Γαληνεύοντας τη νύχτα

Ιστορικός αναθεωρητισμός: κομμουνισμός=ναζισμός

Του Άγγελου Ελεφάντη

Διάβαζα προ ημερών ένα από τα γνωστά για την "τσαχπινιά" τους κείμενο του κ. Πρετεντέρη στο Βήμα. Κι αφού καθάρισα και ξανακαθάρισα τα γυαλιά μου πείστηκα ότι, τελικά, δεν είχα κάνει λάθος στην ανάγνωση. Τετρακόσια εκατομμύρια, έγραφε το κείμενο, ήταν οι φόνοι που διέπραξαν ο Στάλιν, ο Πολ Ποτ, ο Μάο Τσε Τούνγκ και οι ανά τον κόσμο κομμουνιστές. Καϋμένε Στεφάν Κουρτουά που υποστήριξες στη γνωστή Μαύρη Βίβλο ότι τα θύματα του κομμουνισμού ήταν μόνον εκατό εκατομμύρια... Σε είχαν όλοι αποπάρει, ακόμη και συνεργάτες σου στη Μαύρη Βίβλο, έτσι που αναγκάστηκες να περιορίσεις το φονικό κατά μερικά εκατομμύρια. Αν είχες υπόψη σου τα νούμερα του Πρετεντέρη δεν θα αναγκαζόσουν να ρίξεις νερό στο κρασί σου.

Το πρόβλημα όμως, ειλικρινά, δεν είναι ο Πρετεντέρης, αλλά η γιγαντιαία επιχείρηση του "ιστορικού αναθεωρητισμού", την οποία ξεκίνησαν Γερμανοί ιστορικοί, ήδη από τη δεκαετία του '60, την συνέχισαν επαξίως Γάλλοι, Άγγλοι, Αμερικανοί, εσχάτως προστέθηκαν και οι ημέτεροι ιστορικοί Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαραντζίδης, με τις "ακριβείς" καταμετρήσεις σκοτωμένων από την ΟΠΛΑ αφ' ενός, τους ταγματασφαλίτες και λοιπούς δωσίλογους αφ' ετέρου. Σύμφωνα όμως με αυτές τις καταμετρήσεις η κόκκινη τρομοκρατία ήταν αγριότερη και μαζικότερη από τη μαύρη τρομοκρατία.

Για τους μη εξοικειωμένους σ' αυτού του είδους την ιστορική μπακαλική, να προσθέσω ότι ο "ιστορικός αναθεωρητισμός", όχι όμως και το τέκνο του ο "ιστορικός αρνητισμός" (:"δεν υπήρξε ολοκαύτωμα") κ.λπ. – δεν αποσιωπούν τα εγκλήματα του ναζισμού. "Απλώς", λιγοστεύουν, τεχνηέντως ή χονδροειδώς, το μερίδιο αίματος του ναζισμού κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, το επιρρίπτουν στην ευθύνη αποκλειστικά μιας μερίδας γνωστών ηγετών ναζί και των SS – μέχρι του σημείου ώστε οι θανατωθέντες Εβραίοι στα στρατόπεδα να μην ξεπερνούν, κατ' αυτούς, τα δύο με τρία το πολύ εκατομμύρια. Απ' την άλλη μεριά αυγατίζουν τα θύματα εις βάρος των Γερμανών και των συμμάχων τους, π.χ. εξαιτίας των συμμαχικών βομβαρδισμών πόλεων και μη στρατιωτικών εγκαταστάσεων, και έτσι, στον σχετικό ισολογισμό, ναζί και σύμμαχοι έρχονται πάτσι.

***

Όχι ακριβώς: ένα μεγάλος λογαριασμός εγκλήματος μένει ανεξόφλητος, δεν συμψηφίζεται με αριθμητικώς ισόποσα εγκλήματα του ναζισμού. Πρόκειται για τα εγκλήματα, τα δεκάδες εκατομμύρια θύματα του κομμουνισμού, αυτής της άλλης μάστιγας της ανθρωπότητας που χρησιμοποίησε τον φόνο ως τρόπο άσκησης της πολιτικής: ο κόκκινος και ο μαύρος φασισμός, η μαύρη και η κόκκινη τρομοκρατία ή, κατά κομψότερο τρόπο, ο κόκκινος και ο μαύρος ολοκληρωτισμός. Αυτή είναι η "θεωρία", ήδη λεπτουργημένη στα χρόνια του Μεσοπολέμου και κύριο ιδεολογικό και θεωρητικό εργαλείο του "ελεύθερου κόσμου" τα ατέλειωτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Ο Ψυχρός Πόλεμος τέλειωσε, έδωσε την ήττα στα καθεστώτα του Υπαρκτού σοσιαλισμού και γενικότερα τις δυνάμεις του ιστορικού κομμουνισμού. Ίσως, θα νόμιζε κανείς, ότι τώρα πλέον η πολεμική δεν έχει ανάγκη τα μέσα που χρησιμοποίησε επί Ψυχρού Πολέμου: ο κομμουνισμός, ο σταλινισμός και οι συνοδοιπόροι αυτών είναι πεθαμένοι και νεκροί, πτώματα τυμπανιαία και οδωδώτα. Άφετε τους τεθνεώτας θάψαι τους εαυτών νεκρούς.


Α, μπα. Ουδαμώς. Οι ιδεολόγοι τους γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που γνωρίζουμε όλοι. Ότι δηλαδή το παρελθόν νοηματοδοτεί το παρόν και στο παρόν επινοείται το μέλλον μολονότι όχι γραμμικά και όχι νομοτελειακά. Στη μεταμοντέρνα μας όμως εποχή, που εδράζεται αποκλειστικά στο παρόν, όπου τα πάντα είναι παροντικά, δεν μπορεί να επιβιώνει μια ζώσα ιστορία, ένα παρελθόν δηλαδή που κάτι ακόμη μπορεί να προσκομίσει στο παρόν. Σ' αυτή την περίπτωση οι διαχειριστές του παρόντος ανακατασκευάζουν το παρελθόν αυθαιρέτως αλλά αληθοφανώς, ώστε να συνάδει και να συνηγορεί προς τη χρεία του παρόντος. Μια κατασκευή, λέγεται, είναι η ιστορία, το πραγματικό κατασκευάζεται κι αυτό: μια αφήγηση είναι και το παρελθόν. Έκαστος και η αφήγησή του περί του παρελθόντος. Δεν μπορεί, λοιπόν, να επιβιώνουν περί της πραγματικότητος του ιστορικού κομμουνισμού αντιλήψεις που να μην τον θεωρούν εγκληματικό εκ φύσεως, διότι εκεί τον οδήγησε, στο έγκλημα, η θεωρία της πάλης των τάξεων. Η "ουσία" του κομμουνισμού αρχίζει και τελειώνει με το έγκλημα. Άρα, εις την γέενναν του πυρός. Καλά, το πράξαμε αυτό με τον ναζισμό και ορθώς. Ενώ όμως ο κομμουνισμός νικήθηκε κοινωνικά και πολιτικά, διατηρούνται ακόμη ανάμεσά μας κάποιες σκιές του παρελθόντος του με δυναμογόνα και ιδαλγικά φωτοστέφανα που τον συντηρούν ως ιστορική ενδεχομενικότητα που οι άνθρωποι (η πάλη των τάξεων) μπορεί να την επικαιροποιήσουν ξανά, διότι το φάντασμα εξακολουθεί να πλανιέται ακόμη πάνω απ' την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.

Πρέπει, λοιπόν, το παρελθόν να εξορκισθεί ανέκλητα και οριστικά, να μην ταράξει ξανά τις συνειδήσεις των ανθρώπων και να τους εμπνεύσει παραδείγματα. Και ιδού η εργαλειακή χρησιμότητα ορισμένων αφηγήσεων στη μεταμοντέρνα εποχή μας: από τους Ελασίτες ως τους μαχητές του Στάλινγκραντ και του Κιούρσκ, από το "κόμμα των εκτελεσμένων" (ΚΚΓ) ως τους μαχητές των Βιετκόγκ, από τα υπόγεια της παρανομίας ως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από το μαχόμενο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα ως τις απόπειρες θεμελίωσης λαϊκής εξουσίας, όλα αυτά, άνθρωποι, ιδέες, αγώνες ήταν όργανα του κακού. Ο τρόπος της καταδίκης και της ιστορικής αναθεώρησης είναι θεολογικός και η πρακτική συνέπεια, όπως η θεολογία επιτάσσει, είναι η ανάνηψις, ή μετάνοια. Άπειρες οι μορφές της μετάνοιας, κι όχι ίδιες μ' εκείνες που εξάγονταν παλιά στα κρατητήρια της Ασφάλειας.

Έρχεται, λοιπόν, λειτουργός της Ε.Ε., ο Σουηδός βουλευτής Λίντμπλατ, και υποβάλλει στο Συμβούλιο της Ευρώπης ένα μνημόνιο στο οποίο καταγράφεται το νέο credo: "Τα εγκλήματα στα οποία οδηγεί η κομμουνιστική θεωρία της πάλης των τάξεων δεν έχουν καταδικασθεί διεθνώς όπως αυτά των ναζί". Από την αποτίμηση της κομμουνιστικής εγκληματικής κληρονομιάς απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στον Κόκκινο Στρατό και την τεράστια προσφορά της ΕΣΣΔ στη συντριβή του ναζισμού. Απουσιάζει, επίσης, κάθε αναφορά στις κομμουνιστικής εμπνεύσεως δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αντίστασης.

Δεν ξέρουμε τι θα ψηφίσει η κοινοβουλευτική ομάδα της Ευρωβουλής στην οποία έχει παραπεμφθεί το μνημόνιο. Στο Συμβούλιο εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία. Ήδη όμως μεγάλα τμήματα του ευρωπαϊκού πολιτικού φάσματος, μαζί και όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα καταδίκασαν το μνημόνιο του Σουηδού, αρνούμενα να εξισώσουν την εγκληματική πολιτική του ναζισμού που ερείπωσε και ματοκύλησε την Ευρώπη με την ιστορική προσφορά της ΕΣΣΔ και των κομμουνιστών στον αγώνα κατά του φασισμού. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό• οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να καταπιούν το δόγμα του Σουηδού (αν και οι Ανατολικοευρωπαίοι, μέλη πλέον της Ε.Ε., τάσσονται ανεπιφύλακτα στο πλευρό του, είναι οι κυρίως επισπεύδοντες).


Υπάρχουν, βέβαια και βεβαιωμένα και τα εγκλήματα του κατά την σταλινική εκδοχή ιστορικού κομμουνισμού, αυτά που τον αμαύρωσαν και κατέστησαν αφερέγγυα την ιδέα του σοσιαλισμού. Εμείς, κομμουνιστογενείς και γενικά οι αριστεροί δεν κάνουμε γαργάρα τα γκουλάγκ, τις δίκες, τις διώξεις, τις μαζικές εκτελέσεις. Ούτε καλυπτόμαστε από την αισχυντηλή καλύπτρα της "παραβιάσεως της σοσιαλιστικής νομιμότητας", που κάποια εποχή προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Μετά την αποκάλυψη της έκθεσης Χρουστσώφ το 1956, που έριξε κάποιο φως στο τοπίο, και έκτοτε συνεχώς, οι ανανεωτικοί κομμουνιστές, οι μαρξιστές, οι αριστεροί έρχονται και επανέρχονται στα ανομήματα του σταλινισμού, αυτοί πήραν το ζήτημα στην πλάτη τους, αυτοί κατάφεραν να αναλύσουν επαρκώς τη σταλινική περίοδο, αν και το ζήτημα έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του. Απ' αυτή την κριτική προέκυψαν όλες οι θεωρητικές και πολιτικές τάσεις της σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς, αναδεικνύοντας και πληθώρα πραγματολογικών στοιχείων. Όσο και να πονούσε το ζήτημα –και πονούσε πολύ– οι κομμουνιστές καταδίκασαν την αιμόφυρτη σταλινική πολιτική, χωρίς να έχουν ανάγκη τα credo του ιστορικού αναθεωρητισμού και την αρνήθηκαν, ακριβώς, στο όνομα του σοσιαλισμού. Χωρίς να γίνουν ριψάσπιδες και ρενεγκάδες. Και πολύ πριν την κατάρρευση του Υπαρκτού όσο υπήρξαν ιδέες και αγώνες απελευθερωτικοί για την χειραφέτηση των εργαζομένων απ' αυτήν τη ρίζα, κυρίως, προέρχονται. Εκτός από κάποιους που αγκυρώθηκαν για τα καλά στη σαγήνη των ιδεών του μπρεζνιεφισμού και τον αγγελικό κόσμο που αυτός οικοδομούσε.

Από τη σκοπιά του σοσιαλισμού, ο Υπαρκτός για μας ήταν το προς αποφυγήν παράδειγμα. Θεωρητικοί μαρξιστές-κομμουνιστές ήταν εκείνοι που στην ΕΣΣΔ τα χρόνια '60 με '80 θεωρούσαν ότι στη Σοβιετική Ένωση είχε επικρατήσει ένας "τρομοκρατικός τρόπος παραγωγής" (Ανρί Λεφέβρ κι άλλοι πολλοί). Αυτά δεν είναι εκ των υστέρων αφηγήσεις, αλλά θέσεις μάχης από τη σκοπιά του σοσιαλισμού, διατυπωμένες συγχρονικά, ενώ ξετυλίγονταν η ιστορία. Από την ίδια σκοπιά συνέχιζαν οι αριστεροί να βλέπουν ότι η πραγματική "υπαγωγή" των εργαζομένων στο κεφάλαιο (Μαρξ) πραγματοποιείται με ποικίλες μορφές βίας. Κι ότι στη διάρκεια της ταξικής πάλης η βία, συμβολική και υλική, μονίμως ερχόταν από τη μεριά του κεφαλαίου και του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κράτους. Από την παράταξή μας όμως ξεπήδησε ένας στοχαστής που έλεγε ότι ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει. Δεν ξέρω κανένα που να υποστηρίζει ότι ο καπιταλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει. Στα καπιταλιστικά λογιστήρια η δημοκρατία δεν έχει ανοιγμένη μερίδα. Ο ιστορικός αναθεωρητισμός έχει.


Το κείμενο δημοσιεύθηκε στα «Ενθέματα» της  Αυγής, 16.9.2001


*Στη φωτογραφία: Αναζητώντας τροφή στα σκουπίδια, χειμώνας 1941-1942 (Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας)

Χρυσοπράσινο φύλλο κομμένο στα δύο

Μια καλή λύση στο Κυπριακό;

 

Θάνος Ντόκος  Γενικός Διευθυντής στο Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής & Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ)

 

Δημοσιεύθηκε: huffingtonpost.gr- 29/11/2016

Αναμφίβολα οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σημείο και είναι πιθανό η Λευκωσία, αλλά και η Αθήνα, να βρεθούν ενώπιον εξαιρετικά δύσκολων επιλογών. Οπως έχει συμβεί και στο παρελθόν σε αντίστοιχες περιπτώσεις, εκφράζεται η άποψη ότι η μη-λύση είναι προτιμότερη από μια κακή λύση. Ασφαλώς ουδείς θα μπορούσε να διαφωνήσει. Θα πρέπει, ωστοσο, κανείς να ορίσει με τον απαραίτητο ρεαλισμό την «καλή» και την «κακή» λύση.

Υπάρχουν τέσσερα πιθανά σενάρια για την εξέλιξη του Κυπριακού:

(α) μια de jure διχοτόμηση («βελούδινο διαζύγιο»), με επιστροφή κάποιων εδαφών έναντι αναγνώρισης και τις δύο κοινότητες να συμφωνούν ότι θα ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους (στο βαθμό που αυτό είναι πρακτικά δυνατό σε ένα νησί με τα χαρακτηριστικά της Κύπρου).
(β) διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης σε περίπτωση αποτυχίας των διαπραγματεύσεων. Δε θα είναι, ίσως, η τελευταία ευκαιρία για μια λύση, αφού σχεδόν πάντοτε η διπλωματία φροντίζει να υπάρξει και μια επόμενη διαπραγμάτευση. Το πρόβλημα είναι ότι στην ιστορία του Κυπριακού σχεδόν πάντοτε κάθε επόμενη προτεινόμενη λύση ήταν χειρότερη για την ελληνοκυπριακή πλευρά από την προηγούμενη. Με δεδομένη την πολύ κακή κατάσταση των σχέσεων Ευρώπης-Τουρκίας, δε μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο η Τουρκία να επιλέξει τη λύση (γ).
(γ) οριστική διχοτόμηση με προσάρτηση των Κατεχομένων ή επιδίωξη αναγνώρισης από αριθμό κρατών (πιθανώς στον ισλαμικό κόσμο).
(δ) μια λύση που θα κινείται στη λογική της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, με στοιχειωδώς αποδεκτούς όρους όσον αφορά στα κεντρικά ζητήματα (εδαφικό, ασφάλεια, περιουσίες, έποικοι, πολιτειακό) και με σχετικά περιορισμένες αρμοδιότητες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Εδώ η λέξη-κλειδί είναι το «βιώσιμο και λειτουργικό μοντέλο λύσης», στοιχείο που φαίνεται να απουσίαζε από το εξαιρετικά πολύπλοκο και, στις τελευταίες του μορφές, αρνητικό για τα ελληνοκυπριακά συμφέροντα Σχέδιο Ανάν.

Ως ζήτημα αρχής η Ελλάδα θα πρέπει να αποφύγει να υποδείξει στους Ελληνοκυπρίους ποιες θα είναι οι ακριβείς πρόνοιες μιας λύσης του Κυπριακού. Η Αθήνα έχει ορθώς επιλέξει μετά το 1974 την οδό της διακριτικής αποστασιοποίησης από το Κυπριακό, επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία ότι η Λευκωσία αποφασίζει και η Αθήνα στηρίζει και οφείλει να στηρίξει οποιαδήποτε λογική και ρεαλιστική επιλογή της Λευκωσίας. Τούτου λεχθέντος, οι επιλογές της Λευκωσίας έχουν έμμεσες ή άμεσες συνέπειες για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, καθώς και για τις σχέσεις της Αθήνας με την Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες, ή το Λονδίνο. Μια κακή λύση στην Κύπρο θα έχει άμεσες συνέπειες στο Αιγαίο και η Αθήνα ασφαλώς δε μπορεί να αποδεχθεί μια λύση που θα εμπεριέχει σημαντική πιθανότητα αύξησης του κινδύνου μελλοντικής ελληνοτουρκικής σύγκρουσης στην Κύπρο.
Ποια θα πρέπει να είναι όμως τα κριτήρια αξιολόγησης; Θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι η σημερινή, δυσμενής για τον ελληνισμό, κατάσταση στην Κύπρο είναι αποτέλεσμα ήττας σε πολεμική σύγκρουση και οτιδήποτε χάνεται σε ένα πόλεμο δε μπορεί να επανακτηθεί πλήρως στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ασφαλώς η ιδανική (και «δίκαιη») λύση για τον ελληνισμό είναι η επιστροφή μεγάλου μέρους των κατεχομένων εδαφών, η πλήρης απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων των εποίκων και η πλήρης κατάργηση των εγγυήσεων. Και μηδενική τουρκική επιρροή στην Κύπρο. Το να πιστεύεις όμως στον Άγιο Βασίλη μετά την ηλικία των επτά ετών είναι κάπως ανησυχητικό.
Εκτός από τις ανωτέρω μαξιμαλιστικές και μάλλον ανέφικτες επιδιώξεις, θα μπορούσαν να συζητηθούν και ορισμένα πιο ρεαλιστικά κριτήρια: (1) σημαντική (εντός συγκεκριμένου πλαισίου) επιστροφή εδαφών (2) αποτροπή ανατροπής πληθυσμιακών ισορροπιών (3) εδαφικός και ποιοτικός περιορισμός εγγυήσεων και συμφωνία για χρονοδιάγραμμα πλήρους κατάργησης και (4) άμεση απόσυρση του 70-90% των κατοχικών δυνάμεων, διατήρηση εθνικών στρατιωτικών αποσπασμάτων που μετά το πρώτο έτος εφαρμογής της συμφωνίας δεν θα υπερβαίνουν τριψήφιους αριθμούς, θα βρίσκονται υπό πολυεθνική διοίκηση και με χρονοδιάγραμμα πλήρους απόσυρσης.
Οι ακριβείς αριθμοί, ποσοστά και χρονοδιαγράμματα θα πρέπει να αποφασιστούν από τους Ελληνοκυπρίους. Η Αθήνα οφείλει να επισημάνει τους πιθανούς κινδύνους, που δεν είναι καθόλου αμελητέοι, καθώς μια λύση εμπεριέχει τον κίνδυνο δημιουργίας ενός δυσλειτουργικού κράτους τύπου Βοσνίας-Ερζεγοβίνης που θα μπορούσε να προκαλέσει σημαντικές εντάσεις στις σχέσεις των δυο κοινοτήτων, αλλά και των «μητέρων-πατρίδων». Αλλά η τελική εκτίμηση κόστους-οφέλους ανήκει αναμφισβήτητα στους Ελληνοκυπρίους (κάτι που δυστυχώς δεν ισχύει και για την άλλη εμπλεκόμενη κοινότητα, καθώς οι κρίσιμες αποφάσεις δε λαμβάνονται από τους Τουρκοκυπρίους)

Ωραίαι εικόνες εξ ελαιοχρώματος και μετά χρωστήρος συντεθειμέναι

Carolus Bernardus Johannes (Jan) Sluyters, ή Sluyters (17η Δεκεμβρίου 1881-8 Μάη του 1957, Άμστερνταμ): Ολλανδός ζωγράφος ,  κορυφαίος πρωτοπόρος των διαφόρων μετα-ιμπρεσιονιστών κινήσεων  στην Ολλανδία.Πειραματίστηκε  με διάφορες μορφές, τέχνης , όπως ο  Φωβισμός και  ο Κυβισμός, για να καταλήξει σ΄έναν  πολύχρωμο εξπρεσιονισμό. Οι πίνακές του περιλαμβάνουν  μελέτες γυμνού, πορτρέτα, τοπία και νεκρές φύσεις.
Μουσική:  Rosario_Di_Leo_-_Odore_di_campagna.

Jan Sluyters - Wikipedia

Τα καλά να γίνονται κοινά

 

Hall Of People» - Η ιστορία του Ανθρώπου

 

Μια εξαιρετική ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια.

Με δύο κλικ βλέπετε εύκολα και γρήγορα ό,τι σας ενδιαφέρει.

Αγγλικά - ή - Ελληνικά

 

Είτε γράφετε στο παράθυρο της αρχικής σελίδας το όνομα που σας ενδιαφέρει,

είτε στην φωτογραφία με ελαφρό κλικ βλέπετε την ηλικία του

και με δυνατό διαβάζετε την ιστορία του. 

 

Είναι πραγματικά καταπληκτική σελίδα, που αξίζει να την αποθηκεύσετε!

 

«Hall Of People»

ΣΤΟ ΑΦΡΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ε,Ε,Ε,Ε,Ε,ΕΡΧΕΤΑΙ!
****************************
 Η ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΦΕΡΕΙ Η ΚΥΡΙΑ ΤΡΑΜΠ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΟΙΚΟ

********************
ΔΕΙΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟ:
 

 

«Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας αναγγείλω ότι οι διαπραγματεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο : στο Γιούρογκρουπ της 5ης Δεκεμβρίου θα χτυπήσουμε στην πλάτη τον Τσακαλώτο και θα το πούμε  "Μπράβο Γιουκλίντες, πήγατε θαυμάσια! Απαιτούνται όμως γενναιότερα μεταρρυθμιστικά μέτρα.Αν κάνετε κι αυτά τα προαπαιτούμενα , τότε θα ανατείλει για πάντα ο ήλιος πάνω από την Ελλάδα." . 
Τότε θα μας πει ο Γιουκλίντες το κλασικό Non Passaran Ypoxwntas  των τελευταίων μηνών κι εμείς θα του σφυρίξουμε το πασίγνωστο τραγουδάκι του Σόιμπλε  :"Σε πέντε έξι εβδομάδες θα σωθούν  όλες οι τροφές σας,  Οέ, Οέ, Οέ, Οέ, και  τότε θα ρίξουμε  τον κλήρο να δούμε ποιος θα φαγωθεί, Οέ, Οέ, Οέ, Οέ , κι ο κλήρος θα πέσει  σε σας , ω  ελληνικά  γαϊδούρια,  που θέλετε περισσότερο σανό.  Χε, Χε, Χε, Χε...".
Καταλάβατε γιατί θεωρώ ότι είχα ένα πολύ παραγωγικό 24ωρο στην Αθήνα και ότι είμαι πολύ αισιόδοξος για την πορεία του κλεισίματος της  τρίτης αξιολόγησης;»,

Χαράζοντας τον προσωπικό σου δρόμο στη ζωή

Η νεαρή γαρίδα 

IL GIOVANE GAMBERO 

THE YOUNG SHRIM

 Του Τζιάνι Ροντάρι

Στη ζωή τίποτε δεν είναι αυτονόητο και όλα θα πρέπει, με γνώση και σύνεση, να αμφισβητούνται...
Μία νεαρή γαρίδα έκανε μία σκέψη: «Γιατί στην οικογένειά μου όλοι περπατούν ανάποδα; Εγώ θέλω να μάθω να περπατάω ίσια και μπροστά, όπως όλα τα άλλα ζώα και βάζω στοίχημα την ουρά μου πως θα τα καταφέρω».
Άρχισε να εξασκείται στα κρυφά, ανάμεσα στις πέτρες του ρυακιού του χωριού της και τις πρώτες μέρες η προσπάθεια την κούραζε αφάνταστα. Χτυπούσε παντού, τσάκιζε το κέλυφός της και πατούσε το ένα της πόδι με το άλλο, αλλά σιγά - σιγά και με προσπάθεια τα πράγματα πήγαν καλύτερα, γιατί όλα μπορεί να τα μάθει κανείς αν θέλει.
Όταν ένιωσε ολότελα σίγουρη για τον εαυτό της, παρουσιάστηκε στην οικογένειά της και είπε: «Κοιτάξτε με προσεκτικά». Κι έτρεξε προς τα εμπρός με αξιοθαύμαστο τρόπο.
- Κόρη μου, έμπηξε τα κλάματα η μαμά της, σου έστριψε ολότελα; Σύνελθε μικρή μου, περπάτα όπως σου έμαθαν οι γονείς σου, περπάτα όπως τα αδέλφια σου που τόσο σε αγαπάνε.
Τα αδέλφια της όμως άλλο δεν έκαναν παρά να χαχανίζουν κοροϊδευτικά.
Ο πατέρας της στάθηκε και την κοίταξε αυστηρά για λίγο κι ύστερα είπε: «Αρκετά. Αν θέλεις να μείνεις μαζί μας, περπάτα όπως οι άλλες γαρίδες. Αν θες κάνε του κεφαλιού σου, το ρυάκι είναι μεγάλο φύγε και μην ξαναγυρίσεις ποτέ πια πίσω».
Η νεαρή γαρίδα αγαπούσε του γονείς της, αλλά ήταν σίγουρη ότι είχε δίκιο κι έτσι δε δίστασε στιγμή. Αγκάλιασε τη μητέρα της, χαιρέτησε τον πατέρα και τ’ αδέλφια της και έφυγε από το σπίτι.
Το πέρασμα της προκάλεσε αμέσως την έκπληξη μιας συντροφιάς βατράχων, που είχαν συγκεντρωθεί σας τις καλές κουμπάρες για να κουτσομπολέψουν λιγάκι γύρω από ένα φύλλο νούφαρου.
- Ανάποδα πάει ο κόσμος, είπε μία βατραχίνα, κοιτάξτε αυτή τη γαρίδα και πείτε μου αν έχω άδικο.
- Δεν υπάρχει πια σεβασμός είπε μία άλλη βατραχίνα.
Αλλά η νεαρή γαρίδα συνέχισε ίσια μπροστά, μην το ξεχνάμε αυτό, στο δρόμο της. Κάποια στιγμή άκουσε να τη φωνάζει μία γριά γαρίδα με μελαγχολικό ύφος, που καθόταν ολομόναχη δίπλα σε μία πέτρα.
- Καλημέρα, είπε η νεαρή γαρίδα.
Η γριά γαρίδα την περιεργάστηκε για πολύ κι ύστερα είπε:
- Τι νομίζεις πως κάνεις; Κι εγώ όταν ήμουν νέα, σκεφτόμουν να διδάξω στις γαρίδες να περπατούν ίσια και μπροστά και να τι κέρδισα: ζω ολομόναχη κι ο κόσμος θα προτιμούσε να καταπιεί τη γλώσσα του παρά να μου μιλήσει. Όσο προλαβαίνεις, δώσε βάση σ’ αυτά που σου λέω: παρ’ το απόφαση και κάνε όπως οι άλλοι. Μία μέρα θα με ευχαριστείς για τη συμβουλή που σου έδωσα.
Η νεαρή γαρίδα δεν ήξερε τι ν’ απαντήσει κι έμεινε σιωπηλή. Αλλά μέσα της σκέφτονταν: «Εγώ έχω δίκιο».
Κι αφού αποχαιρέτησε ευγενικά τη γριά γαρίδα, πήρε πάλι το δρόμο της.
Θα πάει μακριά; Θα κάνει την τύχη της; Θα ισιώσει όλα τα στραβά πράγματα αυτού του κόσμου; Εμείς δεν το ξέρουμε, γιατί ακόμη περπατάει με το θάρρος και την αποφασιστικότητα της πρώτης μέρας. Μπορούμε μονάχα να της ευχηθούμε από την καρδιά μας: «Καλό ταξίδι!».
Πηγή : thessalonikiartsandculture.gr
 ________________________________

 ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΗΧΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΠΤΙΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

"IL GIOVANE GAMBERO"
 

favola di Gianni Rodari

Un giovane gambero pensò: - Perché nelle mia famiglia tutti camminano all’indietro? Voglio imparare a camminare in avanti, come le rane, e mi caschi la coda se non ci riesco. –
Cominciò a esercitarsi di nascosto, tra i sassi del ruscello natio, e i primi giorni l’impresa gli costava moltissima fatica: Urtava dappertutto, si ammaccava la corazza e si schiacciava una zampa con l’altra. Ma un po’ alla volta le cose andarono meglio, perché tutto si può imparare, se si vuole.
Quando fu ben sicuro di sé, si presentò alla sua famiglia e disse: - State a vedere.- E fece una magnifica corsetta in avanti.
- Figlio mio,- scoppiò a piangere la madre, - ti ha dato di volta il cervello? Torna in te, cammina come i tuoi fratelli che ti vogliono tanto bene.
- I suoi fratelli però non facevano che sghignazzare.
Il padre lo stette a guardare severamente per un pezzo, poi disse : - Basta così. Se vuoi restare con noi, cammina come gli altri gamberi. Se vuoi fare di testa tua , il ruscello è grande : vattene e non tornare più indietro.-
Il bravo gamberetto voleva bene ai suoi, ma era troppo sicuro di essere nel giusto per avere dei dubbi: abbracciò la madre, salutò il padre e i fratelli e si avviò per il mondo.
Il suo passaggio destò subito la sorpresa di un crocchio di rane che da brave comari si erano radunate a far quattro chiacchiere intorno a una foglia di ninfea.
- Il mondo va a rovescio, - disse una rana, - guardate quel gambero e datemi torto, se potete.-
- Non c’è più rispetto, - disse un’altra rana.
- Ohibò ohibò, -disse un terza.
Ma il gamberetto proseguì diritto, è proprio il caso di dirlo, per la sua strada. A un certo punto si sentì chiamare da un vecchio gamberone dall’espressione malinconica che se ne stava tutto solo accanto ad un sasso. – Buon giorno, - disse il giovane gambero.
Il vecchio lo osservò a lungo, poi disse: - Cosa credi di fare? Anch’io, quando ero giovane, pensavo di insegnare ai gamberi a camminare in avanti. Ed ecco cosa ci ho guadagnato: vivo tutto solo, e la gente si mozzerebbe la lingua, piuttosto che rivolgermi la parola: Fin che sei in tempo, da’ retta a me: rassegnati a fare come gli altri e un giorno mi ringrazierai del consiglio.-
Il giovane gambero non sapeva cosa rispondere e stette zitto. Ma dentro di sé pensava:
- Ho ragione io.-
E salutato gentilmente il vecchio riprese fieramente il suo cammino.
Andrà lontano? Farà fortuna? Raddrizzerà tutte le cose storte di questo mondo? Noi non lo sappiamo, perché egli sta ancora marciando con il coraggio e la decisione del primo giorno. Possiamo solo augurargli, di tutto cuore: - Buon viaggio! –

(Gianni Rodari)

 *******************
 
THE YOUNG SHRIM

A young crawfish thought :

-

Because in my family walk backwards ? I want to learn to walk

forward , like frogs , and my tail fall down if I can not.

-

He began to practice in secret, between the stones of the brook native , and the earl

y days of the

enterprise cost him a great deal of effort:

He hit everywhere, you dent

the armor and crushing one

leg with the other. But a bit ' at a time , things went better, because you can learn everything if you

want .

When he was quite sure of himsel

f , he presented himself to his family and said :

-

Watch this.

-

And he made a magnificent jog forward.

-

My son,

-

the mother burst into tears ,

-

gave you out of your mind ? Back to you, walks like your

brothers who love you so much.

-

Her brothers , ho

wever, were not you laugh .

His father watched strictly for a while, then said :

-

That's it . If you want to stay with us, walks like

other shrimp . If you want to do things your own way , the stream is great : go away and never come

back .

-

The good shr

imp loved his , but he was too sure of being right to have doubts : the mother hugged

and greeted his father and brothers and headed for the world.

Its passage immediately aroused the surprise of a knot of frogs by good wives had gathered to have

a chat ar

ound a lily pad .

-

The world is upside down ,

-

said a frog

-

look at that shrimp and give me wrong if you can .

-

-

There is more respect,

-

said another frog.

-

Ohibò ohibò ,

-

said a third .

But the shrimp went right , it's appropriate to say, on his w

ay . At one point he heard himself called

by an old prawn a melancholic who was all alone next to a stone.

-

Good morning ,

-

said the young

shrimp .

The old man looked at him for a long time , then said :

-

What are you doing ? Me too, when I was

young ,

I thought I teach shrimp to walk forward . And here 's what I got : I live al

l alone , and

people cut off

the language, rather than speak to me : Since you are in time , from ' Listen to me

resigned to do like the others and one day I thank the Board .

-

The young shrimp did not know what to say and kept quiet . But he thought to himself :

-

I 'm right.

-

And greeted kindly old man resumed his walk proudly .

It will go away ? Will luck? Straighten all the wrongs of this world? We do not know , because he is

still walking with the courage and the decision of the first day. We can only wish him with all my

heart :

-

Have a good trip !

Τελικά, ο Έλλην ξεσπαθώνει;

Πρωί-πρωί ήχησαν πάλι σήμερα οι καμπάνες! Πριν πιώ καφέ δυσκολεύομαι να τοποθετηθώ στον χώρο και στον χρόνο αλλά με τις πρώτες γουλιές συνειδητοποίησα τι μέρα είναι. Εθνικώς υπερήφανη καθώς ένιωσα, άρχισαν να ηχούν εντός μου σάλπιγγες και εμβατήρια. Τα χάλκινα, τα κρουστά και οι ιαχές της υπερηφάνειας τούτης με ξύπνησαν πιο αποτελεσματικά και από την καφεΐνη.
Προσπάθησα να βρω λόγια να ακολουθήσω κι εγώ τους θούριους και τα εμβατήρια και τα πρώτα που μου ήρθαν στο μυαλό ήταν
«Μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά».
Το επεξεργάστηκα μέσα μου, ψάχνοντας τις προεκτάσεις. Γιατί, άραγε, ήταν αυτό το πρώτο που σκέφτηκα; Ποία η βαθύτερη σημασία της μαυρίλας; Γιατί η νύχτα και γιατί στα βουνά; Στην πραγματικότητα μαύρη είν’ η μέρα στους κάμπους και στις πόλεις και στα χωριά.
«Στις ράχες πέφτει χιόνι», συνεχίζει να σιγοτραγουδά η εντός μου φωνή. Τα στοιχεία της φύσης χρησιμοποιήθηκαν από τους ρομαντικούς ποιητές για να εκφράσουν το συναίσθημά τους, σκέφτομαι, σαν το “ο βοριάς που τ’ αρνάκια παγώνει», που τα αρνάκια από μόνα τους είναι στοιχείο τρυφερότητας, ζωής και χαράς κι έρχεται ο ποιητής και βάζει μέσα τον βοριά και τα παγώνει και βγάζει όλη του την απαισιόδοξη και πεισιθάνατη διάθεση, ξύνοντας και τις δικές μας πληγές.
Η νύχτα τρομάζει με το αόρατο που κρύβει και παραπέμπει σε φαινόμενα υπερφυσικά και μεταφυσικά, το μαύρο χρώμα του πένθους και της τυφλότητας δημιουργεί τους ανάλογους συνειρμούς. Το χιόνι, ως ακραίο φαινόμενο, παραπέμπει σε παγωνιά, κακουχία και θάνατο, εκτός κι αν διαθέτεις εξοπλισμό σκι και δυνατότητα να τον χρησιμοποιήσεις σε εγκεκριμένο από τον κανονισμό λάιφστάιλ χιονοδρομικό κέντρο της Ελλάδας ή του εξωτερικού.
«Στα άγρια, στα σκοτεινά, στις τραχιές πέτρες, στα στενά», συνεχίζει ο ποιητής -ο Αλέξανδρος Ρίζος-Ραγκαβής εν προκειμένω (1809-1892)- να σφυροκοπά την πηγή του συναισθήματος, μέχρι να τη βάλει στο κλίμα, “ο Έλλην ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει” (δις).
Η αλήθεια είναι ότι αντί της λέξης Έλλην στο πρωτότυπο υπήρχε η λέξη κλέφτης -η οποία αντικαταστάθηκε από το Έλλην, μόλις ο κλέφτης απέκτησε εθνική ταυτότητα- όπως είναι αλήθεια ότι η λέξη ξεσπαθώνει είχε κυριολεκτική σημασία τότε. Για τις ανάγκες της μελοποίησης του ποιήματος η επίμαχη φράση χρησιμοποιήθηκε δις, για να δοθεί έμφαση σ’ αυτό που σημαίνει: ο Έλλην ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει, ο Έλλην ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει. Πώς να μην κολλήσει στο μυαλό σου αυτό; Ξεχνάς τη νύχτα, το χιόνι, τις σκοτεινές τις ράχες αλλά δεν μπορείς να διαγράψεις το ότι ο Έλλην βγάζει το σπαθί από το θηκάρι και αναλαμβάνει δράση, ξεπαστρεύοντας τον εχθρό, όποιος κι αν είναι αυτός. Δεν είναι ν’ απορεί κανείς για το ότι το ποίημα μελοποιήθηκε, διασκευάστηκε και επέζησε σχεδόν δυο αιώνες τώρα. Το ρήμα «ξεσπαθώνω», πέραν της κυριολεκτικής, απέκτησε και μεταφορική σημασία: εκδηλώνομαι εναντίον κάποιου, εγκαταλείποντας παλαιότερη διστακτικότητα ή επιφυλακτικότητα.









Εκεί ακριβώς αρχίζω ν’ αναρωτιέμαι αν ο σημερινός Έλλην εξακολουθεί να ξεσπαθώνει. Κυριολεκτικά αποκλείεται, παρά μόνον με εξαιρέσεις. Μεταφορικά, όμως; Ξεσπαθώνει μεταφορικά ο Έλλην του 21^ου αιώνα; Ναι, ξεσπαθώνει, αποφαίνομαι. Εναντίον ποίων;, αναρωτιέμαι.
Όπως έχουν δείξει επιστημονικές -ή μπορεί και όχι- έρευνες, ο Έλλην συχνότερα ξεσπαθώνει εναντίον της γυναίκας του, εναντίον των παιδιών του, εναντίον του γείτονα και της κατσίκας του, εναντίον της κακούργας κοινωνίας που πολύ τον έχει αδικήσει, εναντίον του οπαδού της αντίπαλης ομάδας και λιγότερο συχνά έως καθόλου εναντίον του ίδιου του κακού του εαυτού, τον οποίο επιβάλλεται να συνετίσει επειγόντως!
 


Γεωργία Καρβουνάκη
Δημοσιεύτηκε:pancreta.gr,  28/10/2016

.:BiblioNet : Καρβουνάκη, Γεωργία

Ξαναβάστα Σόιμπλε

Μοιάζει με χιλιοπαιγμένο έργο, όπου ηθοποιοί παρατάσσονται, παίζουν άτεχνα και αποχωρούν, έχοντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το μεροκάματο παρά για το χειροκρότημα. Ζούμε αυτή την εκνευριστική επανάληψη, σε κάθε διαπραγμάτευση για το χρέος, για το μνημόνιο, για την αξιολόγηση, για οτιδήποτε μας συνδέει ή μας χωρίζει με τους δανειστές. 

του Κώστα Βαξεβάνη

Η πρώτη πράξη ξεκινά με μια δήλωση από κάποιον παράγοντα συνήθως της γερμανικής επικράτειας, ακόμη και αν η επικράτησή του είναι μεταξύ Βεστφαλίας και Έσσης και μέτρο παραπάνω. Η δήλωση λέει κάτι που δημιουργεί αμφιβολία, ή ερώτημα ή τέλος πάντων αναφέρει τη λέξη Ελλάδα, ακόμη και αν πέντε σειρές παρακάτω μιλάει για τον ελληνικό μουσακά.
Στη δεύτερη πράξη, η δήλωση αναπαράγεται σε κάποια BILD, κάτω από φωτογραφία ημίγυμνης κυρίας που κρατώντας μια τούρτα δηλώνει «για επιδόρπιο έχω στήθος» (υπαρκτό το παράδειγμα).
Στην τρίτη πράξη, τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, ανακαλύπτουν τη δήλωση και την αναπαράγουν με ταχύτητα που παλιότερα αναπαρήγαγαν το «φονικό στην άσφαλτο με πέντε νεκρούς» διαβεβαιώνοντας πως η Ελλάδα για μια ακόμη φορά έχει πρόβλημα στο θέμα του χρέους, του μνημονίου ή της αξιολόγησης.
Όλος ο θίασος βγαίνει επί σκηνής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανησυχεί για την κατάρρευση, η Ντόρα προβλέπει Grexit, ο Σταύρος Θεοδωράκης ψάχνει κάμερα για να εκφωνήσει πολιτικό χρησμό τηλεοπτικής βαρύτητας και ο Βενιζέλος αναζητά σκληρές λέξεις για να τοποθετήσει ανάμεσα σε πέντε «εγώ» που θα συνθέσουν τον κολασμό και την τιμωρία όσων δεν αντιλαμβάνονται όσα αντιλαμβάνεται.
Κάπου εκεί κάνουν είσοδο και οι guest.Ο Σόιμπλε,οι υπάλληλοι του Σόιμπλε, ίσως και ο Στουρνάρας, αφήνουν υπονοούμενα, σπέρνουν φόβους, αλλά κυρίως κλαδεύουν ελπίδες. Η Ελλάδα ξαναμπαίνει στον φαύλο κύκλο της απειλής και της αβεβαιότητας. Την ίδια ώρα, η πολιτική υποβαθμίζεται από πάλη των ιδεών και των λύσεων, σε μια μίζερη κατάσταση, όπου ο πολιτικός γίνεται εκβιαστής του λαού του. Θα πάθουμε, θα υποφέρουμε, θα δεινοπαθήσουμε, θα καταστραφούμε.
Ούτε ο άγνωστος δηλωσίας της Ρηνανίας ούτε η BILD ούτε ο Σόιμπλε θα μπορούσαν να δημιουργήσουν την καταστροφολογική θύελλα, αν δεν υπήρχαν αυτοί που με σκοπιμότητα την υποβοηθούν.
Προσπαθώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, να διακρίνω τις αντιθέσεις που μερικά μόλις χρόνια πριν, συνέθεταν τις πολιτικές διαφωνίες του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, του Σαμαρά με τον Βενιζέλο. Δεν υπάρχει πουθενά αιχμή, δεν υπάρχει πολιτική αντιπαράθεση , πέρα από τις λεκτικές κορώνες που γράφτηκαν μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν τεχνητή διαφορά. Ο πέρα του ΣΥΡΙΖΑ χώρος μοιάζει να έχει ομογενοποιηθεί, ενώ καθημερινά αποκαλύπτει ως έντονο ενοποιητικό στοιχείο την αντι-ΣΥΡΙΖΑ τοποθέτηση.
Σε μια πρόσφατη παρουσίαση βιβλίου, Μητσοτάκης, Βενιζέλος και Θεοδωράκης, φωτογραφήθηκαν μαζί, αποτυπώνοντας κάτι περισσότερο από μια τυχαία κοινωνική συνάντηση. Την διάθεσή τους να αντιμετωπίζονται ως μια ενιαία πολιτική δύναμη. Στην πραγματικότητα είναι.
Οι πολιτικές μεταγραφές άλλωστε δεν παρουσιάζουν πια πολιτικά ή ηθικά κωλύματα. Ακροδεξιοί της ΝΔ με ή χωρίς τσεκούρι, ανεπάγγελτοι του ΠΑΣΟΚ, εφευρέτες των ενδιάμεσων χώρων, πολιτικοί χωρίς χώρο, είναι έτοιμοι να αναφωνήσουν «Ξαναβάστα Σόιμπλε» με αντάλλαγμα την πιθανότητα να ξαναφέρουν πιο κοντά τους την εξουσία και όχι κάποια σωτηρία, εκτός αν πρόκειται για τη δικιά τους.
Αυτό που κάποτε πολλοί αποκαλούσαν «τρόικα εσωτερικού» , αναζητά πια ενιαία έκφραση, με προϋπόθεση να καταφέρει να μοιράσει έδρες, αξιώματα και οφίτσια. Και ναι μεν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη υπάρχει ο κίνδυνος , αν τον ρωτήσουν σε κάποιο εστιατόριο «τι θέλετε», να απαντήσει από κεκτημένη ταχύτητα και αγωνία «εκλογές» , για την κυβέρνηση  ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος. Να παραμείνει εγκλωβισμένη στην αέναη διαπραγμάτευση και ακόμη χειρότερα στην ανάγκη να είναι αποδεκτή έξω, ξεχνώντας τι πραγματικά είναι πολιτική μέσα.
Είναι προφανές πως δεν φτάνει να λέει ο Τσίπρας πως εκλογές θα γίνουν το 2019.Σημασία έχει τι θα κερδίσει η χώρα ως τότε. Αν θα εφαρμοστούν πολιτικές που θα προσφέρουν στον κόσμο ανταποδοτικά οφέλη σε σχέση με τις θυσίες και την ένδειά του. Είναι διαφορετικό να πληρώνεσαι 500 ευρώ, με το να πληρώνεσαι 500 ευρώ σε μια χώρα που λειτουργεί, που ετοιμάζει το μέλλον και αποκαθιστά τον πολίτη σε όλα τα υπόλοιπα. Το στοίχημα για τις κυβερνήσεις είναι η διακυβέρνηση. Η υπόδειξη ή η απόδειξη πως οι άλλοι είναι κακοί, έχει ημερομηνία λήξης ως πολιτικό καύσιμο. Αυτό που κινεί την πολιτική, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το όραμα και η μετατροπή του οράματος σε πράξη. Συνήθως ξεκινάει από τα μικρά ,ειδικά αν στόχος είναι τα μεγάλα.
*Το editorial δημοσιεύτηκε στο δεύτερο φύλλο της εφημερίδας Documento

Σχολιάζοντας (και φωτίζοντας) την Ιστορία μέσω της αστυνομικής φόρμας

 ΦΙΛΙΠ ΚΕΡ

 Ο Σκωτσέζος συγγραφέας Φίλιπ Κερ επαναλαμβάνει συχνά ότι χρησιμοποιεί την αστυνομική φόρμα για να σχολιάσει την Ιστορία: την ιστορία της Γερμανίας, την ιστορία της εξάπλωσης του ναζισμού, τον Ψυχρό Πόλεμο. Και μολονότι δεν γράφει μόνο αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά τον απασχολούν εξίσου και άλλα είδη, έχει τόσο ταυτιστεί με τον δαιμόνιο ντετέκτιβ του, τον Μπέρνι Γκούντερ, ώστε συχνά τον ταυτίζουν μαζί του. Στο σημερινό επεισόδιο της εκπομπής “Βιβλία στο κουτί’, ο Φίλιπ Κερ διαλύει την παρεξήγηση. Ο συγγραφέας της “Τριλογίας του Βερολίνου” μιλάει στην Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη και τον Σπύρο Γιανναρά για τον ίδιο, για τις λογοτεχνικές του αγάπες, για την Σκωτία, για την πολιτική, για την μοίρα της Ευρώπης, και κυρίως για την προσπάθειά του να γράψει βιβλία που ψυχαγωγούν και συνάμα ενημερώνουν και αφυπνίζουν.

 

 *************

ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠ ΚΕΡ

«Αν οι νεκροί δεν ανασταίνονται»

Βερολίνο, 1934. Καθώς η πόλη προετοιμάζεται να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, οι Εβραίοι αποκλείονται από όλους τους γερμανικούς αθλητικούς ομίλους.

Η ανακάλυψη δύο πτωμάτων εμπλέκει τον ντετέκτιβ Μπέρνι Γκούντερ στη ζωή δύο ενοίκων του ξενοδοχείου Άντλον: μιας πανέμορφης αριστερής δημοσιογράφου, η οποία προσπαθεί να προωθήσει την ιδέα του μποϊκοτάζ της Ολυμπιάδας από τις ΗΠΑ, και ενός γκάνγκστερ, που επιδιώκει να χρησιμοποιήσει τους αγώνες για να πλουτίσει ο ίδιος και η Μαφία του Σικάγο.
Ο Μπέρνι θα αποκαλύψει έναν τεράστιο μηχανισμό που δραστηριοποιείται στο χώρο των κατασκευών και της εύρεσης φτηνών εργατικών χεριών, σχεδιασμένο έτσι ώστε να εκμεταλλευτεί τα τεράστια ποσά που είναι έτοιμοι να ξοδέψουν οι Ναζί προκειμένου να κάνουν επίδειξη δύναμης της νέας Γερμανίας.
Ο Philip Kerr γεννήθηκε στο Εδιμβούργο το 1956. Σπούδασε νομικά και συνεργάστηκε ως αρθρογράφος στις σελίδες των "Sunday Times", της "Evening Standard" και του "New Statesman". Ως συγγραφέας έγινε παγκόσμια γνωστός χάρη στη σειρά βιβλίων του με ήρωα τον ντετέκτιβ Μπέρνι Γκούντερ, που θεωρείται από τις σημαντικότερες σειρές στο χώρο της σύγχρονης νουάρ αστυνομικής λογοτεχνίας. Οι ιστορίες του Μπέρνι Γκούντερ διαδραματίζονται ως επί το πλείστον στη Γερμανία των χρόνων της ναζιστικής κυριαρχίας και του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Τα βιβλία της σειράς εκδίδονται στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κέδρος. Εκτός από τη "Μοιραία Πράγα", κυκλοφορεί ήδη ο τόμος "Η τριλογία του Βερολίνου" (που περιλαμβάνει τα μυθιστορήματα "Οι Βιολέτες του Μάρτη", "Ο χλομός εγκληματίας" και "Γερμανικό ρέκβιεμ"), ενώ ετοιμάζεται το "A Man Without Breath". Ο Philip Kerr έχει γράψει και αρκετά άλλα μυθιστόρημα για μεγάλους και παιδιά, κάποια από τα οποία κυκλοφορούν στα ελληνικά όπως τα έργα του "Γκριντάιρον", "Στην κορφή του κόσμου", "Το ψοφίμι", "Στα χνάρια του Ακενατόν", "Το μπλε τζίνι της Βαβυλώνας" και "Η βασιλική κόμπρα του Κατμαντού".

Tvxs.gr

Όμορφη μουσική με ωραίες εικόνες

• Paintings - Mani Annie Art

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Will you still love me tomorrow

Tonight you're mine completely
You give your soul so sweetly
Tonight the light of love is in your eyes
But will you love me tomorrow

Is this a lasting treasure
Or just a moment's pleasure
Can I believe the magic in your sighs
And will you love me tomorrow

Tonight with words unspoken
You say that i'm the only one sponsored links

But will my heart be broken
When the night meets the morning sun

I'd like to now if your love
Is a love I can be sure of
So tell me now and I won't ask again
Will you still love me tomorrow
Will you still love me tomorrow
Will you still love me tomorrow
 Paintings - Mani Annie Art

*******************

Give Me That Slow Knowing Smile

I'm on my hands and knees
searching every corner for my lost heart and soul
Hear me begging please
I'm searching every corner for my lost heart and soul

Now give me that Slow knowing smile
Like someone who may know their way
Give me that Slow knowing smile
That may make wanna say hey hey hey hey
Give me that Slow knowing smile
Give it to me
Slowly
Give me that Slow knowing smile
Give it to me
Slowly

I tell you what I do
I'm searching every corner for what I know is mine
I tell you what is true
My heart and my soul is what I need to find

Give me that Slow knowing smile
Like someone who knows where to go
Give me that Slow knowing smile
That may make me wanna say oh oh oh oh

Give me that Slow knowing smile
Give it to me
Slowly
Give me that Slow knowing smile
Give it to me
Slowly

Give it to me
Slowly
Give me that
Slow knowing smile

1. Paintings - Sam Toft

__________________________


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Comes Love

Comes a rainstorm, put your rubbers on your feet
Comes a snowstorm, you can get a little heat
Comes love, nothing can be done

Comes a fire, then you know just what to do
Blow a tire, you can buy another shoe
Comes love, nothing can be done

Don't try hiding, cause there isn't any use
You'll start sliding, when your heart turns on the juice

Comes a headache, you can lose it in a day
Comes a toothache, see your dentist right away
Comes love, nothing can be done

Comes a heatwave, you can hurry to the shore
Comes a summons, you can hide behind the door
Comes love, nothing can be done

Comes the measles, you can quarantine a room
Comes a mousy, you can chase it with a broom
Comes love, nothing can be done

That's all, brother, if you ever been in love
That's all, sister, you know what I'm speaking of

Comes a nightmare, you can always stay awake
Comes depression, you may get another break
Comes love, nothing can be done
Comes love, nothing can be done

Paintings - Steven Lamb

«Αυτό που με τρομάζει είναι η δαιμονοποίηση των άλλων...»

28.11.2016

Συντάκτης: 

efsyn.gr

Επιζήσασα του Ολοκαυτώματος η 89χρονη Γερτρούδη απηύθυνε ένα πολύ συγκινητικό μήνυμα στους συμπατριώτες της Αυστριακούς για τις προεδρικές εκλογές της Κυριακής.
«Η ταπείνωση των άλλων, η δαιμονοποίηση των άλλων, αυτό με ανησυχεί πάνω από όλα... Οπως τότε με τους Εβραίους - ήθελαν να καθαρίσουν τους δρόμους... αυτό είναι που φοβάμαι», λέει ζητώντας να καταψηφιστεί ο ακροδεξιός υποψήφιος Νόρμπερτ Χόφερ στις επαναληπτικές εκλογές.
«Η ολοκληρωτική απαξίωση των άλλων.. η προσπάθεια να ξυπνήσουν τα χαμηλότερα (ένστικτα του ανθρώπου) σε μια χώρα και η προσπάθεια να φέρουν στο προσκήνιο τα χειρότερα χαρακτηριστικά των ανθρώπων- όχι τα αντίθετα, όχι τα ευγενή- μόνο τα χειρότερα. Εχουμε ήδη δει αυτό το σενάριο. Εμφύσησαν το μίσος... ξεφτιλίζοντας και χλευάζοντας τους άλλους. Οπως με τους Εβραίους- έπρεπε να καθαρίσουν τους δρόμους. Οι Βιενέζοι- άνδρες γυναίκες και παιδιά- παρακολουθούσαν και γελούσαν με όλα αυτά. Και ακριβώς αυτή η συμπεριφορά, προσπαθούν να ξυπνήσουν σήμερα. Και αυτό πονάει- αυτό είναι που φοβάμαι», λέει στο βίντεο της η ηλικιωμένη γυναίκα, τονίζοντας ότι το Ελεύθερο Κόμμα του Χόφερ στόχο έχει ακριβώς αυτό: να ξυπνήσει το χειρότερο εαυτό των ανθρώπων όπως έγινε και με τους Ναζί την δεκαετία του '30.
Ζήτησε από τους νέους ψηφοφόρους να στηρίξουν τον αντίπαλο του Χόφερ, τον στηριζόμενο από τους πράσινους Αλεξάντερ Βαν ντερ Μπελέν, εκφράζοντας το σοκ της για τις δηλώσεις του ηγέτη του ακροδεξιού κόμματος Χάινς Κρίστιαν Στράσε ότι οι μετανάστες μπορεί να πυροδοτήσουν «εμφύλιο πόλεμο» στην Αυστρία.
«Ανατρίχιασα όταν το άκουσα» λέει η Γερτρούδη. « Δεν μπορείς καν να υπαινίσσεσαι κάτι τέτοιο. Εχω γίνει μάρτυρας εμφυλίου πολέμου όταν ήμουν επτά ετών και δεν τον έχω ξεχάσει ποτέ. Τότε είδα τους πρώτους νεκρούς και δυστυχώς όχι τους τελευταίους... Πιθανόν αυτές να είναι οι τελευταίες εκλογές για μένα... Αλλά οι νέοι άνθρωποι έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους και πρέπει να διασφαλίσουν ότι θα τη ζήσουν καλά».
Πάνω από 2,8 εκατομμύρια χρήστες είδαν το βίντεο στο Facebook και η Γερτρούδη είπε πόσο χαρούμενη είναι που τόσοι πολλοί αποφάσισαν να πάρουν στα σοβαρά τα λόγια μιας ηλικιωμένης γυναίκας».
Η Γερτρούδη ήταν 16 ετών όταν αυτή και ολόκληρη η οικογένειά της μεταφέρθηκαν στο κολαστήριο του Άουσβιτς. Ηταν η μοναδική από την οικογένεια της που κατάφερε να επιστρέψει.

Σχεδόν ισόπαλοι 

Ο 72χρονος Βαν ντερ Μπέλεν νίκησε με πολύ μικρή διαφορά τον 45χρονο αντίπαλο του τον Μάιο, αλλά το ακροδεξιό κόμμα κατάφερε δικαστικά να ανατρέψει το αποτέλεσμα, λόγω τεχνικών λαθών στη διαδικασία.
Επανάληψη των εκλογών ορίστηκε για τον Οκτώβριο, αλλά ξανά η διαδικασία αναβλήθηκε λόγω ελαττωματικών φακέλων. Η αναμέτρηση τελικά θα γίνει την Κυριακή, 4 Δεκεμβρίου.
Οπως και άλλα «συγγενικά» κόμματα στην Ευρώπη, αλλά και ο Τραμπ στην Αμερική, το Κόμμα της Ελευθερίας αύξησε τη δημοτικότητά του υποδαυλίζοντας τις ανησυχίες και τους φόβους για τη μετανάστευση, αλλά και τη δυσαρέσκεια προς την πολιτική ελίτ.  Το κόμμα, όχι μόνο έχει πολλές ελπίδες να κερδίσει την προεδρία, αλλά και να επικρατήσει και στις βουλευτικές εκλογές που έχουν προγραμματιστεί για το 2018.