Ποτάμι κυλά μέσα σου

Μουσική: η τέχνη που προσπαθεί να εκφράσει το ανέκφραστο

Henry Purcell (1659-95)
"My dearest, my fairest"
from Pausanias, the Betrayer of his Country, Z 585 (1695)

Philippe Jaroussky, countertenor
Andreas Scholl, countertenor
Ensemble Artaserse

11.12.2010. TCE, Paris
broadcast on France Musique, 04.01.2011Antonio Vivaldi (1678-1741)"Longe mala, umbrae, terrores"
Motet for soprano, strings and basso continuo. RV 629

Philippe Jaroussky, countertenor
Ensemble Artaserse

Schleswig-Holstein Musik Festival, Meldorf
2011-07-15

Broadcast on NDR Kultur 2011-09-04

*******
Longe mala, umbrae, terrores,
sors amara, iniqua sors.
Bella, plagae, irae, furores,
tela et arma, aeterna mors.

Recedite, nubes et fulgura,
et sereno coronata fulgore
coeli, sidera, coruscate,
omnes animae super
terram et super astra
viventes, iubilate.

Descende, o coeli vox,
ex alto asperge nos,
tolle maerorem.
Resplende, o vera lux,
es tu secura dux,
sparge fulgorem.

Alleluia.

*******
Away with woes, shadows, terrors,
bitter fate, unfair fate.
Wars, plagues, anger, rages,
weapons and armour, eternal death.

Clouds and lightning be gone,
and crowned with the tranquil brightness
of heaven, let the stars twinkle,
let every soul from
the earth to the stars
rejoice and be alive.

Come down, voice of heaven,
and wash us from on high,
take away misery.
Shine out, true light,
you are a fearless leader,
spread your light.

Alleluia.

.

Ουζεΐρ - μπέη: Ένα νεκροταφείο ψυχών στη Θεσσαλονίκη

Τέτη Σώλου

Πηγή: tetysolou.wordpress.com

---

Δίπλα στην πλούσια συνοικία των Εξοχών ή των Πύργων βρισκόταν ο άθλιος συνοικισμός Ουζεΐρ-μπέη, ένα νεκροταφείο ψυχών.
Οι πρόσφυγες στα Καραγάτσια
Η περιοχή σήμερα λέγεται Ανάληψη. Στα οθωμανικά χρόνια το ανατολικό κομμάτι της Ανάληψης λεγόταν Καραγάτς, από τις πολλές φτελιές που υπήρχαν. Στα τούρκικα καραγάτς θα πει φτελιά. Σήμερα στην οδό 25ης Μαρτίου μπορεί να δει κανείς μια φτελιά είκοσι μέτρα ψηλή. Οι παλιοί Σαλονικιοί πήγαιναν στα Καραγάτσια για να γιορτάσουν τα Κούλουμα. Στα Καραγάτσια είχαν βρει καταφύγιο κάποιοι από τους πρόσφυγες του 1914 και τους πυροπαθείς του 1917. Ώσπου έφτασε το μεγάλο κύμα των προσφύγων της καταστροφής του ’22 και η Θεσσαλονίκη πλημμύρισε από χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι τριγύριζαν ταλαιπωρημένοι, βρόμικοι, πεινασμένοι και ανέστιοι.
Στον Ουζεΐρ-μπέη
Κάποιοι πήγαν ανατολικά. Κατέφυγαν προσωρινά σε επιταγμένες επαύλεις της συνοικίας των Εξοχών και ιδιωτικές κατοικίες, σχολεία, εκκλησίες. Το πρόβλημα της στέγης ήταν τεράστιο και η ανάγκη επιτακτική. Χειμώνιαζε. Μέχρι οι στάβλοι και τα αποχωρητήρια, που είχαν φτιάξει οι σύμμαχοι το 1916 στην περιοχή για δική τους χρήση, έγιναν κατοικίες. Φτιάχτηκαν σπίτια που στέγαζαν τη φτώχεια και τη δυστυχία των προσφύγων. Σπίτια! Τρόπος του λέγειν. Παράγκες από σανίδι, ντενεκέ και πισσόχαρτο που είχαν για πάτωμα το χώμα. Βαφτίστηκαν κατοικίες και μέσα στοιβάχτηκαν τριακόσιες οικογένειες. Παντού όπου εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες οι συνθήκες διαβίωσης ήταν άθλιες κι έτσι παρέμειναν για πολλά χρόνια. Ομως η εικόνα που παρουσίαζε ο συνοικισμός Ουζεΐρ-μπέη ήταν πέρα από κάθε φαντασία, κάθε περιγραφή και κάθε χαρακτηρισμό.
Μια φριχτή κόλαση
Εννέα χρόνια μετά την εγκατάσταση των προσφύγων εκεί, τον Γενάρη του 1931, ο Αντώνης Θεοδωρίδης, ανταποκριτής της εφημερίδας «Ακρόπολις» στη Θεσσαλονίκη, επισκέφτηκε τον συνοικισμό Ουζεΐρ-μπέη. Είδε κι έφριξε και χαρακτήρισε τα σπίτια «ανοιχτούς τάφους». Έγραψε ένα άρθρο υπό μορφή ανοιχτής επιστολής που απευθυνόταν στον πρωθυπουργό, τον υπουργό Πρόνοιας, τον υπουργό Υγιεινής, στο κράτος και στον απερίγραπτο πολιτισμό. (Το 1931 υπουργός Υγιεινής ήταν ο Αλέξανδρος Παππάς, αξίωμα που κρατούσε μέχρι τον Δεκέμβρη του 1930 ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος. Υπουργός Πρόνοιας ήταν ο Λεωνίδας Ιασωνίδης, γέννημα θρέμμα του Πόντου και πρόσφυγας)
Γράφει ο Αντ. Θεοδωρίδης:
«Τριακόσιαι οικογένειαι προσφύγων και γηγενών έχουν στοιβαχθεί μέσα εις καλυβάκια τενεκεδένια, εις πλυσταριά, εις αχυρώνας, εις κοτέτσια και εις γκρεμισμένας αποθήκας. Όλη η έκτασις του συνοικισμού είναι μία λασπία θάλασσα τον χειμώνα, μία νοσογόνος, ελώδης φωλεά το καλοκαίρι. Κανένα καλυβάκι δεν έχει πάτωμα ξύλινον. Επάνω εις το χώμα κοιμούνται και ζουν οι πτωχοί αυτοί μάρτυρες. Οσοι έχουν μίαν ψάθαν ή ένα τσουβάλι, στρώνουν και κοροϊδεύουν τον εαυτόν των με το ότι δήθεν αντιμετωπίζουν τον κίνδυνον της υγρασίας. Και όσοι στερούνται και αυτών των μικρών ευεργετημάτων, φαντάζεσθε τι υποφέρουν. Θέλω να περιγράψω τον συνοικισμόν και αισθάνομαι ότι με την πέννα δεν περιγράφεται η πραγματική αθλιότης του. Ουδέ ο φακός ουδέ ο ζωγράφος ημπορούν να αποδώσουν μίαν εικόνα, η οποία να ομιλεί. Πάρετε ένα στάβλον, τον απαισιότερον στάβλον που συνέβη να είδατε εις την ζωή σας. Ε, λοιπόν, τον στάβλον αυτόν, 50 περίπου τετραγωνικών μέτρων, τον χωρίζετε εις οκτώ διαμερίσματα και χώνετε να ζήσουν οκτώ οικογένειες πολυμελείς, με τους γέρους, τα φρέσκα παιδάκια των, με τα μωρά. Τα διαμερίσματα τα χωρίζετε με ντενεκέδες ή με τσουβάλια, το χώμα του στάβλου μένει όπως ήτο και πριν, η τρύπια και άθλια στέγη δεν καλυτερεύει και όταν βρέχει οι ένοικοι δεν κοιμούνται, δεν τρώγουν, δεν ησυχάζουν. Φροντίζουν πώς ν’ αδειάσουν από τα διαμερίσματά των τα νερά. Πάρετε εν αποχωρητήριον και μεταβάλετέ το εις κατοικίαν. Πάρετε ένα κοτέτσι και εγκαταστήσατε μίαν οικογένειαν. Μόνον έτσι, μόνον με αυτάς τας εικόνας θα σχηματίσετε μίαν εικόνα προσεγγίζουσαν την αθλιότητα του συνοικισμού Ουζεΐρ-μπέη».
«Δρόμοι; Θα ήτο αστείον να ομιλώμεν δια δρόμους, αφού δεν υπάρχει στέγη. Η λάσπη φθάνει έως τα γόνατα. Όπως βλέπετε ένα όμιλον τρομαγμένων παιδιών στριμωγμένων εις μίαν γωνίαν, τα ίδια είναι και τα καλυβάκια του φοβερού αυτού συνοικισμού. Στριμωγμένα, σαν να φοβούνται κάποιον κακόν, το ένα επάνω στ’ άλλο, το ένα πίσω από το άλλο».
Εις το εσωτερικόν
«Εις το βάθος ανοίγεται ένας μπερντές από τσουβάλι ή μία πόρτα από λαμαρίνα και προχωρούμε εις άλλο καλυβάκι, εις άλλο διαμέρισμα. Μόλις χωρούν δυο-τρεις άνθρωποι, μόλις αναπνέομεν. Το κεφάλι εγγίζει το ταβάνι. — Και όμως, εδώ μέσα ζουν οκτώ ψυχές. — Απίστευτον! — Αλλ’ αληθές! Ιδού η οικογένεια. Μετρώ από περιέργειαν και προσπαθώ να πάρω τα σκίτσα των μελών της οικογένειας. Μία γριά ρουφηγμένη με βουρκωμένα μάτια, ένας γέρος σαν αναίσθητος, σαν να πιστεύει ότι δεν υπάρχει άλλος κόσμος και πρέπει επομένως να θεωρείται ευχαριστημένος από την θέσιν του, μία κοπέλα εξαντλημένη που νομίζετε ότι θα πέσει και θα ξεψυχήσει, και πέντε μικρά, κατ’ αναστήματα, χλομά, ελεεινά, μισόγυμνα, θλιβερά. Το ένα στηρίζεται σ’ ένα δεκανίκι. — Τι έχει το φτωχό αυτό; — Κουτσάθηκε από την υγρασία».
Οι άνθρωποι –οι μάρτυρες, όπως τους χαρακτήρισε ο ανταποκριτής– απελπίστηκαν επί εννέα χρόνια να γράφουν υπομνήματα και να πηγαινοέρχονται εκλιπαρώντας τους επισήμους για στοιχειώδη μέριμνα. Η φωνή τους ήταν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Οι αρμόδιοι κουνούσαν το κεφάλι τους, η προσφυγιά τρεφόταν με υποσχέσεις, οι δημοτικοί υπάλληλοι τους κακομεταχειρίζονταν, η λύση πήγαινε από αναβολή σε αναβολή και το πρόβλημα των κατοίκων του συνοικισμού Ουζεΐρ-μπεη μεγάλωνε.
Επιπλέον, αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι πλήρωναν στην Προσφυγική Τράπεζα ενοίκιο από δέκα έως εκατόν πενήντα δραχμές τον μήνα για τα οικόπεδα. Η Προσφυγική Τράπεζα εισέπραττε τα ενοίκια χωρίς να εκδηλώνει κανένα άλλο ενδιαφέρον γι’ αυτούς.
Ο υπουργός Πρόνοιας Λεωνίδας Ιασωνίδης υποσχέθηκε σε μια επιτροπή που τον επισκέφτηκε ότι θα διαθέσει πενήντα σπίτια για πενήντα από τις τριακόσιες οικογένειες του συνοικισμού. Μια υπόσχεση ανάμεσα στις πολλές, η οποία ακόμη και αν πραγματοποιούταν, δεν θα έλυνε το πρόβλημα.
Ο συνοικισμός του Ουζεΐρ-μπεη ήταν νεκροταφείο ψυχών. Η λάσπη και τα τέλματα ήταν εστίες ελονοσίας, φυματίωσης και κάθε αρρώστιας. Ανθρωποι σαν ίσκιοι πάλευαν με τα στοιχεία της φύσης μέσα σε τρώγλες κι έσβηναν από την εξάντληση και τις αρρώστιες. Αποχωρητήρια; Πόσιμο νερό; Περίθαλψη; Πολυτέλειες! Τα φάρμακα; Πεδίο κερδοσκοπίας λαμπρό για τους ασυνείδητους.
Τότε ξέσπασε το σκάνδαλο με το κινίνο. Οι φαρμακευτικές εταιρείες Σάνιτας, Ελφα και το Παστέρ, που κατασκεύαζαν χάπια κινίνου, υπεξαιρούσαν την ποσότητα κινίνου που τους χορηγούσε το κράτος κι έριχναν στην αγορά χάπια από αλεύρι ανακατεμένο με γυαλί. Το υπουργείο Υγιεινής ήξερε μονάχα να στέλνει υγιεινά παραγγέλματα προς τους προσφυγικούς συνοικισμούς απανταχού της Ελλάδος. Να αερίζονται τα σπίτια, να καθαρίζονται καλά, να απομονώνονται οι ασθενείς και τα λοιπά και τα λοιπά, που δείχνει ότι κανένας από τους αρμόδιους δεν είχε λάβει ποτέ τον κόπο να επισκεφτεί αυτούς τους συνοικισμούς για να δει από κοντά τις άθλιες συνθήκες ζωής. Τα σπίτια (οι παράγκες μ’ άλλα λόγια) ήταν αυτοαεριζόμενα, γιατί έμπαζαν αέρα μέσα από τις χαραμάδες των σανιδιών και τις τρύπες των τσίγκων· όσο για τους αρρώστους, έτσι όπως ζούσαν οι άνθρωποι στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, ο μόνος τρόπος να τους απομονώσουν ήταν να τους βγάλουν στον δρόμο ή να τους ανεβάσουν στις τρύπιες στέγες. Η προσφυγιά είχε κυριολεκτικά μαρτυρήσει.
Ο Αντ. Θεοδωρίδης, που είδε από κοντά τη φρίκη του Ουζεΐρ-μπεη, ζητούσε μέσα από το άρθρο του να επιταχθούν σχολεία ή εκκλησίες ή καφενεία για να μεταφερθούν άμεσα οι κάτοικοι του συνοικισμού και ύστερα να ρίξουν βενζίνη και να τον κάψουν. «Ο συνοικισμος Ουζεΐρ-μπεη ομοιάζει προς νεκροταφείον. Ε, λοιπόν, το νεκροταφείον αυτό πρέπει να καταργηθεί. Μόνον η φωτιά θα το καταργήσει. Κάθε ώρα παρερχομένη με τον συνοικισμόν υφιστάμενον είναι και ένα έγκλημα και ένας θάνατος».
Ο Αντ. Θεοδωρίδης τελειώνει την ανταπόκρισή του ως εξής: «Μου διηγήθηκαν τον θάνατο μιας μητέρας κάτω από μία τρύπια στέγη του συνοικισμού και η διήγησις μου ενθύμισε την εικόνα του Ουγκώ. Εβρεχε και από την στέγην έπεφταν στάλες μέσα στο καλύβι. Κάποτε κάποτε, μια στάλα βροχής έπεφτε στο χλωμό μέτωπο της νεκρής, γλιστρούσε προς το μάγουλο και μετεβάλλετο σε δάκρυ. Είναι σαν να έκλαιγε η νεκρή μητέρα την ζωή των παιδιών της και τον δικό της θάνατο. Απαράλλακτα όπως εις το ποίημα των “Φτωχών ανθρώπων”. Και ύστερα απ’ αυτά, υπάρχουν συνάνθρωποι που διασκεδάζουν και κυβερνήσεις που χαίρονται ότι εξυπηρετούν τον τόπον. Φρίκη!»
Το άρθρο του Αντ. Θεοδωρίδη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» στις 30 Ιανουαρίου 1931
Πού βρισκόταν ο συνοικισμός Ουζεΐρ-μπεη;
Ο Θεοδωρίδης στο άρθρο του γράφει για το Ουζεΐρ-μπεη: «Το μέρος τούτο ήτο κάποτε κάμπος, τα γνωστά εις τους Θεσσαλονικείς Καραγάτσια, όπου επανηγυρίζοντο τα κούλουμα της Καθαράς Δευτέρας» και ακόμη «… εις τον συνοικισμόν του Ουζεΐρ-μπεη, εις μία γωνίαν του τομέως των Εξοχών». Για μια από τις παλιές ταβέρνες της Θεσσαλονίκης, το Σουέζ, έχουμε πληροφορίες ότι βρισκόταν «στον συνοικισμό Ουζεΐρ-μπεη, που συνόρευε με τα Καραγάτσια». Το Σουέζ βρισκόταν στην οδό Δελφών. Ο συνοικισμός πιθανόν βρισκόταν στην περιοχή μεταξύ των οδών 28ης Οκτωβρίου, Βασιλίσσης Ολγας, 25ης Μαρτίου και Δελφών, αλλά το ακριβές σημείο δεν είναι γνωστό.
Πηγή: https://tetysolou.wordpress.com

Όταν το 2015 συνάντησε το 1975

Μηχανισμός - 1975        

               

Στίχοι:  

Νικόλας Άσιμος

Μουσική:  

Νικόλας Άσιμος

                1.            Νικόλας Άσιμος

Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής

Και να γυρίσω δίσκο.

Θα `ρθει όμως καιρός που κι εσύ θε να πειστείς

Πως έτσι δεν τη βρίσκω.

Τι θα κάνω ήτανε γραφτό

Θέλω δεν το θέλω, ό,τι τραγουδώ

Να το πουλώ να ζήσω.

Όταν πάω στον παραγωγό

Πρέπει να βολέψω έτσι το γραφτό

Να του γυαλίσει, για να το πουλήσει.

Να `χει σαλέπι, για να σας αρέσει

Να έχει θέμα με έρωτα και αίμα.

Να είναι λόγια, λόγια κομπολόγια

Να σας καλοκαρδίσω

Για να σας γαλουχήσω.

Κι από χρέος συναδελφικό

Να χαμογελάω στο κοινό

Να του σαλεύω για να το μερεύω

Να του σφυρίζω να το νανουρίζω

Να το φουντώνω να το ξεφουσκώνω

Και στην κομμούνα να είμαι οπορτούνα

Για να σας εκτονώνω

Με πλαίσιο το νόμο.

Δουλειά σου είναι μου `πανε να κρύβεις τα τρωτά

Των καθιερωμένων

Για να διατηρήσουμε τα οικονομικά

Των ευαρεστημένων.

Σιγουριά και δόξα τω Θεώ

Τα καλά στον καπιταλισμό

Είναι πως έχει βίδα.

Άμα πιάσεις το μηχανισμό

Από τ’ αυτιά τον πιάνεις το λαγό

Τον Πελοπίδα τρως με μια τσιμπίδα

Στην Παρθενόπη χαρίζεις ένα τόπι

Και με τα χρόνια γυρνάς ες τα σαλόνια

Ξεχνάς ποια μάνα σε γένναε στο κλάμα

Και του εργάτη καβάλλησες την πλάτη

Μα θε να πει αμάν πια

Και πας ες τα κομμάτια

Μουσική : Τom Morello (The Nightwatchman), Nightwatchman Music Στίχοι στα Ελληνικά : Φάνης Μαργαρώνης Ενορχήστρωση- Διασκευή : KollektivA Hχοληψία, Μίξη : Γιώργος Θεοφάνους (KollektivA) εκτός από τα bagpipes που ηχογράφησε ο Χρήστος Χατζησπύρου στο Λονδίνο. Mastering : John Cuniberti (California, USA) Θανάσης Χουλιαράς : Τραγούδι Φάνης Μαργαρώνης: Κιθάρες, φωνητικά Γιώργος Θεοφάνους : Κιθάρες, φωνητικά Μάκης Κρέτσης : Τύμπανα, κρουστά, φωνητικά Πέτρος Βασιλειάδης : Μπάσο Sean MacGloin (Tamere) : Bagpipes

Ο δρόμος που τραβάω
2015

Ταξίδεψα σε όρη
σε σκοτεινό βυθό
μα ο δρόμος που τραβάω
δεν έχει τελειωμό

Πολέμησα στους δρόμους
Κι ακόμα πολεμώ
μα ο δρόμος που τραβάω
δεν έχει τελειωμό

Ξεκίνησα σαν κλέφτης
Κι αντάρτης στο βουνό
μα ο δρόμος που τραβάω
δεν έχει τελειωμό

Απόφαση το πήρα
Να ελευθερωθώ
μα ο δρόμος που τραβάω
δεν έχει τελειωμό

Απ' την πληγή μου είδα
Του κόσμου την πληγή
Γι' αυτό με εξορίσαν
Σε κόκκινο νησί

Τραγούδησα τη νίκη
40 χρόνια πριν
μα κάποιος είπε τότε
«η ήττα δεν αργεί»

Κι αντίκρισα την ήττα
Και μου'παν «ως εδώ»
μα ο δρόμος που τραβάω
δεν έχει τελειωμό

Απόφαση το πήρα
Να ελευθερωθώ
μα ο δρόμος που τραβάω
δεν έχει τελειωμό

Σηκώθηκα, έτσι, πάλι
Με άλλο ηθικό
Κι ο δρόμος που τραβάω
Δεν έχει τελειωμό

Και να' μαι τώρα εμπρός σου
Το χέρι σου ζητώ
Γιατί ο δρόμος που τραβώ
Δεν έχει τελειωμό

Σκοτώσανε έναν άντρα
Στο Σύνταγμα μπροστά
Μα είδα τη μορφή του
Λίγο καιρό μετά

Κι απόφαση το πήρα
Και πίσω δε γυρνώ
Γιατί ο δρόμος που τραβώ
Δεν έχει τελειωμό

Ξανά θα με τραβάνε
Στο τμήμα σηκωτό
Ο δρόμος που τραβάω
Δεν έχει τελειωμό

Λοιπόν κι αν με σκοτώσουν
Δε θα' μαι μόνο εγώ
Ο δρόμος που τραβάω
Δεν έχει τελειωμό

Μαζί θα περπατάμε
Με ατέλειωτο θυμό
Ο δρόμος που τραβάμε
Δεν έχει τελειωμό

Και θα' ρθει μία μέρα
Που θα ελευθερωθώ
Μα ο δρόμος ο δικός μας
Δε θα' χει τελειωμό

Πόση αλήθεια χωράει στο σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και μόνο ελληνική»;

Για το ανιστόρητο και αλυτρωτικό σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και μόνο ελληνική»

Πηγή: atexnos.gr

---

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας 

Βα­σι­κό σύν­θη­μα των- υπο­κι­νού­με­νων από φα­σι­στι­κούς και ακρο­δε­ξιούς κύ­κλους- κα­τα­λή­ψε­ων σε ορι­σμέ­να σχο­λεία είναι το γνω­στό «η Μα­κε­δο­νία είναι μια και ελ­λη­νι­κή». Πρό­κει­ται για σύν­θη­μα που τα να­ζι­στι­κά κα­θάρ­μα­τα της Χρυ­σής Αυγής και τα διά­φο­ρα ακρο­δε­ξιά γκρου­πού­σκου­λα επι­χει­ρούν να το πα­ρου­σιά­σουν ως δήθεν «πα­τριω­τι­κό». Με την προ­βιά του «πα­τριώ­τη» άλ­λω­στε οι λύκοι του φα­σι­σμού προ­σπα­θούν να βά­λουν χέρι στα σχο­λεία.
«Το έθνος πρέ­πει να μάθει να θε­ω­ρεί εθνι­κό ό,τι είναι αλη­θι­νό» έλεγε ο Δ. Σο­λω­μός. Το σύν­θη­μα για τη «μια και μόνο ελ­λη­νι­κή» Μα­κε­δο­νία είναι ανι­στό­ρη­το, αλυ­τρω­τι­κό και γι’ αυτό επι­κίν­δυ­νο. Έχου­με, λοι­πόν, και λέμε.
Πρώτο: Είναι ψευ­δές ότι η Μα­κε­δο­νία είμαι «μόνο ελ­λη­νι­κή». Η Μα­κε­δο­νία, ως ευ­ρύ­τε­ρη γε­ω­γρα­φι­κή πε­ριο­χή, δεν «ανή­κει» κατ’ απο­κλει­στι­κό­τη­τα σε κα­νέ­να έθνος ή κρά­τος. Πε­ριέ­κλειε – και συ­νε­χί­ζει να πε­ρι­κλεί­ει – πολ­λές εθνό­τη­τες, ενώ σή­με­ρα είναι κα­τα­τε­τμη­μέ­νη σε τέσ­σε­ρα δια­φο­ρε­τι­κά κράτη.
Η κα­τά­τμη­ση αυτή απο­τέ­λε­σε προ­ϊ­όν του δεύ­τε­ρου Βαλ­κα­νι­κού Πο­λέ­μου με τη λήξη του οποί­ου τον Ιούλη του 1913 (Συν­θή­κη του Βου­κου­ρε­στί­ου) κα­θο­ρί­στη­καν τε­λε­σί­δι­κα τα σύ­νο­ρα των βαλ­κα­νι­κών χωρών. Από το γε­ω­γρα­φι­κό χώρο της Μα­κε­δο­νί­ας, η Ελ­λά­δα πήρε το 51,57%, η Σερ­βία το 38,32% και η Βουλ­γα­ρία το 10,11%. Η πε­ριο­χή που πε­ρι­ήλ­θε στην Ελ­λά­δα ταυ­τι­ζό­ταν πε­ρί­που με τα όρια της «ιστο­ρι­κής» Μα­κε­δο­νί­ας των κλα­σι­κών χρό­νων, με την εξαί­ρε­ση ότι μια μικρή λω­ρί­δα πα­ρέ­μει­νε στη σερ­βι­κή και βουλ­γα­ρι­κή πε­ριο­χή.
Είναι, λοι­πόν, η Μα­κε­δο­νία απο­κλει­στι­κά «μία και ελ­λη­νι­κή» όπως υπο­στη­ρί­ζει ο εγ­χώ­ριος εθνι­κι­στι­κός συρ­φε­τός; Προ­φα­νώς και όχι!
Δεύ­τε­ρο: Η επί­κλη­ση στη «μία και μόνο ελ­λη­νι­κή» Μα­κε­δο­νία κρύ­βει αλυ­τρω­τι­κές δια­θέ­σεις. Πίσω απ’ το ψευ­δο­πα­τριω­τι­κό προ­σω­πείο τέ­τοιου εί­δους συν­θη­μά­των ελο­χεύ­ει ο σοβι­νι­σμός και η έμ­με­ση προ­τρο­πή για κα­τά­λη­ψη ξένων εδα­φών.

Βρες τη δια­φο­ρά: Στα αρι­στε­ρά χάρ­της της λε­γό­με­νης “Ενω­μέ­νης Μα­κε­δο­νί­ας” που δια­κι­νούν εθνι­κι­στι­κοί κύ­κλοι στην ΠΓΔΜ. Στα δεξιά, χάρ­της ελ­λη­νι­κών ακρο­δε­ξιών ιστο­σε­λί­δων που πα­ρου­σιά­ζουν αντί­στοι­χα ως ελ­λη­νι­κή όλη την γε­ω­γρα­φι­κή επι­κρά­τεια της Μα­κε­δο­νί­ας.

Καμία δια­φο­ρά δεν έχει ο σω­βι­νι­στι­κός με­γα­λοι­δε­α­τι­σμός εθνι­κι­στι­κών κύ­κλων της ΠΓΔΜ που ονει­ρεύ­ο­νται τη «Μα­κε­δο­νία του Αι­γαί­ου» από τον αντί­στοι­χο σοβι­νι­σμό της «μιας και μόνο ελ­λη­νι­κής» Μα­κε­δο­νί­ας που επι­κα­λεί­ται η να­ζι­στι­κή-εγκλη­μα­τι­κή Χρυσή Αυγή και τα λοιπά πα­τρι­δο­κά­πη­λα κο­ρά­κια.
Οι φα­σί­στες και στις δυο πλευ­ρές των συ­νό­ρων σκό­πι­μα δεν αρ­θρώ­νουν κου­βέ­ντα για το ΝΑΤΟ και για τα δο­λο­φο­νι­κά σχέ­δια των αμε­ρι­κα­νο­ευ­ρω­παί­ων ιμπε­ρια­λι­στών (τα οποία άλ­λω­στε υπη­ρε­τούν), παρά μο­νά­χα σπέρ­νουν το μίσος με­τα­ξύ των λαών, κραυ­γά­ζουν πο­λε­μο­χα­ρείς ιαχές και είναι έτοι­μοι να θυ­σιά­σουν τους ερ­γα­ζό­με­νους και τη νε­ο­λαία για τα κέρδη των με­γά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. 

Χάρ­της από την ιστο­σε­λί­δα της να­ζι­στι­κής-εγκλη­μα­τι­κής Χρυ­σής Αυγής, με σαφές αλυ­τρω­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο, που πα­ρου­σιά­ζει ως “κα­τε­χό­με­νες” πε­ριο­χές γει­το­νι­κών κρα­τών.

Τρίτο: Είναι επο­μέ­νως άκρως επι­κίν­δυ­νο το εθνι­κι­στι­κό δη­λη­τή­ριο που οι από­γο­νοι του Χί­τλερ και των ταγ­μα­τα­σφα­λι­τών επι­χει­ρούν να σπεί­ρουν στα σχο­λεία. Θέ­λουν τη νε­ο­λαία, τους μα­θη­τές, εύ­κο­λα χει­ρα­γω­γού­με­νους, χωρίς κρι­τι­κή σκέψη, απο­γυ­μνω­μέ­νους από τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση, φο­ρείς εθνι­κι­στι­κού μί­σους απέ­να­ντι στους άλ­λους λαούς.
Μόνο που ο έλ­λη­νας μα­θη­τής δεν έχει τί­πο­τα να χω­ρί­σει από τον σλα­βο­μα­κε­δό­να, τον αλ­βα­νό η τον τούρ­κο μα­θη­τή. Αντί­θε­τα, έχουν κοινό εχθρό το σάπιο κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα – αυτό που γεννά κρί­σεις, ανερ­γία, φτώ­χεια, πο­λέ­μους, προ­σφυ­γιά. Κοι­νός εχθρός των νέων ανε­ξαρ­τή­τως εθνι­κό­τη­τας είναι οι ιμπε­ρια­λι­στές φο­νιά­δες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που μα­κε­λεύ­ουν λαούς, δια­λύ­ουν χώρες και σπέρ­νουν τους σπό­ρους του εθνι­κι­σμού.
Εχθρός των λαών, των ερ­γα­ζό­με­νων, της νε­ο­λαί­ας, είναι η ιδε­ο­λο­γία της άρ­χου­σας τάξης, είτε αυτή εκ­φρά­ζε­ται μέσω του εθνι­κι­σμού είτε μέσω του κο­σμο­πο­λι­τι­σμού. Εχθρι­κή προς το λαό είναι η εμπλο­κή της χώρας στα βάρ­βα­ρα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια και η εξά­πλω­ση των αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών βά­σε­ων που η συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ προ­ω­θεί, με την στή­ρι­ξη της ΝΔ και των λοι­πών αστι­κών κομ­μά­των. 
Γι’ αυτό και τα συμ­φέ­ρο­ντα των βαλ­κα­νι­κών λαών μπο­ρούν μο­νά­χα να δια­σφα­λι­στούν με τον κοινό αγώνα για απο­δέ­σμευ­ση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, σε με­τω­πι­κή σύ­γκρου­ση με την εξου­σία των μο­νο­πω­λί­ων, ώστε οι μελ­λο­ντι­κές γε­νιές να ζή­σουν νοι­κο­κύ­ρη­δες στον τόπο τους.
_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Νίκος Μότ­τας Γεν­νή­θη­κε το 1984 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Είναι υπο­ψή­φιος δι­δά­κτο­ρας (Phd) Πο­λι­τι­κής Επι­στή­μης, Διε­θνών Σχέ­σε­ων και Ιστο­ρί­ας. Σπού­δα­σε Πο­λι­τι­κές Επι­στή­μες στο Πα­νε­πι­στή­μιο Westminster του Λον­δί­νου και είναι κά­το­χος δύο με­τα­πτυ­χια­κών τί­τλων (Master of Arts) στις δι­πλω­μα­τι­κές σπου­δές (Πα­ρί­σι) και στις διε­θνείς δι­πλω­μα­τι­κές σχέ­σεις (Πα­νε­πι­στή­μιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δη­μο­σιευ­θεί σε ελ­λη­νό­φω­να και ξε­νό­γλωσ­σα μέσα.

Ως πότε ο Μάρκος Σεφερλής θα επικαλείται την κριτική του Γεωργουσόπουλου για το άτομο του;

Αντώνης Μποσκοΐτης

Πηγή: koutipandoras.gr

---

Την «πατάτα» την έκανε αρχικά ο γνωστός θεατρικός κριτικός Κώστας Γεωργουσόπουλος - μία από τις μεγαλύτερες «πατάτες» θα τολμούσα να πω στη μακρά και αξιοσέβαστη πορεία του. Πριν από εφτά χρόνια, στα ΝΕΑ που αρθρογραφούσε, έγραψε μια διθυραμβική κριτική για τον Μάρκο Σεφερλή. Τι «μιμητικό θηρίο» τον χαρακτήρισε, τι ότι «το κείμενο του είναι από τα καλύτερα της τελευταίας επιθεωρησιακής σοδειάς» και πολλά ακόμη, που θα έκαναν αν μη τι άλλο κάποιον παρατηρητή να σχολίαζε με το εξής, μάλλον ασεβές για την περίπτωση του Γεωργουσόπουλου: «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι». Κι αν πάλι η φράση αυτή συνηθίζεται να λέγεται σε περιπτώσεις επισήμανσης μιας καταστροφικής απόφασης, ο ρόλος του συντάκτη εν προκειμένω αποδείχτηκε καταστροφικός.
Του Σεφερλή του φούσκωσαν τα μυαλά. Νόμιζε και νομίζει πως με τα εύσημα ενός Γεωργουσόπουλου μπορεί να ικανοποιεί τα πιο ταπεινά ένστικτα των ανθρώπων που απαρτίζουν το φανατισμένο κοινό του. Να ειρωνεύεται και να κάνει χαβαλέ με περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες, γεμίζοντας το ταμείο του παράλληλα. Δυστυχώς τον Γεωργουσόπουλο ακολούθησαν και άλλοι έγκριτοι γραφιάδες, εγώ θα έλεγα εν είδει πρόκλησης και αυτοπροβολής τους: Να το πω αλλιώς, διότι το είδα και στην πράξη με μια προ διετίας κριτική μου σε παράσταση του για το LIFO.gr, ο Σεφερλής πουλάει σαν θέμα, είτε τον αποθεώνεις (βλέπε Γεωργουσόπουλος), είτε τον κατακεραυνώνεις (βλέπε Έλενα Ακρίτα). Όταν μάλιστα είχα γράψει κι εγώ τα ίδια ακριβώς που έγραψε και η Ακρίτα, το τηλέφωνο μου δεν σταμάτησε να χτυπάει από όλα τα μεσημεριανάδικα. Έκτοτε, αποφάσισα να μην ασχοληθώ ποτέ ξανά με την περίπτωση του, έλα όμως που η επικαιρότητα το επιτάσσει σήμερα.
Το μεγαλύτερο λάθος του Σεφερλή είναι η παντελής έλλειψη σεμνότητας, εκεί φυσικά που μόνο σεμνότητα δεν είναι να βγαίνεις από τηλεοράσεως και να κλαψουρίζεις για το πόσο αυτοδημιούργητος υπήρξες ως καλλιτέχνης. Που απευθύνεται, βέβαια, ο Σεφερλής; Στον μέσο νοικοκύρη, αυτόν που πριμοδοτεί τα trash (ναι, είναι trash) θεάματα του και που μπορεί να ανήκε ανάμεσα σ' εκείνους που αποτελείωσαν, νοερά έστω, τον Ζακ Κωστόπουλο! Ξέρει καλά ο Σεφερλής πως υπάρχουν κι αυτοί που δεν γουστάρουν τον ίδιο και τα, κάκιστης ποιότητας, έργα του, εξ ου και κάνει το παν για νά'χει πάντα με το μέρος του τη μάζα, τους πολλούς, την πλέμπα. Κι άσε τους «κουλτουριάρηδες» να φωνάζουν, σου λέει...Κι εκεί ακριβώς έρχεται ο Γεωργουσόπουλος και τον επιβραβεύει για 25 χρόνια μπαλαφάρας και σαχλαμάρας, αρχικά από τους τηλεοπτικούς δέκτες και κατόπιν από τις θεατρικές σκηνές της Αθήνας κυρίως.

Η Έλενα Ακρίτα είναι δημοσιογράφος, κριτικός και πάντα γράφει ελεύθερα τη γνώμη της, ως οφείλει να κάνει. Δεν ανήκει, βλέπεις, σε εκείνους τους μεγαλοδημοσιογράφους ή τηλεπαρουσιαστές, οι οποίοι για τα νούμερα και μόνο, καταδέχονται να συνομιλήσουν με ταγούς της χειρότερης υποκουλτούρας (στην καλύτερη) και υπόδικους εγκληματίες (στη χειρότερη). Το post της Ακρίτα ήταν καίριο και προκάλεσε την οργή του Σεφερλή, ακριβώς επειδή εξέφρασε όλους τους παραπάνω που λέγαμε, όσους δεν γουστάρουν τον ίδιο και τα έργα του. Και άλλοι συνάδελφοι έχουν «ξεσκίσει» κανονικά τον Σεφερλή κατά καιρούς, ως φαίνεται όμως τώρα ο ίδιος επέλεξε να μηνύσει τη συγκεκριμένη δημοσιογράφο και να κάνει ντόρο γύρω απ' το όνομα του. Δε μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο, πόσο μάλλον όταν η Ακρίτα έγραψε απλά στο facebook και όχι στη στήλη της στα ΝΕΑ. By the way, απ' το να ανακοινώνεις ότι κάνεις μήνυση, μέχρι να την καταθέτεις κιόλας, υπάρχει μια μεγάλη απόσταση. Κι αν τελικά δεν την καταθέσεις (τη μήνυση), η όλη φάση εξαντλείται στο επίπεδο ενός φτηνού επικοινωνιακού τρικ, «δακρύβρεχτου» για μια μεγάλη μερίδα του κοινού. Είπαμε, όμως, σ' αυτό ποντάρει ο Σεφερλής.
Με τρομάζει ο φανατισμός των «followers» του Σεφερλή! Άνθρωποι δίχως επιχειρήματα στην πλειοψηφία τους, που έχουν κάτι από χρυσαυγίτικο ουγκανισμό και που δεν θα δίσταζαν να θυσιαστούν ως άλλοι τζιχαντιστές για το megastar τους! Όλοι αυτοί είναι σίγουρο κατά 90% πως δεν διάβασαν καν το κείμενο της Ακρίτα. Πιάστηκαν απλά από τον τίτλο κατά την αναπαραγωγή του από τα διάφορα sites και άρχισαν να εκτοξεύουν ένα συνονθύλευμα ύβρεων εναντίον της συντάκτριας του, ασυναρτησιών και αδικαιολόγητου μένους. Μένος προς οποιονδήποτε τολμάει να αμφισβητήσει το «μιμητικό θηρίο», που είπε και ο Γεωργουσόπουλος. Και ερωτώ: Ως πότε ο Μάρκος Σεφερλής θα επικαλείται την κριτική του Γεωργουσόπουλου για το άτομο του; Ως πότε θά'χει αυτή την τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του; Μία είναι η απάντηση: Όσο βγαίνει το παπαδαριό και λέει «φτύστε τους», όσο γίνονται υποκινούμενες καταλήψεις «κατά της συμφωνίας για τη Μακεδονία», όσο η κοινωνία πηγαίνει προς τα πίσω και όσο το αυγό δεν επωάζει πια κοτοπουλάκια, αλλά οχιές, πάντα θα υπάρχει ένας Μάρκος Σεφερλής να σαγηνεύει τα πλήθη και φυσικά να τα κονομάει. Στα «Δελφινάρια» έστω και ουχί στα «Παναθηναϊκά Στάδια» με άρματα και αρχαιοελληνικές στολές...