Είναι αδικημένος από την Ιστορία ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος; Ένα πρόσφατο βιβλίο επανεκτιμά τον βίο και την πολιτεία του

Wikipedia/Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος(1791-1865)

Ο τίτλος του βιβλίου αυτού θα μπορούσε κάλλιστα να είναι «Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Ο αδικημένος της Ιστορίας».
Ο Μαυροκορδάτος υπήρξε και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να είναι μια προσωπικότητα εξαιρετικά γοητευτική, αλλά και ιδιαίτερα αδικημένη, καθώς θεωρείται ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους πολιτικούς της εποχής του. Ωστόσο σήμερα, διακόσια χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση, με την επανεκτίμηση προσώπων και γεγονότων, επιβεβαιώνεται πλέον ότι πρόκειται για μια μοναδική μορφή. Είναι ένας από τους πιο προικισμένους Έλληνες και τους σημαντικότερους πολιτικούς μας, εκσυγχρονιστής, φιλελεύθερος, πολύ μορφωμένος και βαθύτατα συνταγματικός, που ταυτίστηκε όσο κανένας άλλος με τις συνταγματικές εξελίξεις του τόπου.
Η εξιστόρηση του βίου του δεν διαφέρει από την ύφανση της πλοκής ενός μυθιστορήματος. Τη διαδρομή του από την Κωνσταντινούπολη στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, στην Κεντρική Ευρώπη και στην Ελλάδα μπορεί κανείς να τη χαρακτηρίσει ως την πορεία από τον οθωμανικό κόσμο των αξιωματούχων Φαναριωτών στον αναγεννώμενο ελληνικό, μέσω του κοσμοπολίτικου ευρωπαϊκού.
Ο Μαυροκορδάτος βιογραφείται εδώ όχι μόνο ως πολιτικό πρόσωπο, αλλά και ως άνθρωπος. Η σοβαρή πλευρά, με τις συνταγματικές θεωρίες, τα κυβερνητικά προγράμματα και τις διπλωματικές σχέσεις, συνυπάρχει με τη λιγότερο σοβαρή, με τις ενδυματολογικές και τις γαστρονομικές συνήθειες, τις μουσικές προτιμήσεις και τις ώρες ανάπαυλας. Αλλά το βιβλίο δεν περιορίζεται αυστηρά στην εξιστόρηση της ζωής του• περιγράφει και τον περίγυρό του. Έτσι ο Μαυροκορδάτος λειτουργεί και ως αφηγηματικό όχημα για να δοθεί η εικόνα της κοινωνίας στην οποία έδρασε.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

************** 

Oι Εκδόσεις Πατάκη διοργάνωσαν την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου, 2024 στις 7:00 μ.μ. στην αίθουσα «Γιάννης Μαρίνος» του Συλλόγου ‘’Οι Φίλοι της Μουσικής’’ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την παρουσίαση του βιβλίου της Λύντιας Τρίχα  «Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος: Ο εμπνευστής του συνταγματικού κράτους»

Για το βιβλίο μίλησαν οι:
🔸 Νίκος Αλιβιζάτος, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
🔸 Χριστίνα Κουλούρη, Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου
🔸 Κώστας Κωστής, Διευθυντής Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης
🔸 Αριστείδης Χατζής, Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και η συγγραφέας
🔸 Λύντια Τρίχα, Ιστορικός, Νομικός

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο: 
https://www.patakis.gr/books/97896016...

Ξένια Κουναλάκη: «Το Ισραήλ διαπράττει εγκλήματα πολέμου στη Γάζα»!

Μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση του Γιάννη Πανταζόπουλου με την αρχισυντάκτρια διεθνών ειδήσεων της εφημερίδας «Η Καθημερινή», Ξένια Κουναλάκη, για τη σφαγή στη Γάζα και την πολιτική του Ισραήλ, τις κατηγορίες περί αντισημιτισμού, αλλά και την ανησυχητική επιστροφή ενός νέου «μακαρθισμού» στη δημόσια σφαίρα των ΗΠΑ.

H γνωστή δημοσιογράφος και συγγραφέας σχολιάζει τη μάχη πολιτικής επιβίωσης του Μπενιαμίν Νετανιάχου και τις σφοδρές αντιδράσεις στα αμερικανικά campus, ενώ δεν παραλείπει να αναφερθεί στην εγχώρια πολιτική σκηνή: τη συζήτηση περί «διαδόχων του Τραμπ» στην Ελλάδα, το ενδεχόμενο δημιουργίας κόμματος από τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά και την πιθανότητα επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα στην ενεργό πολιτική.

Μιλά, επίσης, για τις μαζικές διαδηλώσεις με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών, την κρίση εμπιστοσύνης στη δημοσιογραφία, το μέλλον των εφημερίδων και τοποθετείται γύρω από το τι σημαίνει σήμερα ο σεξισμός, ενώ αναφέρεται ανοιχτά στις απειλές που έχει δεχθεί κατά τη διάρκεια της καριέρας της.

Δημοσιογραφική επιμέλεια: Γιάννης Πανταζόπουλος 
Κάμερα - μοντάζ: Γεράσιμος Δομένικος
Ηχοληψία: Άλεξ Αντωνίου 
Μίξη ήχου: Φαίδωνας Κτενάς 
Ηχογράφηση: LiFO STUDIOS

Όσα δεν λένε (από ντροπή) οι ξεναγοί για την Ελλάδα

 

Όσα δεν λένε οι ξεναγοί για την Ελλάδα

Ευτέρπη Μουζακίτη

news247.gr 

10–13 λεπτά

---

Μετακόμισα στην Αθήνα το 2021, όταν δειλά-δειλά είχαμε αρχίσει να “ξεμουδιάζουμε” από την μεγάλη καραντίνα και τα αυστηρά μέτρα λόγω της πανδημίας. Την Αθήνα ποτέ δεν την είχα στο μυαλό μου ως τουριστικό προορισμό, όμως στα χρόνια που ακολούθησαν, η καθημερινότητα στην πόλη με διέψευσε.

Ορδές τουριστών άρχισαν να κατακλύζουν το μετρό από τις αρχές Απριλίου, να τριγυρίζουν στο κέντρο της πόλης με τα ψάθινα καπέλα και τις χρυσές στέκες με τα φύλλα ελιάς στα μαλλιά και να κατευθύνονται στα βραχάκια της Ακρόπολης για να δουν το ηλιοβασίλεμα. Πολλές φορές ένιωθα κάποιου είδους ζήλειας να με κατακλύζει -βλέπετε, εκείνοι κάνουν διακοπές και χαίρονται την πόλη που εμείς χαιρόμαστε σπάνια γιατί μας “τρώει” η καθημερινότητα, ενώ άλλες φορές ένιωθα να με παρασέρνουν σε μια εξερεύνηση της Αθήνας.

Και κάπως έτσι, παρατήρησα πόσο παράταιρη μοιάζει η χαρά που των επισκεπτών της Αθήνας σε σχέση με τις δυσκολίες που βιώνουν οι μόνιμοι κάτοικοί της. Άραγε, οι ίδιοι οι επισκέπτες προλαβαίνουν να το αντιληφθούν ή το όμορφο περιτύλιγμα του τουριστικού μας προϊόντος “καλύπτει” το πόσο αφιλόξενη μπορεί να είναι η Αθήνα του 2025; Μένουν μόνο στην επιβλητική Ακρόπολη και στον χρυσό αιώνα του Περικλή ή έρχονται και εκείνοι αντιμέτωποι με δυσκολίες; Ποιες είναι οι πιο συχνές τους απορίες και ποιες οι πιο συχνές παρανοήσεις που έχουν για την αρχαία και την σύγχρονη Ελλάδα;

Τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα μου τις έδωσαν τρεις ξεναγοί, με χρόνια εμπειρίας στον κλάδο του τουρισμού, που γνωρίζουν καλά τους επισκέπτες που έρχονται. Πώς απαντούν στις πιο συχνές τους απορίες; Υπάρχουν πράγματα τα οποία ντρέπονται να πουν για την χώρα μας; Και πώς αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες που μπορεί να συναντήσουν κατά τη διάρκεια μιας ξενάγησης;

ΤΖΕΜΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΥ, 37 ΧΡΟΝΙΑ ΞΕΝΑΓΟΣ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΔΙΠΛΩΜΑΤΟΥΧΩΝ ΞΕΝΑΓΩΝ

«Οι παλαιότερες γενιές ξεναγών ξεκινήσαμε μέσα από τη σχολή ξεναγών. Ήταν ο μόνος δρόμος για να γίνεις ξεναγός. Και η εκπαίδευση ήταν το θεμέλιο. Όχι μόνο αυτά που μαθαίναμε στην τάξη, αλλά και με πολλές εκπαιδευτικές εκδρομές σε όλη την Ελλάδα, για να βγαίνει ο ξεναγός έτοιμος να αντιμετωπίζει κάθε κοινό — είτε το πιο εξειδικευμένο, είτε τον απλό επισκέπτη» μας λέει.

«Παλιότερα οι επισκέπτες ερχόντουσαν και έμεναν μέρες σε κάθε τόπο, είχαν επαφή με τον ντόπιο πληθυσμό, ήταν ο περιηγητικός τουρισμός που βοηθούσε και οικονομικά τις κοινωνίες, μικρές ή μεγάλες» εξηγεί.

«Η Αθήνα ήταν πάντα μεταβατικός προορισμός. Οι επισκέπτες έμεναν λίγες ώρες ή μία μέρα και συνέχιζαν στα νησιά ή στις κρουαζιέρες. Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 η πόλη γνώρισε μεγάλη ώθηση, όχι μόνο το 2004 αλλά και τα επόμενα χρόνια 2005, 2006, 2007» αναφέρει.

«Μετά την πανδημία, όταν άνοιξαν τα σύνορα, η Αθήνα δέχτηκε έναν μεγάλο όγκο επισκεπτών. Τότε ο κόσμος, επειδή ήταν επιφυλακτικός να ταξιδέψει σε οργανωμένα γκρουπ ή κρουαζιέρες, προτίμησε να ταξιδέψει οικογενειακά ή με φίλους. Το 2022 και 2023 ήταν χρονιές με πολύ μεγάλη αύξηση, ενώ φέτος έχουμε επιστρέψει σε πιο φυσιολογικά μεγέθη» λέει.

«Ο επισκέπτης που μένει μέρες στην Ελλάδα έρχεται σε επαφή με πολλά στοιχεία, όχι μόνο την ιστορία και την αρχαιολογία. Μιλάμε για τη σύγχρονη Ελλάδα, για τη ζωή στις πόλεις, στα χωριά, σε αγροτικές ή τουριστικές κοινωνίες» τονίζει. «Ο κάθε επισκέπτης έχει διαφορετικό ενδιαφέρον, π.χ. με τους Μεσογειακούς πληθυσμούς έχουμε κοινά σημεία, ο Αμερικανός ενδιαφέρεται πιο πολύ για το σήμερα, για την οικονομική κρίση και τον χειρισμό της πανδημίας» προσθέτει.

«Αυτή τη στιγμή, η κατάσταση στην Ακρόπολη είναι ντροπιαστική. Η έλλειψη υποδομών είναι εξοργιστική και θλιβερή. Ο ανελκυστήρας για ΑΜΕΑ είναι συνέχεια εκτός λειτουργίας και δεν υπάρχει προσβασιμότητα. Δεν υπάρχουν χώροι υγιεινής, οι τουαλέτες είναι λίγες και πολλές φορές δεν λειτουργούν».

«Όταν ο επισκέπτης που έχει πληρώσει εισιτήριο, μένει εκτός γιατί δεν λειτουργεί το ασανσέρ, δεν λαμβάνει καμία αποζημίωση για το εισιτήριο, και δεν υπάρχει καμία επίσημη συγνώμη ή ενημέρωση από το Υπουργείο Πολιτισμού ή άλλους φορείς. Εμείς, οι ξεναγοί, είμαστε οι μόνοι που ασχολούμαστε με αυτό» προσθέτει.

Παραθέτει περιστατικά όπως επισκέπτες με κινητικά προβλήματα που χρειάστηκε να προσπαθούν για μέρες να χρησιμοποιήσουν τον ανελκυστήρα. «Πώς να παρουσιάσουμε εμείς την Ελλάδα έτσι; Είναι ντροπή. Υποτίθεται πως είμαστε οι πρεσβευτές της χώρας μας, αλλά γινόμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Δεν έχουμε καμία υποστήριξη από το κράτος. Αυτό είναι άδικο» λέει με οργή.

Εξηγεί μάλιστα πως με τέτοια περιστατικά «οι επισκέπτες απογοητεύονται, φεύγουν με παράπονο, δεν θυμώνουν. Ιδιαίτερα οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες νιώθουν πολίτες τρίτης κατηγορίας».

«Έχω δει περιστατικά με αστυνομία να διώχνει οδηγούς που φορτώνουν επισκέπτες, με κλήσεις και κατάσχεση πινακίδων, μπροστά στα μάτια του επισκέπτη. Τέτοια δεν συμβαίνουν σε άλλες χώρες» αναφέρει.

«Είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς ψυχολογικά και συναισθηματικά τους επισκέπτες, ειδικά αυτούς με ιδιαιτερότητες, όταν ξέρεις ότι οι υποδομές δεν υπάρχουν» λέει. «Παρ’ όλα αυτά, εμείς δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, με σεβασμό και αγάπη στον επισκέπτη. Ο ξεναγός είναι η γέφυρα που συνδέει τον επισκέπτη με τον τόπο» τονίζει.

«Ο τουρισμός είναι η μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας, αλλά δεν έχουμε υποδομές ούτε σεβασμό στον επισκέπτη ή στον πολίτη. Δεν επιτρέπεται αυτή η κατάπτωση» καταλήγει με έντονο παράπονο.

ΑΝΝΑ ΓΡΑΨΑ, ΞΕΝΑΓΟΣ 10 ΧΡΟΝΙΑ

«Εκτός από τα ιστορικά στοιχεία και τα μνημεία, η πιο συχνή ερώτηση που μου κάνουν είναι για το οικονομικό: “Πώς είναι η ζωή στην Αθήνα μετά την κρίση;”. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που ρωτάνε οι περισσότεροι. Οι τουρίστες συχνά εντυπωσιάζονται από το χαμηλό επίπεδο μισθών και το υψηλό κόστος ζωής, ρωτώντας “Πώς ζείτε;”.

Δεν προσπάθησα ποτέ να αποφύγω τέτοιες ερωτήσεις, ειδικά όταν έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα και το βιοτικό επίπεδο. Αντίθετα, προσπαθώ να τους δείξω την πραγματικότητα — όχι μόνο το μουσακά, το τζατζίκι και τα κλισέ, που στην τελική δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα ουσιαστικό για τη χώρα.

Όπως εγώ όταν πηγαίνω στο εξωτερικό, θέλω να μάθω τι συμβαίνει πραγματικά εκεί, όχι μόνο το τουριστικό περίβλημα, έτσι κι εγώ θέλω να τους πω όσα περισσότερα μπορώ για τη σύγχρονη κουλτούρα μας.

Όταν ανεβαίνεις στην Ακρόπολη και κοιτάς την πόλη, οι περισσότεροι μένουν έκπληκτοι από το μέγεθος και την άναρχη δόμηση. Περιμένουν κάτι πιο μικρό και γραφικό, αλλά βλέπουν άπειρο τσιμέντο και παντού θερμοσίφωνες. Ρωτάνε συχνά: «Καλά, όλο αυτό είναι Αθήνα; Δεν μπορεί!» και φυσικά βλέπουν την έλλειψη πρασίνου εκτός του κέντρου.

Πολλοί κλείνουν φθηνά καταλύματα σε πιο υποβαθμισμένες γειτονιές και όταν βγαίνουν, εκπλήσσονται από τη βρομιά στους δρόμους, την κίνηση, τις κόρνες και τον θόρυβο. Δεν περιμένουν να δουν τέτοια εικόνα στην πρωτεύουσα της χώρας».

Σε ό,τι αφορά τις διαφορές ανάμεσα σε γκρουπ και μεμονωμένους επισκέπτες αναφέρει πως Τα γκρουπ συνήθως έχουν στο μυαλό τους μια Ελλάδα που μένει στο τουριστικό στερεότυπο: Ακρόπολη, ταβέρνα στην Πλάκα, συρτάκι, σπάσιμο πιάτων, όπως στις παλιές ταινίες. Οι μεμονωμένοι επισκέπτες, που οργανώνουν μόνοι το ταξίδι τους, έχουν πολύ μεγαλύτερη αντίληψη και ενδιαφέρον για την πραγματική εικόνα και τον πολιτισμό.

Με τους Γάλλους κυρίως επισκέπτες έχω παρατηρήσει πως έχουν καλό επίπεδο γνώσεων και ενδιαφέρονται να μάθουν για τη μυθολογία, αλλά και για πιο βαθιά ζητήματα. Μου κάνουν ερωτήσεις όπως “Πώς γίνεται να είχαν τόση φαντασία και να φτιάχνουν αυτούς τους μύθους;”, και συζητάμε για την κοινωνία της αρχαιότητας, τους δούλους, τη θέση της γυναίκας.

Συνήθως η ξενάγηση σταματά στην ακμή της Αθήνας του 5ου αιώνα π.Χ. και αφήνει απέξω μεγάλες ιστορικές περιόδους, όπως τα Βυζαντινά και τα Οθωμανικά χρόνια. Εγώ προσπαθώ να τις αναφέρω, γιατί βλέπω πως όταν μαθαίνουν για αυτές, ο κόσμος δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον.

Ξέρουν ποιος ήταν ο Σωκράτης, γνωρίζουν αρχαίους καλλιτέχνες, γνωρίζουν τον Περικλή, την περίοδο της ακμής του 5ου αιώνα της Αθήνας.

Δεν ξέρουν όμως πράγματα για το σήμερα. Ούτως ή άλλως, η τακτική του τουριστικού πακέτου που πουλάει η χώρα είναι κυρίως αυτό: τα περασμένα μεγαλεία. Οπότε κάπως λογικό μου ακούγεται οι περισσότεροι τουρίστες να γνωρίζουν μόνο αυτά για την χώρα μας».

AP

ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΡΚΑΝΙΑΣ, ΞΕΝΑΓΟΣ 13 ΧΡΟΝΙΑ

«Οι τουρίστες συνήθως εντυπωσιάζονται πολύ από την παλαιότητα της ιστορίας. Για αυτούς είναι σαν να μιλάς για αστρονομικά μεγέθη όταν τους λες “2.000 χρόνια πριν” ή “2.500 χρόνια πριν”. Στην καθημερινότητά τους δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, συνήθως μιλάνε για 300 χρόνια πριν το πολύ.

Ένα πολύ χαριτωμένο είναι ότι συχνά μπερδεύονται ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα. Με ρωτάνε «Είναι αλήθεια ότι η Αθηνά έκανε αυτό;» ή «Ο Πασχιδάνας έκανε το άλλο;». Δεν το πιστεύουν, αλλά είναι κουρασμένοι και μπερδεμένοι και έτσι λένε ανοιχτά τέτοια πράγματα. Εγώ τους κλείνω το μάτι και τους λέω «Ναι, φυσικά», και γελάνε.

Οι Γάλλοι έρχονται πιο διαβασμένοι, σχεδόν σαν να πηγαίνουν στο τρίτο έτος πανεπιστημίου. Οι Αμερικανοί, αντίθετα, μοιάζει σαν να τους κάνεις ένα μάθημα εισαγωγής, one-on-one. Πρέπει να πω ότι στην Αθήνα βασιζόμαστε πολύ στους Αμερικανούς, που συνήθως μένουν και δύο-τρεις βδομάδες και ξοδεύουν παραπάνω χρήματα. Φέτος όμως λόγω της πολιτικής αστάθειας, επηρεάστηκαν οι αφίξεις.

Εντυπωσιακό είναι ότι τα παιδιά σήμερα ξέρουν μυθολογία – έχουν διαβάσει τον Πέρσι Τζάκσον, που έχει κάνει τρομερή δουλειά.

Οι τουρίστες συνήθως βλέπουν ένα πολύ προστατευμένο κομμάτι της Αθήνας – όπως ένα χωριό Ποτέμκιν. Το κέντρο είναι καθαρό, μπορεί να υπάρχει κανένας άστεγος, αλλά γενικά όλα είναι τακτοποιημένα.

Με ρωτάνε για τα νοίκια, τον πληθωρισμό, την οικονομική κατάσταση. Όταν ακούνε τα νούμερα για τα νοίκια, δεν το πιστεύουν. Αλλά αποφεύγω να τους πω πόσο είναι ο βασικός μισθός, γιατί ντρέπομαι και νιώθω ότι θα απογοητευτούν. Φυσικά, η οικονομική κρίση που πέρασε η χώρα μας για σχεδόν μια δεκαετία είναι ένα θέμα που πολλοί το ξέρουν, και ρωτούν αν έχει βελτιωθεί η κατάσταση.

Τα νησιά που επισκέπτονται οι περισσότεροι είναι η Μύκονος, η Σαντορίνη, η Πάρος – τα οποία λειτουργούν σαν «Disneyland» το καλοκαίρι και είναι έρημα τον χειμώνα. Οι επισκέπτες βλέπουν μόνο το καλοκαίρι, το οποίο είναι το mainstream ταξίδι: Αθήνα – Πάρος – Μύκονος – Σαντορίνη. Λίγοι πάνε σε άλλα νησιά όπως η Ζάκυνθος ή η Ιθάκη.

Πολλοί τουρίστες έρχονται με ιδανικές προσδοκίες για την Ελλάδα, βλέποντας τις φωτογραφίες από τα ηλιοβασιλέματα και τα γραφικά σοκάκια, αλλά όταν έρχονται βλέπουν τον κόσμο που είναι ασφυκτικά πολύς.

Υπάρχουν δυσκολίες στην προσβασιμότητα των χώρων, όπως με το ασανσέρ στην Ακρόπολη που πολλές φορές προσπαθώ να το αποφεύγω, γιατί νιώθω άβολα να το χρησιμοποιώ στους ξένους. Οι τουαλέτες στους χώρους είναι συχνά κλειστές ή χαλασμένες, αλλά οι επισκέπτες συνήθως είναι καλοδιάθετοι και δεν γκρινιάζουν”. 

*ΕΥΤΕΡΠΗ ΜΟΥΖΑΚΙΤΗ: Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Σπούδασε στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και κάνει το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα " ΜΜΕ &Προσφυγικές και Μεταναστευτικές Ροές" στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αρθρογραφεί στο NEWS 24/7 από τον Δεκέμβριο του 2023.

Το Κόκκινο Βιολί (1998)

The red violin/Το κόκκινο βιολί

 1998

Σκηνοθέτης: François Girard

Ηθοποιοί: Samuel L. Jackson, Don McKellar, Carlo Cecchi

 

 

 O Francois Girard αφηγείται την ιστορία ενός ιδιαίτερου βιολιού επικεντρώνοντας στη μυστηριακή (θεϊκή και ταυτόχρονα δαιμονική) δύναμη και επιρροή της μουσικής πάνω στους ανθρώπους. 

Η ταινία εξιστορεί την πορεία του βιολιού από τη στιγμή της κατασκευής του (1681) ως το σήμερα. Η υπόθεση διαδραματίζεται σε πέντε μέρη του κόσμου σε διάστημα περίπου τεσσάρων αιώνων.

 Η ιστορία λοιπόν αρχίζει στο εργαστήριο ενός κατασκευαστή βιολιών, του Bussoti, ο οποίος χάνει τη γυναίκα του κατά τη διάρκεια του τοκετού.

 Εκατό περίπου χρόνια αργότερα στη Βιέννη το κόκκινο βιολί είναι ο αχώριστος σύντροφος ενός παιδιού θαύματος.

 Έναν αιώνα αργότερα στην Οξφόρδη ο βιρτουόζος βιολιστής Frederick Pope έχοντας στα χέρια του το βιολί και βιώνοντας μια αχαλίνωτη ερωτική ζωή δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και έμπνευσης. 

Η ιστορία του βιολιού ταυτίζεται και με μέρος της κινέζικης σύγχρονης ιστορίας. 

Τελικά καταλήγει στο Μόντρεαλ του 1997 σε μια σημαντική δημοπρασία. 

The Red Violin/Wikipedia

 

Μηνολόγιον Ιουνίου έτους 2025

Νίκος Σαραντάκος   Έγραψε στις 1 Ιουνίου, 2025 sarantakos.wordpress.com Το Μηνολόγιο, που το δημοσιεύω εδώ στις αρχές κάθε μήνα (συνήθως την πρώτη του μηνός), ήταν ιδέα του πατέρα μου, του αξέχαστου Δημήτρη Σαραντάκου, ο οποίος αρχικά το δημοσίευε στο περιοδικό Φιστίκι, που έβγαζε επί πολλά χρόνια στην Αίγινα. Στο εδώ ιστολόγιο, το Μηνολόγιο άρχισε να δημοσιεύεται τον Οκτώβρη του 2010 και βέβαια μέσα σε 12 μήνες έκλεισε τον κύκλο. Τότε, αποφάσισα να εξακολουθήσω να το δημοσιεύω στις αρχές κάθε μήνα, επειδή έχει γίνει το σταθερό σημείο αναφοράς για τα γεγονότα του μήνα, που ενημερώνεται συνεχώς με δικά σας σχόλια μέσα στη διάρκεια του μήνα, σχόλια που συνήθως αφορούν επισήμανση ημερομηνιών, αν και κυρίως αγγελτήρια θανάτων. Οπότε, συνεχίζω τις δημοσιεύσεις όσο θα υπάρχει ενδιαφέρον, προσθέτοντας πάντοτε δικές σας προτάσεις από πέρυσι. Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η επέτειος έχει εσκεμμένα μετατεθεί κατά μία ημέρα. Φέτος που η  1η Ιουνίου πέφτει Kυριακή,  το λογοτεχνικό θέμα  αναβάλλεται.  Κυ 1 Εφεύρεσις ραδιοφώνου υπό Μαρκόνι (συμβατική ημερομηνία) και γενέσιον Αικατερίνης Γώγου Δε 2 Τα ιερά Θαργήλια. Και στο Γουέμπλεϊ δόξης έμπλεοι. Τρ 3 Γεωργίου Μπιζέ και Ιωάννου Στράους του νεωτέρου Τε 4 Διεθνής Ημέρα για τα Αθώα Παιδιά Θύματα Επιθέσεων Πε 5 Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος και γενέσιον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα Πα 6 Πυρπόλησις ναυαρχίδος Καραλή υπό Κωνσταντίνου Κανάρη εν Χίω. Και αναχώρησις Ρέη Μπράντμπερη προς τα δίδυμα φεγγάρια του Άρη Αα  7 Γενέσιον Παύλου Γκωγκέν Κυ  8 Γενέσιον Ροβέρτου Σούμαν, του συνθέτου Δε 9 † Καρόλου Ντίκενς Τρ 10 Των εν Διστόμω υπό των χιτλερικών σφαγιασθέντων αθώων Τε 11 † Ανδρέου Μιαούλη Πε 12 † Ρήγα Φεραίου, του εθνομάρτυρος, στραγγαλισμός Πα 13 † Νικηφόρου Λύτρα Σα 14  Γενέσιον Ερνέστου Τσε Γκεβάρα. Και του σαμποτάζ στο αεροδρόμιο Ηρακλείου. Κυ 15 † Κοίμησις Μάνου Χατζιδάκι Δε 16 † Μάρκου Αυγέρη· αυτοκτονία Άρη Βελουχιώτη στη Μεσούντα Τρ 17 Δίωξις Ιωάννου Συκουτρή επί αθεΐα Τε 18 Διεθνής Ημέρα Διακηρύξεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου  Η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Δεκεμβρίου, σηματοδοτώντας την υιοθέτηση της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1948. Αυτή η μέρα αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός για την προώθηση και την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων παγκοσμίως Πε 19 Ακριβής υπολογισμός της περιμέτρου της Γης υπό Ερατοσθένους Πα 20 Παγκόσμια ημέρα προσφύγων Σα 21 Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής Κυ 22 Γαλιλαίου ταπείνωσις προ της Ιεράς Εξετάσεως Δε 23 Ολυμπιακή ημέρα – Μνήμη βαρώνου Κουμπερτέν Τρ 24 Σύλληψις της ιδέας του Ερυθρού Σταυρού, υπό Ερρίκου Ντυνάν Τε 25 Γενέσιον Αντωνίου Γκαουντί, του εκκεντρικού αρχιτέκτονος Πε 26 Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών Πα 27 Αρίωνος του κιθαρωδού διάσωσις υπό δελφίνων Σα 28 Γενέσιον Λουδοβίκου Πιραντέλο Κυ 29 † Αιμιλίου Βεάκη Δε 30 Θάνατος των τριών κοσμοναυτών του διαστημοπλοίου Σογιούζ ΧΙ Ο Ιούνιος ετυμολογείται μάλλον από τη θεά Juno των Ρωμαίων, που είναι το αντίστοιχο της Ήρας. Η λαϊκή του ονομασία είναι κυρίως Θεριστής, αλλά και Κερασάρης -ευεξήγητη και στις δυο περιπτώσεις η προέλευση του ονόματος. Συνεχίστε την ανάγνωση