Ένα χειροκρότημα για τον Ρικάρντο

Sun and Shadow A Short Story By RAY BRADBURY* THE CAMERA clicked like an insect. It was blue and metallic, like a great fat beetle held in the man's precious and tenderly exploiting hands. It winked in the flashing sunlight. "Hsst, Ricardo, come away!" "You down there!" cried Ricardo out the window. "Ricardo, stop!" He turned to his wife. "Don't tell me to stop, tell them to stop. Go down and tell them, or are you afraid?" "They aren't hurting anything." said his wife, patiently. He shook her off and leaned out the window and looked down into the alley. "You there!" he cried. The man in the alley with the camera glanced up, then went on focusing his machine at the lady in the salt-white beach pants, the white brassiere, and the green checkered scarf. She leaned against the cracked plaster of the building. Behind her a dark boy smiled, his hand to his mouth. "Tomas!" yelled Ricardo. He turned to his wife. "O Jesus the Blessed, Tomas is in the street, my own son laughing there!" Ricardo started out the door. "Don't do anything!" said his wife. "I'll cut off their heads," said Ricardo, and was gone. In the street the lazy woman was lounging now against the peeling blue paint of a banister. Ricardo emerged in time to see her doing this. "That's my banister!" he said. The cameraman hurried up. "No, no, we're taking pictures. Everything's all right. We'll be moving on." "Everything is not all right," said Ricardo, his brown eyes flashing. He waved a wrinkled hand. "She's on my house." "We're taking fashion pictures," said the photographer, smiling. "Now what am I to do?" said Ricardo to the blue sky. "Go mad with this news? Dance around like an epileptic saint?" "If it's money, well, here's a five pesos bill," said the photographer. Ricardo pushed the hand away. "I work for my money. You don't understand. Please go." The photographer was bewildered. "Wait . . ." "Tomas, get in the house!" "But, Papa, . . ." "Gahh!" bellowed Ricardo. The boy vanished. "This has never happened before," said the photographer. ACROWD was gathering. They murmured and smiled and nudged each other's elbows. The photographer with irritable good will snapped his camera shut and said, over his shoulder, to the model: "All right, we'll use that other street. There was a nice cracked wall there and oblique shadows. If we hurry—" The girl, who had stood during this exchange, nervously twisting her scarf, now seized her make-up kit and darted by Ricardo, but not before he touched her arm. "Do not misunderstand," he said quickly. She stopped, blinked at him. He went on. "It is not you I am mad at. Or you—" he addressed the photographer. "Then why—" said the photographer. Ricardo waved his hand. "You are employed, I am employed. We are all people employed. We must understand each other. But when you come to my house with your camera, then the understanding is over. I will not have my alley used because of its pretty shadows, or my sky used because of its sun, or my house used because there is an interesting crack in the wall, here! You see! Ah, how beautiful! Lean here! Stand there! Sit here! Crouch there! Hold it! Oh, I heard you. Do you think I am stupid? I have books up in my room. You see that window? Maria!" His wife's head popped out. "Show them my books!" he cried. She fussed and muttered, but a moment later she held out one, then two, then half a dozen books, her head turned away as if they were old fish. "And two dozen more like them upstairs!" cried Ricardo. "You're not talking to some cow in the forest, you're talking to a man!" "Look," said the photographer, packing his plates swiftly. "We're going. Thanks for nothing." "Before you go, you must see what I am getting at," said Ricardo. "I am not a mean man. But I can be a very angry man. Do I look like a piece of cardboard?" "Nobody said anybody looked like anything." The photographer hefted his case and started off. "There is a photographer two blocks over," said Ricardo, pacing him. "They have pieces of cardboard there, with pictures on them. You stand in front of them. It says GRAND HOTEL. They take a picture of you and it looks like you are in the Grand Hotel. Do you see what I mean? My alley is my alley, my life is my life, my son is my son. My son is not cardboard! I saw you putting my son against the wall, so and thus, in the background. What do you call it—for the correct air? To make the whole attractive, and the pretty lady in front of him?" "It's getting late," said the photographer, sweating. The model trotted along on the other side of him. "We are poor people," said Ricardo.  "Our doors peel paint, our walls are chipped and cracked, our gutters fume in the street, the alleys are all cobbles. But it fills me with a terrible rage when I see you make over these things as if I had planned it this way, as if I had, years ago, induced the wall to crack. Did you think I knew you were coming, and aged the paint? Or that I knew you were coming and put my boy in his dirtiest clothes? We are not a studio! We are people and must be given attention as people. Have I made it clear?" "With abundant detail," said the photographer, not looking at him hurrying. "Now that you know my wishes and my reasoning, you will do the friendly thing and go home?" "You are a hilarious man," said the photographer. "Hey!" They had joined a group of five other models and a second photographer at the base of a vast stone stairway which in layers, like a bridal cake, led up to the white town square. "How you doing, Joe?" "We got some beautiful shots near the Church of the Virgin, some statuary without any noses, lovely stuff," said Joe. "What's the commotion?" "Pancho here got in an uproar. Seems we leaned against his house and knocked it down." "My name is Ricardo. My house is completely intact." "We'll shoot it here, dear," said the first photographer. "Stand by the archway of that store. There's a nice antique wall over there." He peered into the mysteries of his camera. "So!" A dreadful quiet came upon Ricardo. He watched them prepare. When they were ready to take the picture he hurried forward, calling to a man in a doorway. "Jorge! What are you doing?" "I'm just standing here," said the man. "Well," said Ricardo, "isn't that your archway? Are you going to let them use it?" "I'm not bothered," said Jorge. Ricardo shook his arm. "They're treating your property like a movie actor's place. Aren't you insulted?" "I haven't thought about it."Jorge picked his nose. "Jesus upon earth, man, think!" "I can't see any harm," said Jorge. "Am I the only one in the world with a tongue in my mouth?" said Ricardo to his empty hands. "And taste on my tongue? Is this a town of false picture scenes? Won't anyone do something about this except me?" THE CROWD had followed them down the street, gathering others to it as it came; now it was of a fair size and more were coming, drawn by Ricardo's bullish shouts. He stamped his feet. He made fists. He spat. The cameraman and the models watched him nervously. "Do you want a picturesque man in the background, cameraman?" I'll pose back here. Do you want me near this wall, my hat so, my feet so, the light so and thus on my sandals which I made myself? Do you want me to rip this hole in my shirt a bit larger, eh, like this? So! Is my face smeared with enough perspiration? Is my hair long enough, kind sir?" ΄ "Stand there if you want," said the photographer. "I won't look in the camera," Ricardo assured him. The photographer smiled and lifted his machine. "Over to your left one step, dear." The model moved. "Now turn your right leg. That's fine. Fine, fine. Hold it!" The model froze, chin tilted up. Ricardo dropped his pants. "Oh, my God!" said the photographer. Some of the models squealed. The crowd laughed and pummeled each other a bit. Ricardo quietly raised his pants and leaned against the wall." Was that picturesque enough?" he said. "Oh, my God!" muttered the photographer. "Let's go down to the docks," said his assistant. "I think I'll go there, too." Ricardo smiled. "Good God, what can we do with the idiot?" whispered the photographer. "Buy him off." " I tried that." "You didn't try high enough." "Listen, you run get a policeman. I'll put a stop to this." The assistant ran. Everyone stood around smoking cigarettes nervously, eying Ricardo. A dog came by and briefly made water against the wall. "Look at that!" cried Ricardo. "What art! What a pattern! Quick, before the sun dries it!" The camerman turned his back and looked out to sea. The assistant came rushing along the street. Behind him, a native policeman strolled quietly. The assistant had to stop and run back to urge the policeman to hurry. The policeman assured him with a gesture, at a distance, that the day was not yet over, and, in time, they would arrive at the scene of whatever disaster lay ahead. The policeman took up a position behind the two cameramen. "What seems to be the trouble?" "That man up there. We want him removed." "That man up there seems only to be leaning against a wall," said the officer. "No, no, it's not the leaning, he— oh, hell," said the cameraman. "The only way to explain is to show you. Take your pose, dear." The girl posed. Ricardo posed, smiling casually. "Hold it!" The girl froze. Ricardo dropped his pants. Click went the camera. "Ah," said the policeman. "Got the evidence right in this old camera if you need it!" said the cameraman. "Ah," said the policeman, not moving, hand to chin. "So." He surveyed the scene like an amateur photographer himself. He saw the model with the flushed, nervous marble face, the cobbles, the wall, and Ricardo. Ricardo magnificently smoking a cigarette there in the noon sunlight under the blue sky, his pants where a man's pants rarely are. "Well, officer?" said the cameraman, waiting. "Just what," said the policeman, taking off his cap and wiping his dark brow, "do you want me to do?" "Arrest that man! Indecent exposure!" "Ah," said the policeman. "Well?" said the cameraman. The crowd murmured. All the nice lady models were looking out at the seagulls and the ocean. "That man up there against the wall," said the officer, "I know him. His name is Ricardo Reyes." "Hello, Esteban!" called Ricardo. The officer called back at him. "Hello, Ricardo. "They waved at each other. "He's not doing anything I can see," said the officer. "What do you mean?" asked the cameraman. "He's as naked as a rock. It's immoral!" "That man is doing nothing immoral. He's just standing there," said the policeman. "Now it he were doing something, something terrible to view, I would act upon the instant. However, since he is simply leaning there, not moving a limb or muscle, I see nothing wrong." "He's naked, naked!" screamed the cameraman. "Ι don't understand." The officer blinked. "You just don't go around naked, that's all!" "There are naked people and naked people," said the officer. "Good and bad. Sober and with drink in them. I judge this one to be a man with no drink in him, a good man by reputation; naked, yes, but doing nothing with this nakedness in any way to offend the community." "What are you, his brother? What are you, his confederate?" said the cameraman. It seemed that at any moment he might snap and bite and bark and woof and race around in circles under the blazing sun. "Where's the justice? What's going on here? Come on, girls, we'll go somewhere else!" "France," said Ricardo. "What!" The photographer whirled. "I said France, or Spain," suggested Ricardo. "Or Sweden. I have seen some nice pictures of walls in Sweden. But not many cracks in them. Forgive my suggestion." "We'll get pictures in spite of you!" The cameraman shook his camera, his fist. "I will be there," said Ricardo. "Tomorrow, the next day, at the bullfights, at the market, anywhere, everywhere you go I go, quietly, with grace. With dignity, to perform unnecessary task." Looking at him, they knew it was true. "Who are you — who in hell do you think you are-" cried the photographer. "I have been waiting for you to ask me," said Ricardo. "Consider me. Go home and think of me. As long as there is one man like me in a town of ten thousand, the world will go on. Without me, all world would be chaos." "Good night, nurse!" said the photographer, and the entire swarm of ladies, hatboxes, cameras, and makeup kits retreated down the street toward the docks. "Time out for lunch, dears. We'll figure something later." Ricardo watched them go, quietly. He had not moved from his position. The crowd still looked upon him and smiled. Now, Ricardo thought, I will walk up the street to my house, which has paint peeling from the door where Ι have brushed it a thousand times in passing, and I shall walk over the stones I have worn down in forty-six years of walking, and I shall run my hand over the crack in the wall of my own house, which is the crack made by the earthquake in 1930. I remember well the night, us all in bed, Tomas as yet unborn, and Maria and I much in love, and thinking it was our love which moved the house, warm and great in the night; but it was the earth trembling, and in the morning that crack in the wall. And I shall climb the steps to the lacework grille balcony of my father's house, which grillework he made with his own hands, and I shall eat the food my wife serves me on the balcony, with the books near at hand. And my son Tomas, whom I created out of whole cloth, yes, bedsheets, let us admit it, with my good wife. And we shall sit eating and talking, not photographs, not false cardboard, not paintings, not stage furniture, any of us. But actors, all of us, very fine actors indeed. As if to second this last thought, a sound startled his ear. He was in the midst of solemnly, with great dignity and grace, lifting his pants to belt them around his waist, when he heard this lovely sound, it was like the winging of soft doves in the air. It was applause. The small crowd, looking up at him, enacting the final scene of the play before the intermission for lunch, saw with what beauty and gentlemanly decorum he was elevating his trousers. The applause broke like a brief wave upon the shore of the nearby sea. Ricardo gestured and smiled to them all. On his way home up the hill he shook hands with the dog that had watered the wall.   Ο Ρέι Μπράντμπερι ήταν ιδιαίτερα γνωστός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Για την επίδρασή του στη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας του 20ού αιώνα αποκαλείτο «πατέρας» της επιστημονικής φαντασίας. Βικιπαίδεια Γέννηση: 22 Αυγούστου 1920, Γουόκεγκαν, Ιλινόι, ΗΠΑ Απεβίωσε: 5 Ιουνίου 2012, Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, ΗΠΑ Βιβλία: Φαρενάιτ 451 Ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές: Φαρενάιτ 451, Μόμπι Ντικ Βραβεία: Πάνθεον βραβείου Prometheus Υποψηφιότητες: Βραβείο Χιούγκο Καλύτερης Δραματικής Παρουσίασης Ρέι Μπράντμπερι - Βικιπαίδεια

Το Ράγισμα στον Τοίχο  (Ήλιος και Σκιά) Διήγημα Ρέι Μπράντμπερι Mετάφραση:  Βασίλης Μηλίτσης   Η κάμερα έκανε ένα απαλό κροτάλισμα όπως ένα έντομο. Ήταν μεταλλική και γαλάζια, σαν μια μεγάλη και παχιά κατσαρίδα, που την κρατούσε ο άντρας στα άξια και έμπειρα χέρια του. Τρεμόπαιξε αντανακλώντας το εκτυφλωτικό φως του ήλιου. «Φσστ, Ρικάρντο, φύγε από κει!» [είπε η γυναίκα του] «Έ, συ κει κάτω!» φώναξε ο Ρικάρντο βγάζοντας το κεφάλι του απ’ το παράθυρο. «Ρικάρντο, σταμάτα!» [ξαναείπε η γυναίκα του]. Ο Ρικάρντο γύρισε προς τη γυναίκα του. «Μη λες σε μένα να σταματήσω, σ’ εκείνους πες να σταματήσουν. Κατέβα και πες τους, ή μήπως φοβάσαι;» «Δεν κάνουν τίποτε κακό.» Είπε η γυναίκα του υπομονετικά. Την αγνόησε και έσκυψε έξω από το παράθυρο κοιτάζοντας κάτω στο σοκάκι. «Ε, σεις!» φώναξε. Ο άντρας στο σοκάκι με την κάμερα σήκωσε τα μάτια του, και κατόπιν συνέχιζε να εστιάζει τη μηχανή του στην κοπέλα με τ’ άσπρο σαν αλάτι θαλασσινό σορτσάκι, τον λευκό στηθόδεσμο και το καρό πράσινο φουλάρι. Ήταν ακουμπισμένη στον ξεφλουδισμένο σοβά του κτηρίου. Πίσω της χαμογελούσε ένα μελαχρινό αγοράκι με το χέρι του στο στόμα. «Τομάς!» φώναξε ο Ρικάρντο. Γύρισε στη γυναίκα του. «Ιησού Χριστέ, ο Τομάς είναι στο δρόμο, ο ίδιος μου ο γιος χασκογελάει εκεί κάτω!» Ο Ρικάρντο ξεκίνησε να βγει απ’ την πόρτα. «Μην κάνεις τίποτε άσχημο!» είπε η γυναίκα του. "Θα τους καθαρίσω!", είπε αυτός, και έγινε καπνός. Κάτω στο δρόμο η νωχελική γυναίκα χουζούρευε τώρα ακουμπώντας στην ξεφλουδισμένη μπλε μπογιά της κουπαστής μιας σκάλας. Ο Ρικάρντο εμφανίστηκε εγκαίρως και την βρήκε εκεί. «Αυτά είναι τα κάγκελά μου!» είπε. Ο φωτογράφος έσπευσε προς το μέρος του. «Μη, μη, βγάζουμε φωτογραφίες. Όλα εντάξει. Σε λίγο θα πάμε αλλού.» «Τίποτε δεν είναι εντάξει,» είπε ο Ρικάρντο και τα μάτια του άστραψαν, ενώ κουνούσε το ρυτιδιασμένο του χέρι. «Αυτή βρίσκεται στο σπίτι μου.» «Βγάζουμε φωτογραφίες μόδας,» είπε ο φωτογράφος μ’ ένα χαμόγελο. «Κι εγώ τώρα τι πρέπει να κάνω;» είπε ο Ρικάρντο. «Να ξετρελαθώ από το μαντάτο; Ν’ αρχίζω να χορεύω γύρω – γύρω σαν ντερβίσης;» «Αν πρόκειται για λεφτά, λοιπόν, ορίστε πέντε πέσος,» είπε ο φωτογράφος. Ο Ρικάρντο του απώθησε το χέρι . «Εγώ δουλεύω για τα λεφτά μου. Δε με κατάλαβες. Σε παρακαλώ φύγετε από δω.» Ο φωτογράφος έμεινε με το στόμα ανοιχτό. «Για στάσου…» «Τομάς, μπες στο σπίτι!» «Μα, μπαμπά, …» «Κουνήσου!» βρυχήθηκε ο Ρικάρντο. Το αγοράκι εξαφανίστηκε. «Τούτο δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ πριν,» είπε ο φωτογράφος. «Πάνε αυτά που ξέρατε! Τι είμαστε; Δειλοί;» Ρώτησε ο Ρικάρντο, έτσι στο βρόντο. Άρχισε να συγκεντρώνεται ένα πλήθος. Μουρμούριζαν και χαμογελούσαν  και σκουντιόνταν με τους αγκώνες τους. Ο φωτογράφος με καλή θέληση έκλεισε θυμωμένα τη μηχανή του και είπε γυρίζοντας πίσω στο μοντέλο: «Δεν πειράζει, θα χρησιμοποιήσουμε εκείνον εκεί το δρόμο. Είδα έναν ωραίο ραγισμένο τοίχο και οι σκιές πέφτουν πλάγια. Αν βιαστούμε – » Η κοπέλα, που κατά τη διάρκεια της λεκτικής διαμάχης καθόταν ακίνητη και στριφογύριζε στα χέρια της το φουλάρι, άρπαξε το σετ του μακιγιάζ και προσπέρασε γρήγορα τον Ρικάρντο, αλλά όχι πριν αυτός της αγγίξει το μπράτσο. «Μη με παρεξηγείς,» της είπε γρήγορα. Αυτή στάθηκε και τον κοίταξε ανοιγοκλείνοντας τα μάτια της. Αυτός συνέχισε. «Δεν είμαι θυμωμένος μαζί σου. Ούτε μ’ εσένα –» απευθύνθηκε στο φωτογράφο. «Τότε τι –» είπε ο φωτογράφος. Ο Ρικάρντο κούνησε το χέρι του. «Εσύ έχεις τη δουλειά σου, κι εγώ έχω τη δική μου. Είμαστε όλοι εργαζόμενοι. Πρέπει να έχουμε αλληλοκατανόηση. Όταν όμως έρχεσαι στο σπίτι μου με τη μηχανή σου, τότε η αλληλοκατανόηση πάει περίπατο. Δε θέλω να χρησιμοποιούν το σοκάκι για τις όμορφες φωτοσκιάσεις του, ούτε τον ουρανό μου για τον ήλιο του, ούτε το σπίτι μου επειδή υπάρχει ένα ενδιαφέρον ράγισμα στον τοίχο του, να εδώ! Το βλέπεις! Αχ, τι ωραίο! Ακούμπα εκεί! Πιάσ’ το! Ω, σ’ άκουσα. Νομίζεις πως είμαι χαζός; Έχω βιβλία στο δωμάτιό μου. Βλέπεις εκείνο το παράθυρο; Μαρία!» το κεφάλι της γυναίκας του πρόβαλε έξω. «Δείξ’ του τα βιβλία μου!» φώναξε. Αυτή με βιασύνη και μουρμουρητό μια στιγμή αργότερα κρατούσε στα χέρια της δείχνοντας ένα, δύο και κατόπιν μισή ντουζίνα βιβλία, στρέφοντας το κεφάλι της αλλού, λες κι έπιανε μπαγιάτικα ψάρια. «Και καμιά δωδεκαριά άλλα ίδια είναι πάνω!» φώναξε ο Ρικάρντο. «Δε μιλάς, λοιπόν, με κάποιο ζωντόβολο στο δάσος, μιλάς με συνάνθρωπό σου!» «Κοίτα,» είπε ο φωτογράφος, συμμαζεύοντας τις πλάκες του γρήγορα. «Φεύγουμε. Ευχαριστώ για το τίποτα.» «Πριν φύγεις, θέλω να καταλάβεις πού το πάω,» είπε ο Ρικάρντο. «Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Αλλά γίνομαι εύκολα ένας θυμωμένος άνθρωπος. Μοιάζω μ’ ένα κομμάτι κόντρα-πλακέ;» «Κανείς δε σου είπε πως μοιάζεις μ’ οτιδήποτε.» ο φωτογράφος σήκωσε το βαλιτσάκι του και ξεκίνησε να φύγει. «Υπάρχει ένα φωτογραφείο δυο τετράγωνα από δω,» είπε ο Ρικάρντο, ακολουθώντας τον. «Εκεί έχουν κομμάτια κοντραπλακέ με ζωγραφιές πάνω τους. Στέκεσαι μπροστά τους. Η εικόνα γράφει GRAND HOTEL. Σου βγάζουν μια φωτογραφία και δείχνει σαν να είσαι μπροστά από το Γκραντ Οτέλ. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Το σοκάκι μου είναι δικό μου, η ζωή μου είναι δική μου, ο γιος μου είναι δικός μου. Ο γιος μου δεν είναι ένα κομμάτι κοντραπλακέ! Σε είδα που έβαλες το γιο μου να σταθεί στον τοίχο, εκεί κι εκεί, τάχατες για φόντο. Πώς το λες αυτό – η σωστή σκηνή; Για να πετύχεις ένα ελκυστικό σύνολο, με την κυρία μπροστά του;» «Αργήσαμε,» είπε ο φωτογράφος με τον ιδρώτα να τρέχει. Το μοντέλο βάδισε από την άλλη πλευρά του με λικνιστό βήμα. «Είμαστε φτωχοί άνθρωποι,» συνέχισε ο Ρικάρντο. «Οι πόρτες μας ξεφλουδίζουν την μπογιά τους, οι τοίχοι μας ραγίζουν και θρυμματίζονται, οι υπόνομοί μας βρωμάνε στους δρόμους, τα σοκάκια είναι κακοτράχαλα. Αλλά γίνομαι έξαλλος από θυμό όταν σας βλέπω να υποκρίνεστε γι’ αυτά τα πράγματα λες και τα είχα σχεδιάσει μ’ αυτόν τον τρόπο, σαν να είχα εδώ και χρόνια προκαλέσει ο τοίχος να ραγίσει. Πιστεύατε πως ήξερα ότι θα ερχόσασταν, κι επίτηδες αναπαλαίωσα την μπογιά; Ή τάχατες γνώριζα πως θα ερχόσασταν και θα έντυνα το γιο μου με τα πιο βρόμικα ρούχα; Εμείς δεν είμαστε στούντιο! Είμαστε άνθρωποι και σαν τέτοιους πρέπει να μας συμπεριφέρεστε. Έγινα σαφής;» «Με κάθε λεπτομέρεια,» απάντησε βιαστικά ο φωτογράφος χωρίς να τον κοιτάξει. «Τώρα που ξέρεις τι θέλω και πώς το φιλοσοφώ, να φερθείτε και σεις φιλικά και να γυρίσετε στην πατρίδα σας.» «Πολύ φαιδρός είσαι, φίλε μου,» είπε ο φωτογράφος. «Έι!»  Πιο κάτω συναντήθηκαν με μια ομάδα από πέντε άλλα μοντέλα κι ένας δεύτερος φωτογράφος που καθόταν στη βάση ενός τεράστιου ανηφορικού κλιμακωτού δρόμου, στρωμένου με πλατύσκαλα όμοια με γαμήλια τούρτα, ο οποίος οδηγούσε στην ασπρισμένη πλατεία του χωριού. «Πώς τα πας, Τζό;» «Πήραμε μερικές ωραίες λήψεις κοντά στον Ιερό Ναό της Παρθένου, φωτογραφήσαμε κάμποσα αγάλματα χωρίς μύτες, χαριτωμένα πράγματα,» είπε ο Τζο. «Τι ήταν αυτή φασαρία;» «Ο Πάντσο από δω αναστάτωσε τα πάντα. Φαίνεται πως ακουμπήσαμε στο  σπίτι του και του το γκρεμίσαμε.» «Το όνομά μου είναι Ρικάρντο και το σπίτι μου είναι εντελώς απείραχτο.» «Θ’ αρχίσουμε να φωτογραφίζουμε εδώ, καλή μου,» είπε ο πρώτος φωτογράφος. «Πάρε πόζα κοντά στην καμάρα εκείνου του μαγαζιού. Υπάρχει ένας ωραίος παλιός τοίχος εκεί πέρα.» Κοίταξε προσεχτικά μέσα στα μυστήρια της μηχανής του. «Να έτσι!» Ο Ρικάρντο έμεινε φοβερά ήσυχος. Παρακολουθούσε την προετοιμασία τους. Όταν ήταν έτοιμοι να τραβήξουν τη φωτογραφία προχώρησε βιαστικά προς τα κει και φώναξε έναν άντρα που στεκόταν στο κατώφλι. «Χόρχε! Εσύ τι κάνεις;» «Απλά στέκομαι εδώ,» είπε ο άντρας. «Μα,» είπε ο Ρικάρντο, «αυτή δεν είναι η καμάρα σου;» «Εμένα δε μ’ ενοχλούν,» είπε ο Χόρχε. Ο Ρικάρντο τον σκούντηξε από το μπράτσο. «Μεταχειρίζονται την περιουσία σου σαν κινηματογραφικό πλάνο. Δε σε προσβάλει αυτό;» «Δεν το έχω σκεφτεί.» Ο Χόρχε άρχισε να σκαλίζει τη μύτη του. «Θεέ και Κύριε, σκέψου, άνθρωπέ μου!» «Δε βλέπω τίποτε το κακό,» είπε ο Χόρχε. «Εγώ είμαι λοιπόν ο μοναδικός στον κόσμο με στόμα και μιλιά;» είπε ο Ρικάρντο κοιτώντας τα άδεια του χέρια. «Τούτη η πόλη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μέρος από ψεύτικες κινηματογραφικές σκηνές; Δεν εννοεί κανείς να κάνει κάτι γι’ αυτό εκτός από μένα;» ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ τους είχε ακολουθήσει καθώς κατέβαιναν το δρόμο, μαζεύοντας κι άλλους ανθρώπους. Είχε γίνει τώρα αρκετά πολυάριθμο και όλο και περισσότερος κόσμος συνέρρεε, προσελκόμενος από τις αγριοφωνάρες του Ρικάρντο. Χοροπηδούσε θυμωμένος. Απειλούσε κουνώντας τις γροθιές του. Έφτυνε στο έδαφος. Ο φωτογράφος και τα μοντέλα τον παρακολουθούσαν με νευρικότητα. «Θέλεις έναν γραφικό τύπο στο φόντο, φωτογράφε; Θα ποζάρω εγώ εδώ πίσω. Με θέλεις κοντά σ’ αυτόν τον τοίχο, με το καπέλο μου έτσι, τα πόδια μου έτσι, το φως να πέφτει έτσι και τα σαντάλια μου, που τα έφτιαξα μόνος μου, να τα φοράω κατ’ αυτόν τον τρόπο; Θέλεις να σχίσω πιο πολύ το πουκάμισό μου να φανεί μεγαλύτερη αυτή η τρύπα του, ε, να έτσι; Λοιπόν! Είναι το πρόσωπό μου αρκετά μουντζουρωμένο από τον ιδρώτα; Είναι τα μαλλιά μου αρκετά ακούρευτα, καλέ μου κύριε;» «Στάσου εκεί αν το θέλεις,» είπε ο φωτογράφος. «Δε θα κοιτάξω στην κάμερα,» τον διαβεβαίωσε ο Ρικάρντο. Ο φωτογράφος χαμογέλασε και σήκωσε τη μηχανή. «Εκεί προς τ’ αριστερά, καλή μου.» Το μοντέλο ξεκίνησε να πάρει θέση. «Τώρα γύρνα το αριστερό σου πόδι. Πολύ ωραία. Άριστα, άριστα. Τώρα ακίνητη!» Το μοντέλο κοκάλωσε, με το πηγούνι ανασηκωμένο. Και τότε ακριβώς ο Ρικάρντο κατέβασε τα παντελόνια του. «Θεέ μου!» φώναξε ο φωτογράφος. Μερικές από τα μοντέλα τσίριξαν. Το πλήθος ξέσπασε σε γέλια χτυπώντας ο ένας τον άλλον φιλικά με τις γροθιές τους. Ο Ρικάρντο ανέβασε ήσυχα τα παντελόνια του και ακούμπησε στον τοίχο. «Δεν ήταν όλο αυτό αρκετά γραφικό;» είπε. «Ο, Θεέ μου!» μουρμούρισε ο φωτογράφος. «Να κατεβούμε στην προκυμαία,» πρότεινε ο βοηθός του. «Λέω να έρθω κι εγώ.» είπε ο Ρικάρντο χαμογελώντας. «Θεέ και Κύριε, τι θα κάνουμε μ’ αυτόν τον παλαβό;» ψιθύρισε ο φωτογράφος. «Εξαγόρασέ τον.» «Το επιχείρησα.» «Δε θα του έδωσες αρκετά.» «Άκου, τρέξε να φέρεις έναν αστυνομικό. Θα βάλω ένα τέρμα σ’ αυτό.» Ο βοηθός του έφυγε τρέχοντας. Όλοι στέκονταν γύρω καπνίζοντας το τσιγάρο τους νευρικά, με τα μάτια τους προσηλωμένα στον Ρικάρντο. Πέρασε ένα σκυλί και για μια στιγμή έβρεξε τον τοίχο. «Για κοιτάξτε αυτό!» αναφώνησε ο Ρικάρντο. «Για θαυμάστε τέχνη! Τι ωραίο σχέδιο που άφησε στον τοίχο! Κάντε γρήγορα πριν το στεγνώσει ο ήλιος!» Ο φωτογράφος γύρισε την πλάτη του και κοίταξε προς τη θάλασσα. Ο βοηθός του ήρθε τρέχοντας από το δρόμο. Πίσω του έναν ντόπιος αστυνομικός περπατούσε με το πάσο του. Ο βοηθός σταμάτησε για λίγο και γύρισε πίσω τρέχοντας να παροτρύνει τον αστυνομικό να βιαστεί. Ο αστυνομικός τον διαβεβαίωσε με μια χειρονομία από μακριά πως ή μέρα δεν τελείωσε ακόμη και πως στον κατάλληλο χρόνο θα έφταναν στον τόπο της καταστροφής, όποια κι αν ήταν αυτή. Ο αστυνομικός πήρε θέση πίσω από τους δυο φωτογράφους. «Τι τρέχει;» «Εκείνος εκεί πέρα. Να φύγει.» «Εκείνος εκεί πέρα, απ’ ό, τι βλέπω, απλά ακουμπά σ’ έναν τοίχο,» είπε ο αστυνομικός. «Μα όχι, δεν ακουμπά μόνο, αυτός – ο, διάβολε,» είπε ο φωτογράφος. «Ο μόνος τρόπος να σου εξηγήσω είναι να σου δείξω. Πάρε πόζα, καλή μου.» Η κοπέλα πήρε πόζα. Ο Ρικάρντο πήρε κι αυτός πόζα, χαμογελώντας σαν να μην τρέχει τίποτε. «Ακίνητη!» Η κοπέλα στάθηκε ασάλευτη. Ο Ρικάρντο κατέβασε τα παντελόνια του. Τσακ ακούστηκε από την κάμερα. «Α,» έκανε ο αστυνομικός. «Έχω την απόδειξη ακριβώς μέσα σ’ αυτή την παλιά κάμερα αν τη χρειαστείς!» είπε ο φωτογράφος. «Α,» είπε ο αστυνομικός, μένοντας στη θέση του με το χέρι στο πηγούνι του. «Λοιπόν.» Αξιολόγησε το μέρος σαν ερασιτέχνης φωτογράφος κι αυτός. Κοίταξε το μοντέλο με το αναψοκοκκινισμένο, νευρικό μαρμάρινο πρόσωπο, τις κακοτράχαλες πλάκες του δρόμου, τον τοίχο και τον Ρικάρντο. Ο Ρικάρντο έστεκε καπνίζοντας το τσιγάρο του με μεγαλοπρέπεια κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο, που έλαμπε σ’ έναν καταγάλανο ουρανό, και με τα παντελόνια του σε τέτοια θέση όπου σπάνια τα φοράει ένας άντρας. «Λοιπόν, όργανο;» είπε ο φωτογράφος με προσμονή. «Τι ακριβώς θέλετε να κάνω;» είπε ο αστυνομικός βγάζοντας το πηλήκιό του και σκουπίζοντας το μελαμψό του μέτωπο. «Να συλλάβετε εκείνον τον άντρα! Για προσβολή δημοσίας αιδούς!» «Α,» έκανε ο αστυνομικός. «Λοιπόν;» ρώτησε ο φωτογράφος. Ένα μουρμουρητό ακούστηκε από το πλήθος. Όλες οι καθώς πρέπει κυρίες μανεκέν είχαν τα μάτια τους στραμμένα προς τους γλάρους και τη θάλασσα. [δεν ήταν βλέπεις συνηθισμένες στην αντρική γύμνια*] «Εκείνος ο άντρας στον τοίχο,» είπε ο αστυνομικός, «μου είναι γνωστός. Τον λένε Ρικάρντο Ρέγες.» «Τι χαμπάρια, Εστεμπάν;» φώναξε ο Ρικάρντο. Ο αστυνομικός του ανταπέδωσε τον χαιρετισμό. «Γεια σου, Ρικάρντο.» χαιρετήθηκαν κουνώντας τα χέρια τους. «Δεν κάνει τίποτε κακό, απ’ ό, τι βλέπω,» είπε ο αστυνομικός. «Τι θέλεις να πεις;» ρώτησε ο φωτογράφος. «Είναι τσίτσιδος. Αυτό είναι ανήθικο!» «Εκείνος ο άντρας δεν κάνει τίποτε το ανήθικο. Απλά στέκεται εκεί,» είπε ο αστυνομικός. «Τώρα, αν έκανε κάτι, κάτι τρομερό για την κοινή θέα, θα ενεργούσα αμέσως. Όμως, μια και στέκεται, ακουμπώντας απλά στον τοίχο, άπραγος χωρίς να κουνάει ούτε άκρο ούτε μυ, δε βλέπω τίποτε κακό.» «Μα είναι, γυμνός, ξεγύμνωτος!» ούρλιαξε ο φωτογράφος. «Δε σας καταλαβαίνω.» Είπε ο αστυνομικός ανοιγοκλείνοντας τα μάτια. «Δεν μπορείς να τριγυρίζεις έτσι γυμνός, νομίζω.» «Υπάρχουν γυμνοί άνθρωποι και γυμνοί άνθρωποι,» είπε ο αστυνομικός. «Καλοί και κακοί. Νηφάλιοι και μεθυσμένοι. Εγώ κρίνω πως τούτος εδώ ο άντρας δεν είναι μεθυσμένος, είναι καλός άνθρωπος με υπόληψη. Γυμνός μεν, αλλά δεν κάνει με τη γύμνια του τίποτε κακό που να προσβάλλει το κοινό.» «Τι είσαι, τέλος πάντων, ο αδερφός του; Τι είσαι, ο σύμμαχός του;» είπε ο φωτογράφος. Έδειχνε πως από ώρα σε ώρα ήταν έτοιμος να ξεσπάσει και να γαυγίσει, να ουρλιάξει, να δαγκώσει και να τρέξει κάνοντας κύκλους κάτω από τον καυτό ήλιο. «Πού είναι η δικαιοσύνη; Τι γίνεται εδώ; Άντε, κορίτσια, θα πάμε κάπου αλλού!» «Στη Γαλλία,» είπε ο Ρικάρντο. «Τι είπες;» Ο φωτογράφος γύρισε απότομα. «Είπα στη Γαλλία ή στην Ισπανία,» πρότεινε ο Ρικάρντο. «Ή στη Σουηδία. Έχω δει μερικές πολύ ωραίες φωτογραφίες από τοίχους στη Σουηδία. Μόνο που δεν έχουν πολλά ραγίσματα. Συγγνώμη για την πρότασή μου.» «Θέλεις δε θέλεις, εμείς θα βγάλουμε φωτογραφίες!» Ο φωτογράφος του κούνησε τη γροθιά του και την κάμερα. «Θα είμαι εκεί,» είπε ο Ρικάρντο. «Αύριο, μεθαύριο, στις ταυρομαχίες, στην αγορά, παντού όπου και να πάτε, θα έρχομαι κι εγώ, ήσυχα, με χάρη. Με αξιοπρέπεια θα εκτελώ το περιττό καθήκον μου.» Κοιτάζοντάς τον, κατάλαβαν πως το έλεγε σοβαρά. «Μα ποιος είσαι – ποιος στο διάβολο νομίζεις πως είσαι –» ξεφώνισε ο φωτογράφος. «Αυτό ακριβώς περίμενα να με ρωτήσεις,» είπε ο Ρικάρντο. «Κοίταξέ με προσεχτικά. Μετά γύρνα στην πατρίδα σου και σκέψου ποιος είμαι. Εφόσον υπάρχει ένας άνθρωπος σαν κι εμένα σε μια πόλη των δέκα χιλιάδων κατοίκων, ο κόσμος θα δουλεύει ρολόι. Χωρίς εμένα όλος ο κόσμος θα γίνει χάος.» «Τώρα μας φώτισες, φιλαράκο!» είπε ο φωτογράφος, και ολόκληρο το ασκέρι – κυρίες, καπελιέρες, κάμερες και βαλιτσάκια μακιγιάζ – αποχώρησε παίρνοντας το δρόμο προς την προκυμαία. «Ώρα για γεύμα, καλές μου. Αργότερα κάτι θα σκεφτούμε.» Ο Ρικάρντο τους παρακολουθούσε ήσυχα να φεύγουν. Δεν είχε κουνηθεί από τη θέση του. Το πλήθος χαμογελώντας συνέχισε να τον κοιτά. Τώρα, σκέφτηκε ο Ρικάρντο, θα πάρω το δρόμο για το σπίτι μου, που η μπογιά της πόρτας του ξεφλουδίζει, αν και την έχω βάψει χιλιάδες φορές, οπότε ευκαιρούσα, και θα περπατήσω πάνω σ’ αυτό το καλντερίμι που εδώ και σαράντα έξι χρόνια το γυάλισα φθείροντάς το με το βάδισμά μου, και θα ψηλαφίσω το ράγισμα στο τοίχο του δικού μου σπιτιού, το ράγισμα εκείνο που έγινε στο σεισμό του 1930. Θυμάμαι σαν τώρα τη νύχτα, όλοι μας κοιμόμασταν, ο Τομάς ακόμη αγέννητος, η Μαρία κι εγώ τόσο πολύ ερωτευμένοι που νομίσαμε ότι το σπίτι κουνήθηκε από την αγάπη μας, τη ζεστή και μεγάλη εκείνη τη νύχτα. Όμως ήταν η γη που έτρεμε, και το πρωί, να το ράγισμα στον τοίχο. Και θ’ ανεβώ τα σκαλιά που βγάζουν στο μπαλκόνι του πατρικού μου σπιτιού με τα δαντελωτά κάγκελα, που τα έφτιαξε ο ίδιος ο πατέρας μου με τα χέρια του, και θα απολαύσω το φαγητό που θα μου σερβίρει η γυναίκα μου σ’ αυτό το μπαλκόνι, με τα βιβλία δίπλα μου. Και κοντά μου θα έχω το γιο μου, τον Τομάς, που τον έκανα εγώ, από γερό υλικό, ναι, πάνω σε αμόλυντα σεντόνια, ας το παραδεχτούμε, μαζί με την καλή μου γυναικούλα. Και θα καθόμαστε να τρώμε και να μιλάμε, χωρίς φωτογραφίες, χωρίς ψεύτικες σκηνές πάνω σε κοντραπλακέ, χωρίς ζωγραφιές, χωρίς σκηνικά, κανείς από μας. Αλλά όλοι εμείς θα είμαστε οι αληθινοί ηθοποιοί της ζωής. Και προς επίρρωση της τελευταίας του σκέψης, ένας ξαφνικός ήχος ήρθε στ’ αυτιά του. Ενώ με επισημότητα, με μεγάλη αξιοπρέπεια και χάρη, σήκωνε τα παντελόνια του και τα έσφιγγε με τη ζώνη του γύρω από τη μέση του, άκουσε αυτόν τον θαυμάσιο ήχο, που ερχόταν σαν το απαλό φτερούγισμα περιστεριών στον αέρα. Ήταν χειροκροτήματα. Το μικρό πλήθος, ατενίζοντάς τον, εκτελούσε την τελευταία σκηνή του έργου πριν το γεύμα. Θαύμαζε με τι ομορφιά και ευγενική ευπρέπεια ανύψωνε τα παντελόνια του. Τα χειροκροτήματα ξέσπασαν σαν ένα σύντομο κύμα πάνω στην ακτή της παρακείμενης θάλασσας. Ο Ρικάρντο χαιρέτησε και χαμογέλασε σ’ όλους. Στο δρόμο για το σπίτι του πάνω στο λόφο έκανε χειραψία με το σκύλο που είχε βρέξει τον τοίχο. *[Σημείωση του μεταφραστή]