Οι ολιγαρχικές δυνάμεις κι ο φασισμός της παραοικονομίας
Του Αντώνη Ελευθεριάδη*
Η παγκοσμιοποίηση μείωσε τους φραγμούς και διευκόλυνε την κίνηση κεφαλαίων ευνοώντας το εμπόριο, δυστυχώς κάθε είδους. Η χρήση από εγκληματικές οργανώσεις ισχυρών νομικών και λογιστικών εταιρειών και η άντληση των πιο υποσχόμενων στελεχών από εταιρείες που εξειδικεύονται σε τέτοιου είδους δραστηριότητες έχει ενισχύσει τους παρανομούντες σε τέτοιο επίπεδο που έχει σχεδόν εξαλείψει τους κινδύνους από την νομιμοποίηση μαύρου χρήματος.
Σε αυτήν την τεράστια επιχείρηση είναι γνωστό ότι συμμετέχουν ηθελημένα μικρά κράτη, επιχειρήσεις με ΑΕΠ αντίστοιχο μικρών κρατών αλλά και πιο ισχυροί παίκτες.
Στις πιο επιτήδειες και διαχρονικά εμφανιζόμενες περιπτώσεις ένα σημαντικό μέρισμα αυτής της δραστηριότητας καταλήγει και στην κοινωνία, προκειμένου να αδιαφορεί αν όχι και να συνεργεί σε αυτές τις δραστηριότητες.
Σε πολλά κράτη με αδιαμφισβήτητη ηγεσία αποτελεί μέρος των γεωπολιτικών τους επιδιώξεων. Η Ρωσία έχει αναγάγει την δημιουργία ολιγαρχών σε εθνική στρατηγική. Αυτοί στηρίζουν τα ρώσικα συμφέροντα στο εξωτερικό και τον Πούτιν στο εσωτερικό. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των Pikety, Zucman και Novokmet, από τις πλεονασματικές εξαγωγές πλούτος που υπερβαίνει το 200% του εθνικού εισοδήματος της Ρωσίας, έχει εξαφανιστεί. Οι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι μεγάλο μέρος των χρημάτων που λείπουν πιθανότατα φυγαδεύτηκαν από τη χώρα μέσω υπεράκτιων συναλλαγών, που δεν αποτυπώνονται στα επίσημα οικονομικά στοιχεία. «Ο πλούτος που κατέχουν οι πλούσιοι Ρώσοι στο εξωτερικό -στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ελβετία, στην Κύπρο και σε παρόμοια υπεράκτια κέντρα- είναι περίπου όσος κατέχει ολόκληρος ο πληθυσμός στη Ρωσία», ανέφεραν.
Η δήθεν αξιοκρατία του κ. Μητσοτάκη…
Στην εγχώρια πολιτική σκηνή βλέπουμε συνέχεια ανθρώπους του περιβάλλοντος Μητσοτάκη ή τον ίδιο είτε να εμπλέκονται σε σκάνδαλα (βλ. Siemens, Novartis, Energa) είτε να βρίσκονται σε λίστες offshore (βλ. Paradise Papers, Υπόθεση Παπασταύρου) και οι περισσότεροι θεωρούν ότι είναι απλά τα συνηθισμένα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς της συγκεκριμένης πολιτικής δυναστείας. Όμως δεν είναι τόσο απλό: ο μαινόμενος πόλεμος ολιγαρχίας και δημοκρατίας με την κρίση παγκοσμίως έχει οξυνθεί και οι πορφυρογέννητοι επιχειρηματίες και πολιτικοί θεωρούν ότι είναι η ευκαιρία τους να κατευθύνουν τον κόσμο πίσω σε αυτό που θεωρούν φυσικό φαινόμενο, η εξουσία να ανήκει σε λίγους εκλεκτούς και άξιους εκ φύσεως. Η επονομαζόμενη αξιοκρατία του κ. Μητσοτάκη δεν αναδεικνύει ένα σύστημα αξιολόγησης και ανάδειξης αλλά apriori άξιους που προφανώς θα κρίνουν αυτός και το επιτελείο του και θα διαχειριστούν το μέλλον της χώρας. Ο μεταρρυθμιστικός του μανδύας καλύπτει την ατζέντα του, που επικεντρώνεται στο να χτυπηθεί κάθε τι δημοκρατικό σαν πεπερασμένο και αναχρονιστικό. Οι επιχειρηματίες που τον πλαισιώνουν ετοιμάζονται για την κρατική πριμοδότησή τους, ώστε να αναδειχθούν σε εθνικούς πρωταθλητές για να ανταγωνιστούν αντίστοιχους ολιγάρχες, καθώς θεωρούν ότι αυτό είναι το οικονομικά ορθό. Αντίστοιχή εθνική στρατηγική επιλογή είχαμε κάνει και από το 1990 και έπειτα, με μια σύντομη διακοπή, που δεν καρποφόρησε και μας οδήγησε και στην κρίση απροετοίμαστους.
Η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση αλλάζει το ρου της Ιστορίας ενδεχομένως πιο άμεσα από κάθε άλλη και όπως εκτιμάται μέχρι το 2030 η κοινωνία θα έχει αρχίσει να σχηματίζεται με βάση τα νέα της χαρακτηριστικά. Η σύγκρουση για το ποιες δυνάμεις θα διαχειριστούν την νέα πραγματικότητα έχει ξεκινήσει σε όλα τα επίπεδα, γεωπολιτικά, οικονομικά, επιχειρηματικά, κοινωνικά, αλλά πλέον χτυπάει και τη Λυδία λίθο του δυτικού κόσμου, την Δημοκρατία. Οι ολιγαρχικές δυνάμεις χρησιμοποιούν απροκάλυπτα τον φασισμό χτίζοντας μορφώματα που συγκυβερνούν με τα κλασικά αστικά κόμματα, εκχυδαΐζοντας την πολιτική ζωή και χρησιμοποιώντας το «όλοι ίδιοι είναι», για να χτυπήσουν τελικά την Δημοκρατία στην καρδιά της. Δεν χρειάζονται ιδεολογίες παρά μόνο «άξιοι». Η Ευρώπη οχυρωμένη στις Βερσαλλίες των Βρυξελλών θεωρεί ότι με μερεμέτια θα αντιμετωπίσει το επερχόμενο τσουνάμι.
Το ευρωπαϊκό όραμα της δημοκρατίας
Η ανάγκη οράματος και η δημιουργία δημοκρατικού μετώπου είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Το όραμα οφείλει να είναι η κατά το δυνατόν ανόθευτη, άμεση δημοκρατία. Τοπικά, εθνικά και ευρωπαϊκά δημοψηφίσματα πρέπει να χαράζουν την πολιτική μας. Η συμμετοχή του κόσμου στην πολιτική ζωή δεν πρέπει να περιορίζεται στην άσκηση του εκλογικού του καθήκοντος. Η έμμεση εκπροσώπηση πρέπει να ελαχιστοποιηθεί και να περιοριστεί η ισχύς των μη δημοκρατικών οργάνων. Ο πρόεδρος της Κομισιόν και οι Επίτροποι οφείλουν να εκλέγονται απευθείας από τον λαό. Το ευρωπαϊκό όραμα της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης πρέπει να κερδίσει τους εθνικιστικούς καιροσκοπισμούς.
Πολιτική πρόταση όμως χωρίς οικονομικό αποτύπωμα θα είναι έωλη. Οφείλουμε να πείσουμε ότι η μόνη λύση προέρχεται από τη δόμηση ενός κόσμου που θα βασίζεται σε ένα συμμετοχικό μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης. Οι στόχοι που θέτει ο ΟΗΕ είναι ένα εργαλείο. Όπως αναφέρει ο Αντόνιο Γκουτέρες, ΓΓ ΟΗΕ, «οι Στόχοι για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη είναι το μονοπάτι που μας οδηγεί σε έναν κόσμο δικαιότερο, πιο ειρηνικό και ευημερούντα, και σε έναν υγιή πλανήτη. Είναι επίσης μια πρόσκληση για αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο καθήκον από το να επενδύσουμε στην ευημερία των νέων».
Ο αγώνας μας είναι δύσκολος, καθώς πρέπει να αρθρώσουμε μια πλήρη ουσιαστική πρόταση απέναντι στις άναρθρες κραυγές.
*Ο Αντώνης Ελευθεριάδης είναι τραπεζικό στέλεχος, πιστοποιημένος στην παροχή επενδυτικών συμβουλών – Μέλος ΔΣ ΟΣΕΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου