Αλέξανδρος Ρήγας: «Δεν ακούγεται πια η φωνή της λογικής»
Συνέντευξη στη Νόρα Ράλλη
Φωτογραφίες: Μάριος Βαλασόπουλος
Πηγή : Έντυπη έκδοση Εφημερίδας των Συντακτών, 29/09/2018
«Ποιος έφερε τη χώρα ώς εδώ; Ο Τσίπρας; Κυβέρνησαν ποτέ οι αριστεροί και δεν το ξέρω;» Τον ξέρουμε από τις τηλεοπτικές του επιτυχίες, τον γνωρίσαμε μέσα από τις θεατρικές του παραστάσεις, αλλά τον μάθαμε μέσα από αυτή τη συνέντευξη.
Για πρώτη φορά, σύμφωνα και με τον ίδιο, ο συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης Αλέξανδρος Ρήγας αφήνεται να εκτεθεί. Γεγονός οξύμωρο για έναν άνθρωπο με δημόσια θέση και δράση, ωστόσο έτσι είναι.
Εξηγεί τα της φετινής του παράστασης, «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη, όπου υπογράφει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία και τη συνδέει με τα όσα τον εξοργίζουν, για τα οποία μιλά για πρώτη φορά... με ονόματα και διευθύνσεις.
● Στις «Εκκλησιάζουσες» ο Αριστοφάνης βάζει τις γυναίκες να αλλάζουν τα πάντα, όχι να επαναφέρουν τα παλαιότερα όπως στη «Λυσιστράτη». Οπως έγινε και στην Οκτωβριανή Επανάσταση - που ξεκίνησε από τις γυναίκες, με σκοπό ν' αλλάξει τα πάντα.
Ο Αριστοφάνης πιστεύω ότι βάζει τις γυναίκες ως ένα πρόσχημα, ως αυτόν τον «άφθαρτο», που θα φέρει την αλλαγή, το «νέο», το καινούργιο. Πιστεύω πως ήθελε να πειραματιστεί και συγγραφικά με αυτό το καινούργιο, που θα 'ρχόταν να καθαρίσει το παλιό. Αυτές, με έναν πολύ αθώο τρόπο, χωρίς καμία επανάσταση ή αιματοχυσία, παρά με τη γυναικεία καπατσοσύνη, εκπροσωπούν στο έργο αυτά για τα οποία ήθελε να μιλήσει ο συγγραφέας: για ισότητα, κοινοκτημοσύνη (και ερωτική), ακόμα και για κατάργηση του χρήματος!
Ουσιαστικά μιλάμε για μία κομμουνιστική, σχεδόν αναρχική επανάσταση και για ένα Μάη του '68, 2.500 χρόνια πριν.
● Σεξ και χρήμα, λοιπόν.
Δεν πιστεύω ότι ο Αριστοφάνης μίλησε τυχαία για σεξουαλική και οικονομική κοινοκτημοσύνη. Γιατί το σεξ, η αναπαραγωγή δηλαδή, και το χρήμα, δηλαδή η επιβίωση, είναι τα δύο πράγματα που μας κρατάν στη ζωή. Δε νομίζω ότι τα συνδύασε μόνο για λόγους κωμικούς. Θεωρώ πως είχε κάτι πιο βαθύ στο νου του.
Πού πόνταρε δηλαδή ο Αριστοφάνης στις Εκκλησιάζουσες; Πόνταρε στα δύο πολύ βασικά μας ένστικτα: την ανάγκη μας για επιβίωση και την ανάγκη μας για σεξ - για την ερωτική μας ολοκλήρωση. Και τα δύο τα έθεσε στην υπηρεσία του «καινούργιου» που οραματίζονταν.
Μάλιστα το πρωτότυπο κείμενο έχει πολύ σκληρές σκηνές - κάποιες μάλιστα με σόκαραν τόσο που δεν τις έβαλα καν στην παράσταση, καθώς δεν μπορούσα να τις αντιμετωπίσω δραματουργικά, ούτε να τις εξηγήσω μέσα μου.
Για παράδειγμα, όταν ο Βλέπυρος, αφόδευε πάνω στη σκηνή, τη στιγμή που οι γυναίκες παίρνουν την εξουσία, ντυμένες άνδρες, στην Πνύκα. Ο Βλέπυρος εξέφραζε το «παλιό», τον μέσο Αθηναίο. Αυτή τη σκηνή όπως και κάποις ακόμη που δεν μπορούσα να τις διαχειριστώ, δεν τις ακούμπησα καν.
● Κάποιος νεότερος ακούγοντας τον τίτλο ίσως πίστευε ότι οι «Εκκλησιάζουσες» είναι κάποιες θεούσες που κάνουν την ανατροπή και όχι πως συνδέονται με την Εκκλησία του Δήμου. Ωστόσο, ίσως και έτσι να ήταν ενδιαφέρον ως δραματουργικό σχήμα.
Δεν θα ήταν. Πολύ απλά γιατί η Εκκλησία δεν μπορεί να κάνει επανάσταση. Ούτε ν' αλλάξει κανέναν κόσμο. Η Εκκλησία (και δεν μιλάω μόνο για τη χριστιανική) είναι μια κακής μορφής εξουσία. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην ανάγκη της ψυχής να ακουμπάει κάπου. Μιλάω για την οργανωμένη μορφή της πίστης, το μαντρί όπως το λέω, που δεν έχει να κάνει με την ανθρώπινη ψυχή.
Εχει να κάνει με την υποταγή της. Εχει να κάνει με τη διασπορά του φόβου, πάνω στην οποία πολλά καθεστώτα πόνταραν για να κάνουν ακριβώς αυτό: να μαζέψουν τους ανθρώπους στο μαντρί. Με αρχιτσέλιγκα, τους περισσότερους ρασοφόρους. Μιλάω σκληρά ίσως, μα αυτό πιστεύω.
● Η αλήθεια είναι πως έχετε ήδη δηλώσει κυνικά μηδενιστής. Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με το έργο αυτό; Μιλάμε δηλαδή για έναν απολίτικο Αριστοφάνη;
Καθόλου δεν έρχεται σε αντίθεση. Στη Φιλοσοφική μελέτησα Αριστοφάνη από το πρωτότυπο, ευτυχώς. Στις «Εκκλησιάζουσες», στις τελευταίες στροφές, αφήνει να ακουστεί, με φόβο όμως -δηλαδή μέσα από έναν τέταρτο ρόλο- ότι τα συσσίτια που ετοίμασε η επαναστάτρια Πραξαγόρα για τους πολίτες είναι σκάρτα και ότι τα καλά φαγητά στις αποθήκες δόθηκαν στους εμπόρους...
Οσες φορές έχει ανέβει το έργο, αυτό το σημείο, που είναι σκοτεινό και απαισιόδοξο, είχε εξαφανιστεί και τελείωναν το έργο με τραγούδια και χαρά. Ο μόνος που το τόλμησε ήταν ο Ευαγγελάτος στα μέσα του '90, ο οποίος είχε δεχτεί τότε τεράστια κατακραυγή, γιατί τόλμησε να πάρει αυτό το σημείο και να το φωτίσει. Για μένα είναι πολύ σημαντικό. Γιατί το παιχνίδι που παίζει ο Αριστοφάνης με το καινούργιο και το παλιό, με τις γυναίκες, τους άνδρες, με την επιβίωση και το σεξ είναι ένα σχόλιό του πάνω στο πόσο αυθεντικός είναι ο άνθρωπος απέναντι στη μεγάλη χοάνη που λέγεται εξουσία. Μια χοάνη που σε καταπίνει και μπορεί να σε διαφθείρει ακόμα και αν έχεις τις καλύτερες προθέσεις.
Γι' αυτό και προσωπικά φώτισα αυτό το σημείο πάρα πολύ. Γι' αυτό και η παράσταση τελειώνει πολύ πικρά. Υπάρχει μια πίκρα, μια μελαγχολία στον Αριστοφάνη και εγώ την κράτησα.
● Αυτό πώς συνάδει με τον μηδενισμό;
Ο μηδενισμός έχει να κάνει με κάτι πέρα από τη φυσική μου παρουσία. Πιστεύω ότι είμαστε τυχαία προϊόντα της φύσης, πως ο έρωτας είναι μια πολύ ωραία, ενδιαφέρουσα και ευχάριστη παγίδα που στήνει η φύση στον άνθρωπο για να συνεχίσει να υπάρχει ζωή και από κει και πέρα πιστεύω ότι φεύγουμε και δεν υπάρχει τίποτα μετά. Αυτό εννοώ όταν λέω πως είμαι «κυνικά μηδενιστής». Το εννοώ υπαρξιακά, όχι πως δεν πιστεύω σε τίποτα.
Απλά δεν πιστεύω πως όταν εγώ φύγω, θα έχει μείνει κάτι τόσο πολύτιμο από μένα που θα πάει σε κάποια άλλη ψυχή κ.λπ., κ.λπ.
● Οπότε, τι πιστεύεις;
Πιστεύω πως είμαστε χώμα, θα ξαναγίνουμε χώμα και αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε είναι να δώσουμε λίγο χαμόγελο και λίγη τροφή για σκέψη στους ανθρώπους που μας παρακολουθούν, που θα έχουν την τύχη να μας συναντήσουν και που θα 'χουν την τύχη να κάνουν κάτι μετά από μας. Μόνο αυτό...
Αν «αυτό» έχει κάποιο ενδιαφέρον, μπορεί να επιβιώσει στη μνήμη των ανθρώπων και στις ψυχές τους. Και αν αυτό το «κάτι» επιβιώσει και κάνει κάτι καλύτερο ακόμα και για έναν άνθρωπο, τότε η ζωή μας άξιζε.
Οπότε, ακόμα και αν ένας μόνο μέσα από την παράσταση ή μέσα απ' αυτή τη συνέντευξη σκεφτεί λίγο διαφορετικά από έναν ενδεχομένως λάθος τρόπο που σκέφτεται, τότε ναι, έχω λόγο να μιλάω ή να γράφω ή να παρουσιάζω παραστάσεις.
● Εχει αλλάξει καθόλου η παράσταση κατά τη διάρκεια της περιοδείας; Ρωτάω γιατί υπήρχαν κριτικές, όπως του Α. Μποσκοΐτη, που έκαναν λόγο για τη σημαία της Βεργίνας που παρέμεινε στη σκηνή ώς το τέλος ή τον εθνικοπατριωτικό λόγο του Γιώργου Κωνσταντίνου.
Εχω αλλάξει πράγματα που έβλεπα πως ήταν περιττά. Για τη σημαία: Βάζω την Πραξαγόρα να καλεί γυναίκες από όλη τη γνωστή Ελλάδα τότε, το 392 π.Χ. που γράφτηκε το έργο. Και κάθε γυναίκα φέρνει κάτι από τον τόπο της - τα τραγούδια, την ντοπιολαλιά της...
Εκανα δύο χρόνια έρευνα για να τα βρω όλα αυτά και ήταν υπέροχο γιατί έμαθα πολλά. Η σημαία που φέρνει η Μακεδόνισσα εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο.
Ο Μποσκοΐτης είχε δίκιο στην κριτική του. Ηταν δίκαιη κριτική. Η σημαία δεν έπρεπε να μείνει στη σκηνή ώς το τέλος. Ηταν ένα λάθος πρακτικής φύσης. Φάνηκε όμως πολύ άσχημο, πράγματι, σε εκείνη την παράσταση, καθώς χωρίς να το θέλουμε σηματοδότησε κάτι εθνικιστικό - μακριά από μας!
● Και ο εθνικοπατριωτικός μονόλογος;
Ζούμε την εποχή της «φωνής»! Ακούγονται πολλές φωνές δυνατές, θορυβώδεις και η φωνή της λογικής ακούγεται σαν τέταρτη φωνή σε σκυλάδικο της Εθνικής. Οπότε υπερισχύουν οι ακραίες φωνές. Μέσα σε αυτές, μπορούμε πολύ εύκολα να χρησιμοποιήσουμε λέξεις εξευτελίζοντάς τες.
Οταν, π.χ., μιλάμε για πατρίδα και τη συνδέουμε με τον εθνικισμό τότε γίνεται εγκληματικό στοιχείο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όποιος χρησιμοποιεί τη λέξη «πατρίδα» ή «σημαία» ή «αρχαίος ελληνικός πολιτισμός» ή ότι άλλο, είναι εθνικιστής.
Αν ο Μποσκοΐτης ή όποιος άλλος εξέλαβε αυτόν τον μονόλογο έτσι, δεν το συζητώ: ήταν λάθος δικό μου! Ωστόσο, εγώ θέλω να ξεχωρίσω έναν άνθρωπο που μιλάει για τον Ελληνα, με τα καλά του αλλά και τα κακά του, στο πλαίσιο της αγάπης για την πατρίδα, όπως είναι ο μονόλογος αυτός – στον οποίο μάλιστα ακούγονται κυρίως τα αρνητικά του Ελληνα. Αν αυτό φάνηκε εθνικιστικό, είναι λάθος μου.
● Εσύ αγαπάς τον Ελληνα;
Για μένα, ο ελληνικός πολιτισμός, όπως τον σπούδασα, τον διάβασα και τον μελέτησα, από τον Παρθενώνα μέχρι τον πυρρίχιο, τα τραγούδια της Σαμίου και τους στίχους του Ελύτη, είναι πολύ σπουδαίος. Τον αγαπώ και τον πονάω.
● Ακόμα και τον νεοέλληνα;
Ακριβώς γι' αυτό επέλεξα αυτό το έργο. Γιατί θεώρησα πως ήταν ένα εξαίρετο όχημα να μιλήσω για τον Ελληνα του σήμερα. Και είχα αυτήν την ανάγκη γιατί ούτε μιλάω συχνά και γιατί ως πρώτη φωνή έχω αυτή της λογικής και όχι του σκυλάδικου.
Βλέπω τον εαυτό μου και τον άλλον ως πολιτικά όντα. Και όταν βλέπω το λάθος, νιώθω πολύ θυμωμένος.
Και επειδή δεν μου δίνεται συχνά η ευκαιρία να μιλήσω γι' αυτά τα λάθη του παρελθόντος, αυτή η πολιτική κωμωδία και ο Αριστοφάνης μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω για όσα με πονάνε και με εξαγριώνουν στον Ελληνα, που την ίδια στιγμή αγαπώ.
● Σε πονάει και σε εξαγριώνει... Τι ακριβώς;
Ολόκληρες γενιές υποκύψαμε σε έναν άκρατο λαϊκισμό, συγχωρήσαμε πολύ εύκολα ανθρώπους, δεν μάθαμε από τα λάθη μας, πιστεύαμε όσους μας χάιδευαν τ' αφτιά και την πληρώσαμε πολύ άγρια από το 2008 και μετά.
Αν όλα αυτά δεν έχουν γίνει αντιληπτά ούτε τώρα, τότε ας καταστραφούμε. Δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε περαιτέρω. Ειδικά μετά τη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου στο κέντρο της Αθήνας, πραγματικά δεν βρίσκω τι μπορεί να ειπωθεί..
● Ο Ζακ «έφυγε», δεκάδες πέθαναν στο Μάτι. Πώς τα λογικοποιείς όλα αυτά;
Αυτό που έκαναν στον Ζακ δεν δείχνει τον Ελληνα που θα 'θελα ή που αγαπάω. Και γι' αυτό και για την τραγωδία στο Μάτι έγινα έξαλλος. Το πρώτο είναι πολύ πρόσφατο, με πονάει πολύ, θα μιλήσω για το Μάτι που είχα χρόνο να το σκεφτώ. Είδα σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο και έναν ολόκληρο λαό να ζητά την κεφαλή του Τσίπρα επί πίνακι. Και κανείς δεν αντιλαμβάνεται από ποιους πρέπει να ζητήσει ευθύνες - και από εμάς τους ίδιους και από τους πολιτικούς που μας εκπαίδευσαν τόσα χρόνια!
Το Μάτι δεν έγινε χθες, ούτε προχθές. Δεν ήταν τραγωδία της στιγμής. Ούτε εμείς γεννηθήκαμε χθες. Ξέρουμε όλοι τι έγινε στην Ελλάδα από το '30 και μετά. Ξέρουμε ποιος γκρέμισε μία από τις ωραιότερες πρωτεύουσες του κόσμου για να κάνει αυτό το έκτρωμα. Ο εθνάρχης Καραμανλής. Αυτός ήταν. Και πιο πριν ο Μεταξάς.
Τα ρίχνουμε όλα στη χούντα, που ήταν μια παρεκτροπή εγκληματική. Οι δημοκράτες όμως τι έκαναν; Ακόμα και αν ο Τσίπρας έπρεπε να ζητήσει μια φορά συγγνώμη, όλες οι προηγούμενες γενιές πολιτικών θα έπρεπε να ζητάνε κάθε μέρα συγγνώμη για τα επόμενα 200 χρόνια! Ενώ κάνουν ακριβώς το αντίθετο.
● Αρα δεν ανήκεις στους απογοητευμένους αριστερούς.
Οχι, και θα σου πω γιατί. Γιατί δεν γοητεύτηκα από τον τρόπο που ο Τσίπρας έκανε την πρώτη προεκλογική του εκστρατεία. Τότε είχα μεγάλες αντιθέσεις στον τρόπο αυτό και τις είχα εκφράσει μέσα πό τα έργα μου. Ωστόσο, και μπορεί να φάω ξύλο με αυτό που λέω, έχω χαρεί με την πολιτική του ενηλικίωση.
Και πιστεύω ότι όταν τελειώσει αυτή η τετραετία που του δώσανε πολλές καυτές πατάτες να κρατήσει και ακόμα επικρατεί μια αμηχανία και μια θολούρα, την επόμενη τετραετία θα κάνει σημαντικά πράγματα, γιατί θα έχει κατακάτσει η σκόνη. Μέχρι τώρα ήταν πολύ δύσκολα. Και ο ίδιος έφαγε πολύ «ξύλο», άδικο.
● Υπάρχουν αντεπιχειρήματα σ' αυτά που λες.
Γι' αυτό σου λέω πως μάλλον δεν θα αρέσουν αυτά που λέω. Γιατί έχουν βγει μπροστά οι λαϊκιστές και τρελαίνουν τον κόσμο: Α, αυτός που σου έκοψε τη σύνταξη, που έκρυψε νεκρούς, που, που, που... Κάτσε, ρε φίλε! Κοίτα λίγο την καμπούρα μας, κοίτα λίγο πίσω.
Ποιος έφερε τη χώρα ώς εδώ; Ο Τσίπρας; Κυβέρνησαν ποτέ οι αριστεροί και δεν το ξέρω; Οι εξυπνακισμοί, οι ειρωνείες και η αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση είναι εύκολα.
Ομως στο τέλος μένει το ερώτημα: Ποιος έχει φάει τα χρήματά σου; Ποιος διαχειρίστηκε τόσα χρόνια τον δημόσιο κορβανά; Το Κέντρο και η Δεξιά. Ποιος έπαιρνε μίζες ή άφηνε να υπάρχουν; Ειδικά στο Μάτι όλα αυτά φάνηκαν ξεκάθαρα. Ρίξανε το ανάθεμα σε έναν άνθρωπο για τα πολιτικά παιχνίδια που έπαιζαν δήμαρχοι, νομάρχες, υπουργοί και όλος ο συρφετός χρόνια πριν.
Και θα πρέπει να σε σώσει σε 45 λεπτά ο Τσίπρας και μια κρατική μηχανή από κάτι που έρχεται και φουντώνει, όχι σε μία ώρα, αλλά σε βάθος δεκαετιών! Η φωτιά έχει μπει εδώ και 60 χρόνια! Δεν μπήκε σε 2 λεπτά. Μην τα ξεχνάμε αυτά.
Θα πω και για τον Ανδρέα (σ.σ. Παπανδρέου). Που άφησε να έρθουν πολλά χρήματα στη χώρα τα οποία, αντί να γίνουν ανάσα για τον αγρότη και τον εργάτη, έγιναν τζιπ, Ρωσίδες πουτάνες και μπουζούκια. Μας έμαθε στα εύκολα. Και μας άρεσε.
● Αυτό γίνεται ακόμα;
Δεν υπάρχουν λεφτά πια. Γι' αυτό πιστεύω πως είναι καιρός να ξαναμπούμε σε μια τάξη. Και ότι ο «πιτσιρικάς» (σ.σ. ο Αλ. Τσίπρας) μπορεί να το κάνει αυτό, ακριβώς γιατί δεν έχει βαρίδια... Αυτό το στα «εύκολα» πρέπει να τελειώνει. Ούτε μπορούμε να ξεχνάμε τόσο εύκολα σαν λαός.
Οι άνθρωποι που κατέστρεψαν αυτή τη χώρα ζουν ανάμεσά μας. Και μιλάνε. Δεν είναι στη φυλακή. Ούτε έχει δημευθεί η περιουσία τους. Πού είναι τα χρήματα που έφαγαν; Εγώ, ο υπερβολικός όπως με λένε οι φίλοι, το «παιδί του συστήματος» γιατί δούλεψα στην ιδιωτική τηλεόραση (στην οποία δούλεψα, δεν έκλεψα) λέω πως πολύς κόσμος θα έπρεπε να είναι στη φυλακή. Οχι στη Βουλή ή να ξεκουράζονται στις βιλάρες τους. Και κουνάνε και το δάχτυλο! Ενώ δεν θα 'πρεπε να μιλάνε καθόλου.
Δεν το λέω φασιστικά. Εννοώ πως για τα επόμενα χρόνια, όσα κυβερνήσανε και άλλα τόσα, αν θα έπρεπε να μιλάνε, θα έπρεπε να λένε μόνο συγγνώμη. Τίποτε άλλο.
● Αν είχες ένα νέο παιδί απέναντί σου, μετά από όλα αυτά, τι θα του έλεγες;
Δύσκολη ερώτηση. Θα του έλεγα... σπάσε τα δεσμά του μυαλού σου! Γίνε πολίτης του κόσμου, δες πέρα από σένα. Γίνε ένας ελέυθερος άνθρωπος.
Δηλαδή, γνώρισε, κατανόησε τον άνθρωπο. Ελεύθερος άνθρωπος σημαίνει πως δεν έχεις βαρίδια - όχι στα πόδια σου. Στο μυαλό σου.
● Είναι η πρώτη φορά που μιλάς πολιτικά. Θα είναι και η τελευταία;
Οχι, δεν θέλω να είναι η τελευταία. Γιατί είμαι ζωντανός και θέλω να παραμείνω ζωντανός.
Ο Τσίπρας μετά το δημοψήφισμα έσωσε τη χώρα
«Είμαστε μία μικρή χώρα, που ωστόσο αν κάναμε λιγότερα λάθη και είχαμε θεμελιώσει μια κάποια αυτάρκεια, δεν θα ήμασταν τόσο “μικροί”. Αυτή την αυτάρκεια δεν την έχουμε. Ούτε τώρα, ούτε το 2015.
Οταν λοιπόν ο Τσίπρας μετά το 17ωρο εκείνο έκανε την επαναφορά (αυτή τη λέξη προτιμώ), για μένα τότε ήταν ένας μεγάλος πολιτικός άνδρας!
Αν και εγώ θα ήθελα να είμαστε πιο αυτάρκεις και χωρίς την ανάγκη της Ευρώπης, ειδικά έτσι όπως είναι, ωστόσο εκείνη τη στιγμή ήταν η στροφή ενός ευφυέστατου πολιτικού άνδρα.
Και εξηγώ γιατί: Ενώ ήξερε ότι το θυμικό ενός λαού ήταν ενάντια στην οικονομική καταπίεση, είχε την ικανότητα να καταλάβει πως δεν ήμασταν ακόμα έτοιμοι γι' αυτό το “μόνοι”. Αν γινόταν κάτι άλλο από αυτό που τελικά έγινε, δεν θα ήμασταν ικανοί ν' αντιμετωπίσουμε το απόλυτο χάος που θα προέκυπτε.
Αυτό που έκανε τότε ο Τσίπρας, κρίνοντας με τη λογική, ήταν σωτήριο για τη χώρα. Μακάρι η χώρα να πατήσει στα πόδια της, να στρώσουμε τον πρωτογενή τομέα, να δουλέψουμε και να μπορέσουμε με πραγματικά δυνατά χέρια να αντιμετωπίσουμε όσους μας θέλουνε δουλάκια. Ωστόσο, τότε δεν γινόταν αλλιώς.
Πιστεύω ότι πολύ καλά έπραξε, πήρε την ευθύνη, ξαναπήγε σε εκλογές, και από τις επόμενες είναι που θα κριθεί καθαρά το έργο του, χωρίς αυτή τη “σκόνη” και την αμηχανία όσων περιέγραψα».
Info
Η παράσταση «Εκκλησιάζουσες» παρουσιάζεται στο Ηρώδειο, την Πέμπτη 4/10, στις 21.00. Μετά θα συνεχίσει για συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων σε κλειστό θέατρο (θα ανακοινωθεί σύντομα).
Στην
παράσταση συμμετέχουν 27 άνδρες και μία γυναίκα, η Σοφία Μουτίδου.
Μεταξύ των πρώτων, οι Α. Λουδάρος, Δ. Σταρόβας, Η. Ματιάμπα και ο Γ.
Κωνσταντίνου στο ρόλο του «Ελληνα»
- Μετάφραση: Πολύβιος Δημητρακόπουλος (έγινε το 1904: πρόκειται για την πρώτη γνωστή μετάφραση του έργου μετά την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους)
- Διασκευή / Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας
- Φωτισμοί: Θέμης Μερτύρης
- Σκηνικά: Γιάννης Σπανόπουλος
- Κοστούμια: Έβελιν Σιούπη
- Μουσική Διδασκαλία: Λία Βίσση
- Χορογραφίες: Ιβάν Σβιτάιλο
- Ενορχήστρωση Τραγουδιών: Αποστόλης Στίκας
- Κομμώσεις: Τρύφωνας Σαμάρας by Bergmann Kord
- Κοσμήματα: Viki ‘s Workshop by Viki Dasouki
- Βοηθός Σκηνοθέτ: Αγνή Χιώτη
- Βοηθός Σκηνοθέτη: Αναστασία Μανιάτη
- Φωτογραφίες παράστασης: Τζοάννα Βρακά
- Βοηθός χορογράφου: Παλούκη Αρετή
Διανομή ● Πραξαγόρα:Αντώνης Λουδάρος
● Βλέπυρο: Μελέτης Ηλίας
● Ευφροσύνη Δημήτρης Σταρόβας
● Μελπομένη: Σοφία Μουτίδου
● Κέφαλος: Ησαΐας Ματιάμπα
● Χρέμης: Χάρης Γρηγορόπουλος
● Φιλόδωρος: Ιβάν Σβιτάιλο
● Πασιφάη: Γιάννης Κρητικός
● Μοσκόρφω: Τάκης Βαμβακίδης
● Αγλαΐα: Κωνσταντίνος Ζαμπάρας
● Νεοκλής : Θανάσης Πατριαρχέας
● Στον ρόλο του «Έλληνα», ο Γιώργος Κωνσταντίνου
Συμμετέχουν (με αλφαβητική σειρά): Μάριος Δερβιτσιώτης, Δημήτρης Διακοσάββας, Τιμόθεος Θάνος, Γιώργος Καρατζιώτης, Γιάννης Κουκουράκης, Αστέρης Κρικώνης, Δημήτρης Κρίτας, Γιώργος Μπανταδάκης, Μάρκος Μπούγιας, Στέφανος Οικονόμου, Δημήτρης Παπαδάτος, Βασίλης Παπαδημητρίου, Βασίλης Παπαδόπουλος, Θανάσης Τούμπουλης, Δημήτρης Τσέλιος, Γιώργος Φλωράτος.
«Η ώρα των παιδιών»: νέα παράσταση από τον Ιανουάριο του 2019
Ο Αλ. Ρήγας ετοιμάζει για τη νέο χρονιά ένα έργο που όπως είπε «το θέλω χρόνια» και δεν έχει ξαναπαιχτεί ποτέ στην Ελλάδα. Πρόκειται για το «Η ώρα των παιδιών» ένα σκληρό κείμενο της Λίλιαν Χέρμαν (1905-1984), η οποία είναι γνωστή για την αριστερή της ιδεολογία, τον κοινωνικό της ακτιβισμό και την σκληρή κριτική που άσκεισαι στον αμερικανικό τρόπο ζωής. «Η ίδια μάλιστα διώσθηκε από τις ΗΠΑ γι' αυτό της το έργο. Το έγραψε το 1934 και ανέβηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο» λέει ο Αλ. Ρήγας. «Το έργο αναφέρεται στο πώς οι αστικές κοινωνίες αντιμετωπίζουν τη διαφορετικότηα. Ηταν η πρώτη φορά που γυναίκα συγγραφέας, μετά τη Βιρτζίνια Γουλφ και τα “Κύματα”, καταπιάστηκε με το θέμα της αστικής υποκρισίας η οποία διαχέεται σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας».«Το έργο ανέβηκε στην Ελλάδα μόνο μια φορά – ήταν με το θίασο της κ. Κατερίνας (σ.σ. Κατερίνα Ανδρεάδη), η οποία τόλμησε να το ανεβάσει στην Αθήνα, το 1948. Η παράσταση κατέβηκε σε 2 μέρες αφού της έκαψαν πρώτα το θέατρο! Μπήκε μπροστά η Εκκλησία τότε και έγινε αυτό... Από τότε δεν ξανανέβηκε ποτέ. Μέχρι τώρα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου