ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ;

ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ ΤΩΝ ΠΙΟ ΜΟΡΦΩΜΕΝΩΝ ΠΡΟΑΓΩΓΩΝ

-Μπουρδέλο έγινε πια η ζωή μας , ρε Αριστο,

μεγάλο μπουρδέλο!

- Και να σκεφτείς πως οι μαστροποί μας 
έχουν σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής και της  Ευρώπης,  Λόντον Σκουλ οφ Εκονόμικς, Χάρβαρντ, Μιτ και δε συμμαζεύεται.Για φαντάσου  να είχαν βγάλει μόνο το ελληνικό πανεπιστήμιο.

-Με πιάνει φρίκη και μόνο που το ακούω!..

ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΣΕΙΣ

ΤΕΛΕΤΕΣ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗΣ

Βασίλευε ο ήλιος

Οδεύοντας από την άλλη μεριά

Για να φωτίσει ορύγματα

Σκάμματα να βγάλει από τις σκιές

Οι βασιλείς κατέβαιναν 

Τη μνημειώδη σκάλα

Πυρπολώντας τα πλήθη

Με τη δημοφιλία τους 

Θανάσης Χατζόπουλος

The Athens Review of books , τχ 13. 

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΒΙΒΛΙΟ

Οι  θεωρίες που άλλαξαν τον κόσμο

Η γάτα του Σρέντινγκερ. Στα μέσα της δεκαετίας του '30, ο αυστριακός φυσικός Ερβιν Σρέντινγκερ πρότεινε ένα νοητικό πείραμα για να δείξει πόσο παράξενη είναι η κβαντική θεωρία. Σύμφωνα με το πείραμα, τοποθετούμε σ' ένα κουτί μια γάτα, ένα θανατηφόρο δηλητήριο και μια ραδιενεργό πηγή. Σύμφωνα με την κβαντική μηχανική, δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε, εκτός αν ελέγξουμε, αν έχουμε διάσπαση ενός ραδιενεργού ατόμου μέσα σ' ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Επομένως, θεωρούμε ότι το άτομο έχει διασπαστεί και δεν έχει διασπαστεί ταυτόχρονα αναφέρει η Ελευθεροτυπία (30/1/2011).

Μόνο όταν ελέγξουμε, το αναγκάζουμε να βρεθεί σε μία από τις δύο καταστάσεις. Το πείραμα έχει σχεδιαστεί έτσι, ώστε στο εσωτερικό του κουτιού του Σρέντινγκερ το σωματίδιο που θα αποβάλει το άτομο κατά τη διάσπασή του να προκαλέσει την απελευθέρωση του δηλητηρίου και, επομένως, τον θάνατο της γάτας. Εφόσον η γάτα, σύμφωνα με τον Σρέντινγκερ, αποτελείται από (τρισεκατομμύρια) άτομα, ίσως και αυτή να υπόκειται στους νόμους της κβαντικής μηχανικής. Ετσι, μέχρι ν' ανοίξουμε το κουτί, θεωρούμε ότι η γάτα είναι ταυτόχρονα και νεκρή και ζωντανή. Μόνο όταν ανοίξουμε το κουτί αναγκάζουμε το σύστημα να βρεθεί στη μία ή την άλλη κατάσταση.

Ο «μπλάσινος» γρίφος του Γκούντμαν. Ο Νέλσον Γκούντμαν υποστήριξε ότι ο επαγωγικός κανόνας «κανονικότητες του παρελθόντος θα συνεχιστούν στο μέλλον» δεν μπορεί να είναι σωστός, δεδομένου ότι οδηγεί σε αντικρουόμενα συμπεράσματα. Για να το δείξει αυτό, όρισε ένα κατηγόρημα «είναι μπλάσινο» (grue) ως εξής: κάτι είναι μπλάσινο τη χρονική στιγμή t αν, και μόνο αν, είναι πράσινο και η t είναι πριν από το πρώτο λεπτό του έτους 2100, ή είναι μπλε και η t είναι εκείνη τη στιγμή ή αργότερα.

Ας υποθέσουμε ότι όλα τα σμαράγδια που έχουν παρατηρηθεί μέχρι στιγμής είναι πράσινα. Τότε, είναι επίσης και μπλάσινα, επειδή είναι πράσινα και έχουν παρατηρηθεί πριν από το 2100. Ετσι ο κανόνας της επαγωγής μάς λέει να συμπεράνουμε ότι τα σμαράγδια μετά το έτος 2100 θα είναι πράσινα και επίσης ότι θα είναι μπλάσινα. Ομως, μετά το έτος 2100, τα μπλάσινα σμαράγδια είναι μπλε, όχι πράσινα!

Ο Γκούντμαν συμπέρανε ότι ο κανόνας της επαγωγής πρέπει να τροποποιηθεί ώστε να λέει ότι το μέλλον θα είναι σαν τον παρελθόν, αλλά μόνο σε ορισμένες απόψεις, οι οποίες «επιδέχονται παρέκταση».

Το πρόβλημα είναι να προσδιορίσουμε ποια κατηγορήματα επιδέχονται παρέκταση, και ποια όχι. Μια ιδέα είναι ότι το μπλάσινο δεν επιδέχεται παρέκταση επειδή έχει οριστεί με βάση το πράσινο και το μπλε. Αλλά το πράσινο και το μπλε επιδέχονται εξίσου εύκολα ορισμό με βάση το «πρε» και το «μπλάσινο».

Καθεμία από τις παραπάνω θεωρίες βρίσκεται και σ' ένα καινούριο βιβλίο των εκδόσεων «Κλειδάριθμος». Δεν απομένει, πια, παρά να διαβάσετε και τις υπόλοιπες 48 από κάθε ένα (σύνολο 96!). Θεωρίες οι οποίες διαβάζονται εύκολα και συνοδεύονται από πλούσια εικονογράφηση αλλά και πολλές επεξηγήσεις, αναλύσεις, γλωσσάρια, αποφθέγματα, βιογραφίες.

Το βιβλίο «50 επιστημονικές θεωρίες που επηρέασαν την ανθρωπότητα» (επιμέλεια Paul Parsons) μετέφρασε ο Μιχάλης Μικέδης, ενώ το «50 φιλοσοφικές θεωρίες που επηρέασαν την ανθρωπότητα» (επιμέλεια Barry Lower), ο Παναγιώτης Σταυρόπουλος.

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ ΑΛΛΟΥ

Το πανεπιστημιακό άσυλο αλλού

Στην Ευρώπη οι νόμοι δεν απαγορεύουν ρητά την είσοδο της Αστυνομίας στα πανεπιστήμια, όμως κατοχυρώνουν καθεστώς προστασίας των πανεπιστημίων ως χώρων ελεύθερης έκφρασης αναφέρει η Καθημερινή (30/1/2011). Αυτό σημαίνει ότι, παραδείγματος χάρη, στα γαλλικά πανεπιστήμια η Αστυνομία δεν μπορεί να εισέλθει παρά μόνο κατόπιν πρόσκλησης των πρυτανικών αρχών. Η νομική αρχή πάνω στην οποία βασίζεται αυτό λέγεται «franchise universitaire» και χρονολογείται από την ίδρυση των πρώτων πανεπιστημίων, τον Μεσαίωνα. Η αρχή διατηρήθηκε με διάταγμα του 1815 και περιλαμβάνεται σε κάθε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση έκτοτε.
«Το έδαφος των πανεπιστημίων δεν θεωρείται δημόσιος χώρος», επισημαίνει ο καθηγητής Δικαίου του Πανεπιστημίου Paris-II, Πιερ Κροκ. «Είναι ξεχωριστή περίπτωση». Εξαιρέσεις που επιτρέπουν την είσοδο της Αστυνομίας υπάρχουν για τη διάπραξη εγκλημάτων, κατόπιν εισαγγελικής εντολής, και για περιπτώσεις φυσικών καταστροφών.

Ούτε στις ΗΠΑ έχει δικαίωμα η Αστυνομία να δραστηριοποιείται, ή και να εισέρχεται, ελεύθερα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Η αιματηρή εμπειρία του Πανεπιστημίου Κεντ Στέιτ στο Οχάιο, όπου η εθνοφρουρά σκότωσε τέσσερις διαδηλωτές φοιτητές το 1970, δίδαξε στις αμερικανικές αρχές την αξία των λεπτών χειρισμών σε ό, τι αφορά τις νεανικές κινητοποιήσεις. Ακόμη και σε περιπτώσεις έρευνας για κακουργηματικές πράξεις, η Αστυνομία οφείλει να εξασφαλίσει την άδεια των πανεπιστημιακών αρχών για έρευνες, ανακρίσεις ή ακόμη και για απλή συνέντευξη φοιτητών ή εργαζόμενων στο ίδρυμα. Η ύπαρξη αστυνομικών δυνάμεων του ίδιου του πανεπιστημίου σημαίνει ότι τα ιδρύματα είναι ικανά να πραγματοποιήσουν εγκληματολογικές έρευνες, προανακριτικό έργο, ακόμη και να αντιμετωπίσουν διαδηλώσεις, χωρίς τη βοήθεια τοπικών ή ομοσπονδιακών διωκτικών υπηρεσιών.
Τα αμερικανικά πανεπιστήμια παραμένουν τόποι έκφρασης διαμαρτυριών, που κάποιες φορές φθάνουν μέχρι το απελπισμένο μέτρο της απεργίας πείνας. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει απεργίες πείνας μεταξύ άλλων στα πανεπιστήμια Columbia της Νέας Υόρκης (2007, εναντίον της έξωσης κατοίκων του Χάρλεμ για την επέκταση του πανεπιστημίου) και Purdue της Ιντιάνα (2006, εναντίον της αγοράς πανεπιστημιακού ρουχισμού από προμηθευτές που προσφέρουν άθλιες εργασιακές συνθήκες). Η απεργία πείνας στο Purdue διήρκεσε 26 ημέρες, ενώ εκείνη των συμβασιούχων του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι, που επίσης διενεργήθηκε στον χώρο του πανεπιστημίου, διήρκεσε 25 μέρες. Αντίθετα με τις απεργίες πείνας, οι καταλήψεις αμερικανικών πανεπιστημίων σπανίζουν. Η τελευταία μεγάλη κινητοποίηση τέτοιου είδους ήταν η επί τρεις εβδομάδες κατάληψη του κτιρίου διοικητικών υπηρεσιών του Πανεπιστημίου του Harvard το 2001.

Οι καταλήψεις πανεπιστημίων είναι πιο συνήθεις στην Ευρώπη. Δεκάδες σχολές βρίσκονται υπό κατάληψη κάθε φορά που φουντώνουν οι φοιτητικές διεκδικήσεις, τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ιταλία και στη Γερμανία. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι κινητοποιήσεις λήγουν μόνες τους ή βρίσκονται λύσεις με διαπραγματεύσεις. Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί αύξηση των αστυνομικών επεμβάσεων για τη λήξη καταλήψεων στα πανεπιστήμια της Γαλλίας, πάντα με την άδεια των πρυτανικών αρχών.
 
Σαφή νομοθεσία που απαγορεύει την είσοδο των δυνάμεων ασφαλείας στα πανεπιστήμια χωρίς άδεια των πρυτανικών αρχών διαθέτει και το Ιράν, χωρίς όμως να την τηρεί. Στις 14 Ιουνίου 2009, η ιρανική Αστυνομία εισέβαλε στους κοιτώνες του εξεγερμένου Πανεπιστημίου της Τεχεράνης ξυλοκοπώντας αγρίως φοιτητές και φοιτήτριες, όπως φαίνεται σε βίντεο που μεταδόθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι οργανώσεις της αντιπολίτευσης ισχυρίστηκαν ότι στην επέμβαση αυτή έχασαν τη ζωή τους πέντε φοιτητές.

ΤΑ ΛΕΦΤΑ , ΤΑ ΛΕΦΤΑ!

χρήματα, αργύρια, μπερντές, μπικικίνια, φράγκα, μαλλί, όβολα, παράδες, πεκούνια, μπακίρια, γρόσια, καπίκια, λεφτά, λιλιά, τάλαρα, πετρέλαιο, φως και άλλα πολλά...

Δευτέρα, τέλος του μήνα.

Στεγνοί από χρήμα και δεδομένης

της κωλοκατάστασης,  καταφεύγουμε

στην Τέχνη , για να αντλήσουμε λίγη

παρηγοριά. 

Σήμερα προτείνουμε μεγάλες επιτυχίες 

με βασικό θέμα τους το χρήμα.

Ως   πεινασμένοι σίγουρα 

ονειρευόμαστε   καρβέλια 

και δε λύνουμε το πρόβλημά μας,

αλλά μια ψυχή που είναι να βγει,

ας πετάξει τουλάχιστον 

ευχαριστημένη στον αέρα...

ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

 ΠΩΣ Η "ΔΟΛΟΠΛΟΚΟΣ" ΗΡΑ ΠΑΡΕΣΥΡΕ

ΤΟΝ ΕΡΩΤΥΛΟ ΔΙΑ ΣΕ ΜΙΑΝ 

ΟΜΟΡΦΗ ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΥΡΕΣΗ,

ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΙΜΗΣΕΙ 

ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥ

ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ .

Η ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΗ ΘΕΑ ΕΔΩΣΕ ΕΤΣΙ ΤΗΝ  

ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ

ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΤΡΩΩΝ

[ΙΛΙΑΔΑ: Ξ, στ.  283-377. Μετάφραση: Ιάκωβος Πολυλάς]

Στην Ίδην την πολύβρυσην, μάνα θεριών, εφθάσαν
και στο Λεκτό την θάλασσαν δια την στεριάν αφήκαν,
και κάτω από τα πόδια τους οι λόγγοι σειούν τες άκρες.
Ο Ύπνος στάθηκεν αυτού, μη τον ξανοίξει ο Δίας.
Και ανέβ’ εις έλατο τρανό που είχε βγει στην Ίδην
και ως τον αιθέρ’ απλώνονταν τα απέραντα κλαδιά του.

Αυτού, στου ελάτου τα δασιά κλωνάρια κουρνιασμένος,
προς τ’ ορεινό, καλόφωνο πουλί προσομοιάσθη,
το λέγουν κύμινδη οι θνητοί, κι οι αθάνατοι Χαλκίδα.
Κι Ήρα επάτησε γοργά μίαν κορφήν της Ίδης
τον Γάργαρον, κι ευθύς ο Ζευς την είδ’ ο βροντοφόρος.
Την είδε και όλην την ψυχήν του συνεπήρε ο πόθος,
ωσάν εκείνο τον καιρόν που εχάρηκαν στην κλίνην
το πρώτο γλυκοαγκάλιασμα, κρυφ’ από τους γονείς των.
Αντίκρυ της εστάθηκεν εκείνος και της είπε:

«Τι βιαστικά τον Όλυμπον για δω κατέβης, Ήρα;
Και αμάξι, αν θέλεις ν’ ανεβείς, και άλογα εδώ δεν έχεις.».
Του αντείπε η σεβαστη θεά με δόλον εις τον νουν της:
«Στης θρέπτρας γης τα πέρατα θα πάω να ιδώ την μάνα
Τηθύν, και τον Ωκεανόν, αρχήν των θεών όλων,
οπού με γλυκοανάστησαν στα σπίτια τους εκείνοι.
Πηγαίνω αυτού τες άλυτες να λύσω διαφορές τους.
Ότι πολύν τώρα καιρόν, ως είναι χολωμένοι
δεν θέλουν να συγκοιμηθούν στην νυμφικήν τους κλίνην.

Κι είναι ζεμένα τ’άλογα της Ίδης εις την ρίζαν,
που θα με φέρουν πετακτά της γης και του πελάγου.
Και χάριν σου απ’ τον Όλυμπον καθώς με βλέπεις, ήλθα,
μην έπειτα μου χολωθείς, αν μυστικά στο δώμα
θα πήγαινα του Ωκεανού που τρίσβαθος κυλάει.».

Και ο Δίας της απάντησεν ο νεφελοσυνάκτης:

«Εκεί να πας έχεις καιρόν, ω Ήρα, και κατόπιν.
Τώρ’ ας πλαγιάσωμεν εμείς τον πόθον να χαρούμε.
Ότι θεάς μήτε θνητής ποτέ παρόμοιος έρως
στα στήθη δεν μου υπόταξε στα βάθη της ψυχής μου,
ούδ’ όταν του Ιξίονος μου άρεσε η γυναίκα,
που τον Πειρίθοον γέννησεν ισόθεον στην γνώσιν.

Ούδ’ όταν η καλόφερνη του Ακρισίου κόρη
Δανάη, που τον δοξαστόν εγέννησε Περσέα,
ουδέ του ενδόξου Φοίνικος η κόρη, που τον Μίνω,
και τον θεϊκόν Ραδάμανθυν εγέννησε από εμένα,
ούδ’ η Σεμέλη ή στων Θηβών την πόλιν η Αλκμήνη,
οπού τον λεοντόκαρδον εγέννησε Ηρακλέα
κι η άλλη τον Διόνυσον, χαράν εις τους ανθρώπους.
Ή της ωραίας Δήμητρος μου άρεσαν τα κάλλη
ή της περίλαμπρης Λητούς, ή πρώτα τα δικά σου,
καθώς για σε πόθος γλυκός με συνεπαίρνει τώρα.».

Κι η δέσποιν’ Ήρ’ απάντησε με δόλον εις τον νουν της:
«Κρονίδη τρομερώτατε, οποίον λόγον είπες!
Αν θέλεις τώρα ερωτικά μαζί να κοιμηθούμε
της Ίδης εις τες κορυφές, σκέψου ότι φαίνοντ’ όλα.
Και τι να γίνει αν μας ιδεί κανείς των αθανάτων
στον ύπνον μας και τρέξει ευθύς και το γνωρίσουν όλοι;
Από παρόμοιο πλάγιασμα στο δώμα σου να γύρω
δεν θα μπορούσα εγώ ποτέ, θα ήταν εντροπή μου,
αλλ’ αν σου το ζητά η καρδιά, τον θάλαμόν σου έχεις
που σου’καμεν ο Ήφαιστος ο ποθητός υιός σου
με στερεά θυρόφυλλα και με τους παραστάτες.
Κει πάμε να πλαγιάσουμε, αφού σου αρέσ’ η κλίνη.».

Κι ο Διας της απάντησεν ο νεφελοσυνάκτης:
«Ήρα, ποσώς μη φοβηθείς μη των θεών κανένας
ή των ανθρώπων μας ιδεί. Γύρω θ’ απλώσω νεφος
χρυσό που μήδ’ ο Ήλιος ανάμεσα θα βλέπει,
περαστικόν αν έχει φως, τα πάντα να ξανοίγει.».

Είπε και την ομόκλινην αγκάλιασε ο Κρονίδης.
Και η θεία γη τους έβγαλε χλωρό χορτάρι νέο,
κρόκον, τριφύλλι τρυφερό και φουντωμένα κρίνα,
που τους βαστούσαν μαλακά την γην να μην εγγίζουν.
Σ’ αυτά πλαγιάσαν με χρυσήν νεφέλην τυλιγμένοι,
ωραίαν, οπού λαμπερές τους έραινε σταλούλες.

Έτσι στο Γάργαρον ψηλά, καθώς τον συνεπήραν
ύπνος και πόθος, ήσυχα κοιμόταν ο πατέρας
στο πλάγι της συντρόφου του. Και ο Ύπνος προς τα πλοία
των Αχαιών εχύθη ευθύς την είδησιν να φέρει
του γεωφόρου, κι έφθασε και του’πε: «Ω Κοσμοσείστη,
μ’ όλην σου τώρα την καρδιά βοήθα τους Αργείους
προσώρας καν να δοξασθούν, όσο κοιμάται ακόμη
ο Ζευς, που εγώ με κάρωμα γλυκό ζωσμένον έχω,
κι η Ήρα τον ξεγέλασε μαζί της να πλαγιάσει.».

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η νομιμοποιητική ψευδαίσθηση

Γιατί τώρα η κατακραυγή για την καταπάτηση του ασύλου που επί έτη τσαλαπατούν οι γνωστές δυνάμεις της «Προόδου»;

H κατάληψη της Νομικής από τις γνωστές αριστερίστικες ομάδες, για να μετατραπεί σε ξενοδοχείο μεταναστών, απλώς αναδεικνύει το παλιό πρόβλημα του «ασύλου». Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιοι καταλαμβάνουν έναν πανεπιστημιακό χώρο. Αντιθέτως, οι καταλήψεις των ΑΕΙ είναι κάτι σαν τη Σαρακοστή. Είναι ετήσιες και σε άτακτα χρονικά διαστήματα. Το άσυλο χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται για αλλότριους της ελεύθερης διακίνησης ιδεών σκοπούς και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις αποδείχθηκε εξαιρετικά δαπανηρό. Οχι μόνο σε ώρες μάθησης (αυτές έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν τις μετράμε ούτε τις υπολογίζουμε), αλλά σε πραγματικό χρήμα για την αποκατάσταση ζημιών και την αναπλήρωση υπολογιστών και άλλων εργαλείων που ξάφριζαν διάφοροι «επαναστάτες».

Γιατί, όμως, τώρα η κατακραυγή για την καταπάτηση ενός θεσμού που επί έτη τσαλαπατούν οι γνωστές δυνάμεις της «Προόδου»; Στο κάτω κάτω της γραφής, οι μετανάστες άφησαν τον χώρο άθικτο και σφουγγαρισμένο. Τα δικά μας «παιδιά» δεν αρκούνταν στην κατάληψη· έσπαζαν, έκλεβαν, ενώ σε μια περίπτωση έκαψαν ένα από τα ιστορικά κτίρια του Πολυτεχνείου.

Η μία εξήγηση είναι ο ενδόμυχος και αφανής ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας. Είπαμε: να κάνουν δικά μας παιδιά μπάχαλο τα ΑΕΙ, αλλά όχι να τα καταλαμβάνουν ξένοι και μάλιστα μελαψοί!

Η δεύτερη εξήγηση είναι της τελευταίας σταγόνας που ξεχείλισε το ποτήρι. Εχουμε ζήσει τόσες καταλήψεις των ΑΕΙ, που ακόμη κι εκείνοι που έχουν συναισθηματικό δεσμό με όλα τα πτώματα της μεταπολίτευσης απηύδησαν και είπαν «ώς εδώ! Λύση τώρα, έστω εις βάρος της νομιμότητας».

Η τρίτη εξήγηση είναι λίγο πιο σύνθετη. Μέχρι τώρα η βία και η ανομία εθεωρούντο κάτι σαν φυσική καταστροφή, που αφ’ ενός έπρεπε να ζήσουμε και αφ’ ετέρου το κράτος έπρεπε να αποκαθιστά. Ο μεγαλύτερος μύθος της μεταπολίτευσης δεν ήταν το άσυλο. Ηταν το πλούσιο «κράτος-πατερούλης». Κανείς δεν νοιαζόταν όταν καταστρεφόταν ένα ΑΕΙ. Απλώς όλοι ρωτούσαν, κατόπιν επαναστατικής εορτής, «μα, πού είναι το κράτος;». Για να πληρώσει τις ζημιές, φυσικά...

Ετσι, με το «έχει ο Θεός», δηλαδή το κράτος, λειτούργησε η ελληνική κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια και σε όλα τα επίπεδα. Τι κι αν υπερδιπλασιάστηκαν φαρμακευτικές δαπάνες; Τσιγκουνιές με τη λίστα φαρμάκων θα κάνουμε; Τι κι αν η «Ολυμπιακή» είχε ζημίες ενός εκατομμυρίου ημερησίως; Ο ελληνικός λαός ήθελε τον «εθνικό του αερομεταφορέα». Τι κι αν έμπαινε κάθε χρόνο ένα δισ. μέσα ο ΟΣΕ; Εμείς θέλαμε τα τρένα μας και ας κυκλοφορούν άδεια. Τι κι αν έχουμε αναλογικά τους περισσότερους δασκάλους και καθηγητές μέσης εκπαίδευσης και πατώνουμε στους διεθνείς δείκτες; Το κράτος έπρεπε να προσλάβει κι άλλους. Τι κι αν έχουμε σε όλο τον δυτικό κόσμο το υψηλότερο ποσοστό χρηματοδότησης των ΑΕΙ και δεν έχουμε πανεπιστήμια; «Λεφτά για την παιδεία», ήταν το σύνθημα.

Και τότε ήρθε η κρίση... Αυτό που δεν κατάλαβε η παλαβή Aριστερά είναι ότι χάθηκε η νομιμοποιητική ψευδαίσθηση της επανάστασης που τόσα χρόνια έκανε αδαπάνως (για την ίδια). Οι Ελληνες πολίτες συνειδητοποίησαν ότι ο πατερούλης, όχι μόνο δεν έχει άπειρα λεφτά, αλλά είναι χρεοκοπημένος. Χειρότερα: έφτασε σε σημείο να ζητάει από τα χαϊδεμένα του παιδιά λεφτά για να τα βγάλει πέρα. Κι αυτά τα παιδιά δεν είναι επ’ ουδενί διατεθειμένα να χρηματοδοτούν τα παιγνιδάκια επανάστασης που ανέξοδα τόσα χρόνια παίζουν κάποιοι.

Πάσχος Μανδραβέλης, «Η Καθημερινή», 30.1.2011

Ο GIDON KREMER ΚΑΙ Η KREMERATA BALTICA ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ο βραβευμένος με Grammy, κορυφαίος βιολιστής Gidon Kremer, μαζί με την Ορχήστρα του, Kremerata Baltica θα εμφανιστούν την Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου, στις 21.00, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Νωρίτερα -την ίδια μέρα- θα πραγματοποιηθεί πρόβα ανοικτή για το κοινό (12.00 – 12.45) και την επόμενη μέρα στις 11.30 έχει προγραμματιστεί μάστερ κλας με το Gidon Kremer (Στο πλαίσιο της κοινωνικής πολιτικής του ΜΜΘ με το εισιτήριο της συναυλίας εξασφαλίζεται η δωρεάν είσοδος και στις δυο άλλες δράσεις).

Το μεσημέρι της Πέμπτης 10 Φεβρουαρίου το Μέγαρο Μουσικής σε συνεργασία με το Αμερικάνικο Κολλέγιο «Ανατόλια» προσκαλεί το κοινό της Θεσσαλονίκης σε ένα φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου… μετά μουσικής. Οι μουσικοί της Ορχήστρας Kremerata Baltica αφήνουν τα όργανα και μπαίνουν στο γήπεδο για να αντιμετωπίσουν μουσικούς από την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης γιορτάζοντας έτσι τα γενέθλια της Ορχήστρας τους. Τα έσοδα που θα συγκεντρωθούν από τον αγώνα θα ενισχύσουν το έργο του Συλλόγου Φίλων Καρκινοπαθών Παιδιών Θεσσαλονίκης «Στοργή», ενώ θα χρηματοδοτήσουν δύο μουσικές υποτροφίες, οι οποίες θα διατεθούν από το Σύλλογο Φίλων της Μουσικής Θεσσαλονίκης και από το Κολλέγιο «Ανατόλια».

ΤΗΝ ΜΕΝ ΘΑΛΑΤΤΑΝ ΦΡΙΚΗ ΚΑΤΕΧΕΙ

ΑΛΚΙΦΡΟΝΟΣ* ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ

[ Αλκίφρων : Αθηναίος ρήτορας που έζησε ανάμεσα
στον 3ο και 2ο αιώνα π.Χ.
Συνέγραψε μία σειρά από πλασματικές επιστολές,
οι οποίες θεωρούνται υποδείγματα "αττικού ύφους".
"Συντάκτες" των επιστολών υποτίθεται ότι είναι αγρότες,
ψαράδες, παρασιτικοί τύποι και εταίρες του αθηναϊκού 4ου αιώνα π.Χ.
Οι 124 σωζόμενες επιστολές του χωρίστηκαν από τους
γραμματολόγους σε τέσσερα βιβλία και αποτελούν
την ανάγλυφη εικόνα του ιδιωτικού βίου της εποχής
εκείνης, οι πιο πολλοί δε από τους τύπους του παρουσιάζουν
μιαν εξαιρετική ομοιότητα με τους ανθρώπους της εποχής μας.]

ΑΛΙΕΥΤΙΚΑΙ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ

13

Ο ΚΕΦΑΛΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΙΟ

Η θάλασσα , βλέπεις, είναι  αγριεμένη κι ο ουρανός κατασκότεινος, γεμάτος σύννεφα, ενώ οι άνεμοι

λυσσομανώντας  θα αναστατώσουν όπου να ΄ναι 

 το πέλαγος.Αλλά και τα δελφίνια σκιρτούν και πηδούν στη φουσκωμένη θάλασσα στέλνοντας μήνυμα πως 

σε λίγο θα ξεσπάσουν τρικυμία και ταραχή.

Αυτοί που ξέρουν να διαβάζουν τα ουράνια φαινόμενα μιλούν για εμφάνιση του αστερισμού του Ταύρου.

Πολλές φορές σώζονται και ζούνε ασφαλείς όσοι παίρνουν τα μέτρα τους και φυλάγονται απ΄τον 
κίνδυνο.Κάποιοι άλλοι όμως παραδίνονται χωρίς αντίσταση  στο πέλαγος και αφήνονται να παρασυρθούν 
γυρίζοντας  αμήχανα το δοιάκι τους στην τύχη.Έτσι ακούμε για άλλους που  εξοκέλλουν ή πνίγονται  παρασυρμένοι από τα ρεύματα 
στο ακρωτήριο Μαλέας
και  στο Σικελικό πορθμό,  και για άλλους στο Λυβικό πέλαγος. Χειρότερος όμως απ΄όλους σε καιρό φουρτουνιασμένο είναι ο Καφηρέας.
Περιμένοντας λοιπόν να σταματήσει η θαλασσοταραχή και να ξαστερώσει,  ας περιδιαβούμε με τη φαντασία μας
τις ακτές του Καφηρέα, μήπως βρούμε κάποιο πτώμα ξεβρασμένο από ναυάγιο, για να το μαζέψουμε και να το θάψουμε. Το να κάνεις το καλό, θα σ΄το αναταποδώσουν, ακόμα κι όταν  η ευεργεσία δεν συνεπάγεται την άμεση επιστροφή της. Τρέφει εξίσου  τους ανθρώπους προς την ελπίδα της αγαθής πράξης και γλυκαίνει την καρδιά η συνείδησή του, ιδιαίτερα όταν η αγαθοεργία προσφέρεται σε ανθρώπους που δεν τυχαίνει να είναι της δικής μας φυλής.

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

 Johnny Hallyday

Poème sur la 7ème

 Ένα ποίημα για την Κυριακή

Qui a couru sur cette plage ?

Ποια έτρεξε πάνω σ΄αυτή την αμμουδιά;

Elle a dû être très belle

Ήτανε πολύ ωραία

Est-ce que son sable était blanc ?

Κι άμμος της ήτανε άσπρη;

Est-ce qu'il y avait des fleurs jaunes

Υπήρχαν κίτρινα λολούδια

Dans le creux de chaque dune ?

Στα κοιλώματα καθεμιάςαπό τις θίνες;

J'aurais bien aimé toucher du sable

Πολύ θα το ΄θελα ν΄αγγίξω την άμμο

Une seule fois entre mes doigts.

Μια μόνο φορά στα δάχτυλά μου.

Qui a nagé dans cette rivière ?

Vous prétendez qu'elle était fraîche

Et descendait de la montagne ?

Est-ce qu'il y avait des galets

Dans le creux de chaque cascade ?

J'aurais bien aimé plonger mon corps

Une seule fois dans une rivière

Dites, ne me racontez pas d'histoires !

Montrez-moi des photos pour voir

Si tout cela a vraiment existé

Vous m'affirmez

Qu'il y avait du sable

Et de l'herbe

Et des fleurs

Et de l'eau

Et des pierres

Et des arbres

Et des oiseaux ?

Allons, ne vous moquez pas de moi !

Qui a marché dans ce chemin ?

Vous dites qu'il menait à une maison

Et qu'il y avait des enfants qui jouaient autour ?

Vous êtes sûrs que la photo n'est pas truquée ?

Vous pouvez m'assurer que cela a vraiment existé ?

Dites-moi, allons, ne me racontez plus d'histoires !

J'ai besoin de toucher et de voir pour y croire

Vraiment, c'est vrai !

Le sable était blanc ?

Vraiment, c'est vrai !

Il y avait des enfants

Des rivières

Des chemins

Des cailloux

Des maisons ?

C'est vrai ?

Ça a vraiment existé ?

Ça a vraiment existé, vraiment...

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Συµβόλαιο υποκρισίας

 ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΡΚΑΡΗΣ, Συγγραφέας

Τα Νέα, 29-30/01/2011

Το πρόβληµα δεν είναι ποια δηµοκρατία έχουµε. Σ’ αυτό το ερώτηµα, η απάντηση είναι απλή και εύκολη. Εχουµε ένα από τα θεσµικά πιο κατοχυρωµένα δηµοκρατικά καθεστώτα της Ευρώπης. Το πρόβληµα είναι ότι έχουµε µετατρέψει το κοινωνικό συµβόλαιο σ’ αυτή τη χώρα σε ένα συµβόλαιο υποκρισίας.

Υποκριθήκαµε για χρόνια τη – δανεική – ευηµερία. Τώρα που αυτό το παραµύθι µας τελείωσε, υποκρινόµαστε τη ∆ικαιοσύνη µε Εξεταστικές Επιτροπές για εγκλήµατα που παραγράφηκαν. Από τη µεταπολίτευση ώς τώρα υποκρινόµαστε ότι υπερασπιζόµαστε ένα πανεπιστηµιακό άσυλο, που δεν έχει όµοιό του σε καµιά χώρα, και το οποίο χρησιµεύει εν πολλοίς ως πεδίο για παντός είδους ανίερες συναλλαγές. Υποκρινόµαστε ότι κάνουµε αντίσταση µε το να µην τηρούµε τους νόµους, επειδή έτσι µας βολεύει.

Υποκρινόµαστε ότι κοπτόµαστε για τους µετανάστες, όταν η χώρα µετατρέπεται σε ξέφραγο αµπέλι. Και υποκρινόµαστε ότι θα τη θωρακίσουµε µε ένα φύλλο συκής µήκους δωδεκάµισι χιλιοµέτρων.

Ας µην αναρωτιόµαστε, λοιπόν, για το είδος δηµοκρατίας που έχουµε. Ας αναρωτηθούµε καλύτερα, αν µας συµφέρει όλους εµάς, το πολιτικό σύστηµα, τους φορείς και τους απλούς πολίτες, να υποσκάπτουµε τα θεµέλια της θεσµικής δηµοκρατίας, για να τη µετατρέψουµε σε ζούγκλα.

ΟΙ ΔΙΑΣΗΜΕΣ ΔΙΑΒΟΛΟΓΥΝΑΙΚΕΣ

Το διάσημο μυθιστόρημα 'Celle qui n'était plus' (Αυτή που δεν υπήρχε πια), που έγραψαν από κοινού οι Pierre Boileau και Thomas Narcejac, προβάλλεται  σαν σήμερα , το 1955, στο σινεμά από τον Henri-Georges Clouzot, υπό τον τίτλο 'Les Diaboliques' (Οι διαβολογυναίκες). Ο μυθικός δημιουργός σκηνοθετεί μια από τις πιο δραματικές ταινίες νουάρ του παγκόσμιου κινηματογράφου . Η μυστηριώδης ατμόσφαιρα, τα πλάνα με τις μορφές μισοκρυμένες στο σκοτάδι, το απρόοπτο τέλος και οι συγκλονιστικές ερμηνείες των Simone Signoret, Paul Meurisse, Véra Clouzot και Michel Serrault εξακολουθούν να ασκούν ακόμα και σήμερα ακαταμάχητη γοητεία στους λάτρεις του καλού κινηματογράφου.

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΜΑΣ

GEOFF HATTERSLEY

Frank O’Hara Five, Geoffrey Chaucer Nil

I think on the whole I would rather read
Frank O’Hara than Geoffrey Chaucer, and
this fine, non-smoking morning could well be
the right time to try out a new (uh hum)

poetic from. It’s the funniest thing:
I am here, thirty years of age, having
put booze and all sorts of, say, “dubious
substances” behind me, now sweating it

all out in a small, constipated room
with a plump tomato of a woman,
conjugating Middle English verbs. I have
developed a line, a very brief line,

in gestures of friendliness, and in my
trousers an idea is taking shape…

ΤΖΕΦ ΧΑΤΕΡΣΛΙ

Φρανκ Ο΄Χάρα 5 , Τζέφρι Τσόσερ 0

Νομίζω ότι εν γένει θα προτιμούσα να διαβάζω

Φρανκ Ο΄Χάρα απ΄ό,τι Τζέφρι Τσόσερ, κι αυτό

το εξαίσιο άκαπνο πρωινό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι

η σωστή στιγμή να δοκιμάσω μια νέα (χμ)

ποιητική μορφή.Έχει γούστο:

είμαι εδώ, τριάντα χρονών, έχοντας

αφήσει το ποτό κι όλες , ας πούμε, τις "ύποπτες"

ουσίες πίσω μου , ιδροκοπώντας τώρα

σ΄ένα  μικρό, δυσκοίλιο δωμάτιο

με μια στρουμπουλή γυναίκα σαν ντομάτα,

κλίνοντας ρήματα σε μεσαιωνικά αγγλικά.

Έχω συνθέσει έναν στίχο, έναν πολύ σύντομο στίχο,

ως ένδειξη φιλίας, και στο παντελόνι μου

μια ιδέα έχει αρχίσει να παίρνει σχήμα.

Μετάφραση : Χάρης ΒλαβιανόςΔημοσιεύτηκε στο περιοδικό
The Athens Review of books, 
τχ,.14, Ιανουάριος 2011

ΤΖΕΦ ΧΑΤΕΡΣΛΙ
Άγγλος ποιητής, Γεννήθηκε στο Ν. Γιορκσάιρ ,το 1956. 
Είπαν γι΄αυτόν ότι αποτελεί μία δυναμική , εικονοκλαστική
ποιητική φωνή, που διατηρεί πεισματικά την προλεταριακή της
συνείδηση. Απελπισμένος αλλά με χιουμοριστική  διάσταση
και μελαγχολικός με κωμικές αιχμές, εκφράζει τα υπαρξιακά
και ιδεολογικά διλήμματα του συνηθισμένου ατόμου της εποχής μας.

HANS BALDOUNG GRIEN (1484-1845): Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΝΤΙΡΕΡ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΑΤΕΝ

Gerin Oil

ΘΡΗΣΚΑΤΕΝ 

By RICHARD DAWKINS 
Από τον ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΝΤΟΚΙΝΣ

[Κείμενο του γνωστού άθεου διανοητή, που δημοσιεύτηκε

στην ιστοσελίδα του , στις 15 Μαΐου 2006, 

(http://richarddawkins.net/articles/122)

και κυκλοφορεί στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού 

Athens Review of Books μεταφρασμένο από τον Άρη Μπερλή]  

Hans Baldung Grien: "Οι τρεις μάγισσες",  1514

1. Gerin Oil (or Geriniol to give it its scientific name) is a powerful drug which acts directly on the central nervous system to produce a range of symptoms, often of an anti-social or self-damaging nature. It can permanently modify the child brain to produce adult disorders, including dangerous delusions which are hard to treat. The four doomed flights of September 11th 2001 were Gerin Oil trips: all nineteen of the hijackers were high on the drug at the time. Historically, Geriniolism was responsible for atrocities such as the Salem Witch Hunts and the massacres of Native South Americans by Conquistadores. Gerin Oil fuelled most of the wars of the European Middle Ages and, in more recent times, the carnage that attended the partitioning of the Indian subcontinent and of Ireland. 
1. Το Θρησκατέν (ή  Θρησκετιδίνη κατά το επιστημονικό του όνομα) είναι ένα ισχυρό ναρκωτικό που δρα άμεσα στο κεντρικό νευρικό σύστημα και προκαλεί ποικίλα συμπτώματα, συχνά αντικοινωνικού και αυτοκαταστροφικού χαρακτήρα. Δημιουργεί μόνιμες αλλοιώσεις στον παιδικό εγκέφαλο, οι οποίες στον ενήλικο βίο μπορεί να επιφέρουν σοβαρές διαταραχές, όπως επικίνδυνες αυταπάτες που είναι δύσκολα να θεραπευθούν. Οι τέσσερις μοιραίες πτήσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ήταν τριπάκια με Θρησκατέν' και οι δεκαεννέα αεροπειρατές ήταν μαστουρωμένοι. Το Θρησκατέν ευθύνεται για τις διώξεις των Μαγισσών του Σάλεμ καθώς και για τις σφαγές των ιθαγενών της Νοτίου Αμερικής από τους κονκισταδόρες. Το Θρησκατέν πυροδότησε τους περισσότερους πολέμους στον ευρωπαϊκό μεσαίωνα και, πρόσφατα, συνόδευσε τη διχοτόμηση της Ινδίας και της Ιρλανδίας.

2. Gerin Oil intoxication can drive previously sane individuals to run away from a normally fulfilled human life and retreat to closed communities of confirmed addicts. These communities are usually limited to one sex only, and they vigorously, often obsessively, forbid sexual activity. Indeed, a tendency towards agonized sexual prohibition emerges as a drably recurring theme amid all the colourful variations of Gerin Oil symptomatology. Gerin Oil does not seem to reduce the libido per se, but it frequently leads to a preoccupation with reducing the sexual pleasure of others. A current example is the prurience with which many habitual 'Oilers' condemn homosexuality.
2. Το Θρησκατέν μπορεί να κάνει ανθρώπους ψυχικά υγιείς να εγκαταλείψουν μια ζωή φυσιολογική και να βρουν καταφύγιο σε κλειστές κοινότητες χρονίων εξαρτημένων. Τα μέλη αυτών των κοινοτήτων είναι συνήθως του αυτού φύλου και απαγορεύουν αυστηρά,  συχνά ιδεοληπτικά, τη σεξουαλική δραστηριότητα. Η τάση προς μια αγωνιώδη απαγόρευση του σεξ δεν παύει να εμφανίζεται μονότονα στις ποικίλες παραλλαγές της συμπτωματολογίας του Θρησκατέν. Το Θρησκατέν δεν φαίνεται να μειώνει τη λίμπιντο, αλλά συχνά οδηγεί σε μανιώδεις απόπειρες μείωσης της σεξουαλικής ηδονής των άλλων. Σύνηθες παράδειγμα είναι η φιληδονία με την οποία πολλοί εξαρτημένοι από το Θρησκατέν καταδικάζουν την ομοφυλοφιλία..

3.As with other drugs, refined Gerin Oil in low doses is largely harmless, and can serve as a lubricant on social occasions such as marriages, funerals, and state ceremonies. Experts differ over whether such social tripping, though harmless in itself, is a risk factor for upgrading to harder and more addictive forms of the drug.
3. Όπως και άλλα ναρκωτικά, το ραφιναρισμένο Θρησκατέν σε μικρές δόσεις είναι κατά κανόνα αβλαβές και μπορεί να καταναλωθεί ως τονωτικό σε κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως γάμους , κηδείες και δημόσιες τελετές. Οι ειδικοί διαφωνούν ως προς το αν αυτά τα κοινωνικά τριπάκια, μολονότι καθαυτά αβλαβή, οδηγούν σε σκληρότερες και πιο εθιστικές μορφές του του ναρκωτικού.

Medium doses of Gerin Oil, though not in themselves dangerous, can distort perceptions of reality. Beliefs that have no basis in fact are immunized, by the drug's direct effects on the nervous system, against evidence from the real world. Oil-heads can be heard talking to thin air or muttering to themselves, apparently in the belief that private wishes so expressed will come true, even at the cost of other people's welfare and mild violation of the laws of physics. This autolocutory disorder is often accompanied by weird tics and hand gestures, manic stereotypies such as rhythmic head-nodding toward a wall, or Obsessive Compulsive Orientation Syndrome' (OCOS: facing towards the east five times a day).

Gerin Oil in strong doses is hallucinogenic. Hardcore mainliners may hear voices in the head, or experience visual illusions which seem to the sufferers so real that they often succeed in persuading others of their reality. An individual who convincingly reports high-grade hallucinations may be venerated, and even followed as some kind of leader, by others who regard themselves as less fortunate. Such follower-pathology can long post-date the original leader's death, and may expand into bizarre psychedelia such as the cannibalistic fantasy of 'drinking the blood and eating the flesh' of the leader.

Chronic abuse of Geriniol can lead to 'bad trips', in which the user suffers terrifying delusions, including fears of being tortured, not in the real world but in a postmortem fantasy world. Bad trips of this kind are bound up with a morbid punishment-lore which is as characteristic of this drug as the obsessive fear of sexuality already noted. The punishment-culture fostered by Gerin Oil ranges from 'smack' through 'lash' to getting 'stoned' (especially adulteresses and rape victims), and 'demanifestation' (amputation of one hand), up to the sinister fantasy of allo-punishment or 'cross-topping', the execution of one individual for the sins of others.

You might think that such a potentially dangerous and addictive drug would head the list of proscribed intoxicants, with exemplary sentences handed out for pushing it. But no, it is readily obtainable anywhere in the world and you don't even need a prescription. Professional traffickers are numerous, and organized in hierarchical cartels, openly trading on street corners and in purpose-made buildings. Some of these cartels are adept at fleecing poor people desperate to feed their habit. 'Godfathers' occupy influential positions in high places, and they have the ear of Royalty, of Presidents and Prime Ministers. Governments don't just turn a blind eye to the trade, they grant it tax-exempt status. Worse, they subsidize schools founded with the specific intention of getting children hooked.

I was prompted to write this article by the smiling face of a happy man in Bali. He was ecstatically greeting his death sentence for the brutal murder of large numbers of innocent holidaymakers whom he had never met, and against whom he bore no personal grudge. Some people in the court were shocked at his lack of remorse. Far from remorse, his response was one of obvious exhilaration. He punched the air, delirious with joy that he was to be 'martyred', to use the jargon of his group of abusers. Make no mistake about it, that beatific smile, looking forward with unalloyed pleasure to the firing squad, is the smile of a junkie. Here we have the archetypal mainliner, doped up with hard, unrefined, unadulterated, high-octane Gerin Oil.

Whatever your view of the vengeance and deterrence theories of capital punishment, it should be obvious that this case is special. Martyrdom is a strange revenge against those who crave it, and, far from deterring, it always recruits more martyrs than it kills. The important point is that the problem would not arise in the first place if children were protected from getting hooked on a drug with such a bad prognosis for their adult minds.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ

 Πώς γίνονται "μαλάκια" τα παιδιά μας...

μία παιδαγωγική προσφορά της medea...

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΦΕΟΥΔΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΟΙ

ΣΤΗ (ΣΗΜΕΡΙΝΗ) ΕΥΡΩΠΗ

Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ

"Τα ΝΕΑ", 27/01/2011

3,3% αυτός θα είναι φέτος ο µαγικός αριθµός στην Ευρώπη: η ανάπτυξη που προβλέπεται να έχει η οικονοµία της Λετονίας. Γι’ αυτό το λετονικό µοντέλο λιτότητας και εσωτερικής υποτίµησης προβάλλεται σήµερα σαν µια µεγάλη επιτυχία. Oι τραπεζίτες και οι εφηµερίδες τους προτρέπουν και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες: «Γιατί δεν κάνετε κι εσείς όπως η Λετονία, να θυσιάσετε την οικονοµία σας για να πληρώσετε τα χρέη σας;». 

Οι κυβερνώντες τη Λετονία, υποκύπτοντας στις εξωτερικές πιέσεις της νεοφιλελεύθερης ολιγαρχίας, επέλεξαν τον δρόµο της ελάχιστης αντίστασης. οι περικοπές στην παιδεία,την υγεία και άλλες βασικές κοινωνικές υποδοµές της χώρας υποχρέωσαν τους νέους της να αναζητήσουν αλλού µια καλύτερη ζωή. Σήµερα, τουλάχιστοντο 12% του πληθυσµού (και ένα πολύ µεγαλύτερο ποσοστό του εργατικού δυναµικού) ζει και εργάζεται στο εξωτερικό. Το 3,3% επιδεικνύεται ως απόδειξη πως η λετονική λιτότητα µπόρεσε να σταθεροποιήσει την κρίση χρέους της χώρας. Πόσο όµως αυτός ο αριθµός είναι πράγµατι µαγικός; Η ανάπτυξη της Λετονίας θα συνοδεύεται από διψήφια ανεργία. Και δεν θα αφορά τους δεκάδες χιλιάδες µετανάστες που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, αφήνοντας πίσω τους γυναίκες και παιδιά. Με δεδοµένο πως το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Λετονίας µειώθηκε κατά 25% στα δύο χρόνια της κρίσης, αν από εδώ και πέρα αρχίσει να αναπτύσσεται µε 3,3% ετησίως, θα χρειαστεί τουλάχιστον µια δεκαετία ώσπου να αποκατασταθεί στο επίπεδο που βρισκόταν το 2007. Είναι άραγε αυτό ικανό κίνητρο για να πείσει και άλλες χώρες να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόµο µε τη Λετονία;


Οι καθηγητές των οικονοµικών στα Πανεπιστήµια του Μιζούρι και του ουισκόνσιν Μάικλ Χάντσον και Τζέφρι Σόµερς, που εργάστηκαν χρόνια στη Λετονία, είδαν µε τα µάτια τους πόσο αποτυχηµένο είναι στην πραγµατικότητα το λετονικό µοντέλο. Και σήµερα πια εργάζονται για να αποθαρρύνουν την εφαρµογή του. «Κατανοούν άραγε η Ελλάδα και η Ιρλανδία, και ίσως και η Ισπανία και η Πορτογαλία, τι τους ζητούν να µιµηθούν;» λένε οι δύο καθηγητές. «Η ευρωπαϊκή πολιτική βάζει τους µισθωτούς και τους συνταξιούχους να πληρώνουν τις ζηµιές των τραπεζιτών. Πόσο “λετονικό φάρµακο” θα µπορέσουν να αντέξουν αυτές οι χώρες; Πού θα µεταναστεύσουν οι εργαζόµενοί τους; Πώς θα γίνουν ανταγωνιστικές χωρίς δηµόσιες επενδύσεις; αν ξεπουλήσουν τις υποδοµές τους, οι οικονοµίες τους θα ξεπέσουν ακόµη πιο πίσω και οι καθυστερούµενες δόσεις θα σωρεύουν αστρονοµικά πανωτόκια». Θέλουν πράγµατι οι λαοί αυτών των χωρών να θυσιάσουν την ανάπτυξή τους, να υποστούν µια µακροχρόνια ύφεση και να δουν το βιοτικό τους επίπεδο να ξεπέφτει, µόνο και µόνο για το καλό των πιστωτών τους;  

Η µόνη λύση, λένε οι δύο καθηγητές, είναι να δεχτούν να χάσουν ένα µέρος από τα λεφτά τους οι κυριότεροι πιστωτές τους. Αλλιώς, η λιτότητα θα επιστρέψει την Ευρώπη χίλια χρόνια πίσω, µε οικονοµικές και πολιτικές ελίτ που θα ζουν σαν φεουδάρχες και εργαζόµενους δουλοπαροίκους. 

Ο ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ

Jean Genet 

(1910 - 1986)

"Αιρετικός" γάλλος πεζογράφος, ποιητής και δραματικός συγγραφέας, που πέρασε ένα  μέρος της ζωής του στη φυλακή για πολλαπλά παραπτώματα του κοινού ποινικού δικαίου. Γραφή πλούσια και και ιδιαίτερα ευαίσθητη , προέβαλε με όλους τους τόνους τη ζωή των "καταραμένων" κοινωνικών στρωμάτων, της φυλακής , του υποκόσμου και της νύχτας.

Οι ωμές περιγραφές του ομοφυλόφυλου ανδρικού  έρωτα και η αταλάντευτη  εχθρότητα που έδειξε σ΄όλη τη ζωή του κατά της μπουρζουαζίας και  των βασικών θεσμών της αστικής κοινωνίας τον κατέστησαν ως ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα πρόσωπα της μεταπολεμικής γαλλικής κοινωνίας.

Το μακρόστιχο ποίημά του Le Condamné à mort (Ο καταδικασμένος σε θάνατο) γράφτηκε  το 1942 στη φυλακή, όπου εξέτιε ποινή για κλοπές.

Το ποίημα  αποτελεί  ύμνο προς τον έρωτα αλλά και ελεγεία για την απώλεια του αγαπημένου προσώπου.

Πρόκειται για

τον εικοσάχρονο  Maurice Pilorge, που το 1939

σκότωσε τον εραστή του , πράξη για την οποία

καταδικάστηκε σε θάνατο. Η ποινή εκτελέστηκε

με την καρατόμησή του το 1942, γεγονός που 

συγκλόνισε τον ποιητή . 

Αναρτούμε  μία από τις ωραιότερες μουσικές συνθέσεις
της τελευταίας δεκαετίας , που βασίζεται στο ποίημα του Ζενέ.
Παράλληλα δημοσιεύουμε τις δεκατρείς πρώτες στροφές του,
στο γαλλικό κείμενο και την αγγλική μετάφρασή του.

Όσοι/ες  φίλοι/λες θέλουν να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενο, μπορούν να ανατρέξουν στην παρακάτω ιστοσελίδα:

http://www.sptzr.net/Translations/prisoner.htm

Jean Genet 

Le condamné à mort

Le vent qui roule un cœur sur le pavé des cours,

Un ange qui sanglotte accroché dans un arbre,

La colonne d'azur qu'entortille le marbre

Font ouvrir dans ma nuit des portes de secours.

Un pauvre oiseau qui tombe et le goût de la cendre,

Le souvenir d'un œil endormi sur le mur,

Et ce poing douloureux qui menace l'azur

Font au creux de ma main ton visage descendre.

Ce visage plus dur et plus léger qu'un masque,

Et plus lourd à ma main qu'aux doigts du réceleur

Le joyau qu'il convoite; il est noyé de pleurs.

Il est sombre et féroce, un bouquet vert le casque

Ton visage est sévère: il est d'un pâtre grec.

Il reste frémissant aux creux de mes mains closes.

Ta bouche est d'une morte et tes yeux sont des  roses,

Et ton nez d'un archange est peut-être le bec.

Le gel étincelant de ta pudeur méchante

Qui poudrait tes cheveux de clairs astres d'acier,

Qui couronnait ton front des pines du rosier

Quel haut-mal l'a fondu si ton visage chante?         

Dis-moi quel malheur fou fait éclater ton œil

D'un désespoir si haut que la douleur farouche,

Affolée, en personne, orne ta ronde bouche

Malgré tes pleurs glacés, d'un sourire de deuil?

Ne chante pas ce soir les <>!

Gamin d'or sois plutôt princesse d'une tour

Rêvant mélancolique à notre pauvre amour;

Ou sois le mousse blond qui veille à la grand'hune.

Et descend vers le soir pour chanter sur le pont

Parmi les matelots à genoux et nus tête

L'ave maris stella. Chaque marin tient prête

Sa verge qui bondit dans sa main de fripon.

Et c'est pour t'emmancher, beau mousse d'aventure

Qu'ils bandent sous leur froc les matelots musclés.

Mon Amour, mon Amour, voleras-tu les clés

Qui m'ouvriront ce ciel où tremble la mature

D'où tu sèmes, royal, les blancs enchantements

Qui neigent sur mon page, en ma prison muette:

L'épouvante, les morts dans les fleurs de violette....

La mort avec ses coqs; Ses fantômes d'amants...

Sur ses pieds de velours passe un garde qui rôde.

Repose en mes yeux creux le souvenir de toi.

Il se peut qu'on s'évade en passant par le toit.

On dit que la Guyane est une terre chaude.

O la douceur du bagne impossible et lointain!

O le ciel de la Belle, ô la mer et les palmes,

Les matins transparents, les soirs fous, les nuits calmes,

O les cheveux tondus et les Peaux-de-Satin!

Rêvons ensemble, Amour, à quelque dur amant

Grand comme l'Univers mais le corps taché d'ombres

Qui nous bouclera nus dans ces auberges sombres,

Entre ses cuisses d'or, sur son ventre fumant,

[....................]

The Prisoner Condemned to Death

Translation by Mark Spitzer

  To the memory

                       of Maurice PILORGE

                           twenty-year-old murderer

The wind rolling a heart across the yard

a sobbing angel hung in a tree

the column of azure twisting the marble

make emergency portals

open in my night.

A poor falling bird and the taste of ash (1)

the memory of an eye asleep on the wall

and this sorrowful fist which threatens the azure

make your face descend

to the hollow

of my hand.

This hard face, lighter than a mask

is heavier in my hand than the coveted jewels

in the fingers of the fence; it is drenched in tears

somber and ferocious

a green sheen

covers it.

Your face is stern: like a Greek shepherd's

it shudders in the hollow of my closed hands

your mouth is that of a dead woman's

your eyes are  roses

and your nose could be

an archangel's beak.

If your visage sings, then what great evil

melted the sparkling frost of your malicious modesty

dusting your hair with bright stars of steel

and crowning your hair with thorns?                        

Tell me what mad misfortune makes your eye burst

with a despair so great that savage grief

is horrified to adorn your round mouth

with a smile of mourning

despite your icy tears?

Tonight, golden child, don't sing "Lunar Studs"

be instead a sad princess in a tower dreaming

of our poor love -- or the blond cabin-boy

watching from the main mast.

  

And descend toward evening to sing on the deck

the Ave Maris Stella among the sailors

bald and kneeling, already holding

their leaping dicks

in roguish hands.

To screw you, handsome adventurous cabin-boy

as the muscular sailors get hard beneath their pants

my love, my love, will you steal the keys

which will open for me

the sky of trembling masts?

Where royally you sow enchanting white snow

upon my page, in my silent prison: (2)

the terror, the dead in the lavender blossoms

death with her roosters

and phantoms of lovers...        

               

On his velvet feet, a prowling guard passes

the memory of you lies in my hollow eyes

maybe we can escape by crossing the roof

they say Guiana

is a very hot place. (3)

Oh the sweetness of the colony

impossible and  faraway

oh the sky of Escape, the sea and the palms

the transparent dawn, the delirious dusk

the calm nights, shorn heads

and Smooth-Skinned Punks! (4)

Oh Love, let's dream together of a tough lover

immense like the Universe

though his body stained by shadows

he will shackle us naked in these somber hostels

between his thighs of gold

upon his belly

smoking
[..............]