Απορία

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, ενώ προεκλογικά
με λέγανε Κώστα Καραμανλή,
μετά από τις εκλογές με φωνάζουνε Χοντροπινόκιο.

Σοφή συμβουλή

Είμαι υποχρεωμένος να σε πληροφορήσω
ότι το να κυκλοφορεί κανείς
ως αθώος πρωτόπλαστος σε μία κολασμένη χώρα
όπως η Ελλάδα δεν είναι και το πιο συνετό πράγμα στον κόσμο.
Σε συμβουλεύω να προστατεύεις καλά τα νώτα σου.

Δύο ενδιαφέροντα συνέδρια

• Υπενθύμιση: 1ο Διεθνές Συνέδριο για τις Σύγχρονες Τάσεις στην Κλασική Φιλολογία

  Ο Τομέας Κλασικών Σπουδών του Τμήματος Φιλολογίας του Α.Π.Θ διοργανώνει το 1ο Διεθνές Συνέδριο για τις Σύγχρονες Τάσεις στην Κλασική Φιλολογία με θέμα: «ΑΦΗΓΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ». Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στο Αμφιθέατρο της Κεντρικής Βιβλιοθήκης του Α.Π.Θ., από τις 6 έως τις 8 Δεκεμβρίου 2007.

• Πανελλήνιο επιστημονικό συνέδριο για τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Αντρέα Φραγκιά

  Το πρώτο επιστημονικό συνέδριο για τη ζωή και το έργο του Αντρέα Φραγκιά (1921-2002) πραγματοποιείται στην Αθήνα από 14-16 Δεκεμβρίου 2007 (αίθουσα ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20). Το συνέδριο οργανώνουν η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών (Π.Ο.Ε.ΣΥ.), το ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό Διαπολιτισμός, το περιοδικό Διαβάζω και οι εκδόσεις Κέδρος.

Θέση διδασκαλίας στο Pennsylvania State University

Θέση διδασκαλίας στο Pennsylvania State University

Η βασική ανάθεση θα είναι η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο καθώς και διαλέξεις σχετικές με την ελληνική μυθολογία και τον ελληνικό πολιτισμό.
Αιτήσεις θα γίνονται δεκτές μέχρι την πλήρωση της θέσης.
Για περισσότερες πληροφορίες:

http://www3.la.psu.edu/cams/default.aspx?pageid=91&sectionid=3)

ΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ

Η Ε.Ε. ΕΒΓΑΛΕ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΗΜΕΣ.

ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΕΡΘΕΙ

ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ 'ΙNVITE' H' 'ΙΝVITO' ,

ANEΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ, ΦΙΛΟΣ Η' ΟΧΙ.

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΙΟΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ ΩΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΦΛΟΓΑ ΚΑΙ ΚΑΙΕΙ ΤΟΝ ΣΚΛΗΡΟ ΣΑΣ ΔΙΣΚΟ.

ΑΥΤΟΣ Ο ΙΟΣ ΘΑ ΣΑΣ ΕΡΘΕΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΕΠΑΦΩΝ ΣΑΣ ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΤΕΙΛΕΤΕ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΞΕΡΕΤΕ.

ΕΤΣΙ ΑΝ ΠΑΡΕΤΕ ΤΕΤΟΙΟ ΜHNΥΜΑ,
ΜΗΝ ΤΟ ΑΝΟΙΞΕΤΕ ΚΑΙ ΣΒΗΣΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ!!!

ΕΙΝΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΙΟΣ ,
ΟΠΩΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ CNN KAI
H MICROSOFT TO EΠIBEBAΙΩΝΕΙ ΩΣ ΤΟΝ
ΠΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΙΟ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ!!

ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΧΤΕΣ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΑΠΟ MCAfee
ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΛΥΣΕΙΣ.

ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ
ΟΛΑ ΤΑ VITAL INFO TOY HARD DISK!

KANTE COPY KAI ΣTEIΛTE TO ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ!

Ες δε με δάκρυ ήγαγεν

ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ

είπε τις, Ηράκλειτε, τεόν μόρον, ες δε με δάκρυ
ήγαγεν, εμνήσθην δ' οσσάκις αμφότεροι
ηέλιον κατεδύσαμεν, αλλά συ μεν που,
ξείν' Αλικαρνησεύ, τετράπαλαι σποδιή΄
αι δε τεαί ζώουσιν αηδόνες, ήσιν ο πάντων
αρπακτής Αΐδης ουκ επί χείρα βαλεί.

Παλατινή Ανθολογία VII, 80.

*

Κάποιος μου ανέφερε , Ηράκλειτε, το θάνατό σου
και με πήραν τα δάκρυα. Θυμήθηκα πόσες φορές οι δυό μας
βραδιάσαμε συζητώντας. Εσύ βέβαια,
φίλε από την Αλικαρνασό, προ πολλού έχεις γίνει στάχτη,
αλλά τα αηδόνια σου είναι ζωντανά΄αυτά
ο άρπαγας Άδης δεν μπορεί να τα βάλει στο χέρι.

Σημείωση: Ο Καλλίμαχος αναφέρεται στον ποιητή
Ηράκλειτο από την Αλικαρνασσό, στον οποίο
αποδίδεται ένα πολύ καλό επίγραμμα
της Παλατινής Ανθολογίας.
Τα "αηδόνια" του Ηρακλειτου αντιπροσωπεύουν
μεταφορικά τα καλά ποιήματα που έχει γράψει.

Κάνιστρο εκλεκτής Ποίησης- Γιάννης Νεγρεπόντης

Γιάννης Νεγρεπόντης
(1930-1991)

Πέντ' έξι εργάτες ήρθαν το πρωί
νομίσαμε για την πλατεία
μα ήταν για τον ανδριάντα
που είχαν έλθει.
( Πότε εκείνες οι πατάτες
οι λόγοι- ο εμετικός αυτός βερμπαλισμός
η επισημότης- σαν να 'τανε χτες...)

Ως το μεσημέρι το βάθρο μόνο
χωρίς σκοπό και δίχως σημασία
αν η ματαιότητα σιωπηλά κι αθόρυβα
δε 'ρχόταν να στηθεί
και με το σαρδόνιό της γέλιο
τις πιο απίθανες μοναχικές μας ώρες
να μας ανησυχεί.

Καθημαγμένοι, 1960.

ΠΑΛΑΜΑΣ : Σατιρικά γυμνάσματα

7

Κουνιέται, πήρε δρόμο το συνάφι.
Τα λεφούσια αμολήσανε φετφάδες.
Το μαχαίρι στο κόκκαλο. Νισάφι.

Κακή η σκλαβιά. Χειρότεροι οι ραγιάδες.
- Λογαριαστήτε με το νοικοκύρη.
Δεφτέρια παστρικά. Μακριά οι σοφτάδες,

λύκοι μέσ' στην προβιά, σπιγούνοι, σμπίροι
του δείνα Σάυλοκ, και του τάδε Εφέντη.
Να γίνει το δικό σας το χατήρι!

Εσείς να το γλεντήσετε το γλέντι,
κι όχι στη ράχη σας κανείς τεχνίτης.
Του φρόνιμου καθώς και του λεβέντη

νοικοκύρης ο νους ο κυβερνήτης.

Δεύτερη σειρά, 7.

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ

συνάφι, το: η συντεχνία
λεφούσι, το : το άτακτο πλήθος, ο άτακτος στρατός
φετφάς, ο : γνωμοδότηση μουσουλμάνου ιερωμένου, αυθαίρετη απόφαση
νισάφι , το : έλεος! , αρκετά!
σοφτάς, ο : μουσουλμάνος ιεροσπουδαστής
σμπίρος, ο: ο πράκτορας, ο χαφιές

Gaetano Donizetti: "Larghetto e Allegro"

Gaetano Donizetti
(Bergamo, 29 Νοεμβρίου 1797 – Bergamo, 8 Απριλίου 1848)

Σπουδαίος Ιταλός συνθέτης, που διακρίθηκε κυρίως στον τομέα της όπερας, όπου αριθμεί 69 έργα , ανάμεσα στα οποία τα πιο γνωστά είναι τα : " Το ελιξίριο του έρωτα" , "Λουτσία ντι Λαμερμούρ" και "Ντον Πασκουάλε".

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ : ALEXANDER FLEMING

ALEXANDER FLEMING
(1881-1955)

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ
ΤΩΙ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΩ ΦΛΕΜΜΙΝΓΙΩΙ
ΚΑΤΑΘΕΤΕΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ
ΔΙΑ ΤΗΝ ΤΗΣ ΠΕΝΙΚΙΛΙΝΗΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ (1928)
ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΥΠΟΤΑΞΙΝ ΚΡΑΤΑΙΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ,
ΩΣ Η ΕΠΑΡΑΤΟΣ ΦΘΙΣΙΣ.

Παράσταση του μορίου της Πενικιλίνης

***

Αλέξανδρος Φλέμινγκ
Γιατρός
(1881-1955)

ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΟΥΦΛΕΡΗ

Το όνομα του Αλεξάνδρου Φλέμινγκ είναι ένα από τα μυθικά ονόματα στον χώρο της επιστήμης. Η ανακάλυψη της πενικιλίνης, του αντιβιοτικού που έσωσε εκατομμύρια ζωές καταπολεμώντας βακτηριακές λοιμώξεις που θέριζαν την ανθρωπότητα, κατέστησε τον σκωτσέζο γιατρό ήρωα. Ακόμη και σήμερα γοητευόμαστε από την «τυχαία» ανακάλυψή του. Ο μύθος όμως συχνά αδιαφορεί για τις λεπτομέρειες και τελικά αδικεί τον ήρωα. Ο Αλέξανδρος Φλέμινγκ συνέδεσε το όνομά του με την πενικιλίνη αλλά έκανε και άλλες σημαντικές ανακαλύψεις. Επιπροσθέτως, η ανακάλυψη της πενικιλίνης δεν ήταν καθόλου τυχαία: η ανεύρεση ενός αντισηπτικού βασάνιζε τον Φλέμινγκ για πολλά χρόνια και έτσι ήταν έτοιμος να αναγνωρίσει την ύπαρξή του όταν τυχαία βρέθηκε στον δρόμο του...

Γεννημένος τον Αύγουστο του 1881 σε ένα μικρό απομακρυσμένο χωριό της Σκωτίας, ο Αλέξανδρος Φλέμινγκ ήταν το έβδομο από οκτώ παιδιά τα οποία μεγάλωναν σε μια φάρμα. Οπως αργότερα είπε ο ίδιος, «χωρίς να το συνειδητοποιούμε, μαθαίναμε από τη φύση». Ο θάνατος του πατέρα του και η εγκατάσταση του αδελφού του Τομ (ο οποίος είχε σπουδάσει ιατρική) στο Λονδίνο έφεραν τον Αλέξανδρο στην πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου σε ηλικία 14 ετών. Μετά την ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσής του και με παρότρυνση του Τομ, ο Αλέξανδρος άρχισε να εργάζεται σε ένα εφοπλιστικό γραφείο. Παρά το γεγονός ότι δεν του άρεσε ιδιαίτερα, παρέμεινε εκεί για 4 χρόνια. Ο θάνατος ενός θείου τον έκανε πλουσιότερο κατά 250 λίρες, τις οποίες αποφάσισε να επενδύσει σε σπουδές ιατρικής. Τις πραγματοποίησε με μεγάλη επιτυχία στο St. Mary's Medical School του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, όπου και παρέμεινε αρχικά ειδικευόμενος στη χειρουργική και στη συνέχεια στη βακτηριολογία. Εν έτει 1914 ήταν ήδη λέκτορας, όταν διέκοψε την ακαδημαϊκή καριέρα του για να υπηρετήσει την πατρίδα του κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1915 νυμφεύθηκε τη Σάρα Μακ Ελρόι από την οποία απέκτησε έναν γιο.

Πολύ νωρίς το ερευνητικό ενδιαφέρον του Αλεξάνδρου Φλέμινγκ στράφηκε στη δράση των βακτηρίων στο αίμα και στα αντισηπτικά. Αναζητούσε αντιβακτηριακούς παράγοντες οι οποίοι δεν θα ήταν τοξικοί στους ζωικούς ιστούς, πράγμα το οποίο τον οδήγησε το 1921 στην ανακάλυψη της λυσοζύμης, ενός ενζύμου με βακτηριολυτικές ιδιότητες το οποίο υπάρχει σε «ιστούς και εκκρίσεις», όπως ανέφερε στο σχετικό σύγγραμμά του. Μελετώντας τις βακτηριολυτικές ιδιότητες της λυσοζύμης, ο Φλέμινγκ πραγματοποίησε στοιχειομετρικές αναλύσεις οι οποίες θα του φαίνονταν πολύ χρήσιμες αργότερα, όταν η περίφημη τύχη του τον έφερε αντιμέτωπο με την πενικιλίνη. Το 1928 βρήκε τον Αλέξανδρο Φλέμινγκ να εργάζεται με τον ιό της γρίπης. Φεύγοντας για διακοπές δύο εβδομάδων, άφησε πάνω στον πάγκο του ένα τρυβλείο πετρί («πιατάκι» με σκέπασμα στο οποίο καλλιεργούνται μικροοργανισμοί στο εργαστήριο) στο οποίο είχε εμβολιάσει σταφυλόκοκκο. Οταν γύρισε, είδε ότι εκτός από τον σταφυλόκοκκο στο τρυβλείο είχε αναπτυχθεί και ένας μύκητας. Η μόλυνση με μύκητα καθιστά τις βακτηριακές καλλιέργειες άχρηστες για το εργαστήριο και η φυσική πορεία των πραγμάτων θα ήταν να τις πετάξει κανείς στον κάλαθο των αχρήστων. Ο Φλέμινγκ όμως δεν μπόρεσε να μην παρατηρήσει ότι γύρω από τον μύκητα υπήρχε μια καθαρή από βακτήρια περιοχή, γεγονός το οποίο θα μπορούσε να δικαιολογηθεί με την ύπαρξη ενός παράγοντα ο οποίος εκκρινόμενος από τον μύκητα εμπόδιζε την ανάπτυξη των βακτηρίων. Η ανάλυση που πραγματοποίησε ο Φλέμινγκ έδειξε ότι ο μύκητας ήταν ο Penicillium notatum και έτσι ο παράγοντας, ο οποίος απεδείχθη ικανός να σκοτώνει τα βακτήρια ακόμη και αραιωμένος 800 φορές, ονομάστηκε πενικιλίνη.

Παρά το γεγονός ότι ο Φλέμινγκ δημοσίευσε τα αποτελέσματά του το 1929, η σημασία τους δεν έγινε φανερή παρά μία δεκαετία αργότερα. Ακόμη και ο ίδιος ο Φλέμινγκ έπαψε να ασχολείται με την πενικιλίνη το 1932. Ο κυριότερος λόγος για αυτό ήταν η αδυναμία του να προχωρήσει στην απομόνωση μεγάλων ποσοτήτων καθαρής πενικιλίνης, πράγμα το οποίο απαιτούσε γνώσεις τις οποίες δεν διέθετε. Σαν καλός επιστήμονας όμως, είχε φροντίσει να διατηρήσει τον πολύτιμο μύκητα που παρήγαγε το αντιβιοτικό του και να τον παραδώσει στους Howard Florey και Ernst Chain, οι οποίοι σε διάστημα ενός έτους όχι μόνο παρήγαγαν καθαρή πενικιλίνη, αλλά πραγματοποίησαν και το πείραμα που κατέδειξε την αξία αυτού του μορίου: χορήγησαν πενικιλίνη σε ποντίκια τα οποία είχαν μολυνθεί θανάσιμα με μικροοργανισμούς και τα παρατήρησαν να αναρρώνουν!

Η πενικιλίνη έσωσε τη ζωή χιλιάδων στρατιωτών κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το 1945 χάρισε στους τρεις άνδρες το βραβείο Νομπέλ Ιατρικής. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Φλέμινγκ είχε δει την αχίλλειο πτέρνα του αντιβιοτικού του από τα πρώτα κιόλας χρόνια, καθώς το 1946 σημείωνε ότι «η χορήγηση πενικιλίνης, ακόμη και σε μικρές δόσεις, οδηγούσε σε ανάπτυξη ανθεκτικότητας στους μικροοργανισμούς».

Ο Αλέξανδρος Φλέμινγκ πέθανε τον Μάρτιο του 1955 από καρδιακή προσβολή, δύο χρόνια μετά τον γάμο του με την ελληνίδα γιατρό Αμαλία Κουτσούρη-Βουρέκα.

Το ΒΗΜΑ, 19/05/2002

Αχιλλέας Μαδράς , ο πρωτοπόρος

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΜΑΔΡΑΣ
(1875- 29 Νοεμβρίου 1972)

Είναι ο πιονιέρος του ελληνικού κινηματογράφου. Χάρη σ' αυτόν γυρίστηκαν οι πρώτες ελληνικές ταινίες, στην εποχή του βωβού κινηματογράφου.
Φύση τυχοδιωκτική, που ακροβατούσε ανάμεσα στο όνειρο και το κιτς, έζησε μια ζωή περιπετειώδη και γνώρισε από κοντά μεγάλες μορφές της τέχνης του εικοστού αιώνα.
Ο Αχιλλέας Μαδράς σπούδασε ηθοποιός στο Κονσερβατουάρ του Παρισίου και δούλεψε λίγο καιρό , ερμηνεύοντας μικρούς ρόλους, δίπλα στη μεγάλη ιέρεια του θεάτρου Σάρα Μπερνάρ.
Η κάθοδός του στην Ελλάδα, που συγκλονίζεται από τη Μικρασιατική Καταστροφή, του δίνει την ιδέα να συγκεντρώσει υλικό από τα ντοκιμαντέρ που τραβούσαν οι καμεραμέν του ελληνικού στρατού, κατά τη διάρκεια του ατυχούς πολέμου, και να το μοντάρει παρουσιάζοντας μία μεγάλου μήκους ταινία υπό τον τίτλο "Πρόσφυγες του πολέμου".
Η ταινία προβλήθηκε κατά κύριο λόγο στους έλληνες μετανάστες της Αμερικής, όπου ο Μαδράς παρέμεινε για ένα μικρό διάστημα παίζοντας μικρούς ρόλους σε ταινίες του Χόλιγουντ.
Η δεύτερη επιστροφή του στην Αθήνα σημαδεύεται από την προσπάθεια να γυρίσει ταινίες μυθοπλασίας, γι' αυτό συνεργάζεται με σπουδαίους ηθοποιούς της εποχής, όπως ο Αιμίλιος Βεάκης , ο Μανόλης Καντιώτης, ο Βασίλης Αυλωνίτηςκ.ά.
Καρποί αυτής της συνεργασίας είναι οι ταινίες "Μαρία Πενταγιώτισσα" (1926) και "Ο μάγος της Αθήνας" (1930), πρωτόλειες και αφελείς , αν κριθούν με αυστηρά καλλιτεχνικά κριτήρια, αποτελούν όμως τις βάσεις για να χτιστεί το μεταγενέστερο οικοδόμημα του ελληνικού κινηματογράφου.

ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ (21)

Oskar Kokoschka , Linzer Landschaft, 1955

3 Μαϊου

Ένταση μεταξύ Π.Π. και Τσιπουρίδου . Αφορμή η άρνηση του Π.Π. να τιμωρήσει τον Πάπιγκο , που αρνήθηκε να δώσει στην Τσιπουρίδου το κινητό του. Ο μαθητής ισχυριζόταν ότι το κινητό ήταν απενεργοποιημένο κι ο Π.Π. τον συγχώρεσε.
Στο σπίτι ξέσπασμα του Π.Π. γιατί δεν πήρα το μέρος του. Why my friend, τσιράκι σου είμαι; Δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνος σου; Έφυγε σε έξαλλη κατάσταση και ήρθε αργά το βράδυ πιωμένος. Κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Ξημερώματα στο κρεβάτι μου ζητούσε γονατιστός συγγνώμη. Χαδάκια. Καμία αντίδραση. Κοιμήθηκε σα βρεγμένη γάτα στο σαλόνι.

ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ

21

Το ’χει η μοίρα μου να μην μπορώ να χαρώ τον πρωινό ύπνο. Αυτή τη φορά όμως το τηλεφώνημα που με σηκώνει από το κρεβάτι είναι ευχάριστο . Ο Διονυσίου ! Πήρε το νούμερό μου από την Ιωάννα . Προτείνει να συναντηθούμε για το δεύτερο καφέ . Αποδέχομαι την πρόσκληση. Σκέφτομαι ότι είναι μια καλή ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα . Η συνομιλία μας στο χθεσινοβραδινό δείπνο μου έκανε εξαιρετική εντύπωση . Έχω την ανάγκη επαφής με ένα σοβαρό άτομο, με το οποίο θα μπορούσα να κάνω μια συζήτηση της προκοπής. Κανονίζουμε να βρεθούμε το μεσημέρι στο Καφέ που βρίσκεται στο κέντρο της Βαντσέε κάτω από το μεσαιωνικό φρούριο της πόλης.
Επιστρέφω στο κρεβάτι μου . Στο κομοδίνο δίπλα μου αναπαύεται η κόλλα Α4 που εκτύπωσα εχθές το βράδυ . Ασφαλώς έχω παλαβώσει. Ξεκίνησα να γράψω μια επιστολή στην Αναστασία, με την οποία υποτίθεται ότι έπρεπε να δώσω ένα τέλος σ’ αυτήν την ηλίθια ιστορία , και αντ’ αυτής το έριξα στους στίχους.
Ξαναδιαβάζω της νύχτας τα καμώματα και καταλαμβάνομαι από διπλή ντροπή . Πρώτα για τη εγκατάλειψη της αρχικής πρωτοβουλίας μου και δεύτερο για τους κακούς στίχους .


Αγαπητή Αναστασία

Η κατάσταση ξεφεύγει από τα χέρια μας και παίρνει διαστάσεις γκροτέσκου μυθιστορήματος. Στοιχειώδης φρόνηση με υποχρεώνει να διακόψω τον ιδιότυπο αγώνα σκακιού που ξεκινήσαμε, με δική μου δυστυχώς πρωτοβουλία . Ομολογώ ότι από δω και μπρος δεν είμαι σε θέση να υπερασπίζω αποτελεσματικά το βασιλιά μου. Κυρίως όμως είναι θέμα έντιμης στάσης προς την ανήμπορη βασίλισσά μου. Υπό τις παρούσες συνθήκες η διακοπή κάθε επαφής ανάμεσά μας είναι η καλύτερη λύση. Θα ήταν ολέθριο να υποστούμε εγώ μεν μια ατιμωτική ήττα , που θα με κάνει να χάσω για πάντα τον αυτοσεβασμό μου, κι εσύ .....
Κι εσύ...

*********************************************************************

Ο κακός Χειμώνας

Κακός χειμώνας βρήκε το κορμί μου

ταράζεται από ξωτικά
κι οι μέρες δεν τ΄ αφήνουνε ν΄ αγιάσει

Λέω να αναπαυθώ εντός μου

μα πόρτες και παράθυρα τα δέρνει ο χιονιάς
σφυρίζουνε στις κάμαρες απρόσκλητοι επισκέπτες
πίνοντας τον καφέ μου διηγούνται ιστορίες
για το αίμα παλιών μου φίλων
που έγινε νερό

Κοιτάζω στον καθρέφτη αυτόν που υποδύομαι
προσποιείται την καθημερινή μου ευεξία
φοράει το πρόσωπό μου και με δείχνει
μου κλείνει το μάτι πονηρά για όσα ξέρει ότι ξέρω

απλώνω το χέρι στην ξυριστική
ενώ είμαι ξυρισμένος
δένω τον κόμπο της γραβάτας
αλλά είναι ήδη δεμένος
οπισθοχωρώ κάνοντας βήματα προς τα μπρος.

Ελθέτωσαν , αγαπητέ, αι μέλλουσαι οδύναι !
*********************************************************************************

Πετώ το χαρτί στα σκουπίδια και διαγράφω το κείμενο από τον υπολογιστή. Πριν φύγω από το σπίτι τηλεφωνώ στον Ιωαννίδη . Ο γιατρός μού ανακοινώνει ότι έρχεται στη Γερμανία το επόμενο σαββατοκύριακο . Έχει ήδη συνεννοηθεί με ένα φίλο του γερμανό στο Μ.Μ., κορυφαίο στις εγκεφαλικές κακώσεις , για να εξετάσουν μαζί την Αρετή. Παίρνω , στη συνέχεια, το νοσοκομείο αλλά κανείς δε σηκώνει το ακουστικό. Ενεργοποιώ τον τηλεφωνητή και βγαίνω από το διαμέρισμα. Κατεβαίνοντας τη σκάλα ακούω το τηλέφωνό μου να χτυπάει , αλλά δε γυρίζω πίσω .
Έξω πυκνή ομίχλη καλύπτει τα πάντα σαν σάβανο . Με δυσκολία ξεχωρίζω τα σήματα της τροχαίας . Οδηγώ στα τυφλά . Στη διασταύρωση πριν από την αερογέφυρα της Mann, παρά λίγο να συγκρουστώ με ένα τζιπάκι , που περνά σαν βολίδα από μπροστά μου.
Ο Διονυσίου βρίσκεται ήδη στο Καφέ , έχοντας διαλέξει ένα τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο που βλέπει προς τη μεριά των στάβλων του Ιππικού Ομίλου. Δίπλα του μια στοίβα κυριακάτικες εφημερίδες. Μου σφίγγει θερμά το χέρι και με παρακαλεί να εγκαταλείψουμε τον πληθυντικό ευγενείας .
- Δε σου κρύβω ότι δίσταζα να σου τηλεφωνήσω. Περνάς δύσκολες μέρες εξαιτίας του τραυματισμού της γυναίκας σου, για την οποία έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια από την Ιωάννα. Ασφαλώς ο χρόνος σου είναι πολύτιμος και η πρότασή μου να συναντηθούμε για καφέ είναι τουλάχιστον άκαιρη.
- Η πρωτοβουλία σου είναι ό,τι καλύτερο αυτή τη στιγμή για μένα.. Το τελευταίο διάστημα έχω αυτοαπομονωθεί σε τέτοιο βαθμό, που μοιάζω περισσότερο με τον Τίμωνα τον Αθηναίο παρά με τον μέχρι πρότινος Πέτρο Παραλίκα.
- Η Ιωάννα λέει ότι ψάχνεις για προσχήματα παραίτησης από τη ζωή .
- Ίσως να έχει δίκιο.
Μεσολαβεί ένα διάστημα , για να δοθούν οι παραγγελίες για τους καφέδες. Τον ρωτώ με τι ασχολείται.
- Αγαπητέ μου Πέτρο, υπηρετώ τον Ιπποκράτη , για να εξασφαλίσω τα προς το ζην, αλλά ως προς το ευ ζην μ’ αρέσει να μελετώ τα ανθρώπινα πράγματα. Στην οικογένειά μας το επάγγελμα του ιατρού ήταν κανόνας απαράβατος για τα αρσενικά της μέλη κι εγώ υποτάχτηκα από νωρίς στη μοίρα μου. Μέσα μου όμως με έτρωγε το σαράκι της φιλοσοφίας , γεγονός που ευτύχησα να ικανοποιήσω με σπουδές που έκανα σε προχωρημένη ηλικία στη Τυβίγγη. Πέρασα ένα μεγάλο διάστημα πιστεύοντας ότι είχα καταφέρει το ακατόρθωτο, να έχω δηλαδή και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Ομολογώ ότι τώρα τελευταία δεν πάει καλά η ομάδα. . Δε σου κρύβω ότι περνάω μια περίοδο έντονης απαισιοδοξίας σχετικά με τις δυνατότητες προόδου της κοινωνίας.
- Τι σε κάνει να είσαι τόσο απαισιόδοξος;
- Πολλά και διάφορα, κυρίως όμως τα φαινόμενα ανομίας, που τείνουν να γίνουν ενδημικά στις κοινωνίες του καιρού μας.
- Δεν έχεις άδικο. Ώρες ώρες έχω κι εγώ την εντύπωση ότι η κοινωνία μας μοιάζει με ένα τρένο , που του έχουν χαλάσει τα φρένα . Είναι θαύμα που δεν έχει ακόμη εκτροχιαστεί, αλλά για πόσον καιρό θα συνεχίσει να κινείται πάνω στις ράγες;
- Χθες το βράδυ μου έδωσες την εντύπωση ότι… ασπάζεσαι την πλατωνική άποψη για την έμφυτη δικαιοσύνη. Τώρα διαπιστώνω ότι έχουμε την ίδια αγωνία για όσα άσχημα συμβαίνουν γύρω μας. .
Πίνω μια γουλιά από το διπλό Εσπρέσο μου και ανάβω την πίπα .
- Μανόλη, αν πριν από δύο μήνες κάναμε την ίδια συζήτηση, σε διαβεβαιώνω ότι θα υπερασπιζόμουν με πάθος την πλατωνική θεωρία. Όσα όμως μεσολάβησαν με έκαναν να αναθεωρήσω πολλές από τις απόψεις μου. Κοντολογίς , αρχίζω να πείθομαι ότι η έννοια της Δικαιοσύνης είναι ένα ανέφικτο όραμα, που ποτέ δε θα απολαύσει η ανθρωπότητα!
Δεν απαντά. Καθαρίζει προσεχτικά τα γυαλιά του . Παρατηρώ τα χέρια του, λεπτά και νευρώδη , με εμφανείς τους λεκέδες του επερχόμενου γήρατος επάνω τους.
- Μεγάλωσα, συνεχίζω, γαλουχημένος, όπως κι εσύ φαντάζομαι, με τις αξίες της ελληνοχριστιανικής αγωγής . Αργότερα οι ιδέες του σοσιαλισμού ήρθαν να κατοικήσουν στο οικοδόμημα του ενάρετου βίου που έχτισαν μέσα στο μυαλό μου οι ευσεβείς γονείς, οι παπάδες και οι δάσκαλοί μου. Στην ουσία όμως αυτές οι ιδέες συναντούσαν από άλλο δρόμο τη λαθεμένη αντίληψη του Ρουσό, που επί δύο αιώνες καλλιέργησαν συστηματικά τα ιδεολογικά και πολιτικά τέκνα του. Τι έλεγε ο Ρουσό; Ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καλός, αλλά τα κοινωνικά συστήματα είναι αυτά που τον διαφθείρουν. Πίστευα λοιπόν ο αφελής ότι, αν αλλάζαμε τις πολιτικές δομές της αστικής κοινωνίας, τότε αυτόματα θα μετατρέπαμε την κοινωνία μας σε κοινωνία αγγέλων. Κλονίστηκα, βέβαια, κι εγώ , όπως εκατομμύρια άλλοι, από την κατάρρευση των δήθεν σοσιαλιστικών κρατών. Δεν ήμουν κομμουνιστής, αλλά εξακολουθούσα μέχρι χθες να πιστεύω σε μιαν αισιόδοξη, μια σοσιαλιστική προοπτική για το ανθρώπινο γένος. Ώσπου δυο καθάρματα στην Αντίμπ με προσγείωσαν απότομα στην πραγματικότητα. Δυο αλήτες , μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, έκαναν θρύψαλα την αισιοδοξία μου.
- Καταλαβαίνω το πνεύμα σου και συμμερίζομαι τον πόνο σου. Προηγουμένως μίλησα για φαινόμενα γενικευμένης ανομίας. Τείνω να πιστέψω ότι βρισκόμαστε στη φάση της πλήρους διάλυσης του κοινωνικού ιστού και αυτό συνεπάγεται μια προοδευτική αύξηση των εγκληματικών ενεργειών από άτομα όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Αυτό που συνέβη σε σας δεν είναι υπόθεση που έχει να κάνει μόνο με κάποια λούμπεν στοιχεία , αλλά αποτελεί καθημερινή πρακτική και των ατόμων που κανονικά θα έπρεπε να είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Δεν αναφέρομαι μόνο στους πολιτικούς , αλλά κυρίως στα κοινωνικά εκείνα στρώματα που ανέκαθεν αποτελούσαν τους θεματοφύλακες των παραδοσιακών ηθικών αξιών, τους διανοούμενους , τους μεσοαστούς .
- Αναρωτιέμαι αν έχει νόημα να μιλάμε για θεσμική απονομή της Δικαιοσύνης. Μήπως είναι καιρός να στραφούμε προς την κατεύθυνση της αναζήτησης πιο…δραστικών μέσων, εννοώ προς μια δικαιοσύνη προσωπικού χαρακτήρα;
- Αν δεν απατώμαι, υπονοείς ένα είδος ιδιωτικοποίησης της Δικαιοσύνης , για να χρησιμοποιήσουμε ένα όρο που θα ταίριαζε στο πνεύμα της εποχής της παγκοσμιοποίησης.
- Ο νεολογισμός σου είναι σωστός . Σκέφτομαι ότι , εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, δεν υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για την ανακάλυψη και την τιμωρία των δραστών εκ μέρους της Πολιτείας .Όμως η έννοια της Δικαιοσύνης, έστω και με τη μορφή της ατομικής εκδίκησης, εξακολουθεί ως παραδοσιακά διαμορφωμένο κοινωνικό ένστικτο να είναι ισχυρή σε όλους μας, μορφωμένους και αμόρφωτους . Αυτός λοιπόν που αδικείται και δε βρίσκει ικανοποίηση με τη σύλληψη και καταδίκη του δράστη από την επίσημη δικαιοσύνη, δε νομιμοποιείται να παίρνει την υπόθεση στα χέρια του και να επιχειρεί να τιμωρήσει με κάθε μέσο αυτόν που τον έβλαψε;
- Φίλε μου Πέτρο, φοβάμαι ότι τελικά η αυτοδικία θα καθιερωθεί ως μοναδικό μέσο απονομής δικαιοσύνης , αφού οι σύγχρονοι θεσμοί πρόληψης και καταστολής του κακού είναι ανίκανοι να εγγυηθούν την ασφάλειά μας . Αυτό δείχνει η δραματική αύξηση φαινομένων που νομίζαμε ότι αποτελούσαν συστατικά του τρόπου ζωής των προβιομηχανικών κοινωνιών, όπως είναι , για παράδειγμα, η βεντέτα και η βίαιη συλλογική αντίδραση πολλών τοπικών κοινωνιών απέναντι στο έγκλημα.
Έξω η ομίχλη υποχωρεί. Τα γυμνά δέντρα του δάσους δίπλα στην όχθη θυμίζουν ιμπρεσιονιστικό πίνακα . Το μικρό άγαλμα της αναδυόμενης Αφροδίτης στο κέντρο της παγωμένης λιμνούλας, καταπράσινο από την οξείδωση, μοιάζει με καραμελένιο κουκλάκι καρφωμένο σε τούρτα .
- Μετά την επίθεση στην Αντίμπ , αναζήτησα μάταια κάποιον αστυνομικό στο κέντρο της πόλης. Πανικοβλήθηκα . Ανοήτως επέστρεψα στο ξενοδοχείο , που βρίσκεται έξω από την πόλη, αντί να πάω την Αρετή στο νοσοκομείο.Την ανέβασα στο δωμάτιό μας και τη βοήθησα να ξαπλώσει . Ύστερα κατέβηκα στη ρεσεψιόν , εξήγησα καταλεπτώς την περιπέτειά μας στον υπάλληλο και τον παρακάλεσα να τηλεφωνήσει στην Αστυνομία και να ζητήσει να σταλεί επειγόντως ένα περιπολικό στο ξενοδοχείο.
Μου έκανε αλγεινή εντύπωση η στάση του. Η απόλυτη απάθεια, η έλλειψη οιουδήποτε σχολίου. Πήγα στο σαλόνι και κάθισα σε μιαν πολυθρόνα πιστεύοντας ότι σε λίγα λεπτά θα κατέφθαναν οι αστυνομικοί. Έπεσα έξω. Ύστερα από μία ώρα αναμονής, πλησίασα το ρεσεψιονίστ και τον ρώτησα γιατί αργεί η Αστυνομία. Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό , όταν μου απάντησε κυνικότατα ότι δεν ήταν δική του δουλειά… να καλεί την Αστυνομία εκ μέρους των πελατών του. Έγινα έξαλλος. Τον ρώτησα γιατί δεν μου το είπε από την αρχή και με άφησε να περιμένω στο σαλόνι μιαν ολόκληρη ώρα. Δεν κατάλαβα ξεκάθαρα τι μου απάντησε. Μέσα όμως από ένα χείμαρρο λέξεων ξεχώριζε κάθε τόσο ένα ευκρινέστατο στα αρχίδια μου! Άρχισα έξαλλος να τον βρίζω χυδαία σε όποια βρισιά μου ερχόταν στο μυαλό, ελληνικά , αγγλικά , γαλλικά . Αν δεν έμπαινε εκείνη τη στιγμή ένα γκρουπ τουριστών, θα είχαμε ασφαλώς αρπαχτεί στα χέρια.
Ο Μανόλης σηκώνει το φλιτζάνι του σκεφτικός .
- Αν θέλουμε να εξηγήσουμε νηφάλια την αφασική στάση του υπαλλήλου, σίγουρα θα επιβεβαιώσουμε αυτό που λέγαμε προηγουμένως περί αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού. Έχει κυρίως εξαφανιστεί το πνεύμα αλληλεγγύης. Η αδιαφορία και ο φόβος είναι τα βασικά γνωρίσματα του σύγχρονου και κατ’ ευφημισμόν πολιτισμένου ανθρώπου. Έχουμε περάσει σε μια κοινωνία εγωπαθών ατομιστών, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην έχουν μπλεξίματα με το νόμο. Ποια ήταν όμως τα αποτελέσματα των ερευνών της Αστυνομίας; Εντοπίστηκαν οι δράστες της επίθεσης;
Γελώ σαρκαστικά.
- Έστειλαν πριν από λίγες μέρες ένα έγγραφο στη γερμανική Αστυνομία. Λυπούνται, λένε, αλλά τα στοιχεία που έχουν είναι ανεπαρκή και γι΄ αυτό είναι υποχρεωμένοι να θέσουν την υπόθεση στο αρχείο.
- Δεν εκπλήσσομαι . Τέτοια περιστατικά έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας στις μέρες μας και η Αστυνομία παύει να ασχολείται με αυτά σχεδόν αμέσως…
Σκέφτομαι ότι αυτός ο άνθρωπος μ’ αρέσει. Εμπνέει εμπιστοσύνη . Κάτι μέσα μου με σπρώχνει να του αποκαλύψω την ανακάλυψή μου σχετικά με τη βιντεοταινία από την Αντίμπ και το σχέδιο που έχω στο μυαλό μου, αλλά συγκρατιέμαι.
- Νομίζω ότι οι άνθρωποι που διατηρούν ακόμα κάποια υπολείμματα προσωπικής αξιοπρέπειας έχουν την υποχρέωση, όταν αδικούνται, να επιδιώκουν την ικανοποίησή τους με κάθε μέσο.
- Η φράση σου με κάθε μέσο με τρομάζει. Αυτό σημαίνει ότι οι ελάχιστοι εκ πεποιθήσεως δίκαιοι άνθρωποι είναι δυνατό να χρησιμοποιήσουν και μέσα που μετά βδελυγμίας καταγγέλλουν. Όμως έτσι ανοίγουμε τους ασκούς του Αιόλου. Από δω κι εμπρός ισχύει ο νόμος της ζούγκλας. Οι άνθρωποι αυτοί γίνονται ένα με τους εγκληματίες, αφού τα μέσα που αναγκαστικά θα χρησιμοποιήσουν θα είναι το ίδιο απάνθρωπα με αυτά των αδίστακτων εγκληματιών.
Η ομίχλη τώρα έχει διαλυθεί .Μέσα από το δάσος ξεπροβάλλουν δύο αμαζόνες. Φορούν τις μπλε -γκρι στολές του τοπικού Ιππικού Ομίλου. Έχουν αφήσει τα κατάμαυρα ουγγαρέζικα άλογά τους να προχωράνε χαλαρά και συζητούν ζωηρά.
- Τα κίνητρά τους όμως είναι διαφορετικά . Δεν μπορούμε να εξισώνουμε το θύτη με το θύμα! Και επιτέλους αποδίδεται η Δικαιοσύνη, έστω και ανορθόδοξα. Αυτή δεν είναι το ζητούμενο; Αλλιώς τα καθάρματα θα παραμένουν ασύδοτα και ατιμώρητα εσαεί.
Μια σπίθα ειρωνίας τρεμοπαίζει στα μάτια του.
- Φίλε μου, παραβλέπεις κάτι το πολύ ουσιαστικό : στις μέρες μας αγώνας ανάμεσα στον εγκληματία και το θύμα που διψάει για εκδίκηση είναι μάλλον άνισος. Για να γίνω σαφέστερος, οι πιθανότητες να πάρει το θύμα εκδίκηση από τον εγκληματία είναι ελάχιστες. Οι μοντέρνοι εγκληματίες είναι, κατά κανόνα, ηθικά ανάλγητοι, σαφώς πιο πονηροί και αντικειμενικά διαθέτουν περισσότερη ισχύ από τους αντιπάλους τους.
- Μα τότε δεν υπάρχει προοπτική τιμωρίας τους!
- Οι πιθανότητες είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Δεν αποκλείεται βέβαια οι θύτες να κάνουν κάποιο χοντρό λάθος και να δώσουν την ευκαιρία στο θύμα τους να τους ξεπληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Θα το πω όμως ακόμη μια φορά : τα αδικήματα που εξιχνιάζονται από τη Δικαιοσύνη είναι ελάχιστα σε σχέση με αυτά που μένουν ανεξιχνίαστα. Τα τελευταία μάλιστα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο! Αν λοιπόν αυτά τα τραγικά ισχύουν για την Αστυνομία, που διαθέτει τελειότατα μέσα αντιμετώπισης του εγκλήματος, τι πιθανότητες επιτυχίας μπορεί να έχει ένα μεμονωμένο άτομο; Διαβλέπω ότι ο πόλεμος ανάμεσα στο κακό και στο καλό, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, γέρνει δυστυχώς την πλάστιγγα προς τη μεριά του πρώτου.
- Δεν το πιστεύω! Όσο υπάρχουν άνθρωποι αδικημένοι, θα υπάρχει η δίψα για Δικαιοσύνη.
- Καμιά αντίρρηση! Αλλά ποιος είναι σε θέση να την επιβάλει; Όχι , βέβαια, οι εντεταλμένοι φορείς της. Αυτοί είτε είναι ανίκανοι να πατάξουν το κακό είτε είναι διαβρωμένοι απ’ αυτό . Οι ιδιώτες μήπως ; Πού θα βρουν όμως το σθένος και τα μέσα , για να τα βάλουν με το οργανωμένο έγκλημα ή , στην πιο ελαφριά περίπτωση, με τον αδίσταχτο φονιά που δρα αυτόνομα;
Τα μάτια του έχουν χάσει το γαλάζιο ανοιχτό χρώμα τους και μοιάζουν με δύο σκούρες κηλίδες , που πλέουν στην θάλασσα των τριχοειδών. Παρακολουθώ τις δυο αμαζόνες που έρχονται αργά αργά προς τη μεριά μας, ενώ αυτός αναπτύσσει μια περίεργη θεωρία , που ξεκινάει από το Θουκυδίδη και τον Πλάτωνα και φτάνει ως τους σύγχρονους διανοητές :
- Ο φόβος, η φιλοδοξία και το συμφέρον είναι τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης , ορμέμφυτα που καμία αγωγή δεν μπορεί να καταστείλει. Ανάλογα με τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, που εκάστοτε κυριαρχούν, τα κίνητρα αυτά άλλοτε παίρνουν τη μορφή θετικής δράσης και άλλοτε μεταβάλλονται σε δυνάστες των ατόμων και οδηγούν τις κοινωνίες σε παρακμή. Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι οπαδός της θεωρίας του Σπένγκλερ, που μιλάει για την κυκλική πορεία των πολιτισμών, ούτε όμως και της μαρξικού οπτιμισμού. Ο Μαρξ έκανε, βέβαια, μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του καπιταλισμού ως οικονομικού συστήματος και απέδειξε τις αθεράπευτες δομικές αντιφάσεις του. Έκανε όμως το λάθος να πιστέψει στο όνειρο της αταξικής κοινωνίας, όνειρο που τελικά εξελίχτηκε σε εφιάλτη δισεκατομμυρίων ανθρώπων . Η αναπόδραστη κατάρρευση των δήθεν σοσιαλιστικών καθεστώτων θέτει αμετάκλητο τέρμα στο όραμα του ανθρώπου για την κομμουνιστική προοπτική και αφήνει το πεδίο ελεύθερο στο πιο πεισιθάνατο σύστημα που γνώρισε ποτέ η γη από καταβολής κόσμου.
Καταλαβαίνει την έκπληξή μου από την γκριμάτσα που κάνω σουφρώνοντας τα χείλη μου.
- Ασφαλώς εκπλήσσεσαι από το χαρακτηρισμό που δίνω στο καπιταλιστικό σύστημα. Ένα σύστημα όμως δεν κρίνεται μόνο από τις επιφανειακές συνθήκες ζωής που διαμορφώνει αλλά και από τις δυνατότητες που εμπεριέχει για θετική μετεξέλιξή του. Ε, λοιπόν, πιστεύω ότι ο καπιταλισμός, ανώτατο στάδιο όλων των προηγούμενων πολιτισμών, αποτελεί και το οριστικό τέρμα τους, αφού αφήνει ανεξέλεγκτα τα χειρότερα ανθρώπινα πάθη και οδηγεί μαθηματικά σε πλήρη κατάρρευση την κοινωνία και το οικοσύστημα. Είναι ζήτημα χρόνου η καταστροφή του πλανήτη μας. Καμία χώρα δε θα μπορέσει να αποφύγει τον αφανισμό της , όσο ισχυρή κι αν είναι. Έχουμε ήδη μπει σε μια φάση ραγδαίας επιδείνωσης, την οποία κανένα μέτρο, όσο αποτελεσματικό κι αν είναι αυτό, δε θα μπορέσει να αποτρέψει. Έτσι εξηγούνται τα γενικευμένα φαινόμενα ανομίας αλλά και οι τρομακτικές θεομηνίες που σαρώνουν τον πλανήτη .
- Ακούγοντάς σε κανείς , θα νόμιζε ότι είμαστε στο Μεσαίωνα. Λες και ακούω τις εσχατολογικές προβλέψεις για τη συντέλεια του κόσμου!
- Άπαγε της βλασφημίας! Μακριά από μένα τα παραληρήματα θρησκευτικού είδους . Απλώς δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να εθελοτυφλεί αισιοδοξώντας αβάσιμα. Υποστηρίζω αυτήν τη θέση ακολουθώντας τους βασικούς κανόνες της λογικής , που διαθέτω ακόμη στην πνευματική μου σκευή.
- Δεν έχω την πρόθεση να σε προσβάλω . Η μόνη ένστασή μου εστιάζεται στα περιθώρια που έχουν απομείνει για τους ανθρώπους που διψούν για Δικαιοσύνη. Η γνώμη μου είναι ότι υπάρχουν ακόμη κάποιες ελπίδες , υπό την προϋπόθεση ότι οι άνθρωποι αυτοί δε θα κιοτέψουν την τελευταία στιγμή .
- Δικαίωμά σου να πιστεύεις ό,τι θέλεις. Εγώ όμως θεωρώ ότι ο αγώνας τους είναι χαμένη υπόθεση. Άσε που κινδυνεύουν να καταλήξουν μια ώρα αρχύτερα στα θυμαράκια.. Θα πρέπει όμως στο σημείο αυτό να διακόψουμε τη συνομιλία μας, γιατί πρέπει να αναχωρήσω νωρίς για τη Φ. Την Κυριακή το απόγευμα οι κυκλοφοριακες συνθήκες στην αουτομπάν είναι τόσο τραγικές , που μερικές φορές νοσταλγώ την Ελλαδίτσα μας και την άθλια Εθνική Οδό της . Θα χαρώ πολύ να ξανασυναντηθούμε . Η Ιωάννα έχει το τηλέφωνό μου. Όποτε αισθανθείς την επιθυμία να επικοινωνήσεις μαζί μου, μη διστάσεις να το κάνεις.
Αποχαιρετώ το Διονυσίου και κάνω μια βόλτα με τα πόδια στην περιοχή γύρω από το πάρκο. Φτάνω στα πρώτα σπίτια της πόλης. Βρίσκομαι κοντά στο σπίτι των Ελπίδηδων και περνώ για μια «καλημέρα». Η συζήτηση με το Μανόλη μου έχει ανοίξει την όρεξη για περισσότερη ανθρώπινη επαφή. Η Μαρία ετοιμάζει κουνέλι στιφάδο και σπαράζει στο κλάμα από τα κρεμμύδια που καθαρίζει . Ο Αντώνης είναι κλεισμένος στο «στούντιό» του με την κομπανία του. Πίνουν τσιπουρο και ετοιμάζουν το καινούριο πρόγραμμα που θα παρουσιάσουν σε μια ελληνική ταβέρνα που άνοιξε πρόσφατα στην περιοχή. Χαμογελά πονηρά μόλις με βλέπει και με προσκαλεί να κάτσω.
- Πάνω στην ώρα ήρθες !
- Γιατί; Τι σημαντικό πρόκειται να γίνει;
- Θέλω ν’ ακούσεις μερικά νέα τραγούδια που μελοποίησα.
Κάνει νεύμα στους υπόλοιπους μουσικούς, που πιάνουν τα όργανά τους και αρχίζουν ένα ζεϊμπέκικο.

Τα αισθήματα κυκλοφορούν και σύνορα δεν έχουν
τη μια στιγμή είναι εδώ , την άλλη πετούν και φεύγουν.
Τα αισθήματα λεύτερα πουλιά, των πόθων μας αφέντες,
Κινέζοι, Σύροι και Ρωμιοί του έρωτα υπηρέτες.

Η Αφροδίτη μ’ άφησε , τα ’μπλεξε με τον Άρη,
μαζεύω φίλους γκαρδιακούς σαν πέσει το σκοτάδι.
Κάθομαι και φιλοσοφώ παρέα με το Βάκχο,
εβίβα κι ώρα της καλή, άντε και άσπρο πάτο!

Εδώ που είμαι θε να ’ρθεί,
αυτό καλά το ξέρω.
Κι όταν στον Έρωτα πιαστεί,
θα πάψω να υποφέρω.

Οι στίχοι του δεν είναι άσχημοι , η μελωδία θυμίζει Βαμβακάρη. Η βραχνή φωνή του Αντώνη φέρνει λιγάκι στο μεγάλο βάρδο , που ανέκαθεν με συγκινούσε . Όταν τελειώνουν, χειροκροτώ.
- Μπράβο! Θαυμάσιο!
- Και πού να ακούσεις τα άλλα. Το ένα καλύτερο απ’ τ’ άλλο».
- Μου θύμισε Βαμβακάρη.
- Τιμή μου, αν τον φτάσω ως το νυχάκι του. Τι λες για τους στίχους;
- Ωραιότατοι! Ποιος τους έγραψε; Εσύ;
- Πολύ θα το ’θελα. Αν σου πω, υπόσχεσαι ότι δε θα πέσεις κάτω ξερός;
- Ρε θηρίο , μήπως η Λίνα Νικολακοπούλου;
- Δε θα το βρεις , όσο κι αν στύψεις το μυαλό σου. Γι’ αυτό σου είπα ότι θα πέσεις κάτω ξερός.
- Σαν πολύ μυστήριο πέφτει εδώ μέσα.
- Που θα ξεδιαλύνει ευθύς αμέσως αν σου πω ότι είναι η Αρετή!
- Τι!!! Με δουλεύεις;
- Καθόλου! Η Αρετούλα σου αυτοπροσώπως.
- Δεν το πιστεύω. Πλάκα μου κάνεις.
- Είπαμε να στο κρατήσουμε μυστικό. Μια μέρα της ζήτησα να μου γράψει μερικά τραγούδια και να πάρει μέρος στη λαϊκή κομπανία ως πιανίστρια . Για το πιάνο μού το απέκλεισε από την πρώτη στιγμή. Αλλά δυο βδομάδες μετά μου έφερε καμιά τριανταριά τραγούδια. Ορισμένα είναι δημοτικοφανή, τα υπόλοιπα ρεμπετοφέρνουν. Τα έγραψε, είπε, σαν ασκήσεις ύφους μελετώντας τους κλασικούς ρεμπέτες. Ήταν καταπληκτικά. Αποφάσισα αμέσως να τα μελοποιήσω. Συνωμοτούσαμε μερικούς μήνες πριν να της συμβεί το ατύχημα. Θα σε φέρναμε μια μέρα στο μαγαζί και εκεί θα σου κάναμε τα αποκαλυπτήρια.
Έχω μείνει άναυδος. Τον κοιτώ σαν χαζομαρία . Η Αρετή της κλασικής μουσικής , της φούγκας και της αρμονίας, τραγουδοποιός! Η Αρετή, που ποτέ δεν την είχα ακούσει να ενδιαφέρεται για τη λαϊκή μουσική , κάθισε και έγραψε ρεμπέτικα τραγούδια και τα έδωσε στον Αντώνη Ελπίδη , για να τα μελοποιήσει. Και όλα αυτά κρυφά από μένα!
Ο Αντώνης μού βάζει ένα ποτήρι με τσίπουρο στο χέρι και ξαναπιάνει το μπουζούκι του.
- Άκου αυτό το κομμάτι. Θα κάνει πάταγο. Πάρε την πάρτα και πρόσεξε τους στίχους. Τους έχω μάθει απέξω . Τεφαρίκι πράγμα! Πάμε παιδιά !
Το χέρι μου τρέμει κρατώντας το χαρτί με τους στίχους. Διαβάζω ενώ ο Αντώνης τραγουδά :

Ηθικολόγοι στα σκατά , παπάδες στο χρυσάφι,
ζερβοί δεξιοί πάν’ αγκαλιά μαφιόζικο συνάφι,
οικολογούντες μπαίνουν σύμβουλοι σε πολυεθνικές ,
εργολαβούντες σαν τα τρωκτικά σ’ έργα κι εθνικές.


Ρεφρέν : Αχ Βούλα μου, αχ Βούλα μου,
θα σπάσω την τιβούλα μου!

Στενάζουν τα σκυλάδικα, χαμούρες στα τραπέζια,
νεράκι τα σκληρά ποτά και τα επιτραπέζια.
Η άσπρη με τη σέσουλα κι η κόκα σαν αλεύρι,
οι τραβεστί μες στη Συγγρού ψωνίζουν άλλο ταίρι.

Ρεφρέν: Αχ Μήτσο μου, αχ Μήτσο μου,
και πού θα βρω το δίκιο μου!

Πουλώ εγώ, πουλά αυτός , πουλιέμαι και πουλιέται
και το κορίτσι από μικρό μαθαίνει και πηδιέται.
Το Άσμα ασμάτων άδεται μόνο για την κονόμα ,
τα πάντα για τα όβολα ακόμα και με βρόμα .

Ρεφρέν: Αχ Μήτσοι μας , αχ Βούλες μας
να βράσω τις ζωούλες μας !

Κατεβάζω μονορούφι το περιεχόμενο του ποτηριού.
- Καλό είναι , αλλά πιστεύεις ότι θα σας αφήσουν ζωντανούς, μ’ αυτούς τους στίχους;
- Γιατί , μήπως δεν είναι αλήθεια;
- Τότε, ξέχνα το δημοσιοϋπαλληλίκι!
- Κανένα πρόβλημα, φίλε μου! Εμένα δε με πειράζει καθόλου η ιδιωτική πρωτοβουλία κι απ’ ό,τι ξέρω ούτε και την κυρά σου. Πιστεύεις ότι θα χολοσκάσουμε που θα στερηθούμε τις τρεις κι εξήντα που μας δίνουν;

Arno : "Les yeux de ma mère"

Ma mère elle a quelque chose
Η μητέρα μου έχει κάτι
Quelque chose dangereuse
Κάτι το επικίνδυνο
Quelque chose d'une allumeuse
κάτι το προκλητικό
Quelque chose d'une emmerdeuse
κάτι το ενοχλητικό

Elle a des yeux qui tuent
Έχει μάτια που σκοτώνουν
Mais j'aime ses mains sur mon corps
Μα λατρεύω τα χέρια της πάνω στο σώμα μου
J'aime l'odeur au-dessous de ses bras
Λατρεύω το τη μυρωδιά της κάτω από τα μπράτσα της
Oui je suis comme ça
Ναι, έτσι είμαι

Dans les yeux de ma mère
Στα μάτια της μητέρας μου
Il y a toujours une lumière
Υπάρχει πάντοτε ένα φως
Dans les yeux de ma mère
Στα μάτια της μητέρας μου
Il y a toujours une lumière
Υπάρχει πάντα ένα φως
L'amour je trouve ça toujours
Εκεί βρίσκω πάντα τον έρωτα
Dans les yeux de ma mère
Στα μάτια της μητέρας μου
Dans les yeux de ma mère
Στα μάτια της μητέρας μου
Il y a toujours une lumière
Υπάρχει πάντα ένα φως

Ma mère elle m'écoute toujours
Η μητέρα μου πάντα μ' ακούει
Quand je suis dans la merde
Όταν είμαι μες στα σκατά
Elle sait quand je suis con et faible
Πάντοτε ξέρει πότε είμαι ηλίθιος και αδύναμος
Et quand je suis bourré comme une baleine
και πότε είμαι φουσκωμένος απ' το πιοτό σαν φάλαινα
C'est elle qui sait que mes pieds puent
Αυτή είναι που ξέρει πως τα πόδια μου πονάνε
C'est elle qui sait comment j'suis nu
Αυτή είναι που ξέρει πως είμαι γυμνός
Mais quand je suis malade
Αλλά όταν αρρωσταίνω
Elle est la reine du suppositoire
Αυτή είναι η βασίλισσα των υπόθετων

Dans les yeux de ma mère
Il y a toujours une lumière
Dans les yeux de ma mère
Il y a toujours une lumière
L'amour je trouve ça toujours
Dans les yeux de ma mère
Dans les yeux de ma mère
Il y a toujours une lumière

Ma mère a quelque chose
Quelque chose dangereuse
Quelque chose d'une allumeuse
Quelque chose d'une emmerdeuse

Dans les yeux de ma mère
Il y a toujours une lumière
Dans les yeux de ma mère
Il y a toujours une lumière
Dans les yeux de ma mère.

Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω!

KISS MY ASS,

όπερ έστι μεθερμηνευόμενον εις την ιθαγενή διάλεκτο
σε:
Με κοιτάς;
Τσατίζεσαι για την οδική μου συμπεριφορά;
Ε, άντε και... αγαπήσου!
Εγώ είμαι ο απόλυτος ένας και μοναδικός!
Εσύ είσαι αυτός που ζητάει τη φωτογραφία του
ο Μπαμπινιώτης, για να τον βάλει στο λήμμα ...μαλάκας!
Γι' αυτό λοιπόν!
KISS MY ASS
KAI KANE TO ΜΟΥΓΚΑ,
ΓΚΙΟΖΑΚΟ*!

* γκιοζάκος ο : υποκοριστικό του Καραγκιόζης σε σύντμηση (Καραγκιοζάκος).

Κάνιστρο εκλεκτής Ποίησης: Άρης Αλεξάνδρου

Άρης Αλεξάνδρου
(1922-1978)

ΦΡΟΝΤΙΣΕ

Φρόντισε οι στίχοι σου να σπονδυλωθούν
με τις αρθρώσεις των σκληρών των συγκεκριμένων λέξεων.
Πάσχισε να 'ναι προεκτάσεις της πραγματικότητας
όπως κάθε δάχτυλο είναι μια προέκταση στο δεξί σου χέρι.
Έτσι μονάχα θα μπορέσουν σαν την παλάμη του γιατρού
να συνεφέρουν με χαστούκια
όσους λιποθύμησαν μπροστά στο άδειο πρόσωπό τους.

Ποιήματα (1941-1974), 1978, σ. 83.

ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ

ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ
( Ιθάκη, 1860- Δρίσκος Ηπείρου 1912)

Το φλογερό καμίνι

Από τις τόσες χάρες της και από τα τόσα μάγια
δεν άφησέ μας η Αθηνά παρά την κουκουβάγια.
Κουκουβάου...κλικ!

Δεξιόν γαρ ιπποπείρην ουκ έχεις επεμβάτην...

ΑΝΑΚΡΕΩΝ

Πώλε Θρηκίη, τι δη με
λοξόν όμμασι βλέπουσα
νηλέως φεύγεις, δοκείς δε
μ' ουδέν ειδέναι σοφόν;
Ίσθι τοι, καλώς μεν αν τοι
τον χαλινόν εμβάλοιμι,
ηνίας δ' έχων στρέφοιμί
σ' αμφί τέρματα δρόμου΄
νυν δε λειμώνάς τε βόσκεαι
κούφά τε σκιρτώσα παίζεις,
δεξιόν γαρ ιπποπείρην
ουκ έχεις επεμβάτην.

***

Ε, φοραδίτσα από τη Θράκη,
γιατί με λοξοκοιτάς
και μ' αποφεύγεις; Μήπως νομίζεις
πως μου 'χει στρίψει;
Να ξέρεις ότι θα μπορούσα
στο πιτς φιτίλι να σου περάσω το χαλινάρι
και στρέφοντας τα λουριά
να σε φέρω στο τέρμα .
Τώρα όμως στα λιβάδια βόσκεις
και παίζεις σκιρτώντας ανάλαφρα,
μια και δεν έχεις αναβάτη
ούτε ικανό επιβήτορα .

William Blake ( 28 Νοεμβρίου 1757 – 12 Αυγούστου 1827)

William Blake : Έξοχος ποιητής , ζωγράφος και χαράκτης, που έβαλε τη γεμάτη πάθος και μυστικισμό σφραγίδα του σε ό,τι καταπιάστηκε. Σφοδρός αντίπαλος του σχολαστικού ορθολογισμού , κατήγγειλε ως ολοκληρωτική την πίστη στην απόλυτη βεβαιότητα της ανθρώπινης λογικής, αντιπροτείνοντας ως συμπλήρωμά της τον προφητικό οραματισμό .
Διάβασε άπληστα τους αρχαίους κλασικούς , την Αγία Γραφή , το Μίλτονα, το Δάντη και τον Μπεμ και χάραξε όλα τα κείμενα και τις εικόνες των έργων του πάνω σε χαλκό.

Η περίφημη συλλογή των λυρικών ποιημάτων του υπό τον τίτλο " Τραγούδια της αθωότητας" ( Songs of innocence)
είναι ένας ύμνος στη χαρά και στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας.
" Το πρόβατο" (The lamb ) είναι , αναμφίβολα, το ωραιότερο από τα ποιήματα αυτά.
Στα πρώτα ποιήματα της συλλογής προστέθηκαν και τα "Τραγούδια της εμπειρίας",
που μαζί με τα "Τραγούδια της αθωότητας" εκφράζουν τις δύο όψεις της ανθρώπινης ψυχής.

"The lamb"

Little Lamb, who made thee?
Dost thou know who made thee?
Gave thee life, and bid thee feed,
By the stream and o'er the mead;
Gave thee clothing of delight,
Softest clothing, woolly, bright;
Gave thee such a tender voice,
Making all the vales rejoice?
Little Lamb, who made thee?
Dost thou know who made thee?

Little Lamb, I'll tell thee,
Little Lamb, I'll tell thee.
He is called by thy name,
For He calls Himself a Lamb.
He is meek, and He is mild;
He became a little child.
I a child, and thou a lamb,
We are called by His name.
Little Lamb, God bless thee!
Little Lamb, God bless thee!

***

Δ. N. ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ

Μέρες που είναι, οι φωνές μοιράζονται σε ζωντανές, αποθαμένες και αναστημένες. Οι ζωντανές είναι εκείνες που λιγότερο τις προσέχουμε και μας προσέχουν. Οι αποθαμένες επισκέπτονται τα όνειρά μας παρακλητικές, όπως ο Πάτροκλος τον Αχιλλέα, φίλος τον φίλο, γυρεύοντας συντροφιά στην αμετάκλητή τους μοναξιά. Σπάνιες, πολύ σπάνιες οι αναστημένες, πίνοντας αίμα, θυμούνται τη μιλιά τους, και μας ρωτούν, όπως η Αντίκλεια τον Οδυσσέα, μάνα τον γιο. Αλλά και κάποιοι ξεχασμένοι ποιητές, που ανάερη η προδρομική φωνή τους, έμεινε για πάντα στον αέρα, και παίρνει φως από τον κεραυνό κι από τον ήλιο. Δύο κεραυνοβόλα ποιήματα αντιγράφονται εδώ: το ένα («Μια θεία εικόνα») ακέραιο· το άλλο («Ενα άσμα ελευθερίας») μόνο με το τέλος του.

Το πρώτο:

H βαρβαρότητα έχει μια ανθρώπινη καρδιά / Ο φθόνος το σχήμα του ανθρώπινου προσώπου / Ο τρόμος είναι η θεία ανθρώπινη μορφή / H μυστικότητα το ρούχο του ανθρώπου.

Το ανθρώπινο ρούχο είναι σίδερο χυτό / H ανθρώπινη μορφή πύρινος καυστήρας / Το ανθρώπινο πρόσωπο καμίνι σφαλιστό / H ανθρώπινη καρδιά αχόρταγος κρατήρας.

Το δεύτερο:

Ποτέ πια οι ιερείς του κοράκου της αυγής, στα μαύρα τυλιγμένοι, με φωνή στριγγή, δεν θ' αναθεματίσουν της χαράς τα τέκνα. Μήτε ο αδελφοποιτός του -που τον τύραννο, ελεύθερο τον λέει- θα στήσει τα τείχη ή τις σκεπές. Μήτε η χλωμή θρησκευτική λαγνεία θ' αποκαλεί αγνότητα παρθενική τά που ποθεί μα δεν τολμά να πράξει!

Γιατί το κάθε τι που ζει είν' άγιο.

Το όνομα του ποιητή, ελληνικά γραμμένο: Ουίλιαμ Μπλέικ. Το όνομα του μεταφραστή: Μίλτος Φραγκόπουλος. Ο τίτλος του βιβλίου: «Οράματα των θυγατέρων του Αλβιόνα - Τέσσερα Ποιήματα». Εκδόσεις: Ηριδανός. Ο πιο κοντινός έπαινος οφείλεται στον μεταφραστή, που μετέφερε σολωμικά στη γλώσσα μας τη μακρινή φωνή του ποιητή. Και την πλαισίωσε καταπώς πρέπει: γράφοντας ο ίδιος την «Εργοβιογραφία» (σ. 9-17) και μεταγράφοντας τον «Πρόλογο» του Roger Norman (σ. 19-25). Δουλειά που λάμπει με τη σεμνή αρετή της.

Τα «Οράματα» είναι σύνθεση μεγάλη (είκοσι μία σελίδες), στην οποία προτάσσεται δίστροφη «Υπόθεση». Τα τέσσερα ποιήματα, συνοπτικότερα, μοιράζονται σε επτά σελίδες. Ο τόμος συμπληρώνεται με τέσσερα πάλι ζωγραφισμένα έργα του ποιητή.

«Αντί σχολίων, σημειώσεων και παραπομπών» παραθέτει ο Μίλτος Φραγκόπουλος μια μυστική ομολογία του Μπλέικ, που θυμίζει πάλι Σολωμό: Οι αέναα υπαρκτές εικόνες θεώνται με τα μάτια της φαντασίας του καθενός, σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται... Σε διαφορετικούς ανθρώπους φαίνονται διαφορετικές, όπως κι όλα τ' άλλα πράγματα. Αποσπώ τώρα απέριττα σήματα για τον βίο και το έργο του ποιητή από την «Εργογραφία»:

«Ο Ουίλιαμ Μπλέικ γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1757 στο Λονδίνο. Γιος ενός Ιρλανδού, του Τέιμς Ο' Νηλ... Σχολείο δεν πήγε, επειδή ήταν μάλλον απείθαρχο παιδί... Λέγεται πως από τη στιγμή που μπόρεσε να κρατήσει μολύβι, άρχισε να ζωγραφίζει σχήματα ανθρώπων και θηρίων, ενώ σε νεαρή ηλικία διάβασε έργα Σαίξπηρ, Μίλτον, Μπεν Τζόνσον, καθώς και τη Βίβλο...

Παρόλο που οι πολεμόχαρες και δουλοκτητικές κοινωνίες της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης θα στηλιτεύονταν... από τον Μπλέικ, η ελληνική τέχνη θα διατηρήσει εξέχουσα θέση στον κόσμο του καλλιτέχνη... Αμφισβητώντας τις αξίες της εποχής του, τόσο μέσα από την ποιητική του έκφραση όσο και με το ζωγραφικό του έργο,... ο Μπλέικ απομακρύνθηκε από τους καλλιτεχνικούς και κοινωνικούς κύκλους της μόδας και ανέπτυξε φιλίες με επαναστατικά πνεύματα της εποχής του... Αλληλέγγυος με τη Γαλλική Επανάσταση... έγραψε και ένα ποίημα γι' αυτήν...

Το 1793 ο Μπλέικ δημοσίευσε το Γάμος του Ουρανού και της Κόλασης (το μετέφρασε στη γλώσσα μας ο Χάρης Βλαβιανός)... Το ανήσυχο πνεύμα του παλεύει ενάντια στην αδικία και στις αλυσίδες που επιβάλλουν οι κώδικες της ηθικής συμπεριφοράς... Το 1804 συνέθεσε το Ιερουσαλήμ: H Εκπόρευση του Γίγαντα Αλμπιον, όπου συναντάμε φράσεις όπως: Εκείνος που θέλει να κάνει το καλό στον άλλο πρέπει να το κάνει στις μικρές λεπτομέρειες... Το Γενικό Καλό είναι η κραυγή του παλιανθρώπου, του υποκριτή και του κόλακα...

H μελετήτρια του έργου του Kathleen Raine επισημαίνει ότι ο Μπλέικ, όπως ο Σαίξπηρ, ο Δάντης, ο Μιχαήλ Αγγελος, μοιάζει να μας παρουσιάζει τις όψεις κάποιων κόσμων που τα όριά τους εκτείνονται πολύ πιο πέρα απ' όσα ιστορούν τα έργα τους... Οταν πέθανε στα 1827, ο Μπλέικ δεν είχε σχεδόν κανένα περιουσιακό στοιχείο, αλλά δεν άφησε χρέη...».

Τόσα ανήμερα. Μεσάνυχτα το Χριστός Ανέστη.

Το ΒΗΜΑ, 23/04/2006

• Poetry Books

  • Songs of Innocence and Experience

• Poetry

  • A Poison Tree
  • Auguries of Innocence
  • Holy Thursday
  • I Heard an Angel
  • Infant Sorrow
  • Introduction to Songs of Innocence
  • Jerusalem
  • London
  • Love's Secret
  • Songs of Experience-My Pretty Rose-Tree
  • Songs of Experience-The Fly
  • Songs of Experience-The Sunflower
  • Songs of Innocence-Night
  • Songs of Innocence-The Chimney Sweeper
  • Songs of Innocence-The Little Black Boy
  • Songs of Innocence-The Schoolboy
  • Songs of Innocence-The Shepherd
  • The Chimney Sweeper
  • The Clod and the Pebble
  • The Garden of Love
  • The Lamb
  • The Land of Dreams
  • The Sick Rose
  • The Tiger

Randy Newman : " Political Science "

Τι δώρο προτείνετε για τον αξιόλογο αμερικανό μουσικό Randy Newman,
που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1943
και έγραψε τραγούδια σαν το καυστικότατο "Political science";
Ο Bush πάντως ευχαρίστως θα του έκανε ως δώρο μερικά χρονάκια
εγκλεισμού στο Guadanamo ως "εχθρό" του αμερικανικού λαού.

No one likes us-I don't know why
We may not be perfect, but heaven knows we try
But all around, even our old friends put us down
Let's drop the big one and see what happens

We give them money-but are they grateful?
No, they're spiteful and they're hateful
They don't respect us-so let's surprise them
We'll drop the big one and pulverize them

Asia's crowded and Europe's too old
Africa is far too hot
And Canada's too cold
And South America stole our name
Let's drop the big one
There'll be no one left to blame us

We'll save Australia
Don't wanna hurt no kangaroo
We'll build an All American amusement park there
They got surfin', too

Boom goes London and boom Paris
More room for you and more room for me
And every city the whole world round
Will just be another American town
Oh, how peaceful it will be
We'll set everybody free
You'll wear a Japanese kimono
And there'll be Italian shoes for me

They all hate us anyhow
So let's drop the big one now
Let's drop the big one now

- Πώς βλέπεις να λύνεται το Ασφαλιστικό μας;
- Με ορίζοντα σαρανταπενταετίας!

Portishead : "Give me a reason to love you"

I'm so tired of playing,
Playing with this bow and arrow,
Gonna give my heart away,
Leave it to the other girls to play,
For I've been a temptress too long.

Hmm just,
Give me a reason to love you,
Give me a reason to be,
A woman,
I just wanna be a woman.

From this time, unchained,
We’re all looking at a different picture,
Through this new frame of mind,
A thousand flowers could bloom,
Move over, and give us some room.

Yeah,
Give me a reason to love you,
Give me a reason to be
A woman,
I just want to be a woman.

So don't you stop being a man,
Just take a little look from our side when you can,
Sow a little tenderness,
No matter if you cry.

Give me a reason to love you,
Give me a reason to be,
A woman,
It's all I wanna be is all woman.

For this is the beginning of forever and ever,
It's time to move over ,
So I want to be.

I'm so tired of playing,
Playing with this bow and arrow,
Gonna give my heart away,
Leave it to the other girls to play.
For I've been a temptress too long.

Hmm just,
Give me a reason to love you

ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ (20)

Kazimir Malevich, Τοπίο, 1929.

2 Μαϊου

Χανς. Διάλεξη για τον Έγκον Σίλε υπό το φως των κεριών. Άνετο παιχνίδι εντός έδρας με αρκετά εφέ. Ύστερα με την παρέα του για ποτό στο Spazz. Πνευματώδης ατμόσφαιρα, ευγένεια και χιούμορ. Ανοιχτοί άνθρωποι. Όλοι από το χώρο των Πρασίνων. Επιστροφή με βαριά καρδιά στο σπίτι. Ο Π. μπροστά στην τηλεόραση για το καθημερινό του ματς. Από την πολλή κουλτούρα μας έπιασε θολούρα.

Άλλη μια μέρα πέρασε
τα ίδια και τα ίδια ,
ξανά η ζωή μού άφησε
στάχτες κι αποκαϊδια.


Τα βήματα σέρνω βαριά
στης παγωνιάς το δρόμο,
σπίτια και μαγαζιά κλειστά ,
καρφί η μοναξιά στον ώμο.

Άλλη μια μέρα πέρασε,
τα όνειρα στο ράφι,
τις τύψεις της με κέρασε,
πάει η ζωή μου στράφι.

ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ

20

Η Ιωάννα με υποδέχεται με διαμαρτυρίες. Με περίμεναν ως τις εννέα , αλλά τελικά δεν άντεξαν και κάθισαν στο τραπέζι.
Ζητώ συγγνώμη που καθυστέρησα . Ξεγλιστρώ από τις επίμονες ερωτήσεις της σχετικά με το πού ήμουν όλη μέρα:
- Είχα πολλή δουλειά στο σχολείο. Μας έχουν αλλάξει τα φώτα με αυτό που αποκαλούν μεταρρύθμιση.
Περνούμε στην τραπεζαρία. Γνωστά και άγνωστα πρόσωπα στρέφονται στην εμφάνισή μου. Ακούγεται η μπάσα φωνή του Γιαννόπουλου:
"Με τον Πέτρο Παραλίκα συμπληρώνεται η κλίκα !"
Το λογοπαίγνιό του προκαλεί γενική θυμηδία . Χαμογελώ αμήχανα και χαιρετώ γνωστούς και αγνώστους. Κάθομαι στη μοναδική θέση που είναι ελεύθερη, δίπλα στην Αναστασία, η οποία με κοιτάζει επίμονα , χωρίς όμως να πει λέξη.
Έχουν σχεδόν τελειώσει το φαγητό, γιατί οι πιο πολλές πιατέλες είναι κενές . Η Ιωάννα βάζει μπροστά μου ένα πιάτο με κρεατικά..
" Διαταγή του στρατοπεδάρχη: Να φαγωθεί πατόκορφα από τον Παραλίκα ! Αν δεν το φάει, δεν τον βλέπω να πατάει το πόδι του στο νέο αιώνα, έτσι πετσί και κόκαλο που έχει γίνει.."
Δεν έχω όρεξη. Τσιμπολογώ λίγα ορεκτικά , πιο πολύ για να μη δείξω την ακεφιά μου. Παρατηρώ τους προσκεκλημένους που δε γνωρίζω. Πρόκειται για δυο ζευγάρια . Το πρώτο ευθύς εξαρχής μου κάνει κακή εντύπωση. Ο άξεστος νεοπλουτισμός του ξεχειλίζει από πάχος και ξιπασιά . Άντρας και γυναίκα πνιγμένοι στα χρυσαφικά . Ο εργολάβος οικοδομών Σωτηράκης Πολυρονιάδης έχει αναλάβει να χτίσει το εξοχικό της Ιωάννας στο Λιτόχωρο. Η γυναίκα του φτυστή η Παναγιωταρέα ως μαντάμ Σουσού. Μια υπεροπτική καρακάξα , που φλυαρεί ακατάσχετα κακοποιώντας την ελληνική γλώσσα.
Το ζεύγος Διονυσίου είναι εντελώς διαφορετικό. Η γυναίκα δεν πρέπει να ξεπερνά τα πενήντα πέντε. Ο άντρας έχει ασφαλώς πατήσει τα εξήντα. Αυτή διεθύνει το τμήμα μεταφράσεων ενός γνωστού εκδοτικού οίκου της Φ., ενώ ο άντρας της είναι γαστρεντερολόγος σε μια πανεπιστημιακή κλινική στην ίδια πόλη. Αυτόν ασφαλώς εννοούσε η Ιωάννα , όταν μου μίλησε για τον ιατροφιλόσοφο που θα γνώριζα στο σπίτι της .
Οι δυο τους αποτελούν την προσωποποίηση της σεμνότητας. Ντυμένοι κομψά, χωρίς όμως εκζήτηση, συζητούν ήρεμα , με άνεση και διακριτικότητα . Η ευλαβική προσήλωσή τους στους κανόνες του διαλόγου είναι εντυπωσιακή. Ακούν προσεκτικά τους συνομιλητές τους και περιμένουν υπομονετικά ώσπου να έρθει η σειρά τους. Ο λόγος τους , διατυπωμένος σε στρωτά ελληνικά, προδίδει βαθιά καλλιέργεια και ποτέ δεν εκτρέπεται σε φιλάρεσκη εκζήτηση, χαρακτηριστικό γνώρισμα των διανουμενιζόντων.
Οι υπόλοιποι καλεσμένοι είναι οικεία πρόσωπα : ο συνταξιούχος ανακριτής Ροτ και ο ασφαλιστής Κλάους , η ουγγαρέζα οδοντογιατρός Αμέλια και ο αιώνιος αρραβωνιαστικός της Θανάσης, οινολόγος στο επάγγελμα, ο χωρατατζής Κώστας Γιαννόπουλος, μηχανικός στην Audi, και το ζεύγος Παπαγιάννη, που διατηρεί μιαν ελληνική ταβέρνα στη Στ.
Η Αναστασία μιλάει για το προσεχές της ταξίδι στη Γαλλία. Σκοπεύει να πάει την περίοδο των Χριστουγέννων στη Νίκαια. Την ενδιαφέρει το ετήσιο παζάρι πορσελάνης που οργανώνει η Χριστιανική Αδελφότητα της πόλης για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
- Σ΄ αυτά τα παζάρια, αν έχεις τύχη , μπορείς να πέσεις πάνω σε σπάνια συλλεκτικά κομμάτια. Τα προσφέρουν για τη σωτηρία της ψυχής τους άξεστοι νεόπλουτοι , που έκαναν τεράστιες περιουσίες με απάτες και κομπίνες ολκής . Βέβαια, και οι μικροαστοί δεν πάνε πίσω σε ανάλογες προσφορές . Αρκεί να ξεφορτωθούν τη σαβούρα που έχουν στα πατάρια τους . Ξέρετε τι είναι να πετάς μια κομόντε του δέκατου ένατου αιώνα , για να την αντικαταστήσεις με ένα ετοιματζίδικο σύνθετο του ΙΚΕΑ;
- Κάτι ανάλογο με το φαινόμενο που ζήσαμε εμείς τις δεκαετίες του 60 και του 70 στην Ελλάδα, παρεμβαίνει η Ιωάννα . Οι πάντες συναγωνίζονταν να πετάξουν τις παλιατσαρίες των προγόνων τους . Ήταν η εποχή του πυρετού της αντιπαροχής, της επέλασης των άξεστων εργολάβων εναντίον των υπέροχων νεοκλασικών. Αξίζει τον κόπο να παρατηρήσει κανείς την επίπλωση και τη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων στις ελληνικές ταινίες αυτής της περιόδου και να τα συγκρίνει με τα αντίστοιχα ταινιών της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου. Θα φρίξει διαπιστώνοντας την καρακιτσαρία που βασιλεύει στο όνομα του μοντερνισμού στα κλουβιά που τα ονομάζουν διαμερίσματα.
Ο Ροτ στρέφεται στην Αναστασία :
- Με καταθλίβει το θέαμα του ξεπουλήματος όλων αυτών των αντικειμένων, τα οποία αντιπροσωπεύουν την ιστορία ενός κόσμου που άλλοτε υπήρξε ακμαίος και ευτυχής . Δε συμφωνείτε;
- Πράγματι, αν το δει κανείς από αυτήν την πλευρά. Από την άλλη όμως ευτυχώς που υπάρχουν οι συλλέκτες, για να δώσουν σ΄ αυτά τα αντικείμενα νέα αξίας χρήσης . Αν δεν υπήρχαν αυτοί , ο κόσμος θα τα έβλεπε μόνο μέσα στα μουσεία.
- Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω, λέει ο Ροτ, βάζοντας λίγο κρασί στο ποτήρι του. Έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι συλλέκτες επενδύουν συνήθως πάνω σ΄ αυτά τα αντικείμενα. Δεν τα βλέπουν από τη χρηστική πλευρά τους. Δε φαντάζομαι να χρησιμοποιούν πολλοί ένα πανάκριβο σερβίτσιο φαγητού Χουτσενρόιτερ , για να φάνε. Σε πρώτη ευκαιρία θα το ξεφορτωθούν, αν βρεθεί αγοραστής που θα τους δώσει ένα γερό χρηματικό ποσό.
- Αυτό ως ένα σημείο είναι σωστό. Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Εννοώ τους αγοραστές που δεν τα βλέπουν μόνο ως ευκαιρίες τοποθέτησης των χρημάτων τους. Το πάθος της κατοχής, βλέπετε, είναι παλιό όσο και ο άνθρωπος…
- Έχετε δίκιο !
- Τι θα λέγατε όμως και για εκείνους , τους ελάχιστους ομολογουμένως, που έχουν ως μοναδικό τους κίνητρο τη διάσωση της παλαιάς ομορφιάς, αυτούς που μιλάνε με την ιστορία, που αντιστέκονται στον οδοστρωτήρα του μοντερνισμού; Φανταστείτε τι θα γινόταν η ζωή μας αν είχαν γίνει παγκόσμια κυβέρνηση οι φουτουριστές.
Αν και είμαι αποφασισμένος να αντισταθώ στη γοητεία αυτής της γυναίκας, όταν σε μια στιγμή απλώνει το χέρι της , για να γεμίσει με κρασί το ποτήρι της, βραχυκυκλώνομαι . Η θέρμη που αποπνέει το κορμί της, το μεθυστικό άρωμα που φοράει αναστατώνουν όλους τους συναγερμούς ασφαλείας μου . Το πουκάμισό της είναι ξεκούμπωτο. Βλέπω καθαρά το μαστό της που πάλλεται μέσα στο άσπρο πουκάμισο. Η θέα της ρόγας του, που είναι μεγάλη και γυαλιστερή σαν ελιά Καλαμών, τινάζει στον αέρα την υπόσχεσή μου να κρατηθώ όσο γίνεται μακρύτερα από τον πειρασμό. Για να ξεφύγω γυρίζω προς τη μεριά του Διονυσίου . Πιέζω τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί σ’ αυτά που λέει στον Κλάους.
- Κατανοώ την επιθυμία σας να επιβληθεί ένα παγκόσμιο κράτος δικαίου, αλλά ανήκω σ΄ αυτούς που προ πολλού έχουν πάψει να πιστεύουν σε ουτοπικές θεωρίες τέτοιου είδους.
- Γιατί το λέτε αυτό;, απαντά ο Κλάους ανοιγοκλείνοντας κωμικά τα μάτια του. Εγώ είμαι αισιόδοξος. Είναι ζήτημα χρόνου η ύπαρξη μιας παγκόσμιας κοινωνίας, όπου οι ανισότητες θα έχουν εκλείψει και η δικαιοσύνη θα κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις.
Ο Διονυσίου φέρνει το ποτήρι στα χείλη του και πίνει μια γουλιά κόκκινο κρασί.
- Αγαπητέ μου, στην εισαγωγή της Πολιτείας του Πλάτωνα υπάρχει κάποιος Γλαύκων, που είναι αδελφός του Πλάτωνα. Το πρόσωπο αυτό χρησιμοποιείται προσχηματικά, προκειμένου να προβάλει ορισμένες απόψεις , τις οποίες θα ανατρέψει αργότερα ο Σωκράτης.
- Τι σχέση έχει ο Γλαύκων με το θέμα μας;, απορεί ο Κλάους.
- Θα σας εξηγήσω αμέσως . Ο κύριος Γλαύκων υποστηρίζει ότι όλοι οι άνθρωποι από τη φύση τους τείνουν προς το άδικο. Θεωρεί ότι η απληστία και η απόκτηση δύναμης είναι τα κυριότερα φυσικά κίνητρα που εξωθούν τον άνθρωπο προς την αδικία. Όσοι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να πράξουν το άδικο, τότε , κατά κανόνα, το πράττουν, εφόσον είναι σίγουροι ότι δε θα τιμωρηθούν.
- Δε συμφωνώ , κύριε Διονυσίου!», υψώνει τη φωνή του ο Κλάους, κάνοντας όλους τους παρευρισκόμενους να στραφούν προς το μέρος του. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε δεν υπάρχει δίκαιος άνθρωπος. Αυτό είναι αδιανόητο. Ο ισχυρισμός αυτός είναι αυθαίρετος. Διαψεύδεται από την ιστορία , που είναι γεμάτη από άτομα που υπήρξαν υποδείγματα αρετής.
- Κατανοώ την αγανάκτησή σας, αλλά παρακαλώ να δώσετε λίγη προσοχή σε ένα πολύ γοητευτικό συλλογισμό που κάνει ο Γλαύκων. Υποστηρίζει ότι , αν υπήρχε η δυνατότητα οι άνθρωποι να είναι αόρατοι, τότε ακόμα και οι πιο δίκαιοι άνθρωποι θα υπέκυπταν στον πειρασμό να πράξουν το κακό , μια και η ατιμωρησία τους θα ήταν εξασφαλισμένη…
Κοιτάζω εντυπωσιασμένος το Διονυσίου. Φαίνεται άριστος γνώστης των πλατωνικών ιδεών. Σκέφτομαι ότι οι σπουδές της Φιλοσοφίας που έχει κάνει τον έχουν εξοικειώσει με αναλύσεις θεμάτων αυτού του είδους. Μπαίνω στον πειρασμό να σπρώξω τη συζήτηση σε πιο βαθιά νερά .
- Αν μου επιτρέπετε , κύριε Διονυσίου, ποια είναι η γνώμη σας για τη Σωκρατική άποψη περί Δικαιοσύνης, ότι δηλαδή ο άνθρωπος από τη φύση του είναι στραμμένος προς αυτήν και την επιθυμεί διακαώς; Δεν είναι εκ διαμέτρου αντίθετη προς τη θεωρία του Γλαύκωνα και , αν δεν απατώμαι, ορισμένων σοφιστών, όπως ο Αντιφώντας;
- Κύριε Παραλίκα, θα σας απαντήσω ευθέως. Όσο περισσότερο μελετώ την ανθρώπινη ιστορία, τόσο περισσότερο πείθομαι ότι ο Γλαύκων έχει δίκιο. Κατ’ εμέ δεν υπάρχει δίκαιος άνθρωπος ούτε πρόκειται να υπάρξει στο μέλλον. Αυτό που αποκαλούμε έννοια της δικαιοσύνης είναι θέμα ισχύος και συνθηκών. Μη μου πείτε ότι, κάποια στιγμή , από τις πολλές ασφαλώς στη ζωή σας που αισθανόσασταν πολύ ισχυρός, δεν υποκύψατε στον πειρασμό και δεν κάνατε κακή χρήση της ισχύος σας, για παράδειγμα, είτε πάνω σε ένα μαθητή σας είτε πάνω σε ένα υφιστάμενό σας. Ή ακόμα μη μου πείτε ότι δεν κάνατε κάποια άδικη πράξη, όταν ήσασταν σίγουρος ότι δε σας έβλεπαν…
- Αυτό να λέγεται, πετάγεται ο Σωτηράκης . Εγώ όταν ήμουν παιδί είχα ταράξει τα περιστέρια του γείτονα με το φλομπεράκι μου! Και βέβαια έκανα τον ψόφιο κοριό.
- Και ασφαλώς, τώρα που μεγαλώσατε , θα αλλάζετε με την επαναληπτική σας καραμπίνα τα φώτα στις πινακίδες της τροχαίας, ελλείψει θηραμάτων, σχολιάζει καυστικά ο Γιαννόπουλος .
Μπαίνει η Ιωάννα κρατώντας μιαν τεράστια πιατέλα με φρούτα. Την ακολουθεί η Αναστασία με δυο μπουκάλια κόκκινο κρασί.
- Η ώρα της ιεροτελεστίας! , αναγγέλλει θριαμβευτικά η Ιωάννα . Χάρη στην Αναστασία θα γευτούμε λίγο καλό κρασάκι από την κάβα της !
- Εγώ δεν αλλάζω το τσιπουράκι ούτε με το καλύτερο κρασάκι! δηλώνει κατηγορηματικά ο ριμαδόρος Γιαννόπουλος.
-Κωστάκη , πάψε να κάνεις σαν παιδάκι, ιδίως όταν έχεις να κάνεις με του Μονταλτσίνο το κρασάκι!, τον αποστομώνει η Αναστασία.
-Δεν πιστεύω ότι θα γευτούμε το περίφημο Μπρουνέλο!, ψελλίζει έκθαμβος ο οινολόγος .
- Μάλιστα, κύριε Θανάση μας , περί αυτού του οίνου πρόκειται! Να φανταστείτε ότι μπήκα στη λίστα αναμονής επί δύο χρόνια, για να μπορέσω να εξασφαλίσω απευθείας από τη Φατορία ντέι Μπάρμπι δύο εξάδες από αυτό το νέκταρ!
Κάθεται δίπλα μου και με τελετουργικές κινήσεις εκπωματίζει τα μπουκάλια. Ύστερα σερβίρει με μέτρο όλους τους παρευρισκόμενους πλην του Γιαννόπουλου, ο οποίος αρνείται την προσφορά ως πιστός εραστής του κοζανίτικου διπλοβρασμένου του.
Προσέχω ότι η Αναστασία γεμίζει σχεδόν το δικό μου ποτήρι . Σκύβοντας προς το μέρος της, δείχνω το ξέχειλο ποτήρι μου:
- Μπορώ να μάθω το λόγο αυτής της μεροληπτικής διάκρισης εκ μέρους της οινοχόου ;
Μου κλείνει σκερτσόζικα το μάτι:
- Είναι προφανές ότι πίσω από κάθε διάκριση υπάρχει πάντα κάποια σκοπιμότης .
Αντί απαντήσεως φέρνω στα χείλη μου το ποτήρι. Το κρασί είναι θαυμάσιο . Οι επιδοκιμασίες που ακούγονται για τη γεύση του απ’ όλες τις μεριές του τραπεζιού δείχνουν ότι δεν έχω πέσει έξω .
- Το κρασί αυτό , εξηγεί η Αναστασία, το ανακάλυψα εν μέσω … πολλαπλών εγκλημάτων . Διάβαζα κάποτε ένα αστυνομικό της Άγκαθα Κρίστι . Μου έκανε εντύπωση η εγκωμιαστικότατη αναφορά που γινόταν σ’ αυτή τη μάρκα και τη θεώρησα υπερβολή της κακομούτσουνης βρετανίδας. Ποιο Μπρουνέλο; , είπα. Τι ξέρουν οι εγγλέζοι από καλά κρασιά; Το Μπαρίλο , ναι! Αυτό όντως είναι καταπληκτικό κρασί . Η τύχη όμως το ’φερε και την ίδια βδομάδα , πηγαίνοντας σ’ ένα μαγαζί με Ντελικατέσεν , που διατηρεί ένας ευζωιστής Έλληνας στο Μ., έπεσα επάνω του . Το μπουκάλι κόστιζε μια περιουσία, αλλά από περιέργεια το αγόρασα.. Διαψεύστηκα πανηγυρικά. Από τότε έγινα η πιο φανατική θαυμάστριά του. Κάπως έτσι φαντάζομαι τη γεύση του νέκταρος που έπιναν οι θεοί στον Όλυμπο.
Γεμίζει για δεύτερη φορά τα ποτήρια μας . Έτσι όπως σκύβει πάνω από τον αριστερό μου ώμο, ο μαστός της αγγίζει το μάγουλό μου. Η επαφή του ώριμου καρπού με το πρόσωπό μου μού προκαλεί συμπτώματα γενικής παράλυσης . Ξανακάθεται στην καρέκλα της, πίνει λίγο κρασί και ύστερα στρέφεται προς το μέρος μου.
- Στην κουζίνα σε περιμένει ένα μπουκάλι Μπρουνέλο! Είναι ένα μικρό αντίδωρο για το θαυμάσιο βιβλίο που μου χάρισες προχθές.
Είμαι εξουθενωμένος από την ένταση της μέρας . Η σπιτική θαλπωρή και το ποτό που ήπια με έχουν διαλύσει . Το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι το κρεβάτι του. Να πέσω στο κρεβάτι μου και να ξεχάσω τα πάντα, προπάντων αυτόν τον πειρασμό που έχω δίπλα μου.
Σηκώνομαι . Ζητώ συγγνώμη που δεν μπορώ να μείνω περισσότερο. Χαιρετώ και βγαίνω από την τραπεζαρία. Τη στιγμή που βάζω το παλτό μου στον προθάλαμο, εμφανίζεται η Αναστασία ανήσυχη .
- Τι συμβαίνει; Δεν είσαι καλά;
- Συγγνώμη που φεύγω τόσο βιαστικά, αλλά είμαι πολύ κουρασμένος. Ευχαριστώ πολύ για το αντίδωρό σου. Θα το πάρω όμως μιαν άλλη φορά. Καληνύχτα !…
Κάνω να ανοίξω την πόρτα, αλλά με εμποδίζει και με υποχρεώνει να γυρίσω προς το μέρος της.
- Πέτρο , υποφέρω βλέποντάς σε σ’ αυτήν την κατάσταση. Χρειάζεσαι ένα δικό σου άνθρωπο να πεις τον πόνο σου, να ξαλαφρώσεις. Άσε με να είμαι δίπλα σου.
Προσπαθώ αδύναμα να την απωθήσω , αλλά δεν τα καταφέρνω , λες και μ’ έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις . Κατά βάθος όμως το χρειάζομαι αυτό το αγκάλιασμα σαν τρελός. Αφήνομαι στην αγκαλιά της για μερικά δευτερόλεπτα όπως το βρέφος στο στήθος της μάνας του . Κολλά το μάγουλό της στο δικό μου και με το άλλο χέρι με λικνίζει από τη μέση .
-Ηρέμησε , θησαυρέ μου, ηρέμησε.
Για μερικά δευτερόλεπτα πετάω καθισμένος πάνω σ’ ένα ροζ σύννεφο. Παχουλά αγγελάκια κρατάνε τις άκρες του και άδουν το Ωσαννά! Το κορμί μου πάλλεται από την άκρατη επιθυμία να την αγκαλιάσω κι εγώ και να επιχειρήσω μαζί της το πήδημα του θανάτου . Σηκώνω τα χέρια να αδράξω το πρόσωπό της , να καταβροχθίσω τα σαρκώδη χείλη της , όταν δυνατά γέλια από την τραπεζαρία κόβουν στη μέση την απονενοημένη κίνησή μου.
Είναι σαν να ξυπνώ από ένα όνειρο. Τραβιέμαι έντρομος από την αρπάγη των χεριών της και ανοίγω την πόρτα.
- Μην με παρεξηγείς ! , λέω ξέπνοα . Το τελευταίο διάστημα έχω χάσει τα μυαλά μου. Υπόσχομαι ότι δε θα ξανασυμβεί αυτό .
-Πέτρο!
Τραβώ για το ασανσέρ και πατώ το κουμπί κλήσης . Όσο περιμένω το θαλαμίσκο, δεν τολμώ να κοιτάξω πίσω μου. Ξέρω ότι στέκεται στην πόρτα και με παρακολουθεί. Αν γυρίσω να την κοιτάξω, είμαι βέβαιος ότι θα μείνω στήλη άλατος.
Γυρίζω στο σπίτι σε έξαλλη κατάσταση. Για δεύτερη φορά απέτυχα να ελέγξω τον εαυτό μου κι αυτό με γεμίζει ντροπή . Η γυναίκα μου χαροπαλεύει στο νοσοκομείο και εγώ ερωτοτροπώ με την καλύτερη φίλη της! Πέφτω στο κρεβάτι , αλλά οι τύψεις δε μ’ αφήνουν να κοιμηθώ. Σηκώνομαι και ψήνω καφέ. Ύστερα κάθομαι στο γραφείο και ανοίγω τον τον υπολογιστή . Αέι στο διάολο ! Πρέπει να δώσω ένα τέλος σ’ αυτήν την ηλίθια ιστορία ...