The Panic in Needle Park/Πανικός στο Νιντλ Παρκ (1971)

  

The Panic in Needle Park (Πανικός στο Νιντλ Παρκ, 1971)

 Jerry Schatzberg

Al Pacino, Kitty Winn, Alan Vint

Μια ιστορία αγάπης μεταξύ ενός νεαρού αλήτη εθισμένου στα ναρκωτικά και ενός νεαρού κοριτσιού που τον θεωρεί χαρισματικό. Το νεαρό ζευγάρι οδηγείται στην καταστροφή εξαιτίας του εθισμού τους στα ναρκωτικά. 

 Ίσως από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών με θέμα τους νεαρούς περιθωριακούς της Νέας Υόρκης. 

Αν και μόλις η δεύτερη ταινία του Al Pacino αποτέλεσε σταθμό στην καριέρα του, καθώς η συγκεκριμένη ταινία του χάρισε το εισιτήριο για τον Νονό, ενώ η Κίτι Γουίν πήρε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Κανών.

The Panic in Needle Park

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η ανάρτηση της ταινίας δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα . Γενικότερα, το αρχειακό και μη  υλικό  που χρησιμοποιείται στην ιστοσελίδα βρίσκεται διαθέσιμο για όλους στο διαδίκτυο , επιλέγεται δε με ποιοτικά κριτήρια και αναρτάται για δημιουργικούς (μορφωτικούς, ιστορικούς, ψυχαγωγικούς, αισθητικούς, παιδαγωγικούς κ.τ.λ.) σκοπούς και μόνο

 

Το Ισραήλ καίει τα παιδιά της Γάζας στον ύπνο τους και ο κόσμος δεν κάνει τίποτα

rosa.gr

Άρθρο της Ghada Ageel, καθηγήτριας Πολιτικών Επιστημών, στο Al Jazzera.

Η Δρ Alaa al-Najjar, 36χρονη παιδίατρος και μητέρα 10 παιδιών, πέρασε το πρωί της Παρασκευής 23 Μαΐου κάνοντας αυτό στο οποίο έχει αφιερώσει τη ζωή της τους τελευταίους μήνες: έσωζε παιδιά στο νοσοκομείο Αλ Νάσερ στη Γάζα. Το βράδυ της ίδιας ημέρας κρατούσε στην αγκαλιά της τα απανθρακωμένα, διαμελισμένα λείψανα των 7 παιδιών της. Δύο παραμένουν θαμμένα κάτω από τα ερείπια, συμπεριλαμβανομένου του μικρότερου γιου της, 6 μηνών, τον οποίο το πρωί είχε αφήσει κοιμισμένο στην κούνια του, δίνοντάς του ένα φιλί. Χρειάστηκε μόλις ένα λεπτό και μία ισραηλινή αεροπορική επιδρομή για να καταρρεύσει ο κόσμος τής Najjar.

Ο σύζυγός της Hamdy, 40 ετών, επίσης γιατρός, και ο γιος τους Adam, 11 ετών, βρίσκονται στη ΜΕΘ, με τις ζωές τους να κρέμονται από μια κλωστή, σε ένα (σκοπίμως) αποσυντιθέμενο σύστημα υγείας της Γάζας.

Η επαναλαμβανόμενη, σκόπιμη στόχευση νοσοκομείων και κλινικών έχει μετατρέψει σε ερείπια τις περισσότερες υποδομές υγειονομικής περίθαλψης στη Γάζα. Μόνο σε μία εβδομάδα, σκοτώθηκαν 12 από τις πιο αφοσιωμένες νοσοκόμες…

Παντού λευκά σάβανα

Ο Δρ Graeme Groom, Βρετανός χειρουργός που εργαζόταν στο νοσοκομείο Αλ Νάσερ και χειρούργησε τον Hamdy και τον Adam, ανέφερε ότι ο πατέρας είχε υποστεί «διαπερατό τραύμα στο κεφάλι του», ενώ «το αριστερό χέρι του γιου σχεδόν κρεμόταν. Ήταν καλυμμένος από θραύσματα και είχε αρκετές σημαντικές εκδορές».

Το σώμα της μία κόρης της Najjar, Revan, κάηκε σε σημείο που δεν αναγνωρίζονταν – «δεν έμεινε τίποτα από το δέρμα ή τη σάρκα της», είπε ο θείος της. Με δάκρυα στα μάτια, η μητέρα παρακάλεσε τους διασώστες να την αφήσουν να κρατήσει αγκαλιά την κόρη της, για τελευταία φορά.

Δυστυχώς, τα λευκά σάβανα που τυλίγονται γύρω από τα σώματα των παιδιών της Γάζας συνεχίζουν να συσσωρεύονται.

Η 11χρονη influencer της Γάζας ήταν… απειλή για το Ισραήλ

Η 11χρονη Γιακίν Χαμάντ ήταν ανάμεσα στα δεκάδες παιδιά που σκοτώθηκαν από ισραηλινές επιδρομές στη Λωρίδα της Γάζας.

Ήταν μια από τις νεότερες influencers στη Γάζα. Η Γιακίν έφτιαχνε επιδόρπια. Μοίραζε φαγητό. Έφερνε ευτυχία σε παιδιά που είχαν χάσει τα πάντα. Σε ένα από τα βίντεό της, ενώ ετοίμαζε φαγητό, ακούγεταινα λέει: «Στη Γάζα, δεν γνωρίζουμε τη λέξη αδύνατο». Αυτό ήταν το έγκλημά της.

"Gaza, nothing's impossible."

Yaqeen Hammad was killed today. Here, she describes how she made this contraption to cook despite Israel's cutting off of gas. May you be a bird in paradise, Yaqeen. pic.twitter.com/QyJ4FuRyeb

— Dr. Omar Suleiman (@omarsuleiman) May 23, 2025

Στις 23 Μαΐου, την ίδια μέρα που τα παιδιά της Alaa al-Najjar αποτεφρώθηκαν, το Ισραήλ έκρινε ότι η 11χρονη Γιακίν ήταν με κάποιο τρόπο… απειλή. Πολλαπλές αεροπορικές επιδρομές έπληξαν τη γειτονιά της στο Ντέιρ ελ-Μπαλάχ και τερμάτισαν τη ζωή της. Είναι ένα από τα 18.000 παιδιά που έχουν σκοτωθεί από τον Οκτώβριο, ένα από τα 1.300+ από τότε που το Ισραήλ έσπασε την εκεχειρία τον Μάρτιο και ένα από τα δεκάδες σε μόλις 48 ώρες.

Δύο μέτρα και σταθμά

Σχολιάζοντας τα ηθικά «δύο μέτρα και σταθμά» όσον αφορά τους Παλαιστίνιους, ο Dan Sheehan, συντάκτης στο Literary Hub, αναφέρει: «Αν μια 11χρονη Ισραηλινή influencer – ένα κορίτσι που μοίραζε φαγητό και παιχνίδια σε εκτοπισμένα παιδιά – είχε σκοτωθεί, το Empire State Building θα φωτιζόταν γι’ αυτήν. Το πρόσωπό της θα ήταν στην πρώτη σελίδα κάθε μεγάλου αμερικανικού ειδησεογραφικού πρακτορείου. Θα μίλαγε για εκείνη κάθε πολιτικός».

Ωστόσο, για τη Γιακίν υπάρχει μόνο σιωπή.

Ένας έμπειρος Παλαιστίνιος διπλωμάτης στον ΟΗΕ, ο Riyad Mansour, ξέσπασε σε κλάματα κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στα Ηνωμένα Έθνη την Τρίτη, περιγράφοντας με συγκλονιστικό τρόπο το ανθρωπιστικό δράμα που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Γάζα.

Το βίντεο κατέγραψε τον Danny Danon – τον Ισραηλινό ομόλογό του – να καταπνίγει ένα χασμουρητό ως απάντηση.

«Πώς το χέρι που σκοτώνει θα γίνει χέρι που ταίζει;»

Μπροστά στον θάνατο Παλαιστινίων παιδιών, το Ισραήλ χασμουριέται με αδιαφορία. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς μια πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει ότι το 82% των Εβραίων Ισραηλινών υποστηρίζουν την απέλαση των Παλαιστινίων από τη Γάζα.

Πώς μπορούν λοιπόν να πηγαίνουν οι Παλαιστίνιοι με τα παιδιά τους σε ισραηλινούς στρατιωτικούς σταθμούς διανομής ανθρωπιστικής βοήθειας και να νιώθουν ασφαλείς;

«Πώς», σύμφωνα με τα λόγια του κορυφαίου δικηγόρου ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Γάζα, Ράτζι Σουρανί, «θα μπορούσε το χέρι που σκοτώνει να γίνει και χέρι που ταΐζει;»

Η απάντηση, φυσικά, είναι ότι δεν μπορεί: τα δολοφονικά χέρια του Ισραήλ φτάνουν βαθιά στη Λωρίδα της Γάζας και τα παιδιά νιώθουν το βάρος τους.

Κλείνουν τα μάτια τους

Ένα από τα παιδιά που γλίτωσε είναι η Ward al-Sheikh Khalil, ένα πεντάχρονο κορίτσι που είχε καταφύγει σε ένα σχολείο του ΟΗΕ. Ξύπνησε από τις φλόγες που τύλιξαν την τάξη όπου κοιμόταν η οικογένειά της. Η μητέρα και τα αδέλφια της σκοτώθηκαν στην ισραηλινή επιδρομή. Η στέγη κατέρρευσε και βιντεοσκοπήθηκε καθώς προσπαθούσε να σωθεί.

Τελικά διασώθηκε από έναν γιατρό. Όταν ρώτησε πού ήταν η μητέρα και τα αδέλφια της, της ψιθύρισαν: «Κάτω από τα ερείπια».

Ένα άλλο μικρό κορίτσι ανασύρθηκε κάτω από τα ερείπια της τάξης, με το σώμα της μισοκαμμένο.

Είναι αρκετός ο πόνος της για να συγκινηθούν οι πολιτικοί; Πόσα κορίτσια σαν κι αυτήν; Πόσα αγόρια; Πόσα σπασμένα, απανθρακωμένα ή θαμμένα σώματα θα χρειαστούν για να ονομαστεί – και να σταματήσει αυτή – η γενοκτονία;

Τον Δεκέμβριο του 2023, η UNICEF, η υπηρεσία του ΟΗΕ για τα παιδιά, δήλωσε: «Η Λωρίδα της Γάζας είναι το πιο επικίνδυνο μέρος στον κόσμο για να είσαι παιδί».

«Τι επίπεδο φρίκης πρέπει να μεταδοθεί ζωντανά πριν η διεθνής κοινότητα αναλάβει πλήρως δράση, χρησιμοποιήσει την επιρροή της και λάβει τολμηρά, αποφασιστικά μέτρα για να επιβάλει τον τερματισμό αυτής της αδίστακτης δολοφονίας παιδιών;», ανέφερε η UNISEF στις 27 Μαΐου.

Στο Βιετνάμ, η φωτογραφία με το 9χρονο γυμνό κοριτσάκι να τρέχει πανικόβλητο μετά από επίθεση με βόμβες ναπάλμ, ενίσχυσε τις παγκόσμιες προσπάθειες για να σταματήσει ο πόλεμος.

Το πτώμα ενός μικρού αγοριού από τη Συρία – του 3χρονου Αϊλάν Κουρντί – είχε συγκινήσει όλη την Ευρώπη, ανοίγοντας την πόρτα της στους Σύρους πρόσφυγες.

Στη Γάζα, όμως, οι εικόνες με παιδιά που τρέχουν μακριά από τις φλόγες, ανασύρονται από τα ερείπια και καίγονται σε σημείο που δεν αναγνωρίζονται δεν αρκούν για να προκαλέσουν δράση.

Στη Γάζα, ο κόσμος γυρίζει την πλάτη του. Κανένας πόνος ή ταλαιπωρία δεν φαίνεται να εμπνέει τους ηγέτες αυτού του κόσμου να αναλάβουν δράση.

«Στη Γάζα, υπάρχουν δεκάδες περιστατικά με “κορίτσια ναπάλμ”, κάθε μέρα. Αυτές οι εικόνες στον κόσμο, έρχονται σε ζωντανή μετάδοση, αφιλτράριστες. Ο κόσμος δεν στερείται αποδεικτικών στοιχείων. . Γιατί λοιπόν δεν αντιδρά;», τονίζει ο Τζεχάντ Αμπουσαλίμ, εκτελεστικός διευθυντής του Ινστιτούτου Παλαιστινιακών Σπουδών των ΗΠΑ.

Μια αχτίδα ελπίδας ήταν η επιστολή διαμαρτυρίας που υπέγραψαν 1.200 Ισραηλινοί ακαδημαϊκοί, που επικεντρώνεται στα βάσανα των Παλαιστινίων.

«Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν γνωρίζαμε. Αυτά τα λόγια ας διαπεράσουν τη συνείδηση ​​κάθε πολιτικού και κάθε διπλωμάτη στον δυτικό κόσμο: Δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν γνωρίζατε», αναφέρουν.

*Άρθρο της Ghada Ageel, καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών και Παλαιστίνια πρόσφυγας τρίτης γενιάς, στο Al Jazzera

Ghada Ageel

 

Ο προσωπικός γιατρός & ο οριστικός ενταφιασμός της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας

Θοδωρής Ζδούκος

epohi.gr 

8–10 λεπτά

---

Η αντιμεταρρύθμιση στη λεγόμενη Π.Φ.Υ. που εισήγαγε η κυβέρνηση της Ν.Δ. μετά την εκλογική νίκη του 2019 αποτελεί ένα από τα θεμέλια της εξατομίκευσης και οιονεί εμπορευματοποίησης της υγείας, παρόλο που αφορά την καθιέρωση μιας παροχής για την οποία ο πολίτης δεν πληρώνει από την τσέπη του — τουλάχιστον επίσημα και στο αρχικό στάδιο εφαρμογής της. Εγκαθιστά όμως μια ατομική πελατειακή σχέση γιατρού-ασθενή, εξαφανίζοντας πολλές από τις βασικές ιδεολογικές αρχές τις οποίες εισήγαγε η έννοια της Π.Φ.Υ. κατά την πρώτη παρουσίασή της στην περίφημη διακήρυξη της Άλμα-Άτα το 1978, και οι οποίες σε σημαντικό βαθμό είχαν διατηρηθεί και στις επόμενες, λιγότερο ριζοσπαστικές, εκδοχές των χρόνων της παγκόσμιας κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού μετά το 1980.

Οι αρχές αυτές παρέπεμπαν σε ένα σαφώς μη νοσοκομειοκεντρικό και μη καταναλωτικό μοντέλο θεώρησης της υγείας του πληθυσμού, το οποίο βασιζόταν:

α) στην πρόληψη της αρρώστιας και την προαγωγή υγείας, με την έννοια κυρίως της αντιμετώπισης των πολλαπλών παραγόντων κινδύνου και των περιβαλλοντικών-κοινωνικών αιτίων της ασθένειας,

β) στην έγκαιρη διάγνωση παθολογικών καταστάσεων σε άτομα αλλά και σε ολόκληρους πληθυσμούς,

γ) στην πολυπαραγοντική αντιμετώπισή τους, μέσα από τη διεπιστημονική και διεπαγγελματική συνεργασία όλων των υγειονομικών και όχι μόνο ειδικοτήτων, και τέλος

δ) στην εμπλοκή της ίδιας της κοινότητας στη λήψη αποφάσεων, την αξιολόγηση των παρεμβάσεων και των υπηρεσιών υγείας που αναπτύσσονται εντός της, καθώς και στον επανασχεδιασμό των πολιτικών υγείας.

Με αυτήν την έννοια, τα Κέντρα Υγείας κάθε περιοχής, μαζί με τα υπαγόμενα σε αυτά περιφερικά ιατρεία της κάθε τοπικής κοινότητας, θα λειτουργούσαν ως ένα ενιαίο δίκτυο με αναφορά σε συγκεκριμένο, γεωγραφικά σαφώς προσδιορισμένο, πληθυσμό ευθύνης: ως «στρατηγεία» για την παρέμβαση σε όλες τις παραμέτρους που διαταράσσουν την υγεία ως πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας, και δεν θα είναι απλοί χώροι παροχής εξωνοσοκομειακής πρωτοβάθμιας περίθαλψης.

Στο δε στενά θεραπευτικό σκέλος, πέρα από την πρόληψη, θα εμπλεκόταν όλη η ομάδα υγείας (γιατρός, νοσηλευτής, ψυχολόγος, επισκέπτης υγείας, φυσιοθεραπευτής, κοινωνικός λειτουργός) σε ισότιμη συνεργασία και με διακριτούς ρόλους, ανάλογα με την επιστημονική συγκρότηση και κατάρτιση του καθενός. Βασικό στοιχείο για τη λειτουργία αυτής της Π.Φ.Υ. είναι, αφενός, η εντελώς δωρεάν απεύθυνση στο σύνολο του πληθυσμού, χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς, και ανάλογα με τις πραγματικές ανάγκες του, οι οποίες καταγράφονται και αναδεικνύονται συστηματικά· και, αφετέρου, η ποιοτική, ανθρώπινη και φιλική εξατομικευμένη προσέγγιση του κάθε μεμονωμένου προσώπου, ανάλογα με τις ιδιαίτερες και μοναδικές δικές του ανάγκες σε πρόληψη, περίθαλψη, αποκατάσταση ή και επανένταξη. Για όλα αυτά, όμως, απαιτείται επαρκής και προστατευμένος χρόνος που ο εκάστοτε επαγγελματίας υγείας θα αφιερώνει προς κάθε προσερχόμενο – χρόνος ο οποίος δεν μπορεί να είναι στην πράξη λιγότερος από 45 λεπτά.

Σταδιακά, με την παγκόσμια κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και με την ταξική πολιτική και ιδεολογική πάλη σαφώς σε υποχώρηση —ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ—, η προοδευτική και ριζοσπαστική αυτή προσέγγιση για την Π.Φ.Υ. αντικαταστάθηκε αρχικά με πιο «λάιτ» εκδοχές, που μιλούσαν απλώς για οικογενειακό γιατρό για όλους και προώθηση της πρόληψης και προαγωγής υγείας στη θέση της περίθαλψης. Στο πλαίσιο αυτό, ωστόσο, πρόληψη και προαγωγή νοούνταν κυρίως ως αποφυγή των παραγόντων κινδύνου που αφορούν την ατομική ευθύνη (κάπνισμα, παχυσαρκία, κατάχρηση αλκοόλ) του θύματος-ασθενή, εξαφανίζοντας τα κοινωνικά αίτια της αρρώστιας και την εγκληματική ευθύνη του θύτη, δηλαδή της καπιταλιστικής εργοδοσίας και του κράτους (εργασιακή καταπίεση, υπερεργασία, μόλυνση περιβάλλοντος, λατρεία του αυτοκινήτου και της ταχύτητας, ελλιπή μέτρα προστασίας από εργατικά ατυχήματα, θόρυβο, ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, νυχτερινές βάρδιες, καταστρατήγηση ρεπό και τόσα άλλα).

Φτάσαμε στη χώρα μας στις αρχές του 2000, και στο νομοσχέδιο «Μεταρρύθμιση για τον πολίτη» του Αλέκου Παπαδόπουλου, υπουργού Υγείας της κυβέρνησης Σημίτη, να γίνεται για πρώτη φορά λόγος για «προσωπικό γιατρό» –ούτε καν για οικογενειακό–, ώστε να εισάγεται έκτοτε η λογική μιας προσωπικής πελατειακής σχέσης γιατρού-ασθενή. Την ίδια περίοδο καθιερώνονται οι κλειστοί προϋπολογισμοί, οι εργολαβίες στα νοσοκομεία, εκχωρείται επίσημα η σίτιση, η φύλαξη και η καθαριότητα σε ιδιωτικά συνεργεία —ακόμα κι αν βγαίνει ακριβότερα για το Δημόσιο από την πρόσληψη προσωπικού— ενώ εισάγεται και ο θεσμός των επί πληρωμή απογευματινών ιατρείων μέσα στα νοσοκομεία.

Συνέχεια αυτής της πολιτικής —και αφού προηγήθηκε με τα μνημόνια η καθολική αμφισβήτηση του δικαιώματος στην υγεία, με τους αποκλεισμούς των ανασφάλιστων και τη δραματική περικοπή όλων των λειτουργιών στο ΕΣΥ— είναι τα τελευταία πεπραγμένα των Πλεύρη και Άδωνη, που υλοποιούν όσα δεν έκανε ο ακραία νεοφιλελεύθερος Αλέκος το 2000 με τον προσωπικό γιατρό. Επεκτείνουν τα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία και στα απογευματινά (πολύ πιο ακριβά, βέβαια) χειρουργεία, όπου μοιράζουν κρατικό και κοινοτικό χρήμα σε γιατρούς του ΕΣΥ, οι οποίοι βλέπουν τον ασθενή ως πελάτη. Με την τελευταία ρύθμιση —που επιτρέπει αυτά να γίνονται και σε ιδιωτικές κλινικές— το χρήμα καταλήγει στα ταμεία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Σε καμιά περίπτωση βέβαια, αυτά τα χειρουργεία (ακόμα και αν δεν πληρώσει τελικά από την τσέπη του ο ασθενής, γιατί προσωρινά και εν μέρει χρηματοδοτούνται από το Ταμείο Ανάκαμψης), δεν επιλύουν το θέμα των πελώριων αναμονών από τις κλειστές χειρουργικές αίθουσες λόγω έλλειψης προσωπικού και αναισθησιολόγων.

Ο θεσμός του προσωπικού γιατρού είναι κομβικός στη στρατηγική για τη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα του ΕΣΥ. Μπορεί ο ασθενής να μην πληρώνει αυτόν τον γιατρό και να του τον προσφέρει δωρεάν το κράτος —να του δίνει μάλιστα την ευχέρεια να τον επιλέξει από μια δεξαμενή γενικών γιατρών ή παθολόγων, εφόσον βέβαια προλάβει τους λιγοστούς διαθέσιμους—, αλλά ο χρόνος που μπορεί στην πράξη να του αφιερώσει αυτός ο γιατρός είναι ελάχιστος για μια κάπως ποιοτική προσέγγιση, έστω από τη σκοπιά της απλής διαχείρισης μικροπροβλημάτων και στοιχειώδους περίθαλψης και συμβουλής: 15 λεπτά το ραντεβού, εκ των οποίων τουλάχιστον τα μισά δεσμεύονται στον υπολογιστή και τις γραφειοκρατικές ανάγκες του συστήματος.

Η εξασφάλιση ενός γιατρού που μπορεί, με βάση τον ίδιο τον νόμο καθιέρωσης του θεσμού, να του απευθύνεται τηλεφωνικά —ακόμα και εκτός επίσημου ωραρίου εργασίας— για οποιοδήποτε θέμα ο ασθενής το αξιολογεί ως σοβαρό, σε συνδυασμό με τα γραπτά μηνύματα μέσω της άυλης συνταγογράφησης για τις προληπτικές εξετάσεις που του παρέχει δωρεάν το Υπουργείο, λειτουργούν σε σημαντική μερίδα συμπολιτών μας επικοινωνιακά ως αντιστάθμισμα στην, επί της ουσίας, στέρηση άλλων πολύ πιο ζωτικών και ουσιαστικών υγειονομικών παροχών, στην οποία οδήγησε η υποχρηματοδότηση και λειτουργική κατάρρευση του ΕΣΥ με την πολιτική της Ν.Δ., αλλά και όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι, σε μια κοινωνία που συντηρητικοποιείται και στην οποία —ιδιαίτερα μετά την ήττα του Ιουλίου 2015— έχουν κυριαρχήσει οι αξίες της αγοράς, του ανταγωνισμού και των πελατειακών σχέσεων, με τις αριστερές ιδέες σε ύφεση και την αφήγηση για μια άλλη κοινωνία πρακτικά εξουδετερωμένη, αν όχι ανύπαρκτη, τέτοια μοντέλα σχέσης κράτους-γιατρού-ασθενή (με το πρώτο να είναι ο ρυθμιστής-μάνατζερ της συνύπαρξης των άλλων δύο) δεν είναι καθόλου απορριπτέα από την πλειοψηφία του λαού —παρόλο που απέχουν πολύ από την αρχικά κατατεθειμένη αριστερή αντίληψη για την Π.Φ.Υ. Όταν μάλιστα η ηττημένη Αριστερά, στα χρόνια της πανδημίας —την ώρα που πέθαιναν από την ανεπάρκεια του ΕΣΥ δεκάδες άνθρωποι καθημερινά— δεν κατάφερε (γιατί δεν προσπάθησε σοβαρά και στο σύνολό της) να ξεσηκώσει τον κόσμο και δεν οργάνωσε αυτή η Αριστερά ούτε μία μεγάλη παλλαϊκή διαδήλωση, ακόμα και μετά το 2ο κύμα, ας μην απορεί σήμερα γιατί ο λαός ανέχεται τις πολιτικές του Άδωνη —και μόνο στην Κρήτη οργάνωσε μαζικές κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση του ΕΣΥ.

 

Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος; Ναι, στην Ακαδημία Αθηνών

[Credit: The Acropolis Museum / Creative Protagon]

Είναι τόσα τα ερωτήματα που πλαισιώνουν την ύπαρξή του, ερωτήματα που μαγνητίζουν το ευρύ κοινό διαχρονικά. Θα μάθουμε ποτέ που θάφτηκε, με σιγουριά; Αλεξάνδρεια, Αμφίπολη, ή μήπως Βεργίνα; Η αποτύπωση της σύνθετης προσωπικότητάς του μπαίνουν στο μικροσκόπιο του δεύτερου διεθνούς συνεδρίου Trends in Classics-Historiography, που διοργανώνεται στις 3 και 4 Ιουνίου, στην Ακαδημία Αθηνών.

Πρόσωπο-σύμβολο για την Ελλάδα, φιγούρα με αίγλη μυθική. Ποιος μπορεί να διακρίνει την αλήθεια από τα ψιμύθια που συνοδεύουν μέσα στον χρόνο τον τρανό βασιλιά; Ο Μέγας Αλέξανδρος και η αποτύπωση της σύνθετης προσωπικότητάς του μπαίνουν στο μικροσκόπιο του δεύτερου διεθνούς συνεδρίου Trends in Classics-Historiography, που διοργανώνεται στις 3 και 4 Ιουνίου, στην Ακαδημία Αθηνών, με συνδιοργανωτές το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής και Λατινικής Γραμματείας της Ακαδημίας Αθηνών, το Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, το Τμήμα Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και το Τμήμα Αρχαίας Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Μάρμπουργκ. 

Το συνέδριο επιγράφεται «All the King’s Writers: Tradition and Renewal in the Ancient Histories of Alexander the Great» («Ολοι οι συγγραφείς του βασιλιά: Παράδοση και ανανέωση στις αρχαίες Ιστορίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου») και έχει άξονα τη διαμόρφωση και εξέλιξη της ελληνορωμαϊκής λογοτεχνικής παράδοσης για τον Μέγα Αλέξανδρο, από τους ελληνιστικούς χρόνους, έως και την ύστερη αρχαιότητα. 

«Διανύουμε μια δεκαετία κατά την οποία σοβαρές μελέτες έχουν ανατρέψει αρκετά από αυτά που ξέραμε σε ό,τι αφορά την καταγραφή στοιχείων για τον Μ. Αλέξανδρο από τους ιστορικούς», εξηγεί στο Protagon o Βασίλης Λιοτσάκης, επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, μέλος της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου. Ο κ. Λιοτσάκης εκτιμά ότι πρέπει να βγάλουμε το πέπλο του μύθου και να δούμε κατάματα την αλήθεια για τον βασιλιά της Μακεδονίας, τον μεγάλο κατακτητή, πίσω από ψέματα και στρεβλώσεις. 

Και εξηγεί: «Οι πρώτοι ιστορικοί ήταν συνδαιτυμόνες του, συμμετείχαν αυτοπροσώπως στην εκστρατεία του, δέχονταν υποδείξεις για το πώς θα αποτυπωνόταν η Ιστορία. Η ανεμελιά του Θουκυδίδη ως ιστορικού χάνεται, υπάρχει βασιλιάς πια και αυτός έχει λόγο… Οι πιο σοβαρές πηγές βρίσκονται σε χρονική απόσταση από τον Αλέξανδρο, έρχονται στη μετά Χριστόν εποχή, στο έργο του Διόδωρου του Σικελιώτη, του Κούρτιου Ρούφου, του Πλούταρχου και του Φλάβιου Αρριανού». 

«Υποσχόμενος» ότι οι ομιλητές δεν θα χαριστούν στον Μ. Αλέξανδρο, ο καθηγητής Λιοτσάκης υπογραμμίζει ότι επανεξετάζονται ζητήματα κομβικής σημασίας: «Δεν ξέρουμε πότε συλλαμβάνει την ιδέα τού να κατακτήσει τον κόσμο. Αρχικώς, ο Αλέξανδρος ήθελε να φθάσει ως την Περσία – ο πατέρας του Φίλιππος ο Β’, ως όραμα, τη Μεσοποταμία είχε. Πώς προέκυψαν η Καρχηδόνα, η Αίγυπτος, το Αφγανιστάν, η Ινδία; Το 335 πΧ., όταν ανέβηκε στον θρόνο, ήταν μόλις 21 ετών. Ο ιστορικός Πλούταρχος λέει φέρ’ ειπείν ότι είχε τη μεγάλη αυτή ιδέα από παιδί, κάτι που μπορεί κάλλιστα να αναθεωρηθεί. Επίσης, δεν γνωρίζουμε πότε αποφάσισε να “παντρέψει” τους πολιτισμούς, στοιχείο που τον έφερε σε ρήξη με τους Μακεδόνες». 

Ο κ. Λιοτσάκης σημειώνει ακόμη ένα ενδιαφέρον στοιχείο: «Τη διεθνή κοινότητα απασχολεί έντονα και η σχέση του Αλέξανδρου με το θείο. Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι ήθελε να τον προσκυνούν. Πίστευε άραγε ότι ήταν Θεός; Η μήπως επιθυμούσε να είναι «αρεστός» στους Πέρσες, να φέρει, με άλλα λόγια, χαρακτηριστικά που παρέπεμπαν στο οικείο τους πολιτισμικό πλαίσιο, κατά τρόπον ώστε να εμφανίζεται ως διάδοχος – φυσικός ηγέτης τους; Ας μην ξεχνούμε επίσης ότι ο Μ. Αλέξανδρος ήθελε να δημιουργήσει μια νέα “κάστα”, φτιαγμένη από γάμους αξιωματούχων με περσίδες πριγκίπισσες. Η επόμενη γενιά δεν έπρεπε να είναι ούτε αμιγώς ελληνική ούτε αμιγώς περσική, αλλά η γενιά της δικής του αυτοκρατορίας». 

Οι θεματικές του συνεδρίου θα μπορούσαν να συνθέσουν σενάριο ταινίας που θα έσπαζε ταμεία: Η σχέση του Αλέξανδρου με τους φίλους του (αναφορά στην πολύκροτη σχέση του με τον Ηφαιστίωνα άραγε θα γίνει;). Η στάση του απέναντι στους εχθρούς του. Η αιδώς του, η όποια συστολή ως στοιχείο της προσωπικότητάς του. Η απληστία του. Η σχέση του με τα φιλοσοφικά ρεύματα της εποχής – σεβόταν τους Περιπατητικούς, τη Σχολή του δασκάλου του, Αριστοτέλη; 

Είναι τόσα εξάλλου τα ερωτήματα που πλαισιώνουν την ύπαρξή του, ερωτήματα που μαγνητίζουν το ευρύ κοινό διαχρονικά. Θα μάθουμε ποτέ που θάφτηκε, με σιγουριά; Αλεξάνδρεια, Αμφίπολη, ή μήπως Βεργίνα; Η τελευταία εκδοχή έχει αναζωπυρωθεί το τελευταίο διάστημα, όχι μόνο με την επιφανή Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ να επιμένει, αλλά και την ανάδειξη (με πολλές διαφωνίες, πάντως) από τον Αντώνιο Μπαρτζιώκα, ομότιμο καθηγητή στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ως στοιχείου ταυτότητας στον Τύμβο ΙΙ, του μοβ βαμβακερού υφαντού, γνωστού ως σάραπη (σ.σ.: ένδυμα των Περσών βασιλιάδων). 

Θα έλθει στο φως το αν ο θάνατός του επήλθε από δηλητήριο ή άλλη αιτία, στη Βαβυλώνα; Αλλοι μιλούν για τυφοειδή πυρετό, άλλοι για ελονοσία, κάποιοι για τον ιό του Δυτικού Νείλου, ενώ η εκδοχή του δηλητηρίου υποστηρίζεται μεταξύ άλλων από τα γραπτά του Διόδωρου του Σικελιώτη, ο οποίος είχε καταγράψει τον Αλέξανδρο να «υποφέρει από πόνους, αφού ήπιε ένα μεγάλο ποτήρι με κρασί». Όσο για το δηλητήριο; Κατά μια θεωρία (την οποία πάντως δε δέχεται ο Πλούταρχος) μεταφέρθηκε στη Βαβυλώνα, κρυμμένο στην οπλή ενός μουλαριού. 

Οπως κι αν έχει, εδώ υπάρχει αναντίρρητα ένα momentum και οι επιστήμονες καλούνται να τοποθετηθούν απέναντι σε στοιχεία και εικασίες: τους το ζητεί επιτακτικά ο ιστορικός του μέλλοντος. Διότι ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος. 

Η ταυτότητα του συνεδρίου 

Το συνέδριο συγκεντρώνει ηχηρά επιστημονικά ονόματα από πέντε ηπείρους, όπως αυτά του Κρίστοφερ Πέλλινγκ (Christopher Pelling, Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης) και της Σαμπίνε Μίλερ (Sabine Müller, Πανεπιστήμιο Μάρμπουργκ, στη Γερμανία). Συνολικά, θα συμμετάσχουν ερευνητές από 18 Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού. Μπορείτε να δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα του συνεδρίου εδώ.

Την επίσημη έναρξη του συνεδρίου θα χαιρετίσουν οι: 

– Αντώνιος Ρεγκάκος, Γραμματέας Επί των Δημοσιευμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, Ομότιμος Καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 

– Σοφία Παπαϊωάννου, Αντιπρύτανης Ακαδημαϊκών Υποθέσεων, Διεθνών Σχέσεων και Εξωστρέφειας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Καθηγήτρια Λατινικής Φιλολογίας. 

– Γιώργος Ανδρειωμένος, Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και Κοσμήτορας της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. 

– Αθανάσιος Στεφανής, Διευθυντής του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής και Λατινικής Γραμματείας, Ακαδημία Αθηνών. 

Όλες οι ομιλίες και οι συζητήσεις θα πραγματοποιηθούν στην αγγλική γλώσσα. 

Χώρος διεξαγωγής: Ανατολική Αίθουσα, Μέγαρο Ακαδημίας Αθηνών

Έναρξη: Τρίτη 3 Ιουνίου 2025, ώρα 09:00 

Λήξη: Τετάρτη 4 Ιουνίου 2025, ώρα 16:30

Η αστυνομική λογοτεχνία στο Ραδιόφωνο : Ρεξ Στάουτ, «Ο Ζωντανός»

 

STOUT REX

«Ο Rex Stout γεννήθηκε το 1886 στο Νόμπλσβιλ της Ιντιάνα. Σε ηλικία τεσσάρων ετών είχε ήδη μάθει να διαβάζει ολόκληρο το κείμενο της Βίβλου. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Κάνσας, στο Lawrence, και μεταξύ 1906-1908 υπηρέτησε στο ναυτικό των Η.Π.Α., στο γιοτ του Προέδρου Ρούζβελτ. Τα επόμενα χρόνια άλλαξε περίπου τριάντα επαγγέλματα, προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να δημοσιεύει ποιήματα και διηγήματά του σε διάφορα περιοδικά, μέχρις ότου το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του για ένα σχολικό σύστημα ταμιευτηρίου, το 1916, του πρόσφερε αρκετά χρήματα για να μπορέσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Tο 1927 έφυγε για το Παρίσι για να γράψει λογοτεχνία. Tα πρώτα του μυθιστορήματα δεν ήταν αστυνομικά (όπως το ψυχολογικό μυθιστόρημα «How Like a God», 1929, ή το πολιτικό θρίλερ «The President Vanishes», 1934). Tο 1934, όμως, επιστρέφοντας στην Αμερική, στρέφεται οριστικά στην αστυνομική λογοτεχνία επινοώντας τον Nero Wolfe, έναν ντετέκτιβ- λάτρη της καλής κουζίνας, του savoir vivre και των ακριβών λουλουδιών, που με τη βοήθεια του συνεργάτη του Archie Goodwin, λύνει τα αινίγματα χωρίς να βγαίνει από το διαμέρισμά του («Fer-de-Lance», 1934). Ο Νίρο Γουόλφ γίνεται αμέσως διάσημος στους λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας. Mέχρι το 1975, χρονολογία του θανάτου του, ο Στάουτ έγραψε εβδομήντα δύο μυθιστορήματα με ήρωες το δίδυμο Γουόλφ και Γκούντγουιν, δημοσιεύοντας τουλάχιστον μία νέα ιστορία κάθε χρόνο (μεταξύ των οποίων οι «The League of Frightened Men», 1935, που μεταφέρθηκε στην οθόνη δύο χρόνια αργότερα, «The Rubber Band», 1936, «The Red Box», 1937, «Too Many Cooks», 1938, «Some Buried Caesar», 1939, «Over My Dead Body», 1940, «Where There’s a Will» ,1940, «Black Orchids», 1942, με τις νουβέλες «Black Orchids» και «Cordially Invited to Meet Death», «Not Quite Dead Enough», 1944 που περιλαμβάνει τις νουβέλες «Not Quite Dead Enough» και «Booby Trap», «The Silent Speaker», 1946, «Too Many Women», 1947, «And Be a Villain», 1948, «Trouble in Triplicate», 1949, που περιλαμβάνει τις νουβέλες «Help Wanted, Male,» «Before I Die» και «Instead of Evidence», «The Second Confession», 1949, «Three Doors to Death», 1950, με τις νουβέλες «Man Alive,» «Omit Flowers» και «Door to Death», «In the Best Families», 1950, «Curtains for Three», 1951, που περιλαμβάνει τις νουβέλες «The Gun with Wings,» «Bullet for One» και «Disguise for Murder», «Murder by the Book», 1951, «Triple Jeopardy», 1952, κ.ά.). Φιλελεύθερης ανατροφής, ο Ρεξ Στάουτ υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της Αμερικανικής Ένωσης για τις Πολιτικές Ελευθερίες (American Civil Liberties Union), τη δεκαετία του ’20, και αργότερα υπερασπίστηκε το New Deal του Προέδρου Ρούζβελτ, για να αντιμετωπίσει προβλήματα με την Επιτροπή Αντι-αμερικανικών Ενεργειών του Γερουσιαστή McCarthy, τη δεκαετία 1940-50. Είναι χαρακτηριστικό ότι το FBI διατηρούσε ογκώδη φάκελο με το όνομά του, τον οποίο αρνήθηκε να αποκαλύψει -παρά μόνο λογοκριμένο- ακόμα και 12 χρόνια μετά τον θάνατό του, το 1988, για τις ανάγκες του βιβλίου «Dangerous Dossiers» του δημοσιογράφου Herbert Mitgang. Στο 31ο Διεθνές Συνέδριο Μυστηρίου στο Bouchercon του Ντένβερ το 2000, το μεγαλύτερο στο είδος του, η σειρά βιβλίων του Νίρο Γουόλφ ήταν υποψήφια για το βραβείο Best Mystery Series of the Century (που απονεμήθηκε, τελικά, στη σειρά βιβλίων του Ηρακλή Πουαρώ), και ο Ρεξ Στάουτ, μαζί με τους Raymond Chandler, Agatha Christie, Dashiell Hammett και Dorothy Sayers, υποψήφιος για τη διάκριση Best Mystery Writer of the Century (που απονεμήθηκε στην Άγκαθα Κρίστι).»

epikentro.gr

__________________________________________

Ο Νίρο Γουλφ και ο Άρτσι Γκούντγουιν, το διάσημο δίδυμο ιδωτικών ντεντέκτιβ της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, ήρωες των σελίδων  του Αμερικανού συγγραφέα Ρεξ Στάουτ «γεννήθηκαν» το 1934 με την έκδοση του έργου «Η Έχιδνα» (Fer-de-lance). Έως το 1975 χρονιά θανάτου του συγγραφέα, ήταν οι πρωταγωνιστές 73 ιστοριών μυστηρίου, που έκαναν τον γύρο του κόσμου και αγαπήθηκαν από το παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό.

"Man Alive" is a Nero Wolfe mystery novella by Rex Stout, first published in the December 1947 issue of The American Magazine. It first appeared in book form in the short-story collection Three Doors to Death, published by the Viking Press in 1950.

 A high-fashion designer consults Wolfe after she sees her uncle — believed to have committed suicide a year before — in disguise and in the audience at one of her shows. Q:MORE

Wikipedia/Man Alive (short story)

***************************** 

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΡΕΧ ΣΤΑΟΥΤ , Ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ

Ελληνική Ραδιοφωνία

Τρίτο Πρόγραμμα 

ΓΟΥΟΛΦ: Άρτσι, να κρατάς σημειώσεις
ΑΡΤΣΙ: Έχει γίνει αυτό ήδη, στο μυαλό μου.
ΓΟΥΟΛΦ: Όχι μυαλό Άρτσι, σ η μ ε ι ώ σ ε ι ς
ΑΡΤΣΙ: Μάλιστα κύριε

Η Σύνθια  μοντέλο και διάσημη σχεδιάστρια μόδας, επισκέπτεται το γραφείο του περιβόητου ντεντέκτιβ Νίρο Γουόλφ. Ζητά την συμβουλή του μετά την απρόσμενη συνάντηση που είχε με τον θείο της ο οποίος… αυτοκτόνησε! πριν ένα χρόνο πέφτοντας γυμνός σε μια θερμοπηγή. Ισχυρίζεται, ότι τον είδε μεταμφιεσμένο ανάμεσα στο κοινό στην τελευταία επιδειξή της.

Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος
Ραδιοφωνική διασκευή: Ντίνος Ταξιάρχης
Επιμέλεια ήχων: Γίτσα Βαλμά
Ρύθμιση ήχου: Νίκος Χανιώτης
Μοντάζ: Μάκης Γίγας
Ραδιοσκηνοθεσία: Μανώλης Μαυρομμάτης
Παραγωγή: Δημήτρης Φραγκουδάκης

Στο ρόλο του διάσημου ντεντέκτιβ Νίρο Γουόλφ,  ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ
Άρτσι Γκούντγουιν ο Γιάννης Φέρτης.

Ακούγονται οι ηθοποιοί: Γιώργος Μοσχίδης, Ρένα Βενιέρη, Νίκος Παγκράτης, Δημήτρης Αρώνης, Νίκος Λυκομήτρος, Γιάννης Λιακάκος, Κατερίνα Μπούρλου

Τρόμος για τις επιπτώσεις στης Τεχνητής Νοημοσύνης στο χώρο της εργασίας. Εξαφάνιση θέσεων εργασίας , τρομακτική ανεργία πτυχιούχων πανεπιστημίου

 

Τεχνητή νοημοσύνη: Οι απόφοιτοι πανεπιστημίων βλέπουν μία εργασιακή «αποκάλυψη»

Βασιλική Δρίβα

in.gr 

8–10 λεπτά

---

Έκδηλη είναι η αβεβαιότητα στους νέους εργαζόμενους σχετικά με το κατά πόσο η τεχνητή νοημοσύνη έχει βάλει στο «μάτι» τα επαγγέλματά τους, δημιουργώντας ανησυχία για το μέλλον, υπό τον φόβο ότι ενδέχεται να καταστούν εργασιακά αχρείαστοι.

Εκατομμύρια νέοι εντός του επόμενου μήνα πρόκειται να αποφοιτήσουν από πανεπιστήμια και κολέγια και θα αναζητήσουν εργασία σε βιομηχανίες που έχουν ελάχιστες θέσεις για τις δεξιότητές τους, τους θεωρούν ακριβούς και αναλώσιμους και καταργούν σταδιακά τις θέσεις εργασίας τους υπέρ της ΑΙ.

Οικονομολόγοι, στελέχη επιχειρήσεων και νέοι που αναζητούν εργασία, επισήμαναν μια αναδυόμενη κρίση για τους εργαζόμενους entry level που φαίνεται να τροφοδοτείται, τουλάχιστον εν μέρει, από την ταχεία πρόοδο των δυνατοτήτων της τεχνητής νοημοσύνης.

Βάζει η τεχνητή νοημοσύνη στην «άκρη» τους εργαζόμενους;

Όσα υποστηρίζουν φαίνεται να έχουν ενδείξεις στα οικονομικά δεδομένα. Η ανεργία για τους πρόσφατους αποφοίτους κολεγίων έχει εκτοξευθεί στο ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό του 5,8% στις ΗΠΑ τους τελευταίους μήνες, και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Νέας Υόρκης προειδοποίησε πρόσφατα ότι η κατάσταση της απασχόλησης για αυτούς τους εργαζόμενους έχει «επιδεινωθεί αισθητά». Η Oxford Economics, μια εταιρεία ερευνών που μελετά τις αγορές εργασίας, διαπίστωσε ότι η ανεργία των πρόσφατων αποφοίτων ήταν σε μεγάλο βαθμό συγκεντρωμένη σε τεχνικούς τομείς όπως τα χρηματοοικονομικά και η επιστήμη των υπολογιστών, όπου η ΑΙ σημείωσε ταχύτερα κέρδη.

«Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι θέσεις εργασίας εισαγωγικού επιπέδου (entry level) εκτοπίζονται από την τεχνητή νοημοσύνη σε υψηλότερα ποσοστά», έγραψε η εταιρεία σε πρόσφατη έκθεσή της, όπως αναφέρει δημοσίευμα των New York Times.

Από συνέντευξη σε συνέντευξη, έγινε ξεκάθαρο ότι οι επιχειρήσεις σημειώνουν ραγδαία πρόοδο προς την κατεύθυνση της αυτοματοποίησης των εργασιών εισαγωγικού επιπέδου και ότι οι εταιρείες τεχνητής νοημοσύνης αγωνίζονται να δημιουργήσουν «εικονικούς εργαζόμενους» που μπορούν να αντικαταστήσουν τους νεότερους υπαλλήλους με χαμηλότερο. Η στάση των επιχειρήσεων απέναντι στην αυτοματοποίηση αλλάζει επίσης – ορισμένες επιχειρήσεις έχουν ενθαρρύνει τους διευθυντές να γίνουν «πρωτίστως ΑΙ», δοκιμάζοντας αν μια δεδομένη εργασία μπορεί να γίνει από τεχνητή νοημοσύνη πριν προσλάβουν έναν άνθρωπο για να την κάνει.

Ένα στέλεχος της τεχνολογίας υποστήριξε ότι πρόσφατα η εταιρεία του σταμάτησε να προσλαμβάνει οποιονδήποτε που η ειδίκευσή του είναι κάτω από έναν μηχανικό λογισμικού L5 – ένας τίτλος μεσαίου επιπέδου που συνήθως δίνεται σε προγραμματιστές με τρία έως επτά χρόνια εμπειρίας – επειδή εργασίες χαμηλότερου επιπέδου μπορούν πλέον να γίνουν από εργαλεία κωδικοποίησης ΑΙ. Ένας άλλος δήλωσε ότι η νεοφυής επιχείρησή του απασχολεί πλέον έναν μόνο επιστήμονα δεδομένων για να κάνει τα είδη των εργασιών που απαιτούσαν μια ομάδα 75 ατόμων στην προηγούμενη εταιρεία του.

Καταστάσεις όπως αυτές δεν ευθύνονται για τη μαζική ανεργία, φυσικά. Οι περισσότεροι οικονομολόγοι πιστεύουν ότι υπάρχουν πολλαπλοί παράγοντες πίσω από την αύξηση της ανεργίας των αποφοίτων κολεγίου, συμπεριλαμβανομένης της επιβράδυνσης των προσλήψεων από μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας και της ευρύτερης αβεβαιότητας σχετικά με τις οικονομικές πολιτικές του προέδρου Τραμπ.

Αλλά μεταξύ των ανθρώπων που δίνουν μεγάλη προσοχή στο τι συμβαίνει στν εργασιακό χώρο, η ανησυχία είναι έκδηλη.

Μηχανές αντί ανθρώπων

«Αυτό είναι κάτι που ακούω γύρω μου», δήλωσε η Μόλι Κίντερ, συνεργάτης στο Brookings Institution, μια δεξαμενή σκέψης για τη δημόσια πολιτική, η οποία μελετά τον αντίκτυπο της τεχνητής νοημοσύνης στους εργαζόμενους. «Οι εργοδότες λένε: ‘Αυτά τα εργαλεία είναι τόσο καλά που δεν χρειάζομαι πλέον αναλυτές μάρκετινγκ, οικονομικούς αναλυτές και βοηθούς έρευνας’».

Η χρήση της τεχνητής νοημοσύνης για την αυτοματοποίηση των θέσεων εργασίας των υπαλλήλων αποτελεί όνειρο των στελεχών εδώ και χρόνια. Αλλά μέχρι πρόσφατα, η τεχνολογία απλά δεν ήταν αρκετά καλή. Θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε την ΑΙ για να αυτοματοποιήσετε κάποιες απλές εργασίες ρουτίνας – και πολλές εταιρείες το έκαναν – αλλά όταν επρόκειτο για τα πιο σύνθετα και τεχνικά μέρη πολλών θέσεων εργασίας, η ΑΙ δεν μπορούσε να συγκριθεί με τους ανθρώπους.

Αυτό αρχίζει να αλλάζει, ιδίως σε τομείς όπως η τεχνολογία λογισμικού, όπου υπάρχουν σαφείς ενδείξεις, τόσο επιτυχίας, όσο και αποτυχίας. Σε αυτούς τους τομείς, τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης μπορούν να εκπαιδευτούν χρησιμοποιώντας μια διαδικασία δοκιμής και λάθους, γνωστή ως ενισχυτική μάθηση, ώστε να εκτελούν σύνθετες ακολουθίες ενεργειών από μόνα τους. Τελικά, μπορούν να γίνουν ικανά να εκτελούν εργασίες που θα χρειάζονταν ώρες ή ημέρες για να ολοκληρώσουν οι ανθρώπινοι εργαζόμενοι.

Αυτή η προσέγγιση παρουσιάστηκε την περασμένη εβδομάδα σε μια εκδήλωση που διοργάνωσε η Anthropic, η εταιρεία ΑΙ που κατασκευάζει το chatbot Claude. Η εταιρεία ισχυρίζεται ότι το πιο ισχυρό μοντέλο της, το Claude Opus 4, μπορεί πλέον να κωδικοποιεί για «αρκετές ώρες» χωρίς να σταματά – μια δελεαστική πιθανότητα αν είστε μια εταιρεία που συνηθίζει να πληρώνει εξαψήφιους μισθούς μηχανικών για αυτού του είδους την παραγωγικότητα.

Οι εταιρείες τεχνητής νοημοσύνης ξεκινούν με την τεχνολογία λογισμικού και άλλα τεχνικά πεδία, επειδή εκεί έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Εντούτοις, οι εταιρείες αυτές πιστεύουν ότι οι ίδιες τεχνικές θα χρησιμοποιηθούν σύντομα για την αυτοματοποίηση της εργασίας σε δεκάδες επαγγέλματα, από τη συμβουλευτική μέχρι τα οικονομικά και το μάρκετινγκ.

Ο Ντάριο Αμοντέι, διευθύνων σύμβουλος της Anthropic, προέβλεψε πρόσφατα ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούσε να εξαλείψει τις μισές από όλες τις θέσεις εργασίας των υπαλλήλων εισαγωγικού επιπέδου μέσα σε πέντε χρόνια.

Αυτό το χρονοδιάγραμμα θα μπορούσε να απέχει πολύ, αν οι επιχειρήσεις εκτός τεχνολογίας υιοθετήσουν την ΑΙ πιο αργά από ό,τι πολλές εταιρείες της Silicon Valley, ή αν είναι πιο δύσκολο από ό,τι αναμένεται να αυτοματοποιηθούν θέσεις εργασίας σε πιο δημιουργικά και ανοιχτά επαγγέλματα, όπου τα δεδομένα κατάρτισης είναι σπάνια.

Αλλά ακόμη και αν η ΑΙ δεν καταλάβει αμέσως όλες τις θέσεις εργασίας εισαγωγικού επιπέδου, δύο τάσεις προκαλούν ανησυχία.

Οι ανησυχητικές τάσεις

Η πρώτη είναι ότι, στη βιασύνη τους να αυξήσουν την παραγωγικότητα και να παραμείνουν μπροστά σε σχέση με τους ανταγωνιστές, ορισμένες εταιρείες μπορεί να στρέφονται στην Α.Ι. πολύ νωρίς, πριν τα εργαλεία είναι αρκετά ισχυρά για να χειριστούν πλήρως τον όγκο εργασίας entry level.

Σύμφωνα με τους New York Times, ορισμένα στελέχη εικάζουν ότι τα συστήματα ΑΙ θα βελτιωθούν γρήγορα – ή ότι τα χρήματα που θα εξοικονομήσουν από την πρόσληψη εικονικών εργαζομένων αντί για ανθρώπους αξίζουν μερικούς δυσαρεστημένους πελάτες. Αλλά άλλοι μπορεί να μην συνειδητοποιούν τους κινδύνους που μπορεί να προκύψουν.

Το δεύτερο είναι ότι, ακόμη και αν οι θέσεις εργασίας εισαγωγικού επιπέδου δεν εξαφανιστούν αμέσως, η προσδοκία είναι βραχύβιες μπορεί να οδηγήσει τις εταιρείες να μην επενδύσουν επαρκώς στην επαγγελματική κατάρτιση, την καθοδήγηση και άλλα προγράμματα που απευθύνονται σε εργαζόμενους εισαγωγικού επιπέδου. Αυτό θα μπορούσε να τους αφήσει απροετοίμαστους για πιο ανώτερους ρόλους αργότερα.

«Κανείς δεν έχει υπομονή ή χρόνο για να παρέχει βοήθεια σε αυτό το νέο περιβάλλον, όπου πολλές από τις εργασίες μπορούν να γίνουν αυτόνομα από την τεχνητή νοημοσύνη», μου είπε η Χέδερ Ντόσεϊ, επικεφαλής των εργαζομένων στην εταιρεία επιχειρηματικών κεφαλαίων SignalFire.

Αν υπάρχει κάτι καλό για τους πρόσφατους πτυχιούχους, είναι ότι -τουλάχιστον για ορισμένους από αυτούς- η απειλή της αντικατάστασης από ΑΙ φαίνεται να πυροδοτεί χρήσιμες αντιδράσεις. Ορισμένοι νέοι εργαζόμενοι με τους οποίους μίλησα χρησιμοποιούν την εμπειρία τους με την ΑΙ για να προηγηθούν των παλαιότερων συναδέλφων τους και άλλοι αποφεύγουν εντελώς τα παραδοσιακά επαγγέλματα.

Ο Τρέβοερ Τσόου, 23 ετών, πρόσφατος απόφοιτος του Στάνφορντ που ζει στο Σαν Φρανσίσκο, μου είπε ότι πολλοί φίλοι του είχαν «ζυγίσει» την πρόοδο της ΑΙ στις εκτιμήσεις τους όταν έψαχναν για δουλειά. Λίγοι από αυτούς, είπε, πήγαιναν σε παραδοσιακές καριέρες στον τομέα της τεχνολογίας και της οικονομίας και περισσότεροι έκαναν ριψοκίνδυνα πράγματα όπως η ίδρυση εταιρειών – με τη θεωρία ότι αν οι άνθρωποι πρόκειται να χάσουν τα εργασιακά τους πλεονεκτήματα από τα ισχυρά συστήματα ΑΙ, καλύτερα να βιαστούν και να κάνουν κάτι πιο μεγάλο.

«Νιώθω ότι δεν έχουν απομείνει πολλά χρόνια που θα μπορούμε να κάνουμε πράγματα», είπε. «Αν το πλεονέκτημα που έχεις ως άνθρωπος μειωθεί, πολλά μονοπάτια καριέρας που δεν αποδίδουν μακροπόθεσμα, δεν αξίζουν τον κόπο».

 

Γιαπωνέζικο περπάτημα: Το κόλπο των 30 λεπτών που μπορεί να σας κάνει να φαίνεστε πιο γυμνασμένοι, αδύνατοι και 10 χρόνια νεότεροι 

Μαριάννα Σπανού

oloygeia.gr 

6–7 λεπτά

---

Φανταστείτε να μπορούσατε να βελτιώσετε την καρδιαγγειακή σας υγεία, να μειώσετε την αρτηριακή σας πίεση και να κάψετε περισσότερο λίπος με κάτι τόσο απλό όσο το καθημερινό περπάτημα. Αυτό ακριβώς προσφέρει το γιαπωνέζικο περπάτημα, η ρουτίνα γυμναστικής των 30 λεπτών που αποτελεί μία από τις καλύτερες λύσεις για την υγεία. Πώς πρέπει να το κάνετε για να αποκομίσετε τα οφέλη του;

Περπάτημα: Τόσα βήματα την ημέρα μειώνουν τον κίνδυνο καρκίνου κατά 16% – Νέα μελέτη

Τι είναι το γιαπωνέζικο περπάτημα και πώς μπορεί να ωφελήσει συνολικά την υγεία

Το Ιαπωνικό Διαλειμματικό Περπάτημα -μια επιστημονικά τεκμηριωμένη ρουτίνα γυμναστικής 30 λεπτών που εναλλάσσεται μεταξύ αργού και γρήγορου περπατήματος– προσφέρει πολλά οφέλη. Αγαπημένο τόσο από ηλικιωμένους όσο και από αρχάριους, αποδεικνύεται πιο αποτελεσματικό από τις παραδοσιακές προπονήσεις. Ανακαλύψτε πώς αυτή η ιαπωνική τάση μεταμορφώνει τις ρουτίνες γυμναστικής σε όλο τον κόσμο.

Το περπάτημα μπορεί να φαίνεται σαν η απλούστερη μορφή άσκησης, αλλά στην Ιαπωνία, οι επιστήμονες πήραν αυτή την ταπεινή δραστηριότητα και τη μετέτρεψαν σε μια επιστημονικά τεκμηριωμένη ρουτίνα γυμναστικής που αψηφά την ηλικία και η οποία γίνεται viral σε όλο τον κόσμο. Ονομάζεται Διαλειμματικό Περπάτημα (IWT) και τα οφέλη του μπορεί να εκπλήξουν ακόμη και τους πιο έμπειρους επισκέπτες του γυμναστηρίου.

Ξεχάστε τους χαλαρούς περιπάτους ή τις ωριαίες προπονήσεις σε διάδρομο. Το IWT έχει να κάνει με έξυπνες εκρήξεις ενέργειας. Προερχόμενο από την Ιαπωνία και αναπτυγμένη από τον φυσιολόγο άσκησης Δρ. Hiroshi Nose, αυτή η μέθοδος εναλλάσσεται μεταξύ τριών λεπτών γρήγορου περπατήματος και τριών λεπτών χαλαρού ρυθμού, επί πέντε φορές σε μια 30λεπτη συνεδρία.

Τα αποτελέσματα; Μια πιο γυμνασμένη καρδιά, πιο δυνατά πόδια, ακόμη και μια ευκαιρία να γυρίσει πίσω το βιολογικό ρολόι.

Γιατί το «απλό περπάτημα» δεν αρκεί πλέον

Οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν την Υψηλής Έντασης Διαλειμματική Προπόνηση (HIIT) με εξαντλητικά σπριντ ή λαχανιασμένα τρεξίματα σε ένα ποδήλατο spinning. Αλλά το IWT αντιστρέφει την ιδέα χρησιμοποιώντας κάτι τόσο προσιτό όσο το περπάτημα. Κι όμως, αυτή η απατηλά ήπια ρουτίνα κάνει περισσότερα για τον μεταβολισμό σας, την καρδιαγγειακή υγεία και την καύση λίπους από ατελείωτες ώρες δραστηριότητας με αργό ρυθμό.

Απώλεια βάρους: Πόσα χιλιόμετρα πρέπει να περπατάτε για να αδυνατίσετε;

Σε ένα podcast του AoM, ο Δρ. Martin Gibala εξήγησε ότι επιστημονικές δοκιμές στην Ιαπωνία έχουν δείξει ότι όσοι εφάρμοζαν αυτή τη μέθοδο περπατήματος τέσσερις φορές την εβδομάδα για τρεις μήνες είδαν μετρήσιμες βελτιώσεις:

• στη χοληστερόλη,
• την αρτηριακή πίεση, τ
• α επίπεδα σακχάρου στο αίμα,
• ακόμη και στη μυϊκή δύναμη.

Ένας 68χρονος συμμετέχων είδε τον καρδιακό ρυθμό του να εκτοξεύεται στους 130 bpm κατά τη διάρκεια των γρήγορων διαστημάτων -ένας ρυθμός συγκρίσιμος με τη μέτρια ποδηλασία.

Ο Δρ. Nose ισχυρίζεται ακόμη και ότι οι συμμετέχοντες σε συνεχείς ασκήσεις IWT βελτίωσαν την αερόβια ισχύ και τη μυϊκή δύναμη των μηρών τους κατά 20% -αρκετά για να σας κάνουν να νιώσετε δέκα χρόνια νεότεροι. Για πολλούς, τα συμπτώματα ασθενειών του τρόπου ζωής, όπως η υπέρταση και η παχυσαρκία, μειώθηκαν σημαντικά και οι βαθμολογίες κατάθλιψης μειώθηκαν στο μισό.

Η επιστήμη πίσω από την προπόνηση

Γιατί λοιπόν το ιαπωνικό περπάτημα λειτουργεί τόσο καλά; Σύμφωνα με μια αναφορά του The Indian Express, όλα εξαρτώνται από τον χρόνο και την ένταση. Κατά τη διάρκεια των διαστημάτων με γρήγορο ρυθμό, το σώμα σας αξιοποιεί τα αποθέματα γλυκογόνου και αυξάνει τη ζήτηση οξυγόνου, πυροδοτώντας μια σειρά από μεταβολικά οφέλη.