Ένας μεγάλος έρωτας σε 4.47΄ υπέροχα λεπτά

"Διαμάντια & σκουριά" : Το τραγούδι των περασμένων ερώτων

 Στο κλασικό αυτό  τραγούδι η Τζόαν Μπαέζ μιλάει για ένα τηλεφώνημα που δέχθηκε  από ένα παλιό εραστή, μια κλήση που την στέλνει μια δεκαετία πίσω στο χρόνο, σε ένα 'φρικτό' ξενοδοχείο στο Greenwich Village γύρω στο 1964 ή το 1965.
 Θυμάται ότι του έδωσε ένα ζευγάρι μανικετόκουμπα , ήταν  μια εποχή που αυτή του χάριζε απλόχερα την αγάπη της ,  αυτός την είχε σαν Παναγιά και αποφαίνεται   ότι οι μνήμες φέρνουν 'διαμάντια και σκουριά'. 
Η Baez έχει δηλώσει ότι οι στίχοι αναφέρονται στν ερωτική  σχέση της με τον Bob Dylan. Το τραγούδι, το οποίο ήταν ένα κορυφαίο άλμα για την  Baez στην αμερικανική μουσική σκηνή, θεωρείται από πολλούς κριτικούς, καθώς και από τους "πιστούς" της,   ως μία από τις καλύτερες συνθέσεις της καριέρας της . Χρησίμευσε ως τίτλο τραγουδιού στο άλμπουμ Diamonds & Rust της Baez, το οποίο κυκλοφόρησε το 1975.

Διαμάντια και σκουριά

Λοιπόν, να με πάρει και να με σηκώσει

το φάντασμά σου ξεπροβάλλει πάλι

αλλά  αυτό δεν είναι ασυνήθιστο

είναι απλώς που έχει πανσέληνο

κι εσύ έτυχε  να τηλεφωνήσεις

κι εγώ κάθομαι εδώ

με το χέρι στο τηλέφωνο

ν’ ακούω μια φωνή που είχα γνωρίσει

μερικά έτη φωτός παλιότερα

να  πηγαίνει  κατευθείαν στον γκρεμό

Καθώς  θυμάμαι τα μάτια σου

ήταν πιο γαλανά κι απ’ τα’ αβγά της κουρούνας

Η ποίησή μου είν’ άθλια είχες πει.

-Από πού καλείς;

-Από ένα θάλαμο στα μεσοδυτικά;

Πάνε δέκα χρόνια

που σ’ αγόρασα κάτι μανικετόκουμπα,

εσύ μου έφερες κάτι.

Κι οι δυο μας ξέρουμε τι μπορούν να φέρουν οι αναμνήσεις

φέρνουν διαμάντια και σκουριά.

Λοιπόν , ξεπετάχτηκες στη σκηνή

όντας ήδη ένα μύθος,

το ανεπιτήδευτο φαινόμενο,

ο γνήσιος αλήτης,

ξεστράτισες στην αγκαλιά μου

κι έμεινες εκεί,

για λίγο χαμένος στη θάλασσα

Η Παναγιά ήταν δικιά σου τζάμπα,

ναι το κορίτσι στο πιάτο σου

θα σε φύλαγε αλώβητο

Τώρα σε βλέπω να στέκεσαι

με κιτρινισμένα φύλλα να πέφτουν τριγύρω

και χιόνι στα μαλλιά σου

Τώρα χαμογελάς έξω απ΄ το παράθυρο

εκείνου του άθλιου ξενοδοχείου,

πέρα στην πλατεία Ουάσιγκτον,

με την ανάσα μας να βγαίνει σαν άσπρο σύννεφο

να σμίγει και να κρέμεται στον αέρα.

Μιλώντας αποκλειστικά για μένα

κι οι δυο μας θα μπορούσαμε

 να ‘χαμε πεθάνει εκεί και τότε

Τώρα μου λες

πως δεν είσαι νοσταλγικός

και μετά μου ξεφουρνίζεις μι’ άλλη λέξη γι’ αυτό,

εσύ που ‘σαι τόσο καλός με τα λόγια

και με το να κρατάς τα πράγματα αόριστα,

αφού χρειάζομαι λίγη από ‘κείνη την αοριστία τώρα.

Όλα μου ξανάρχονται τόσο ξεκάθαρα,

ναι σ’ αγάπησα πολύ

κι αν μου προσφέρεις διαμάντια και σκουριά

έχω ήδη πληρώσει