Χρήστος Γεωργαλάς, εθελοντής γιατρός στη Γάζα: «Θέλουν να ξεγράψουν το μέλλον της Γάζας»
Ήταν η δεύτερη φορά που ταξίδεψε στη Γάζα, η προηγούμενη ήταν σε μια αποστολή δύο μηνών της Ερυθράς Ημισελήνου το 2012. Τώρα, στον έναν μήνα που ήταν εκεί, το νοσοκομείο επλήγη δύο φορές από ισραηλινές επιθέσεις. «Δεν μπορώ να πω ότι πήγα στον πόλεμο. Ο πόλεμος είναι ένα πολύ διαφορετικό πράγμα. Δεν υπήρχε πόλεμος στην Τρεμπλίνκα, δεν ύπηρχε πόλεμος στο Αουσβιτς. Ο πόλεμος έχει δυο στρατούς. Εδώ έχεις έναν πληθυσμό κατά κύριο λόγο αμάχων και γυναικόπαιδων, ο οποίος δεν έχει δυνατότητα διαφυγής. Και συστηματικά βρέχει βόμβες από τον ουρανό. Χτυπάνε νοσοκομεία, χτυπάνε δημοσιογράφους. Οι συνθήκες των συναδέλφων μου εκεί ήταν τραγικές. Αλλά υπάρχει και πάλι ένα αισιόδοξο κομμάτι, φανταστείτε ότι κάναμε μέχρι και μαθήματα! Είχαν εξετάσεις για τους ειδικευόμενους. Τον καιρό που βρισκόμουν εκεί, κάναμε εξετάσεις με ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής για τη φουρνιά των ειδικευομένων, για να προχωρήσουν στο πτυχίο τους και στη λήψη του τίτλου ειδικότητας», ξεκινά να μας αφηγείται.
● Πώς πήρατε την απόφαση να πάτε; Δεν σκέφτεται ένας άνθρωπος ότι εκεί «κινδυνεύω άμεσα»;
Νομίζω ότι θα είναι κάποιος χαζός να μην το σκεφτεί. Εχουν μέχρι τώρα σκοτωθεί 1.400 υγειονομικοί. Το σκέφτεσαι, αλλά επίσης σκέφτεσαι ότι στη γενιά μας είναι το σημαντικότερο πράγμα που έχει συμβεί. Η πρώτη γενοκτονία που... ζούμε ζωντανά σε live streaming. Νομίζω ότι πιο δύσκολο είναι να αποφασίσει κανείς ότι αυτό δεν τον αφορά. Ή τον αφορά αλλά από απόσταση. Δεν ξέρω, είναι ότι είμαι και γιατρός. Η ιατρική έχει να κάνει με το να βλέπεις ανθρώπους που σε έχουν ανάγκη. Θεωρούσα ότι είναι υποχρέωσή μου. Είναι και ένας τρόπος να καταλάβουν και οι άνθρωποι στην Παλαιστίνη ότι δεν συμμερίζεται η πλειονότητα των ανθρώπων τις αποφάσεις των κυβερνήσεών τους. Σκέφτηκα ότι αν δεν μπορώ να αλλάξω την πολιτική της κυβέρνησής μου στην Ελλάδα, μπορώ τουλάχιστον να δείξω έμπρακτα ότι δεν συμφωνώ με αυτήν.
Ενα πράγμα που δεν περίμενα είναι πόσο έντονα παρακολουθούν τι συμβαίνει σε εμάς, στη Δύση. Δηλαδή τις διαδηλώσεις που γίνονται για την Παλαιστίνη, σε ποιες χώρες γίνονται, από ποιους γίνονται, πόσο μεγάλες είναι. Εχουν πολύ ξεκάθαρη άποψη για το τι συμβαίνει.
● Επιστρέψατε πριν από λίγες ώρες. Ποιες σκέψεις επικρατούν;
Δύο πράγματα. Το πρώτο –που θα φανεί κάπως παράξενο– είναι ότι γυρνάω με μια πιο αισιόδοξη άποψη από ό,τι είχα πριν πάω. Αυτό που δεν περιμένει κανένας είναι στην πράξη ότι οι Παλαιστίνιοι δεν είναι μόνο θύματα. Είναι μια απίστευτα ενεργή, ζωντανή, αλληλέγγυα, μορφωμένη κοινωνία, για την οποία, αν ο σκοπός ήταν να διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός της, δεν το έχουν καταφέρει. Με πολλούς τρόπους και από πολλές πλευρές είναι ισχυρότερος από αυτό που έχουμε τώρα στην Ελλάδα.
Το δεύτερο πράγμα είναι η αίσθησή μου ότι πρόκειται για έναν πόλεμο κυρίως εναντίον των παιδιών, που δεν μπορεί να εξηγηθεί με το γνωστό επιχείρημα «είναι μεγάλο το ποσοστό των παιδιών στη Γάζα, άρα στατιστικά θα έχουν πολλά παιδιά θύματα». Θεωρώ ότι σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με μια στοχευμένη επίθεση, το έχει πει και ένας βουλευτής των Ισραηλινών ότι «τα παιδιά είναι το μέλλον τους, άρα είναι διπλά σημαντικό να τα χτυπάμε σε σχέση με τους ενηλίκους». Ωστόσο, αυτήν την πολιτική δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να τη δω τόσο έντονα.
Οι Παλαιστίνιοι δεν είναι μόνο θύματα, είναι μια απίστευτα ενεργή, ζωντανή, αλληλέγγυα, μορφωμένη κοινωνία, για την οποία, αν ο σκοπός ήταν να διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός της, δεν το έχουν καταφέρει
Από τους ασθενείς που εγώ αντιμετώπισα, ήταν συντριπτικά μεγαλύτερο το ποσοστό των παιδιών σε σχέση με τους ενηλίκους. Μιλάμε για ηλικίες 9 χρόνων, 8, 11, 6... Τα παιδιά που έβλεπα εγώ είχαν τραύματα στον τράχηλο. Τραύματα λίγων μόλις χιλιοστών από θραύσματα, που είχαν όμως πολύ μεγάλη ταχύτητα εισόδου. Εβλεπες στον λαιμό τους μια πολύ μικρή οπή, αλλά κάνοντας την αξονική καταλάβαινες ότι είχε διαλυθεί ο λάρυγγάς τους, η τραχεία τους, η σπονδυλική στήλη. Είναι μικρές βολίδες. Πρόσφατα είχαμε και μια έκθεση εξοπλιστικών στην Ελλάδα. Οπότε θα μπορούσαν αυτά τα παιδιά να «χρησιμεύσουν» για να δείξουν πόσο... αποτελεσματικές είναι αυτές οι βόμβες, που όταν σκάνε, στέλνουν πάρα πολλά μικρά θραύσματα τα οποία καλύπτουν μια τεράστια επιφάνεια. Και οτιδήποτε βρίσκεται εκεί διαπερνάται από αυτά. Αυτά τα θραύσματα κατακρεουργούν κυριολεκτικά τα παιδιά. Υπάρχουν βέβαια και τα νεκρά παιδιά, που τα βλέπαμε στο νεκροτομείο... Καθημερινά έφταναν στο νοσοκομείο 200 με 300 τραυματίες. Χοντρικά μπορείς να υπολογίσεις ότι είναι περίπου 1 προς 3 η αναλογία νεκρών προς τραυματίες.
● Σε ποια κατάσταση βρίσκεται το Νοσοκομείο Νάσερ αυτή τη στιγμή;
Χτυπήθηκε δύο φορές το διάστημα που βρισκόμουν εκεί. Μία από τις ανησυχίες που είχαμε πριν να πάμε με την ομάδα μου ήταν ότι είχε χτυπηθεί ξανά τον Μάρτιο. Οταν είχαν στοχεύσει, υποτίθεται, κάποιο ηγετικό στέλεχος της Χαμάς, είχε χτυπηθεί ο χειρουργικός όροφος.
Οι πρώτες τρεις εβδομάδες μου πέρασαν χωρίς το νοσοκομείο να γίνει στόχος. Εγινε δύο φορές στόχος την τελευταία εβδομάδα πριν φύγω. Την προηγούμενη Τετάρτη [14/5]. Εμείς κοιμόμασταν μέσα, μέναμε όλη μέρα στο νοσοκομείο. Για την ασφάλειά μας. Δεν μπορούσαμε να φύγουμε καθόλου. Οριακά μπορούσαμε να βγούμε στο προαύλιο.
Ημασταν στον τέταρτο όροφο που ήταν τα χειρουργεία, η εντατική μονάδα και οι κοιτώνες των ξένων γιατρών. Χτυπήθηκε ο τρίτος όροφος, ακριβώς από κάτω. Τρεις και μισή το πρωί, η μονάδα εγκαυμάτων. Στόχος ήταν ένας δημοσιογράφος. Σκοτώθηκε ο δημοσιογράφος, το γειτονικό του κρεβάτι και τραυματίστηκαν οι νοσηλεύτριες. Πέντε μέρες μετά χτυπήθηκε ξανά το προαύλιο με το φαρμακείο του νοσοκομείου. Το πρώτο χτύπημα ήταν με δύο drones, το δεύτερο έγινε με πύραυλο.
Το νοσοκομείο όπου δούλεψα, επί δύο μήνες το είχαν καταλάβει οι Ισραηλινοί, τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 2024. Οσοι γιατροί είχαν μείνει στο νοσοκομείο βασανίστηκαν. Τους έβαζαν στη σειρά έναν έναν και τους χτυπούσαν. Είχαν απαχθεί συνολικά γύρω στους 80. Από αυτούς 40 δεν γνωρίζουμε πού βρίσκονται ή αν ζουν. Σκότωσαν πολλούς επί τόπου
[.....................................]ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου