ΘΕΛΗΣΗ ΝΑ ΄ΧΕΙΣ

 

Ναζί και αποκρυφισμός

Το παρασκήνιο μιας σκοτεινής σχέσης

Πίτερ Λεβέντα
μετάφραση: Κατερίνα Χαλμούκου

Κέδρος, 2005
498 σελ.

 Τι ήταν στην ουσία το Ναζιστικό Κόμμα; Όχημα των πολιτικών φιλοδοξιών ενός ηγέτη ή προϊόν ενός μυστικιστικού και ιδιόρρυθμου αποκρυφιστικού οράματος; Πώς ο Χίτλερ εκμεταλλεύτηκε τα δόγματα του αποκρυφισμού για να εδραιώσει την εξουσία του;
Τα άδυτα της ιστορίας, η άρρηκτη σχέση μαγείας και πολιτικής, η σύνδεση ναζισμού και αποκρυφισμού. Ο ειδικός μελετητής σε θέματα αποκρυφισμού Πίτερ Λεβέντα εντοπίζει και αναλύει τις απαρχές των σχέσεων του ναζιστικού κινήματος με αποκρυφιστικές οργανώσεις, από το θεοσοφικό διαφωτισμό των αρχών του 20ού αιώνα, τη δημιουργία της Εταιρείας της Θούλης - μια περίφημη μυστικιστική οργάνωση που βασίστηκε σ’ ένα αμάλγαμα ανατολικής θρησκείας, θεοσοφίας, αντισημιτισμού, φαντασιώσεων σχετικά με το Άγιο Δισκοπότηρο, ρουνικού μυστηρίου και σκανδιναβικού παγανισμού- μέχρι την πρόσφατη αναβίωσή του στη Βόρεια και στη Νότια Αμερική.
Όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας, το Ναζιστικό Κόμμα είχε όλα τα γνωρίσματα ενός τυπικού δόγματος, από πνευματικό ηγέτη μέχρι αδελφότητα ομοιόμορφα ντυμένων μελών, μυστικά τελετουργικά που οργανώνονταν σε απόμερα κάστρα και ένα σύμβολο - τοτέμ, τη σβάστικα. Με σχολαστικές περιγραφές παρουσιάζει τους αποκρυφιστές που συγκεντρώθηκαν γύρω από τους Ναζί είτε ως πιστά τσιράκια είτε ως "πνευματικοί καθοδηγητές" και επηρέασαν με τον τρόπο τους τις εξελίξεις. Αυτό που αφήνει να διαφανεί είναι η οξυδερκής πολιτική αίσθηση που διέθετε ο Χίτλερ όσον αφορά στη χρήση της μαγείας. Αν και επισήμως καταδίκαζε τα αποκρυφιστικά κινήματα και τους οπαδούς τους, ανέδειξε σε δεύτερο σημαντικότερο Ναζί στην ιεραρχία, έναν κορυφαίο αποκρυφιστή, τον Χάινριχ Χίμλερ.

Διαβάστε επίσης => Αναστάσης Βιστωνίτης : "Ναζισμός και αποκρυφισμός"

 ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ

Χ. Φ. Λάβκραφτ - Βικιπαίδεια

Χ.Φ.Λάβκραφτ, Ὁ ἐρημίτης ἀπὸ τὴν Πρόβιντενς ποὺ δὲν ἦταν ἐρημίτης

 

Π.Μ.Ζερβός*

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

Πηγή: oanagnostis.gr

---

Π. Μ. Ζερβός (*)
Ὁ Ἀμερικανὸς συγγραφέας φαντασίας και κοσμικῆς φρίκης[1] Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ (1890-1937) θεωρεῖται σήμερα ὁ κορυφαῖος στὸ εἶδος του, ὥστε πολλοὶ τὸν τοποθετοῦν σὲ ἴση ἢ καὶ ὑψηλότερη βαθμίδα ἀπὸ τὸν προγενέστερο συμπατριώτη του Ἔντγκαρ Ἄλλαν Πόου. Ἡ συνεισφορὰ καὶ ἡ ἀναμφισβήτητη ἐπιρροή του στὴν πεζογραφία τοῦ εἴδους, πρωτίστως, καὶ σὲ ἄλλες μορφὲς τέχνης, δευτερευόντως, δὲν ἄφησαν ἀσυγκίνητους ἀκόμη καὶ τοὺς ἐπικριτές του· ὡς ἐκ τούτου, ἀναρίθμητα τὰ ἄρθρα, οἱ πραγματεῖες καὶ οἱ μελέτες γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸ ἔργο του.
Ὄχι ἄδικα, φυσικά. Διότι οἱ ἱστορίες του, πέραν τοῦ μοναδικοῦ, γκροτέσκου καὶ μπαρὸκ ὕφους τους, ἔχουν πολλὰ αὐτοβιογραφικὰ καὶ αὐτοαναφορικὰ στοιχεῖα καὶ εἶναι ἰδιαιτέρως δύσκολο νὰ τὶς ἀναγνώσει κανεὶς χωρὶς νὰ ἔχει ὑπ’ ὄψιν τὸν βίο του. Ἂς τὸ ποῦμε ἀλλιῶς: ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο του ἀποτελοῦν, ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις, μία ἑνότητα.
Παρ’ ὅτι ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὸν Λάβκραφτ πολλοὶ κριτικοί, ἄλλοτε θετικὰ κι ἄλλοτε ἀρνητικά, οἱ ἑρμηνεῖες τους βασίζονται εἴτε στὸ ἔργο του καθ’ ἑαυτὸ εἴτε σὲ προκαταλήψεις καὶ παρανοήσεις γιὰ τὸ πρόσωπό του. Τὸ προσωνύμιο Ὁ Ἐρημίτης ἀπὸ τὴν Πρόβιντενς εἶναι, ἴσως, ἡ πιὸ χαρακτηριστικὴ παρανόηση. Ἔχουν ἀποδοθεῖ καὶ πολλὰ ἄλλα σ’ αὐτόν, ὅπως ὅτι τὸ ἔργο του μιλᾶ κρυφίως γιὰ μυστικὲς ἑταιρεῖες καὶ γιὰ ἀπόκρυφες γνώσεις ἢ ὅτι, ἄλλοτε φανερὰ κι ἄλλοτε ἔμμεσα, προβάλλει ρατσιστικὲς ἰδέες.
Τέτοιες παρανοήσεις μόνον κάποιος ποὺ τὸν γνώριζε προσωπικὰ θὰ μποροῦσε νὰ τὶς διαλευκάνει, ἂν ὄχι διαλύσει. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ Φρὰνκ Μπέλναπ Λόνγκ (1901-1994), ἕνας Ἀμερικανὸς συγγραφέας ποὺ διακρίθηκε σὲ πολλὰ εἴδη γραφῆς, ἂν καὶ εἶναι εὐρύτερα γνωστὸς στὸ πεδίο τοῦ φανταστικοῦ. Ὁ Λὸνγκ γνώρισε τὸν Λάβκραφτ ὅταν ὁ πρῶτος ἦταν μόλις δεκαεννέα ἐτῶν, ἐνῶ ὁ δεύτερος, πρεσβύτερος κατὰ ἕντεκα ἔτη, εἶχε ἤδη ἀποκτήσει κάποια φήμη. Μεταξύ τους ἀναπτύχθηκε μία οὐσιαστικὴ φιλία, ποὺ σταθεροποιήθηκε μὲ τὶς πολυάριθμες ἐπιστολές τους ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς πολλαπλὲς συναντήσεις τους.
Οἱ προαναφερθεῖσες παρανοήσεις ἦταν, πιθανῶς, ὁ λόγος ποὺ ὁ Λὸνγκ ἔγραψε τὸ βιβλίο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ: Ὁ Ὀνειρευτὴς τῶν Νυχτερινῶν Τόπων (Howard Phillips Lovecraft: Dreamer on the Nightside), ποὺ κυκλοφόρησε τὸ 1975 καὶ μόλις πρόσφατα σὲ ἑλληνικὴ μετάφραση (μετάφραση Κώστας Γερογιάννης, ἐκδ. Ars Nocturna, Ἀπρίλιος 2018).
Δὲν πρόκειται, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας δηλώνει, γιὰ μία ἐκτενῆ, ὡλοκληρωμένη καὶ συστηματικὴ βιογραφία τοῦ Λάβκραφτ. Δὲν ἀποτελεῖ ἀκαδημαϊκὴ μελέτη, ἀλλὰ μᾶλλον μία συμπλήρωση στὴν ὑπάρχουσα βιβλιογραφία. Ὡστόσο, ἡ συνεισφορὰ αὐτὴ εἶναι σημαντική, ἐπειδὴ ὁ Λὸνγκ παρουσιάζει τὸν ἄνθρωπο Λάβκραφτ ὅπως τὸν ἔζησε. Ἔχουμε, δηλαδή, μία ἀπὸ πρῶτο χέρι παρουσίαση τῆς προσωπικότητας, χωρὶς τὴν διαμεσολάβηση ἀστήρικτων ἑρμηνειῶν – ἤ, ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἑρμηνειῶν μακρόθεν βασισμένων στὴν ἀνάγνωση τῶν ἱστοριῶν του καί, ἴσως, τῶν ἐπιστολῶν του.
Στὴν προκειμένη περίπτωση, ὁ Λὸνγκ ἐπιλέγει χαρακτηριστικὲς σκηνὲς ἀπὸ τὶς συναντήσεις του μὲ τὸν Λάβκραφτ, ποὺ θεμελιώνουν τὴν εἰκόνα τοῦ τζέντλεμαν τῆς Νέας Ἀγγλίας, ἀλλὰ ταυτόχρονα ξεδιπλώνεται καὶ μία ἄλλη πλευρά, αὐτὴ τοῦ σκανταλιάρικου παιδιοῦ. Ὁ Λάβκραφτ, κεκαλυμμένα κατὰ τὴν ἄποψή μου, εἶναι ἕνας χιουμορίστας καὶ πολλὲς ἀπὸ τὶς ἱστορίες του ἔχουν στοιχεῖα ποὺ μαρτυροῦν αὐτὴν τὴν ἰδιότητά του, ἂν τὶς δεῖ κανεὶς ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἄποψη. Ὁ Λὸνγκ τὸ ἐπιβεβαιώνει σὲ πολλὰ σημεῖα[2].
Ἕνα ἄλλο σημαντικὸ στοιχεῖο εἶναι ἡ ἀναφορὰ στὴν πρόσληψη τοῦ Λάβκραφτ στὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴν Εὐρώπη. Ἐδῶ ὁ Λὸνγκ φανερώνει τὴν εὐρεῖα γνώση του στὴν λογοτεχνία καὶ ἀποκαλύπτει καὶ τὴν εὐρυμάθεια τοῦ μέντορά του. Ὁ Λάβκραφτ, ἂν καὶ προσηλωμένος στὴν πεζογραφία ὑπερφυσικοῦ φόβου, γνώριζε τὰ λογοτεχνικὰ ρεύματα καὶ διαρκῶς ἐνημερωνόταν γιὰ τὸ τί γινόταν στὸν κόσμο, εἴτε γιὰ τὰ πολιτικὰ γεγονότα εἴτε γιὰ τὰ ἐπιστημονικὰ ἐπιτεύγματα. Κατὰ συνέπεια, δὲν ἦταν ἀποκομμένος ἀπὸ τὴν κοινωνία, ὅπως ἐσφαλμένα ἔχει εἰπωθεῖ. Σχετικά δε μὲ τὸ ἂν ἦταν ἰδιόρρυθμος κι ἐκκεντρικός, ὁ Λὸνγκ ἔχει ἕτοιμη τὴν ἀπάντηση: «Δὲν ἦταν περισσότερο ‘περίεργος’ ἀπ’ ὅ,τι θὰ ἦταν ὁ Πόου ἢ ὁ Σέλλεϋ ἢ ὁ Σουίνμπερν, ἂν τοὺς συναντοῦσε κάποιος προσωπικά» (σελ. 256 κ.ἑ.).
Ὁ Λὸνγκ ἐπιλέγει τὴν ἀποσπασματικὴ γραφὴ γιὰ νὰ δώσει τὴν προσωπογραφία τοῦ Λάβκραφτ – ἐξ οὗ καὶ εἴπαμε ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ συστηματικὴ βιογραφία. Μοιράζοντας τὴν ἀφήγησή του μεταξὺ τῶν φιλοσοφικῶν πεποιθήσεων τοῦ πρωταγωνιστῆ του καὶ τῶν στιγμιοτύπων ἀπὸ τὶς συναντήσεις του μαζί του, μᾶς παρουσιάζει πτυχὲς τοῦ χαρακτῆρα του, ἐνῶ ταυτόχρονα ἀπεικονίζεται, ἔστω καὶ ἀμυδρά, ἡ Ἀμερικὴ τῶν δεκαετιῶν 1920 καὶ 1930. Αὐτὰ τὰ στιγμιότυπα, ὡστόσο, σὰν τὶς ψηφῖδες ἑνὸς πάζλ, ὅταν ἑνωθοῦν διαμορφώνουν μία εἰκόνα. Καὶ ἡ γενικὴ εἰκόνα εἶναι ὅτι ὁ Λὸνγκ ἀγάπησε βαθιὰ τὸν Λάβκραφτ καί, μέσα ἀπὸ τὴν ἀφήγησή του, διαπιστώνουμε ὅτι ὁ τελευταῖος ἦταν ἕνας ἄνθρωπος μὲ τὸν ὁποῖο κι ἐμεῖς θὰ θέλαμε νὰ συναναστραφοῦμε. Κι αὐτὸ ὄχι μόνον ἐπειδὴ θὰ τὸν βρίσκαμε ἐνδιαφέροντα λόγῳ τῶν γνώσεών του, ἀλλὰ κυρίως χάρη στὴν εὐγένεια καὶ τὴν προσήνειά του, ἰδιότητες ποὺ προσιδιάζουν σὲ ἕναν πραγματικὸ τζέντλεμαν τῶν παλαιῶν ἐποχῶν – ἰδιότητες ποὺ ἦσαν ἤδη ξεπερασμένες στὴν ἐποχή του, τὴν ἐποχὴ τῆς ξέφρενης ἐπίτευξης πλουτισμοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ αἰσθανόταν ἕνας παρίας[3].
Αὐτὸ πού, κατὰ τὴν γνώμη μου, κατώρθωσε ὁ Λὸνγκ στὸ βιβλίο του ἔχει διπλὸ ἀποτέλεσμα: πρῶτον, νὰ ξεδιαλύνει παρανοήσεις, ὅπως ὅτι ὁ Λάβκραφτ δὲν ἦταν καθόλου ἐρημίτης ἢ ὅτι δὲν πίστευε ὅτι οἱ ἱστορίες του εἶχαν ὑπόσταση στὴν πραγματικὴ ζωή· καὶ δεύτερον, ὅτι ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ἀξιοσέβαστος καὶ ἀξιαγάπητος.
Τὸ δὲ ὕφος, χωρὶς νὰ παραβλέπει τὴν ὀρθολογιστικὴ ἐπιχειρηματολογία, εἶναι ἐξομολογητικό, γεγονὸς ποὺ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ταυτιστοῦμε μὲ τὸν ἀφηγητὴ καὶ νὰ δοῦμε τὸν πρωταγωνιστὴ μὲ τὰ δικά του μάτια. Γιὰ παράδειγμα, τὸ τέταρτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου, στὸ ὁποῖο ὁ Λὸνγκ περιγράφει πῶς συνάντησε γιὰ πρώτη φορὰ τὸν μέντορά του, περιέχει τέτοιον ἐνθουσιασμὸ καὶ τόση τρυφερότητα ποὺ μᾶς κάνει νὰ συναισθανθοῦμε τὴν ἔκπληξη καὶ τὴν ταραχὴ ἑνὸς νεαροῦ ποὺ βλέπει γιὰ πρώτη φορὰ τὸ εἴδωλό του. Εἶναι, κατ’ ἀντιστοιχίαν, σὰν νὰ μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νὰ δοῦμε ἀπὸ κοντὰ καὶ νὰ ἀγγίξουμε τὸν ἀγαπημένο μας ρὸκ στάρ.
Σχετικὰ μὲ τὴν ἑλληνικὴ ἔκδοση: ἡ μετάφραση τοῦ Κώστα Γερογιάννη εἶναι σωστὴ καὶ στρωτὴ σὲ γενικὰ πλαίσια, ἂν καὶ θεωρῶ ὅτι ὡρισμένα σημεῖα (πολὺ λίγα, ὁμολογουμένως, ποὺ σὲ ἀναγκάζουν νὰ ἐπιστρέψεις στὴν ἀρχὴ τῆς περιόδου γιὰ νὰ καταλάβεις τὸ νόημα) θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποδοθοῦν ἀλλιῶς εἴτε μεταφραστικὰ εἴτε συντακτικά. Ἐπίσης, οἱ σημειώσεις τοῦ μεταφραστῆ ἢ τοῦ ἐπιμελητῆ (σ.τ.μ. καὶ σ.τ.ε. ἀντίστοιχα) θὰ μποροῦσαν νὰ βρίσκονται στὸ ὑποσέλιδο καὶ ὄχι ἐνσωματωμένες στὸ κυρίως κείμενο. Παρὰ ταῦτα, πρόκειται γιὰ ἕνα βιβλίο ποὺ διαβάζεται μὲ μεγάλο ἐνδιαφέρον, ἀρετὴ πολὺ μεγάλης σπουδαιότητας.
Τὸ βιβλίο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ: Ὁ Ὀνειρευτὴς τῶν Νυχτερινῶν Τόπων ἀποτελεῖ μία πολὺ σημαντικὴ συμβολὴ στὴν κριτικὴ μελέτη τοῦ «σκοτεινοῦ καὶ μπαρὸκ πρίγκιπα τῶν ἱστοριῶν φρίκης στὸν εἰκοστὸ αἰῶνα», ὅπως τὸν ἀποκάλεσε ὁ Στῆβεν Κίνγκ, καί, παρ’ ὅτι ἀπευθύνεται στοὺς φανατικοὺς ἀναγνῶστες του (καὶ κατὰ προέκταση στοὺς ἀναγνῶστες τοῦ εἴδους), μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει γιὰ ἕνα εὐρύτερο κοινὸ ἕναν θαυμάσιο συνοδευτικὸ κι ἐπεξηγηματικὸ ὁδηγὸ γιὰ τὶς ἀποτρόπαιες ἱστορίες του, ποὺ ἔθεσαν νέα σταθμὰ στὴν πεζογραφία φρίκης. Ἔστω καὶ καθυστερημένα (ἢ ἴσως ὄχι καὶ τόσο καθυστερημένα, καθ’ ὅτι εἶναι τὰ τελευταῖα χρόνια ποὺ γίνεται συζήτηση γιὰ τὴν θέση τοῦ Λάβκραφτ στὴν λογοτεχνία), εἶναι εὐτύχημα ποὺ μεταφράστηκε αὐτὸ τὸ βιβλίο στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, μιᾶς καὶ βοηθᾶ νὰ ἐξερευνήσουμε τὸν Ἀμερικανὸ συγγραφέα μὲ ἄλλα κριτήρια, πέραν τῆς ὑποκουλτούρας στὴν ὁποία γιὰ χρόνια εἶχε τοποθετηθεῖ.
info: Φρανκ Μπέλναπ Λονγκ, «Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ: Ο Ονειρευτής των Νυχτερινών Τόπων», , μετ. Κώστας Γερογιάννης, εκδ. Ars Nocturna, Αθήνα 2018, σελ. 295, σχήμα 14Χ21, τιμή 14,84 €
(*)  Ὁ Π. Μ. Ζερβὸς εἶναι συγγραφέας. Τὸ τελευταῖο του μυθιστόρημα μὲ τίτλο «Ἡ ἐξορία τοῦ προσώπου» κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις NightRead.
[1] Ὡς κοσμικὴ φρίκη, ἔννοια ποὺ εἰσήγαγε ὁ Λάβκραφτ, ἂν κι ἔχει τὶς ρίζες του σὲ προγενέστερους συγγραφεῖς, θεωρεῖται ὁ τρόμος ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ ἀπόλυτα ἄγνωστο. Γιὰ νὰ τὴν ἑδραιώσει, στὸ ἐπίκεντρο τῶν ἱστοριῶν του δὲν θέτει τὸν ἄνθρωπο ὡς πρωταγωνιστή, ἀλλὰ σὰν μαριονέττα, μιᾶς καὶ ἡ ἀνθρώπινη φυλὴ εἶναι ἕνα τυχαῖο γεγονὸς μέσα στὴν δημιουργία τοῦ Σύμπαντος. Ὡς ἐκ τούτου, ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει καμμία ἐνεργὴ συμμετοχὴ σὲ ὅ,τι συμβαίνει στὸν μακρόκοσμο. Προκειμένου νὰ ἐπιτύχει αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν φρίκη, στὶς ἱστορίες του (στὶς πιὸ πετυχημένες, γιὰ νὰ εἴμαστε ἀκριβεῖς) μηχανεύεται τὴν παύση ἢ ἀκύρωση ὅλων τῶν γνώσεων ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὴν Φύση, δηλαδὴ τῶν γνώσεων καὶ πεποιθήσεων ποὺ θεωρεῖ ὁ ἄνθρωπος ὅτι τὸν προστατεύουν ἀπὸ τὴν σφοδρὴ ἐπέλαση τοῦ Ἀγνώστου – μέσῳ τῶν ἐπιθέσεων ἀπὸ ἐξωγήινες κι ἐξωδιαστατικὲς ὀντότητες. Θὰ λέγαμε, μὲ δυὸ λόγια, ὅτι ὁ Λάβκραφτ στόχευσε στὴν διασάλευση τῶν ἐπιστημονικῶν καὶ ἰδεολογικῶν βεβαιοτήτων καὶ στὴν ἀμφισβήτηση τῆς κυριαρχίας τοῦ ἀνθρώπου στὴν Γῆ καὶ τῆς θέσης του στὸ Σύμπαν.
[2] «Ἀνάλογα τὴ στιγμή, ἡ διάθεσή του [τοῦ Λάβκραφτ] κάλυπτε μιὰ μεγάλη γκάμα, ἀπὸ ἀνάλαφρη, διασκεδαστική, σχεδὸν ἀστεία, στὴν ἄρνησή του νὰ πάρει τὸν ἑαυτό του στὰ σοβαρά» (σελ. 270) καί, σὲ διάφορα σημεῖα στὸ βιβλίο, ἡ περιπαικτικὴ ἀπεύθυνση στὸν ἑαυτό του ὡς «γέρο τζέντλεμαν».
[3] Πρβλ. τὸ διήγημα Ὁ Παρείσακτος (The outsider).

Ο βιολιστής από το Μάαστριχτ και η υπέροχη ορχήστρα του

Αντρέ Ριέ - Βικιπαίδεια

Ο ανάγωγος της Κυριακής: Η εξαφάνιση της μαϊμούς

Ο ΑΝΑΓΩΓΟΣ

Δημοσιεύθηκε : altsantiri.gr, στις 28-10-2018

 

Βρε τον Γιάννο.
Μα δεν μπορώ να το πιστέψω. Ο Γιάννος; Και η Ρούλα;
Περίλυπος ο Σημίτης, τριγυρνάει με την παντόφλα πάνω κάτω στο διαμέρισμα της οδού Αναγνωστοπούλου. Δεν το χωράει ο νους του. Μα όποιον διάλεξε να του ‘χει βγει κλέφτης;;;
Τι ατυχία είναι αυτή;
Και το χειρότερο που δεν του πέρασε ποτέ από τον νου.
Άφαντη η μαϊμού της ιστορίας. Σιωπή. Μαζί με το Mega, που ήταν η επίσημη φωνή του, σιώπησε κι αυτός. Θα μου πεις τι φταίνε οι εργαζόμενοι επειδή το Mega διά στόματος Πρετεντέρη και Όλγας Τρέμη συγκάλυπτε τα σκάνδαλα της πιο διεφθαρμένης περιόδου της μεταπολίτευσης;
Της περιόδου Σημίτη.
Ολυμπιακοί αγώνες σε μια χώρα που δεν είχε μαντήλι να κλάψει, αγορά εξοπλιστικών που ποτέ δεν είχε ξαναγίνει στην ιστορία, και εξαιτίας αυτής οι Γερμανοί μας ‘χωσαν στο ευρώ για να μας έχουν πιόνια τους. Γιατί αυτοί ήξεραν πόσο είχαν χρεώσει τη χώρα και βέβαια δεν ήθελαν τα χρωστούμενα σε δραχμές αλλά σε ευρώ.
Γι’ αυτό μπήκαμε στο ευρώ και όχι γιατί αυτό ήταν μια επιτυχία του Σημίτη. Ο Σημίτης ήταν, είναι και θα είναι ο πιο επιζήμιος Πρωθυπουργός που πέρασε από τη χώρα που μαζί με τον Γιωργάκη Παπανδρέου είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό που ζούμε τώρα.
Αλλά από πού να μάθεις ιστορία; Από τον ΣΚΑΪ; Που συνεχίζει τον ρόλο του Mega στο ειδησεογραφικό του κομμάτι;
Δεν λένε ότι έκλεψε ο Γιάννος, παρά λένε ότι ο Γιάννος μπήκε φυλακή εξυπηρετώντας το δόγμα Πολάκη. Εστιάζουν οι εφημερίδες στο ποιος έκαψε ή κάρφωσε τον Γιάννο. Όχι στο τι έκλεψε ο Γιάννος.
Ο ανάγωγος Γιάννος λοιπόν,  όταν ζητούσε, μαθαίνω, ν’ αποδεσμευτούν οι λογαριασμοί του για να μπορεί να ζήσει, είχε προσκομίσει διάφορες αποδείξεις για τις ανάγκες του και μέσα σε αυτές τις αποδείξεις βρήκαν αποδείξεις για αγορές σολομού από ένα πολύ γνωστό κολωνακιώτικο στέκι σολομού.
Οι δημοσιογράφοι που βρίσκουν τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου εξωτερικών δεν μπορούν να βρουν τα φανερά έξοδα του Γιάννου;Που αγόρασε βίλα στη Σύρο 5 στρέμματα, 300 τετραγωνικά, με πισίνα έναντι 100.000 ευρώ και δεν ντρέπονται οι δημοσιογράφοι που τον συγκαλύπτουν να το αναφέρουν έτσι, σαν κάτι φυσιολογικό. Τέτοια χούντα στην ενημέρωση ούτε επί Χούντας.
Να βγει ο Σημίτης να μιλήσει τώρα.
Ναι, γιατί εγώ ανάγωγος είμαι και τον υποπτεύομαι.
Δεν τον έχω για τόσο «μαλάκα» τον άνθρωπο να μην έχει πάρει πρέφα, ούτε τόσο άτυχο.
Η Φωφώκα; Κουβέντα Φωφώκα;
Γι’ αυτό παλεύουν Κυριάκος και Φώφη να σώσουν όλους τους Γερμανοθρεμμένους.
Παιδιά της Siemens και οι δυο.
Ίδια «μάνα» τους χρηματοδότησε.
Και η μίζα νερό δεν γίνεται.
Νάτα τα πουλάκια μου!

Υ.Γ.1: «Το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο ήταν η προσπάθεια για την μη αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ. Κάτι που δεν θα συγχωρήσουν ποτέ οι πολίτες. Το ΠΑΣΟΚ γι’ αυτό κατέρρευσε πολιτικά και ουσιαστικά καταστράφηκε. Η πολιτική ευθύνη είναι ιστορική και έχει ονοματεπώνυμα». Τάδε Έφη Γιάννης Ραγκούσης. Συνυπογράφω.
Υ.Γ.2: Είπα ο άνθρωπος να πάω σε ένα ρήμαδοθεατρο να ξεσκάσω και έπεσα πάνω στον Άδωνη. Και σαν να μην έφτανε αυτό από μόνο του, έτρωγε και κάτι πατατάκια σαν να είχε να φάει καμιά βδομάδα. Δίπλα του ο Κυριάκου του ΑΝΤ1. Του μιλούσε σοβαρός ο άνθρωπος κι αυτός καταβρόχθιζε τα θρύμματα χειρότερα και από πρωτάκι στο δημοτικό που βιάζεται να φάει πριν τελειώσει το διάλειμμα. Έτσι σου λέει τρώνε τα σνακ τους οι άριστοι. Άμα πάει και σε κάνα εστιατόριο δηλαδή θα ρουφάει το λαδόξυδο της χωριάτικης με καλαμάκι;
Υ.Γ.3: Και εκεί που λέω τα έχω δει όλα, να που έκανα λάθος. Δυο ζώα στην Κρήτη κουράστηκαν την ήσυχη ζωή τους και είπαν λίγο να επαναστατήσουν. Ένας τράγος, που λέτε, με την κατσίκα του, βγήκαν στους δρόμους και προκάλεσαν πανικό στο νησί. Στο τέλος μάλιστα μπούκαραν σε ένα μαγαζί με αποτέλεσμα να… συλληφθούν. Για καλή τους τύχη οι άνδρες της αστυνομίας αναζήτησαν σχοινί – και όχι χειροπέδες – με το οποίο τα έδεσαν σε ασφαλές σημείο μέχρι να εντοπιστεί ο ιδιοκτήτης τους.
Τώρα για ποιον λόγο το έσκασαν τα ζώα δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Υ.Γ.4: Τεράστια φωτογραφία αυτή με τον νεαρό από την Παλαιστίνη. Πήρε τη σημαία στο ένα χέρι, στο άλλο τη σφεντόνα και προέταξε το γυμνό του στήθος στους ισραηλινούς κατακτητές. Ίσως η φωτογραφία της δεκαετίας. Οι υπόλοιποι στα αυγά μας.

Υ.Γ.5: Τι στο διάολο κάνουν εκεί στο Next top model; Οι κριτές προσβάλλουν τα νεαρά κορίτσια με τον χειρότερο τρόπο με αφορμή τα μαλλιά τους, ξέρω εγώ, ή τον τρόπο που περπατάνε. «Δεν είστε ωραίες! Είσαστε οι ωραίες της γειτονιάς», φώναζε η Βίκυ Καγιά, βάζοντας ακόμα πιο ψηλά τον πήχη. Αντί να τις παροτρύνουν ν’ αγαπήσουν αρχικά το σώμα τους και μετά όλα τα άλλα, το κάνουν τόσο λάθος που το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Με όλη την έννοια της λέξης. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι δημιουργούν πρότυπα για τα νέα κορίτσια που βλέπουν αυτό τον τηλεοπτικό απόπατο με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Υ.Γ.6: Η ΑΕΚ υποδέχθηκε στο ΟΑΚΑ την Μπάγερν. Αρκετές ώρες νωρίτερα ένας οπαδός των «κιτρινόμαυρων» ξεκίνησε από την Πάτρα για να πάει στο γήπεδο. Στον δρόμο, όμως, κάπου το ‘χασε και τούμπαρε το αυτοκίνητό του. Πήγε το ΕΚΑΒ για να τον μαζέψει και να τον πάει στον νοσοκομείο αλλά που αυτός; Ήθελε να πάει στο ΟΑΚΑ. Άφησε όπως ήταν το αυτοκίνητο και έφυγε για να παρακολουθήσει από κοντά την ομάδα του. Τέτοιο ματς η αλήθεια είναι δεν το χάνεις. Ακόμα κι αν έχεις τρακάρει.
Υ.Γ.7: Έφυγε ο Κανάκης από τον ΑΝΤ1. Και μένα η ανάγωγη διαίσθηση μου λέει ότι με εντολές Γερμανών και του αυτοδημιούργητου ξηλώνεται η σάτιρα από τα κανάλια. Οι Γερμανοί θέλουν πλήρως υποταγμένο σύστημα δημοσιογραφίας μέχρι να επιβάλουν τον εκλεκτό τους και κλείσει ο κύκλος των σκανδάλων που όλα εκπορεύονται από τους «ηθικούς» Γερμανούς.
Τυχαία έχει βυθιστεί η τηλεόραση στην απόλυτη μαλακία;
Όχι βέβαια.
Υ.Γ.8: Σήμερα θα παρελάσω μόνος μου.
Θα πω το δικό μου ΟΧΙ στους Γερμανούς.
Όχι στη συγκάλυψη των σκανδάλων.
Όχι στην εντεταλμένη δημοσιογραφία.
Όχι στην απομάκρυνση της σάτιρας απ’ τα ιδιωτικά κανάλια.
Όχι στην επαναφορά της σάπιας μεταπολίτευσης.
Υ.Γ.9: Αλήθεια, ο Κοτζιάς με τον Καμμένο παλεύουν ακόμα τα υπερεγώ τους; Ώρα να υπερβούμε εαυτούς.

ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

"ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΒΑΝΙΑ"

ΤΡΕΛΑΜΕΝΟΙ "ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ"

"ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΙ"

 

Ξέσπασμα της μητέρας του  Καπελώνη προς  Χρυσή Αυγή: «Σταματήστε να εκμεταλλεύεστε τον θάνατο του γιου μου!»

Σαν μάνα είμαι σίγουρη ότι, αν ζούσε, με τη λογική, τον ανθρωπισμό και την ευαισθησία που διέθετε, σύντομα θα διέκοπτε κάθε σχέση με τον χώρο αυτό»

---

Σε λίγες μέρες, την 1η Νοεμβρίου, συμπληρώνονται πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Γιώργου Φουντούλη και του Μάνου Καπελώνη, έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, στο Νέο Ηράκλειο που έγινε δύο μήνες μετά τη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι.
Σχεδόν από την αρχή η οικογένεια του Μάνου Καπελώνη απηύθυνε δριμύ κατηγορώ εναντίον της Χρυσής Αυγής για εκμετάλλευση της μνήμης του 22χρονου παιδιού τους. Τον Σεπτέμβριο του 2016, οι γονείς του Μάνου κατέθεσαν αγωγή, ώστε να πάψει η Χρυσή Αυγή να χρησιμοποιεί την εικόνα του γιου της. Στη δήλωσή της, η μητέρα του δολοφονημένου νέου και νομικός Ουρανία-Σμαράγδα Καπελώνη επισήμαινε ότι ο Μάνος είχε πέσει θύμα του μίσους που έσπειρε η Χρυσή Αυγή.
«Ο Μάνος έχασε τη ζωή του λόγω της επαφής του με το κόμμα της Χρυσής Αυγής, αυτό είναι δεδομένο. Αγνός και καλοπροαίρετος νέος, φιλαλήθης και εύπιστος, γεμάτος όνειρα και ανθρωπιστικά ιδεώδη, έπεσε θύμα του πολιτικού μίσους και της μισαλλοδοξίας που έσπειραν αυτοί, στους οποίος πρόσβλεψε ως εξυγιαντές της κοινωνίας…Σαν μάνα είμαι σίγουρη ότι αν ζούσε, με τη λογική, τον ανθρωπισμό και την ευαισθησία που διέθετε, σύντομα θα διέκοπτε κάθε σχέση με τον χώρο αυτό. Αντίθετα με την πραγματική φύση του Μάνου, αντίθετα με τη θέλησή μας ως γονιών του, ο τραγικός και άδικος θάνατός του έγινε αντικείμενο ευτελούς προπαγάνδας και πολιτικής εκμετάλλευσης. Οι πολιτικοί “φίλοι” του διεκδικούν ακόμη και ενώπιον της Δικαιοσύνης το δήθεν δικαίωμά τους στη μνήμη του. Οργανώνουν δημοσίως μνημόσυνα και συγκεντρώσεις για να τιμήσουν όχι τον αληθινό Μάνο, αλλά το ιδεολογικό κατασκεύασμα που έφτιαξαν για να εξυπηρετεί τις πολιτικές τους σκοπιμότητες».
Τον περασμένο Μάιο η Δικαιοσύνη απέρριψε την αγωγή που είχαν καταθέσει εναντίον της Χρυσής Αυγής. Μιλώντας στην εφημερίδα Real News, η μητέρα Ουρανία-Σμαράγδα Καπελώνη δηλώνει ότι θα καταθέσει έφεση και ζητά τη στήριξη του πολιτικού κόσμου στον αγώνα που δίνει και παράλληλα αποκαλύπτει τις πιέσεις που είχε δεχθεί ο Μάνος για να δώσει το παρών στα γραφεία του Νέου Ηρακλείου, το μοιραίο βράδυ της 1ης Νοεμβρίου του 2013.

«Η απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που απέρριψε την αγωγή μας, μας γέμισε θλίψη και απογοήτευση, πρόκειται όμως άμεσα να καταθέσουμε έφεση και εμπιστεύομαι την κρίση της δικαιοσύνης. Ως μάνα αλλά και ως νομικός κρίνω ότι πρόκειται για λανθασμένη εφαρμογή του νόμου, για λανθασμένη εκτίμηση των περιστατικών, για μια έκθεση ιδεών, που δεν μπορεί να σταθεί, καθώς έχει πολλά νομικά και λογικά σφάλματα. Όμως χειρότερη εντύπωση μου κάνει ότι ελάχιστοι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου έχουν σταθεί στο πλευρό μας, στην προσπάθειά μας να σταματήσουμε τη Χ.Α. από το να εκμεταλλεύεται πολιτικά τον άδικο και τραγικό θάνατο ενός 22χρονου νέου. Για εμάς το νομικό πλαίσιο που αφορά τα θύματα της τρομοκρατίας χρειάζεται αλλαγή και πρέπει να προβλεφθεί προστασία και για τη μνήμη των θυμάτων και για την ηθική δικαίωση των οικογενειών τους».
Παράλληλα αναγνωρίζοντας το μεγάλο λάθος που έκανε η ίδια, αφού υποτίμησε τη σοβαρότητα της κατάστασης αποκάλυψε ότι την ημέρα της δολοφονίας ο Μάνος είχε δεχθεί μεγάλη πίεση από «στελέχη» της οργάνωσης. «Δεν ξέρω καν πώς ξεκίνησε η επαφή του, πώς και από πού γνωρίστηκε με τον άλλο αδικοχαμένο νέο, τον Γιώργο Φουντούλη. Ξέρω όμως ότι εκείνη την ημέρα τον πίεσαν πολύ για να δώσει το παρών στα γραφεία τους. Του είχαν κάνει αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα. Αυτό το έχουν καταθέσει φίλοι του. Για εκείνο το βράδυ, ο ίδιος είχε κανονίσει να συναντηθεί με την κοπέλα του και τελευταία στιγμή της είπε ότι θα βρεθούν αργότερα» λέει η Ο. Καπελώνη.
Σύμφωνα με τη μητέρα του Μάνου, το μόνο αποτέλεσμα που είχε η δολοφονική επίθεση στα γραφεία της Χρυσής Αυγής ήταν να μετατραπούν οι θύτες σε θύματα. «Οι δολοφόνοι που χτύπησαν τυφλά τους πρώτους τυχόντες έξω από τα γραφεία της Χ.Α. και έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα από όσα διακήρυτταν. Τους θύτες τους έκαναν θύματα, προσέφεραν το αθώο αίμα και τη σύντομη ζωή του Μάνου στη Χρυσή Αυγή για να στηρίξει πάνω στο μνήμα του την προπαγάνδα της, εξαπατώντας την κοινωνία για την πραγματική προσωπικότητά του».    

"Μη δίνετε τα λεφτά σας στους κακούς , αλλά σε μας , τους καλούς, όταν θα πάρουμε την εξουσία"

Αντιπολιτευτικό κρεσέντο Μητσοτάκη στους... Άραβες!

Πηγή: tvxs.gr

---

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε την Τρίτη, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε διεθνείς παράγοντες, πολιτικούς, επιχειρηματίες και άραβες επενδυτές, στο πλαίσιο 3ης Ευρωαραβικής Συνόδου. Από το βήμα της συνόδου ζήτησε «εκλογές το συντομότερο δυνατό προκειμένου η χώρα να αποκτήσει μια σταθερή κυβέρνηση» και «να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να γίνει αποτελεσματικός επενδυτικός προορισμός».
Στην ίδια ομιλία του είπε επίσης ότι η οικονομία σήμερα «βρίσκεται ενώπιον ενός νέου αδιεξόδου» - γεγονός το οποίο όπως σημείωνε αποτυπώνεται στα spreads των ελληνικών ομολόγων – και δήλωσε ότι το 2017 η Ελλάδα κατέγραψε έναν από τους μικρότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη. Επικαλούμενος, δε, τις διαπιστώσεις του ΔΝΤ πρόσθεσε ότι «στο διάστημα 2015-2017 η Ελλάδα αποτέλεσε την μοναδική αρνητική έκπληξη, γιατί η σημερινή κυβέρνηση κράτησε όμηρο τη χώρα και η έμπρακτη άρνηση των μεταρρυθμίσεων, η ανικανότητά της να αντιμετωπίσει τα κόκκινα δάνεια και η εμμονή της σε έναν κρατισμό πήγαν τη χώρα πίσω».
Και, πάντοτε απευθυνόμενος στους άραβες επενδυτές, κατέληξε σε ένα προεκλογικό κρεσέντο, στο οποίο συμπεριέλαβε από τους «εξτρεμιστές που ελέγχουν τα Εξάρχεια» έως τους «τρομοκράτες που βγαίνουν σαν κύριοι από τις φυλακές».
«Η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος», είπε, «βλάπτει τη χώρα και όσο πιο γρήγορα γίνουν οι εκλογές τόσο το καλύτερο. Με καθαρή εντολή μία νέα κυβέρνηση θα προχωρήσει σε αναγκαίες αλλαγές που θέλουν και οι επενδυτές. Δυστυχώς κάτι είναι σάπιο στην κυβέρνηση του κυρίου Τσίπρα. Υπουργοί ερίζουν για προμήθειες εντός του υπουργικού συμβουλίου. Ο υπουργός Εξωτερικών αποπέμφθη, ο κ. Τσίπρας σιωπά και οι άλλοι υπουργοί κάνουν ότι δεν ακούν. Τα Εξάρχεια ελέγχονται από κουκουλοφόρους, εξτρεμιστές βανδαλίζουν μέχρι και ξένες πρεσβείες. Υπάρχει εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης, ακούγοντας υπουργούς να απειλούν με διώξεις. Τρομοκράτες παίρνουν άδειες από τις φυλακές και βγαίνουν σαν κύριοι».
Εν ολίγοις, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μιλώντας σε ένα διεθνές φόρουμ παρουσίασε την Ελλάδα ως χώρα που βρίσκεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, στο χείλος πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού χάους, ζήτησε από τους ξένους επενδυτές να… αποφύγουν πάσει θυσία τις επενδύσεις – μέχρι τουλάχιστον να εκλεγεί ο ίδιος πρωθυπουργός -, και περιέγραψε με τα πλέον μελανά χρώματα τις αναπτυξιακές της προοπτικές.
Παραπλεύρως, ανέδειξε το ΔΝΤ σε μοναδικό πόλο αξιοπιστίας, τόσο ως προς τις εκτιμήσεις όσο και ως προς το οικονομικό μοντέλο που εισηγείται, αγνοώντας επιδεικτικά το γεγονός πως σύσσωμοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί – από την Κομισιόν και την ΕΚΤ έως και τον γερμανοκρατούμενο ESM – έχουν πάρει πασιφανείς αποστάσεις από το Ταμείο και δρομολογούν την πλήρη απεμπλοκή του από την Ευρώπη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρησιμοποιεί ένα διεθνές βήμα για να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση και να αποτρέψει, αντί να ενθαρρύνει, τις επενδύσεις στην Ελλάδα. Το ίδιο είχε πράξει τον περασμένο Μάρτιο με την συνέντευξή του στο Bloomberg – τότε, μάλιστα, προέβλεπε και εκλογές εντός του έτους επειδή η κυβέρνηση δεν θα κατάφερνε να ακυρώσει τις περικοπές στις συντάξεις -, το ίδιο είχε κάνει και η άτυπη σύμβουλός του Μιράντα Ξαφά σε συναντήσεις της με επενδυτές στο Λονδίνο.
Παραμένει όμως σοβαρό ερώτημα, το πώς ακριβώς ο κ. Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται τον θεσμικό του ρόλο ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν απευθύνεται σε διεθνές ακροατήριο. Όπως και το εάν θεωρεί θεσμικά υπεύθυνο, στο τέλος ακριβώς των οκταετών μνημονίων, να εκπέμπει σε αγορές και επενδυτές το μήνυμα πως η χώρα βρίσκεται στο όριο της οικονομικής κατάρρευσης.
Πέραν τούτου, έχει ενδιαφέρον και το γεγονός ότι καταγγέλλει περιβάλλον πολιτικής αστάθειας και παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, την ώρα που ο ίδιος ζητά εκλογές σταθερά και επαναλαμβανόμενα εδώ και τρία χρόνια.
Πρόκειται για μια πολιτική αντίφαση που δεν παρέλειψε να επισημάνει και το Μαξίμου, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Ότι ο κ. Μητσοτάκης ζήτησε εκλογές από Άραβες επενδυτές, είναι ένα ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει τον ίδιο και τον περίγυρό του.
Ότι όμως έφτασε στο έσχατο σημείο να προσπαθεί να τους αποτρέψει από επενδύσεις στην Ελλάδα, ισχυριζόμενος πως η οικονομία βρίσκεται σε αδιέξοδα (!) και πως η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος βλάπτει την οικονομία, ενώ είναι ο ίδιος που ζητά εκλογές εδώ και σχεδόν τρία χρόνια, επιβεβαιώνει πως είναι εθνικά επικίνδυνος».

Έλληνες: ο λαός που πιστεύει ότι έχει τον ανώτερο πολιτισμό ανάμεσα σε όλους τους Ευρωπαίους

*Ελληνική αγένεια: 10 πράγματα που σε σκοτώνουν

Αφού το συναίσθημα έρχεται πρώτο

Ε.Ε. Κάμινγκς (1894-1962) - Βικιπαίδεια

Since feeling is first 

since feeling is first

who pays any attention

to the syntax of things

will never wholly kiss you;

wholly to be a fool

while Spring is in the world

my blood approves

and kisses are a better fate

than wisdom

lady i swear by all flowers. Don't cry

—the best gesture of my brain is less than

your eyelids' flutter which says

we are for each other: then

laugh, leaning back in my arms

for life's not a paragraph

and death i think is no parenthesis

Αφού το συναίσθημα έρχεται πρώτο

Αφού το συναίσθημα έρχεται πρώτο

αυτός που δίνει έστω και λίγη προσοχή

στη σύνταξη των πραγμάτων

 ποτέ του δε θα σε φιλήσει απόλυτα'

Απόλυτα τρελός

όσο η Άνοιξη κρατεί 

το αίμα μου εγκρίνει

και τα φιλιά είναι καλύτερη  μοίρα

 απ' τη σοφία

κυρία, στ' ορκίζομαι  σε όλα τα λουλούδια.

Μην κλαις

- Η καλύτερη χειρονομία του μυαλού μου

αξίζει λιγότερο από ένα  βλεφαροπετάρισμά σου

 που που πάει να πει 

είμαστε ο ένας για τον άλλο: ύστερα

γέλασε , γέρνοντας στην αγκαλιά μου

γιατί η ζωή δεν είναι παράγραφος

κι ο θάνατος νομίζω δεν είναι παρένθεση

Απόδοση: Gerontakos 

Ουγκα-γκα-γκα-μπουμ!

Πανευρωπαϊκή πρωτιά: 66% των Ελλήνων πιστεύουν στο «κακό μάτι»!

Μια ιδιαίτερη πρωτιά κατακτούν οι Έλληνες σε έρευνα του Pew Research Center καθώς είναι οι πρώτοι σε όλη την Ευρώπη που πιστεύουν στο… «κακό» το μάτι
Συγκεκριμένα το 66% των Ελλήνων απάντησε θετικά στην ερώτηση αν πιστεύει ότι υπάρχει το «κακό μάτι», καταγράφοντας το υψηλότερο ποσοστό ανάμεσα στους 56.000 ενηλίκους που συμμετείχαν στην έρευνα σε 34 κράτη της ανατολικής και δυτικής Ευρώπης.
Οι Έλληνες διατηρούν, όμως, ακόμα δύο πρωτιές στην έρευνα που διεξήχθη από το 2013 έως το 2017. Συγκεκριμένα:

•  Σε ποσοστό 92% πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός με τους δεύτερους Ρώσους να βρίσκονται σε απόσταση (75%)
•  
• Σε ποσοστό 89% πιστεύουμε ότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι ανώτερος των υπολοίπων.

Μάλιστα, από την ίδια έρευνα προκύπτει ότι μόλις το 31% των Ελλήνων θα δεχόταν για μέλος της οικογένειάς του έναν Μουσουλμάνο και ένα 35% έναν Εβραίο.

Παράλληλα, όπως σημειώνει η Καθημερινή, το 74% των Ελλήνων πιστεύει ότι η καταγωγή και η εθνική ταυτότητα ταυτίζονται.
Τέλος, το 52% των Ελλήνων δηλώνει ότι θα ήθελε να απαγορευτεί η έκτρωση...

Βιβλία για την Αθήνα (2)

Δώρα Μέντη: «Η Αθήνα από τον 19ο στον 20ό αιώνα»

Ανθούλα Δανιήλ ( δρ Φιλολογίας, συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας)

Πηγή: diastixo.gr

---

 Η Αθήνα από τον 19ο στον 20ό αιώνα
Η μνήμη της πόλης και η σύγχρονή της λογοτεχνική αναπαράσταση
Δώρα Μέντη
Gutenberg – Γιώργος & Κώστας Δαρδανός
202 σελ.
ISBN 978-960-01-1948-0
Τιμή €10,00

Η Δώρα Μέντη συγκεντρώνει σε ένα βιβλίο οκτώ αυτοδύναμες μελέτες με θέμα λογοτέχνες των οποίων το έργο σχετίζεται με την πόλη της Αθήνας· με άλλα λόγια, προβαίνει σε μια «αθηναιογραφική προσέγγιση με επίκεντρο τα λογοτεχνικά κείμενα» σε ένα πλαίσιο «ιστορικογραμματολογικής χάραξης».
1830-1930. Τα πρώτα εκατό χρόνια. Η Αθήνα επελέγη για πρωτεύουσα του νέου ελληνικού κράτους, διότι, παρά τον σωρό των ερειπίων και τις φτωχογειτονιές που την περιέβαλλαν, μετέφερε τον μέγα μύθο της. Μετέφερε τη μνήμη του λαμπρού παρελθόντος της, καθώς και σημάδια των χρόνων που πέρασαν. Κακεντρεχείς περιηγητές, όπως ο Αυστριακός πρεσβευτής Πρόκες-Όστεν, γράφουν για μια πόλη «ερειπίων, λαμπρών μεν εκ παλαιού, ελεεινών δε από της χθες… χρόνων βαρβαρικών». Παρομοίως και ο Λουδοβίκος Ρος έγραφε στα 1832 ότι η Αθήνα είναι «ένας θεόρατος σωρός ερειπίων, μια άμορφη γκριζωπή μάζα στάχτης και σκόνης». Υπάρχει όμως και η άλλη ματιά. Ο λόρδος Μπάιρον γράφει το ποίημα «Η κατάρα της Αθηνάς», εξοργισμένος με τη λεηλασία της Ακρόπολης από τον συμπατριώτη του λόρδο Έλγιν.
Οι Φαναριώτες διακρίνονται από αρχαιολατρία, οι Επτανήσιοι όχι, η εγχώρια άρχουσα τάξη –άνθρωποι Ανατολίτες κατά βάση και νοοτροπία, Ευρωπαίοι κατά μίμηση– μιμούνται τα ξένα πρότυπα. Οι ομογενείς έρχονται με τα χρήματά τους και κοιτάζουν περιφρονητικά τους ντόπιους, ενώ άλλοι επείγονται να δημιουργήσουν περιουσίες, πριν έρθουν οι ξένοι και φέρουν την ακρίβεια και τα «λούσα». Παραδείγματα μας δίνουν ο Ραγκαβής, ο Τερτσέτης, ο Κουμανούδης, ο Σούτσος και άλλοι που καταθέτουν απόψεις και συναισθήματα για την αναγεννώμενη Αθήνα.

Τα ήθη είναι επαρχιακά και η νοοτροπία οπισθοδρομική. Η οδός Ερμού καταβρέχεται όταν πρόκειται να περάσουν οι βασιλείς την τελευταία στιγμή, καταβρέχοντας και τους Αθηναίους, ο συνωστισμός στα μεταφορικά μέσα μεγάλος.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Κώστας Βάρναλης, που καταφθάνει από τον Πύργο Βουλγαρίας, τριγυρίζοντας στην Ομόνοια παρατηρεί «βρώμα και δυσωδία, αναρχία και ξεχαρβάλωμα παντού», ενώ ο Κ.Π. Καβάφης από την Αλεξάνδρεια, που καταλύει στο Hotel d’Angleterre, σχολιάζει ευμενώς τους γοητευτικούς μενεξεδένιους λόφους, την καλή υποδοχή στο πολυτελές ξενοδοχείο, τις στολές των αξιωματικών και τους αξιωματικούς και στρατιώτες που του «κάνουν την καλύτερη εντύπωση».
Τους Ταπεινούς και Καταφρονεμένους θα τους συναντήσουμε στην Αθήνα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Μια πόλη ασύμμετρη, χωρισμένη από τη σιδηροδρομική γραμμή Πελοποννήσου και Λαρίσης. Στο «ανεμικό περίγραμμα» των οδών Αγίου Κωνσταντίνου και Αθηνάς, Μοναστηράκι, Μητρόπολη, Σύνταγμα, τραμ, παλαιά Σφαγεία, φυλακές Συγγρού, ο Σκιαθίτης πεζογράφος μεταβάλλεται σε έναν «μικρό Θεόφραστο των ταπεινών». Αυτή την Αθήνα των ταπεινών αγάπησε, όπως εκτιμά ο Τέλλος Άγρας, ενώ ο Αλέξανδρος Κοτζιάς, επισημαίνοντας τεκμηριωμένα την ανυπαρξία αστικού χώρου, γράφει ότι εστίασε στον μικρόκοσμο «σπίτι, αυλή, καφενείο, σοκάκι» και φτωχούς ανθρώπους, ανάλογους με εκείνους που συναντούσε ο ίδιος στο νησί του. Μόνο που στην Αθήνα θα συναντήσει και ανθρώπους ποικίλης καταγωγής και θρησκεύματος, όπως ο δερβίσης, ο Ιταλός καθολικός Αλμπέργος, ο Ιταλο-Κερκυραίος μπαρμπα-Νιόνιος, ο Εβραίος από την Κέρκυρα, η Κατερινιώ η Πολίτισσα. Ανάμεσα στους ταπεινούς θα συμπεριλάβει και τη δική του συγγραφική περσόνα, που κυκλοφορεί με το «τετριμμένον ξεθωριασμένον επανωφόριον», σχολιάζοντας την οικονομική κατάσταση των ανθρώπων των γραμμάτων και όχι μόνον. Η συγγραφέας αναλυτικά θα επισημάνει τόπους, δρόμους και δρώμενα που θα απασχολήσουν τον Παπαδιαμάντη. Κρατώ ως ένδειξη λόγου το ακόλουθο: «σφηκιά λούστρων εβόμβει ανά τας πλατείας… το Λουστραρχείον … είχε ενοικιάσει ο λούστραρχος ο ανδραποδιστής των» (η πλαγιογράφηση δική μου). Στην ίδια γραμμή κινούνται και ο Μητσάκης, Κονδυλάκης, Χρηστομάνος.
Ο Παλαμάς φτάνει στην Αθήνα το 1875, στα δεκαέξι του χρόνια. Η καταγραφή του ξεκινάει το 1882 με περιγραφές στις οποίες εκθειάζει το ουράνιο κλίμα της Αττικής, τους ωραίους περιπάτους και τις θαυμάσιες οικοδομές, καθώς σαν άλλος Μπάιρον ανεβαίνει στην Ακρόπολη με τον Σιλδ Αρόλδον (Τσάιλντ Χάρολντ) υπό μάλης. Γρήγορα όμως θα διαπιστώσει τη δυσαρμονία ανάμεσα στην πόλη του Περικλέους και τη «νυν του Αβδηριτισμού και του αφθόνου κονιορτού». Με περιπαικτική διάθεση σχολιάζει ειρωνικά τα καλλιτεχνικά δρώμενα «εις τους παριλισσίους κήπους και τα Φάληρα», την «αίγλην του φωταερίου βλακωδώς συνεπικουρούσης άνωθεν της σελήνης, έστιν ότε και ηλεκτρικού φωτός, αλλ’ εν σπανιότητι βορείου σέλαος…». Με απαισιοδοξία θα διαπιστώσει ότι η Αθήνα «έχει κατοχυρώσει το μουσειακό της έκθεμα. Έχει τ’ αρχαία. Τίποτε τωρινό. Τα τωρινά. Βάλ’ τους ρίγανη. Έχει τα μουσεία…». Ο εμβληματικός στίχος «Αθήνα ζαφειρόπετρα στης γης το δαχτυλίδι» δείχνει την προσπάθεια του αστικού φιλελευθερισμού να γίνει η νέα πόλη η συνέχεια και η κληρονόμος του ελληνισμού.
Η πολιτεία και η μοναξιά, που συμπίπτει με τη λήξη των νικηφόρων Βαλκανικών Πολέμων, βρίσκει τον ποιητή διχασμένο. Την ώρα που ο λαός πανηγυρίζει, εκείνος νιώθει μόνος και ενοχλημένος από την «πολυκοσμία, βαρβαροκοσμία, αυτοκινητοκρατία, χαλασμό κόσμου, ακαθαρσία, βρώμα». Η εκσυγχρονισμένη πόλη διαθέτει επιβλητικά κτήρια στην οδό Σταδίου και Πατησίων, αλλά δεν διαθέτει στέγη ή είναι σπάνια και πανάκριβη για τους φοιτητές. Τα ήθη είναι επαρχιακά και η νοοτροπία οπισθοδρομική. Η οδός Ερμού καταβρέχεται όταν πρόκειται να περάσουν οι βασιλείς την τελευταία στιγμή, καταβρέχοντας και τους Αθηναίους, ο συνωστισμός στα μεταφορικά μέσα μεγάλος. Είναι φανερό ότι όσο ο ποιητής γερνάει γκρινιάζει, γίνεται δύστροπος και εστιάζει το βλέμμα του μόνο σε ό,τι είναι δυσάρεστο. Αντίθετα, οι νεότεροι διαβλέπουν τη ζωογόνα πνοή της νιότης. Την κοσμική κίνηση, τους Αθηναίους στον περίπατο. Οι εγγραφές του Γιώργου Σεφέρη στις Μέρες, του Γιώργου Θεοτοκά στο Ελεύθερο πνεύμα, του Νικόλα Κάλα στο ποίημα «Αθήνα 1933», του Διομήδη Πετσάλη και άλλων, συμπληρώνουν την εικόνα της Αθήνας με το ιδιαίτερο του καθενός σχόλιο.
Η Αθήνα στα Δεκεμβριανά. Ποιητές και πεζογράφοι, όπως ο Νικηφόρος Βρεττάκος και η Μέλπω Αξιώτη και πολλοί άλλοι, απέδωσαν από την ίδια οπτική γωνία τα τραγικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στην πόλη, με κείμενα έντονα φορτισμένα. Η πλούσια λογοτεχνική παραγωγή δείχνει μια Αθήνα που κυριαρχείται από τη βία. «Ο λαός πανηγύριζε για λογαριασμό του, χωρίς ίχνος υποψίας και φόβου» για την πλαγιοκόπηση από τους πρώην σύμμαχους, τους Άγγλους.

Οι Φαναριώτες διακρίνονται από αρχαιολατρία, οι Επτανήσιοι όχι, η εγχώρια άρχουσα τάξη –άνθρωποι Ανατολίτες κατά βάση και νοοτροπία, Ευρωπαίοι κατά μίμηση– μιμούνται τα ξένα πρότυπα.

Μελετώντας σήμερα το κοινωνικοπολιτικό υλικό εκείνης της εποχής βρίσκουμε την «ποιητική μήτρα που έθρεψε τόσο τον ρομαντικό μύθο της νεότητας όσο και τα τραγικά αδιέξοδα της ήττας στο σύνολο της μεταπολεμικής ποίησης», γράφει η Μέντη. Η αναψηλάφηση της εποχής γίνεται στις αρχές της δεκαετίας του ’50, όπως συμβαίνει στην Πολιορκία του Αλ. Κοτζιά, στην Τειχομαχία του Φραγκόπουλου, μεταξύ άλλων. Ο Ανδρέας Εμπειρίκος αποσιώπησε την περιπέτειά του (σύλληψη από την ΟΠΛΑ στα Κρώρα), ενώ ο Σεφέρης έγκλειστος στο σπίτι του στην οδό Κυδαθηναίων πέρασε το θέμα στην Κίχλη, ο Ελύτης, φυγάς από τη Μηθύμνης στην Κυψέλη, στα «Πάθη» του Άξιον Εστί, ο Ρίτσος στις Γειτονιές του Κόσμου. Το τέλος του 20ού αιώνα, με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» θα βρει τους μεταπολεμικούς ποιητές απογοητευμένους αλλά και ελεύθερους να επαναπροσδιορίσουν την κοσμοθεωρία τους, να σκεφτούν αυτούς που σκοτώθηκαν.
Και ενώ η Αθήνα μετασχηματίζεται, οι παλιές πληγές παραμένοντας ανοιχτές τροφοδοτούν τη λογοτεχνική παραγωγή. Μεγάλη είναι η αναφορά της συγγραφέως στο έργο του Κοτζιά, επανέρχεται στον Φραγκιά, Χατζή και όχι μόνο, για να καταλήξει στους σύγχρονούς μας, που δεν βρίσκουν λόγια παρά μόνο για να κατηγορήσουν την πόλη που τους έδωσε χώρο και την ευκαιρία να τυπώσουν την απαισιοδοξία τους και να νοσταλγήσουν το χωριό τους.
Το βιβλίο δεν είναι αθηναιογράφημα. Η συγγραφέας δεν κοιτάζει το τοπίο, παρά μόνο πλάγια, μέσα από τα κείμενα. Είναι μια άλλου τύπου ιστορικο-κοινωνιολογικο-πολιτική μελέτη της Αθήνας, από την ώρα που έγινε πρωτεύουσα, το 1834, μέχρι το 2004, με πλούσια αποσπάσματα από τα λογοτεχνικά έργα και επίσης πλούσιο υπομνηματισμό.
Ωραιότατο και το κολάζ του εξωφύλλου της Χρ. Παρασκευοπούλου, με το τραμ που διασχίζει μνημεία και χρόνο.

.:BiblioNet : Μέντη, Δώρα