Γιώργος Καρελιάς
Φεβρουάριος 2012: κρίθηκε συνταγματικό το πρώτο Μνημόνιο (είχε ψηφιστεί το 2010), για «σοβαρούς λόγους δημοσίου συμφέροντος».
Οι δικαστές και ο Κομφούκιος
Φεβρουάριος 2012: κρίθηκε συνταγματικό το πρώτο Μνημόνιο (είχε ψηφιστεί το 2010), για «σοβαρούς λόγους δημοσίου συμφέροντος».
Ιούνιος 2014: συνταγματικό και το δεύτερο Μνημόνιο (είχε ψηφιστεί το 2012), για «λόγους υπέρτερου συμφέροντος».
Σεπτέμβριος 2014: συνταγματική η περικοπή του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων.
Οκτώβριος 2014: συνταγματική η περικοπή κύριων και επικουρικών συντάξεων.
Όλες αυτές είναι δικαστικές αποφάσεις. Οι οποίες έκριναν ότι καλώς το κράτος πετσόκοψε μισθούς, συντάξεις και εφάπαξ, γιατί -αν δεν το έκανε- θα φουντάραμε όλοι μαζί.
Δεκέμβριος 2013: κρίνονται αντισυνταγματικές οι περικοπές στις αποδοχές των δικαστικών (Μισθοδικείο).
Νοέμβριος 2014, τώρα δηλαδή: η κυβέρνηση αποφασίζει να καταβάλει στους δικαστικούς μόνο το 50% των αναδρομικών, για «λόγους δημοσίου συμφέροντος». Οι μισθοί τους θα επανέλθουν κανονικά στα προ των μειώσεων επίπεδα.
Η συνέχεια: έξι δικαστικές ενώσεις ξιφουλκούν εναντίον της κυβέρνησης και την κατηγορούν ότι «δεν εφαρμόζει τις δικαστικές αποφάσεις». Ποιες εννοούν; Αυτές που περιέκοψαν μισθούς, συντάξεις και εφάπαξ εκατομμυρίων δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων; Α μπα. Αυτές εφαρμόστηκαν στο ακέραιο. Εννοούν μία και μοναδική απόφαση, αυτή που έβγαλαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Και όχι, φυσικά, ολόκληρη. Οι μισθοί τους αποκαθίστανται πλήρως. Θα χάσουν τα μισά αναδρομικά τους. Δηλαδή ψίχουλα, μπροστά σ’ αυτά που έχασαν όλοι οι άλλοι, πάλι με δικές τους αποφάσεις. Εδώ οι αντιδράσεις και πίνακας με αυτά που παίρνουν και αυτά που χάνουν.
Το συμπέρασμα είναι προφανέστατο. Οι δικαστές κρίνουν ότι πρέπει όλοι να συμμετέχουν στη σωτηρία της χώρας, πλην των ιδίων. Όλες οι άλλες περικοπές είναι συνταγματικές και μόνο οι δικές τους δεν είναι. Τυπικά, έχουν δίκιο. Η απόφαση πρέπει να εφαρμοστεί ολόκληρη (ναι, αυτή που έβγαλαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους -έτσι προβλέπεται). Είναι το νόμιμον. Είναι και ηθικόν;
Η σφοδρή αντίδρασή τους συνιστά αυτό που λέμε σχηματικά κοινωνική πρόκληση. Δεν είναι δα και οι πιο αδικημένοι μισθολογικά, κάθε άλλο. Ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου έχει αποδοχές που ξεπερνούν τις 5.000 ευρώ. Ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, ούτε τις μισές.
Η δε προτροπή τους προς τους βουλευτές να μην ψηφίσουν την τροπολογία με τη μερική περικοπή των αναδρομικών τους συνιστά ευθεία παρέμβαση στα εσωτερικά μιας άλλης εξουσίας. Τι θα έλεγαν αν, την περίοδο που αποφάσιζαν για τους μισθούς των άλλων, έβγαινε η Ένωση Βουλευτών και τους υποδείκνυε ποια απόφαση να πάρουν;
Λυπηρά πράγματα. Οι συνδικαλιστές των δικαστών φαίνεται ότι δεν γνωρίζουν αυτό που είχε πει ο Κομφούκιος πριν από 25 αιώνες: «Ο ανώτερος άνθρωπος είναι σκληρός με τον εαυτό του. Ο κατώτερος άνθρωπος είναι σκληρός με τους άλλους».
(Και για όσους ενδιαφέρονται περισσότερο για τις δικαστικές αποφάσεις και τη λειτουργία της Δικαιοσύνης, ας διαβάσουν εδώ τι γράφει ο καθηγητής Τσακυράκης, ένας κατ’ εξοχήν γνώστης της κατάστασης).
**************************
Σεπτέμβριος 2014: συνταγματική η περικοπή του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων.
Οκτώβριος 2014: συνταγματική η περικοπή κύριων και επικουρικών συντάξεων.
Όλες αυτές είναι δικαστικές αποφάσεις. Οι οποίες έκριναν ότι καλώς το κράτος πετσόκοψε μισθούς, συντάξεις και εφάπαξ, γιατί -αν δεν το έκανε- θα φουντάραμε όλοι μαζί.
Δεκέμβριος 2013: κρίνονται αντισυνταγματικές οι περικοπές στις αποδοχές των δικαστικών (Μισθοδικείο).
Νοέμβριος 2014, τώρα δηλαδή: η κυβέρνηση αποφασίζει να καταβάλει στους δικαστικούς μόνο το 50% των αναδρομικών, για «λόγους δημοσίου συμφέροντος». Οι μισθοί τους θα επανέλθουν κανονικά στα προ των μειώσεων επίπεδα.
Η συνέχεια: έξι δικαστικές ενώσεις ξιφουλκούν εναντίον της κυβέρνησης και την κατηγορούν ότι «δεν εφαρμόζει τις δικαστικές αποφάσεις». Ποιες εννοούν; Αυτές που περιέκοψαν μισθούς, συντάξεις και εφάπαξ εκατομμυρίων δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων; Α μπα. Αυτές εφαρμόστηκαν στο ακέραιο. Εννοούν μία και μοναδική απόφαση, αυτή που έβγαλαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Και όχι, φυσικά, ολόκληρη. Οι μισθοί τους αποκαθίστανται πλήρως. Θα χάσουν τα μισά αναδρομικά τους. Δηλαδή ψίχουλα, μπροστά σ’ αυτά που έχασαν όλοι οι άλλοι, πάλι με δικές τους αποφάσεις. Εδώ οι αντιδράσεις και πίνακας με αυτά που παίρνουν και αυτά που χάνουν.
Το συμπέρασμα είναι προφανέστατο. Οι δικαστές κρίνουν ότι πρέπει όλοι να συμμετέχουν στη σωτηρία της χώρας, πλην των ιδίων. Όλες οι άλλες περικοπές είναι συνταγματικές και μόνο οι δικές τους δεν είναι. Τυπικά, έχουν δίκιο. Η απόφαση πρέπει να εφαρμοστεί ολόκληρη (ναι, αυτή που έβγαλαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους -έτσι προβλέπεται). Είναι το νόμιμον. Είναι και ηθικόν;
Η σφοδρή αντίδρασή τους συνιστά αυτό που λέμε σχηματικά κοινωνική πρόκληση. Δεν είναι δα και οι πιο αδικημένοι μισθολογικά, κάθε άλλο. Ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου έχει αποδοχές που ξεπερνούν τις 5.000 ευρώ. Ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, ούτε τις μισές.
Η δε προτροπή τους προς τους βουλευτές να μην ψηφίσουν την τροπολογία με τη μερική περικοπή των αναδρομικών τους συνιστά ευθεία παρέμβαση στα εσωτερικά μιας άλλης εξουσίας. Τι θα έλεγαν αν, την περίοδο που αποφάσιζαν για τους μισθούς των άλλων, έβγαινε η Ένωση Βουλευτών και τους υποδείκνυε ποια απόφαση να πάρουν;
Λυπηρά πράγματα. Οι συνδικαλιστές των δικαστών φαίνεται ότι δεν γνωρίζουν αυτό που είχε πει ο Κομφούκιος πριν από 25 αιώνες: «Ο ανώτερος άνθρωπος είναι σκληρός με τον εαυτό του. Ο κατώτερος άνθρωπος είναι σκληρός με τους άλλους».
(Και για όσους ενδιαφέρονται περισσότερο για τις δικαστικές αποφάσεις και τη λειτουργία της Δικαιοσύνης, ας διαβάσουν εδώ τι γράφει ο καθηγητής Τσακυράκης, ένας κατ’ εξοχήν γνώστης της κατάστασης).
**************************
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου