Είναι τερρίμπλ να ζεις σ’ αυτόν τον τόπο!

 

Νίκος Νικολαΐδης (Πωλ Νορ)

   (1900-1981)
ΜΙΜΗΣΙΣ ΖΩΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ

Κάθε πρωί θε να με βρει με σμόκιν,

ξενύχτη μιας οργιώδικης νυχτιάς·
τα λόγια μου  θα είν’ ελαφρώς σόκιν,
με ξέθωρο το χρώμα της ψευτιάς.

Στο ατελιέ θα γράφω κάτι στίχους

που με διάκριση θα τους χειροκροτούν,
λιγάκι πνευματώδεις κι ανησύχους
κι επίμονα θα λέω πως τους ζητούν...

Τη ζωή ευγενικά θα σχεδιάζω

με μολυβιές αργές και τραβηχτές·
της κάθε μέρας το ποτήρι θε ν’ αδειάζω,
δε θα θυμούμαι τίποτ’  από χτες.

Κάθε στιγμήν αιώνια θα βαριέμαι

κι η πλήξη μου τ’ αστέρια θα ενοχλεί·
σε όλα τα κονσέρ θα χασμουριέμαι:
«...Τη Λέμαν;.. Τηνε βρίσκω απλώς σαχλή!..

...Γουστόζικος αρτίστας ο Μπετόβεν!

...Τι ανέκφραστη του Γκρέκο η μουσική!
Εκείν’ η Συμφωνία των Αγγέλων
θα `ταν καλή, αν ήταν η μισή!

...Ο Παλαμάς, καλούτσικος, δε λέω,

μόνο που κάνει ρίμες βιαστικές!
...Ο Βλαχοζάν έχει ένα ιδίωμα φρικαλέο,
έχει κολλήσει στις ιδέες τις αστικές!

...Είναι τερρίμπλ να ζεις σ’ αυτόν τον τόπο,

εδώ μου κάθεται αυτός ο Παρθενών!
Κάθε φορά που τον κοιτώ μου κάνει κόπο
και μου χαλά το αρκανσιέλ των Αθηνών!