.
Η ταινία του ακαταπόνητου σκηνοθέτη, Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ, είναι μια γροθιά στο στομάχι για όλους τους συνειδητοποιημένους ανθρώπους , γιατί αποτυπώνει με τρόπο δραματικό , την καθημερινότητα που φτιάχνουν συστηματικά στην Ευρώπη οι νεοφιλελεύθεροι "μεταρρυθμιστές" του Σοϊμπλικού "ενάρετου" καπιταλιστικού κράτους. Αντιλαμβάνονται ότι ο Ντάνιελ Μπλέικ δεν είναι ο τραγικός Εγγλέζος ήρωας μιας χαζοχαρούμενης δίωρης ταινίας μυθοπλασίας, αλλά στο πρόσωπό του αναγνωρίζουν είτε τον ίδιο τους τον εαυτό είτε κάποιο συγγενικό ή φιλικό πρόσωπο, που παλεύει καθημερινά με το τέρας της διαστροφικά οργανωμένης κρατικής γραφειοκρατίας.
Τελικά, αντιλαμβάνεται ότι όλο αυτό το απροκάλυπτα απάνθρωπο σύστημα , που έχει στηθεί στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού των δημόσιων υπηρεσιών δεν είναι αμιγώς κρατικό αλλά υπενοικιάζει τις λειτουργίες του σε φτηνού κόστους ιδιωτικές εταιρίες , με στόχο την αποφυγή και περικοπή όσο γίνεται περισσότερων πόρων.
Ο Ντάνιελ Μπλέικ είναι ένας άρρωστος 59χρονος ξυλουργός, που μπλέκεται στα γρανάζια μιας εφιαλτικής Οδύσσειας Καφκικού τύπου: μολονότι αναρρώνει από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο και χρειάζεται χρόνο , σύμφωνα με τη γνωμάτευση της γιατρού του, για να αποκατασταθεί η υγεία , οι κοινωνικές υπηρεσίες του Νιούκαστλ, όπου ζει, θεωρούν ότι δεν δικαιούται το ανάλογο επίδομα, μα το επίδομα κάποιου που θα έπρεπε να ψάχνει για δουλειά.
Ο Ντάνιελ Μπλέικ, από το σημείο αυτό θα πηγαινοέρχεται από τον Άννα στον Καϊάφα μέσα σ΄ένα συστήματος που υποτίθεται εξυπηρετεί ανέργους , αλλά αποτελείται από αναίσθητους, τυφλούς και κωφούς υπαλλήλους που θα αρνούνται να τον εξυπηρετήσουν στοιχειωδώς και θα απαιτούν να βγάζει στη φόρα τα προσωπικά δεδομένα του , να παρακολουθεί σεμινάρια γραφής βιογραφικών , να συμπληρώνει ακατανόητες φόρμες αιτήσεων , να περιμένει ατέλειωτες ώρες αναμονής στο τηλέφωνο ακούγοντας ενοχλητική μουσική και προσπαθώντας να εξοικειωθεί με με την terra incognita του διαδικτύου και των υπολογιστών, ο οποίος έχει αντικαταστήσει το χαρτί και το μολύβι, με τα οποία ο "αναλφάβητος" ψηφιακά Ντάνιελ είναι εξοικειωμένος
«Ο Λόουτς θα κινηματογραφήσει αυτή του τη διαδρομή, ενός περήφανου άντρα έτοιμου να ξαναρχίσει τη ζωή του στα γρανάζια ενός συστήματος που μοιάζει να μην έχει άλλο σκοπό από το να τσακίσει την περηφάνια και να μεταμορφώσει ένα ανθρώπινο πρόβλημα σε στατιστικές και αριθμούς, με χιούμορ αλλά και οργή, κάνοντάς σε κοινωνό της απόγνωσής του.
Ομως στην πορεία, και ειδικά όταν ο Μπλέικ θα γνωρίσει μια νεαρή ανύπαντρη μητέρα με δύο παιδιά που βρίσκεται κι αυτή σε μια ίδια, αν όχι χειρότερη θέση, το σενάριο του Λόουτς και του Πολ Λάβερτι» θα γίνει σταδιακά όλο και και πιο δραματικό , για να φτάσει στα όρια του συγκλονιστικού.
Ο Λόουτς στήριξε όλη την ταινία του πάνω στον εκπληκτικό stand up κωμικό Ντέιβ Τζονς, αλλά πανάξιοι είναι και οι ηθοποιοί που τον πλαισιώνουν, όπως η συγκινητική ανύπαντρη kai ad;ekarh μητέρα , τα "φιλαράκια" του Ντάνιελ, οι κυρίες της φιλανθρωπικής οργάνωσης που βοηθεί τους απόρους και οι υποδειγματικά μισάνθρωποι υπάλληλοι της κοινωνικής υπηρεσίας, στην οποία καταφεύγει επί ματαίω ο ταλαίπωρος πρωταγωνιστής.
ΥΓ. Ο Ντάνιελ Μπλέικ του Λόουτς μας συνδέει με την μακρά παράδοση των έργων τέχνης που έχουν ένα κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα, που εγκανιάστηκε από τον μετρ του είδους, τον Κάρολο Ντίκενς. Οι εποχές που έρχονται δείχνουν ότι ο εφιαλτικός κόσμος των απόκληρων του 19ου αιώνα συναντάνται με τους νεόπτωχους και αποκλεισμένους ν του 21ου .
Gerontakos Διαβάστε ακόμη
Ο Κεν Λόουτς μιλάει στο Flix: «Ο κινηματογράφος είναι μια πολύ μικρή φωνή σε μια μεγάλη χορωδία»- H «βαριά συνείδηση» του Κεν Λόουτς για τη διαφήμιση του McDonald's που σκηνοθέτησε στα 90s
- Ο Κεν Λόουτς μεγαλώνει τη λίστα των διπλά βραβευμένων με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες δημιουργών
- Κάννες 2016 / O Κεν Λόουτς στο Flix: «Η Ελλάδα τιμωρείται για την ανεξάρτητη σκέψη της»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου