννης Αγιάννης , μέσα από τη διαρκή προσωπική του μορφωτική αναβάθμιση. Οι σπουδές είναι πλέον στάση ζωής αταλάντευτη , πορεία διαρκής και ακαταπόνητη με λαμπρά ρεκόρ.
Ο Βασίλης Δημάκης κινδυνεύει να πεθάνει ή , ακόμα κι αν ακόμα σωθεί, να υποστεί ανήκεστη βλάβη.
Η ευθύνη δε βαραίνει μόνο τους ώμους της πεισματάρας , καχύποπτης και ιδεόληπτης δικηγόρου, που το κόμμα τη συμπεριέλαβε στους "αρίστους" για να μας κυβερνήσουν.Η θατσερικών αντιλήψεων κυρία προφανώς εκτελεί εντολές, που εκπορεύονται άνωθεν και έχουν ως πυρήνα τους την ξεπερασμένη σωφρονιστική αντίληψη "Μια φορά αμάρτησες; Για πάντα θα είσαι αμαρτωλός! Ούτε ο Νιαγάρας μπορεί να σε ξεπλύνει".
Το δόγμα "Νόμος και Τάξη" στη χειρότερη εκδοχή του. Που επιβάλλεται από αυτούς που βαρύνονται με χιλιάδες, μικρά και μεγάλα, εγκλήματα , που προκάλεσαν τη χρεοκοπία και έσπρωξαν στην παραβατικότητα χιλιάδες απελπισμένους. Αυτοί οι ηθικοί και οικονομικοί εγκληματίες του "λευκού κολάρου" είναι όχι μόνο ελεύθεροι αλλά με τη βοήθεια των ολιγαρχών του πλούτου και των ΜΜΕ που διαθέτουν , έγιναν ξανά κυβερνήτες του τόπου .
Τώρα κουνάνε το δάχτυλο στον αριστούχο Βασίλη Δημάκη , λέγοντας "Το Κράτος δεν εκβιάζεται από εγκληματίες, δεν υποκύπτει σε αιτήματα κακούργων του κοινού ποινικού δικαίου."
Προβληματισμός για το άνοιγμα των σχολείων στη Γερμανία
Επισκόπηση τύπου της Γερμανίας
Μαρία Ρηγούτσου
Πηγή: dw.com (Ντόιτσε Βέλε)
Ο προβληματισμός και οι διαφορετικές απόψεις που
επικρατούν σχετικά με το άνοιγμα των σχολείων καθώς και άρθρο που κάνει
λόγο για "εξωραϊσμό" της κατάστασης στην Ελλάδα στον γερμανικό Τύπο.
Το άνοιγμα των σχολείων στη Γερμανία είναι το θέμα που απασχολεί σήμερα κατά κύριο λόγο τον γερμανικό Τύπο. Η SüddeutscheZeitung
γράφει: «Στα χαρτιά του υπουργού Παιδείας φαίνεται πανεύκολο: οι τάξεις
θα χωριστούν, οι μαθητές και οι μαθήτριες θα πλένουν τα χέρια τους, θα
κάθονται σε απόσταση ο ένας από τον άλλο κι έτσι θα ξεκινήσουν τα
μαθήματα από τη Δευτέρα. Αλλά πώς θα γίνει αυτό; Ποιος θα προσέχει ότι
δυο φίλοι που έχουν να ειδωθούν καιρό δεν θα κάτσουν δίπλα στο
λεωφορείο; Σε τι ωφελεί τα θρανία να είναι σε απόσταση και στο διάλειμμα
να πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο; Υπάρχουν αρκετοί καθηγητές για
επιτήρηση; Ποιος θα αποφασίζει εάν τα μέτρα είναι επαρκή;».
Και η
εφημερίδα συνεχίζει: «Ίσως η χώρα να κάνει ένα λάθος με τη χαλάρωση των
μέτρων. Ίσως οι πολιτικοί να έπρεπε να δώσουν περισσότερο χρόνο. Σε τι
χρησιμεύει να ανοίξεις τα σχολεία όταν πάλι χρειαστεί να τα κλείσεις
σύντομα και για μεγαλύτερο διάστημα από ότι μέχρι σήμερα; Θα είχε
μεγαλύτερη σημασία να δοθεί προσοχή σε μαθητές με πιο περιορισμένες
δυνατότητες ώστε να πάρουν δανεικούς φορητούς υπολογιστές και να έχουν
τη δυνατότητα για βοηθητικό μάθημα μέσω τηλεδιάσκεψης. Η δικαιοσύνη στην
παιδεία είναι πιο επιτακτική από μια δήθεν επιστροφή στην
κανονικότητα».
Απαιτούμε περισσότερα απ' αυτούς που κινδυνεύουν λιγότερο;
Για το άνοιγμα των σχολείων και των παιδικών σταθμών η FrankfurterAllgemeineZeitung
έχει διαφορετική άποψη: «Ίσως ανήκει στις διαστροφές αυτού του ιού
Sars-CoV-19 να απαιτεί τα περισσότερα από αυτούς που κινδυνεύουν
λιγότερο. Τα παιδιά και οι έφηβοι διατρέχουν μειωμένο κίνδυνο να
αρρωστήσουν βαριά και όμως πρέπει να περιοριστούν πολύ. Υπάρχει ο
κίνδυνος μιας τεράστιας κοινωνικής έκρηξης. Οι γονείς φωνάζουν όλο και
περισσότερο ότι εδώ και εβδομάδες κρατούν τα παιδιά στο σπίτι
φυλακισμένα. Οι γιατροί υπενθυμίζουν τους κινδύνους από το κλείσιμο των
παιδικών σταθμών και των σχολείων: ψυχολογική επιβάρυνση, διαφορές στην
εκμάθηση της σχολικής ύλης, αντιπαραθέσεις στην οικογένεια μέχρι και
άσκηση βίας. Και όλα αυτά χωρίς αξιόπιστα στοιχεία ότι υπάρχει κίνδυνος
μετάδοσης του ιού από τα παιδιά». Εξωραϊσμένη η πραγματικότητα του κορωνοϊού στην Ελλάδα;
Μήπως η κατάσταση δεν είναι τόσο ρόδινη;
Με το θέμα της αντιμετώπισης της πανδημίας του κορωνοϊού στην Ελλάδα ασχολείται άρθρο στην εφημερίδα Nordwest. Το
άρθρο αναφέρεται στον χαμηλό αριθμό κρουσμάτων και θανάτων από τον
Covid 19, ωστόσο θεωρεί πως πίσω από όλα αυτά κρύβεται «ένας πολύ
σκληρός υπολογισμός. Σ’ αυτόν όμως ελλοχεύουν και οι κίνδυνοι – μεταξύ
άλλων και για τουρίστες που προσελκύονται με ανέντιμο τρόπο».
Το
άρθρο κάνει λόγο για «εξωραϊσμένη πραγματικότητα» και αναφέρει: «Οι
αριθμοί έχουν πολύ μικρή σχέση με την πραγματικότητα. Ο λόγος: μέχρι τις
26 Απριλίου, ακριβώς 60 ημέρες μετά το πρώτο διαπιστωμένο κρούσμα
κορωνοϊού στην Ελλάδα, είχαν διενεργηθεί 64.608 εργαστηριακά τεστ. Αυτό
αντιστοιχεί σε περίπου 1.000 τεστ την ημέρα. Είναι γελοία χαμηλό. Ακόμη
είναι άγνωστο πόσα τεστ έγιναν περισσότερες φορές σε έναν άνθρωπο. Η
Ελλάδα στον τομέα του κορωνοϊού δεν έχει δυνατότητες για τεστ. Ο
Μητσοτάκης, ο Τσιόδρας και οι υπόλοιποι ενεργούν με το σκεπτικό «χωρίς
τεστ δεν υπάρχουν και κρούσματα».
Αγωνία για τον τουρισμό
Το
άρθρο επισημαίνει πως ο πραγματικός αριθμός κρουσμάτων είναι πολύ
υψηλότερος σε σύγκριση με τις χώρες που κάνουν πολλά τεστ και
επισημαίνει πως πίσω από όλα αυτά κρύβεται η προσπάθεια προσέλκυσης
τουριστών: «Πραγματικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ξεκινήσει να
παρουσιάζει την Ελλάδα σαν έναν ιδανικό τουριστικό προορισμό για ξένους
τουρίστες. Ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Άδωνις Γεωργιάδης δεν παύει να διαλαλεί
πως ‘η Ελλάδα θα είναι ο μεγάλος κερδισμένος της κρίσης στη φετινή
τουριστική χρονιά’».
Και η εφημερίδα καταλήγει: «Συμπέρασμα:
καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη δεν εξαρτάται τόσο πολύ από τον τουρισμό όσο
η Ελλάδα. Εάν δεν έρχονταν οι τουρίστες, οι οικονομικές συνέπειες για
την Ελλάδα θα ήταν καταστροφικές. Μόλις η Ελλάδα είχε αρχίσει να
ανακάμπτει. Αυτό για την Ελλάδα, τη βασίλισσα του χρέους στην Ευρώπη,
είναι ένα σκληρό χτύπημα. Με τον ελληνικό μύθο για θριάμβους ενάντια
στον κορωνοϊό θέλουν τώρα οι εξυπνάκηδες στην Αθήνα να σώσουν προφανώς
ό,τι ακόμα σώζεται. Εάν κάτι τέτοιο είναι ανεύθυνο απέναντι στους
τουρίστες, λίγο φαίνεται να τους νoιάζει». Μαρία Ρηγούτσου
Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που εξετάζει τη Ζώνη Αποκλεισμού του
Τσερνόμπιλ στην Ουκρανία και την υπόγεια κουλτούρα που ανθεί στα
ερείπια. Τρεις δεκαετίες έπειτα από την πιο διαβόητη πυρηνική καταστροφή
στην ιστορία, η φύση έχει επιστρέψει εκμεταλλευόμενη την απουσία
ανθρώπων. Παράλληλα, παράνομοι τυχοδιώκτες περιπατητές, γνωστοί ως
«stalkers», λάτρεις των ακραίων σπορ, καλλιτέχνες και εταιρείες
ξενάγησης έχουν ξεκινήσει να εξερευνούν εκ νέου το απόκοσμο,
μετα-αποκαλυπτικό τοπίο.
Η ταινία μάζεψε πάνω από 10.000 θεατές στην πρώτη εβδομάδα διάθεσης
από τις 16 Απριλίου και το ντοκιμαντέρ παραμένει διαθέσιμο για δωρεάν
θέαση στο διαδίκτυο, με υπότιτλους στα αγγλικά και σε μία σειρά από
άλλες γλώσσες — δυστυχώς όχι στα ελληνικά.
Πρόκειται για την όγδοη μεγάλου μήκους ταινία της σκηνοθέτη Iara Lee,
η οποία έλκει την καταγωγή της από τη Βραζιλία και την Κορέα. Είναι
ιδρύτρια και διευθύντρια του Cultures of Resistance Network,
ενός οργανισμού που προωθεί την παγκόσμια αλληλεγγύη, συνδέει και
στηρίζει ακτιβιστές, εκπαιδευτικούς, αγρότες και καλλιτέχνες για να
χτίσουν έναν πιο δίκαιο και ειρηνικό κόσμο μέσω δημιουργικής αντίστασης
και μη βίαιης δράσης.
H Ιara Lee ήταν η μοναδική δημοσιογράφος που κατάφερε να διασώσει
υλικό από τη δολοφονική επέμβαση του ισραηλινού στρατού στο πλοίο Mavi
Marmara που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στην αποκλεισμένη Γάζα.
Add to Phrasebook
No word lists for English -> Greek...
Create a new word list...
Copy
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του να μην ξεχωρίζεις την κωλοφαρδία από την ικανότητα
Πηγή: antapocrisis.gr
Προς το παρόν τη σκαπουλάραμε. Κάποιοι αρνούνται να καταλάβουν τόσο
το «προς το παρόν» όσο και ότι τη «σκαπουλάραμε». Η πανδημία στην Ελλάδα
όντως εξελίχθηκε ακολουθώντας το καλό σενάριο. Υποστηρίζουμε ότι αυτό
οφείλεται, πρώτον, στην πολύ καλή μας τύχη, δεύτερον, στην οικονομική
και κοινωνική «καθυστέρηση» της χώρας σχετικά με τη Δυτική Ευρώπη, και
τρίτον, στον τρόμο που προκάλεσε η συνειδητοποίηση της απογύμνωσης του
ΕΣΥ μετά από μια δεκαετή επιχείρηση διάλυσής του. Πολύ λιγότερο –έως
καθόλου- έπαιξε ρόλο ο βαθμός προετοιμασίας, η ετοιμότητα ή η ικανότητα
της πολιτικής ηγεσίας. Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ λένε το ακριβώς αντίθετο,
αλλά ποτέ δεν φημίστηκαν για τη σχέση τους με την αλήθεια.
[..................................................] Και η ερώτηση είναι τι από όλα τα παραπάνω οφείλεται στη
διορατικότητα, την ικανότητα, την απαράμιλλη ηγεσία, το κύρος παγκόσμιας
εμβέλειας του …Κυριάκου Μητσοτάκη;
Απολύτως τίποτα.
Η αντίδραση του Έλληνα πρωθυπουργού (αλλά και του Βούλγαρου, του
Αλβανού ή του Πολωνού) να επιβάλουν λοκ ντάουν, μαζί, ή λίγο αργότερα
από τις περισσότερο πληγείσες χώρες, ήταν λογική και αναμενόμενη. Εκτός
και αν τη συγκρίνουμε με την καταρχήν μακαριότητα του Μπόρις Τζόνσον ή
με τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος χθες 23/4 πρότεινε τις …ενέσεις
απολυμαντικού ως ενδεχόμενη θεραπεία. Ελπίζουμε να μην τον πάρει κανείς
στα σοβαρά και αυτοκτονήσει με ενδοφλέβια ένεση αιθυλικής αλκοόλης.
Εάν πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Έλληνα πρωθυπουργό ότι δεν είναι σαν
τον Τραμπ, να το αναγνωρίσουμε. Ωστόσο και τα μεγέθη και τα
διακυβεύματα και οι δικλείδες ασφαλείας είναι διαφορετικές. Και φυσικά
δεν υπάρχει Έλληνας πολιτικός, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων, που να μην
καταλαβαίνει ότι η επί δεκαετίες απαξίωση του ΕΣΥ, δεν προσφέρει τη
δυνατότητα υγειονομικών πειραμάτων για τις αντοχές του.
Πού θα κρινόταν η πολιτική ηγεσία πέρα από την καλή τύχη της χώρας ή
και τους αντικειμενικούς οικονομικούς και κοινωνικούς δείκτες, που δεν
την εξέθεσαν γρήγορα στην επιδημία;
Μα στην πρόβλεψη, στην προνοητικότητα, στην έγκαιρη προμήθεια υλικών, στην ισχυροποίηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Αυτό όμως είναι ένα άλλο τεράστιο ζήτημα. Όταν ανοίξει, πρέπει να δούμε πότε η Ελλάδα ξεκίνησε να αναζητά
αναπνευστήρες, μάσκες, μέσα ατομικής προστασίας, αντιδραστήρια για
μοριακό έλεγχο. Αν το έκανε από τα τέλη Ιανουαρίου – αρχές Φεβρουαρίου,
να δώσουμε συγχαρητήρια στον Μητσοτάκη και στον Κικίλια. Αν το έκανε από
τις αρχές και τα μέσα Μαρτίου, ας κάνουμε το σταυρό μας για την επόμενη
υγειονομική κρίση.
Όσο για τη βασική αρμοδιότητα της κυβέρνησης που είναι η θωράκιση του συστήματος υγείας;
Εδώ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.
Να αναφέρουμε μόνο τη δήλωση του υφυπουργού Κοντοζαμάνη ότι οι 381
(όλοι κι όλοι) γιατροί που προσλήφθηκαν ως συμβασιούχοι είναι …«πολύ
παραπάνω από αυτούς που χρειάστηκε το σύστημα». Τη στιγμή που τα
οργανικά κενά γιατρών στο ΕΣΥ είναι πάνω από 5.000 θέσεις. Και την
περίοδο που το νούμερο ένα καθήκον της κυβέρνησης θα όφειλε να είναι η
κατακόρυφη αύξηση της δυναμικότητας και των δυνατοτήτων της Δημόσιας
Υγείας, των νοσοκομείων, της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, του
μηχανισμού μαζικού διαγνωστικού ελέγχου κοκ.
Πολύ περισσότερο όταν τα πρόσφατα κρούσματα σε δομές προσφύγων και
ιδιωτικές κλινικές δείχνουν ότι -και στην Ελλάδα- τίποτα δεν έχει
τελειώσει. Τι σημαίνουν όλα αυτά για την επόμενη μέρα;
Μα πολύ απλά ότι η τύχη ή οι οικονομικοί και κοινωνικοί παράγοντες
που δεν τοποθετούν τη χώρα στον πίνακα με τις υψηλές απώλειες, δεν
οφείλονται στην πολιτική της ηγεσία.
Αυτό θα είχε δευτερεύουσα σημασία γιατί δεν μας αφορά το εκλογικό
παιχνίδι φθοράς ή κέρδους Μητσοτάκη – Τσίπρα. Μακάρι να συνεχίσει η
πανδημία να εξελίσσεται με το καλύτερο δυνατό σενάριο κι ας κερδίζει
δημοσκοπικά ο οποιοσδήποτε.
Μας αφορά όμως η υγεία του λαού. Και το αν αυτή επαφίεται στην καλή μας τύχη ή στη γεωγραφική και οικονομική θέση της χώρας.
Η Ελλάδα πρέπει να βγει σταδιακά, προσεκτικά, και με ύψιστο κριτήριο
τη δημόσια υγεία, από το λοκ ντάουν. Προϋποθέτει όμως αυτό, πέρα από την
καλή μας την τύχη που μας επέτρεψε προς το παρόν να τη σκαπουλάρουμε,
την πλήρη ανταπόκριση στις απαιτήσεις μιας ισχυρής υγειονομικής άμυνας
σε όφελος του λαού και της χώρας. Και τη συνείδηση ότι δεν είναι σοβαρή
πολιτική η “ελπίδα” να τη σκαπουλάρουμε εσαεί. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ:
I walk along the street of sorrow The boulevard of broken dreams Where gigolo and gigolette Can take a kiss without regret So they forget their broken dreams You laugh tonight and cry tomorrow When you behold your shattered schemes And gigolo and gigolette Wake up to find their eyes are wet With tears that tell of broken dreams Here is where you'll always find me Always walking up and down But I left my soul behind me In an old cathedral town The joy that you find here, you borrow You cannot keep it long it seems But gigolo and gigolette Still sing a song and dance along The boulevard of broken dreams Da da da da da da da da
The joy that you find here, you borrow You cannot keep it long it seems But gigolo and gigolette Still sing a song and dance along The boulevard of broken dreams
O Σεΐφ Ουάνλι (1906-1979) είναι ένας από τους πρώτους καλλιτέχνες που εισήγαγαν τη σύγχρονη τέχνη στην ιστορία των αιγυπτιακών έργων ζωγραφικής. Διάφορα μοντερνιστικά ρεύματα , όπως ο κυβισμός, διατρέχουν από πολύ νωρίς τους πίνακές του , δείχνοντας έτσι την επιρροή του από τον Ιταλό δάσκαλό του Οτορίνο Μπίκι και τη Σχολή της Μπαρμπιζόν, ενώ προς το τέλος της ζωής του στράφηκε περισσότερο προς την τεχνική του φωβισμού.
Συμμετείχε σε περισσότερες από 17 εκθέσεις, αφήνοντας πίσω του πολλούς πίνακες μοιρασμένους σε διάφορα μουσεία στην Αίγυπτο.
Κέρδισε το Αιγυπτιακό Κρατικό Βραβείο το 1973, και αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας από την Ακαδημία Τεχνών, το 1977.
Ο Ουάνλι γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια από οικογένεια τουρκικής καταγωγής, σπούδασε τέχνη στον Εθνικό Σύλλογο Καλών Τεχνών στην Αλεξάνδρεια και , στη συνέχεια, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο στούντιο του Ιταλού καλλιτέχνη Otorino Becchi.
Πέθανε σε ηλικία 72 ετών στη Σουηδία, αλλά το όνομά του πέρασε στην αιωνιότητα μέσω ενός μουσείου που φέρει το όνομά του στην Αλεξάνδρεια.
"Seif was a prolific artist who produced more than a thousand paintings, as well as numerous drawings and sketches. His early works are inspired by the use of the light and gentle strokes of his Italian professor, Ottorino Bicchi, who was close to the Italian Macchiaioli and the École de Barbizon. Later in his career, Seif used larger surfaces of bold colors and exercised greater freedom in his compositions, both of which brought him closer to Fauvism.
Seif was fascinated by the performance arts and depicted scenes of circus, ballet, opera, music concerts, bull-fighting as well as all types of sports, including horse races. He represented the life of the performers on stage and backstage by expressing their vivid and dynamic movements. His fascination with performance arts also led him to design several sets for theater and opera productions in Egypt. He painted numerous views of traditional Nubian villages before they were flooded, as well as many landscapes of Egypt and all the countries he visited, including Spain, France, Italy, Yugoslavia, Poland and Russia. Seif is also the author of a series of self-portraits that reflect his sense of humor and derision. Following the death of his brother, Adham, which affected him profoundly, he introduced a darker palette of colors and shades in his paintings. His works can be seen at the Seif and Adham Wanly Museum hosted in the villa of the Mahmoud Saïd Museum in Alexandria, the Museum of Fine Arts in Alexandria, the Museum of Egyptian Modern Art in Cairo, the Mathaf Arab Museum of Modern Art in Doha, as well as in numerous private collections around the world."
1. Τα κυβερνητικά παιδία παίζει, αλλά δεν παίζει καλά για τον Πολιτισμό , ο οποίος , αν κρίνουμε από τον γκρίζο νέο βίο αλλά και την κατάμαυρη πολιτεία τους , δεν αποτελεί δα και καμιά σοβαρή προτεραιότητα.
Από δω και μπρος , αποφάσισαν, ανοιχτά θα είναι μόνο τα βιβλιοπωλεία , οι αρχαιολογικοί χώροι και τα θερινά σινεμά. Αλλά πώς θα περάσει αυτό το καλοκαίρι χωρίς καμία θεατρική ή μουσικοχορευτική παράσταση, δίχως καμία συναυλία, καμία εικαστική εκδήλωση ; Τι θα απογίνουν οι χιλιάδες καλλιτέχνες που θα μείνουν άεργοι και άνεργοι; Οι ηθοποιοί , οι μουσικοί , οι χορευτές , οι εικαστικοί πώς θα δείξουν τη δουλειά τους; Πώς θα τα βγάλουν πέρα; Με αέρα; Ο αέρας δεν τρώγεται.
Θα μου πείτε: "Και τι το νοιάζει το κατ΄όνομα Υπουργείο Πολιτισμού αν οι περισσότεροι καλλιτέχνες θα πεινάσουν; Συνηθισμένοι στην αφαγία είναι , εδώ και δέκα χρόνια, από τις αναδουλειές που τους έφεραν τα Μνημόνια. Γι΄αυτό δεν τους συμπεριέλαβε στα έκτακτα επιδόματα των 800 ευρώ. Δε θα ξέρουν τι να τα κάνουν, πώς θα τα ξοδέψουν, όπως λέει ο ακατανόμαστος . Εδώ ο κόσμος χάνεται κι οι καλλιτέχνες χτενίζονται!"
Πράγματι, η χρεοκοπία της χώρας έβαλε σε δεύτερη μοίρα την Τέχνη στην ιεράρχηση των αναγκών μας κι αυτό έφερε σε τραγική κατάσταση τους υπηρέτες της . Μόνο οι ελάχιστοι των κρατικών θεσμών και των δήμων συμβασιούχοι καλλιτέχνες είχαν ή εξακολουθούν να έχουν κάποιο μεροκάματο. Τα μπον φιλέ, βλέπετε, τα τρώνε οι πασίγνωστες βεντέτες και οι "κολλητοί, που γλείφουν εξουσίες και ιδρύματα για να επιβιώνουν. Δείτε λ.χ. στις εκδηλώσεις των ευαγών εφοπλιστικών Ιδρυμάτων πόσες φορές εμφανίζονται τα ίδια πρόσωπα και θα καταλάβετε τι σας λέω
Όμως τώρα τα πράματα είναι τραγικά. Πρέπει να βρεθεί επειγόντως κάποια φόρμουλα, κάποιο "πρωτόκολλο" αρμονικής συνύπαρξης της Τέχνης με την Υγεία , για μια σοβαρή και οργανωμένη πολιτική στήριξης των καλλιτεχνών, προκειμένου να μη νεκρωθεί η καλλιτεχνική ζωή το καλοκαίρι που είναι προ των πυλών.
Ύψιστη μεν αξία η ζωή , αλλά χωρίς την Τέχνη ο βίος μας , την καλοκαιρινή περίοδο , θα είναι αφόρητος. "Βίος ανεόρταστος, μακρὰ οδὸς απανδόκευτος" , πίστευε ο Δημόκριτος. Δίκιο δεν είχε, κυρία Μενδώνη; Ή πέρα βρέχει για σας;
2. Αχ αυτή η ιστορία με την "προβολή άπαξ" μίας μαγνητοσκοπημένης παράστασης κάποιου κρατικού, δημοτικού, ιδρυματικού θεσμού! Πολύ με έχει κουράσει.
Μου θυμίζει το ανέκδοτο με τα κεφάλια μέσα και τα κεφάλια έξω από το βόθρο της κόλασης για να πιουν μια κόκα κόλα οι κολασμένοι.
Όλη τη βδομάδα κλεισμένοι στη στρούγκα του σπιτιού , περιμένοντας με αδημονία να ανοίξει η πλατφόρμα του ελεήμονος οργανισμού , για να δούμε στην προκαθορισμένη ώρα της μίας και μοναδικής μέρας την πολυπαινεμένη, τη συγκλονιστική , την απαράμιλλη παράσταση κάποιου έργου που σκηνοθέτησε ο/η Τάδε περίφημος/η σκηνοθέτης/τρια και, όταν παίχτηκε, είχε σημειώσει θριαμβευτική επιτυχία.
Αν δεν μπορείς , για οποιοδήποτε λόγο ή απλώς γιατί δεν έχεις διάθεση εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα , εκείνη την καθορισμένη ώρα , να δεις την παράσταση , τότε, φίλε, Sorry , αλλά την έχασες!
Αν ρωτήσεις το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο ΒΕ , την Εθνική Λυρική Σκηνή, ένα ΔΗΠΕΘΕ: "Γιατί, ρε παιδιά, δεν αφήνετε το βίντεο στο You Tube μερικές μέρες , για να μπορέσουν να το δουν όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται, σε όποια μέρα και ώρα τους βολεύει", θα σου πουν : " Α, αυτό δε γίνεται! Ή θα τη δεις όποτε σου πούμε εμείς ή δε θα τη δεις. Τελεία και παύλα!". Έτσι απλά, κυνικά , χωρίς εξηγήσεις ή το πολύ να ψελλίσουν κάτι αοριστολογίες για πνευματικά δικαιώματα , λες και αυτά θα παραβιαστούν αν η πλατφόρμα μείνει ανοιχτή λίγα 24ωρα.
Γι αυτό κι εγώ αρνούμαι να καθίσω στον καναπέ μου στις 21:00 , για να ξαναδώ, αλλά από το σπίτι μου , την παράσταση «Η μεγάλη πλατεία» του Νίκου Μπακόλα, σε σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου , που προβάλλει σήμερα το ΚΘΒΕ. Aν θέλετε να δείτε την παράσταση εσείς, πατήστε εδώ.
Εγώ θα απολαύσω τους Βατράχους του Αριστοφάνη από τους φοιτητές του Κέιμπριτζ , σε μια συντομευμένη μεταφορά στη σκηνή , όχι σε άψογα αγγλικά , αλλά αποδίδοντας το κείμενο στα αρχαία... ελληνικά με ...ερασμιακή προφορά. This is a film of the 2013 Cambridge Greek Play production of The Frogs, presented at the Cambridge Arts Theatre.
It was part of a double-bill with Prometheus, which you can also watch here on youtube.
It is performed in the original Ancient Greek, but you can watch it with the English subtitles on.
To find out more about the Cambridge Greek play, visit http://www.cambridgegreekplay.com/
Άκουσα ότι είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα, αλλά δεν είναι έτσι. Είμαστε
στην ίδια καταιγίδα, αλλά όχι στην ίδια βάρκα. Το πλοίο σου μπορεί να
ναυαγήσει και το δικό μου μπορεί όχι. Ή αντίστροφα.
Για
κάποιους, η καραντίνα είναι βέλτιστη. Μια στιγμή προβληματισμού, εκ νέου
σύνδεσης, εύκολη με σαγιονάρες, με ένα κοκτέιλ ή καφέ. Για άλλους,
πρόκειται για μια απελπισμένη οικονομική & οικογενειακή κρίση.
Για κάποιους που ζουν μόνοι τους αντιμετωπίζουν ατέλειωτη μοναξιά. Ενώ
για τους άλλους είναι ειρήνη, ξεκούραση & χρόνος με τη μητέρα, τον
πατέρα, τους γιους & τις κόρες τους.
Με την εβδομαδιαία
αύξηση της ανεργίας των 600 δολαρίων κάποιοι φέρνουν περισσότερα χρήματα
στα νοικοκυριά τους από όσα δούλευαν. Άλλοι εργάζονται περισσότερες
ώρες για λιγότερα χρήματα λόγω περικοπών μισθών ή απώλειας πωλήσεων.
Κάποιες οικογένειες των 4 μόλις έλαβαν $ 3400 από το ερέθισμα ενώ άλλες οικογένειες των 4 είδαν $ 0.
Κάποιοι ανησυχούσαν για το να πάρουν ένα συγκεκριμένο γλυκάκι για το
Πάσχα , ενώ άλλοι ανησυχούσαν αν θα υπήρχε αρκετό ψωμί, γάλα και αυγά για
το Σαββατοκύριακο.
Κάποιοι θέλουν να επιστρέψουν στη δουλειά τους
γιατί δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για ανεργία και ξεμένουν από λεφτά.
Άλλοι θέλουν να σκοτώσουν αυτούς που σπάνε την καραντίνα.
Μερικοί
είναι σπίτι και αφιερώνουν 2-3 ώρες / ημέρα βοηθώντας το παιδί τους με
online εκπαίδευση, ενώ άλλοι αφιερώνουν 2-3 ώρες / ημέρα για να
εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους πάνω από μια 10-12 ωρη εργάσιμη ημέρα.
Κάποιοι έχουν βιώσει τον παραλίγο θάνατο από τον ιό, κάποιοι έχουν ήδη
χάσει κάποιον από αυτόν και κάποιοι δεν είναι σίγουροι αν οι αγαπημένοι
τους θα τα καταφέρουν. Άλλοι δεν πιστεύουν ότι είναι μεγάλη υπόθεση.
Κάποιοι έχουν πίστη στον Θεό και περιμένουν θαύματα κατά τη διάρκεια
αυτού του 2020. Άλλοι λένε ότι τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα.
Λοιπόν, φίλοι μου, δεν είμαστε στην ίδια βάρκα. Διανύουμε μια περίοδο
όπου οι αντιλήψεις και οι ανάγκες μας είναι εντελώς διαφορετικές.
Ο καθένας μας θα αναδυθεί, με τον τρόπο του, από αυτή την καταιγίδα.
Είναι πολύ σημαντικό να δούμε πέρα από αυτά που φαίνονται με την πρώτη
ματιά. Όχι μόνο κοιτάζοντας, πραγματικά βλέπω.
Είμαστε όλοι σε διαφορετικά πλοία κατά τη διάρκεια αυτής της καταιγίδας βιώνοντας ένα πολύ διαφορετικό ταξίδι.
Συνειδητοποίησέ το και να είσαι ευγενικός. Το ξέρω.
Άγνωστος συγγραφέας
Από την ανακοίνωση των
μέτρων το πιο σοκαριστικό που μάθαμε είναι η πλήρης απαξίωση του
Πολιτισμού. Με εξαίρεση το άνοιγμα των αρχαιολογικών χώρων, των
βιβλιοπωλείων και των θερινών σινεμά αυτό το καλοκαίρι δεν θα δούμε
καμία θεατρική παράσταση, δεν θα πάμε σε καμία συναυλία, δεν θα
παρακολουθήσουμε τίποτα που να έχει σχέση με την τέχνη και τον
πολιτισμό.
Όλες αυτές τις μέρες της καραντίνας οι άνθρωποι του πολιτισμού ήταν εδώ,
δίπλα μας. Μας πρόσφεραν απλόχερα τη δουλειά τους. Παραστάσεις,
ταινίες, συναυλίες, ανοιχτές συζητήσεις, σεμινάρια, εκπαιδευτικές
δράσεις, βιβλία, εικαστικά. Μια κίνηση μοναδικής αλληλεγγύης με σκοπό να
γίνει πιο δημιουργικός και αξιοπρεπής ο χρόνος του μένουμε σπίτι.
Ωστόσο το Υπουργείο Πολιτισμού αδιαφόρησε για αυτούς τους ανθρώπους. Δεν
τους συμπεριέλαβε στα έκτακτα επιδόματα των 800 ευρώ και μέχρι στιγμής
δεν έχει ανακοινώσει καμία σοβαρή και οργανωμένη πολιτική στήριξης για
τους ανθρώπους της τέχνής πέρα από κάποιο ασαφές και ελλειπές πλάνο –
μοιρασιά ολίγων χρημάτων που και πάλι δεν τους συμπεριέλαβε όλους αλλα
λίγους.
Read more at: https://parallaximag.gr/parallax-view/monospou-apousiaze-chthes-itan-politismos
Η Έντα Γκάμπλερ, γυναίκα , με τραυματισμένη νιότη, γεμάτη έπαρση, έντονα πάθη και απωθημένα για μια ονειρεμένη, συναρπαστική ζωή, επιβάλλει στον εαυτό της , σαν τιμωρία περισσότερο και λιγότερο ως διέξοδο, τον γάμο με το Γιέργκεν
Τέσμαν, άνθρωπο άβουλο και πληκτικό , δοσμένο στη μελέτη μιας άχρηστης επιστήμης . 
Ο Βασίλης Δημάκης κινδυνεύει να πεθάνει ή , ακόμα κι αν ακόμα σωθεί, να υποστεί ανήκεστη βλάβη. 
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του να μην ξεχωρίζεις την κωλοφαρδία από την ικανότητα.
Αχ αυτή η ιστορία με την "προβολή άπαξ" μίας μαγνητοσκοπημένης παράστασης κάποιου κρατικού, δημοτικού, ιδρυματικού θεσμού! Πολύ με έχει κουράσει. 
Javier Ramiro
