|
HUMANIC PARK
Da wir schon mal mit dem Thema „Aussterben“ angefangen
haben: die folgende Geschichte ist natürlich eine Hommage an Michael Crichton
Jurassic Park, seinen wohl besten Roman, wenn man mich fragt. Ich fand immer,
dass es sich dabei um eine Geschichte handelt, die nach satirischer
Weiterverwertung ruft: was wenn wir die Dinosaurier und ausgestorben wären –
und geklont wiederauferstünden…?
Erschienen ist sie erstmals im Dezember 1999 im Magazin
STARVISION.
Die meisten der Ankömmlinge
waren Kinder. Noch benommen von dem langen Flug folgten sie den Erwachsenen
von der Landeplattform hinab zu den etwas abseits gelegenen Empfangsgebäuden.
Der Nebel, der die ganze Insel einhüllte, drückte kühl und feucht zwischen
den Bergen herab und ließ die hohen Energieschirme rechts und links des Weges
glänzen wie halbdurchsichtige Seidenkokons.
Peria drehte sich gerade das
zweite Mal nach den Kindern um, die sich verdächtig folgsam verhielten, und
wollte sie ermahnen, sich in ihrer
Nähe zu halten – überflüssigerweise, denn sie folgten ihr auf dem Fuß
-, als ein Beben durch das Laufnetz ging, dass alle Besucher veranlasste, abrupt
stehenzubleiben. Einen Schlag des Bauchherzens lang war Stille, dann
wiederholte sich die Beben, nur stärker, näher. Die Tautropfen auf den Knoten
des Netzes zitterten.
„Schaut nur“, hauchte eines
der Kinder.
Durch das perlmuttene
Schirmen des Feldes hindurch war eine Bewegung zu sehen, eine unglaubliche
Bewegung. Niemand rührte sich. Sie hatten die Prospekte gelesen und die
Berichte in den Medien gesehen und geglaubt, vorbereitet zu sein. Aber die Wirklichkeit,
insbesondere die schiere Größe, übertraf alle Erwartungen.
Der Boden unter ihnen
dröhnte, als das Wesen hinter der Abschirmung sich auf die Knie niederließ.
Ein riesiger Kopf senkte sich herab, und zwei große, überraschend bewegliche
Augen musterten die Gruppe der Ankömmlinge. Dann, nach einer Weile, stand das
Wesen wieder auf und entfernte sich mit enormen, donnernden Schritten.
„War das ein Mensch?“,
piepste Ela-006133.
„Ja“, sagte Peria-230767.
„Das war ein Mensch.“
Sie folgten den anderen den
Netzpfad zu den Empfangsanlagen hinunter. Ein Schild überspannte den Weg.
WILLKOMMEN IM MENSCHEN-PARK stand in großen Leuchtbuchstaben darauf.
Die Halle, in der sie sich
versammelten, war mit großen Fotografien der auf der Insel lebenden Menschen
geschmückt. Peria-230767 betrachtete sie fasziniert. Als Kind war sie vor den
riesigen Menschenskeletten in den Museen gestanden und hatte versucht, sich
vorzustellen, wie die Welt damals ausgesehen haben mochte, als diese
gewaltigen Wesen sie beherrscht hatten. Wie sie auf ihren zwei Beinen durch
die urzeitlichen Wälder geschritten waren. Und nun hatten sie gerade am
eigenen Leib erlebt, wie die Erde gebebt haben musste unter ihrem Schritt …
Unglaublich fasziniert.
„Ich darf Sie alle herzlich
willkommen heißen im MENSCHEN-PARK, der weltweit ersten und einmaligen
Attraktion auf dem Gebiet der Menschenkunde …“
Die Kinder waren weit weniger
fasziniert. Sie waren gekommen, um Menschen zu sehen. Der Vortrag, mit dem
die Parkführerin begann, langweilte sie.
„Betragt euch!“, mahnte
Peria-230767. „Sonst nehm ich euch ans Netz!“
Gemaule, aber sie rissen sich
zusammen.
„Die Menschen in diesem
Park“, fuhr die Parkführerin fort, „sind geklont. Das bedeutet, dass wir sie
in unserem Laboratorium gentechnisch
erzeugen.“ Eine Reihe von Projektionen leuchteten hinter ihr auf und
illustrierten den Vorgang. „Wir entfernten aus der befruchteten Eizelle eines
Säugetiers die Erbinformation und ersetzten sie durch menschliche
Erbsubstanz. Danach wächst aus der Eizelle ein Lebewesen, ein ganz normaler
Vorgang – nur dass es sich dabei um ein Lebewesen handelt, das seit
Jahrmillionen ausgestorben ist …“
Ein Zwischenrufer wollte
wissen, aus welchem Säugetier die Eizellen stammten.
„Nun, die Auswahl ist nicht
sehr groß, da nur wenige Säugetierarten den Untergang der Menschen überlebt
haben“, sagte die Parkführerin. „Wir verwenden Eizellen von Ratten.“ Peria-230767
nickte. Das hatte auch in dem Prospekt gestanden. Und auch, dass man
vermutete, bei Ratten habe es sich um eine mit den Menschen konkurrierende
Lebensform gehandelt.
„Sie werden wahrscheinlich
wissen wollen, woher wir unsere menschliche Erbsubstanz bekommen.“ Die
Führerin deutete auf einen großen gelben, transparenten Stein, der, in
Metallringe eingefasst, hinter ihr an der Wand hing. „Hieraus. Aus Bernstein
– dem versteinerten Harz prähistorische Bäume.“
Ein Raunen ging durch die
Zuhörerschaft, obwohl diese Tatsache sicherlich keinem der Anwesenden mehr
unbekannt sein konnte.
„Baumsaft“, erläuterte die
Parkführerin, „tropft häufig auf Insekten und schließt diese ein. Dadurch
bleiben sie in der Versteinerung vollständig erhalten. Wann es sich bei dem
eingeschlossenen Tier um ein stechendes Insekt gehandelt hat, besteht die
Möglichkeit, dass es kurz vor seinem Tod einen Menschen gestochen hat und
folglich noch dessen Blut in sich trägt.“ Auf einem Monitor sah man, wie
unter einem Mikroskop eine lange Nadel durch den Bernstein getrieben wurde
und in den Brustkorb einer prähistorischen Mücke stach.
„Doch man muss noch mehr
Glück haben, denn da die roten Blutkörperchen eines Säugetiers, wie es die
Menschen waren, keinen Zellkern und daher auch keine Erbsubstanz enthalten,
mussten wir die viel selteneren weißen Blutkörperchen suchen, die einen
Zellkern besitzen. Dass ist uns geglückt. Es war eine lange, mühevolle Arbeit.
Dass sie sich gelohnt hat, davon werden Sie sich auf Ihrer Rundfahrt durch
MENSCHEN-PARK nun gleich mit eigenen Augen überzeugen können.“
Die Panoramabahn fuhr
vollautomatsch gesteuert, immer zwischen den Gehegen der einzelnen
Menschengruppen hindurch. Die Kinder gerieten ganz aus dem Nestchen, als sie den
ersten Menschen sahen.
„Schaut nur, sie haben sich
Kleider gemacht!“ rief Ela-006133 begeistert. „Sie müssen intelligent sein“.
„Ja“, meinte Peria-230767 wohlwollend.
„Nach allem, was die Wissenschaft weiß, müssen sie fast spinnenähliche
Intelligenz besessen haben.“
Sie fuhren einem Mensch
vorbei, der schlafend im Gras lag. Als die Wagen der Panoramabahn langsam an
ihm vorüberzogen, öffnete er kurz die Augen, schaute eine Weile unschlüssig,
aber nicht übermäßig interessiert herüber und wandte sich schließlich wieder
ab.
„Können die Menschen auch
bestimmt nicht ausbrechen?“ vergewisserte sich Ela-006133 ängstlich.
„Nein, Quatsch“, versetzte
Loto-115341. „Die Schutzfelder sperren sie doch ein.“
„Selbst wenn einige Menschen
tatsächlich ausbrechen sollten, könnten sie nicht lange außerhalb des Parks
überleben“, beruhigte Peria-230767 sie. „Die Schutzfelder schützen nämlich
nicht nur uns vor den Menschen, sie schützen auch die Menschen vor der
Sonnenstrahlung und vor vielen Bestandteilen der Luft, die sie nicht
vertragen.“
„Ehrlich?“, staunte Loto-115341.
„Unsere Atemluft ist schlecht für sie?“
„Ja. Unter den Feldern wird
künstlich eine Atmosphäre erzeugt, wie sie vor Jahrmillionen auf der Erde
geherrscht hat.“
Die Panoramabahn erreichte
ein anderes Gehege, in dem einige Menschen vor einem Baum standen, dessen
Früchte sie pflückten und aßen. Auch sie senkten den Besuchern nur beiläufig
ihre Aufmerksamkeit.
„Wisst ihr eigentlich, dass
man die Menschen auch die Wegbereiter
nennt?“, fragte Peria-230767 ihre Kinder. „Ohne sie gäbe es uns heute nicht.“
„Ehrlich?“, staunten sie. „Warum?“
„Damals, vor Jahrmillionen,
als die Menschen die Erde bevölkerten, war diese Welt noch kalt und dunkel.
Ein dichter Panzer aus dreiwertigem Sauerstoff, dem sogenannten Ozon,
umschloss den Planeten und hielt die wertvollsten Bestandteile des
Sonnenlichts davon ab, die Erdoberfläche zu erreichen. Es gab kaum wärmende
Radioaktivität, und die Atmosphäre wäre für uns unerträglich gewesen, so hoch
war die Sauerstoffkonzentration. Unsere Art hätte sich überhaupt nicht
entwickeln können – hätte es nicht die Menschen gegeben, die den Planeten
umgestalteten.“
Die Menschengehege draußen
waren vergessen. Die Kinder hingen wie gebannt an ihren Kieferfühlern.
Peria-230767 nickte bedeutungsvoll und fuhr fort: „Wir wissen nicht sehr viel
über die Zeit damals. Es muss eine sehr kurze Epoche gewesen sein, in der die
Menschen mit gewaltigen technischen Anlagen die Verhältnisse auf die Erde
grundlegend veränderten. Sie sprengten den Ozonpanzer, sodass das Licht der
Sonne endlich frei auf die Erde fallen konnte; Sie rotteten viele der Pflanzen
aus, die den schädlichen Sauerstoff produzierten, und mit Hilfe anderer
technischer Geräte, die sie in unglaublich Mengen gebaut haben müssen – immer
wieder findet man versteinerte Überreste davon – , reicherten die Atmosphäre
mit frischem Kohlenmonoxid an, mit aromatischen Stickoxiden und duftenden
Schwefelwasserstoffen und tausend anderen wichtigen Bestandteilen. Sie gruben
die Erde nach allen radioaktiven Substanzen, die sie finden konnten, und
setzten deren Strahlung frei; Ja, sie erzeugten sogar künstlich weitere
radioaktiv strahlende Elemente. So schufen sie eine Welt, die unseren
Vorfahren optimale Entwicklungsmöglichkeiten bot deshalb nennt man sie die Wegbereiter.“
„Und warum starben sie dann
aus?“, wollte Loto-115341 wissen.
„Mit der Umgestaltung der
Erde hatten sie Verhältnisse geschaffen, in denen sie selber nicht mehr
überleben konnten“, erklärte Peria-230767, wohl wissend, dass sie damit
wissenschaftliche Zweifelsfragen in höchst unzulässiger Weise vereinfachte.
„Sie zogen sich in unterirdische Höhlensystem zurück und starben schließlich
alle aus.“
„Aber warum haben sie das
denn alles gemacht?“, wunderte sich Ela-006133.
„Das weiß man eben nicht“,
räumte Peria-230767 ein. „Das ist eines der ganz großen Geheimnisse der
Wissenschaft, und vielleicht wird man es niemals mit Sicherheit wissen.“
Loto-115341 furchte abfällig
die Kräuselhaut um seine Nebenaugen. „Ich glaube nicht, dass sie wirklich
intelligent waren“, verkündete er mit der entschiedenen Sicherheit eines Kindes.
„Sonst hätten sie das nicht gemacht.“
„So darfst du das nicht
sehen“, meinte Peria-230767 mäßigend. „Ich denke eher, dass die Menschen
einfach ein notwendiger Zwischenschritt der Evolution waren.“ Sie schlug ihr
vorderes Beinpaar mit einem aufmunternden Klacken zusammen. „Schluss jetzt,
genießt die Fahrt! Schaut, dort vorne kommt ein Gehege mit ganz vielen
Menschenjungen!“
|
Αντρέας Έσμπαχ
ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΡΚΟ
Διήγημα επιστημονικής
φαντασίας
Mετάφραση:
Βασίλης Μηλίτσης
Μια και αρχίσαμε
να ασχολούμαστε με το θέμα του «αφανισμού», η ακόλουθη ιστορία είναι φυσικά ένας
φόρος τιμής στο μυθιστόρημα του Michael Crichton Jurassic Park, το οποίο είναι το καλύτερο έργο του, κατά τη
γνώμη μου πάντοτε. Πάντα εύρισκα ότι πραγματεύεται μια ιστορία η οποία χρήζει
περαιτέρω εκμετάλλευσης: τι θα συμβεί αν εμείς οι άνθρωποι σαν τους
δεινόσαυρους εξαφανιζόμασταν – και κλωνοποιημένοι θα ξαναζούσαμε…;
Το διήγημα
δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 1999 στο περιοδικό STARVISION.
Οι
περισσότεροι από τους νεοφερμένους ήταν παιδιά. Ζαλισμένα ακόμη από την
πολύωρη πτήση ακολουθούσαν τους μεγάλους που κατέβαιναν την αποβάθρα
προσγείωσης με κατεύθυνση στα κτήρια υποδοχής, κτισμένα κάπως παράμερα. Η
ομίχλη, που κάλυπτε ολόκληρο το νησί, έπεφτε ψυχρή και υγρή ανάμεσα στα βουνά
και έκανε τις ψηλές ενεργειακές ασπίδες να λάμπουν σαν ημιδιαφανή κουκούλια
μεταξιού δεξιά και αριστερά του δρόμου.
Η
Πέρια γύρισε αμέσως για δεύτερη φορά προς τα παιδιά, τα οποία συμπεριφέρονταν
με ύποπτη φρονιμάδα, και θέλησε να τα συμβουλέψει να μη φύγουν ούτε ρούπι από
κοντά της – περιττό όμως, διότι την ακολουθούσαν κατά πόδας – , όταν
διαπέρασε το προστατευτικό δίχτυ του μονοπατιού μια δόνηση η οποία έκανε
όλους τους επισκέπτες να μείνουν ξαφνικά ακίνητοι. Για έναν χτύπο της υπογάστριας
καρδιάς τους επικράτησε ηρεμία, και κατόπιν επαναλήφθηκε η δόνηση, τη φορά
αυτή δυνατότερα και πιο κοντά. Οι δροσοσταλίδες πάνω στους κόμπους του
δικτυωτού τρεμόπαιξαν.
«Για
κοιτάξτε», ψιθύρισε ένα από τα παιδιά.
Μέσα
και πίσω από το σιντεφένιο προστατευτικό πεδίο έβλεπε κανείς μια κίνηση, κάτι
απίστευτο να κινείται. Κανείς δε σάλευε. Είχαν διαβάσει τα ενημερωτικά
φυλλάδια, και είχαν δει και πιστέψει στις αναφορές των ΜΜΕ για να είναι
προετοιμασμένοι. Όμως, η πραγματικότητα και ιδίως το μέγεθος και μόνο,
ξεπερνούσε κάθε προσδοκία.
Το
έδαφος κάτω από τα πόδια τους βρόντηξε όταν το πλάσμα γονάτισε πίσω από τη
θωράκιση προστασίας. Κατέβασε το τεράστιο κεφάλι του και με δυο μεγάλα,
εκπληκτικά σε έκφραση μάτια, περιεργάστηκε την ομάδα των νεοφερμένων. Μετά
από λίγο, το πλάσμα ξανασηκώθηκε και απομακρύνθηκε με πελώρια βροντώδη
βήματα.
«Άνθρωπος
ήταν αυτό;», ψέλλισε η Έλα-006133.
«Ναι»,
είπε η Πέρια-230767. «Άνθρωπος ήταν.»
Ακολούθησαν
τους άλλους στο δικτυωτό μονοπάτι και κατέβηκαν προς τους χώρους υποδοχής.
Μια πινακίδα έστεκε υπερυψωμένη πάνω από το δρόμο και με μεγάλα φωτεινά
γράμματα έγραφε: ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΡΚΟ.
Η
αίθουσα όπου είχαν συγκεντρωθεί ήταν διακοσμημένη με μεγάλες φωτογραφίες των
ανθρώπων που ζούσαν στο νησί. Η Πέρια-230767 τις παρατηρούσε συνεπαρμένη.
Όταν ήταν κι αυτή παιδί, είχε σταθεί μπροστά από τους γιγαντιαίους
ανθρώπινους σκελετούς και προσπάθησε να φανταστεί πώς θα έπρεπε να δείχνει ο
κόσμος εκείνη την εποχή, καθώς κυριαρχούσαν αυτά τα πελώρια όντα. Πώς
περπατούσαν όρθιοι στα δυο τους πόδια
μέσα στα αρχέγονα δάση. Και τώρα ακριβώς ζουν με τα δικά τους σώματα, σαν
τότε που το έδαφος τρανταζόταν κάτω από τα βήματά τους … Απίστευτα
συνεπαρμένη.
«Οφείλω
όλους σας να σας καλωσορίσω εγκάρδια στο ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΡΚΟ, το οποίο
παγκοσμίως αποτελεί την πρώτη και μοναδική ατραξιόν στο χώρο της
Ανθρωπολογίας … »
Τα
παιδιά έδειχναν λιγότερο ενθουσιασμένα. Εδώ ήρθαν να δουν ανθρώπους. Η
διάλεξη, που άρχισε να τους κάνει η ξεναγός του πάρκου, τα έφερνε ανία.
«Καθίστε
φρόνιμα!», τους παρατήρησε η Πέρια-230767, «αλλιώς θα σας βάλω στο δίχτυ!»
Ακούστηκαν
μουρμουρητά, όμως συμμορφώθηκαν αμέσως.
«Οι
άνθρωποι σ’ αυτό το πάρκο», συνέχισε η ξεναγός, «είναι κλωνοποιημένοι. Δηλαδή
τους δημιουργήσαμε εμείς γενετικά στο εργαστήριο.» Μια σειρά από προβολείς τέθηκαν
σε λειτουργία πίσω της επεξηγώντας την όλη διαδικασία. «Αφαιρέσαμε από το
γονιμοποιημένο ωάριο ενός θηλαστικού τον κληρονομικό κώδικα και τον
αντικαταστήσαμε μ’ εκείνον του ανθρώπου. Κατόπιν αναπτύχθηκε από το ωάριο
ένας ζωντανός οργανισμός, ένα εντελώς φυσιολογικό ον – μόνο που επρόκειτο για
έναν οργανισμό που είχε εξαφανιστεί πριν από εκατομμύρια χρόνια …»
Διακόπτοντας κάποιος ήθελε να μάθει από ποιο
θηλαστικό προέρχονταν τα ωάρια.
«Τώρα,
η επιλογή μας ήταν πολύ περιορισμένη, μιας και μόνο λίγα θηλαστικά έχουν
επιζήσει μετά την εξαφάνιση του ανθρώπου», είπε η ξεναγός. «Χρησιμοποιούμε
ωάρια αρουραίων.» Έκανε η Πέρια-230767 μ’ ένα νεύμα, δείχνοντας πως και τούτο
ήταν γραμμένο στο φυλλάδιο. Κι πως επίσης εικάζεται ότι η ζωή του ανθρώπου
και του αρουραίου ήταν σύγχρονες.
«Προφανώς
θα θέλετε να μάθετε από πού πήραμε τον ανθρώπινο γενετικό κώδικα.» Η ξεναγός
έδειξε, κρεμασμένη πίσω της στον τοίχο, μια μεγάλη κίτρινη και διαφανή πέτρα περιβεβλημένη
από έναν μεταλλικό κρίκο. «Από τούτο εδώ το κεχριμπάρι – απολιθωμένη ρητίνη
προϊστορικών δέντρων».
Ένας
ψίθυρος ακούστηκε από το ακροατήριο αν και τα γεγονότα αυτά ασφαλώς σε
κανέναν από τους παρόντες θα μπορούσαν πια να είναι άγνωστα.
«Φυτικοί
χυμοί», εξήγησε η ξεναγός, «σταλάζουν συχνά πάνω σε έντομα και τα καλύπτουν
ολότελα. Μ’ αυτόν τον τρόπο τα έντομα αυτά, όταν πεθάνουν, παραμένουν πλήρως
απολιθωμένα. Αν το φυλακισμένο έντομο πρόκειται για έντομο που τσιμπάει,
υπάρχει η πιθανότητα, λίγο πριν το θάνατό του να έχει τσιμπήσει κάποιον
άνθρωπο και συνεπώς να έχει ακόμη το αίμα του ανθρώπου στο στομάχι του. Παρατηρώντας
μέσα από μια οθόνη, σαν από μικροσκόπιο, εισαγάγαμε μια μακριά βελόνα μέσα
στο κεχριμπάρι και διατρυπήσαμε το στομάχι ενός προϊστορικού κουνουπιού.
«Όμως
πρέπει κανείς να είναι πολύ τυχερός, διότι τα ερυθρά αιμοσφαίρια ενός
θηλαστικού, όπως είναι και του ανθρώπου, δεν περιέχουν πυρήνα, και συνεπώς
κανέναν γενετικό κώδικα. Γι’ αυτό εμείς έπρεπε να ψάξουμε να βρούμε τα πολύ
σπάνια λευκά αιμοσφαίρια, τα οποία και περιέχουν πυρήνα. Και η τύχη στάθηκε
με το μέρος μας. Ήταν βέβαια ένα χρονοβόρο και επίπονο έργο, αλλά
ανταμειφθήκαμε. Κι έτσι τώρα εσείς θα κάνετε το γύρο μέσα από το
ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΡΚΟ και σύντομα θα μπορέσετε να εξακριβώσετε τα λεγόμενά μου
με τα ίδια σας τα μάτια.»
Το
αυτόματο πανοραμικό τρενάκι ξεκίνησε παίρνοντας το δρόμο του μέσα από τους
καταυλισμούς των ανθρώπινων ομάδων. Τα παιδιά κυριολεκτικά σκαρφάλωσαν έξω
από το δικτυωτό, καθώς είδαν τον πρώτο άνθρωπο.
«Κοιτάξτε,
κοιτάξτε, έχουν κάνει τα δικά τους ρούχα!» ξεφώνισε μ’ ενθουσιασμό η
Έλα-006133. «Πρέπει να είναι ευφυείς.»
«Βεβαίως»,
συμφώνησε η Πέρια-230767 καλοπροαίρετα. «Πάνω απ’ όλα, απ’ όσα γνωρίζει η
επιστήμη, πρέπει σχεδόν να διαθέτουν ευφυΐα όμοια μ’ εκείνη της αράχνης.»
Προσπέρασαν
έναν άνθρωπο που κοιμόταν ξαπλωμένος στο χορτάρι. Καθώς τα βαγόνια του συρμού
περνούσαν αργά από πάνω του, αυτός άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε διστακτικά
για μια στιγμή προς τα πάνω, χωρίς όμως να δείχνει υπερβολικό ενδιαφέρον, και
τελικά γύρισε από την άλλη μεριά.
«Δε
θα μπορούσαν άραγε οι άνθρωποι να δραπετεύσουν;» αναρωτήθηκε φοβισμένη η
Έλα-006133.
«Ανοησίες,
και βέβαια όχι», διέκοψε ο
Λότο-115341. «Το προστατευτικό πεδίο τους εμποδίζει εντελώς».
«Ακόμη
κι αν μερικά άτομα θα επιχειρούσαν πράγματι να δραπετεύσουν, δε θα μπορούσαν
να ζήσουν για πολύ έξω από το πάρκο», την καθησύχασε η Πέρια-230767. «Τα
πεδία προστασίας, τα ίδια, δεν προστατεύουν μόνον εμάς από τους ανθρώπους
αλλά και τους ανθρώπους από την ηλιακή ακτινοβολία και από τα πολλά συστατικά
του ατμοσφαιρικού αέρα, στον οποίο οι ίδιοι δεν είναι ανθεκτικοί.»
«Αλήθεια;»,
έκανε κατάπληκτος ο Λότο-115341. «Ο αέρας που αναπνέουμε είναι βλαβερός γι’
αυτούς;»
«Βεβαίως.
Κάτω από τα πεδία δημιουργείται τεχνητά μια ατμόσφαιρα, όπως αυτή επικρατούσε
στη γη πριν από εκατομμύρια χρόνια.»
Το
πανοραμικό τρενάκι πλησίασε έναν άλλο καταυλισμό όπου μερικοί άνθρωποι
στέκονταν μπροστά σ’ ένα δέντρο, που μάζευαν τα φρούτα του και τα έτρωγαν. Κι
αυτοί μόνο φευγαλέα πρόσεξαν τους επισκέπτες.
«Στ’
αλήθεια ξέρετε ότι οι άνθρωποι θεωρούνται επίσης οι Πρόδομοί μας;», ρώτησε η Πέρια-230767 τα παιδιά. «Χωρίς αυτούς δε
θα υπήρχαμε εμείς σήμερα.»
«Σοβαρά;»,
έκαναν έκπληκτα. «Γιατί;»
«Την
εποχή εκείνη, πριν από εκατομμύρια χρόνια, όταν οι άνθρωποι κατοικούσαν τη
γη, τούτος ο κόσμος ήταν ακόμη κρύος και σκοτεινός. Ένα πυκνό στρώμα
τριατομικού οξυγόνου, το λεγόμενο όζον, περιέβαλλε τον πλανήτη και εμπόδιζε
τα πιο πολύτιμα συστατικά του ηλιακού φωτός να φτάσουν στην επιφάνεια της
γης. Δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου ευεργετική ραδιενέργεια και η ατμόσφαιρα θα
ήταν επικίνδυνα αφόρητη με την υπερβολικά υψηλή συγκέντρωση του οξυγόνου. Το
είδος μας δε θα μπορούσε καθόλου να εξελιχθεί αν δεν είχαν υπάρξει οι
άνθρωποι, που να αναμορφώσουν τον πλανήτη.»
Οι
ανθρώπινοι καταυλισμοί απέξω είχαν τώρα ξεχαστεί. Τα παιδιά κυριολεκτικά
κρέμονταν από τις γναθιαίες της κεραίες. Η Πέρια-230767 ένευσε με σημασία και
συνέχισε: «Δε γνωρίζουμε πολλά πράγματα για εκείνη την περίοδο. Πρέπει να
υπήρξε μια σύντομη εποχή, κατά την οποία οι άνθρωποι με την τρομερή τους τεχνολογία
άλλαξαν εκ θεμελίων τους οικολογικούς συσχετισμούς πάνω στη γη. Διέλυσαν τη
θωράκιση του όζοντος, και συνεπώς το ηλιακό φως μπορούσε επιτέλους ελεύθερα
να πέφτει στη γη. Εξαφάνισαν πολλά φυτά, τα οποία
παρήγαν το επιβλαβές [για μας] οξυγόνο και με τη βοήθεια τεχνολογικών
μηχανημάτων, που πρέπει να είχαν κατασκευάσει σε απίστευτες ποσότητες –
συνέχεια βρίσκουμε απολιθωμένα απομεινάρια απ’ αυτά – , εμπλούτισαν την
ατμόσφαιρα με καινούριο μονοξείδιο του άνθρακος, με πολυκυκλικά (αρωματικά) οξείδια του αζώτου
και εύοσμες ενώσεις του υδρόθειου, καθώς και με χιλιάδες άλλα σημαντικά
συστατικά. Ανάσκαψαν τη για κάθε ραδιενεργό ουσία που μπορούσαν να βρουν,
απελευθερώνοντας έτσι την ακτινοβολία τους. Προσέτι, κατασκεύασαν και
επιπλέον τεχνητά ακτινοβολούντα ραδιενεργά στοιχεία. Έτσι λοιπόν,
δημιούργησαν έναν κόσμο, ο οποίος προσέφερε στους προγόνους μας ευνοϊκότατες
δυνατότητες εξέλιξης. Να γιατί ονομάζονται οι Πρόδρομοί μας.
«Και
γιατί μετά εξαφανίστηκαν;», θέλησε να μάθει ο Λότο-115341.
«Με
την αλλαγή του περιβάλλοντος δημιούργησαν τέτοιες συνθήκες στις οποίες οι ίδιοι
δεν μπορούσαν πλέον να επιβιώσουν», διευκρίνισε η Πέρια-230767, έχοντας πολύ
καλά υπόψη, πως υπερβολικά απλοποιούσε αμφίβολα επιστημονικά θέματα. «Κατόπιν
κατέφυγαν σε υπόγειες σπηλαιώδεις κατασκευές και τελικά εξαφανίστηκαν όλοι.»
«Μα
τότε γιατί να τα κάνουν όλα αυτά;», αναρωτήθηκε η Έλα-006133.
«Αυτό
κανείς δεν το ξέρει μέχρι τώρα», παραδέχτηκε η Πέρια-230767. «Αυτό αποτελεί
ένα από τα πιο μεγάλα μυστήρια της επιστήμης, και ίσως να μην μπορέσουμε ποτέ
με βεβαιότητα να μάθουμε.»
Ο
Λότο-115341 ζάρωσε υποτιμητικά το κατσαρό δέρμα γύρω από τα πλαϊνά του μάτια.
«Εγώ πιστεύω πως στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν ήταν καθόλου ευφυείς», δήλωσε
με την ασυμβίβαστη βεβαιότητα ενός παιδιού. «Αλλιώς δε θα είχαν κάνει κάτι
τέτοιο.»
«Δεν
πρέπει να το βλέπεις έτσι», τον συμβούλεψε η Πέρια-230767 συγκρατημένα. «Θα
προτιμούσα να πιστεύω πως οι άνθρωποι ήσαν απλά ένας αναγκαίος κρίκος στην
εξέλιξη.» Χτύπησε το μπροστινό της ζευγάρι των ποδιών με ένα ενθαρρυντικό
κροτάλισμα. «Τέλος τώρα, απολαύστε το γύρο! Κοιτάξτε, να εκεί πέρα, έναν
καταυλισμό με εντελώς νεαρούς ανθρώπους!»
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου