Πολ Μέισον: Να πολεμήσουμε τον νεοφιλελευθερισμό με όλες τις αριστερές μας δυνάμεις
Δημοσιευθηκε:
23.10.2018
ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ - ΑΠΕ / Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ο βραβευμένος αρθρογράφος της εφημερίδας Guardian και συγγραφέας του
μπεστ σέλερ «Μετακαπιταλισμός: Ένας οδηγός για το μέλλον μας»
(PostCapitalism: A Guide to Our Future), στην ομιλία στο Μέγαρο,
παρουσίασε στο αθηναϊκό κοινό την ανάλυσή του για το φαινόμενο του
βρετανικού Εργατικού Κόμματος υπό την ηγεσία του Τζέρεμι Κόρμπιν, το
μοναδικό αριστερό κόμμα στην Ευρώπη που παρά τις εσωτερικές αντιξοότητες
και τον ανελέητο πόλεμο των συμφερόντων εναντίον του κατόρθωσε όχι
μόνον να αντέξει, αλλά και να αυξήσει τις δυνάμεις του. Παράλληλα,
εξέθεσε και τις προβλέψεις του για την πορεία του ενόψει των μεγάλων
προκλήσεων που η νέα Αριστερά καλείται να αντιμετωπίσει, με ενώπιόν της
το φάσμα του Brexit, της οικονομικής κρίσης και του μεταναστευτικού, ενώ
παράλληλα έκανε και συγκεκριμένους παραλληλισμούς της πορείας που έχουν
ακολουθήσει τα αντίστοιχα αριστερά πειράματα σε Ελλάδα και Ισπανία.
Η συνέντευξη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ
«Στην Ελλάδα θα πρέπει να συνεχίσετε να υπερασπίζεσθε το δικαίωμα για τη δημιουργία αξιοπρεπών και σταθερών θέσεων εργασίας. Το 2015 χάσατε την δυναμική του επιχειρήματός σας απέναντι στην Τρόικα και την επιμονή των Βρυξελλών, αλλά δεν χάθηκε η μάχη. Έγινε μία τακτική υποχώρηση και μία πάλη που υπήρξε σκληρή για την σημερινή ανάκαμψη και την ευημερία των ανθρώπων, που αυτό ήταν εκείνο που ζητούσαν οι άνθρωποι στην πλατεία Συντάγματος το 2011», τόνισε ο Πολ Μέισον σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
«Το σημερινό πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα σήμερα μεγάλο τμήμα από το κοινωνικό κίνημα έχει αποσυρθεί, αρκετοί υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν απογοητευθεί. Το κατανοώ απόλυτα. Όμως τώρα έχει αλλάξει ο εχθρός. Τότε ήταν ο νεοφιλελευθερισμός, σήμερα δεν είναι μόνο η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, αλλά συνάμα και η απεχθής εθνικιστική πτυχή του, που αποτελεί την πιο επικίνδυνη πλευρά του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό αποτελεί κι ένα μεγάλο δίλημμα και για τη Νέα Δημοκρατία, που ιδίως στην περίπτωση του Μακεδονικού οξύνεται, καθώς ενώ η ηγεσία της θέλει να εφαρμόσει τον νεοφιλελευθερισμό παρασύρεται από ακροδεξιές πολιτικές και διολισθαίνει στον εθνικισμό. Στην περίπτωση αυτή ακόμη κι εάν ήμουν απογοητευμένος από τον Αλέξη Τσίπρα θα όρθωνα το ανάστημά μου για να αποτρέψω μία τέτοια ακροδεξιά παρέκκλιση», τόνισε σε μία άλλη αποστροφή της συνέντευξής στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μέισον.( Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης θα δημοσιευθεί τις επόμενες ημέρες).
Ο Πολ Μέισον, μιλώντας τρία χρόνια μετά από την πρώτη του ομιλία στην Αθήνα, το «νέο Στάλινγκραντ», όπως την είχε χαρακτηρίσει τότε για την ελληνική αντίσταση αντίσταση απέναντι στην Τρόικα, αναφέρθηκε εκτενώς στις ιστορικές συγκυρίες και τις κομματικές και πολιτικές διεργασίες που οδήγησαν τον Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του εκλογικά καθημαγμένου από την πολιτική της νεοφιλελευθερίζουσας Μπλαιρικού τύπου σοσιαλδημοκρατίας, που είχε ακολουθήσει, προδίδοντας τις προσδοκίες των εργατικών και μικροαστικών κομμάτων για μία εναλλακτική λύση απέναντι στον άκρατο θατσερισμό.
Ο Μέισον ανέλυσε τις στρατηγικές που ακολούθησε ο Κόρμπιν ώστε να κατορθώσει αφ’ ενός ν’ ανασχέσει τη διαρροή παραδοσιακών ψηφοφόρων προς το εθνικιστικό κόμμα της Σκωτίας και το ξενοφοβικό UKIP και αφ’ ετέρου να αφοπλίσει την εσωκομματική αντιπολίτευση των Μπλαιρικών και πιο φιλελεύθερων στοιχείων των Εργατικών. Ταυτόχρονα εξήγησε πως, μεταμορφώνοντας συνάμα το κόμμα, ο Κόρμπιν κατόρθωσε, ιδίως κατά τις ελπιδοφόρες εκλογές του 2015 και τη σαρωτική επιτυχία του 2017, να προσελκύσει νέους ψηφοφόρους, ιδίως από τα στρώματα της νεολαίας, αλλά και να τους πείσει να οργανωθούν σε αυτό και να δραστηριοποιηθούν, ως πολιτικά υποκείμενα μέσα στα πλαίσια της ίδιας της κοινωνίας και όχι μόνον ως κομματικά στελέχη.
Ο Μέισον αναφέρθηκε ιδιαίτερα στο δημοψήφισμα του 2016 ως ένα μεταιχμιακό σημείο για την πολιτική φυσιογνωμία του Εργατικού Κόμματος. Αφ’ ενός το δημοψήφισμα για το Brexit και αφ’ ετέρου το εσωκομματικό ‘πραξικόπημα’ των κεντρώων και δεξιών του κόμματος, επιτάχυναν τη μεταμόρφωση του κόμματος σε μία πιο ριζοσπαστική βάση, που βασίσθηκε στην υιοθέτηση ενός πιο αριστερού κοινωνικού προγράμματος, στην οργάνωσή του πάνω σε μία πιο κινηματική και συμμετοχική βάση–κατορθώνοντας να συγκεράσει τον παραδοσιακό μαχητικό συνδικαλισμό με την πολυμορφία και πανσπερμία του ‘πλήθους’ που συγκροτεί τη νέα στρατευμένη κοινωνία των πολιτών.
Οι πολιτικές επιτυχίες του Κόρμπιν κατόρθωσαν σε μέγα βαθμό ν’ ακυρώσουν τις πολιτικές φιλοδοξίες των Συντηρητικών, ιδίως για το Brexit, φέρνοντάς τους έτσι στα πρόθυρα της διάλυσης.
Μολαταύτα, ο Μέισον αναφέρθηκε και στις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν τη σημερινή οργάνωση των Εργατικών και τα αδύναμα στοιχεία τους, που οι πολιτικοί και ‘ταξικοί’ εχθροί τους ενδέχεται να εκμεταλλευθούν. Η παραδοσιακή ιεραρχική δομή στελέχωσης και λειτουργίας, στενά κομματική, των Εργατικών, αποτελεί ένα από τα βασικά εμπόδια στην προσπάθειά του να κερδίσει ακόμη μεγαλύτερη αποδοχή. Εάν σε αυτό προστεθεί η, συχνά υπονομευτική, εσωτερική αντιπολίτευση και η εκ των άνω προς τα κάτω υπαγορευόμενη πολιτική, είναι πιθανόν να ανασχέσουν σημαντικά την προσέλκυση ακόμη μεγαλύτερου ακροατηρίου από τις δεξαμενές της εργατικής και μικροαστικής τάξης. Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί και η εγγενής διαφορά στον ορισμό της ‘ασφάλειας’, που για τους μεν Εργατικούς ερμηνεύεται ως εργασιακή και προνοιακή εγγύηση, ενώ για τον μέσο Άγγλο ορίζεται ως κοινωνική γαλήνη και ασφάλεια της περιουσίας από την εγκληματικότητα και τους…μετανάστες.
Επιπλέον, ο Κόρμπιν έχει να προσμετρήσει στα εμπόδια και τις ψευδείς ειδήσεις και συκοφαντίες–ιδίως προς το πρόσωπό του–αλλά και τα πολλαπλά εχθρικά μέτωπα, που εγείρει εντός και εκτός της Βρετανίας η εκλογική άνοδος και η κοινωνική αποδοχή που συνοδεύει την επιρροή των Εργατικών. Τόσο το ‘βαθύ’ κράτος στη Βρετανία και την ΕΕ, όσο και η παγκόσμια χρηματοοικονομική τάξη θα παλέψουν λυσσαλέα, όπως το έπραξαν σε Ελλάδα και Ισπανία, για να μην καταρρεύσει ο νεοφιλελευθερισμός και να υπάρξει ένα νέο κράτος δικαίου και δημοκρατία στον κόσμο.
Όπως τόνισε ο Μέισον, το κοινωνικό κι οικονομικό πρόγραμμα των Εργατικών–όπως συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα–μπορεί να μην επιβιώσει στις πρώτες του συγκρούσεις με το οικονομικό κατεστημένο. Ωστόσο, τα μηνύματα που το συνοδεύουν για την κοινωνία, την δίκαιη οικονομία και την εργασία, τις βιώσιμες εθνικές επενδύσεις και τη βιομηχανία, μπορούν να θέσουν τις βάσεις για μια βαθιά αλλαγή στην Ευρώπη. Παρ’ όλο που όπως τονίζει «Το (ελληνικό) Στάλινγκραντ δεν αισθάνεται τόσο καλά 3 χρόνια αργότερα», λόγω και της «πολιτικής κόπωσης» και «διαίρεσης», το «κλίμα αρχίζει να αναστρέφεται. Όχι μόνον με τον Κόρμπιν, αλλά και με τους Podemos/PSOE στην Ισπανία», πρόσθεσε ο Μέισον, υπενθυμίζοντας πως η Ελλάδα κατόρθωσε να βγει από τα μνημόνια και η Ιταλία αμφισβητεί τα κριτήρια χρέους της ΕΕ, έστω κι εάν αυτό το κάνει ένας ξενοφοβικός όπως ο Σαλβίνι. Οι Podemos έρχονται σε συμφωνία με τους Σοσιαλιστές του Πέδρο Σάντσεθ, έστω κι εάν οι Καταλανοί πολιτικοί βρίσκονται στη φυλακή. Ο Κόρμπιν παλεύει επί ίσοις όροις με την Τερέζα Μέι στη Βρετανία.
Για τον Μέισον, η πάλη θα πρέπει να στραφεί κατά της απολυταρχίας της ΕΕ, όσο και κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού–ας μην λησμονούμε τόνισε πως και στην Ελλάδα ο ηγέτης της ΝΔ Κ. Μητσοτάκης θέλει να μοιάζει στον Μακρόν, αλλά επιθυμεί να ασκήσει πολιτική σαν τον Τραμπ. «Μπορούμε να νικήσουμε τους Τραμπ της Ευρώπης μόνο με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα κοινωνικής δικαιοσύνης», τόνισε ο Μέισον, επισημαίνοντας τους κινδύνους που μπορεί να εγκυμονεί για την Ελλάδα μία ολίσθηση στον εθνικισμό με αφορμή το θέμα της πΓΔΜ.
«Εάν ο νέος φασισμός ανυψωθεί, είναι ορατός ο κίνδυνος για μια Ευρώπη με στρατόπεδα και φράκτες και περισσότερους νεκρούς δημοσιογράφους. Όμως η επιλογή δεν είναι μεταξύ αυτών και μίας άψογης Αριστεράς. Η επιλογή μας είναι να παλέψουμε με τα έστω ατελή όπλα που έχουμε στη διάθεσή μας και, ναι, ακόμη και με τους ηγέτες που έχουν κάνει λάθη», κατέληξε ο Μέισον, εκφράζοντας την ευχή -εάν οι Εργατικοί κι ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρήσουν την εξουσία–να υπάρξει μία νέα συνάντηση, όπου ο Κόρμπιν, όπως συνηθίζει, θα φέρει πατζάρια από τον κήπο του.
Η συνέντευξη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ
«Στην Ελλάδα θα πρέπει να συνεχίσετε να υπερασπίζεσθε το δικαίωμα για τη δημιουργία αξιοπρεπών και σταθερών θέσεων εργασίας. Το 2015 χάσατε την δυναμική του επιχειρήματός σας απέναντι στην Τρόικα και την επιμονή των Βρυξελλών, αλλά δεν χάθηκε η μάχη. Έγινε μία τακτική υποχώρηση και μία πάλη που υπήρξε σκληρή για την σημερινή ανάκαμψη και την ευημερία των ανθρώπων, που αυτό ήταν εκείνο που ζητούσαν οι άνθρωποι στην πλατεία Συντάγματος το 2011», τόνισε ο Πολ Μέισον σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
«Το σημερινό πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα σήμερα μεγάλο τμήμα από το κοινωνικό κίνημα έχει αποσυρθεί, αρκετοί υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν απογοητευθεί. Το κατανοώ απόλυτα. Όμως τώρα έχει αλλάξει ο εχθρός. Τότε ήταν ο νεοφιλελευθερισμός, σήμερα δεν είναι μόνο η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, αλλά συνάμα και η απεχθής εθνικιστική πτυχή του, που αποτελεί την πιο επικίνδυνη πλευρά του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό αποτελεί κι ένα μεγάλο δίλημμα και για τη Νέα Δημοκρατία, που ιδίως στην περίπτωση του Μακεδονικού οξύνεται, καθώς ενώ η ηγεσία της θέλει να εφαρμόσει τον νεοφιλελευθερισμό παρασύρεται από ακροδεξιές πολιτικές και διολισθαίνει στον εθνικισμό. Στην περίπτωση αυτή ακόμη κι εάν ήμουν απογοητευμένος από τον Αλέξη Τσίπρα θα όρθωνα το ανάστημά μου για να αποτρέψω μία τέτοια ακροδεξιά παρέκκλιση», τόνισε σε μία άλλη αποστροφή της συνέντευξής στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μέισον.( Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης θα δημοσιευθεί τις επόμενες ημέρες).
Ο Πολ Μέισον, μιλώντας τρία χρόνια μετά από την πρώτη του ομιλία στην Αθήνα, το «νέο Στάλινγκραντ», όπως την είχε χαρακτηρίσει τότε για την ελληνική αντίσταση αντίσταση απέναντι στην Τρόικα, αναφέρθηκε εκτενώς στις ιστορικές συγκυρίες και τις κομματικές και πολιτικές διεργασίες που οδήγησαν τον Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του εκλογικά καθημαγμένου από την πολιτική της νεοφιλελευθερίζουσας Μπλαιρικού τύπου σοσιαλδημοκρατίας, που είχε ακολουθήσει, προδίδοντας τις προσδοκίες των εργατικών και μικροαστικών κομμάτων για μία εναλλακτική λύση απέναντι στον άκρατο θατσερισμό.
Ο Μέισον ανέλυσε τις στρατηγικές που ακολούθησε ο Κόρμπιν ώστε να κατορθώσει αφ’ ενός ν’ ανασχέσει τη διαρροή παραδοσιακών ψηφοφόρων προς το εθνικιστικό κόμμα της Σκωτίας και το ξενοφοβικό UKIP και αφ’ ετέρου να αφοπλίσει την εσωκομματική αντιπολίτευση των Μπλαιρικών και πιο φιλελεύθερων στοιχείων των Εργατικών. Ταυτόχρονα εξήγησε πως, μεταμορφώνοντας συνάμα το κόμμα, ο Κόρμπιν κατόρθωσε, ιδίως κατά τις ελπιδοφόρες εκλογές του 2015 και τη σαρωτική επιτυχία του 2017, να προσελκύσει νέους ψηφοφόρους, ιδίως από τα στρώματα της νεολαίας, αλλά και να τους πείσει να οργανωθούν σε αυτό και να δραστηριοποιηθούν, ως πολιτικά υποκείμενα μέσα στα πλαίσια της ίδιας της κοινωνίας και όχι μόνον ως κομματικά στελέχη.
Ο Μέισον αναφέρθηκε ιδιαίτερα στο δημοψήφισμα του 2016 ως ένα μεταιχμιακό σημείο για την πολιτική φυσιογνωμία του Εργατικού Κόμματος. Αφ’ ενός το δημοψήφισμα για το Brexit και αφ’ ετέρου το εσωκομματικό ‘πραξικόπημα’ των κεντρώων και δεξιών του κόμματος, επιτάχυναν τη μεταμόρφωση του κόμματος σε μία πιο ριζοσπαστική βάση, που βασίσθηκε στην υιοθέτηση ενός πιο αριστερού κοινωνικού προγράμματος, στην οργάνωσή του πάνω σε μία πιο κινηματική και συμμετοχική βάση–κατορθώνοντας να συγκεράσει τον παραδοσιακό μαχητικό συνδικαλισμό με την πολυμορφία και πανσπερμία του ‘πλήθους’ που συγκροτεί τη νέα στρατευμένη κοινωνία των πολιτών.
Οι πολιτικές επιτυχίες του Κόρμπιν κατόρθωσαν σε μέγα βαθμό ν’ ακυρώσουν τις πολιτικές φιλοδοξίες των Συντηρητικών, ιδίως για το Brexit, φέρνοντάς τους έτσι στα πρόθυρα της διάλυσης.
Μολαταύτα, ο Μέισον αναφέρθηκε και στις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν τη σημερινή οργάνωση των Εργατικών και τα αδύναμα στοιχεία τους, που οι πολιτικοί και ‘ταξικοί’ εχθροί τους ενδέχεται να εκμεταλλευθούν. Η παραδοσιακή ιεραρχική δομή στελέχωσης και λειτουργίας, στενά κομματική, των Εργατικών, αποτελεί ένα από τα βασικά εμπόδια στην προσπάθειά του να κερδίσει ακόμη μεγαλύτερη αποδοχή. Εάν σε αυτό προστεθεί η, συχνά υπονομευτική, εσωτερική αντιπολίτευση και η εκ των άνω προς τα κάτω υπαγορευόμενη πολιτική, είναι πιθανόν να ανασχέσουν σημαντικά την προσέλκυση ακόμη μεγαλύτερου ακροατηρίου από τις δεξαμενές της εργατικής και μικροαστικής τάξης. Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί και η εγγενής διαφορά στον ορισμό της ‘ασφάλειας’, που για τους μεν Εργατικούς ερμηνεύεται ως εργασιακή και προνοιακή εγγύηση, ενώ για τον μέσο Άγγλο ορίζεται ως κοινωνική γαλήνη και ασφάλεια της περιουσίας από την εγκληματικότητα και τους…μετανάστες.
Επιπλέον, ο Κόρμπιν έχει να προσμετρήσει στα εμπόδια και τις ψευδείς ειδήσεις και συκοφαντίες–ιδίως προς το πρόσωπό του–αλλά και τα πολλαπλά εχθρικά μέτωπα, που εγείρει εντός και εκτός της Βρετανίας η εκλογική άνοδος και η κοινωνική αποδοχή που συνοδεύει την επιρροή των Εργατικών. Τόσο το ‘βαθύ’ κράτος στη Βρετανία και την ΕΕ, όσο και η παγκόσμια χρηματοοικονομική τάξη θα παλέψουν λυσσαλέα, όπως το έπραξαν σε Ελλάδα και Ισπανία, για να μην καταρρεύσει ο νεοφιλελευθερισμός και να υπάρξει ένα νέο κράτος δικαίου και δημοκρατία στον κόσμο.
Όπως τόνισε ο Μέισον, το κοινωνικό κι οικονομικό πρόγραμμα των Εργατικών–όπως συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα–μπορεί να μην επιβιώσει στις πρώτες του συγκρούσεις με το οικονομικό κατεστημένο. Ωστόσο, τα μηνύματα που το συνοδεύουν για την κοινωνία, την δίκαιη οικονομία και την εργασία, τις βιώσιμες εθνικές επενδύσεις και τη βιομηχανία, μπορούν να θέσουν τις βάσεις για μια βαθιά αλλαγή στην Ευρώπη. Παρ’ όλο που όπως τονίζει «Το (ελληνικό) Στάλινγκραντ δεν αισθάνεται τόσο καλά 3 χρόνια αργότερα», λόγω και της «πολιτικής κόπωσης» και «διαίρεσης», το «κλίμα αρχίζει να αναστρέφεται. Όχι μόνον με τον Κόρμπιν, αλλά και με τους Podemos/PSOE στην Ισπανία», πρόσθεσε ο Μέισον, υπενθυμίζοντας πως η Ελλάδα κατόρθωσε να βγει από τα μνημόνια και η Ιταλία αμφισβητεί τα κριτήρια χρέους της ΕΕ, έστω κι εάν αυτό το κάνει ένας ξενοφοβικός όπως ο Σαλβίνι. Οι Podemos έρχονται σε συμφωνία με τους Σοσιαλιστές του Πέδρο Σάντσεθ, έστω κι εάν οι Καταλανοί πολιτικοί βρίσκονται στη φυλακή. Ο Κόρμπιν παλεύει επί ίσοις όροις με την Τερέζα Μέι στη Βρετανία.
Για τον Μέισον, η πάλη θα πρέπει να στραφεί κατά της απολυταρχίας της ΕΕ, όσο και κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού–ας μην λησμονούμε τόνισε πως και στην Ελλάδα ο ηγέτης της ΝΔ Κ. Μητσοτάκης θέλει να μοιάζει στον Μακρόν, αλλά επιθυμεί να ασκήσει πολιτική σαν τον Τραμπ. «Μπορούμε να νικήσουμε τους Τραμπ της Ευρώπης μόνο με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα κοινωνικής δικαιοσύνης», τόνισε ο Μέισον, επισημαίνοντας τους κινδύνους που μπορεί να εγκυμονεί για την Ελλάδα μία ολίσθηση στον εθνικισμό με αφορμή το θέμα της πΓΔΜ.
«Εάν ο νέος φασισμός ανυψωθεί, είναι ορατός ο κίνδυνος για μια Ευρώπη με στρατόπεδα και φράκτες και περισσότερους νεκρούς δημοσιογράφους. Όμως η επιλογή δεν είναι μεταξύ αυτών και μίας άψογης Αριστεράς. Η επιλογή μας είναι να παλέψουμε με τα έστω ατελή όπλα που έχουμε στη διάθεσή μας και, ναι, ακόμη και με τους ηγέτες που έχουν κάνει λάθη», κατέληξε ο Μέισον, εκφράζοντας την ευχή -εάν οι Εργατικοί κι ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρήσουν την εξουσία–να υπάρξει μία νέα συνάντηση, όπου ο Κόρμπιν, όπως συνηθίζει, θα φέρει πατζάρια από τον κήπο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου