Η φανερή ασφυξία της μπουρζουαζίας

Του Πέτρου Κατσάκου

«Στον καπιταλισμό τα παιχνίδια πρέπει να παίζονται με κανόνες και όλα να φαίνονται ευπρεπή» σημειώνει ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο βιβλίο του «Καπιταλισμός. Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας» συμπληρώνοντας με νόημα πως «αλίμονο στον καπιταλιστή που δεν παραβαίνει διακριτικά και με τρόπο τους κανόνες και που είναι πράγματι ευπρεπής». Συνοψίζοντας τη σκέψη αυτή μπορεί κανείς  να συμπεράνει πως η γοητεία του σωστού καπιταλιστή συνίσταται στην ικανότητά του να είναι απατεώνας χωρίς να φαίνεται. Να καλύπτει δηλαδή τις «απρέπειές» του πίσω από καλούς τρόπους και αψεγάδιαστη εμφάνιση, τη λεγόμενη αστική ευγένεια, που αποτελεί το καθαγιασμένο σύμβολο του τυπολάτρη μικροαστού που θαμπώνεται και γοητεύεται από το φαίνεσθαι μιας μπουρζουαζίας ,που με περισσή σχολαστικότητα επιλέγει το κοστούμι με το οποίο θα ντύσει τις ανομίες και τις παραβιάσεις των κανόνων , που η ίδια η άρχουσα τάξη έχει επιβάλει.
Ο σκοτεινός κόσμος της διεφθαρμένης μπουρζουαζίας, που φωτίστηκε από τον κινηματογραφικό φακό του Λουίς Μπουνιουέλ αλλά και του Μίκλος Γιάντσο στην ιστορική μυθοπλασία «Ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές», παραμένει ευπρεπώς κεκαλυμμένος στην αθέατη πλευρά της εγχώριας πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής σελήνης. Στην καθ’ ημάς καταγραφή του θεατού, η γοητευτική μπουρζουαζία απολαμβάνει τα προνόμιά της στο απυρόβλητο της κριτικής, ενώ στην δημόσια σφαίρα παίρνουν θέση η Μαντάμ Σουσού και ο δυστυχής Παναγιωτάκης αναζητώντας τον ιδανικό αντικατοπτρισμό του μικροαστισμού τους στις δημόσιες αρετές των λαμπερών ειδώλων τους. Η διαχρονική ηρωίδα του Δημήτρη Ψαθά στη σύγχρονη εκδοχή της, ως κάτοχος πλέον ευρωπαϊκού διαβατηρίου και κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, ξορκίζει την ατυχία του να ζει κανείς στην εποχή των απρεπών, αποθεώνοντας το φαίνεσθαι και διυλίζοντας με κάθε ευκαιρία τον κώνωπα της αισθητικής και της πολιτικής ορθότητας των αγραβάτωτων μπυθουλαίων.
Η καταγωγή, η οικονομική επιφάνεια, οι τίτλοι σπουδών, το ευθυτενές παρουσιαστικό, ο κόμπος της γραβάτας, ο κοσμοπολίτικος αέρας και η εντρύφηση στην τέχνη του φαίνεσθαι αποτελούν το διαβατήριο στη λήθη για τα σκάνδαλα, τις αρπαχτές, τις λοβιτούρες, τα λαδώματα και τις μίζες της ατσαλάκωτης μπουρζουαζίας και των θαυμαστών της που ασφυκτιά στους προθαλάμους της εξουσίας. To ξέσπασμα αυτής της μικροαστικής ασφυξίας, που εκδηλώθηκε κάποτε με το «αέρα - αέρα να φύγει η χολέρα», το ξαναζούμε και σήμερα στην political correct εκδοχή του «fygete». Φύγετε εσείς, να επιστρέψουν οι ευπρεπείς απατεώνες.

Πηγή: ΑΥΓΗ