1,5 hours of exceptional piano music with great pianists

 0:00 Mao Fujita - Chopin's Nocturne No. 20 2:56 Maria João Pires - Shubert's Piano Sonata No. 13 4:55 Yuja Wang - Rachmaninov's Preludes, Op.23 No. 5 6:57 Alexandre Kantorow - Brahms' Piano Sonata No. 3 9:10 Evgeny Kissin - Chopin's Waltz Op.64 No. 2 12:00 Daniel Barenboim - Liszt's Piano Concerto No. 2 14:55 Van Cliburn - Rachmaninov's Piano Concerto No. 2 17:39 Lucas Debargue - Bach's Italian Concerto BWC 971 20:20 Daniil Trifonov - Chopin's Etudes, Op.25 No. 1 22:30 Martha Argerich - Prokofiev's Piano Concerto No. 3 25:02 Khatia Buniastishvili - Beethoven's Piano Concerto No. 1 28:16 Seong-Jin Cho - Tchaikovsky's Piano Concerto No. 1 30:47 Lahav Shani - Prokofiev's Piano Concerto No. 3 33:33 Grigory Sokolov - Rachmaninov's Preludes, Op.23 No. 5 35:45 Mitsuko Uchida - Mozart'sPiano Concerto No. 23 38:39 Alexander Malofeev - Tchaikovsky's Concert Suite from “The Nutcracker” for solo piano 40:41 Behzod Abduraimov - Liszt's Piano Sonata 43:30 Louis Lortie - Chopin's Etudes Op.10 No. 12 46:03 Fazil Say - Fazil Say's Sonata for piano 48:23 Eric Lu - Brahms' 6 Klavierstucke Op.118 51:22 Sir Andras Schiff - Brahms' Piano Concerto No. 1 54:22 Murray Perahia - Chopin's Etudes, Op.10 No. 4 56:20 Yefim Bronfman - Liszt's Piano Concerto No. 2 58:43 Helene Grimaud - Liszt's Les jeux d'eau a la Villa d'Este 1:00:39 Beatrice Rana - Mozart's Piano Concerto No. 9 1:03:43 Alexandra Dovgan - Mendelssohn's Concerto for piano No. 1 1:06:37 Bertrand Chamayou - Schubert's 3 Klavierstucke 1:09:27 Igor Levit - Beethoven's Piano Concerto No. 3 1:12:08 Arthur Rubinstein - Chopin'sPiano Concerto No. 2 1:14:34 Yoav Levanon - Gershwin's Rhapsody in Blue 1:17:27 Nikolay Lugansky - Rachmaninov's Preludes, Op. 32 1:20:31 Lang Lang - Chopin's Ballade No. 4 1:23:36 Nobuyuki Tsujii - Mussorgsky's Pictures at an Exhibition 1:25:58 Katia & Marielle Labèque - Martinů's Double Concerto for Two String Orchestras, Piano, and Timpani 1:28:25 Vladimir Horowitz - Scriabin's Twelve Etudes, Op.8 1:30:34 Emil Gilels - Tchaikovsky's Piano Concerto No. 1 1:33:25 Alexis Weissenberg - Stravinsky's Three movements from “Petrushka”

Τι είδους προοπτική μπορεί να έχει η Αντιπολίτευση που βρίσκεται απέναντι στο Μητσοτάκη;

 

H αντιπολίτευση −στην πιο καλή εκδοχή ερμηνείας των πραγμάτων− κάνει ότι δεν καταλαβαίνει πως δεν είναι πια ελκυστική για πολλούς. Εικονογράφηση: bianka/LIFO

Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει

Γιάννης Παντελάκης

lifo.gr 

14–17 λεπτά

---

Την τελευταία δεκαετία, όλα σχεδόν έχουν αλλάξει στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα σε εκείνο το κομμάτι της που βρισκόταν παραδοσιακά και ιστορικά απέναντι στη συντηρητική παράταξη.

ΠΟΛΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ –και στο ΠΑΣΟΚ αλλά ιδιαίτερα σε αυτή που αποτελείται από μικρούς πια σχηματισμούς οι οποίοι κάποτε αποτελούσαν τον ενιαίο και κραταιό κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ− υποδύονται ότι δεν κατανοούν το πρόβλημά τους, το οποίο κατ’ επέκταση είναι και πρόβλημα της χώρας. Μοιάζει να μη βλέπουν ότι δεν βρισκόμαστε στο 2012 και πολύ περισσότερο στο 2015. Στη δεκαετία που μεσολάβησε από τα χρόνια εκείνα, όλα ή σχεδόν όλα έχουν αλλάξει στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα σε εκείνο το κομμάτι της που βρισκόταν παραδοσιακά και ιστορικά απέναντι στη συντηρητική παράταξη.

Τα μνημόνια, ο τρόπος διαχείρισης της μεγάλης, πολύπλευρης κρίσης από τα κόμματα εξουσίας που την προκάλεσαν αλλά και η γεύση από την κυβερνητική διακυβέρνηση από τους ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ άφησαν γερά τα αποτυπώματά τους. Η κοινωνία σημαδεύτηκε από όλα αυτά, πήρε πολλά μηνύματα, τα οποία υιοθέτησε, και ένα μεγάλο μέρος της που τα προηγούμενα −προ κρίσης− χρόνια χαρακτηριζόταν παραδοσιακά με τον γενικό όρο «αντιδεξιό» δεν αποτελεί πια ένα ενιαίο σώμα με κοινά χαρακτηριστικά και συμπεριφορές. Το αντιδεξιό σύνδρομο, που κατά κόρον χρησιμοποιούσαν το ΠΑΣΟΚ και σε έναν βαθμό ο ΣΥΡΙΖΑ (ας θυμηθούμε ότι ακόμα και τη φωνή του Ανδρέα Παπανδρέου μιμήθηκε ο Τσίπρας) για να κερδίζουν ψήφους και κάποτε λειτουργούσε, διαμορφώνοντας τουλάχιστον σε ένα τμήμα της κοινωνίας πολιτικές συμπεριφορές, δεν υπάρχει πια. Όλα είναι διαφορετικά από τότε. Ακόμα και η Νέα Δημοκρατία δεν άντεξε για πολύ να υποδύεται ότι έχει ένα φιλελεύθερο πρόσωπο και στις ημέρες μας, προσπαθώντας να προσαρμοστεί και στο κυρίαρχο διεθνώς ρεύμα, θυμήθηκε τον παλιό κακό εαυτό της. Το θέμα όμως του σημειώματος δεν είναι αυτή αλλά οι απέναντι.

Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο ότι η Νέα Δημοκρατία, έστω και φθαρμένη, διατηρεί την κυριαρχία της στο πολιτικό σκηνικό∙ το πρόβλημα κυρίως είναι η απουσία εναλλακτικής πρότασης, γιατί απέναντί της βρίσκεται μια πανσπερμία κομμάτων που αδυνατούν να πείσουν.

Η άνοδος ακροδεξιών πολιτικών αλλά και κοινωνικών εκφράσεων −αν και σχεδόν όλες στερούνται (και ευτυχώς) κάποια σοβαρή εκπροσώπηση−, η ελκυστική λαϊκίστικη και δημαγωγική φωνή της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία παγιώνεται δημοσκοπικά στη δεύτερη θέση, η τεράστια αποχή που αποτυπώθηκε στις τελευταίες εκλογές, η γενικευμένη πολιτική θολούρα που κάνει δύσκολα διακριτό τον διαχωρισμό δεξιάς - αριστεράς με αντικειμενικά πολιτικούς όρους, είναι αποτελέσματα μακροχρόνιων διεργασιών στην κοινωνία, οι οποίες απλώς εκφράζονται σήμερα. Όλα αυτά τα συμπτώματα δεν είναι καθόλου τυχαία, δεν έπεσαν από τον ουρανό σε ένα ανύποπτο πλήθος, χρειάστηκαν σημαντικές και πολύχρονες διεργασίες για να φτάσουμε ως εδώ.

Όμως το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο ότι η Νέα Δημοκρατία, έστω και φθαρμένη, διατηρεί την κυριαρχία της στο πολιτικό σκηνικό∙ το πρόβλημα κυρίως είναι η απουσία εναλλακτικής πρότασης, γιατί απέναντί της βρίσκεται μια πανσπερμία κομμάτων που αδυνατούν να πείσουν. Εκεί είναι το ζήτημα, στην αδυναμία να πείσουν. Αναμφισβήτητα το διεθνές περιβάλλον συντελεί σε αυτές τις δραματικές αλλαγές και στη χώρα μας. Σχεδόν όλος ο κόσμος έχει στραφεί πιο δεξιά και σε κοινωνικό και σε πολιτικό επίπεδο και παράλληλα η μεγάλη χώρα που πάντα επηρέαζε τον υπόλοιπο κόσμο έχει πέσει στα χέρια μιας ομάδας ακροδεξιών συνωμοσιολόγων με επικεφαλής τον Τραμπ, όμως είναι κάτι παραπάνω από ορατό ότι η αντιπολίτευση −στην πιο καλή εκδοχή ερμηνείας των πραγμάτων− κάνει ότι δεν καταλαβαίνει πως δεν είναι πια ελκυστική για πολλούς.

Το κάνει το ΠΑΣΟΚ, που βρίσκεται σχεδόν σε απόλυτη πολιτική σύγχυση, παραπαίοντας μεταξύ του ένδοξου κυβερνητικού παρελθόντος του και των σύγχρονων αναγκών που διαφέρουν θεαματικά. Το ΠΑΣΟΚ που σταδιακά ενσωματώθηκε σε λογικές κυβερνησιμότητας και την κρίσιμη ώρα της μεγάλης κρίσης τη διαχειρίστηκε με έναν τρόπο που ακόμα τον πληρώνει. Το κάνουν και τα πολλά διαφορετικά κόμματα που άλλοτε συγκροτούσαν τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν πλήρωσε τόσο τα χρόνια της εξουσίας και της στενής συνεργασίας με τον ακροδεξιό Καμμένο (το 32% του 2019 ήταν ένα αξιοπρεπέστατο ποσοστό) αλλά κυρίως τα χρόνια που ακολούθησαν και τα οποία ήταν αποκαλυπτικά γι’ αυτόν. Παραίτηση Τσίπρα με άνοιγμα πόρτας στον Κασσελάκη, στήριξη του Κασσελάκη από κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, «αποκεφαλισμός» του Κασσελάκη από τα ίδια στελέχη, συνολική απαξίωση του κόμματος, το οποίο έχει φτάσει να βλέπει δημοσκοπικά την πλάτη της Κωνσταντοπούλου, την οποία επίσης ανέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ , ενώ γνώριζε περί τίνος πρόκειται.

Σε όλα αυτά, που όλοι τα κατανοούν αλλά στο όνομα προσωπικών φιλοδοξιών και καιροσκοπισμού αποφεύγουν να μιλήσουν γι’ αυτά, βρίσκεται το πρόβλημα της αντιπολίτευσης, που θα μπορούσε με άλλες συνθήκες να αποτελέσει μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Μιλάνε όμως οι πολίτες γι’ αυτά, άλλοι υιοθετώντας τις χειρότερες επιλογές που βρίσκονται στα άκρα δεξιά του πολιτικού χάρτη, άλλοι απογοητευμένοι, προτιμώντας την ιδιώτευση, και άλλοι προβληματισμένοι και σε απόλυτη σύγχυση…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO. 

Σαπφώ και Αλκαίος, πίνακας του Lawrence Alma-Tadema (1881). [Credit: Public Domain / Wikimedia Commons

Πώς ακουγόταν η μουσική στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη;

 Αρχική Πηγή: LBV Magazine

Ελληνική Πηγή: anaskafi.blogspot.com

Πώς ακούγονταν στην πραγματικότητα οι μελωδίες που συνόδευαν τελετουργίες, θέατρα ή συμπόσια στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη πριν από δύο χιλιάδες χρόνια; Μια μαθηματική ανάλυση όλων των συνθέσεων που έχουν διασωθεί από την αρχαιότητα επέτρεψε στον ερευνητή Dan C. Baciu, από το Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Επιστημών του Münster, να ανακατασκευάσει το ακριβές κούρδισμα και τον τονισμό τους.

Σύμφωνα με την ανάλυση αυτή, οι αρχαίοι μουσικοί προτιμούσαν τον καθαρό τονισμό. Ωστόσο, είχαν έντονη αίσθηση των συνδυαστικών περιορισμών τους σε όργανα με χορδές σταθερού μήκους, όπως οι λύρες, και αναγνώριζαν την ανάγκη για μικρές αποκλίσεις από τον καθαρό τονισμό κατά τη διάρκεια της φωνητικής εκτέλεσης, ώστε να επιτρέπουν μεγαλύτερη ηχητική πολυπλοκότητα. Αυτό το πνεύμα έχει το παράλληλό του στην αρχαία ατομική φιλοσοφία, η οποία υποστήριζε ότι τα άτομα μερικές φορές παρεκκλίνουν προκειμένου να επιτρέψουν μεγαλύτερη συνδυαστική πολυπλοκότητα και απροσδόκητα αποτελέσματα.

Η ανάλυση βασίζεται στα 61 μουσικά κομμάτια που μας έχουν παραδοθεί από τον ελληνορωμαϊκό κόσμο, τα οποία σώζονται σε χειρόγραφα και λίθινες πινακίδες. Τα κομμάτια αυτά είναι γραμμένα σε δύο τύπους σημειογραφίας: τη λεγόμενη «οργανική», που πιθανώς προοριζόταν για τη λύρα, και τη «φωνητική», που σχεδιάστηκε για το τραγούδι ή για πνευστά όργανα όπως ο αυλός (ο χαρακτηριστικός διπλός αυλός).

Μοτίβα παρεμβολής σε καθαρά και συνεχή διαστήματα.
[Credit: Dan C. Baciu]

Σύμφωνα με τον Baciu, όλα τα κομμάτια που είναι γραμμένα σε σημειογραφία οργάνων μπορούν να παιχτούν με τέλειο κούρδισμα. Δηλαδή, οι μουσικοί της εποχής κατάφεραν να κάνουν τους συνδυασμούς των νοτών αρμονικά καθαρούς, χωρίς παραφωνίες ή συσσωρευμένους «ξεκουρδισμένους» ήχους -κάτι που απαιτεί μαθηματικό έλεγχο του ήχου.

Αυτό το τέλειο κούρδισμα βασίζεται σε απλές αναλογίες: μια οκτάβα αναπαρίσταται ως 1/2, μια πέμπτη ως 2/3, μια τέταρτη ως 3/4 κ.ο.κ. Αυτά τα κλάσματα δεν είναι απλές αριθμητικές περιέργειες, αλλά αντικατοπτρίζουν φυσικές σχέσεις μεταξύ των μηκών των χορδών ή των ηχητικών συχνοτήτων. Για παράδειγμα, αν μια χορδή δονείται με μια συγκεκριμένη ταχύτητα, μια άλλη που δονείται με τη διπλάσια ταχύτητα θα ακουστεί μια οκτάβα ψηλότερα, και μαζί παράγουν έναν «καθαρό» ήχο, απαλλαγμένο από ανεπιθύμητες δονήσεις.

Αλλά αυτή η τελειότητα έχει τα όριά της. Υπάρχουν ακολουθίες νοτών που, αν κουρδιστούν απόλυτα καθαρά, καταλήγουν σε μια τελική νότα που είναι ελαφρώς «εκτός τόπου και χρόνου» σε σχέση με την αρχή. Αυτό είναι ένα φαινόμενο γνωστό ως συνθετικό κόμμα, μια μικροσκοπική αλλά ακουστική διαφορά μεταξύ του σημείου εκκίνησης και του τελικού σημείου μετά από μια σειρά διαστημάτων.

Ο «Πάπυρος του Βερολίνου» περιέχει μια φωνητική και πολλαπλές οργανικές συνθέσεις, οι οποίες έχουν ερμηνευτεί ότι ανήκουν μαζί. [Credit: Dan C. Baciu]

Οι αρχαίοι συνθέτες γνώριζαν αυτό το πρόβλημα και το απέφευγαν σχολαστικά στη μουσική της λύρας. Αντίθετα, στα φωνητικά κομμάτια, αποδέχονταν αυτή την ατέλεια και την έκαναν μέρος της εκτέλεσης. Αντί να διορθώνουν μαθηματικά τις νότες, οι τραγουδιστές έκαναν μικρές προσαρμογές με τη φωνή τους: ολισθήσεις, κλίσεις και μικροτονικές παραλλαγές που εμπλούτιζαν τη μελωδία και έδιναν εκφραστικότητα στο τραγούδι.

Αυτή η διαφορά ανάμεσα στην οργανική μουσική (μαθηματική, ακριβής, συγκρατημένη) και τη φωνητική μουσική (ελεύθερη, εκφραστική, μεταβαλλόμενη) αντανακλά μια αρχαία συμβολική δυαδικότητα: αυτή του Απόλλωνα και του Διονύσου, δύο Ελλήνων θεών που εκπροσωπούσαν, αντίστοιχα, τη λογική και το ένστικτο. Ο Απόλλωνας, θεός της λύρας, ενσάρκωνε την τάξη, τη διορατικότητα και την αρμονία. Ο Διόνυσος, ο οποίος συνδέεται με τον αίολο και το κρασί, συμβόλιζε το χάος, το πάθος και το απρόβλεπτο.

Η μουσική της λύρας, σύμφωνα με τον Baciu, είναι κατασκευασμένη σαν ένα είδος ηχητικού χρησμού: ακριβής, προβλέψιμη και μεγαλειώδης. Η φωνητική μουσική, από την άλλη πλευρά, υιοθετεί μια πιο αυθόρμητη στάση, με μελωδικές καμπύλες που προκαλούν το σώμα, την κίνηση και το συναίσθημα. Αυτή η ιδέα δεν είναι μόνο αισθητική αλλά και φιλοσοφική. Σύμφωνα με τη μελέτη, οι φωνητικές διαφοροποιήσεις μπορούν να θεωρηθούν ως αντανάκλαση μιας αρχαίας θεωρίας για το σύμπαν: του ατομισμού.

Οι αρχαίοι φιλόσοφοι Δημόκριτος, Επίκουρος και αργότερα ο Ρωμαίος Λουκρήτιος φαντάστηκαν ότι τα πάντα στο σύμπαν αποτελούνται από άτομα - αδιαίρετα σωματίδια που κινούνται στο κενό. Για να εξηγήσουν όμως την αλλαγή, την πολυπλοκότητα και την ελευθερία, εισήγαγαν μια κρίσιμη ιδέα: τα άτομα, από καιρό σε καιρό, «παρεκκλίνουν» ελαφρώς από την ευθεία τροχιά τους. Αυτή η απόκλιση, γνωστή ως «clinamen» ή «στροφή», θα επέτρεπε την εμφάνιση της τύχης και της ελεύθερης βούλησης.

Η μελέτη του Baciu προτείνει έναν τολμηρό παραλληλισμό: όπως τα άτομα παρεκκλίνουν για να δημιουργήσουν πολυπλοκότητα, έτσι και οι ανθρώπινες φωνές παρεκκλίνουν από τον καθαρό τόνο για να δημιουργήσουν πιο πλούσια και εκφραστική μουσική. Αυτή η μικρή «ανακρίβεια» γίνεται έτσι μια μεταφορά της ελευθερίας.

Αυτό το παιχνίδι μεταξύ γραμμικότητας και καμπυλότητας αντανακλάται και στην ελληνική αρχιτεκτονική. Ο Παρθενώνας, για παράδειγμα, φαίνεται να είναι φτιαγμένος από ευθείες γραμμές, αλλά στην πραγματικότητα, οι κίονες του έχουν κλίση, οι ευθείες του είναι καμπύλες και οι αναλογίες του είναι προσεκτικά χειραγωγημένες για να δημιουργήσουν ένα πιο οργανικό και ζωντανό οπτικό αποτέλεσμα.

Με τον ίδιο τρόπο, οι μελωδικές γραμμές της αρχαίας φωνητικής μουσικής δεν είναι ευθείες αλλά καμπύλες, υποδηλώνοντας μια σύνδεση μεταξύ της οπτικής τέχνης και της τέχνης του ήχου. Τα πάντα φαίνεται να διέπονται από μια ευαισθησία που εκτιμά το λεπτό, το παρεκκλίνον, το ανθρώπινο.

Διαβάστε εδώ τη σχετική επιστημονική δημοσίευση.

Dan C. Baciu, Human touch? Acoustical analysis of ancient music reconstructs tuning and intonation, elucidating aspects of human behavior. Sci. Adv. 11, eadv3101(2025). DOI:10.1126/sciadv.adv3101

Πηγή: LBV Magazine

Divorzio all' Italiana/Διαζύγιο αλά Ιταλικά (1961): "μαύρη" κωμωδία- καταπέλτης για το Ιταλικό κράτος και την Καθολική Εκκλησία . Αριστουργηματική η ερμηνεία του Marcello Mastroianni

 Ο Βαρόνος Τσεφαλού ζει σε μια πόλη της Σικελίας με τη σύζυγό του Ροζάλια, αλλά είναι ερωτευμένος με την δεκαεξάχρονη εξαδέλφη του, Άντζελα. Ο νόμος δεν επιτρέπει το διαζύγιο μα υπάρχει ακόμα το ελαφρυντικό του φόνου για λόγους τιμής και ο Βαρόνος αρχίζει να ψάχνει απεγνωσμένα έναν εραστή για τη γυναίκα του. Παραμελημένη από τον σύζυγό της, η Ροζάλια βρίσκει παρηγοριά σε ένα παλιό της φλερτ δίνοντας έτσι την τέλεια αφορμή στον Βαρόνο για να πραγματοποιήσει τα σχέδια του.

Βασισμένος στο δραματικό μυθιστόρημα του Τζιοβάνι Αρπίνο «Έγκλημα Τιμής», ο Πιέτρο Τζέρμι αναποδογυρίζει τις προθέσεις του συγγραφέα για να σκηνοθετήσει μία από τις πιο χαρακτηριστικές ιταλικές κωμωδίες της εποχής. Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι δημιουργεί ακόμη έναν αξέχαστο χαρακτήρα, οι Ντανιέλα Ρόκα και Λεοπόλντο Τριέστε τον  συντροφεύουν υποδειγματικά, ενώ στον ρόλο της δεκαεξάχρονης "πέτρας του σκανδάλου" η άγνωστη τότε Στεφάνια Σαντρέλι.

Η ταινία σατιρίζει τις συνήθειες και τη νοοτροπία του ιταλικού νότου. Ο Φέφε, ένας πλούσιος Σικελός (Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι) βαρέθηκε τη γυναίκα του και θέλει να απαλλαγεί  από αυτήν , για να παντρευτεί τη νεαρή και όμορφη εξαδέλφη του (Στεφάνια Σαντρέλι).

Ο ιταλικός νόμος, δεν επέτρεπε τότε  το διαζύγιο, αλλά δικαιολοούσε το φόνο όταν διαπραττόταν για "ζητήματα τιμής". Ο Φέφε λοιπόν προσπαθεί να βρει εραστή για τη σύζυγό του,  για να την "πιάσει στα πράσα"  και να τη σκοτώσει.

Ο Πιέτρο Τζέρμι  φτιάχνει μια "μαύρη" κωμωδία για να ασκήσει  μια σκληρή κριτική στο  παράλογο  ιταλικό κράτος , που δεν επέτρεπε το διαζύγιο, αλλά και στην καθολική εκκλησία, η οποία αρνιόταν να αποδεχτεί τα ήθη της  σύγχρονης ζωής.

Συνολικά η ταινία απέσπασε 1 Οscar, και άλλα 10 βραβεία, ενώ είχε υποψηφιότητα για άλλα 9.

Σκηνοθεσία: Pietro Germi
Σενάριο: Ennio De Concini (story), Pietro Germi (story)
Ηθοποιοί: Marcello Mastroianni, Daniela Rocca, Stefania Sandrelli
***********************************

 Διαζύγιο αλά Ιταλικά 

Το Διαζύγιο αλά Ιταλικά είναι ταινία της Κομέντια αλ'ιταλιάνα του 1961 σε σκηνοθεσία Πιέτρο Τζέρμι. Το σενάριο έγραψε ο ίδιος ο Τζέρμι σε συνεργασία με τους Έννιο Ντε Κοντσίνι, Αλφρέντο Τζαννέττι και Ατζένορε Ινκρότσι, έχοντας ως πηγή έμπνευσης το μυθιστόρημα του Τζοβάννι Αρπίνο Un delitto d'onore. 

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 20 Δεκεμβρίου 1961 (Ιταλία)

Διευθυντής: Πιέτρο Τζέρμι

Υποψηφιότητες: Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Διάρκεια: 1 ώ. 45 λ.

Βραβεία: Όσκαρ Καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Σενάριο: Πιέτρο Τζέρμι, Αλφρέντο Τζανέτι, Ένιο Ντε Κοντσίνι, Ατζενόρε Κρότσι

[...................] Βικιπαίδεια

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΕ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΤΗΝ  ΑΘΗΝΑ

LIFO

Λαμπυρίσματα

Glimmers

Σινεφίλ (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Πιλάρ Παλομέρο

Πρωταγωνιστούν: Πατρίσια Λόπεζ Αρναϊθ, Αντόνιο Ντε Λα Τόρε, Τζούλιαν Λόπεζ

Η ζωή της Ιζαμπέλ παίρνει μια απροσδόκητη τροπή όταν η κόρη της, Μανταλέν, της ζητά να φροντίσει τον άρρωστο πατέρα της, Ραμόν. Αν και δεν έχει δει για δεκαπέντε χρόνια τον πρώην σύζυγό της, η Ιζαμπέλ θα προσπαθήσει να εκπληρώσει την αποστολή της με επιμέλεια και ψυχρότητα.

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

LIFO

Guns Up

Δράσης 2025 (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Έρικ Ντρέικ

Πρωταγωνιστούν: Κέβιν Τζέιμς, Κριστίνα Ρίτσι, Μελίσα Λίο

Όταν στραβώνει μια δουλειά, ένας πρώην αστυνομικός που δουλεύει τις νύχτες ως μπράβος, έχει μόλις ένα βράδυ στη διάθεσή του για να απομακρύνει την οικογένειά του από την πόλη.

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

LIFO

Βλέπω το Θάνατό σου 6: Δεσμοί Αίματος

Final Destination 6: Bloodlines

Τρόμου 2025 (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Ζακ Λιπόβσκι, Άνταμ Στάιν

Πρωταγωνιστούν: Κέιτλιν Σάντα Χουάνα, Ρίτσαρντ Χάρμον, Τόνι Τοντ

Βασανισμένη από έναν βίαιο εφιάλτη που όλο επανέρχεται, η φοιτήτρια Στέφανι αναζητά το μοναδικό άτομο που μπορεί να σπάσει τον φαύλο κύκλο και να σώσει την οικογένειά της από την αναπόδραστη, φρικτή μοίρα.

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

LIFO

Η Απόφαση

Le Choix

Θρίλερ 2025 (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Ζιλ Μπουρντός

Πρωταγωνιστούν: Βενσάν Λιντόν, Εμανουέλ Ντεβός, Γκρεγκορί Γκαντεμπουά

Ο Ζοζέφ Κρος είναι συμπαγής, δυνατός και αξιόπιστος, όπως το σκυρόδεμα που γεμίζει τα θεμέλια των πύργων που χτίζει. Όποιο κι αν είναι το πρόβλημα, προσωπικό ή επαγγελματικό, έχει τη λύση. Ένα βράδυ, μετά από ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα, μπαίνει στο αυτοκίνητό του και φεύγει από το εργοτάξιο του πιο διάσημου κατασκευαστικού έργου της καριέρας του.  

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

LIFO

Kιούκα: Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού

Κομεντί 2024 (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Κωστής Χαραμουντάνης

Πρωταγωνιστούν: Συμεών Τσακίρης, Έλσα Λεκάκου, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Έλενα Τοπαλίδου

Ένας πατέρας με τα δίδυμα ενήλικα παιδιά του ταξιδεύουν στον Πόρο για τις καλοκαιρινές τους διακοπές με το οικογενειακό ιστιοφόρο. Χωρίς να το γνωρίζουν, τα αδέλφια συναντούν τη βιολογική τους μητέρα, η οποία τα εγκατέλειψε όταν ήταν μωρά.

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

Hurry up Tomorrow

Θρίλερ 2025 (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Τρέι Έντουαρντ Σουλτς

Πρωταγωνιστούν: The Weeknd, Τζένα Ορτέγκα, Μπάρι Κίογκαν

Ένας μουσικός που υποφέρει από αϋπνίες, συναντά μία μυστηριώδη άγνωστη που τον οδηγεί σε ένα ταξίδι, το οποίο προκαλεί όλα όσα ξέρει για τον εαυτό του.

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΤΗ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

 

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ | Parallaxi Magazine

Parallaxi

https://parallaximag.gr 

Οι ταινίες της εβδομάδας στους κινηματογράφους της Θεσσαλονίκης (15/5 – 21/5) · 5 πρεμιέρες που σίγουρα αξίζει να δεις στους κινηματογράφους αυτή την εβδομάδα!

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

5 οι-ταινίες-της-εβδομάδας-στους-κινημα-1319760 ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ Οι ταινίες της εβδομάδας στους κινηματογράφους της Θεσσαλονίκης (15/5 – 21/5) 5 πρεμιέρες που σίγουρα αξίζει να δεις στους κινηματογράφους αυτή την εβδομάδα! Parallaxi 15-05-2025. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://parallaximag.gr/agenda-parallaxi/kinimatografos-agenda