Η άγνοια που σκοτώνει

Αντιεμβολιαστικό κίνημα προκαλεί παρενέργειες

ΛΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ
Πηγή: Η Καθημερινή 

• 

Κάποιοι δεν θα διαβάσουν παρακάτω, αφού «ως πολίτες αυτής της καπιταλιστικής κοινωνίας, το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να μάθουμε την αλήθεια από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης των οποίων χορηγοί αποτελούν μεγάλες εταιρείες». Ετσι ξεκινάει το κείμενο με τίτλο «Αυτισμός: Οι παρενέργειες των εμβολίων αποκαλύπτονται και σοκάρουν...», το οποίο παρουσιάζει «επιστημονικά τεκμηριωμένες» απόψεις σχετικά με τη συνωμοσία των φαρμακευτικών που σκορπάει τον αυτισμό και τον θάνατο, το οποίο έχει αναρτηθεί τελευταία από πολλά σάιτ και μπλογκ (π.χ. Εναλλακτική Δράση), ενώ διαμοιράζεται και μέσω Facebook. Το λεγόμενο «αντιεμβολιαστικό κίνημα» έχει βρει αξιοσημείωτη απήχηση στη χώρα μας, με τις πρώτες παρενέργειες να έχουν ήδη εμφανιστεί.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΚΕΕΛΠΝΟ, για την περίοδο της γρίπης 2013-2014, οι νεκροί έφτασαν τους 145, σε σύνολο 579 από το 2009, ενώ 330 χρειάστηκαν νοσηλεία σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας σε σύνολο 927 από το 2009. Οι 255 εκ των 330 αυτών ασθενών (77,3%) είχαν υποκείμενο νόσημα, ωστόσο μόνο οι 20 είχαν εμβολιαστεί!
Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας (2012), το 1/3 των Ελλήνων γονιών τηρεί επιφυλακτική στάση σε σχέση με τον εμβολιασμό, όταν το αντίστοιχο ποσοστό το 2006 δεν ξεπερνούσε το 20%. Επιπλέον, καταγράφεται κατακόρυφη μείωση του αριθμού των παιδιών που κάνουν τη δεύτερη δόση του εμβολίου MMR για την ιλαρά, την ερυθρά και την παρωτίτιδα. Το 2012 εμβολιάστηκε μόνο το 83%, με το αναγκαίο ποσοστό για την εξάλειψη της ιλαράς από τη χώρα να είναι το 95%. Το 2011 καταγράφηκε επιδημία ιλαράς στη χώρα, με 112 κρούσματα της ξεχασμένης νόσου μόνο στη Β. Ελλάδα.
Το MMR είναι το εμβόλιο που συγκεντρώνει τα περισσότερα πυρά, λόγω της φημολογούμενης σύνδεσής του με την εμφάνιση αυτισμού. Αυτή είναι και η συχνότερη αγωνία των γονιών που επισκέπτονται το ιατρείο του παιδιάτρου-λοιμωξιολόγου κ. Κωνσταντίνου Καρύδη. «Η εν λόγω μελέτη είχε βασιστεί σε 8 μόνο παιδιά», εξηγεί ο ίδιος στην «Κ». «Μεταγενέστερα, ένα πρώην μέλος της ομάδας αποκάλυψε ότι τα στοιχεία που έδωσαν ήταν ανακριβή και ότι ο επικεφαλής είχε χρηματοδοτηθεί από τρίτους. Το αγγλικό κράτος αφαίρεσε από τον συγγραφέα του άρθρου την άδεια άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος και τον κατηγόρησε για απάτη. Σήμερα έχει αποδειχθεί ότι ο αυτισμός έχει την ίδια συχνότητα μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων παιδιών».
Ωστόσο, κάποια γραπτά «επιμένουν». Λόγω της διακίνησης των ιδεών του αντιεμβολιαστικού λόμπι, οι ειδικοί εκτιμούν ότι τα ποσοστά των εμβολιασμών θα συρρικνωθούν περαιτέρω, με κίνδυνο την επανεμφάνιση ασθενειών όπως η ιλαρά, η ερυθρά, η παρωτίτιδα και η πολιομυελίτιδα. «Το αντιεμβολιαστικό κίνημα είναι τόσο ισχυρό, που πολλοί στις ΗΠΑ δεν εμβολιάστηκαν για ιλαρά και αυτό οδήγησε στην εμφάνιση 11 επιδημιών της ασθένειας τα τελευταία χρόνια», λέει ο κ. Καρύδης. (Οι ΗΠΑ είχαν χαρακτηριστεί «ελεύθερες από ιλαρά» το 2000.) Στη χώρα καταγράφεται τα τελευταία χρόνια και έξαρση του κοκκύτη. Μόνο στο Λος Αντζελες το 2014 (έως τον Ιούνιο) έφτασαν στα νοσοκομεία 356 παιδιά με ανεξέλεγκτο βήχα από την ασθένεια. Ομως και στην Ευρώπη, όπως επισημαίνει ο κ. Καρύδης, «ένα εκατ. άτομα αρνούνται τη διενέργεια εμβολιασμών, οπότε νοσήματα που θα μπορούσαν κάλλιστα να προληφθούν προκαλούν ασθένεια, αναπηρία ή ακόμη και απώλεια ζωής».
Γιατί όμως ο κόσμος εμφανίζεται τόσο δύσπιστος απέναντι στα εμβόλια; «Ο μεγάλος αριθμός των εμβολίων που ανακαλύφθηκαν τα τελευταία χρόνια κάνει κάποιους να σκέφτονται ότι κάποια είναι περιττά ή κρύβουν εμπορική σκοπιμότητα. Η άγνοια ορισμένων για λοιμώδη νοσήματα τα οποία δεν βίωσαν οι ίδιοι, αλλά σήμερα προλαμβάνονται, τους στρέφει ευκολότατα κατά των εμβολίων, φοβούμενοι ανεπιθύμητες ενέργειές τους. Αλλοι δυσπιστούν από την επιβολή εμβολιασμών από τα κράτη που ενίοτε κάνουν κακούς χειρισμούς. Θυμηθείτε το 2009 στη χώρα μας όπου είχε ζητηθεί στην αρχική φάση της γρίπης Η1Ν1 η ενυπόγραφη αποδοχή της ευθύνης από τον εμβολιαζόμενο! Επιπλέον, ρόλο παίζει και η αστραπιαία διάδοση παραπληροφόρησης ή κακοδιατυπωμένης «είδησης» –το κακό νέο ελκύει πάντα περισσότερο– και η άποψη του γονέα που “μπορεί να βρει τα πάντα στο Διαδίκτυο”. Η αμφισβήτηση των εμβολίων είναι το τίμημα της επιτυχίας τους».
Ελλειψη γνώσης για τον εμβολιασμό
Τη δεκαετία του ’60 υπήρχαν εμβόλια για έξι μόνο νοσήματα: διφθερίτιδα, τέτανο, κοκκύτη, πολιομυελίτιδα, φυματίωση και ευλογιά. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν προστέθηκαν εμβόλια για ακόμα επτά νοσήματα (ιλαρά, ερυθρά, παρωτίτιδα, ηπατίτιδα Α και Β, ανεμοβλογιά, γρίπη), για πέντε παθογόνους μικροοργανισμούς, που μπορούν να προκαλέσουν μηνιγγίτιδα, σηψαιμία κ.ά. και για δύο ιούς (Rota, αίτιο γαστρεντερίτιδας και ιός ανθρωπίνων θηλωμάτων). «Πράγματι, ο κόσμος έχει μπερδευτεί, γιατί ήταν πολλή η ύλη που έπρεπε να αφομοιώσει. Και όταν αναφερόμαστε στον κόσμο, συμπεριλαμβάνουμε και μεγάλη μερίδα του ιατρικού κόσμου», επισημαίνει στην «Κ» ο παιδίατρος-λοιμωξιολόγος κ. Κ. Καρύδης.
Οπως λέει, τα τελευταία 25 χρόνια κυκλοφόρησαν τόσο πολλά εμβόλια που πολλοί ιατροί που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με τους εμβολιασμούς, αλλά και πολλοί φαρμακοποιοί και νοσηλευτές, δεν πρόφτασαν να εμβαθύνουν με επάρκεια, να εκπαιδευθούν. «Δεν γίνεται να έχουν άποψη όλοι οι επαγγελματίες υγείας για όλα τα νεότερα εμβόλια. Ομως είναι γνωστή η συνήθεια πολλών στον τόπο μας να απευθύνονται στους μη ειδικούς. Στην εποχή του Διαδικτύου, δε, η σύγχυση και η παραπληροφόρηση έχουν μεγεθυνθεί».
Σύμφωνα με τον ίδιο, όλοι πρέπει να ακολουθούν με συνέπεια και χωρίς εκπτώσεις το Εθνικό Πρόγραμμα Εμβολιασμών. «Οι εμβολιασμοί αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στο πεδίο της δημόσιας υγείας», καταλήγει.

Το μαύρο κουτί ποιος θα βρει της ζωής μας;

 

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΟΥΤΙ

Το μαύρο κουτί ποιος θα βρει της ζωής μας
μεσ’ από θλιβερά συντρίμμια καπνισμένα
ποιος απαλά θα τ’ αναφέρει κι ύστερα ποιος
απάνω του θα σκύψει ζοφερός
τα αίτια της τραγωδίας ν’ αναλύσει.

Αλλά κι αυτό ακόμη να συμβεί ποιο τ’ όφελος
αφού έγινε πια ό,τ’ ήτανε να γίνει
αφού χλωμοί στης νιότης μας
το ρημαγμένο το λιθόστρωτο γυρίζουμε
κι ούτε κανέναν πια γνωρίζουμε
ούτε πια τίποτα ζητούμε.

Καλύτερα λοιπόν να μη βρεθεί
το μαύρο της ζήσης μας κουτί
κάλλιο χαμένο κάπου στα χωράφια να σαπίζει
και το χορτάρι πάνω του ν’ απλώνεται βουβό
ώσπου να το σκεπάσει ολότελα
κι ένα εξόγκωμα στη γης
μονάχα ν’ απομείνει.

Δημήτρης Χουλιαρακης Το μαύρο κουτί

Οι μεγαλύτερες αντιπολεμικές ταινίες

 ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ

 Tα μέλη  μιας οικογένειας που ζουν διεσπαρμένα στη  Γαλλία και τη  Γερμανία  βρίσκονται σε αντίθετες πλευρές, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Η σκηνοθεσία του Rex Ingram επικεντρώνεται στη φρίκη  του Πρώτου Παγκόσμιου  Πολέμου, πράγμα που  ανέδειξε την επική ταινία  του βωβού κινηματογράφου σε μεγάλη  εμπορική επιτυχία και  εκτόξευσε τον ελάχιστα γνωστό ηθοποιό Ροδόλφο Βαλεντίνο στο καλλιτεχνικό στερέωμα ως την  πεμπτουσία του "λατίνου εραστή".

The Four Horsemen of the Apocalypse (film) - Wikipedia

 

Αυτή θα είναι η εξωτερική πολιτική της μελλοντικής κυβερνητικής Αριστεράς;

Η ΑΟΖ, το Κυπριακό, η Τουρκία: Τι σημαίνει αριστερή πολιτική στα «εθνικά θέματα»;

Ενθέματα της Αυγής

23 Νοεμβρίου 2014 

Πέραν της «τουρκικής προκλητικότητας» και των εθνικών στερεοτύπων 

συνέντευξη της Σίας Αναγνωστοπούλου* στον Στρατή Μπουρνάζο 

Τον τελευταίο καιρό μιλάμε πολύ για την ΑΟΖ, και ειδικά την κυπριακή ΑΟΖ. Τι σημαίνει ΑΟΖ και ποια είναι η σημασία της;

Η ΑΟΖ, η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, είναι μια πολύ νέα έννοια –προέκυψε, καταρχάς, από την ανάγκη διευθέτησης της διαμάχης για την αλιεία– και προβλέπεται από τη συνθήκη του Δικαίου της Θάλασσας του 1982. Είναι μια ζώνη 200 ναυτικών μιλίων μέσα στην οποία το κράτος δεν έχει κυριαρχία αλλά κυριαρχικά δικαιώματα, και συγκεκριμένα το δικαίωμα στους φυσικούς πόρους μέσα σε αυτή τη ζώνη. Η ΑΟΖ μπορεί να ανακηρυχθεί μονομερώς από ένα κράτος μόνο στην περίπτωση που το όμορο στη θάλασσα κράτος απέχει 400 και πλέον μίλια. Σε περίπτωση μικρότερης απόστασης, η ΑΟΖ δεν ανακηρύσσεται, αλλά οριοθετείται έπειτα από συμφωνία με το κράτος ή τα κράτη που έχουν μέτωπο στην ίδια θάλασσα. Αρχή λοιπόν της οριοθέτησης της ΑΟΖ (σε όμορα κράτη) είναι η συναίνεση. Ως εκ τούτου, πρόκειται μεν για μια ζώνη οικονομική (φυσικών πόρων και εκμετάλλευσής τους), που αποκτά ωστόσο μεγάλο πολιτικό και, κατά συνέπεια, συμβολικό βάρος. Από τη στιγμή που η ανακάλυψη των φυσικών πόρων (εξόρυξη υδρογονανθράκων) συνιστά παράγοντα μερικής έστω αλλαγής των ισορροπιών σε μια περιοχή, η ΑΟΖ αποκτά γεωπολιτική σημασία. Στην οριοθέτησή της, λοιπόν, αποτυπώνονται πολιτικές στρατηγικές και στοχεύσεις, αλλά και ιδεολογικοί προσανατολισμοί: η οριοθέτηση της ΑΟΖ γίνεται για την οικονομική ευμάρεια των κοινωνιών της περιοχής ή για λόγους γεωπολιτικού ανταγωνισμού;

Η κυπριακή ΑΟΖ οριοθετήθηκε το 2004. Το σχέδιο Ανάν δεν προέβλεπε ΑΟΖ για το ομόσπονδο κράτος και η Κυπριακή Δημοκρατία με τον τότε πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο αποφάσισε, πριν από το δημοψήφισμα, να προχωρήσει στην οριοθέτησή της, με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και τον Λίβανο (η οριοθέτηση με τον Λίβανο δεν έχει ακόμα εγκριθεί από τη Βουλή του).

Τι μεσολάβησε έκτοτε και πού βρισκόμαστε σήμερα;

Οι συγκλίσεις που επιτεύχθηκαν κατά την προηγούμενη φάση των συνομιλιών μεταξύ Χριστόφια-Ταλάτ αλλά και Χριστόφια-Έρογλου διασφάλιζαν τον τρόπο με τον οποίο η ομοσπονδιακή Κυπριακή Δημοκρατία θα χειριζόταν τόσο τους φυσικούς πόρους όσο και τις θαλάσσιες ζώνες της. Εν ολίγοις, η ΑΟΖ αποτελούσε το σημείο τομής για τη συγκρότηση ενός κοινού, κυπριακού συμφέροντος και εντάχθηκε στην προοπτική της λύσης του Κυπριακού. Οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους αποτελούσαν το κομβικό σημείο της πολιτικής Χριστόφια για το Κυπριακό. Σήμερα, έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση, φαίνεται ότι οι διαπραγματεύσεις απαξιώνονται· και μαζί με αυτές απαξιώνονται οι Τουρκοκύπριοι. Το Κυπριακό μοιάζει να μεταφέρεται στη θάλασσα, στη «γεωπολιτική παλαίστρα» της ανατολικής Μεσογείου, μπαίνει λοιπόν σε ένα μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι εν εξελίξει.

Το γεωπολιτικό παιχνίδι στη Μέση Ανατολή

Ας σταθούμε λίγο σε αυτό το γεωπολιτικό παιχνίδι.

Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή βρίσκεται σε ιδιαίτερα κρίσιμο σημείο. Ίσως για πρώτη φορά μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο βλέπουμε τέτοια κατάρρευση των κοινωνιών και των κρατών της περιοχής. Οι ΗΠΑ, τα τελευταία χρόνια, κι αφού συνέβαλαν αποφασιστικά στην κατάρρευση, προσπαθούν να αποφύγουν την άμεση εμπλοκή τους, αφήνοντας την κατάσταση στα χέρια έμπιστων «τοποτηρητών» τους. Η Τουρκία φαινόταν ότι μπορεί να είναι ένας τέτοιος «τοποτηρητής»: ένα κράτος «δυτικό», μετριοπαθούς Ισλάμ και με προοπτική ένταξης στην Ε.Ε., ένα κράτος λοιπόν πρότυπο για τα υπόλοιπα κράτη, ειδικά μετά το ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης. Όμως σε ένα παγκόσμιο σύστημα, όπου ο ιμπεριαλισμός έχει αποκτήσει πολυπολικότητα, κάθε πόλος επιδιώκει την αυτονόμησή του, τη διαμόρφωση ενός δικού του χώρου ηγεμονίας. Πολύ περισσότερο που στο ακραία ανταγωνιστικό σύμπαν, το οποίο οικοδομεί ο νεοφιλελευθερισμός, η διαμόρφωση χώρου ηγεμονίας αποτελεί προϋπόθεση για την αναπαραγωγή του ρόλου του πόλου. Η Τουρκία, ειδικά την τελευταία περίοδο, παίζει ως μια «μεταδυτική» δύναμη, ένας νεοφιλελεύθερος, «σουνιτικός» πόλος στην περιοχή. Θεωρώ λοιπόν ότι, στο όνομα της μεγάλης πολιτισμικής ενότητας (ενός μουσουλμανικού, σουνιτικού κόσμου) που επικαλείται, επιδιώκει την ηγεμονία στον μεγάλο εμπορικό και ενεργειακό δρόμο που αποτελεί η Ανατολική Μεσόγειος (30% του παγκόσμιου εμπορίου και 20% της παγκόσμιας διακίνησης πετρελαίου). Ωστόσο, αυτή η «μεταδυτική» πολιτική της Τουρκίας ενέχει μεγάλους κινδύνους για την ίδια, κυρίως στο εσωτερικό της.

Ο όρος που χρησιμοποιείται σταθερά και κυριαρχεί στα κυρίαρχα ελληνικά μίντια, για να ερμηνευθεί η πολιτική της Τουρκίας, είναι η «προκλητικότητα». Πώς τον σχολιάζεις;

Διαβάζοντας την πολιτική της Τουρκίας μόνο ως πρόκληση, και ειδικά απέναντί μας –κι αυτό κάνουμε κατά κόρον– περιορίζουμε αυτομάτως το εύρος της ανάλυσής μας, επομένως και της πολιτικής που πρέπει να ασκήσουμε. Θέλω να είμαι σαφής. Η χρήση του όρου, σε ένα βαθμό, είναι δικαιολογημένη: οι «βόλτες» του Μπαρμπαρός, λ.χ., στην κυπριακή ΑΟΖ αποτελούν αναμφισβήτητα επιθετική πράξη. Ο όρος προκλητικότητα όμως μας εγκλωβίζει, γιατί περιορίζει την ανάγνωση της Τουρκίας στο πλαίσιο της σύγκρουσης δύο αιώνιων εχθρών, που ο ένας μονίμως καταπατεί τα εθνικά δίκαια του άλλου, και όχι στο πλαίσιο δύο γειτονικών κρατών με ενίοτε αντίπαλα και συγκρουόμενα συμφέροντα, σε μια περιοχή μεγάλων και πολύπλοκων ανταγωνισμών.

Τα πράγματα είναι σύνθετα και, βέβαια, δεν περιστρέφονται γύρω από εμάς. Στην περίπτωση της κυπριακής ΑΟΖ, πράγματι η Τουρκία, βασιζόμενη στη ναυτική της υπεροχή απέναντι στην Κυπριακή Δημοκρατία, προκαλεί· ο στόχος όμως της πρόκλησης δεν είναι αποκλειστικά η Κυπριακή Δημοκρατία ούτε, μέσα από αυτήν, η Ελλάδα. Ο στόχος είναι πολύ ευρύτερος και αφορά το Ισραήλ, την Αίγυπτο, καθώς και άλλα κράτη-πόλους. Η παρουσία της Ρωσίας και της Κίνας στην περιοχή δείχνουν ότι το παιχνίδι είναι ευρύτερο. Το γεγονός επίσης ότι η διεθνής κοινότητα έχει πολύ χλιαρή αντίδραση απέναντι σε αυτή τη στάση της Τουρκίας επιβεβαιώνει το μέγεθος των ανταγωνισμών και των δύσκολων ισορροπιών στην περιοχή.

Γεωπολιτικοί άξονες και συμμαχίες Ελλάδας και Κύπρου

Μένοντας στο ζήτημα των ανταγωνισμών και των δύσκολων ισορροπιών, πρέπει ασφαλώς να μιλήσουμε για τη συμμαχίες που διαμορφώνουν η Ελλάδα και η Κύπρος στην περιοχή.

Η «στενή» ανάγνωση της Τουρκίας υπό το πρίσμα της προκλητικότητάς της και της παραβίασης των «εθνικών δικαίων» μας, μπορεί να οδηγεί την Ελλάδα αλλά και την Κυπριακή Δημοκρατία σε διαμόρφωση γεωστρατηγικών αξόνων που, έχοντας ως στόχο το «στρίμωγμα» του εθνικού εχθρού, εμπλέκουν τα δύο κράτη ακόμη περισσότερο στους γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς, επομένως και στις προκλήσεις της Τουρκίας. Ασφαλώς η Κυπριακή Δημοκρατία χρειαζόταν να συνεννοηθεί με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, αφού με αυτές τις χώρες έπρεπε να οριοθετήσει την ΑΟΖ, ωστόσο οι άξονες και οι συμμαχίες είναι κάτι διαφορετικό.

Γιάννης Γαΐτης «Έξι ανδρικά προφίλ»

Πολύ φοβάμαι, δηλαδή, ότι η συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου με το Ισραήλ και την Αίγυπτο εντάσσεται στη λογική ενός γεωστρατηγικού άξονα για να «στριμωχτεί» η Τουρκία. Και αυτό δεν το λέω μόνο από αριστερή σκοπιά (πώς μπορείς να συμμαχείς με τέτοια στρατοκρατικά και καταπιεστικά καθεστώτα;), αλλά και από μια ρεαλιστική σκοπιά: Μπορούν τέτοιοι άξονες να διευκολύνουν τη λύση του Κυπριακού και των ανοικτών ελληνοτουρκικών προβλημάτων, να «στριμώξουν» την Τουρκία; Εκτιμώ ότι –αν πράγματι ο φόβος μου περί τέτοιου άξονα έχει βάση– η Κύπρος κινδυνεύει να γίνει το επίκεντρο μεγάλων και μικρότερων ανταγωνισμών (και Ελλάδας-Τουρκίας), μέσα από την οποία επιδιώκεται η λύση όχι του Κυπριακού αλλά δίνεται η ευκαιρία στην Ελλάδα είτε για «στρίμωγμα» της Τουρκίας για άλλα θέματα (για παράδειγμα της οριοθέτησης της ελληνικής ΑΟΖ στις «δύσκολες» περιοχές), είτε για να ενισχύσει, μέσω της Κύπρου, τη γεωστρατηγική της ισχύ στην Ανατολική Μεσόγειο. Και η προϊστορία του κ. Σαμαρά και του περιβάλλοντός του δεν μου εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη για τον χειρισμό των «εθνικών θεμάτων» μας. Φοβάμαι λοιπόν μήπως, όπως κάποτε το Κυπριακό εντάχθηκε από τέτοιους χειρισμούς στους μεγάλους ψυχροπολεμικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή, στην παρούσα φάση «μεσανατολικοποιηθεί», κάτι που θα διευκολύνει και την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, για λόγους «προστασίας».

Όπως έλεγα πριν, επί Χριστόφια και Ταλάτ η λογική ήταν ότι ο φυσικός πλούτος της κυπριακής ΑΟΖ έφτιαχνε ένα κοινό κυπριακό συμφέρον. Ανησυχώ ότι η κυβέρνηση Αναστασιάδη, κυρίως με την παύση των συνομιλιών, αποκλείει τους Τουρκοκύπριους από αυτό το συμφέρον, καθιστώντας αυτό τον πλούτο γεωστρατηγικό εργαλείο. Κατά τη γνώμη μου, η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει οπωσδήποτε να συνεχίσει τις συνομιλίες, παραπέμποντας το ζήτημα της παραβίασης της ΑΟΖ από την Τουρκία σε διεθνείς οργανισμούς (είτε στο διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είτε σε αυτό του Δικαίου της Θάλασσας). Διακόπτοντας τις συνομιλίες, όχι μόνο απαξιώνει την τουρκοκυπριακή κοινότητα αλλά εγκλωβίζει τις συνομιλίες στις «διαθέσεις» της Τουρκίας: θα ξαναρχίσουν όταν το Μπαρμπαρός φύγει από την ΑΟΖ. Με λίγα λόγια, παρακάμπτονται οι Τουρκοκύπριοι και στο κάδρο του Κυπριακού μπαίνει μόνο η Τουρκία (και από την πίσω πόρτα η Ελλάδα;), και μάλιστα σε μια εποχή μεγάλης κρίσης στη Μέση Ανατολή.

Σκέφτομαι τον μνημειώδη λόγο του Μακάριου στον ΟΗΕ μετά την τουρκική εισβολή, όταν απέναντι στην καταστροφή του ’74 –στην οποία οδήγησε και η πολιτική της δεκαετίας του ’60, στην οποία ο ίδιος πρωταγωνίστησε– τόνισε ότι η επιβίωση του κυπριακού κράτους εξαρτάται άμεσα από τους Τουρκοκύπριους, από τον δικοινοτικό χαρακτήρα του κράτους, ανεξαρτήτως Τουρκίας και Ελλάδας. Γιατί, τότε, είχε, επιτέλους, αντιληφθεί ότι ο μη δικοινοτικός χαρακτήρας της Κυπριακής Δημοκρατίας την βάζει σε μέγιστες περιπέτειες.

Συνεχίζοντας, στο ίδιο θέμα, ας δούμε την πρόσφατη συμφωνία «ενοποίησης» των υδάτων μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου.

Εξέφρασα τον φόβο μου για τους χειρισμούς Σαμαρά και Αναστασιάδη με αφορμή και τη συμφωνία για την «ενοποίηση των υδάτων» που παρουσιάστηκε με τυμπανοκρουσίες, κυρίως στην Κύπρο. Κι ενώ πρόκειται για μια συνηθισμένη συμφωνία έρευνας και διάσωσης, σε αυτά τα ύδατα, τροφοδοτεί μια εθνικιστική ρητορική που δηλητηριάζει ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα στην Κύπρο, υπονομεύοντας την εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δύο κοινότητες. Πολύ περισσότερο που οι συνομιλίες έχουν διακοπεί και η Τουρκία «κόβει βόλτες» με το Μπαρμπαρός. Το σκηνικό παραπέμπει, σε κάποια σημεία, σε αυτό της δεκαετίας του ’90 με τα δόγματα περί «ενεργών ηφαιστείων» και την «πυραυλολογία», που προκάλεσαν τεράστια ζημιά στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό. Τροφοδοτείται η λογική που είχε κυριαρχήσει τότε, στην εποχή του ενιαίου αμυντικού δόγματος, του ενιαίου χώρου του ελληνισμού απέναντι στον προαιώνιο εχθρό, όπου η Κυπριακή Δημοκρατία καλείται να παίξει το ρόλο του «προμαχώνα». Εδώ έρχονται και «κουμπώνουν» οι μεγαλοστομίες περί «δυναμικών απαντήσεων» στον προαιώνιο εχθρό, από ανθρώπους του περιβάλλοντος του πρωθυπουργού (λ.χ. Φαήλος Κρανιδιώτης), μεγαλοστομίες που ενισχύουν τους φόβους παρά τους κατευνάζουν.

Οι «δυναμικές απαντήσεις» όμως υπαινίσσονται πόλεμο. Ασφαλώς, δεν θεωρώ ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι, σε οποιαδήποτε περίπτωση, υπέρ του πολέμου με την Τουρκία. Αυτή η εθνικιστική ρητορική όμως περιορίζει επικίνδυνα τα περιθώρια της διαπραγμάτευσης στο Κυπριακό, καθώς και της αναζήτησης ουσιαστικού εδάφους συνεννόησης Ελλάδας-Τουρκίας. Παράλληλα, νομιμοποιεί την κούρσα των εξοπλισμών από την οποία έχει επωφεληθεί τα μέγιστα μια «τάξη υπερπατριωτών» (άλλοι είναι στη φυλακή, άλλοι πρόκειται να μπουν, και μάλλον ακολουθούν πολλοί ακόμα), και νομιμοποιεί την «προστασία» του ΝΑΤΟ. Άπειρες φορές ανέβηκαν οι τόνοι και άπειρες φορές κατέβηκαν «χάρη στην παρέμβαση» των «συμμάχων μας». Μοιάζει σαν φάρσα: το ΝΑΤΟ αφήνει τους δύο προαιώνιους να κάνουν προσομοιώσεις πολέμου, που δικαιολογούν και τους εξοπλισμούς, και όταν τα πράγματα σκουρύνουν τότε επεμβαίνει για να μας λύσει τα προβλήματα. Στο μεταξύ ωστόσο αυτό το έθνος βιώνει μονίμως το άδικο, τον φόβο και την απειλή από έναν πανίσχυρο και ανεξέλεγκτο εθνικό εχθρό.

Το μεγάλο μου ερώτημα είναι: Ως κοινωνία, γιατί επιτρέπουμε να παίζεται αυτό το παιχνίδι σε βάρος μας; Η Τουρκία είναι πράγματι ένας δύσκολος γείτονας, με τον οποίο έχουμε πολλά ανοικτά θέματα. Όμως, από τη στιγμή που δεν θέλουμε πόλεμο, τότε η διεκδίκησή μας πρέπει να είναι μία: η ανεύρεση τρόπων επίλυσης των ανοικτών προβλημάτων. Επίλυσης, που θα κοστίζει λιγότερο από τον πόλεμο ή την προσομοίωση πολέμου.

Ιμπεριαλισμός, αντιιμπεριαλισμός και αριστερή πολιτική

Με όσα λες, αλλά και όλα όσα έχεις γράψει, σκιαγραφείς για την Αριστερά μια ερμηνευτική και πολιτική γραμμή εντελώς διαφορετική από τη γνωστή «αντιιμπεριαλιστική»

Καταρχάς, για την Αριστερά το μείζον ζήτημα είναι να πολιτικοποιήσει τα «εθνικά δίκαια», να τα ξανασυζητήσει διαλεκτικά και όχι ως αμετακίνητα, υπεράνω ιδεολογίας και πολιτικής αξιώματα. Ας μην ξεχνάμε ότι τα «εθνικά δίκαια» δεν τα όρισε η Αριστερά· τα όρισαν κατεξοχήν οι πολιτικές δυνάμεις που είχαν την ηγεμονία και ήθελαν να διαιωνίζουν την ηγεμονία τους, περιθωριοποιώντας τους εχθρούς τους ως «προδότες». Όταν τα «εθνικά θέματα» δεν αποτελούν μέρος του ανοικτού, δημοκρατικού διαλόγου, τότε κάποιες αυταρχικές κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις επωφελούνται. Τότε, κάποιοι οικειοποιούνται μονοπωλιακά την βούληση του έθνους και τη διαχειρίζονται όπως θέλουν. Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για «αριστερό πατριωτισμό», βάζοντας απλώς αριστερό πρόσημο στα «εθνικά δίκαια», τα οποία οι αντίπαλες της Αριστεράς δυνάμεις όρισαν ως αμετακίνητα. Δεν μπορούμε να μιλάμε για αντιιμπεριαλισμό, πατώντας πάνω στα «δίκαια» αυτά, έτσι όπως τα όρισαν οι ηγεμονικές τάξεις και μάλιστα σε συγκεκριμένες περιόδους.

Αριστερή, αντιιμπεριαλιστική πολιτική δεν σημαίνει έναν εύκολο αντιτουρκισμό, επειδή η Τουρκία είναι «δάκτυλος του ιμπεριαλισμού». Πολύ περισσότερο που και η Ελλάδα έχει παίξει στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι. Αντιιμπεριαλισμός σημαίνει κόβω –ή έστω μειώνω– τις υποδοχές του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, κόβω τους διαδρόμους διείσδυσής του. Αν ο ιμπεριαλισμός οξύνει και υποκινεί τους ανταγωνισμούς, η απάντηση είναι μία: κάνω πολιτική με τρόπο που να μειώνονται οι εθνικοί ανταγωνισμοί, όχι να ενισχύονται. Η λύση, για παράδειγμα, του Κυπριακού με ομοσπονδία περιορίζει τον χώρο ιμπεριαλιστικής δράσης, γιατί σταματάει τον κατακερματισμό και ενισχύει το κυπριακό κράτος. Θεμελιώδης στρατηγική του ιμπεριαλισμού είναι ο κατακερματισμός της κοινωνίας με κριτήρια εθνο-θρησκευτικά, πολιτισμικά και η αποδυνάμωση των κρατών. Ο αντιιμπεριαλισμός δεν μπορεί να μην είναι αυστηρά κριτικός με τον εθνικισμό, καθώς ο τελευταίος είναι γέννημα-θρέμμα του ιμπεριαλισμού του 19ου αιώνα.

Η λογική, για παράδειγμα, μιας «ζώνης του ελληνισμού» Ελλάδας και Κύπρου, όπου οι δύο κοινωνίες θα πολεμήσουν κατά της λιτότητας, της τρόικας και του νεοφιλελευθερισμού, μας βάζει από την πίσω πόρτα στη λογική των πολιτισμικών ζωνών, των πολιτισμικών ενοτήτων, που ενισχύουν τη λογική αυτού που υποτίθεται πολεμούν: του νεοφιλελευθερισμού. Για την Αριστερά, η ενότητα πρέπει να είναι πολιτική και ταξική. Ενότητα εν τόπω και χρόνω, όχι πολιτισμική και εθνοτική άνευ τόπου· πρέπει να φτιάχνει πολιτικές υποδοχές στον χώρο.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς, το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά

Ρωτάω, και κλείνω, εξειδικεύοντας τα παραπάνω. Σε ποια κατεύθυνση πιστεύεις ότι πρέπει να κινηθεί η κυβέρνηση της Αριστεράς, στα θέματα που συζητάμε;

Γιάννης Γαΐτης «Έξι ανδρικά προφίλ»

Θα προσπαθήσω να απαντήσω, διατυπώνοντας μερικές βασικές σκέψεις, και όχι βέβαια κάποιο «μανιφέστο» ή «πλατφόρμα». Αρχή του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ειρήνη και η σταθερότητα στην περιοχή. Και θεωρώ ότι αυτή η αρχή είναι ουσιωδώς αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και ρεαλιστική, ειδικά στην εποχή μας, όπου η λιτότητα και οι ανταγωνισμοί οδηγούν σε εκβαρβαρισμό των κοινωνιών στην περιοχή μας, είτε λόγω φτώχειας είτε λόγω πολέμων. Σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, μια κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτα υπέρ της λύσης του Κυπριακού στη βάση μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Αυτή η λύση όμως έχει μια σημαντική προϋπόθεση: αποδεχόμαστε ότι το κυπριακό συμφέρον ορίζεται και από τις δύο κοινότητες εξίσου, και μόνο από αυτές. Ο τερματισμός της κατοχής, η οποία δικαιολογεί την ιστορικότητα της ελληνοτουρκικής σύγκρουσης, αλλά και νομιμοποιεί την εξάρτηση της Κύπρου και τους περιφερειακούς ανταγωνισμούς, πρέπει να αποτελέσει το μείζον κυπριακό συμφέρον στο πλαίσιο της ομόσπονδης λύσης, ένα συμφέρον που συγκροτείται στη βάση της εγγύησης της ασφάλειας και των δύο κοινοτήτων.

 

Σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά, μια κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να επαναπροσδιορίσει το περιεχόμενο της ελληνοτουρκικής φιλίας και συνεργασίας. Με δεδομένο ότι στην περιοχή μας η Τουρκία είναι μια από τις ελάχιστες χώρες της οποίας η κοινωνία δεν έχει καταρρεύσει (και δεν μας συμφέρει να καταρρεύσει), με δεδομένο επίσης ότι αυτή η χώρα είναι μια από τις ελάχιστες στις οποίες υπάρχει μια κοινωνία με δείγματα αντίστασης στον εκβαρβαρισμό, τότε, αντί να αναζητούμε γεωστρατηγικά τόξα με πιο μακρινούς και αμφίβολους γείτονες, μήπως θα ήταν σκόπιμο να αναζητήσουμε πεδία συναίνεσης με αυτό τον γείτονα (όπως και με τους υπόλοιπους, άλλωστε); Μια κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να ξαναδεί τη γειτονιά της, αναζητώντας σε αυτή την πολιτική –και όχι γεωστρατηγική– ενίσχυση της χώρας.

Τα ελληνοτουρκικά προβλήματα δεν θα λυθούν, ασφαλώς, από τη μια στιγμή στην άλλη. Μπορούν όμως να μπουν σε ένα πλαίσιο πολιτικού διαλόγου, όπου το εθνικό συμφέρον θα ενταχθεί σε ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό συμφέρον όπως αυτό το ορίζει η Αριστερά, όχι οι λογικές ηγεμονίας στην περιοχή μέσω της Ε.Ε., όπως έγινε σε προηγούμενες περιόδους. Η εποχή που ζούμε είναι πολύ πιο πολύπλοκη από όσο την παρουσιάζει η εθνικιστική ρητορεία. Η λύση στο μεταναστευτικό και προσφυγικό πρόβλημα με όρους σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απαιτεί πλέον συναινέσεις, και όχι φράχτες, ανάμεσα σε πολλά και διαφορετικά κράτη. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, σε συνεννόηση με τους γείτονες, είναι αυτή που μπορεί να απαντήσει — πολύ περισσότερο που και η Τουρκία έχει συμφέρον από τέτοια συνεννόηση.

Η Ιστορία και οι ανάγκες που δημιουργεί υποδεικνύουν και τις λύσεις, ειδικά για την Αριστερά η οποία είναι η κατεξοχήν ρεαλιστική πολιτική δύναμη, αφού απαντάει στα προβλήματα της κοινωνίας εν τόπω και χρόνω. Η οριοθέτηση των ΑΟΖ με τις γειτονικές χώρες μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για τη δημιουργία ενός κοινού συμφέροντος, για τις κοινωνίες των όμορων κρατών, αντί να γίνει εργαλείο σκληρών ανταγωνισμών. Ας βρούμε ως Αριστερά τα πολιτικά δίκαια που μπορούν να συνδέσουν τις γειτονικές χώρες και να τις ενισχύσουν.

*
Η Σία ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ είναι αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

Πλήρες βιογραφικό=> Αθανασια Αναγνωστοπουλου

H ροπή της κοινωνίας μας προς την αυθαιρεσία και οι συνέπειές της στη ζωή μας

Η δημοκρατία της αυθαιρεσίας

Διονύσης Γουσέτης, Η Καθημερινή, 26/11/2014

---

Θα μπορούσαν να προσφύγουν στα αρμόδια όργανα της Πολιτείας, αν κάτι τους φαινόταν άδικο για τους πολίτες. Ομως, οι διοικούντες μια συγκεκριμένη αριστερή εφημερίδα προτιμούν να ωθούν τους πολίτες να «πάρουν τον νόμο στα χέρια τους». Σε άρθρο της η εφημερίδα πανηγύρισε διότι το κίνημα, όπως αποκαλεί κάποιους αφελείς, «απέτρεψε την περασμένη Τετάρτη τον πλειστηριασμό 21 κατοικιών, για χρέη σε τράπεζες». Οι Ρομπέν των Δασών νομίζουν ότι με αυτή την αυθαιρεσία παίρνουν τα λεφτά των πλουσίων και τα δίνουν στους φτωχούς. Η εφημερίδα, κραυγάζοντας «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», τους αποκρύπτει ότι οι τράπεζες δεν έχουν δικαίωμα να εκπλειστηριάζουν πρώτες κατοικίες και ότι, συνεπώς, οι τραμπουκισμοί δεν αποτρέπουν παρά πλειστηριασμούς εξοχικών κατοικιών ή κτιρίων προς εκμετάλλευση. Τους αποκρύπτει ακόμα ότι τα χρήματα που δεν εισπράττουν οι τράπεζες μέσω των πλειστηριασμών, τα εισπράττουν από τους ίδιους τους Ρομπέν μέσω των φόρων τους.
Η εφημερίδα αυτή δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να εντείνει τη ροπή της κοινωνίας μας προς την αυθαιρεσία. Αυθαίρετα παρκάρουμε στα πεζοδρόμια, αυθαίρετα ρίχνουμε τα σκουπίδια όπου βρούμε, αυθαίρετα καταλαμβάνουμε δημόσια κτίρια. Για 49 αυθαίρετες χωματερές, πληρώνουμε 22 εκατ. πρόστιμο στους «κουτόφραγκους». Αυθαίρετα καταλαμβάνουν κτίρια στην Πλάκα οι υπάλληλοι του ΥΠΠΟ. Αυθαίρετες είναι οι διαδηλώσεις μας: όχι μόνον δεν ζητάμε άδεια της αστυνομίας, αλλά ούτε καν την ενημερώνουμε. Τις μαθαίνει από τις εφημερίδες. Υπέρ της νομιμοποίησης αυθαίρετων απεργιών, χωρίς αποφάσεις πλειοψηφίας, μάχονται φοιτητές της «προόδου» με αυθαίρετες επιθέσεις στους αστυνομικούς που φρουρούν τα ΑΕΙ και με άδειασμα σκουπιδιών στο γραφείο του πρύτανη.
Ομως, τον δρόμο προς την αυθαιρεσία τον δείχνει η πολιτική ηγεσία. Ανέχθηκε πολλά χρόνια, για λόγους ψηφοθηρικούς, την αυθαιρεσία στα ακίνητα που πλέον έχουν φτάσει τα 2 εκατομμύρια. Και τώρα ακόμα, υπουργοί της κυβέρνησης φροντίζουν να διασώσουν από την κατεδάφιση τις αυθαίρετες ταβέρνες στους αιγιαλούς του Μικρολίμανου και του Εθνικού Πάρκου Σχινιά. Το ίδιο αυθαίρετα η κυβέρνηση παραβιάζει από το 2009 τον νόμο για τις αντικειμενικές αξίες. Η χειρότερη αυθαιρεσία της είναι ότι ακύρωσε τις δεσμεύσεις απέναντι στους εταίρους δανειστές μας. Δεσμεύτηκε να ευθυγραμμίσει τους μισθούς στο Δημόσιο με αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Δεσμεύτηκε να ολοκληρώσει τις απολύσεις πλεονάζοντος προσωπικού. Δεσμεύτηκε να καταργήσει τις «συνδικαλιστικές άδειες» που δημιούργησαν αργόμισθους συνδικαλιστές, τα «χρονοεπιδόματα» που δεν συνδέονται με την παραγωγικότητα, τα όρια στις απολύσεις που απλώς περιορίζουν τις προσλήψεις. Δεσμεύτηκε, δηλαδή, για μεταρρυθμίσεις αυτονόητες για την ανάπτυξη. Αλλά τις ακύρωσε. Και όταν αντιδρά η τρόικα, απαιτώντας αντ’ αυτών νέα μείωση συντάξεων, λεονταρίζει ότι «δεν χρειαζόμαστε άλλα δανεικά και δεν υποχωρούμε σε τίποτα». Οπότε και η εφημερίδα της ιστορίας μας μπορεί να ισχυριστεί ότι «μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις...».

Ορισμός της Δημοκρατίας που δεν έχουμε

 

Οἱ γὰρ κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον τὴν πόλιν διοικοῦντες κατεστήσαντο πολιτείαν οὐκ ὀνόματι μὲν τῷ κοινοτάτῳ καὶ πραοτάτῳ προσαγορευομένην, ἐπὶ δὲ τῶν πράξεων οὐ τοιαύτην τοῖς ἐντυγχάνουσι φαινομένην, οὐδ’ ἣ τοῦτον τὸν τρόπον ἐπαίδευε τοὺς πολίτας ὥσθ’ ἡγεῖσθαι τὴν μὲν ἀκολασίαν δημοκρατίαν, τὴν δὲ παρανομίαν ἐλευθερίαν, τὴν δὲ παρρησίαν ἰσονομίαν, τὴν δ’ ἐξουσίαν τοῦ ταῦτα ποιεῖν εὐδαιμονίαν, ἀλλὰ μισοῦσα καὶ κολάζουσα τοὺς τοιούτους βελτίους καὶ σωφρονεστέρους ἅπαντας τοὺς πολίτας ἐποίησεν.”

“

Όσοι διοικούσαν την πόλη τότε (Σημ. Gerontakos: ενν. την εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη), δεν  έφτιαξαν  ένα πολίτευμα που μόνο κατ’΄ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο από όλα, αλλά  στην πράξη να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το βιώνουν· ούτε ένα πολίτευμα που να διαπαιδαγωγεί τους πολίτες έτσι,  ώστε να θεωρούν δημοκρατία την παραλυσία, ελευθερία την παρανομία, ισονομία την ασυδοσία και ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι του γουστάρει, αλλά ένα πολίτευμα το οποίο, δείχνοντας την αποστροφή του για όσους τα έκαναν αυτά και τιμωρώντας τους, έκανε όλους τους πολίτες καλύτερους και πιο σώφρονες.”

Ισοκράτης, Αεροπαγιτικός λόγος

Μετάφραση: Gerontakos

 

Διαβολικά", "σιχαμένες μουτζούρες " και "διεστραμμένα" σχέδια!

Ο  Ουαλός καρτουνίστας Ραλφ Στέντμαν  είναι διάσημος για τις σατιρικές αναπαραστάσεις  προσώπων της  παγκόσμιας πολιτικής σκηνής. Ο καυστικός χαρακτήρας της σάτιράς του έχει σαν πυρήνα  την υποκρισία της πολιτικής ελίτ , που , ενώ διατείνεται ότι εργάζεται για το συμφέρον του λαού, στην ουσία  εξυπηρετεί τα ισχυρά οικονομικά λόμπι.
Η συνεργασία του με τον  αμερικανό δημοσιογράφο Χάντερ Τόμσον υπήρξε κορυφαία στιγμή στην καριέρα του Στέντμαν, γιατί του έδωσε τη δυνατότητα να φτιάξει σκίτσα εντυπωσιακής μίξης  της πραγματικότητας με τη φαντασία. Τα σκίτσα αυτά χαρακτηρίστηκαν "διαβολικά", "σιχαμένες μουτζούρες " και "διεστραμμένα", αφού αντανακλούν τον σκληρό  χαρακτήρα  της σύγχρονης ζωής, με τη διάχυτη  βία , το αχαλίνωτο σεξ και τα σκληρά ναρκωτικά.

*Ralph Steadman - Wikipedia, the free encyclopedia

**Ralph Steadman Art Collection

 

Κυνηγοί χρυσών αρνιών μες στην Κολχίδα

Στη χώρα μας όπου ανθεί κυρίως  η φαιδρά πορτοκαλέα
Ο νόμιμος και ηθικός   Ρωμιός  ομοιάζει με πολύ "μαλέα",
Οι πονηροί και οι  άτιμοι συμπεριφέρονται  ως  βασιλείς
Και  ποιος νοιάζεται που ενοχλούνται κάποιοι  εισαγγελείς... 

Κάθε χωριό φτιάχνει σήμερα ομάδα χόκεϊ  στην Αργολίδα,
Αύριο βγάζουμε κυνηγούς χρυσών αρνιών μές  στην Κολχίδα.

Κάθε χωριό και ομάδα... χόκεϊ στην Αργολίδα

Μη μου κλείνεις τα μάτια με τα χέρια! Πάω να δω τ΄αστέρια...

 Πάω να δω τ' αστέρια
 
Στίχοι-Μουσική: Κώστας Λειβαδάς

Κάθε φορά που θα 'ρθω, θα 'ρθω στο νησί
που άνεμοι το χτυπούν σκληρά όλο το χρόνο
υπάρχει πάντα κάτι τόσο τόσο απλό
που μόνο εδώ το βρίσκω πάλι εδώ μόνο

τις νύχτες της παρέας με γλυκό κρασί
πάνω στη χώρα ή κάτω κάτω στο λιμάνι
βλέπω ξανά όλα τα' αστέρια καθαρά
στον ουρανό χιλιάδες πάνε πυροφάνι
ναι στον ουρανό χιλιάδες πάνε πυροφάνι

Στη μεγάλη την πόλη την απάνθρωπη όλοι
δεν τα βλέπουμε πια τα' αστεράκια ψηλά
με σκυμμένα κεφάλια, ναυαγοί στα μπουκάλια
πες μου τι ψάχνουμε τρελοί μες στα τυφλά
και πόσα χάνουμε πόσα πολλά

μη μου κλείνεις τα μάτια με τα χέρια
σ' αγαπάω μα πάω να δω τα' αστέρια

και τι αστέρι θέλεις πια να γεννηθεί
Σ' αυτή τη γη που 'χει χωρίσει απ' τη φύση
ποια λάμψη να 'χει έλα πες και ποια αντοχή
που να μπορεί τον ψεύτη χρόνο να νικήσει

πάνω στην τρεις φορές καμένη τούτη γη
που ούτε ουρανό ούτε μια θάλασσα δε βλέπει
ποια αγάπη περιμένεις να καθρεφτιστεί
που προσευχή και θαύμα θαύμα να επιτρέπει
που προσευχή και θαύμα θαύμα να επιτρέπει..

Είδα προχτές την Ομορφιά

Είδα προχτές την Ομορφιά
να μπαίνει αδιάφορη
σ' ένα βαγόνι
στο δρόμο οι άνθρωποι περνούσαν
αγέλαστοι ανεξερεύνητοι κι ίσως μοιραίοι

Στρατής Πασχάλης (1958-),  "Κωμωδία", 1998

Καλημέρα!

H ατάκα της ημέρας

"Στην πολιτική του διαδρομή ο κ. Παπανδρέου έχει κάνει γενναίες επιλογές, όπως στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, της παιδείας, των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, των ναρκωτικών, της διαφάνειας στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος κ.ά. Σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα που διχάστηκε η ελληνική κοινωνία ήταν με την πλευρά των προοδευτικών δυνάμεων. Όπως τολμηρή ήταν η στάση που επέδειξε την περίοδο που ήταν στο Ωνάσειο και ακολούθως στην αντιπαράθεση του Κώστα Σημίτη με τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Για πολλούς και καταλυτική.
Αντιθέτως, ο κ. Βενιζέλος δεν ήταν ποτέ με την πλευρά των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας. Δεν στήριξε τον Κ. Σημίτη στην εσωκομματική μάχη. Την περίοδο των ταυτοτήτων ήταν απών, για να μην πούμε τίποτα άλλο. Στα ζητήματα της παιδείας ταυτίστηκε με το κατεστημένο των καθηγητών και έδωσε μάχη για να ακυρωθεί ο νόμος της κυρίας Διαμαντοπούλου. Δεν στήριξε το σχέδιο Ανάν, δεν ήταν υπέρ του ευρωσυντάγματος, δεν ενθουσιάστηκε με τα ανοίγματα της χώρας στην Τουρκία και τη FYROM, ενώ τη δική του σφραγίδα φέρνει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, όπως και ο νόμος για τον τύπο. Είναι επί της ουσίας ένας πολιτικός που δεν μπορείς να τον τοποθετήσεις στον πολιτικό χάρτη. Όπως λένε εχθροί και φίλοι του, με την ίδια άνεση μπορεί να υπερασπιστεί το «α» και το «ω».
Ο κ. Παπανδρέου θα μπορούσε, θεωρητικά, να κέρδιζε αν έθετε την προοδευτική ατζέντα πάνω στην οποία θα γινόταν και ο εσωκομματικός διάλογος. Τώρα, με τη στάση που κρατάει και με την επιμονή του στη διάσωση των συμβόλων του ΠΑΣΟΚ, το μόνο που καταφέρνει είναι να ξεκόβεται από τα προοδευτικά στρώματα της κοινωνίας και να ταυτίζεται με τα πιο οπισθοδρομικά τμήματά της. Και κάτι ακόμα: Καθιστά συμπαθή τον κ. Βενιζέλο, δεδομένου ότι τον χτυπά την ώρα που δίνει την πιο κρίσιμη μάχη για τη διάσωση της χώρας!"

Ανδρέας Παπαδόπουλος=> : Τα μοιραία λάθη του Γιώργου - Athens Voice

40 χρόνια στο συρτάρι , τώρα στον αέρα

Η κινηματογραφική σουίτα Faccia Di Spia από  την  ταινία του G. Ferrara “Faccia di spia” (To πρόσωπο της κατασκοπείας) κυκλοφορεί από την εταιρεία Minos , έτσι όπως την είχε διαφυλάξει ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκης στο αρχείο του.

Ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε το 1975 την σουίτα αυτή για την ομώνυμη ταινία παραμένοντας για μεγάλο διάστημα στην Ιταλία.


Το θέμα της ταινίας είναι τα παιχνίδια συνομωσίας των κέντρων εξουσίας και η φυσική αντίδραση των λαών. Ο σκηνοθέτης ακολούθησε τον απόλυτο ρεαλισμό στο σενάριο συνδυάζοντας τα πλάνα μυθοπλασίας με επίκαιρο υλικό της εποχής.

Έμπνευση του συνθέτη έγιναν τα σύμβολα της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της πνευματικής ανάτασης αλλά και της βίας της εξουσίας μέσα από μορφές της σύγχρονης ιστορίας που πέρασαν στον ύψιστο ποιητικό κόσμο. Το τελευταίο πλάνο της ταινίας ήταν μια ζοφερή προφητεία που πάγωσε την ανθρωπότητα λίγα χρόνια αργότερα.


Οι στενοί συνεργάτες του συνθέτη λένε ότι πολύ  συχνά τον άκουγαν να αναφέρεται στη σουίτα “Faccia di Spia” σαν ένα από τα εξέχοντα έργα του  και να διατυπώνει την επιθυμία της έκδοσης του.


Έτσι οι μουσικόφιλοι χρειάστηκε να περιμένουν 40 χρόνια για ν’ ακούσουν για πρώτη φορά το έργο και από σήμερα να μπορούν να το αποκτήσουν και δισκογραφικά.


ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ: ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Απόσπασμα από την ταινία Da "Faccia di Spia" του  Giuseppe Ferrara - 1975

Ο Παύλος Σάμιος «απολογείται»

 

 
 Ο Παύλος Σάμιος «απολογείται» στο Μουσείο Μπενάκη (euronews)

Μ΄αυτούς γελούσαν οι πρόγονοί μας (3)

Η ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ "ΓΛΥΚΙΑΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ"

ΓΛΥΚΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ
1983
Η μουσική του Γιώργου Χατζηνάσιου για την ταινία του Νίκου Νικολαϊδη.

01 ΓΛΥΚΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ 00:00
02 ΑΓΩΝΙΑ ΞΑΝΘΟΥ 04:01
03 ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ JAMES DEAN 05:53
04 ΧΑΡΑΜΑΤΑ ΣΤΟ ΓΕΦΥΡΙ 08:51
05 ΕΡΗΜΟ ΒΕΝΖΙΝΑΔΙΚΟ 11:10
06 ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ 12:49
07 ΣΥΜΦΩΝΙΚΟ 15:44
08 ΕΡΩΤΙΚΟ ΜΑΡΙΝΑΣ-ΑΝΤΡΕΑ 18:03
09 ΘΕΜΑ ΜΑΡΙΝΑΣ 20:05
10 ΞΗΜΕΡΩΜΑ 22:49
11 ΜΟΝΑΞΙΑ ΞΑΝΘΟΥ 25:06
12 ΑΝΤΙΟ ΦΥΛΑΚΗ 27:17
13 ΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΚΟΥΚΛΕΣ 29:52
14 ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ 31:20
15 ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ 34:02
16 ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ 36:51

Ιστορικά ντοκουμέντα

 

Recognition of Crete : speech of Hon. John P.C. Shanks, of Indiana, in the House of Representatives, January 7, 1869

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

ΟΜΙΛΙΑ

ΤΟΥ ΑΞΙΟΤΙΜΟΥ

JOHN P.C. SHANKS,

ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΝΑΣ

ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ,

 ΣΤΙΣ 7 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1869

Η Βουλή σε ολομέλεια

Ομιλητής κ. Σανκς:

Κύριε πρόεδρε, στις 7 του προηγούμενου μηνός, αμέσως μετά τη συνέλευση της Βουλής, είχα την τιμή να εισηγηθώ, μετά από ομόφωνη απόφαση, την ακόλουθη πρόταση νόμου την οποία σκοπεύω σήμερα να υποστηρίξω:

Ο Αμερικανικός λαός έχει σε πολλές περιστάσεις στο παρελθόν εκφράσει και συνεχίζει πάντοτε να εκφράζει τη συμπάθειά του για την πορεία της ελευθερίας και για το χριστιανικό πολιτισμό των λαών της Ανατολής. Ο λαός της Κρήτης έχει επιτυχώς κερδίσει την ανεξαρτησία του αφού ενθαρρύνθηκε και υποστηρίχθηκε στον αγώνα του από τον Αμερικανικό λαό, έχει οργανώσει και εδραιώσει μια προσωρινή κυβέρνηση, η οποία έχει διορίσει διπλωματικό αντιπρόσωπο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Διά ταύτα:

Ας κριθεί λοιπόν τόσο από τη Γερουσία όσο κι από τη Βουλή των Αντιπροσώπων στο Κογκρέσο ότι είναι καθήκον της Κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών να αναγνωρίσει την ύπαρξη της προσωρινής κυβέρνησης της Κρήτης ως ανεξάρτητο πολιτειακό κράτος και δεόντως να διαπραγματεύεται με αυτό.

Δεν έλαβα το λόγο να υπερασπιστώ την προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης, αλλά να δικαιώσω τον αγώνα της και να απαιτήσω τα δικαιώματά της.

Κύριε πρόεδρε, επιχειρώντας να παροτρύνω την παρούσα βουλή να αναγνωρίσει επισήμως την προσωρινή χριστιανική κυβέρνηση της Κρήτης ως ανεξάρτητο πολιτειακό κράτος, αντλώ θάρρος να πράξω τούτο από τον αξιοσέβαστο τρόπο με τον οποίο το μνημόνιο της Κρητικής κυβέρνησης, που απευθύνθηκε πέρυσι στον αντιπρόσωπο της παρούσης βουλής καθώς και στον πρόεδρο της γερουσίας, έχει γίνει αποδεκτό από την ίδια και από το νομοθετικό σώμα, και ομόφωνα αποφασίστηκε να δημοσιευτεί στην Εφημερίδα του Κράτους και να παραπεμφθεί στις οικείες επιτροπές των Εξωτερικών Σχέσεων. Αφού η λειτουργία της προσωρινής κυβέρνησης της Κρήτης έχει αποτελέσει θέμα νομοθετικών διαβουλεύσεων εκ μέρους του Αμερικανικού Κογκρέσου, παροτρύνεται η κυβέρνησή μας να δεχτεί θετικά την ανεξαρτησία αυτής της νεοσύστατης πολιτείας, εφόσον με την αποδοχή εκ μέρους μας του μνημονίου της αποδεχτήκαμε και το γεγονός να αποτείνεται σε μας ως προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης, ο δε φιλελευθερισμός μας στην προκειμένη περίπτωση αντιπροσωπεύει μια χαρακτηριστική αντίθεση στο συντηρητικό πνεύμα που καταδεικνύεται από την πρώην συντηρητική διακυβέρνηση της Αγγλίας, η οποία αρνήθηκε να δεχτεί επικοινωνία με την προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης φοβούμενη προς τούτο ότι θα έβλαπτε τις καλές σχέσεις της με τους διεκδικητές της χώρας των Κρητών. Και εσκεμμένα χρησιμοποιώ την έκφραση «διεκδικητές», διότι οι Κρήτες, έχοντας αποκτήσει μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα την ανεξαρτησία τους, την απήλαυσαν επί τρία ολόκληρα χρόνια όπως και το Βασίλειο της Ελλάδας.

Το 1830 η Αγγλία, σε συμπαιγνία με άλλες δυνάμεις, διέπραξε το αδίκημα να κρατήσει την Κρήτη  και να παραχωρήσει την Αίγυπτο στους Τούρκους. Οι Άγγλοι αργότερα πούλησαν την Κρήτη ξανά στους μουσουλμάνους, τη στιγμή που ο Κρητικός λαός διαμαρτυρόταν ενάντια αυτής της απεμπόλησης των εθνικών τους δικαιωμάτων και τον σφετερισμό αυτών από μια ξένη, αντίχριστη φυλή, η κυριαρχία της οποίας είχε λήξει το 1827 με την επιβολή των όπλων. Όχι μόνον οι Κρήτες, αλλά και επιφανείς ευπατρίδες όπως ο Λόρδος Πάλμερστον, μεταξύ άλλων πολλών, διαμαρτυρήθηκαν ενάντια της Οθωμανικής οικειοποίησης της Κρήτης. Και όχι μόνον αυτό: όταν ο θρόνος της Ελλάδος προσφέρθηκε στον Λεοπόλδο του Βελγίου, τούτος ο σοφός και μετριόφρων πρίγκιπας αρνήθηκε να τον δεχτεί, αν δεν αποκαθίστατο στην Κρήτη η εθνική της ανεξαρτησία σαν μέρος της Ελλάδας, κατ’ αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνοντας τον ισχυρισμό μου ότι οι μουσουλμάνοι, στους οποίους επετράπη να σφετεριστούν την εξουσία στην Κρήτη, δεν μπορούν παρά μόνο να θεωρηθούν ως «διεκδικητές», και ότι η προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης, μια χριστιανική κυβέρνηση, είναι η μόνη νόμιμη κυβέρνηση του νησιού, και σαν τέτοια έχει το δικαίωμα να αναγνωριστεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αντλώ περαιτέρω θάρρος να επιστήσω την προσοχή της βουλής εκ μέρους των Κρητών στο μέτρο αυτό από πνεύμα το οποίο έχουν ενστερνιστεί κι άλλες φορές, όχι μόνο η παρούσα βουλή αλλά κι το άλλο σώμα του κογκρέσου ομόφωνα, καθώς και από το σταθερό τόνο πεποίθησης με την οποίαν, ως πράξη διεθνούς δικαίου, σας έχει προταθεί από το νομοθετικό σώμα της πολιτείας του Μέιν κι από πολλά σημαντικά όργανα της κοινής γνώμης, ως επίσης κι από σημαντικούς πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών.

Έχει δηλωθεί ότι η Κρήτη δεν αξίζει την προσοχή μας διότι είναι μικρή. Ούτε για μια στιγμή υποθέτω ότι εσείς θα καταστήσετε τη δικαιοσύνη ανενεργή εξαιτίας του μεγέθους που κατέχει μια πολιτεία. Η Κρήτη όπως υπήρξε μέρος του αρχαίου ελληνικού κόσμου, έτσι και τώρα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ελλάδας από το 1827 έως το 1830, όπως ακριβώς οι πολιτείες του Ροντ Άιλαντ και του Ντελαγουέαρ αποτελούν μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα επιτρέπατε ποτέ τα δικαιώματα των προαναφερθέντων πολιτειών να καταπατηθούν επειδή είναι μικρές σε μέγεθος πολιτείες; Κι όμως, η Κρήτη είναι μεγαλύτερη σε μέγεθος κι από τις δυο αυτές πολιτείες, και πράγματι το μεγαλύτερο και κάποτε το πολυπληθέστερο νησί της Μεσογείου, με πληθυσμό ο οποίος έχει μειωθεί από τις σφαγές και καταπιέσεις των Τούρκων σε μισό εκατομμύριο, είναι σε θέση υπό την αιγίδα της διεθνούς ανεξαρτησίας ν’ αναπτυχθεί σε αρκετά εκατομμύρια, όπως και στην αρχαιότητα. Αν, όμως, υπάρχει κάτι σ’ αυτό το αριθμητικό επιχείρημα, τούτο επιδρά θετικά για προστασία και αναγνώριση. Όσο μικρότερη είναι μια πολιτεία, τόσο περισσότερο είναι εκτεθειμένη στα σχέδια των ισχυρότερων εχθρών της και τόσο περισσότερο χρειάζεται την αρωγή των φίλων της ελευθερίας.

Κατόπιν δηλώνεται ότι, επειδή αντισταθήκαμε στην αναγνώριση της συμπολιτείας της δουλείας (των νοτίων πολιτειών) και στην Μεξικανική Αυτοκρατορία, χάνουμε, γι’ αυτό το λόγο, το δικαίωμα να αναγνωρίσουμε την προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης, ως εάν η αναγνώριση προς χάριν της ελευθερίας να μην ήταν τόσο ένα διεθνές καθήκον εκ μέρους της Αμερικανικής Πολιτείας όσο η αναγνώριση της συμπολιτείας προς χάριν της δουλείας. Το τελευταίο, θα έλεγα, αποτελεί διεθνές έγκλημα. Έχει άραγε τόσο γρήγορα ξεχαστεί ότι η πρόσφατη αμερικανική διαμάχη (ο αμερικανικός εμφύλιος) σκοπό είχε να διασπάσει την ενότητα της μεγάλης και ελεύθερης αμερικανικής κυβέρνησης προς συμφέρον της δουλείας και της καταπίεσης, ενώ ο πόλεμος που διεξάγεται τώρα στην Κρήτη σκοπό έχει να αποκαταστήσει μια αρχαία ενωτική πολιτεία και μια ελευθερία που επανειλημμένως έχει καταπατηθεί από τους κατακτητές εναντίον των οποίων τώρα οι Κρήτες αγωνίζονται; Όχι, βέβαια. Παραβλέπεται προφανώς το γεγονός ότι οι δυνάμεις που υποστήριζαν την εξέγερση των δουλοκατόχων στον αμερικανικό νότο και την ιμπεριαλιστική αρπαγή της εξουσίας στο Μεξικό είναι οι ίδιες που υποστηρίζουν τη δουλεία των Κρητών και τον μουσουλμανικό σφετερισμό της εξουσίας τους. Είναι οι ίδιες που επιθυμούν να εξαλείψουν την Αμερική από το χάρτη των χριστιανικών εθνών, με το να σας κάνουν να πιστέψετε ότι αυτές και μόνον αυτές – οι οποίες συνωμότησαν ενάντια της ομοσπονδίας μας – έχουν χρισθεί θεματοφύλακες της χριστιανοσύνης, και ότι εμείς, ο αμερικανικός λαός, που εφαρμόζουμε την αλήθεια του χριστιανισμού, με τους ανθρωπιστικούς θεσμούς που ανεβάζουν την ανθρωπότητα σε μια ανώτερη κοινωνική κλίμακα από ότι οι μοναρχίες όλου του κόσμου μαζί – να μην εξασκήσουμε την διεθνή επιρροή μας στη ζυγαριά την Κρητικής ανεξαρτησίας. Διότι παρατηρήστε ότι οι μεγάλες δυνάμεις παρεμβαίνουν στην Ανατολή όχι τόσο σαν ευρωπαϊκές αλλά ως χριστιανικές δυνάμεις. Το να αρνηθούμε να αναγνωρίσουμε την Κρήτη θα σήμαινε την παραδοχή μας ότι η Χριστιανοσύνη μονοπωλείται από τους δεσπότες της Ευρώπης και της Ασίας, και ότι εμείς είμαστε άμοιροι στην προστασία τους.

Όσο ταπεινός κι αν νοιώθω σαν άτομο, σαν αντιπρόσωπος όμως του Αμερικανικού λαού αποκηρύσσω εδώ και τώρα αυτό το θράσος των Ευρωπαίων και Ασιατών μοναρχών να διεκδικούν για τους εαυτούς των το μοναδικό δικαίωμα προστασίας των χριστιανών της Ανατολής. Ούτε έχουν το δικαίωμα να απαιτούν από μας να σεβόμαστε τις συνθήκες που κανονίζουν μεταξύ τους χωρίς τη δική μας έγκριση ή την έγκριση εκείνων που μ’ αυτόν τον τρόπο υποδουλώνουν.

Αναλογιστείτε ότι, ό, τι και να ειπωθεί για την παραδοσιακή μας πολιτική όσον αφορά τη μη παρέμβασή μας σε υποθέσεις ξένων εθνών*, δεν αφορά καθόλου την Ανατολή, η οποία είναι το ίδιο ιερή για μας όπως είναι και στους μονάρχες όσον αφορά τους θρησκευτικούς και κοσμικούς της θεσμούς, και η οποία συνεπώς κατέχει μια εξαιρετική θέση, όπου η επιρροή μας ως η μεγαλύτερη Χριστιανική Πολιτεία της γης πρέπει να βρίσκεται πάνω από όλες τις λεγόμενες χριστιανικές μοναρχίες.

Κι όμως γνωρίζω ότι κάθε φορά που θέλουμε να αναγνωρίσουμε μια Ευρωπαϊκή πολιτεία στο όνομα της ελευθερίας, οι μοναρχικοί μας σαρκάζουν μ’ αυτό που μ’ ευχαρίστηση αποκαλούν «Δόγμα Μονρόε», και μερικοί από το λαό μας υποστηρίζουν αυτή τη σφαλερότητα. Και δεν υπήρξε μεγαλύτερο λάθος από αυτό. Το Δόγμα Μορνόε, ή ακριβέστερα το δόγμα της μη επέμβασης σε Αμερικανικό έδαφος δεν έχει γίνει επαρκώς κατανοητό. Το δόγμα αυτό μας παρακινεί να εμποδίζουμε την εγκαθίδρυση ξένων μοναρχιών στην Αμερικανική ήπειρο, μόνο αυτό και τίποτε άλλο. Εάν επρόκειτο να ασκήσουμε τη δύναμή μας για να επιβάλουμε με τη βία τη δημιουργία πολιτειών στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, μόνο τότε θα ήμασταν υπόλογοι στην κριτική ότι κάνουμε στην Ευρώπη αυτό που κατηγορούμε στην Αμερική. Αλλά οπότε κάποιος λαός αυτοβούλως δημιουργεί, τροποποιεί ή αλλάζει την κυβέρνησή του ανεμπόδιστα ή ο λαός αυτός ελέγχεται από εξωτερικές ιδιοτελείς επιρροές, τότε είναι καθήκον όλων των εθνών να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του. Αυτό το σπουδαίο προνόμιο κάθε λαού δηλώνουμε πως είναι θεμελιώδες δικαίωμα, και κατ’ ουδένα τρόπο θα πρέπει να το παραβιάζουμε. Δεν έχει σημασία σε ποια ήπειρο κατοικεί ο λαός, ούτε αν είναι μια νεοσύστατη κυβέρνηση ή συγκέντρωση των τμημάτων μιας κυβέρνησης ταλανιζόμενης από εσωτερικά ή εξωτερικά προβλήματα. Αν και μπορεί να ειπωθεί ότι η δημοκρατική μας λειτουργία συντελεί στην πρόοδο της ανθρωπότητας, ενώ οι μοναρχικές επιρροές στην Αμερική είναι επιζήμιες σ’ αυτήν, δε θα ακολουθήσω αυτήν την επιχειρηματική γραμμή στην παρούσα περίπτωση, για την οποία δεν ισχύει. Θα αρκεστώ μόνο να απορρίψω τη σφαλερότητα του Δόγματος Μονρόε με αναμφισβήτητο τρόπο.  Δεν ήταν βέβαια αντίθετο με το Δόγμα Μονρόε το ότι οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις αναγνώρισαν τις κυβερνήσεις των κρατών της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής; Γιατί να μην έχουμε κι εμείς το ίδιο δικαίωμα να αναγνωρίζουμε προσωρινές κυβερνήσεις στην Ευρώπη τη στιγμή που κι η Ευρώπη έχει να αναγνωρίζει προσωρινές κυβερνήσεις στην Αμερική;

Υποστηρίζω ότι η προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης είναι σταθερότερα ριζωμένη στις καρδιές του Κρητικού λαού από οποιαδήποτε άλλη περίπτωση προσωρινών κυβερνήσεων που έχουν προσφάτως αναγνωριστεί από την Αμερικανική κυβέρνηση. Υποστηρίζω ότι οι Κρήτες έχουν πλήρη κατοχή στη χώρα τους από ό, τι είχαν οι κάτοικοι στις Αμερικανικές αποικίες όταν αυτές αναγνωρίστηκαν από την Ολλανδία. Η προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης διαίρεσε το νησί σε είκοσι τέσσερις επαρχίες, κάθε επαρχία να αντιπροσωπεύεται στην κεντρική κυβέρνηση, η οποία είναι εκλεγμένη από τη γενική εθνική συνέλευση, η οποία με τη σειρά της είναι εκλεγμένη από το λαό. Η Κρήτη είναι σήμερα μια δημοκρατική πολιτεία. Οι Τούρκοι κατέχουν μόνο λίγα φρούρια και οχυρώματα, από τα οποία δεν μπορούν να αναχωρήσουν σε παράταξη μάχης και στα οποία ουσιαστικά είναι φυλακισμένοι. Ο Ομέρ πασάς (Μιχαήλ Λάτας), ο Τούρκος Haynau, Αυστριακός στην καταγωγή που ασπάστηκε το Ισλάμ, στάλθηκε στην Κρήτη να διαλύσει την προσωρινή κυβέρνηση. Ο «ηρωισμός» του ήταν να βιάζει γυναίκες και να σφαγιάζει ανυπεράσπιστους γέροντες και παιδιά. Επέστρεψε όμως στον αφέντη του παραδεχόμενος ότι νικήθηκε από αυτούς που στάλθηκε να νικήσει, με απώλειες 50.000 άνδρες και 100.000.000 φράγκα.  Τότε ο μουσουλμάνος σφετεριστής στην απελπισία του απέστειλε τον σπουδαιότερο άντρα του συμβουλίου του, τον Αλή Πασά, τον μεγάλο βεζίρη, να συμφιλιώσει τους Κρητικούς με τους μουσουλμάνους σφετεριστές. Το άτομο αυτό κλείστηκε για πολλούς μήνες σ’ ένα μικρό οχυρό στην Κρήτη, τρέμοντας για τη ζωούλα του, και τελικά επέστρεψε αναφέροντας στον αφέντη του ότι οι Κρήτες προσβλήθηκαν  από την ελληνική νόσο του πνεύματος της εθνικότητας και της ανεξαρτησίας.

Μετά την ατιμωτική ήττα του σφαγέα Ομέρ και του διπλωμάτη Αλή Πασά, οι Κρήτες είχαν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι ο σφετερισμός τους από τους Τούρκους θα χαλάρωνε την αρπάγη του, αλλά επειδή όλα τα μέσα του πολέμου και της διπλωματίας απέτυχαν να συμφιλιώσουν τους Κρητικούς με τους κατακτητές, έλαβαν χώρα σφαγές που η αγριότητά τους δεν είχε ταίρι ακόμη και στα χρονικά των Απάτσι. Επειδή οι υποστηρικτές των μουσουλμάνων σφετεριστών φοβούνταν ότι αυτές οι σφαγές θα ξεσήκωναν την αγανάκτηση όλων των πολιτισμένων εθνών, καταβληθήκαν πολλές προσπάθειες να αποπροσανατολιστεί και να αλλοιωθεί η κοινή γνώμη, ούτως ώστε να δημιουργηθούν αμφιβολίες για την ύπαρξή τους. Αποκορύφωση αυτών των προσπαθειών βρίσκεται στις περίτεχνες παρερμηνεύσεις που διανεμήθηκαν σε ανώνυμο φυλλάδιο στα μέλη του κογκρέσου το οποίο βρήκαμε πάνω στα γραφεία μας μετά το διάλειμμα, και στο οποίο κανείς σήμερα το απόγευμα του 19^ου αιώνα της χριστιανικής μας εποχής δεν είχε το σθένος σ’ αυτή τη δίκαια, ελεύθερη χώρα που ζούμε να βάλει το όνομά του ή την υπογραφή του. Οι χριστιανικές αρχές διεξήγαγαν τις πλέον αυστηρές και συστηματικές έρευνες για τις σφαγές αυτές, τα στατιστικά στοιχεία των οποίων εξέδωσαν, λαμβάνοντας φροντίδα να πιστοποιήσουν κάθε αποδεικτικό στοιχείο με αναφορά και προσδιορισμό των ονομάτων των θυμάτων και των τοπωνυμιών που διαπράχθηκαν σε βάρος τους αυτές οι βιαιοπραγίες. Ένας από τους κυριότερους μάρτυρες αυτών των αιματηρών πράξεων υπήρξε ο Γάλλος αντιπρόσωπος στην Κρήτη, η μαρτυρία του οποίου αντικατοπτρίζει την μεγαλύτερη ηθική αξία στην έννοια της ανθρωπιάς του.

Κύριε πρόεδρε, το μνημόνιο της προσωρινής κυβέρνησης που υποβλήθηκε πέρυσι στην παρούσα βουλή, με το οποίο αιτεί την αναγνώρισή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες, περιλαμβάνει μια επίσημη κατάσταση αυτών των σφαγών. Το κρατώ εδώ ανά χείρας και το καθιστώ μέρος των παρατηρήσεών μου σε συνοπτική μορφή:

Μεταχείριση Κρητών αιχμαλώτων και πολιτών από τις Τουρκικές αρχές κατά τη διάρκεια της πρόσφατης εξεγέρσεως πριν το Φεβρουάριο 1876.

Σφαγές 194

Διαμελισμοί 40

Απαγχονισμοί 1

Βιασμός από έναν άνδρα κατά θύμα………………………………………………………………………….44

Βιασμός από τρεις άνδρες κατά θύμα (πέθανε)……………………………………………………………… 1

Βιασμός από πέντε άνδρες κατά θύμα (πέθανε)…………………………………………………………….. 1

Βιασμός από έξι άνδρες κατά θύμα (πέθαναν)………………………………………………………………. 2

Βιασμός από οκτώ άνδρες κατά θύμα (πέθανε)………………………………………………………………1

Βιασμός από έξι άνδρες κατά θύμα (πέθαναν)………………………………………………………………. 2

Βιασμός από δεκαεννιά άνδρες κατά θύμα (πέθανε)…………………………………………………………1

Βιασμός από σαράντα άνδρες κατά θύμα (πέθανε)…………………………………………………………. 1

Βιασμός από τον Ομέρ Πασά, τον Τούρκο αρχιστράτηγο………………………………………………….. 2

Βιασμός με αποκοπή μαστών και σχίσιμο της κοιλιάς με μαχαίρι…………………………………………. 2

Βιασμός και ρίψη σε γκρεμό…………………………………………………………………………………… 1

Τουφεκισμός ……………………………………………………………………………………………………12

Δολοφονίες……………………………………………………………………………………………………… 51

Κάηκαν νεκροί………………………………………………………………………………………………….. 16

Κάηκαν ζωντανοί………………………………………………………………………………………………… 8

Ακρωτηριασμοί…………………………………………………………………………………………………. 11

Βασανισμοί……………………………………………………………………………………………………… 59

Σύρθηκαν και κομματιάστηκαν…………………………………………………………………………………. 2

Λιθοβολισμοί μέχρι θανάτου……………………………………………………………………………………. 2

Μαχαιρώθηκαν μέχρι θανάτου…………………………………………………………………………………. 2

Ρίχτηκαν νεκροί στα σκυλιά…………………………………………………………………………………….. 6

Εξόρυξη οφθαλμών……………………………………………………………………………………………… 4

Βιαιοπραγίες κατ’ ανδρών………………………………………………………………………………………  9

Αποκεφαλισμοί…………………………………………………………………………………………………… 3

Θάνατος με ξιφολόγχη……………………………………………………………………………………………2

Πνιγμοί σε νερό……………………………………………………………………………………………………7

Μαστιγώσεις (300)………………………………………………………………………………………………. 2

Μαστιγώσεις (400)………………………………………………………………………………………………. 3

Μαστιγώσεις……………………………………………………………………………………………………… 5

Οι ίδιες βαρβαρότητες συνεχίζονται έκτοτε. Μια περισσότερο σπαραξικάρδια κατάσταση δεν έχει ποτέ πριν υποβληθεί στο Αμερικανικό κογκρέσο. Γυναίκες όλων των ηλικιών βιάστηκαν, βασανίστηκαν, σφαγιάστηκαν. Γέροντες, συμπεριλαμβανομένων πολλών μελών της Ελληνικής Εκκλησίας, δολοφονήθηκαν και τα κορμιά τους ρίχτηκαν στα σκυλιά. Βεβηλώθηκαν χριστιανικές εκκλησίες με τα πλέον κτηνώδη όργια. Περιουσίες του λαού καταστράφηκαν ανηλεώς.

Κύριε Πρόεδρε, ο σφετεριστής της Κρήτης, με τις σφαγές αυτές και τις άλλες βιαιοπραγίες έχει θέσει εαυτόν πλέον εκτός του χώρου του πολιτισμού. Όλες οι αρχές σχετικά με τη διεθνή νομοθεσία συμφωνούν να θέσουν εκτός νόμου ένα τέρας τέτοιων θηριωδιών. Ακόμη κι οι υποστηρικτές του σφετεριστή δεν έμειναν αδιάφοροι σ’ αυτά τα φρικτά εγκλήματα ενάντια της ανθρωπότητας και ιδιαίτερα ενάντια στη γυναίκα. Πράγματι παρέσχον βοήθεια στους Κρήτες με το να επιτρέψουν στα πλοία τους να διαθέσουν ελεύθερη επιβίβαση σε γυναικόπαιδα και άμαχο πληθυσμό του Κρητικού λαού και τη μεταφορά τους στην ελεύθερη Ελλάδα. Περισσότεροι από 60.000 γυναικόπαιδα και γέροντες εγκατέλειψαν το νησί και κατάφυγαν στην Ελλάδα για να παραμείνουν εκεί τώρα περιμένοντας τι μέλει γενέσθαι.

Όπως δείχνει η συνέχεια, οι υποστηρικτές των Τούρκων απλά φοβόντουσαν ότι μια συνέχιση αυτών των σφαγών θα δημιουργούσε μια καθολική εξέγερση ενάντια του μουσουλμάνου σφετεριστή, και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα έβλαπταν τα ζωτικά τους συμφέροντα στη Μέση Ανατολή. Γι’ αυτό και η ανησυχία τους να μεταφέρουν τα γυναικόπαιδα από την Κρήτη. Όσο λιγότερες γυναίκες παραμείνουν στην Κρήτη, τόσο λιγότερες ευκαιρίες υπάρχουν για την ικανοποίηση της τουρκικής λαγνείας και της βαρβαρότητας, και συνεπώς για την αφύπνιση της αηδίας του πολιτισμένου κόσμου. Κι όχι μόνο τούτο. Οι ενδιαφερόμενες δυνάμεις, με το να υποστηρίζουν τον μουσουλμάνο σφετεριστή, είχαν την ελπίδα ότι με το να προωθήσουν την έξοδο των αμάχων, και με το να κάνουν τα στραβά μάτια στον αφανισμό του εύρωστου πληθυσμού, το Κρητικό ζήτημα θα λυνόταν με το θάνατο των Κρητών, και έτσι τα ζωτικά συμφέροντα αυτών των αυτοχρισμένων θεματοφυλάκων της Χριστιανοσύνης θα ικανοποιούνταν παντελώς. Αλλά ιδού! Οι Κρήτες πολεμιστές δεν πρόλαβαν καλά-καλά να απελευθερωθούν από το καθήκον της προστασίας των συζύγων, μητέρων, αδερφών και θυγατέρων από τις βιαιοπραγίες του μουσουλμανικού στρατού, οι γυναίκες δεν πρόλαβαν καλά-καλά να αναχωρήσουν για την ελληνική ενδοχώρα, και οι αντίστασή τους ενάντια στο σφετεριστή κατέστη περισσότερο άκαμπτη από ότι ήταν πριν. Όταν οι δυνάμεις που υποστηρίζουν τους μουσουλμάνους, όπως ακριβώς υποστήριξαν την ολιγαρχία της δουλείας και το σφετερισμό του Μεξικού, ενημερώθηκαν για την Κρητική αντίσταση, εξοργίστηκαν. Σε συμπαιγνία με το μουσουλμάνο σφετεριστή, παραπλάνησαν την κοινή γνώμη παντού. Χίλιες μισθωμένες γραφίδες, και πρόσφατα ψευδή τηλεγραφήματα, ήσαν τόσο απασχολημένες με το να διασπείρουν τις ψευδολογίες ότι η Κρητική εξέγερση ήταν στο τέλος της, και όταν δίκαιοι και φιλαλήθεις άνθρωποι λάμβαναν το θάρρος να υποστηρίξουν την αναγνώριση της προσωρινής κυβέρνησης, κατακλύζονταν από σαρκασμό και ύβρεις. Αλλά όλως αιφνιδίως, αυτή η άθλια μηχανή κατασπίλωσης έπεσε στο κενό. Η προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης ήταν τόσο σταθερά εδραιωμένη και αποτελεσματικά διοικούμενη ώστε οι μουσουλμάνοι σφετεριστές αποδυναμωμένοι πια να την ανατρέψουν και ωθούμενοι από πνεύμα μίσους, και με το αίμα του Κρητικού λαού ακόμη νωπό στα ενδύματά τους, ήχησαν τα κέρατα του πολέμου, απειλώντας να διαπράξουν αυτή τη φορά το ίδιο άγος στην Ελλάδα που είχαν διαπράξει στην Κρήτη. Αποτυγχάνοντας στην προσπάθειά του να δολοφονήσει την ελευθερία της Κρήτης, ο σφετεριστής μαίνεται να πνίξει τους συμπατριώτες των Κρητών, δηλαδή τους Έλληνες. Και τη στιγμή αυτή η «Ένωση», ένας ελληνικός οργανισμός που μετέφερε εφόδια στον λιμοκτονούντα λαό της Κρήτης, έχει αποκλειστεί στο λιμάνι της Σύρου από τουρκικό στόλο, υπό τη διοίκηση του Hobart Πασά, ο οποίος, αποστερηθείς του τουρκικού τίτλου, ονομάζεται κυβερνήτης Hobart, ένας Άγγλος διασπαστής του αποκλεισμού στον πρόσφατό μας αγώνα. Αυτή η πολιτική του εκφοβισμού από το σφετεριστή ισχυροποιεί την αποφασιστικότητά μου να πετύχω, αν είναι δυνατόν, την αναγνώριση εκ μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών του λαού που τόσο ηρωικά αντιστάθηκε ενάντια των εισβολέων.

Έχω δείξει ότι ο μουσουλμάνος είναι μόνο ένας διεκδικητής, ένας σφετεριστής της Κρήτης. Η Κρήτη ελευθερώθηκε και ανεξαρτητοποιήθηκε απ’ αυτόν το 1827 και διατήρησε την ελευθερία της μέχρι το 1830. Το γεγονός ότι επιβλήθηκε έκτοτε Αιγυπτιακή και μουσουλμανική εξουσία στην Κρήτη ενάντια στη θέληση του λαού, και κάτω από συνεχείς διαμαρτυρίες, σε κανένα βαθμό δεν αποδυναμώνει το δικαίωμα της ανεξαρτησίας που απόκτησε η Κρήτη πριν το 1830. Αντιθέτως, περιβάλλει τον αγώνα στον οποίο ενεπλάκη το νησί, και ιδίως τα τρία τελευταία χρόνια, με κάθε επικύρωση νομιμότητας. Γι’ αυτό το λόγο οι Κρήτες δεν πρέπει να θεωρούνται ως στασιαστές που θέλουν να ανατρέψουν την εξουσία μιας νόμιμης αρχής, αλλά με κάθε έννοια να θεωρούνται ως ένας ελεύθερος λαός, που ασκεί το νόμιμο δικαίωμα να αποτινάξει μια παράνομη καταπάτηση.

Αλλά ακόμη κι αν υπάρχουν Αμερικανοί που υποστηρίζουν ότι συνθήκες που υπογράφηκαν μεταξύ Α, Β και Γ για το σκοπό να εκποιήσουν αυθαίρετα τη μοίρα του Δ, προσέτι αν τυχόν υπάρχουν Αγγλο-Αμερικανοί διεθνολόγοι έτοιμοι να ασπαστούν Αγγλικές απόψεις και να πείσουν τους Αμερικανούς ότι Α, Β και Γ, Αγγλία, Γαλλία και Αυστρία έχουν το δικαίωμα να πουλήσουν αυθαίρετα τη Δ (Κρήτη) στην Αίγυπτο ή την Τουρκία, δεν νομίζω ότι οι ακριβοδίκαιοι συμπατριώτες μου θα εγκρίνουν αυτή τη θεωρία τύπου London Times, και ακόμη κι αυτοί που θα επικυρώσουν τούτο δεν μπορεί παρά να θυμηθούν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν καμιά ανάμιξη σ’ αυτές τις αχρείες δοσοληψίες, με τις οποίες παζαρεύτηκε η αυτοδιάθεση ενός ελεύθερου λαού, και κατά συνέπεια αυτές οι φαύλες συνθήκες δεν μπορούν να εμποδίσουν, ακόμη κι αν δεν είχαν συλληφθεί στο πνεύμα της αδικίας, την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Κρήτης, όσον αφορά την κυβέρνησή μας. Μας νουθετούν να μην επέμβουμε εμείς εκ μέρους της ελληνικής φυλής στον αγώνα της εναντίον μιας Ασιατικής Μορμονικής (πολυγαμικής) δυναστείας μουσουλμάνων, αλλά τα άτομα που χρησιμοποιούν αυτή τη γλώσσα δεν είναι ακριβώς εκείνοι που θα υπαγορεύσουν στον Αμερικανικό λαό ποια ειδική πολιτική θα επιδιώξουν. Μας λένε ότι ο Μωάμεθ είχε επίσης ένα εύλογο δικαίωμα να ιδρύσει θρησκεία όπως κι ο Ιησούς Χριστός, ότι ο μωαμεθανισμός έχει εξίσου εύλογο δικαίωμα να κατευθύνει τον πολιτισμό όπως κάνει και ο χριστιανισμός, και ότι η πολυγαμία που επιτρέπει συντελεί στην προστασία των γυναικείων δικαιωμάτων, και την προαγωγή της γυναικείας αξιοπρέπειας και ευημερίας, και όχι όπως έχει οριστεί ο νόμος για τον καθαγιασμό του γάμου από τον Σωτήρα μας.

Ορισμένοι μπορεί να διατηρούν περίεργες απόψεις επί του θέματος αυτού. Ευτυχώς οι απόψεις τους δεν είναι εκείνες που έχει ο Αμερικανικός λαός.

Από τη θέση μου στη βουλή, θέλω να επιστήσω την προσοχή του Αμερικανικού λαού στο γεγονός ότι αποτίουν τώρα φόρο τιμής στην παραπάνω από εγκληματική βλακεία και βαρβαρότητα των Τούρκων, οι οποίοι δεν εννοούν να υπακούσουν στα κελεύσματα του πολιτισμού. Οι Αμερικανοί πολίτες δεν χρειάζονται καμιά προστασία κάτω από χριστιανικές κυβερνήσεις – μια περαιτέρω και αναμφισβήτητη απόδειξη ότι ο χριστιανισμός δεν μπορεί να αποδώσει στους μουσουλμάνους μια κανονική εθνικότητα, αλλά τους θεωρεί καταπατητές στη χώρα που οικειοποιήθηκαν. Ο χριστιανισμός προτιμά να μην εμπιστεύεται χριστιανούς στα χέρια των μουσουλμάνων. Κι όμως, ενώ χριστιανικά έθνη δεν εμπιστεύονται τους πολίτες τους στη μουσουλμανική δύναμη, στέκονται όμως απαθείς παρατηρητές αυτής της δολοφονίας και  ατίμωσης ενός λαού, ο πολιτισμός και η πίστη του οποίου είναι δικές τους αξίες, η αφοσίωση του οποίου στη χώρα τους και στη φυλή τους είναι αγνή, και η ανδρεία και ο πατριωτισμός του οποίου τον έχουν τιμήσει στα μάτια του κόσμου.

Κύριε πρόεδρε, ο μουσουλμανικός είναι ένας παράξενος λαός που από τον καιρό της ίδρυσης της θρησκείας του από τον Μωάμεθ τον έκτο αιώνα και μέχρι την παρούσα στιγμή μισεί την πρόοδο, και που, αν και σε συνεχή και άμεση επαφή με το πλέον διαφωτισμένο μέρος του χριστιανικού κόσμου, για αιώνες δεν έχει κάνει καμιά πρόοδο ούτε στις τέχνες ούτε στην ηθική, που καταστρέφει αλλά δε δημιουργεί, που με απόλυτη βαναυσότητα κατατρομοκρατεί την Ανατολή και την κρατάει τώρα σε επίπλαστη κατοχή, και του επιτρέπεται να κάνει αυτό με ιδιοτελή διπλωματία, η οποία εξασφαλίζει το εμπόριο της Ανατολής με εκείνους που επιλαμβάνονται να παρέχουν προνόμια, αποκλείοντας όλους τους άλλους, που τα ανέχονται έτσι απλά διότι έτσι συνηθίζεται εδώ και καιρό. Η γνώμη μου είναι, ότι η δύναμη, οι σφετερισμοί και οι καταχρήσεις των μουσουλμάνων βρίσκονται στο τέλος τους. Σύντομα θα γραφεί: Μωάμεθ και Αμπντούλ Αζίζ – το Άλφα και το Ωμέγα – ο πρώτος και ο τελευταίος της μουσουλμανικής κυριαρχίας. Ο έμπορος και ο θαλασσοπόρος, ο σπουδαστής και ο πολιτικός, ο τεχνίτης και ο εργάτης, ο ελεύθερος άνθρωπος και ο χριστιανός απανταχού του πολιτισμένου κόσμου, ευγνώμονες που αυτοί οι τόποι καθαγιασμένοι στη μάθηση και στη θρησκεία έχουν απελευθερωθεί από τη θάλασσα της νύχτας, θα πουν με ένα στόμα, ζήτω η μεγάλη δημοκρατική πολιτεία, το άστρο της Δύσης που χρυσίζει τον ανατολικό ουρανό με φως, ζωή κι ελπίδα!

Ευτυχώς, εμείς οι Αμερικανοί έχουμε ιεραποστόλους στην Ανατολή. Επικεφαλής βρίσκεται ο Dr. Hamlin, ο οποίος, εν μέσω της τουρκικής πολυγαμίας και βαρβαρότητας, κηρύσσει τη διδασκαλία του Χριστού και προάγει την ευλογία της χριστιανικής παιδείας. Αλλά το ζήτημα της παρέμβασής μας για χάρη της Ελλάδας έχει εντελώς παρεξηγηθεί. Το θέμα δεν είναι να οργανώσουμε μια σταυροφορία εναντίον της μωαμεθανικής θρησκείας και εναντίον της τουρκικής πολυγαμίας. Ούτε είναι το εάν ένας Ασιατικός καταυλισμός Τούρκων στην Ευρώπη, φανατισμένων κατά των χριστιανών και των χριστιανικών συνηθειών, θα πρέπει να του επιτραπεί να εξουσιάζει δεσποτικά χριστιανικά έθνη τα οποία είναι ανώτερα των Τούρκων όπως. Το ζήτημα ότι εμείς σαν ένα μεγάλο χριστιανικό έθνος έχουμε το ιερό καθήκον να βάλουμε τη σφραγίδα της αποδοκιμασίας μας σε μια τέτοια χυδαία βιαιοπραγία κατά του πολιτισμού μας, σε ένα τόσο αποκρουστικό έγκλημα κατά του χριστιανισμού και της ανθρωπότητας.

Εν πάση περιπτώσει, η  ουσία του ζητήματος είναι η εξής: Ένας λαός που κέρδισε την ελευθερία του, την οποία κατόπιν με δολιότητα του αφαίρεσαν, ξανακέρδισε την ανεξαρτησία του με έναν ηρωισμό ισάξιο με εκείνον των ημερών του Μαραθώνα και του Μεσολογγίου, και τώρα έχει την πλήρη κυριότητα να αυτοκυβερνάται και μας ζητάει να αναγνωρίσουμε την ανεξαρτησία του – αυτός ο λαός, ο Κρητικός λαός, δεν έχει το δικαίωμα να αναγνωριστεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες; Εγώ πρεσβεύω πως το έχει και επιθυμώ κι εσείς να το δηλώσετε επισήμως και χωρίς το φόβο για τη δυσαρέσκεια που θα προκαλέσετε στο Μορμόνο σουλτάνο ή στο Γάλλο αυτοκράτορα ή στους κατακτητές του Ινδουστάν. Σας ζητώ να κανονίσετε αυτό το θέμα για τις αξίες του όπως σας τις έχω εξηγήσει χωρίς να λάβω υπόψη αυτό που ονομάζεται Ευρωπαϊκή ισορροπία των δυνάμεων και το Ανατολικό Ζήτημα, πράγματα με τα οποία εμείς δεν έχουμε καμιά σχέση. Όλοι εμείς οι Αμερικανοί, το μόνο που έχουμε να πραγματευτούμε είναι η σχέση με έναν άλλο λαό που αγωνίστηκε για την αρχαία του ελευθερία ενάντια φοβερών ανισοτήτων, και έχοντας επιτυχώς εδραιώσει μια προσωρινή κυβέρνηση της ίδιας του επιλογής, έχει το δικαίωμα της αναγνώρισής μας. Πράγματι, δεν μπορούμε να την εμποδίσουμε χωρίς δικαίως να επισύρουμε την επίκριση ότι στερούμε άλλα αγωνιζόμενα έθνη την ηθική και πολιτική υποστήριξη που μας παρασχέθηκε, και που εμείς δεχθήκαμε με τόση ευγνωμοσύνη την εποχή που το τώρα ισχυρό μας έθνος βρισκόταν στις ωδίνες της δημιουργίας του. Σαν μεγάλος λαός που είμαστε το να πούμε, όπως μας παρακινούν ορισμένοι χρηματιστηριακοί επαΐοντες, «έχουμε αρκετή δουλειά σε εκκρεμότητα για να πληρώσουμε τα χρέη μας και να φροντίσουμε τις δουλειές μας», θα ήταν το άκρον άωτον της μικροπρέπειας και αδικίας, πράγμα που θα μας κατέτασσε στην ίδια ταπεινωτική κατηγορία με τους Αγγλοσάξονες, το «πιστεύω» των οποίων υπήρξε πάντα η ίδια σκληρή ειδωλολατρική ιδιοτέλεια, την οποία τώρα μας συνιστούν να μιμηθούμε. Όχι, κύριε Πρόεδρε, εάν δεν μπορούμε, ακόμη και στις μέρες μας να υπερβούμε την Κελτική και Τευτονική υπερίσχυση αίματος που ρέει στις Αμερικανικές μάζες καθώς κι τη μυθολογική ανάμνηση της μητρόπολής μας, ας αποφύγουμε με κάθε τρόπο την ιδιοτέλεια αυτής της υποθετικής μας μητέρας πατρίδας. Ενάντια στο δαιμόνιο της Αγγλίας, ας συμπολεμήσουμε μαζί τους Έλληνες να κάνουν την χώρα τους μεγαλύτερη. Όμως να μη μιμηθούμε εκείνη την ιδιοτέλεια η οποία, οπότε ένας άλλος λαός αποτινάσσει τα δεσμά του δεσποτισμού, επαναλαμβάνει με εκλεπτυσμένη αληθοφανή διπλωματική και επαγγελματική φρασεολογία την κραυγή του δολοφόνου Κάιν: «μήπως είμαι ο φύλακας του αδελφού μου;»

Και τι κινδύνους διατρέχουμε εάν αναγνωρίσουμε επίσημα την Κρητική προσωρινή κυβέρνηση; Ο κίνδυνος που αναμένω είναι πως ορισμένοι δημοσιογράφοι, συμπεριλαμβανομένων και των πολυάριθμων λακέδων του μουσουλμανικού κόσμου και των ιμπεριαλιστών, συντηρητικών τους υποστηρικτών, θα ξεσπάσουν σε υβρεολόγια για την πράξη σας, όπως άλλωστε υβρεολόγησαν τις πράξεις σας σε  τόσες άλλες περιπτώσεις. Εμείς γενικά δεν είμαστε πολύ εθισμένοι να παρεμβαίνουμε σε προβλήματα ξένων χωρών, αλλά κάθε φορά που χτυπάει την πόρτα μας ένας ευγενής και ηρωικός χριστιανικός λαός για να ζητήσει αναγνώριση, εμείς είμαστε παραπάνω από πρόθυμοι από ό, τι η τοπική αριστοκρατία, να τη χορηγήσουμε. Όχι επειδή είμαστε κατώτεροι στην κουλτούρα και στα πολιτικά αξιώματα από αυτή την αριστοκρατία, αλλά επειδή υπερτερούμε στο να αποκόπτουμε από την κουλτούρα και τα αξιώματα αυτής όλα εκείνα που έχουν σχέση με αυτήν και ανάγονται στους οπισθοδρομικούς φεουδαρχικούς καιρούς, και να κρατάμε μόνο αυτό που είναι συνεπές με την ανθρωπιά, και να το ξεκαθαρίζουμε από όλα όσα δεν είναι σύμφωνα με τα ιερά της καθήκοντα. Συνεπώς, κύριε Πρόεδρε, στο παρόν ζήτημα της αναγνώρισης της Κρήτης απορρίπτω όλες τις ωμές σοφιστείες και όλους σκληρούς θεατρινισμούς πάνω στα οποία εδραιώνεται μια διεστραμμένη διπλωματία.

Εγώ βλέπω μόνο έναν λαό που σαν λιοντάρι αγωνίστηκε για την ελευθερία του από το 1821 μέχρι το 1827, κατάκτησε την ελευθερία του και την κράτησε μέχρι το 1830, για να ξαναπεράσει εναντίον της θέλησής του στη σκλαβιά, και να εξεγερθεί ξανά και ξανά κατά του καταπατητή του, και τελικά στα 1865-1869, να ξαναπάρει το βάπτισμα της ελευθερίας του στον καινούργιο του αγώνα για μια εθνική ζωή και να έχει το δικαίωμα της αναγνώρισης της προσωρινής του κυβέρνησης από μας εξίσου ολοκληρωτικά όπως είχαν οι αποικίες το δικαίωμα της αναγνώρισης από την Ολλανδία και τη Γαλλία.

Λέγεται ότι στο να προβούμε σ’ αυτήν την πράξη δεν είμαστε φιλικοί προς τους Οθωμανούς, και ότι κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο οι μουσουλμάνοι δεν επέτρεψαν το πλοίο Αλαμπάμα να προσορμίζεται στα λιμάνια τους. Όμως ούτε ο Σεμς ούτε κανείς άλλος στασιαστής κυβερνήτης πλοίου σκέφτηκε ποτέ να πλεύσει σε λιμάνια της Ανατολής, ξέροντας πολύ καλά ότι δεν θα υπήρχε περίπτωση να μην πυρποληθούν από τους Έλληνες, οι οποίοι μέχρι τον τελευταίο ήσαν ενθουσιώδεις υποστηρικτές μας κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού εμφυλίου πολέμου. Αλλά σας λέω τούτο, κύριε Πρόεδρε: εάν ένα πλοίο στασιαστών ήταν τόσο ανόητο να διατρέξει τον κίνδυνο να πυρποληθεί , ο Τούρκος, ό, τι κι αν θα είχε υποσχεθεί γραπτώς – και είναι διαβόητα γνωστός για τη γραπτή του ελευθεριότητα – στην πραγματικότητα θα ενεργούσε υπακούοντας στα κελεύσματα των Αγγλογάλλων υπουργών της Κωνσταντινούπολης. Είστε, βέβαια, ενήμεροι ότι ο Σουλτάνος δεν ασκεί κρατική κυριαρχία όπως ασκούν οι χριστιανοί μονάρχες. Κι απόδειξη είναι η παρούσα διαμάχη με την Ελλάδα. Η Ευρώπη δε ρωτάει το Σουλτάνο αν θα κάνει μια σύσκεψη, αλλά τον διατάσσει να την κάνει. Και τι θα αναρωτιόταν κανείς για την κυριαρχία του Αμερικανικού λαού εάν οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις, χωρίς τη γνώση και την συγκατάθεσή μας, εξέδιδαν διάταγμα να γίνει μια συνδιάσκεψη προς επίλυση της διαμάχης μας με τις αποσχισθείσες πολιτείες;

Το γεγονός ότι ο Σουλτάνος ασκεί εξουσία μόνο εξαρτημένη από την υποστήριξη και συγκατάθεση του χριστιανικού κόσμου είναι φανερό σ’ όλη την πορεία της ιστορίας από τη στιγμή της εισβολής αυτών των ασιατικών ορδών μέχρι τις μέρες μας. Όταν ο θρησκευτικός ζήλος των Σταυροφοριών αποδυναμώθηκε από το πνεύμα της υλικής επιχειρηματικότητας που γεννήθηκε από τις ανακαλύψεις των θαλασσοπόρων και των τυχοδιωκτών του 15^ου αιώνα, και όταν δεν πάρθηκαν περαιτέρω μέτρα να απομακρύνουν τον μουσουλμάνο από τον σφετεριστικό «καταυλισμό» του σε Ελληνικό και χριστιανικό έδαφος, αυτός σ’ εκείνες τις μέρες της εξαχρείωσης των χριστιανικών εθνών είχε την άδεια να έχει δικαιοδοσία μόνο σε μωαμεθανούς, ενώ ολόκληρος ο χριστιανικός πληθυσμός, με ασήμαντες εξαιρέσεις, προστατευόταν με ειδικές συνθήκες από το μωαμεθανό και ήταν υπό την προστασία των ξένων δυνάμεων ή των προξενικών και διπλωματικών αντιπροσώπων τους. Άρα συνεπώς, εάν ο Σουλτάνος δεν είχε σφετεριστεί στην Κρήτη μια εξουσία που είχε κατακτηθεί από το λαό κατά τον πόλεμο για την ελληνική ανεξαρτησία, ακόμη κι αν ήταν νόμιμος κυρίαρχος, κι ακόμη κι αν η πρόσφατη επανάσταση δεν είχε γίνει, η οποία κορυφώθηκε με την εγκαθίδρυση της προσωρινής κυβέρνησης, αυτός θα εξακολουθούσε να είναι ένας τύποις ηγεμόνας, περιορισμένος στην ανωτέρω δικαιοδοσία του. Στην περίπτωση της Κρήτης, όπου η μικρή μειονότητα των κατ’ όνομα μουσουλμάνων είναι ελληνικής καταγωγής και γλώσσας, η δικαιοδοσία του θα ήταν μόνο κατ’ όνομα, και οτιδήποτε παρέμενε από τις αξιώσεις του, θα είχε εκμηδενιστεί από την πρόσφατη επανάσταση κι από την αποτελεσματική δικαίωση των χριστιανικών δικαιωμάτων του λαού εκ μέρους της προσωρινής κυβέρνησης.

Δε φοβηθήκαμε να προκαλέσουμε τη δυσαρέσκεια της βασίλισσας της Ισπανίας, Ισαβέλλας, αν και η κυριαρχία της δεν ήταν εξαρτημένη και περιορισμένη από οποιοσδήποτε συνθήκες, όπως είναι αυτή του Σουλτάνου παντού, για να μη μιλήσουμε για την Κρήτη, όπου από το 1821, η κυριαρχία του δεν είχε κανένα δικαίωμα, απόλυτο ή περιορισμένο. Θα μου πείτε ότι η Ισαβέλλα αναγκάστηκε να φύγει από την Ισπανία, και ότι ο Αμπντούλ Αζίζ δεν εγκατέλειψε ποτέ την Κρήτη. Η απάντησή μου είναι ότι αυτός ποτέ δεν πήγε εκεί. Δεν τόλμησε να πάει εκεί. Οι προκάτοχοί του, οι οποίοι πριν από το 1821 κυριαρχούσαν στην Κρήτη, αποδυναμώθηκαν από τους Έλληνες αφέντες της χώρας. Υποστηρίζω ότι ο σημερινός Σουλτάνος, ο οποίος ποτέ δεν είχε κυριαρχικά δικαιώματα στην Κρήτη, παραδέχτηκε αυτό το γεγονός με το να αποφύγει να φανεί ο ίδιος εκεί, ενώ οι Ομέρ και Αλή πασάδες αναγκάστηκαν να επιστρέψουν μετά από διαμαρτυρίες και κατάρες ενός αγανακτισμένου λαού. Το ότι στους Τούρκους δεν αρέσει να αναγνωρίσουμε την προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης είναι εύλογο. Αλλά η αναγνώριση από εμάς της ανεξαρτησίας ενός ελεύθερου λαού, μιας de facto χριστιανικής κυβέρνησης, είναι μια πράξη που εξουσιοδοτείται από την λαϊκή μας κυριαρχική δύναμη. Οι Άγγλοι αντιστάθηκαν στην Ολλανδία και τη Γαλλία που αναγνώρισαν τις Αμερικανικές αποικίες, αλλά η Ισπανία και η Πορτογαλία δεν επικύρωσαν την αναγνώριση της ανεξαρτησίας των πρώην Αμερικανικών αποικιών τους. Στις δυνάμεις που έχασαν την παράνομα αποκτημένη κυριαρχία τους κατά την πορεία των υποδουλωμένων εθνικοτήτων προς τη χειραφέτησή τους δεν αρέσει αυτό καθόλου. Η Ευρώπη είναι γεμάτη από βασιλικούς πρίγκιπες που εξοργίζονται για απώλεια του θρόνου τους.

Αλλά εάν η δημοκρατική Αμερική δεν θρηνεί για τις συμφορές αυτών των έκπτωτων χριστιανών πριγκίπων, γιατί θα πρέπει να θρηνήσει για τις αγωνίες ενός Μορμόνου Ασιάτη μωαμεθανού απολυταρχικού άρχοντα επειδή αυτός χάνει την δύναμή του για την οποία πρωτίστως δεν είχε κανένα δικαίωμα να κατέχει; Εάν πρέπει οπωσδήποτε να εκδηλώσουμε τη συγκίνησή μας, ας τη φυλάξουμε για τα θύματα και τους μάρτυρες του πολέμου του Κρητικού λαού για την ανεξαρτησία του: για κείνες τις καθαγιασμένες γυναίκες οποίες αντί να ατιμαστούν, ανατίναξαν το μοναστήρι του Αρκαδίου και θάφτηκαν στα ερείπιά του. Ο Τούρκος μπορεί να έχει μια σπουδαία αποστολή να εκτελέσει κι ο ίδιος. Νομίζω πως μόλις διαλυθεί ο καταυλισμός τους στην Ευρώπη, και υψωθεί η καθαγιασμένη αρχαία χριστιανική σημαία της Βυζαντινής Ελληνικής Αυτοκρατορίας στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, και στα τείχη της Ιερουσαλήμ, μόλις ο σκοταδιστής μουσουλμάνος θα πάρει «πασαπόρτι» από τις χριστιανικές δυνάμεις,  θα μπορέσει να εξαπλωθεί στην Ασιατική έρημο, από όπου προήλθε, και εκεί θα μεταδώσει κάτι από τον πολιτισμό που υποτίθεται πως έμαθε από την μακρά του επαφή με την εξαιρετικά ανώτερη, πολιτισμένη ελληνική φυλή.

Θα φωνάξω με αγαλλίαση όταν θα δω την αποκατάσταση της ελληνικής αυτοκρατορίας σ’ όλο της το αρχαίο μεγαλείο, με την Κωνσταντινούπολη πρωτεύουσά της και την Ιερουσαλήμ αγία της συμπρωτεύουσα. Εν τω μεταξύ, όμως, να μην ξεχάσουμε το καθήκον μας όσον αφορά την αναγνώριση της προσωρινής κυβέρνησης της Κρήτης.

Η Κρήτη υπό την ελληνική αυτοκρατορία καθώς και στις μέρες των σχέσεών της με τη Βενετία υπήρξε το ανθηρό εμπορικό κέντρο της Μεσογείου και της Ανατολής. Στο νησί αφθονούν τα εκλεκτότερα μεταξωτά, φρούτα, κρασί, μέλι, ελαιόλαδο και άλλα εκλεκτά προϊόντα. Κάτω από το μουσουλμανικό ζυγό αυτοί οι σπουδαίοι εμπορικοί και βιοτεχνικοί πόροι είχαν παραλύσει και σχεδόν αφανιστεί. Υπό την αιγίδα της εθνικής ανεξαρτησίας τα ίδια θαυμαστά αποτελέσματα που φάνηκαν μετά των πόλεμο των Ελλήνων για την ανεξαρτησία τους στην ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας από τους Έλληνες εμπόρους και καραβοκύρηδες θα δώσουν στους Κρήτες σήμερα μια θέση στον εμπορικό κόσμο όχι κατώτερη από εκείνη που κατεχόταν από τους Γενοβέζους, τους Βενετούς κι από την Χανσεατική Ομοσπονδία (Hansestadt). Τα ίδια αποτελέσματα θα φανούν και στην Κρήτη μόλις θα κάνετε το καθήκον σας που σας ζητάω για την αναγνώριση της χριστιανικής της κυβέρνησης, και που δεν έχω καμιά αμφιβολία πως θα το κάνετε, και τούτο θα αποτελέσει παράδειγμα και σ’ άλλα χριστιανικά έθνη. Οι Κρήτες έμποροι θα γίνουν εξ ίσου παντοδύναμοι όπως είναι και οι σημερινοί Έλληνες. Το Αμερικανικό εμπόριο και η βιομηχανία θα αποκτήσουν στο πρόσωπο του Κρητικού εμπόρου έναν σύμμαχο και πελάτη που η συνεργασία του θα μας βοηθήσει να ανταγωνιστούμε με επιτυχία τους Αγγλογάλλους εμπόρους και βιοτέχνες, οι οποίοι κατέχουν προς το παρόν το εμπορικό μονοπώλιο στην Ανατολή.

Γι’ αυτό το λόγο, προτείνω η αναγνώριση της Κρήτης να χορηγηθεί από την παρούσα κυβέρνηση και ο Αμερικανός πρόξενος στα Χανιά να δώσει τα διαπιστευτήριά του στην κυβέρνηση της Κρήτης ως Αμερικανός αντιπρόσωπος.

Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία μας που δείχνουμε τόση γενναιοδωρία προς ένα συντροφικό χριστιανικό λαό. Έχουμε αποστείλει βοήθεια στην Ιρλανδία στην ώρα της δυστυχίας της. Έχουμε στείλει στόλο στη Μικρά Ασία να μεταφέρουμε τον μεγάλο Ούγγρο Κοσσούτ στις Ηνωμένες Πολιτείες, και με την εύγλωττη επιρροή των Κλέι και Γουέμπστερ έχουμε δείξει τη συμπάθειά μας προς τους Έλληνες κατά τον πρώτο τους αγώνα για την ανεξαρτησία τους. Και τα έχουμε κάνει όλα αυτά ενώ η χώρα μας ήταν συγκριτικά αδύναμη και εξακολουθούσε να μάχεται ενάντια στη δουλεία. Θα πράξουμε λιγότερα τώρα που έχουμε υπερβεί τα όρια της δύναμής μας μετά τον θρίαμβό μας κατά της δουλείας και μετά τον εγκαινιασμό της νέας μας και μεγαλοπρεπέστερης εποχής της ελευθερίας; Θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι αναμένεται από μας, επειδή το μπορούμε, να κάνουμε περισσότερα από ότι κάναμε κατά την παλιότερη εποχή της δουλείας. Η περυσινή κομματική διακήρυξη των Ρεπουμπλικάνων του Σικάγου ορθά ψήφισε ότι η συμπάθεια προς καταπιεσμένες εθνικότητες είναι μεταξύ των πρωταρχικών καθηκόντων της αναγεννημένης δημοκρατικής πολιτείας μας.

Ήρθε η ώρα να δώσουμε μια ουσιαστική ερμηνεία σ’ αυτό το ιερό ψήφισμα. Ας δείξουμε με την αναγνώριση εκ μέρους μας της Κρητικής ανεξαρτησίας ότι είμαστε συνεπείς στο καθήκον μας για ευγνωμοσύνη προς μια φυλή που στις πολιτιστικές της δόξες όλα εμείς τα πολιτισμένα έθνη οφείλουμε την ευγενέστερή μας παιδεία. Ας δείξουμε ότι εμπράκτως υποστηρίζουμε την ανάδειξη ελευθέρων κυβερνήσεων μεταξύ των ανθρώπων, τη μόνη ελπίδα για την προαγωγή της ανθρωπότητας. Ας δείξουμε σαν χριστιανικό έθνος ότι ευνοούμε την ανάληψη της εξουσίας της μεγάλης ελληνικής φυλής στις περιοχές όπου αυτή προηγουμένως κατείχε, και οι οποίες η Αμερική πολυαγαπάει για τις ιερές και ιστορικές τους σχέσεις.

Η πρότασή μου δεν είναι παρέμβαση. Σημαίνει απλά μια πράξη δικαιοσύνης εκ μέρους μας προς την Κρήτη. Εξάλλου, παρέμβαση θα πει μια πράξη εμπλοκής των ενόπλων μας δυνάμεων στο Ανατολικό Ζήτημα. Μια τέτοια παρέμβαση δεν προτείνω, παρά μόνο την παραχώρηση στην Κρήτη την αναγνώρισή της σαν ελεύθερη προσφορά του μεγάλου μας χριστιανικού λαού σε έναν άλλο χριστιανικό λαό, ο οποίος αξίζει να έχει όλη μας την ηθική και γενναιόδωρη υποστήριξη στην ηρωική του προσπάθεια να επανακτήσει την πρότερή του δύναμη και να ελευθερώσει την χριστιανοσύνη από εκείνη τη μουσουλμανική κυριαρχία η οποία έχει για πάρα πολύν καιρό ατιμάσει τα χρονικά της.

Ας τολμήσουν οι Τούρκοι να πουν ότι εμείς συνεργαζόμαστε με τη Ρωσία. Κύριε, πρόεδρε, με όλο μου το σεβασμό προς τη Ρωσία, και ιδιαίτερα με το θαυμασμό μου για την ανθρωπιστική της πράξη να χειραφετήσει τους δουλοπάροικους, δεν διστάζω να πω ότι σ’ αυτό το θέμα σχετιζόμαστε τόσο λίγο όσο και με την Αγγλία. Εάν η Ρωσία κατανοεί, όπως κι εμείς, την προαγωγή της χριστιανικής αυτοκρατορίας των Ελλήνων στην Ανατολή, χαίρομαι γι’ αυτό. Αλλά η πρότασή μου υπέρ της ανεξαρτησίας της Κρήτης πηγάζει από τη δική μου εκτίμηση των αρετών και των πεπρωμένων της ελληνικής φυλής, και υποβάλλεται ενώπιόν σας χωρίς να επιθυμώ την επικρότηση της μιας ή χωρίς να φοβάμαι την επίκριση της άλλης ξένης δυνάμεως.

Εμείς δεν έχουμε καμιά σχέση με την αντιζηλία της Αγγλίας και της Ρωσίας για την πορεία των πραγμάτων στην Ασία. Η Ρωσία είναι καλύτερος φίλος προς τις Ηνωμένες Πολιτείες από ό, τι είναι η Αγγλία, κι αν η Ρωσία τύχει και κατακτήσει το Ινδουστάν και χειραφετήσει τους Ινδούς δουλοπάροικους, η ανθρωπιά θα είναι ο νικητής, αν και ο χαμένος θα είναι η Αγγλική αριστοκρατία και πλουτοκρατία. Και τότε εμείς θα φωνάξουμε: «Εύγε, τσάρε! Ζήτω η Ρωσία!»

Αλλά όπως και να έχουν τα πράγματα, ένα είναι βέβαιο: ότι οι προτάσεις που κάνω για την Κρήτη και την Ελλάδα αντανακλούν αποκλειστικά και μόνο Αμερικανική και όχι βέβαια Ρωσική γνώμη. Είμαι σίγουρος ότι και σεις στο ίδιο πνεύμα θα λάβετε υπόψη σας τις προτάσεις μου, και δε θα πτοηθείτε στο να εξασκήσετε την διεθνή δικαιοσύνη και την ευσπλαχνία σας σε πείσμα εκείνων των εκπαιδευμένων σε συντηρητικές σχολές επικριτών, οι οποίοι θα αλαλάζουν στις ελεύθερές μας ακτές τις ξεθωριασμένες ευρωπαϊκές κοινοτυπίες για δήθεν ισορροπία δυνάμεων, και θα προσπαθούν να καταπνίξουν την γενναιόδωρη δράση σας με το να σας παρουσιάζουν τη δύναμη αυτοκρατόρων και σουλτάνων, οι οποίοι δεν φοβίζουν τον Αμερικανικό νου, και δε θα αναχαιτίσουν την πορεία της δικαιοσύνης και μεγαλοψυχίας προς την Κρήτη και την Ελλάδα, πράγματα που έχω την τιμή και το προνόμιο να προτείνω στην παρούσα Βουλή.

Κύριε πρόεδρε,  με απροθυμία απασχολώ το χρόνο της παρούσας βουλής, αλλά πράττω τούτο μόνο επειδή η περίπτωση είναι επείγουσα και ο σκοπός που υποστηρίζω είναι δίκαιος. Προσέρχομαι ενώπιον των αντιπροσώπων μιας δημοκρατικής πολιτείας να μιλήσω για τα δίκαια του ανθρώπου, και ενθαρρυμένος από τη σπουδαιότητα του θέματος, αισθάνθηκα αποφασισμένος για το έργο μου. Κι όμως έτρεμα μπροστά στην ενεχόμενη ευθύνη και αναγνώριζα την ανικανότητά μου να εκπληρώσω το καθήκον μου. Από την παιδική μου ηλικία έχοντας γίνει αυτόπτης μάρτυρας της βαρβαρότητας της ανθρώπινης δουλείας, των κραυγών των καταπιεσμένων, ξύπνησε στην καρδιά μου συμπάθεια και σεβασμός. Θα υιοθετώ πάντα τον αγώνα των καταπιεσμένων και θα απαξιώνω την αβέβαια φιλία του καταπιεστή. Έχοντας ζήσει ελεύθερος άνθρωπος υπό την προστασία των νόμων και των θεσμών που εγγυώνται τη ζωή μου, την ελευθερία μου και την επιδίωξη της ευτυχίας, η μόνη μου κοσμική επιθυμία είναι να εξασφαλίσω τα ανωτέρω και στους άλλους. Έχοντας δει την προδοσία προς την ίδια μου τη χώρα από κάθε γιο και θυγατέρα της Πολιτείας να ευνοούν την αναρχία, τη μοναρχία, την αριστοκρατία ή τη δουλεία, και έχοντας δει αυτούς, με την υποστήριξη εστεμμένων ξένων χωρών, να επιχειρούν έναν προδοτικό και φονικό πόλεμο κατά της κυβερνήσεώς των και του λαού για την καταστροφή του, και έχοντας δει κάθε δούλο και απόκληρο από την εθνική προστασία να είναι πιστοί στην ελευθερία και στο νόμο, παραμένοντας φίλοι της κυβερνήσεως και των υπερασπιστών της, μέσα από μια καταιγίδα προδοσίας και μέσα από μια δίνη εγκλήματος, έχω μια ανανεωμένη αιτία να αγαπώ τον καταπιεσμένο και να μισώ τον καταπιεστή. Με υπερηφάνεια ενθυμούμενος τους προγόνους μας, οι οποίοι εν σοφία ίδρυσαν και με το αίμα τους εδραίωσαν την Πολιτεία μας, και έχοντας υπάρξει μάρτυς της αυτοθυσίας του λαού μας, ο οποίος πρόσφατα κατατρόπωσε τον ένοπλο και ύπουλο τύραννο, έδιωξε τα ξένα τσιράκια από τις ακτές μας, έσωσε μια αδελφική δημοκρατία από την αρπάγη του σφετεριστή, ελευθέρωσε τους καταπιεσμένους, έδωσε στο δούλο την ανδρεία  του, άνοιξε την πόρτα στη μόρφωσή του, εξασφάλισε για τη γυναίκα και τα παιδιά του προστασία, κατέστησε ιερές τις κοινωνικές σχέσεις της ζωής, οι οποίες επί μακρόν είχαν περιφρονηθεί από ημιβάρβαρους που λυμαίνονταν τις νότιες πολιτείες και αυτοαποκαλούνταν προνομιούχες τάξεις, διεκδικώντας ένα ενυπάρχον δικαίωμα να κατέχουν και να διαθέτουν τα άτομα και τις περιουσίες των άλλων, η πεποίθησή μου στη φυλή μας ισχυροποιείται και η ελπίδες μου για μια ελεύθερη κυβέρνηση ανανεώνονται.

Έχοντας η χώρα μας εξασφαλίσει τροφή και ένδυση στους δυστυχισμένους κάθε μήκους και πλάτους, και έχοντας υποστηρίξει χιλιάδες γυναικόπαιδα ενώ οι άνδρες και οι πατεράδες τους διεξήγαν αδυσώπητο, αιματηρό και ύπουλο πόλεμο για την ελευθερία και την εθνική τους ύπαρξη, έχοντας δώσει χάρη σε αναρίθμητους εγκληματίες που με την προδοσία τους στερήθηκαν το έννομο δικαίωμα της ζωής τους, έχοντας προνοήσει για τις άμεσες ανάγκες πέντε εκατομμυρίων μιας ατυχούς και ανήμπορης φυλής που από την ανάγκη του πολέμου αναδύθηκε από μια δουλεία διακοσίων σαράντα ετών, κατά την οποία το βαρύ χέρι του δυνάστη έπεφτε πάνω τους με σκληρότητα, και έχοντας δει αυτή τη χώρα που με το νόμο και την άσκηση αυτού να γίνεται η κοιτίδα των καταπιεσμένων όλων των χωρών που ζήτησαν καταφύγιο στις ακτές μας, είμαι βέβαιος για τη μεγαλοψυχία της κυβέρνησης και την φιλανθρωπία του λαού μας.

Βλέποντας τον ένδοξο θρίαμβο της δημοκρατίας μας, όπως αυτή αντιπροσωπεύει σήμερα το μεγάλο πολιτικό σχολείο του κόσμου, όπου έθνη και λαοί διδάσκονται τις μεγάλες για καιρό κρυμμένες αλήθειες, ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να αυκοκυβερνηθεί, βγάζοντας άχρηστο το απατηλό δόγμα της ελέω Θεού βασιλείας, εγκαινιάζοντας έναν ελεύθερο και καλύτερο πολιτισμό, πιστεύω, κύριε πρόεδρε, ότι ήγγικεν η ώρα που πρέπει – επαναλαμβάνω πρέπει – να υιοθετήσουμε την άνοδο και πορεία ελευθέρων κυβερνήσεων παντού, και έτσι να διατηρήσουμε το χαρακτήρα που τόσο έντιμα αποκτήσαμε και να εκπληρώσουμε ένα μεγάλο πεπρωμένο που μας επιφυλάσσεται. Η διακήρυξη των σωστών πολιτικών δογμάτων, τα οποία καθιστούν ελεύθερα και τα μυαλά και τα σώματα των ανθρώπων, είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερης αξίας σε εκείνους που την υιοθετούν από ότι οι τέχνες και το εμπόριο. Διότι η διακήρυξη αυτή φέρνει όλα τα παραπάνω και κάνει τους ανθρώπους να ευημερούν και να μεγαλουργούν εξασκώντας αυτά. Τότε, κύριε πρόεδρε, καθώς θα παρέχουμε υπηρεσία και καθήκον στο Θεό, στο χριστιανικό πολιτισμό, στην προαγωγή των ελευθέρων θεσμών, και σε μια κοινή ανθρωπότητα, επιτρέψτε με για ακόμη μια φορά να σας προτρέψω να ενθαρρύνετε την επικύρωση για την ανεξαρτησία της Κρήτης.

*Δόγμα Μόνροε

John P. C. Shanks

Biography

Born in Martinsburg, Virginia (now West Virginia), Shanks pursued an academic course. He studied law and was admitted to the bar in 1848 and commenced practice in Portland, Indiana, in 1849. He served as prosecuting attorney of Jay County in 1850 and 1851 and served as member of the State house of representatives in 1855. During the Civil War he served in the Union Army as a colonel and aide-de-camp.

Shanks was elected as a Republican to the Thirty-seventh Congress (March 4, 1861-March 3, 1863). He was an unsuccessful candidate for reelection in 1862 to the Thirty-eighth Congress.

Shanks was elected to the Fortieth and to the three succeeding Congresses (March 4, 1867-March 3, 1875) and served as chairman of the Committee on Militia (Forty-first Congress) and the Committee on Indian Affairs (Forty-second Congress). He was an unsuccessful candidate for renomination in 1874. He resumed the practice of his profession. He was again a member of the State house of representatives in 1879.

Shanks died in Portland, Indiana, January 23, 1901 and was interred in Green Park Cemetery. (en.wikipedia. org)

*Κρητική Επανάσταση (1866-1869) - Βικιπαίδεια

**

Η μεγάλη Κρητική Eπανάσταση 1866-1869

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΟΛΚΛΗΡΟ ΤΟ ΕΝΘΕΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ Η μεγάλη Κρητική Eπανάσταση 1866-1869 ΑΠΟ ΕΔΩ: (ΠΡΟΣΟΧΗ ! Μέγεθος : 26,4ΜΒ)

*Μορείτε να τα "κατεβάσετε" στον υπολογιστή σας με δεξί κλίκ στην λέξη ΕΔΩ και χρησιμοποιώντας την επιλογή "Αποθήκευση δεσμού ώς..."

**ΠΡΟΣΟΧΗ. ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗ ADOBE PDF ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΑΙ ADOBE READER ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ

Προσοχή! Αυτό το άρθρο έχει συνέχειες ...

Παρακαλώ χρησιμοποιείστε τα παρακάτω links για να τις διαβάσετε.

Η μεγάλη Κρητική Eπανάσταση 1866-1869

Το Αρκάδι έγινε αθάνατο κυρίως απ’ την απόφαση των εγκλείστων να πεθάνουν ελεύθεροι

 

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ: Βασίλης Μηλίτσης