Ρουφίνος

Εὐρώπης τὸ φίλημα͵ καὶ ἢν ἄχρι χείλεος ἔλθῃ͵
ἡδύ γε͵ κἂν ψαύσῃ μοῦνον ἄκρου στόματος·
ψαύει δ΄ οὐκ ἄκροις τοῖς χείλεσιν͵ ἀλλ΄ ἐρίσασα
τὸ στόμα τὴν ψυχὴν ἐξ ὀνύχων ἀνάγει.


Σκέτη γλύκα είναι της Ευρώπης το φιλί,
ακόμη και στο ακροχείλι,
ακόμη κι αν αγγίξει την ακρούλα μόνο απ’ το στόμα •
όμως αυτή δεν μένει στην άκρη των χειλιών,
αλλά, κολλώντας το στόμα , ρουφά την ψυχή σου ως τα νύχια.

Κ. Κεφαλά, Επιγράμματα Ερωτικά
Διαφόρων Ποιητών
W. R. Paton: The Greek Amthology, p. 135