Sheila Jordan: σίγησε για πάντα το λευκό αηδόνι της Τζαζ

 

Sheila Jordan (1928-2025): Τίτλοι τέλους για μια από τις μεγαλύτερες φωνές της τζαζ

του Γιάννη Μουγγολιά

oanagnostis.gr

Ερμηνεύτρια της τζαζ τεράστιων δυνατοτήτων με μια φωνή σπάνιας χροιάς, γλυκύτητας και εκφραστικότητας που άγγιξε απόκοσμες περιοχές αφού υπήρξαν στιγμές που ακούγοντάς την ένιωθες κάτι από τη φύση και το κελάηδισμα των πουλιών, η Sheila Jordan άφησε την τελευταία της πνοή και σίγησε οριστικά στο διαμέρισμά της στη Νέα Υόρκη πριν λίγες μέρες, στις 11 Αυγούστου 2025 στα 96 της.

Tον θάνατο της Sheila Jordan ανακοίνωσε με μήνυμά του η κόρη της Tracey Jordan που την φρόντιζε στο σπίτι μέχρι τον θάνατό της και που η Sheila είχε από τον 10ετή γάμο της (1952-1962) με τον σπουδαίο Duke Jordan (1 Απριλίου 1922-8 Αυγούστου 2006) , πιανίστα του Charlie Parker και συνεργάτη των Miles Davis, Stan Getz, Sonny Stitt, Chet Baker, Art Farmer, Dizzy Reece, Stanley Turrentine, Reggie Workman, Art Taylor κ.α.

Η Sheila Jordan και δεξιά με την κόρη της Tracy

 

Σύμφωνα με το μήνυμα της κόρης της Sheila Jordan για τον θάνατο:

«Αγαπητή οικογένεια και φίλοι της τζαζ,

Η αγαπημένη μου μητέρα, η Sheila Jordan, απεβίωσε ειρηνικά σήμερα το απόγευμα, Τετάρτη 11 Αυγούστου στις 3:50 μ.μ. Η φίλη της, Joan Belgrave, της έπαιζε ένα τραγούδι bebop με τίτλο “Bill for Bennie”, του συζύγου της, Marcus Belgrave. Η μαμά μου αποκοιμήθηκε ακούγοντας τη μουσική που αγαπούσε και τη βοήθησε να προσδιοριστεί.Σας ευχαριστώ για την υποστήριξη και τη γενναιοδωρία σας, τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν στη σελίδα της στο GoFundMe θα χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή ιατρικού χρέους και την εξασφάλιση ενός χώρου για εκείνη στο κοιμητήριο Woodlawn στο Jazz Corner… Θα προγραμματιστεί στο μέλλον μια επιμνημόσυνη δέηση στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου στη Νέα Υόρκη.

Με αγάπη,

Tracey»

****

Γεννημένη στις 18 Νοεμβρίου 1928 στο Ντιτρόιτ η Αμερικανίδα τραγουδίστρια και στιχουργός της τζαζ Sheila Jeannette Jordan (το γένος Dawson) θεωρείται από τις πρωτοπόρους σε ένα στυλ τραγουδιού bebop και scat jazz ακόμα και με τη μοναχική συνοδεία ενός κοντραμπάσου. Άλλωστε η ευρύτατη γκάμα και τα ζεστά ηχοχρώματα της φωνής της δεν είχαν ανάγκη την πληθωρικότητα των οργάνων για να αναδειχτούν.

Τα παιδικά της χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Όταν γεννήθηκε η Sheila Jordan η μητέρα της ήταν 17 ετών και αδυνατώντας να ανταποκριθεί μόνη της έστειλε τη μικρή στο Σάμερχιλ, στην περιοχή εξόρυξης άνθρακα κοντά στη γιαγιά και τον παππού όπου κυρίως τη μεγάλωσαν. Η μητέρα της αλλά και ο πατέρας της που λίγες φορές τον είδε, ήταν αλκοολικοί. Η οικογένεια της Sheila που ήταν καθολική και διατηρούσε μόνιμη σχέση με την Εκκλησία, ήταν πολύ φτωχή και μέσα στο σπίτι δεν υπήρχαν ρεύμα και τουαλέτα. Ωστόσο όταν ο λογαριασμός του ρεύματος ήταν πληρωμένος από τον παππού, το ραδιόφωνο έπαιζε και η Sheila μεγάλωνε μέσα στα τραγούδια. Στα 14 της μετά από μια λογομαχία της μητέρας της με τον παππού και τη γιαγιά, η Sheila συνέχισε να ζει με την 31χρονη τότε μητέρα της και τον τέταρτο σύζυγο της μητέρας της που είχε βάναυση συμπεριφορά. Η μητέρα της δούλευε συνεχώς, την ημέρα στο εργοστάσιο της General Motors και μετά μπαργούμαν και η Sheila άκουγε όταν έβρισκε Duke Ellington, Charlie Parker, Benny Goodman, Tommy Flanagan, Barry Harris, Kenny Burrell.

Ο σύζυγός της για μια δεκαετία και πιανίστας Duke Jordan

Όμως οι δυσκολίες στη ζωή της Sheila Jordan δεν σταμάτησαν στα παιδικά της χρόνια αφού και η σχέση της με τον σύζυγό της ήταν ιδιαίτερα προβληματική παρότι οι δυο τους ήταν ερωτευμένοι ή έτσι τουλάχιστον πίστευαν, όπως είχε δηλώσει η Sheila Jordan. Η σπουδαία τραγουδίστρια που ήταν λευκή, ήταν καλή φίλη με τον Charlie Parker, ο οποίος την αποκαλούσε «η κυρία με τα αυτιά ενός εκατομμυρίου δολαρίων». Το 1952, παντρεύτηκε έναν από τους στενούς συνεργάτες του, τον Duke Jordan, και συνέχισε να συνεργάζεται με πολλούς μαύρους καλλιτέχνες της τζαζ, αντιμετωπίζοντας συχνά προκαταλήψεις από άλλους λευκούς εξαιτίας του γάμου της και των συνεργασιών της. Όμως όπως η ίδια είχε δηλώσει: «Ο εθισμός του συζύγου μου Duke στην ηρωίνη τον οδήγησε να εγκαταλείψει εμένα και τη μικρή μας κόρη, Tracey. Με άφηνε και επέστρεφε όποτε ήθελε. Μετά τη γέννηση της κόρης μου Tracey, δεν επέστρεψε καθόλου, κάτι που ήταν απαίσιο. Δυσκολεύτηκα να στηρίξω τον εαυτό μου εργαζόμενη ως γραμματέας, διατηρώντας παράλληλα τη μουσική στη ζωή μου. Βρίσκεις έναν τρόπο επειδή η μουσική είναι πολύ σημαντική. Έτσι επέζησα, γνωρίζοντας ότι μία ή δύο φορές την εβδομάδα έβρισκα μια νταντά για την Tracey, και πήγαινα να τραγουδήσω σε αυτό το κλαμπ, και μετά ξυπνούσα το επόμενο πρωί και πήγαινα να κάνω την καθημερινή μου συναυλία».

Τα πρώτα της βήματα

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Sheila Jordan εμφανίστηκε στο Page Three Club στο Greenwich Village με τον πιανίστα Herbie Nichols, καθώς και σε άλλα μπαρ και κλαμπ στη Νέα Υόρκη. Στο Page Three Club έπαιρνε ελάχιστα χρήματα και τα περισσότερα πήγαιναν στην αμοιβή της νταντάς της κόρης της. Η Sheila ως Jean (συντομογραφία του ονόματός της Jeannette) ήταν μέλος ενός φωνητικού τρίο, των Skeeter, Mitch And Jean, το οποίο τραγουδούσε εκδοχές των σόλο του Parker με τρόπο παρόμοιο με αυτόν των μεταγενέστερων Lambert, Hendricks και Ross. Αφού είχε ήδη μετακομίσει στις αρχές της δεκαετίας του 1950 στη Νέα Υόρκη και είχε παντρευτεί τον Duke Jordan, σπούδασε στο πλευρό του κορυφαίου Αμερικανού πιανίστα της τζαζ, συνθέτη, ενορχηστρωτή και δάσκαλου του τζαζ αυτοσχεδιασμού Lennie Tristano, ο οποίος από το 1946 είχε μετακομίσει από το Σικάγο στη Νέα Υόρκη.[.............................................]

 

Sheila Jordan (1928-2025): Τίτλοι τέλους για μια από τις μεγαλύτερες φωνές της τζαζ

 

1. Sheila Jordan/TORSDAGSTONER 1971

 Η Sheila JORDAN τραγουδάει τραγούδια που σχετίζονται με παιδιά. Μουσικοί: Arild ANDERSEN, μπάσο, Jon CHRISTENSEN, ντραμς, Jan GARBAREK, σαξόφωνο, Bobo STENSON, πιάνο. Σκηνοθεσία: Bjørn Haavind, NRK, 1971

2. Μίξη - Σίλα Τζόρνταν

Ψηφιακή έκθεση "Ανδρέας Βουρλούμης, Ο Αττικός" : στη διάθεσή σας από την Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος

 

ΕΘΝΙΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

NATIONAL LIBRARY OF GREECE 

Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος Ψηφιακή έκθεση Ανδρέας Βουρλούμης, Ο Αττικός [Άγιον Όρος], 1929, υδατογραφία σε χαρτί. Οι φωτογραφίες είναι του Λεωνίδα Κουργιαντάκη. Και τα πέντε έργα ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές. Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος (ΕΒΕ) παρουσιάζει την ψηφιακή έκθεση του Ανδρέα Βουρλούμη, Ο Αττικός, μέσα από την ιστοσελίδα των ψηφιακών εκθέσεών της. Η ψηφιακή έκθεση, η οποία ανανεώνει την επαφή του κοινού με το έργο του Βουρλούμη και συμβάλλει στη μελέτη του, αποτελείται από εννιά θεματικές ενότητες: «Χρονολόγιο», «Τα χρόνια της μαθητείας», «Η διαμόρφωση του ύφους», «Ζωγραφική στα χρόνια της κατοχής», «Η μελέτη της βυζαντινής παράδοσης», «Ζωγράφος του άστεως», «Η κατάσταση του ύφους», «Η Αθήνα του Βουρλούμη» και «Η ιδέα της Αίγινας». Η φυσική έκθεση, που διοργανώθηκε τον Δεκέμβριο του 2022, επιχείρησε μια συνολική αποτίμηση του ζωγράφου, ενώ παράλληλα ανέδειξε ιδιαίτερες πτυχές της μακράς καλλιτεχνικής του δημιουργίας, μέσα από 140 πίνακες και 80 λυτά σχέδια, εκ των οποίων περίπου τα 160 παρέμεναν μέχρι τότε αδημοσίευτα ή/και άγνωστα στο κοινό και τους ειδικούς. Μπορείτε να περιηγηθείτε στην ψηφιακή έκθεση εδώ. Πάνω αριστερά: [Αυτοπροσωπογραφία], 1950, ελαιογραφία σε χάρντμπορντ. Πάνω δεξιά: [Λυκαβηττός], 1994, μολύβι και ελαιογραφία. Κάτω αριστερά: Αίγινα, 1983, μολύβι και υδατογραφία. Κάτω δεξιά: Αίγινα – καρέκλες και τραπέζι], 1998, παστέλ σε χαρτί. Περισσότερες πληροφορίες Εκθέσεις ΕΒΕ Τα Podcast της ΕΒΕ

Ένα εμπεριστατωμένο ιστορικά βιβλίο και μία ταινία για τη σφαγή των Πολωνών αξιωματικών από τον Στάλιν στο Κατύν

Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν πρωτίστως τα μέλη και οι φίλοι του (πεισματικά ακόμα σταλινικού)  ΚΚΕ

Αλήθειες και ψέματα για τη σφαγή του Κατίν*

*Σφαγή του Κατύν - Βικιπαίδεια

 
Φωτογραφίες εκτελεσθέντων Πολωνών αξιωματικών στο Κατύν 
 

 efsyn.gr
18.03.2018

Συντάκτης: 

Θανάσης Γιαλκέτσης

Το βιβλίο του Χρήστου Κεφαλή «Υπόθεση Κατίν» (Επίκεντρο, 2017) είναι καρπός επίμονης και μεθοδικής μελέτης, ενδελεχούς και διεξοδικής έρευνας των πηγών και των ιστορικών δεδομένων.
Ταυτόχρονα είναι και μια θαρραλέα και μαχητική υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας, μια ευθύβολη πολεμική εναντίον των νεοσταλινικών του σημερινού ΚΚΕ που πλαστογραφούν ανενδοίαστα την ιστορία.
Νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα, ή τουλάχιστον πολλά, για τις ωμότητες και τις θηριωδίες που σημάδεψαν την ιστορία του εικοστού αιώνα.
Διαβάζοντας όμως αξιόλογες μελέτες, όπως αυτή του Κεφαλή για το Κατίν, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν σελίδες της ιστορίας στις οποίες το ψέμα πήρε τη θέση της αλήθειας, όπου με άλλα λόγια η ιστορική αλήθεια παραχαράχθηκε προκειμένου να υποταχθεί στην πολιτική σκοπιμότητα.
Στη συλλογική συνείδηση κυριαρχεί ακόμη και σήμερα στη χώρα μας η εικόνα μιας ειρηνικής Σοβιετικής Ενωσης, που δέχθηκε την επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας στις 22 Ιουνίου 1941.
Αντίθετα, δεν είναι ευρέως γνωστά τα όσα έγιναν στην κατεχόμενη από τους Σοβιετικούς ζώνη της Πολωνίας στα χρόνια 1939-1941. Τότε που εκατοντάδες χιλιάδες Πολωνοί είχαν συλληφθεί και εκτοπιστεί και πολλές δεκάδες χιλιάδες εκτελέστηκαν ή πέθαναν σε φυλακές και στρατόπεδα.
Το έγκλημα στο Κατίν είναι ένας μόνον κρίκος αυτής της μακράς αλυσίδας βιαιοτήτων. Αυτή η βάρβαρη πράξη μαζικής εξόντωσης αποτελεί ακόμη ένα τραγικό επεισόδιο από την ιστορία του σταλινικού τρόμου.
Η σφαγή του Κατίν χαρακτηρίζεται ωστόσο από ένα ιδιαίτερο γνώρισμα που τη διακρίνει από όλα τα άλλα μαζικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στον εικοστό αιώνα: συνδέθηκε με ένα ψέμα που άντεξε επί περίπου μισό αιώνα.
Καταβλήθηκαν επίμονες και συστηματικές προσπάθειες από τους ίδιους τους θύτες για να διαγραφεί το έγκλημά τους από την ιστορία και να σβήσει από τη συλλογική μνήμη.

 
  Το «πράσινο φως» για τη σφαγή έδωσε ο Στάλιν |

Ας ξετυλίξουμε όμως πρώτα το κουβάρι των γεγονότων.
Στις 23 Αυγούστου 1939, υπογράφτηκε στη Μόσχα το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, ένα σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της σταλινικής ΕΣΣΔ.
Το σύμφωνο συνοδευόταν από μυστικό πρωτόκολλο που διαιρούσε την Ανατολική Ευρώπη σε δύο σφαίρες επιρροής και προέβλεπε μεταξύ άλλων τον διαμελισμό της Πολωνίας.
Στις 1 Σεπτεμβρίου 1939, η χιτλερική Γερμανία θα εισβάλει στην Πολωνία. Δύο βδομάδες αργότερα, στις 17 Σεπτεμβρίου, μονάδες του Κόκκινου Στρατού θα εισβάλουν και θα καταλάβουν το 52% των πολωνικών εδαφών.
Στη διάρκεια της στρατιωτικής κατοχής της χώρας του από τις δύο σκληρότερες δικτατορίες του εικοστού αιώνα, ο πολωνικός λαός θα πληρώσει βαρύτατο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές και σε υλικές καταστροφές.
Οι Πολωνοί αιχμάλωτοι πολέμου συγκεντρώθηκαν από τους Σοβιετικούς σε τρία στρατόπεδα, που βρίσκονταν στη Ρωσία και την Ουκρανία: του Κοζέλσκ, του Οστάσκοφ και του Σταρομπέλσκ.
Ο Μπέρια, πιθανότατα σε συνεννόηση ή μετά από προτροπή του Στάλιν, με έκθεσή του προς το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΣΕ, εισηγήθηκε τη μαζική εξόντωσή τους. Οι Πολωνοί αξιωματικοί θεωρούνταν άλλωστε ορκισμένοι εχθροί της σοβιετικής εξουσίας.
Επρόκειτο για επιστήμονες, καθηγητές, δικηγόρους, γιατρούς, διανοούμενους, καλλιτέχνες, πολιτικούς, μορφωμένους επαγγελματίες.
Με την εξόντωση αυτής της ελίτ η πολωνική κοινωνία θα έμενε ακέφαλη, ανίκανη για ισχυρή αντίσταση στις δυνάμεις κατοχής.

 Ο Λαυρέντι Μπέρια, εμπνευστής της εξόντωσης |

Η εισήγηση του Μπέρια εγκρίθηκε από τον Στάλιν και από το Πολιτικό Γραφείο και έπειτα δόθηκαν οι σχετικές εντολές στους επαγγελματίες δήμιους της NKVD.
Ετσι, τον Απρίλιο-Μάιο του 1940, περίπου 22.000 Πολωνοί αξιωματικοί εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, με μια τουφεκιά στον σβέρκο και θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους. Αυτό το μαζικό έγκλημα κρατήθηκε μυστικό από τους Σοβιετικούς θύτες.
Για την τύχη των αθώων θυμάτων δεν ενημερώθηκαν καν οι οικογένειές τους και οι συγγενείς τους. Εξάλλου, μετά το έγκλημα, οι οικογένειες των δολοφονημένων εκτοπίστηκαν στο Καζακστάν.
Και βέβαια η εξόριστη στο Λονδίνο πολωνική κυβέρνηση του Σικόρσκι ποτέ δεν πήρε κάποια απάντηση από τη Μόσχα σχετικά με την τύχη των «αγνοούμενων» από το 1939 Πολωνών αξιωματικών.
Όταν ο γερμανικός στρατός προωθήθηκε προς την Ανατολή, ανακάλυψε τους ομαδικούς τάφους με τα χιλιάδες πτώματα στο δάσος του Κατίν, τον Απρίλιο του 1943.
Ο ίδιος ο Γκέμπελς εκμεταλλεύτηκε προπαγανδιστικά αυτό το εύρημα για να κλονίσει την αντιχιτλερική συμμαχία, δημιουργώντας προβλήματα στις σχέσεις της Μόσχας με την εξόριστη πολωνική κυβέρνηση.
Οι Σοβιετικοί αρνήθηκαν τις γερμανικές κατηγορίες, υποστηρίζοντας ότι οι Πολωνοί αξιωματικοί είχαν συλληφθεί και εξοντωθεί από τους ναζί τον Αύγουστο του 1941.
Η αλήθεια για τη σφαγή στο Κατίν κρατήθηκε μυστική επί πολύ καιρό. Το Κρεμλίνο κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για να φορτώσει την ευθύνη στους ναζιστές, οι οποίοι βέβαια, την ίδια περίοδο, είχαν διαπράξει τρομερές φρικαλεότητες σε όλες τις περιοχές που είχαν καταλάβει.

 

Για την τεκμηριωμένη εξιστόρηση των γεγονότων, ο Κεφαλής στηρίζεται στέρεα στα αποτελέσματα της μεθοδικής έρευνας έγκυρων ιστορικών, που αξιοποίησαν όλες τις διαθέσιμες πρωτογενείς πηγές.
Χάρη σε αυτές τις έρευνες και χάρη στο μερικό άνοιγμα των σοβιετικών αρχείων τα τελευταία χρόνια, σήμερα γνωρίζουμε καλά ποιοι ακριβώς ήταν εκείνοι που έδωσαν τις εντολές για τη σφαγή, ακόμη και ποιοι ήταν εκείνοι που τις εκτέλεσαν.
Γνωρίζουμε επίσης τις κατοπινές μεθοδεύσεις τους για τη συγκάλυψη και την πλαστογράφηση της ιστορικής αλήθειας: συνέλαβαν Πολωνούς συνεργάτες των ναζί και υπό την απειλή της εκτέλεσης, τους υποχρέωσαν να κάνουν ψευδείς δηλώσεις, ανέθεσαν σε ειδική επιτροπή να ερευνήσει το έγκλημα στο Κατίν, το τελικό πόρισμα της οποίας (Εκθεση Μπούρντενκο) βασίστηκε σε σημείωμα που είχαν συντάξει εκείνοι που είχαν οργανώσει τις εκτελέσεις κ.ο.κ.
Στη διάρκεια της Δίκης της Νυρεμβέργης, οι Σοβιετικοί προσπάθησαν με κάθε μέσο να εγκριθούν τα συμπεράσματα της Εκθεσης Μπούρντενκο από το Διεθνές Δικαστήριο, το οποίο όμως αρνήθηκε να τα αποδεχθεί εξαιτίας της έλλειψης βάσιμων στοιχείων και αποδείξεων.
Ωστόσο, επί περίπου μισό αιώνα, η σοβιετική προπαγάνδα κατόρθωνε να πείθει τον υπόλοιπο κόσμο ότι το έγκλημα στο Κατίν το είχαν διαπράξει οι ναζί.
Η αλήθεια για την ενοχή του σταλινικού καθεστώτος άρχισε να αποκαλύπτεται μετά την «περεστρόικα» και την «γκλάσνοστ», στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Και μόνον από τη δεκαετία του 1990 θα ριχτεί πλήρες φως στην υπόθεση Κατίν και θα αναγνωριστεί με τον πιο επίσημο τρόπο ότι το έγκλημα διαπράχθηκε με διαταγή της σταλινικής ηγεσίας. Θα δημοσιοποιηθούν μάλιστα στην πορεία και όλες οι σχετικές αποδείξεις και τα στοιχεία.
Στη χώρα μας ωστόσο τα στελέχη του ΚΚΕ και οι αρθρογράφοι του «Ριζοσπάστη» επιμένουν να προβάλλουν και να υποστηρίζουν τη σταλινική εκδοχή για το Κατίν, αναμασώντας κραυγαλέα ψεύδη και παραχαράσσοντας αναίσχυντα και αδίστακτα την ιστορική αλήθεια.

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΕΦΑΛΗΣ, Υπόθεση Κατίν - Εκδόσεις Επίκεντρο, 2017 | 

(Ποιος είναι συγγραφέας:BiblioNet : Κεφαλής, Χρήστος)

 

Ο Κεφαλής ανασκευάζει πειστικά και συντρίβει μία προς μία όλες τις ψευδολογίες, τις πλαστογραφίες και τις απάτες των νεοσταλινικών δημοσιολόγων του ΚΚΕ (των Ν. Μπογιόπουλου, Ε. Βαγενά, Μ. Μαΐλη, Α. Γκίκα, Σ. Λουκά κ.ά.). Αποκαλύπτει μάλιστα τις βασικές πηγές της αρθρογραφίας τους, που είναι διάφοροι ακραίοι αντιδραστικοί συνωμοσιολόγοι και τσαρλατάνοι «ερευνητές», συχνά με φασιστικές συμπάθειες και με αντισημιτικές απόψεις!
Η κυριότερη πηγή είναι ο ακροδεξιός και συμπαθών των ναζί Γιούρι Μούχιν, ένας «Ρώσος Λιακόπουλος», που δεν είναι καν ιστορικός, ο οποίος δηλώνει «πατριώτης» και αντικομουνιστής! Στα βιβλία του συνδυάζει μεγαλορωσικό σοβινισμό, αντισημιτισμό και φιλοσταλινισμό.
Τα σαθρά επιχειρήματα του Μούχιν αναμηρυκάζουν και άλλοι ανάλογου φυράματος απολογητές του σταλινισμού, όπως ο Αμερικανός Γκρόβερ Φουρ και οι Ρώσοι Σλομπότκιν, Ζούκοφ και Ιλιούχιν.
Όπως δείχνει ο Κεφαλής, στον εξωραϊσμό και την εξύμνηση των σοβινιστικών και καταπιεστικών πρακτικών του Στάλιν συγκλίνουν και συνασπίζονται ο ρωσικός νεοφασισμός με τον φιλοσταλινικό κομμουνισμό.
«Η συμπόρευση του ΚΚΕ -γράφει χαρακτηριστικά- με φασιστοειδή τύπου Μούχιν και σοβινιστές ή ανερμάτιστους ιστορικούς και προσωπικότητες όπως οι Σλομπότκιν, Φουρ, Ιλιούχιν, Ζούκοφ κ.ά. δεν είναι τυχαία. Απορρέει από την όλη τωρινή διαδικασία σταλινικής αναπαλαίωσης, που κάνει αναγκαία μια απολογία της σταλινικής κτηνωδίας».
Πράγματι, το να δηλώνει κανείς σήμερα σταλινικός -όπως το κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ- σημαίνει ουσιαστικά ότι δικαιολογεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα γκουλάγκ, τις μαζικές εκκαθαρίσεις, τις δίκες της Μόσχας, τον «μεγάλο τρόμο», τον λιμό στην Ουκρανία και μια σειρά μαζικά εγκλήματα που άφησαν πίσω τους εκατομμύρια νεκρούς.
Ολα αυτά, όσο αποτρόπαια και αν είναι, θεωρούνται αναγκαία βήματα στην πορεία της ανθρωπότητας προς τον σοσιαλισμό.
Ο ιστορικός σταλινισμός ξαναέγραφε την ιστορία και πλαστογραφούσε μεθοδικά τα γεγονότα, προκειμένου, για παράδειγμα, να υποβαθμιστεί ο ρόλος του Τρότσκι και άλλων μπολσεβίκων ηγετών στην επανάσταση και να υπογραμμιστεί αντίθετα η πρωταγωνιστική συμβολή του Στάλιν.
Δεν δίσταζε να χαλκεύει και να παραποιεί στοιχεία, για να κατασκευάζει ψευδή κατηγορητήρια με βάση τα οποία ο Στάλιν οδηγούσε τους ίδιους τους συντρόφους του στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Οι σημερινοί θλιβεροί επίγονοι θεωρούν «επαναστατικό» και «κομμουνιστικό» τους χρέος να δικαιολογούν σε κάθε περίπτωση τη σταλινική πολιτική, ακόμη και αν αυτή η στάση υπαγορεύει -όπως στην περίπτωση του Κατίν- την παραγνώριση ή και την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας.
Ετσι και οι αρθρογράφοι του «Ριζοσπάστη», καθοδηγούμενοι από τον τυφλό κι επιθετικό φανατισμό τους, αγνοούν τα πορίσματα της σοβαρής ιστορικής έρευνας και εμπιστεύονται τις συνωμοσιολογικές ψευδολογίες αντιδραστικών απατεώνων. Αποκρύπτουν από το αναγνωστικό τους κοινό αντικειμενικά διαπιστωμένα και τεκμηριωμένα ιστορικά γεγονότα, τροποποιούν αυθαίρετα χρονολογίες και ημερομηνίες, παραποιούν το νόημα δηλώσεων και τοποθετήσεων που αποσπώνται από τα συμφραζόμενά τους και παρουσιάζονται με τρόπο που αλλοιώνει το περιεχόμενό τους.
Η στοιχειώδης διανοητική εντιμότητα επιβάλλει σε όσους έχουν δημόσιο λόγο τον κριτικό έλεγχο όλων των δεδομένων, τη διασταύρωση των στοιχείων, την αποφυγή εκείνης της ιδεολογικής προκατάληψης που γεννάει δογματική τύφλωση, ανειλικρίνεια και υποκρισία, υπεκφυγές και ψέματα.
Οι δημοσιολόγοι του νεοσταλινικού ΚΚΕ αρνούνται πεισματικά την αναμέτρηση με τα πραγματικά ιστορικά δεδομένα της υπόθεσης Κατίν. Τους ενδιαφέρει μόνον η επικράτηση της δικής τους «αλήθειας», που, όπως δείχνει ο Κεφαλής, κρύβει πίσω της ένα βουνό απάτης, ψευδών, πλαστογραφιών, θράσους και αναισχυντίας.
 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΗ

 Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, Κατίν: το έγκλημα και η διαστρέβλωση της ιστορίας, "The Books' Journal", τχ. 83, Δεκέμβριος 2017

---

Οι Εκδόσεις Επίκεντρο παρουσίασαν, το 2017,  το βιβλίο του Χρήστου Κεφαλή: «Υπόθεση Κατίν. Η ιστορική αλήθεια και ο Ριζοσπάστης.»  

Για το βιβλίο συζήτησαν  με το συγγραφέα: ➡ Βλάσης Αγτζίδης, ιστορικός ➡ Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, δημοσιογράφος, συγγραφέας .

Τη συζήτηση συντόνισε ο εκδότης του Επίκεντρου, Πέτρος Παπασαραντόπουλος. _________ 🖥 Προβολή και δημοσιογραφική/τηλεοπτική κάλυψη από το Bookia. Βλάσης Αγτζίδης, «Υπόθεση Κατίν» και… ΚΚΕ, tvxs.gr, 22.10.2017

Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΪ  ΒΑΪΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΥΝ

 

Katyn /Κατύν (2007)

Τον Σεπτέμβριο του 1939, η ουδέτερη Πολωνία δέχεται διπλή επίθεση από τη Γερμανία (1/9) και τη Σοβιετική Ένωση (17/9), οι οποίες την διαμελίζουν. Το 1943, και ενώ στο μεταξύ οι δύο εισβολείς έχουν εμπλακεί σε πόλεμο μεταξύ τους, στo σοβιετικό έδαφος ανακαλύπτονται ομαδικοί τάφοι με χιλιάδες πτώματα Πολωνών αξιωματικών. Katyn (2007).... 

Κάτιν (πρωτότυπος τίτλος: Katyń) είναι πολωνική ιστορική δραματική ταινία του 2007 για τη Σφαγή του Κάτιν το 1940, σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με Τιμητικό Όσκαρ, Άντζεϊ Βάιντα. Βασίζεται στο βιβλίο Post Mortem: The Story of Katyn του Άντζεϊ Μουλάρτσικ. Ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στα 80α Βραβεία Όσκαρ.^{[7][........................................]}

Βικιπαίδεια=>Κάτιν (ταινία)

ΔΗΛΩΣΗ 

Αποποίηση ευθύνης πνευματικών δικαιωμάτων Σύμφωνα με το άρθρο 107 του νόμου περί πνευματικών δικαιωμάτων του 1976, επιτρέπεται η «Δίκαιη χρήση» για σκοπούς όπως κριτική, σχολιασμός, ρεπορτάζ, διδασκαλία, υποτροφίες και έρευνα. Η «Δίκαιη χρήση» είναι μια χρήση που επιτρέπεται από τον νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων, η οποία διαφορετικά θα μπορούσε να αποτελεί παραβίαση. Η μη κερδοσκοπική, εκπαιδευτική ή προσωπική χρήση γέρνει την πλάστιγγα υπέρ της «Δίκαιης χρήσης». Δεν υπάρχει πρόθεση παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων.

All the videos, songs, images, and graphics used in the video belong to their respective owners and I or this channel does not claim any right over them. © Copyright Disclaimer under section 107 of the Copyright Act of 1976, allowance is made for “fair use” for purposes such as criticism, comment, news reporting, teaching, scholarship, education and research. Fair use is a use permitted by copyright statute that might otherwise be infringing. Non-profit, educational,or personal use tips the balance in favor of fair use.  

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η ανάρτηση της ταινίας δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα . Γενικότερα, το αρχειακό και μη  υλικό  που χρησιμοποιείται στην ιστοσελίδα βρίσκεται διαθέσιμο προς  όλους στο διαδίκτυο , επιλέγεται δε με ποιοτικά κριτήρια και αναρτάται για στοχευμένους  ψυχαγωγικούς (ιστορικούς, ψυχαγωγικούς, αισθητικούς, παιδαγωγικούς) σκοπούς.

Πηγή ταινίας: youtube.com