Νέα Πρόσωπα: Αγγελική Τουμπανάκη 
Χάρη Ποντίδα
Πηγή: tospirto.net
«Νιώθω ότι υπάρχει σήμερα το κοινό που ξέρει να εκτιμήσει κάτι πέρα από το κουπλέ-ρεφρέν».
Συμβαίνει κι αυτό. Να πας σε ένα λάιβ (Faust) και να δεις …αστράκια να ανάβουν στον αέρα. Love at first sight – με την καλλιτεχνική έννοια, εννοείται. Και το φοβερό είναι ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή. Η πρώτη ήταν, πέρυσι, όπου η «τραγουδίστρια/αυτoσχεδιάστρια και διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών στη Μοριακή Βιολογία» (από το βιογραφικό της το έκλεψα αυτό) τραγούδησε ως γκεστ καλεσμένη της Κατερίνας Πολέμη στον ίδιο χώρο. Tουμπανάκη όμως και Buzz Bastardz (το γκρουπ της), όχι δεν είχα μέχρι τώρα την εμπειρία (γιατί όντως περί εμπειρίας πρόκειται). Βασίλης Κετεντζόγλου (ηλεκτρική κιθάρα, συνθέσεις), Παντελής Στόικος (τρομπέτα, καβάλ), Γιάννης Παπαναστασίου ( άλτο, σοπράνο σαξόφωνο), Παρασκευάς Κίτσος (ηλεκτρικό μπάσο), Γιάννης Παπα-γιαννούλης ( σετ κρουστών ), Θάνος Χατζηαναγνώστου (τύμπανα). Και ρεπερτόριο άνευ συνόρων -world cross over να το πούμε; - όπου η «Θυμιούλα η Μαυρομάτα» και το «Έμαθα πως είσαι μάγκας» δένουν με μεξικανικά παραδοσιακά τραγούδια, κομμάτια από το Capo Verde, τσιγγάνικα και τούρκικα (υλικό από τον πρώτο της δίσκο «Toubanaki & the Buzz Bastardz) σε ένα διονυσιακό λάιβ όπου η αίσθηση της δεμένης, «περπατημένης» στις ζωντανές εμφανίσεις ομάδας αντανακλάται σε κάθε νότα, κάθε κίνηση των δακτύλων πάνω στα όργανα. Αναπόσπαστο κομμάτι και leader της ιστορίας αυτής, η γοητευτική γυναικεία φιγούρα που από το πρώτο δευτερόλεπτο σου κλέβει την ανάσα. Φωνή, εκφράσεις προσώπου, κινήσεις χεριών, λαρυγγισμοί (ακόμα και ουρλιαχτά) όλα συντονισμένα στην ίδια συχνότητα. Την συχνότητα της μουσικής, έτσι όπως αντανακλάται μέσα από σώμα και φωνή. Η Αγγελική έχει τζαζ background (σκέφτεσαι). Αλλά την επόμενη στιγμή μπορεί να την φανταστείς να είναι το κέντρο σε ένα τσιγγάνικο γλέντι ή να τραγουδάει δικά μας παραδοσιακά με ένα body language που σε πείθει ότι νιώθει κάθε στίχο. Κι όλα αυτά από μια «ντόκτορ της μοριακής βιολογίας»; Η αλήθεια είναι ότι το βιογραφικό της είναι τόσο πληθωρικό όσο και η σκηνική της παρουσία. Ολοκλήρωσε το διδακτορικό της -«άριστα με τόνο» - πάνω στον καρκίνο εντέρου ( πήρε το πρώτο βραβείο σε ευρωπαϊκό συνέδριο) ενώ παράλληλα δούλευε με την μουσική. Από το 2014, εκτός από τα διάφορα «project» που επιμελείται και παρουσιάζει με μουσικούς της σε μουσικές σκηνές και φεστιβάλ, διδάσκει τεχνική φωνής στο ωδείο Φ. Νάκας.
-Μα πώς γίνεται ο συνδυασμός διδακτορικού για το καρκίνο του εντέρου και μουσικής;
-Η επιστήμη ήταν το γήινο πάτημα μου, η μουσική δίπλα μου, το ροζ συννεφάκι μου..
-Κι εσύ επέλεξες συννεφάκι τελικά.
-Τότε το είχα ανάγκη το πάτημα της επιστήμης, γιατί μέσω αυτού έβρισκα την ισορροπία μου. Τώρα όμως, μπορώ να πω ότι τίποτα δεν πάει χαμένο γιατί αυτό που κέρδισα εσωτερικεύθηκε κι έγινε τρόπος να αντιμετωπίζω οτιδήποτε κάνω -ό,τι κάνω στην μουσική προσπαθώ να έχει μια επιστη-μοσύνη, ένα γερό ψάξιμο από πίσω.
Από το βιογραφικό σου πάντως φαίνεται να το ψάχνεις σε πολλά επίπεδα.. Από κλασικό τραγούδι και σεμινάρια με τον Bobby McFerrin στην Αμερική μέχρι περσικό κλασσικό τραγούδι. Και από ηπειρώτικο πολυφωνικό και βουλγάρικο μέχρι τζαζ αυτοσχεδιασμό ( αρμονία και πιάνο στo Athenaeum) και φλαμένκο. Και σίγουρα δεν τα έχω πει όλα.
Ναι έχω κάνει διάφορα. Πολλά απ’ αυτά βέβαια είναι σε σεμιναριακό επίπεδο, γιατί όπου μπορούσα να κάνω σεμινάριο το έκανα.
-Μου έκανε εντύπωση πάντως και το γκρουπ- οι Buzz Bastardz. Καταπληκτικοί μουσικοί ο καθένας τους, κι όλοι μαζί, σε ένα κοινό αίσθημα. Κι εσύ ένα επιπλέον όργανο…
-Μα είμαι ένα όργανο. Ένα όργανο του συνόλου… Με τα παιδιά είμαστε μαζί απ’ το 2007, μουσικοί της τζαζ οι πιο πολλοί αλλά και παραδοσια-κοί μουσικοί κι αυτή η διασταύρωση είναι που έχει το ενδιαφέρον. Με τους Buzz κάναμε το πρώτο project ( Colpo Grosso) με μουσικές απ’ την Μεσόγειο και τα Βαλκάνια και σιγά σιγά το ανοίξαμε. Ουσιαστικά έχουμε μεγαλώσει μαζί μουσικά. (σ.σ το débute cd «Toubanaki & the Buzz Bastardz» κυκλοφόρησε το 2015 από τον Μετρονόμο και πήρε εξαιρετικές κριτικές. Το 2016 επανεκδόθηκε).
-Έτσι όπως σε έβλεπα πάντως να τραγουδάς αναρωτιόμουν αν έχεις κάνει και σεμινάρια χορού…
-Χορό όχι. Αυτό που προσπαθώ όμως είναι να λειτουργώ βιωματικά, να σωματοποιώ τον κάθε ήχο. Το λέω και στα παιδιά στο ωδείο: προσπαθή-στε να μην μείνετε στον αυτισμό σας, να ανοίγετε πανοραμικά όταν τρα-γουδάτε, να νιώθετε. Να υπάρχει ένας διαρκής διάλογος με κάθε όργανο.
Κλασικό τραγούδι, Πολυφωνικό Ηπείρου, jazz… Έχουν κάποιο κοινό κορμό όλα αυτά;
Σίγουρα υπάρχει μια συνδυαστική προσέγγιση. Αυτό που με ενδιέφερε πάντα είναι να ανακαλύπτω χώρους αντήχησης μέσα στο σώμα μου. Γιατί υπάρχουν ηχεία μέσα στο σώμα μας. Και βέβαια το σημαντικότερο απ’ όλα, είναι η ψυχή.
[.......]
-Τόση ώρα που μιλάμε, σκέφτομαι αν ένιωσες ποτέ ότι η Ελλάδα σε …στενεύει. Μουσικά εννοώ.
-Δεν ξέρω τι να απαντήσω σ αυτό… Ανάλογα τη φάση... Είναι φυσικό να θέλω να έρθω σε επαφή με περισσότερο κόσμο, αλλά νιώθω ότι υπάρχει σήμερα το κοινό που ξέρει να εκτιμήσει κάτι πέρα από το κουπλέ- ρεφρέν.
-Με τι μουσικές έχεις μεγαλώσει; Tι άκουγες περισσότερο;
-Τα πάντα. Έχω μεγαλώσει στην Πάτρα κι άκουγα Χατζιδάκι, Σαβ-βόπουλο, Μαρκόπουλο, Ρεμπέτικα, Κατσιμιχαίους, Βαγγέλη Γερμανό. Ό,τι ακούγαμε στους προσκόπους.
-Και από προσκόπους έχεις περάσει λοιπόν.
-Εξ ου και το ομαδικό πνεύμα. Έχει μετρήσει αυτό στη ζωή μου…
-Ποια είναι η φαντασίωση σου για το μέλλον; Εννοώ στο κομμάτι της μουσικής.
-Θα ήθελα να ταξιδέψω πολύ. Οτιδήποτε κάνω όμως θέλω να έχει ψυχική υγεία, αξιοπρέπεια και περηφάνια. Θέλω με οποιονδήποτε συνεργαστώ ή οτιδήποτε κάνω να έχει σκοπό τη μουσική. Και η καλλιτεχνική του υπόσταση να βγαίνει μέσα από ένα υγιές αλισβερίσι.
Ναι αλλά αυτό είναι και λίγο ουτοπικό. Το επάγγελμα έχει και τις σκοτεινές του πλευρές, όπως κάθε επάγγελμα σε κάθε εποχή- πόσο μάλλον σ αυτήν…
Δεν μου έχει τύχει μέχρι τώρα, δεν ξέρω τι θα έκανα, πώς θα το αντιμε-τώπιζα – σίγουρα όμως όχι επιθετικά. Απλά θα αποχωρούσα, γιατί δεν θα με αφορούσε…
Σα να ζητάς μια καθαρότητα μέσα στο πιο ομιχλώδες περιβάλλον που έχουμε ζήσει ποτέ.
Τώρα όμως είναι η εποχή των ανατροπών. Της ατομικής επανάστασης. Παλιά υπήρχε μια εικονική ευτυχία που κράταγε τα πάντα σε μια στασι-μότητα και στο τραγούδι επίσης. Τώρα βλέπεις και τους παλιούς να θέ-λουν να τινάξουν τις αράχνες από πάνω τους, τα βαρίδια τους, ψάχνονται όλοι.
Αισιόδοξη η αντιμετώπιση...
Αυτό που ξέρω είναι ότι αν φτιάξεις ένα φράγμα προστασίας γύρω σου δεν σε αγγίζει ο αρνητισμός, οι μικροπρέπειες, όλα τα σκοτεινά σημεία.. Εντάξει όμορφα τα λέω, το ξέρω, αλλά το πιστεύω …Το θέμα είναι να μπορούμε να έρθουμε κοντά, να ενωθούμε. Να μην φερόμαστε σαν κακομαθημένα παιδιά που στέκονται στην κακιά στιγμή και κλειδώνουν σ’ αυτή.
Αυτή την εποχή ετοιμάζεις κάτι νέο;
Nαι έχω κάνει μια πρόταση που είναι μεγάλη πρόκληση για μένα. Δεν λέω πολλά ακόμα γιατί δεν έχω πάρει το τελικό ΟΚ, αλλά πρόκειται για μουσική επένδυση σε ένα θεατρικό μόνο με φωνές. Αποκλειστικά με φω-νές. Γιατί πάντα με ενδιέφερε το αίσθημα που έχει η φωνή, χωρίς κείμε-νο, χωρίς λέξεις. Όταν πονάς ή όταν φοβάσαι, για παράδειγμα, είναι πιο πιθανό να εκφραστείς μέσα από μια κραυγή παρά να αρχίσεις να ψάχνεις τις λέξεις. Οι λέξεις είναι πολιτισμένες. Ενώ η κραυγή είναι η πιο βαθιά, αφιλτράριστη έκφραση μας.
Χάρη Ποντίδα
Πηγή: tospirto.net
«Νιώθω ότι υπάρχει σήμερα το κοινό που ξέρει να εκτιμήσει κάτι πέρα από το κουπλέ-ρεφρέν».
Συμβαίνει κι αυτό. Να πας σε ένα λάιβ (Faust) και να δεις …αστράκια να ανάβουν στον αέρα. Love at first sight – με την καλλιτεχνική έννοια, εννοείται. Και το φοβερό είναι ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή. Η πρώτη ήταν, πέρυσι, όπου η «τραγουδίστρια/αυτoσχεδιάστρια και διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών στη Μοριακή Βιολογία» (από το βιογραφικό της το έκλεψα αυτό) τραγούδησε ως γκεστ καλεσμένη της Κατερίνας Πολέμη στον ίδιο χώρο. Tουμπανάκη όμως και Buzz Bastardz (το γκρουπ της), όχι δεν είχα μέχρι τώρα την εμπειρία (γιατί όντως περί εμπειρίας πρόκειται). Βασίλης Κετεντζόγλου (ηλεκτρική κιθάρα, συνθέσεις), Παντελής Στόικος (τρομπέτα, καβάλ), Γιάννης Παπαναστασίου ( άλτο, σοπράνο σαξόφωνο), Παρασκευάς Κίτσος (ηλεκτρικό μπάσο), Γιάννης Παπα-γιαννούλης ( σετ κρουστών ), Θάνος Χατζηαναγνώστου (τύμπανα). Και ρεπερτόριο άνευ συνόρων -world cross over να το πούμε; - όπου η «Θυμιούλα η Μαυρομάτα» και το «Έμαθα πως είσαι μάγκας» δένουν με μεξικανικά παραδοσιακά τραγούδια, κομμάτια από το Capo Verde, τσιγγάνικα και τούρκικα (υλικό από τον πρώτο της δίσκο «Toubanaki & the Buzz Bastardz) σε ένα διονυσιακό λάιβ όπου η αίσθηση της δεμένης, «περπατημένης» στις ζωντανές εμφανίσεις ομάδας αντανακλάται σε κάθε νότα, κάθε κίνηση των δακτύλων πάνω στα όργανα. Αναπόσπαστο κομμάτι και leader της ιστορίας αυτής, η γοητευτική γυναικεία φιγούρα που από το πρώτο δευτερόλεπτο σου κλέβει την ανάσα. Φωνή, εκφράσεις προσώπου, κινήσεις χεριών, λαρυγγισμοί (ακόμα και ουρλιαχτά) όλα συντονισμένα στην ίδια συχνότητα. Την συχνότητα της μουσικής, έτσι όπως αντανακλάται μέσα από σώμα και φωνή. Η Αγγελική έχει τζαζ background (σκέφτεσαι). Αλλά την επόμενη στιγμή μπορεί να την φανταστείς να είναι το κέντρο σε ένα τσιγγάνικο γλέντι ή να τραγουδάει δικά μας παραδοσιακά με ένα body language που σε πείθει ότι νιώθει κάθε στίχο. Κι όλα αυτά από μια «ντόκτορ της μοριακής βιολογίας»; Η αλήθεια είναι ότι το βιογραφικό της είναι τόσο πληθωρικό όσο και η σκηνική της παρουσία. Ολοκλήρωσε το διδακτορικό της -«άριστα με τόνο» - πάνω στον καρκίνο εντέρου ( πήρε το πρώτο βραβείο σε ευρωπαϊκό συνέδριο) ενώ παράλληλα δούλευε με την μουσική. Από το 2014, εκτός από τα διάφορα «project» που επιμελείται και παρουσιάζει με μουσικούς της σε μουσικές σκηνές και φεστιβάλ, διδάσκει τεχνική φωνής στο ωδείο Φ. Νάκας.
-Μα πώς γίνεται ο συνδυασμός διδακτορικού για το καρκίνο του εντέρου και μουσικής;
-Η επιστήμη ήταν το γήινο πάτημα μου, η μουσική δίπλα μου, το ροζ συννεφάκι μου..
-Κι εσύ επέλεξες συννεφάκι τελικά.
-Τότε το είχα ανάγκη το πάτημα της επιστήμης, γιατί μέσω αυτού έβρισκα την ισορροπία μου. Τώρα όμως, μπορώ να πω ότι τίποτα δεν πάει χαμένο γιατί αυτό που κέρδισα εσωτερικεύθηκε κι έγινε τρόπος να αντιμετωπίζω οτιδήποτε κάνω -ό,τι κάνω στην μουσική προσπαθώ να έχει μια επιστη-μοσύνη, ένα γερό ψάξιμο από πίσω.
Από το βιογραφικό σου πάντως φαίνεται να το ψάχνεις σε πολλά επίπεδα.. Από κλασικό τραγούδι και σεμινάρια με τον Bobby McFerrin στην Αμερική μέχρι περσικό κλασσικό τραγούδι. Και από ηπειρώτικο πολυφωνικό και βουλγάρικο μέχρι τζαζ αυτοσχεδιασμό ( αρμονία και πιάνο στo Athenaeum) και φλαμένκο. Και σίγουρα δεν τα έχω πει όλα.
Ναι έχω κάνει διάφορα. Πολλά απ’ αυτά βέβαια είναι σε σεμιναριακό επίπεδο, γιατί όπου μπορούσα να κάνω σεμινάριο το έκανα.
-Μου έκανε εντύπωση πάντως και το γκρουπ- οι Buzz Bastardz. Καταπληκτικοί μουσικοί ο καθένας τους, κι όλοι μαζί, σε ένα κοινό αίσθημα. Κι εσύ ένα επιπλέον όργανο…
-Μα είμαι ένα όργανο. Ένα όργανο του συνόλου… Με τα παιδιά είμαστε μαζί απ’ το 2007, μουσικοί της τζαζ οι πιο πολλοί αλλά και παραδοσια-κοί μουσικοί κι αυτή η διασταύρωση είναι που έχει το ενδιαφέρον. Με τους Buzz κάναμε το πρώτο project ( Colpo Grosso) με μουσικές απ’ την Μεσόγειο και τα Βαλκάνια και σιγά σιγά το ανοίξαμε. Ουσιαστικά έχουμε μεγαλώσει μαζί μουσικά. (σ.σ το débute cd «Toubanaki & the Buzz Bastardz» κυκλοφόρησε το 2015 από τον Μετρονόμο και πήρε εξαιρετικές κριτικές. Το 2016 επανεκδόθηκε).
-Έτσι όπως σε έβλεπα πάντως να τραγουδάς αναρωτιόμουν αν έχεις κάνει και σεμινάρια χορού…
-Χορό όχι. Αυτό που προσπαθώ όμως είναι να λειτουργώ βιωματικά, να σωματοποιώ τον κάθε ήχο. Το λέω και στα παιδιά στο ωδείο: προσπαθή-στε να μην μείνετε στον αυτισμό σας, να ανοίγετε πανοραμικά όταν τρα-γουδάτε, να νιώθετε. Να υπάρχει ένας διαρκής διάλογος με κάθε όργανο.
Κλασικό τραγούδι, Πολυφωνικό Ηπείρου, jazz… Έχουν κάποιο κοινό κορμό όλα αυτά;
Σίγουρα υπάρχει μια συνδυαστική προσέγγιση. Αυτό που με ενδιέφερε πάντα είναι να ανακαλύπτω χώρους αντήχησης μέσα στο σώμα μου. Γιατί υπάρχουν ηχεία μέσα στο σώμα μας. Και βέβαια το σημαντικότερο απ’ όλα, είναι η ψυχή.
[.......]
-Τόση ώρα που μιλάμε, σκέφτομαι αν ένιωσες ποτέ ότι η Ελλάδα σε …στενεύει. Μουσικά εννοώ.
-Δεν ξέρω τι να απαντήσω σ αυτό… Ανάλογα τη φάση... Είναι φυσικό να θέλω να έρθω σε επαφή με περισσότερο κόσμο, αλλά νιώθω ότι υπάρχει σήμερα το κοινό που ξέρει να εκτιμήσει κάτι πέρα από το κουπλέ- ρεφρέν.
-Με τι μουσικές έχεις μεγαλώσει; Tι άκουγες περισσότερο;
-Τα πάντα. Έχω μεγαλώσει στην Πάτρα κι άκουγα Χατζιδάκι, Σαβ-βόπουλο, Μαρκόπουλο, Ρεμπέτικα, Κατσιμιχαίους, Βαγγέλη Γερμανό. Ό,τι ακούγαμε στους προσκόπους.
-Και από προσκόπους έχεις περάσει λοιπόν.
-Εξ ου και το ομαδικό πνεύμα. Έχει μετρήσει αυτό στη ζωή μου…
-Ποια είναι η φαντασίωση σου για το μέλλον; Εννοώ στο κομμάτι της μουσικής.
-Θα ήθελα να ταξιδέψω πολύ. Οτιδήποτε κάνω όμως θέλω να έχει ψυχική υγεία, αξιοπρέπεια και περηφάνια. Θέλω με οποιονδήποτε συνεργαστώ ή οτιδήποτε κάνω να έχει σκοπό τη μουσική. Και η καλλιτεχνική του υπόσταση να βγαίνει μέσα από ένα υγιές αλισβερίσι.
Ναι αλλά αυτό είναι και λίγο ουτοπικό. Το επάγγελμα έχει και τις σκοτεινές του πλευρές, όπως κάθε επάγγελμα σε κάθε εποχή- πόσο μάλλον σ αυτήν…
Δεν μου έχει τύχει μέχρι τώρα, δεν ξέρω τι θα έκανα, πώς θα το αντιμε-τώπιζα – σίγουρα όμως όχι επιθετικά. Απλά θα αποχωρούσα, γιατί δεν θα με αφορούσε…
Σα να ζητάς μια καθαρότητα μέσα στο πιο ομιχλώδες περιβάλλον που έχουμε ζήσει ποτέ.
Τώρα όμως είναι η εποχή των ανατροπών. Της ατομικής επανάστασης. Παλιά υπήρχε μια εικονική ευτυχία που κράταγε τα πάντα σε μια στασι-μότητα και στο τραγούδι επίσης. Τώρα βλέπεις και τους παλιούς να θέ-λουν να τινάξουν τις αράχνες από πάνω τους, τα βαρίδια τους, ψάχνονται όλοι.
Αισιόδοξη η αντιμετώπιση...
Αυτό που ξέρω είναι ότι αν φτιάξεις ένα φράγμα προστασίας γύρω σου δεν σε αγγίζει ο αρνητισμός, οι μικροπρέπειες, όλα τα σκοτεινά σημεία.. Εντάξει όμορφα τα λέω, το ξέρω, αλλά το πιστεύω …Το θέμα είναι να μπορούμε να έρθουμε κοντά, να ενωθούμε. Να μην φερόμαστε σαν κακομαθημένα παιδιά που στέκονται στην κακιά στιγμή και κλειδώνουν σ’ αυτή.
Αυτή την εποχή ετοιμάζεις κάτι νέο;
Nαι έχω κάνει μια πρόταση που είναι μεγάλη πρόκληση για μένα. Δεν λέω πολλά ακόμα γιατί δεν έχω πάρει το τελικό ΟΚ, αλλά πρόκειται για μουσική επένδυση σε ένα θεατρικό μόνο με φωνές. Αποκλειστικά με φω-νές. Γιατί πάντα με ενδιέφερε το αίσθημα που έχει η φωνή, χωρίς κείμε-νο, χωρίς λέξεις. Όταν πονάς ή όταν φοβάσαι, για παράδειγμα, είναι πιο πιθανό να εκφραστείς μέσα από μια κραυγή παρά να αρχίσεις να ψάχνεις τις λέξεις. Οι λέξεις είναι πολιτισμένες. Ενώ η κραυγή είναι η πιο βαθιά, αφιλτράριστη έκφραση μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου