«Τα Εξάρχεια δεν είναι πια γκέτο»

ΖΩΗ ΧΑΛΙΔΙΑ

flash.gr

5-7 λεπτά

---

"Τώρα τι θα γενούμε χωρίς γκέτο"

Η περιοχή των Εξαρχείων είναι μία συνοικία και όχι το κόμικ «Οι Περιπέτειες του Αστερίξ». Αλλά αφού ο Καίσαρας τα παρουσίαζε χρόνια τώρα σαν το κακό χωριό που δεκαετίες σπίλωνε το κύρος της Αυτοκρατορίας μας, να θυμίσουμε ότι κατά τη σκληρή μνημονιακή περίοδο, δεν κυνήγησαν πολίτες των Εξαρχείων τους επισήμους στις παρελάσεις. Σε κάτι άλλες μεγάλες επαρχιακές πόλεις είδαμε να συμβαίνει. Kαι το γιαούρτωμα σε δημοσιογράφο και πολιτικούς έγινε στην Αντίπαρο, στα Καλύβια Αττικής και στη Θεσσαλονίκη. Όσο για τα ναρκωτικά, όλοι γνωρίζουμε... τι καλό καιρό κάνει στο Μενίδι και σε ποια ευυπόληπτα club γίνεται κομψό αλισβερίσι. [Χώρια που στο «γκέτο» επί των ημερών του υπουργού Νίκου Τόσκα υπήρξε τουλάχιστον εξάρθρωση μεγάλης εγκληματικής οργάνωσης που διακινούσε ναρκωτικά].
Τότε προς τι η τρίχα έγινα τριχιά;
Επειδή στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, δεν υπήρχε προεκλογικά κάτι ιδιαίτερα «λογικά ελκυστικό» να δοθεί από την αντιπολίτευση, που να αφορά τη ζωή της κοινωνικής πλειοψηφίας, έπρεπε να ρίξουν κάμποσες χειρομβοβίδες στο μαλακό υπογράστριο του εκλογικού σώματος. Χρειαζόταν η Θράκη, το Παχτούρι των Τρικάλων, οι μικρές Κυκλάδες, ο νόμος Αρκαδίας, η Πτολεμαΐδα… να ζήσουν με την απειλή των ανυπότακτων Εξαρχείων.
Χρειαζόταν η χώρα στο σύνολό της να αγανακτήσει με τους πρόσφυγες που η κυβέρνηση Σύριζα επέτρεπε να έρχονται να λιαστούν στις ελληνικές παραλίες. Έπρεπε να θρηνήσουμε που χάναμε την πρώην γιουγκοσλαβική «Δημοκρατία της Μακεδονίας» [FYROM] -λες και την είχαμε ποτέ-. Έπρεπε να τρέμουμε εξ αιτίας της ανομίας -ενώ από αυτό το καλοκαίρι θα κοιμόμαστε πλέον με ανοιχτά παράθυρα-.
Έπρεπε, τέλος, να χαρεί κι η μεσαία τάξη που θα ελάμβανε τη δέουσα στήριξη -ασχέτως αν ο ΟΟΣΑ τη μεσαία τάξη δεν την ορίζει από το αν φορά γραβάτα αλλά από το ετήσιο της εισόδημα-.
Όπως και να ‘χει, όλα αυτά απέδωσαν, άριστα και μπράβο του, του Καίσαρα!

Ήρθε όμως ο καιρός κι άρχισε να ξεφλουδίζεται το κρεμμύδι. Οι περήφανοι μεσαίοι -με μίνμουμ 7.040 ευρώ κατά τον ΟΟΣΑ- παρακολουθούν την μία μετά την άλλη να καταργούνται χρήσιμες διατάξεις για τον κόσμο της εργασίας. Καταργήθηκε η υποχρέωση των εργοδοτών να αιτιολογούν τις απολύσεις, καταργήθηκε η προστασία των εργαζομένων στις εργολαβίες, καταργήθηκαν οι θετικές προθεσμίες για όσους διεκδικούν τα δικαιώματά τους μέσω του ΣΕΠΕ. Με την υγεία τους οι μικρομεσαίοι κι όπως είπε και ο υπουργός Ανάπτυξης, έγκαιρα για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας, από 30 Απριλίου καταργείται και το πλαίσιο προστασίας της κατοικίας που ισχύει. Φιόγκο θα κάνουν οι μικρομεσαίοι τις γραβάτες τους, αλλά ηθελέστα και παθέστα, μετά από 10 χρόνια μνημονίου, το επιχείρημα της παραπλάνησης δεν αναγνωρίζεται. 

Όσο για τους κατατρεγμένους πρόσφυγες, που παγώνουν από το κρύο και περπατούν ξεκάλτσωτοι στις λάσπες του χειμώνα, ανακαλύψαμε ότι τελικά δεν έρχονταν για να λιαστούν. Μήτε ήταν ιδεοληψία του Σύριζα να τους αποδέχεται, αλλά πανευρωπαϊκό ζήτημα. Γι΄ αυτό επανιδρύει η κυβέρνηση το Υπουργείο που η ίδια κατήργησε με την πρώτη της μεταρρυθμιστική της πράξη, με το που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ο δε θρήνος για την πρώην γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, επίσης μας τελείωσε. Όλα καλά με τις Πρέσπες, τις αγαπάμε ξανά, παράγουν πεντανόστιμα όσπρια. Κι αν τελικά χάσαμε κάτι, είναι οι γραφικοί μακεδονομάχοι που περιφέρονταν στα συλλαλητήρια πότε με περικεφαλαίες, πότε καβάλα στ΄ άλογα και πότε ξεβράκωτοι. Και όχι τη Μακεδονία.
Αλλά το κορυφαίο όλων είναι ότι «τα Εξάρχεια έπαψαν να είναι γκέτο». 

Αν λοιπόν υπάρχει ένα θέμα με όλα τα πάρα πάνω -και με άλλα τόσα ακόμη-, δεν είναι η θλιβερή απουσία της χώρας μας από τη διαδικασία του Βερολίνου για την ειρήνευση στη Λιβύη - τρίζουν τα κόκκαλα του Ανδρέα Παπανδρέου- δεν είναι η αποτυχημένη μέχρι στιγμής εξωτερική πολιτική, δεν είναι η κατάργηση της εργασιακής νομοθεσίας ή το τέλος προστασίας της πρώτης κατοικίας.
Είναι που: Τώρα τι θα γενούμε χωρίς «γκέτο»; Τα Εξάρχεια αυτά ήσαν μια κάποια λύσις.

Ζωή Χαλιδιά: Επί εποχής Τσίπρα... νοστάλγησα τον Στάλιν